नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
रामगोपाल आशुतोष – मानवको बस्तीभित्र
मानवको बस्तीभित्र विनाशब्द ढलिरहेँ
आफ्नै आँगन चित्ता भयो जलिरहेँ जलिरहेँ ।
भित्रभित्रै ऐँठन हुन्थ्यो, आफन्तको प्रहारमा
निस्सासिन्थेँ यद्यपि म जसोतसो चलिरहेँ Continue reading “Ram Gopal Ashutosh – Manab Ko Basti Bhitra (Nepali Gajal)”
राजन मुकारुङ – शुन्य अवतरण
रात र दिन
या अँध्यारो र उज्यालो
जोसँग रुने र हाँस्ने हविगत सकिएको छ ।
ट्वाल्ट्वाल्ति पर–परसम्म
बजारमा
सुदूर भविष्यहरु पनि बेचिन्छन्
अस्वस्थ भाग्यका अगेनाहरु भुर्भुराउँछन्
जसमाथि–
म Continue reading “Rajan Mukarung – Shunya Awataran”
भूपिन ब्याकुल – लोकतन्त्रलाई प्रश्न
नानीमा आशा टाँसिएका आँखाहरु छन्
परेलीमा निराशा टाँगिएका आँखाहरु छन्
लोकतन्त्र
तिमीसंग ती आँखाहरुलाई दिन
कुन-कुन नयाँ दृश्यहरु छन् ?
तिमीलाई उज्यालो इन्द्रेणी बनाउन
उनीहरुले आङको घाम दिएका छन्
उनीहरुले पसिनाको रङ
र जीवनको निजी गन्ध दिएका छन्
कतिपय
फुकेका खाली हातहरु छन्
कतिपय
बन्द मुठीहरु छन्
लोकतन्त्र
तिमीसंग ती हातहरुमा थमाउन
कुनकुन नयाँ जून घामहरु छन् ?
स्कुलको पुरानो ऐनामा
जीवनको नयाँ बिम्ब हेर्न लालयित
केटाकेटीहरुलाई
जीवनको क्रुरताबाट झिकेर
कसरी पुर्याउँछौ स्कुल ?
के राखिदिन्छौ ?
स्कुल हिंडिरहेका नानीहरुको झोलामा
किताब कि बन्दुक ?
के पलाउँछौ किसानको खेतहरुमा ?
जीवन कि आँसु ?
जे भित्र्याउँछौ मजदुरका झुप्राहरुमा
उज्यालो कि अंध्यारो ?
के झार्छौ गरिबहरुका आँगनमा
उल्का कि तारा ?
समयको चुली चढ्न ब्यग्र बाटाहरु
निदाइरहेका छन् गाउँहरुमा
तिनीहरुलाई कसरी ब्युँझाउँछौ ?
दु:खको गाढा ऐँठन छ
मधेसको फिक्का अनुहारमा
त्यसलाई कसरी उप्काएर फाल्छौ ?
ऊनसँग साटेर
नून कसरी पुर्याउँछौ बस्तीहरुमा ?
कसरी पुर्याउँछौ ?
प्रश्न गर्न बर्जित
यो मुलुकमा
एकसाथ धेरै प्रश्नहरु सोध्न खोजिरहेका छन्
मानिसहरु
लोकतन्त्र
तिमीसँग उनीहरूलाई दिन
के-के नयाँ उत्तरहरु छन् ?
के-के नयाँ उत्तरहरु छन् ?
अलिकति हावा लाग्नु हुँदैन
धेरै हल्ला गर्न थाल्छ
आफ्ना वृद्ध पातहरु झारेर
वरपरको भूमि कब्जा गर्न थाल्छ
पातहरु छरेर विस्तारै विस्तारै
आफ्नो भूमि बढाउँदै लान्छ
कुनै मुआब्जाविना
यसरी समयसँगसँगै
उसको क्षेत्र फैलिरहेछ
झ्याङ्गिरहेछ
प्रत्येक साँझ ऊ
सारुङ्गहरुलाई स्वागत गर्दछ
र
बास दिन्छ
तिनै सारुङ्गमार्फत्
हल्ला फैलाउन सफल हुन्छ
त्यही हल्लाले
वरपरका बकैना, आरु र कल्कीका स्वरहरु
दबाउन सफल भइरहेछ
अन्धकार र दुर्गन्धलाई
सहस्र स्वागत गर्छ
त्यसैमा हुर्किन्छ, बढ्छ र झयाङ्गिन्छ
फेरि थप्छ, अन्धकार र दुर्गन्ध
फेरि अलिकति बतास चल्छ
फेरि बेस्सरी हल्ला गर्छ
आफ्नो प्रभुत्व जमाउँछ
र
आफ्ना वृद्ध पातहरु झार्दै
आफ्नो क्षेत्र फैलाउँछ
यो बाँसघारी ।
शरद निरोला – हामीले भगवान श्रीकृष्ण भएर जानुपर्छ
अस्वीकृत मान्यताहरुको मापदण्डमा खारिएर
अविवेकी अवमूल्यनमा पछारिएका
श्रस्टा र संरचनाको चक्रब्यूहमा फँसेर
भीष्म-पीतामहको जनै भिरेका
हाम्रा यी नेताहरुले
मेरो Continue reading “Sharad Nirola – Hamile Bhagawan Shrikrishna Bhayera Janu Parchha”
पुरानो पाइन्टको
पछिल्लो खल्तीभित्र
लुकाएँ मैले
आफ्नो दुःख
झुल्कने छैन अब
बेला, कुबेला
मेरो अनुहारमा त्यसको कालो छायाँ
म हाँस्न सक्ने छु
ती सब शत्रुसामुन्ने
जो खोज्ने गर्थे मेरो अनुहारमा अँध्यारो
म
आफ्नू खल्तीभित्र सुरक्षित दुःख
फेरि बगलीमार्न दिन्न
डा. मल्लिका शाक्य – जन्म-दिनको जन्म
नाम – रूप
उदाउँदै – अस्ताउँदै छायाँहरु बाँचिरहेछन् मायाजाल
बाँच्नु भुमरी हो
असमापित, अनाहुतित, अनुत्कर्षित
एक्कासि म भित्रको खेताले तत्व
फुत्त निस्कन्छ
र कूँद्छ एउटा देउता
त्यसलाई म मेरो ब्रीफकेसमा साँच्दछु
बेला-बेलामा हाजिर गराँउछ आफूलाई त्यो
औपचारिकतावश
अध्यागमन कक्षहरूमा
चिन्तन-कोठीहरुमा
भोज-भतेरहरुमा
‘म’ पात्रको भूमिका खेल्छ देउता
उसको चहक, कहिलेकाहीं मलाई रुचाउनेहरुको मायासँग मिल्छ
अरु बेला दालचामलको मोलसँग
छायाँका बगालहरुसँग
अथवा खेताला हुनुको नियतिसँग
म सोच्छु, देउता मेरो मान्छे
देउता भन्छ, म मान्छे देउताको
उसको नामको सार मैले बोलाउनुमा त छ, न कि बिर्सनुमा
मेरो रूपको अर्थ उसलाई बनाउनुमा छ, न कि भत्काउनुमा
चल्ला र अण्डाको प्रश्न जस्तै
सनातन चलिरहन्छन् भुमरीहरु
असमापित, अनाहुतित, अनुत्कर्षित
त्यसकारण त हो खेताले तत्वमा देउता चढेको
बर्बराएको, हन्-हनाएको
अनि आजकै जस्तै कुनै एउटा दिन तोकेर
बकेको –
आ, मैले जन्म दिएँ तँलाई
जा, संसार आरम्भ भयो तेरो
बाँच् र मर्
कोर् एउटा कथा जसमा तेरो मुक्तिको मिठास होस्
कूँद् एउटा देउता जसमा तेरो अस्तित्वको आकार होस्
मेरो जन्मदिनको पहिलो आयाम – आएर भावीले लेख्छ निधारमा
मेरो जन्मदिनको दोस्रो आयाम – फूँकेर समाज काढ्छ मेरो नाम
मेरो जन्मदिनको तेस्रो आयाम – प्रेम
चौथो आयाम – विरह
पाँचौ आयाम – समचित्तता
छैठौं आयाम – जर्जरता
सातौं आयाम – विश्राम
अहा! सांच्चिकै स्वादिलो आख्यान!
भुलभुलैया भन्दा भुलिलो
मायाभन्दा मीठो
जा, तँलाई माफ गरें देउता मैले, आजलाई।
प्रेटोरिया, दक्षिण अफ्रिका
कटु स्वर
मेरा जीवन–वीणाका तारले अझ आघात सहनसक्छन् !
बजाऊ, त्यसलाई अझ जोरसँग झँकृत पार !
जो स्वर तिमीले मेरो जीवनमा बजाउन शुरु गर्यौ,
त्यसको आखिरी तान्न अझ रहेको छ !
यसकारण………………………………………………!
केवल करुण कोमल रागहरुमा मेरो अनुराग छैन !
मृदुल स्वरको तमाशामा मेरो जीवन व्यर्थमा बिग्रिरहेछ !
आङ्खनो अग्निलाई अब प्रचण्ड शिखामा प्रज्वलित पार !
आङ्खनो समीरलाई प्रतेज आँधीमा बग्न देऊ !
सारा आकाशम विक्षुब्ध हुनदेऊ !
मेरा जीवन–वीणाका तारले आखिरी राग कठोरभन्दा कठोर
स्वरमा बज्नदेऊ !
यमि तारहरुले अझै आघात सहनसक्छन् !
प्रेम ओली – भन तिमी भन्दा म के कम छ
एउटा हातमा तास छ
अर्को हातमा रम छ
तिमीलाई फुर्सद छैन होला
आफु त यसरी नै
बार्है महिना जम छ
भन तिमी भन्दा म के कम छ।
मिर्मिरेले खेदेर तिमीलाई
सन्ध्याले फकाइ ल्याउछ
मरेर जाने यो जिन्दगीमा
कस्को गोरु ब्याउछ ?
आफु बार्है महिना
यसरी खेल्न भ्याउछ
हिङ नभए पनि
हिङ राखने टालोको दम छ्
भन तिमी भन्दा म के कम छ।
तिमी अमेरिका जाउ वा अफ्रिका
उधोग चलाऊ वा पत्रीका
जती भए पनि धन कम छ
समय झन कम छ
किनकी
तिमीलाई खर्ब कमाउने मन छ
तिम्रो चैनमा खाली अमन छ
भन तिमी भन्दा म के काम छ।
हो तिमीसँग धेरै
कारहरु होलान
हारहरु होलान
तर मृत्युको अगाडि यसको के दम छ
तिमीलाई जस्तो मलाई
न सुगर न दम छ
न चिन्ता न गम छ
त्येसैले
अफु त साथी हरेक दिन
यसरी नै जम छ
यसरी नै रम छ
विश्वाश छैन भने
त्यो तिमीलाई भ्रम छ
भन तिमी भन्दा म के कम।
कृष्ण बजगाईं – धार
बैंशालु युवतीसँग छिल्लिएझैं
उत्ताउलिएर मान्छेहरु
समयको धारसँग खेल्छन्
धार एउटा लक्ष्मण रेखा हो
समयको कठघरामा उभिएको मान्छेहरु
त्यसमाथि टेकेर वारपार गर्दछन्
अर्जाप्छन् हतियारहरु
समयको Continue reading “Krishna Bajagain – Dhaar”
एकलव्य राज – बिवशतामा बाँचेको आत्मा
फोहोरको डंगुरमा
लुकामारी खेल्दै अभावका डोकाहरु
उनिहरुको सामु लम्पसार परेको छ ।
उता हरक्षण आकाशिने होडमा
कुदिएका छन्
प्रातकालिन समय
पुष्पगुच्छाका अगुल्ठाले
छोपिदै स्वर्ग खोज्ने होडमा
भौतारिरहेको काला वादलहरु
गुरुरु गुरुरु यता उता
चाँपाचाप त्यो अस्लिल नगरीमा
कुरिरहेकाछन् मानवताका
भण्डारमा वस्न
तर यता भने
वाध्यताका पोका पन्तुराहरु लिएर
भोकको ढाकरलाई अँगोछाले छोप्दै
कालो निस्लोट रातमा
प्याट प्याट गरेको चाप
सुनिन्छ अनि गुजिन्छ
ति रातका प्रहरहरुमा
खोज्दैछन संयमका डोरीहरु
कर्कलोको पानी अडिनु जस्तै ।
अगेनाको छेउमा निदाईरहेको त्यो चोखो
आत्मा नानाले जाडो भगाउनुको सट्टा
रापले तताईरहदा
माथि कौसींवाट छ्याप्प मैलो पानी
सडकमा पर्छ अनि उसका रातका
वयेलीहरु सुसाउछन्
चुईक्क चुईक्क
कहा लागेको छ र निन्द्रा
खोज्दै छ अगेनाको राप
भेट्दैन केहि ।
त्यसैवेला माथी
घृणाको तलाउवाट
उशाको लाली सँगै व्युझदै
एक मुठो प्रेमको थाली वोकेर
मन्दिर र विहारका स्तुपामा
एक अम्खोरा पानीले आफ्नो
कर्तुतलाई पखाल्दै
कोटी होमको मन्त्र जप्दै
एक भारी फूलले
ओढाईन्छ त्यो स्तुपामा
त्यति नै खेर
उ परवाट चियाई मात्र रहन्छ
उसका वख्खुले एक डोको निन्द्रा
भिजेका छन् दलिनवाट
संस्कारमा जिउदै
भिडमा हराउदै
खुरुरु खुरुरु
यता उता दौडिन्छ
भोक र आशुको विटो वोकेर
चियाउछ छेउछाउका अभ्रखमा
त्यहा छ एक भारी भोकका पोकाहरु
हरेक जत्था मानव र संस्कारले
उनीहरुलाई पुर्छन फोहोरको सगरमाथामा
तर ठिक विपरित
फूल र लड्डुको घुईत्रो हान्दै
सलामी ठोक्छन् स्तुपामा ।
तर
उ भने सधै
विवषतामा वाँच्न
सडकका पेटी कोट्याउन
आकाशको छानो लगाई
कोल्टे फेर्न वाध्य छ ।
सुन्यतामा विकेको
उसको संकटलाई
अन्धकारले टेकेको
उसको बिवषतालाई
चुलिदै गएको
उसको भोकलाई
लात हानेका छन्
अर्ध चेतन धर्मात्माले ॥
हेर्न अभिशप्त छु
एउटा अनौठो धारावाहिक
कहिल्यै कसैले जित्न नसक्ने दुरुह खेलको
साक्षी छन् सडकमा, खेतका आलीमा र बनका बुट्यानहरूमा
पोतिएको रगतका टाटाहरू
अनुसन्धान पनि गर्न सकिन्छ
कि यो पुनरावृत्ति हो
वा पुरातात्विक अवशेष हो कुनै बर्बर युगको ।
खोलाको किनार र बगरमा
खेतका कान्ला र कल्यानहरूमा फैलिएको लाशको असह्य दर्ुगन्ध
र, संसारका यावत सृष्टिलाई खरानी बनाउने
ज्योतिर्रूप यसका अवयवहरू हुन्
पानीको संकट र रगतको वषर्ा
अक्षुण्ण विशेषता हुन् यसका ।
टेलिभिजनमा कुनै उन्मत्त नायिकाले
प्रर्दर्शन गरेको उन्मत्त नृत्य झैँ
एउटा प्रचण्ड उत्तेजनाको
होर्डिङ बोर्ड झुण्ड्याएर ऐलान गरिरहेछन् खेलाडीहरू
निधारमा भिरेर कलंकको पौरुष
टीका लगाएर हाजिर छन् ।
यद्यपि एउटा शाश्वत सत्य पनि उद्घोष गरिरहेछ यो धारावाहिक
कि एक दिन तिनकै वंशले उर्त्र्सग गर्नेछन् जीवन तिनका विरूद्ध
जो जो संलग्न छन् यो धारावाहिकमा
साक्षी यो देशको घामपानी, हावाहुरीलाई नै राखे हुन्छ ।
अनमोलमणि – बिदाइ
बितेका बाटाहरू हेर्दै नहेरी भेटेर जाऊ फेरि भेट हुन्छ हुन्न!
फेरि यस्तै दिन नहुन सक्छ
नवहन सक्छ यस्तै हावा
पहिरो जान सक्छ लेउ लागेको
प्राचीन बाटो
कुनै शासक
हातमा नाङ्गो तरबार Continue reading “Anmol Mani – Bidaai”
विवेक दुलाल क्षेत्री “दमक” – एउटा निर्जन बस्तीमा
समयको कुनै एक भाग
रात ,दिन
घण्टा ,मिनेट
सेकेन्ड ,पल
बिहान , मिर्मिरे
मध्यान्ह ,साँझपख
एउटा निर्जन बस्तीमा
मान्छेहरू बस्थे.
त्यो वस्ती मान्छेकै लागि
उपयुक्त थियो
विस्वासका खम्बाहरुले
त्यो बस्ती मन मोहक लाग्थ्यो
विचारका छानाहरुले
बस्तीलाई
पानीबाट जोगिन ओत दिन्थ्यो
जागरका हातहरूले
त्यो बस्तीमा सबथोक सिर्जिन्थ्यो
र मान्छेहरू
निराजनातालाई भूलेर
एकतामै रमाएर
त्यो वस्तीमा ढुक्कसित बस्ने गर्थे .
मान्छेहरूको प्रवेश पछि
निर्जन बस्तीको
गुण गान पर पर
बाबरी फूलको बास्ना झैँ फैलिएको थ्यो
मान्छेहरूको प्रेमपछि
निर्जन बस्ती
मनमोहक दुबो झैँ मौलिएको थियो .
दिन नै लागेर होला
आज त्यो बस्ती फेरी शुनसान भएको छ
दशा नै लागेर होला
त्यो बस्ती पुन निर्जनतामा फैलिएको छ
मान्छेहरू बस्ने त्यो बस्ती
कठै ! आज शमसानमा परीणत भएको छ .
यसैले मलाई आज
त्यहि निर्जन वस्तीमा
मान्छेको वस्ती बसाउन मन लागेको छ
मलाइ त्यहाँ
बिस्वास भित्र्याउन जागर चलेको छ
मलाई त्यो मान्छे बेगरको बस्तीमा
पुन मान्छेको भाइ चारा र एकताको जग हाल्न
मनलागेको छ .
हो ;
समयको कुनै एक भाग
रात ,दिन
घण्टा ,मिनेट
सेकेन्ड ,पल
बिहान , मिर्मिरे
मध्यान्ह ,साँझपख
एउटा निर्जन बस्तीमा
मान्छेहरू बस्थे.
अस्तु :
विवेक दुलाल क्षेत्री “दमक “
दमक , झापा
हाल :अबुधाबी , यू ए इ .
वैद्यनाथ उपाध्याय – खुसी
पीरले लोलाएको
यो समयमा
उलझिएका छन
मेरा प्रत्येक दिनहरु!
मन भित्र भित्रै
चलिरहेछ
अविरल
एक घमासान!
असाध्यै राम्रो लागेर
अपनाएको चीज पनि
केही क्षणमै वाक्कै लाग्ने
यो कस्तो विडम्बना!
रातको प्रगाढता
लम्पसार भएर
तेर्सिएको छ वारी-पारी
क्षितिजभरी
पूर्पूरोमा हात राखेर
नियालिरहेछु,हरेक अनुहारहरु
आखिर मैले चाहेको
त्यो खुसी के हो?
असम
होमनाथ पाठक – भ्यालेन्टाइन
तिमी मेरी भ्यालेन्टाइन बन्देऊ म बनुँला तिम्रो
गुलाब साट्ने आजको दिन्मा जोबन मागे तिम्रो ।।
राम्रो लाग्थ्यो तिम्रो बानी व्यहोरा राम्रो मन पनि
न जागिर छ न छ सम्पत्ति स्वीकार्छेउ भन त नि?
म बनुँला प्रेम चरो तिम्रो, तिमी मेरी चरी
गुलाब झै फक्रियोस् माया हाम्रो उदाहरण वरिपरि ।।
प्रेममै जिउँला तिमी हामी मरण प्रेम मै होओस्
देखेर पिरती हामी दुईको समाज इर्ष्याले रोओस् ।।
श्रीशीशा राई – घर पुग्ने बाटो खोज्दै
म श्रीशीशा किरात राई वान्तावा हुँ
‘किरुवा कान्छा’ भन्छन् उनीहरु
सानो ठान्छन्
घरमा पस्न दिँदैनन्
तुलसीमठ छोईदिने हो की भनेर झस्किन्छन्
तैपनि
कति उनीहरुकै खसीलाई घाँस काटीरहने ?
कति गहुँबारी खन्ने ?
कति चामल बोक्ने ?
अहिले म आफ्नै
संघीय घर खोज्न निक्लेको हुँ
बल्ल बल्ल यहाँ आईपुगेँ
यो त रामप्रसाद राईको ठाँटी पो रै’छ
आम्मा…..मा……मा…..
यहाँ त चारैतिर बाटा रै’छन्
अब म कतातिर जाऊँ ?
उ…., सञ्जय सन्तोषी राई
सवैले अजात भनेको सुन्न नसकेर
आफ्नो दाह्रीजुंगामा आगो लगाउँदैछन्
उ……, भुइदल राई
आफैलाई लेख्दा लेख्दा थाकेर
आफ्ना पुस्तकहरुले लसुन साट्दैछन्
यता
‘किरात स्वायत्त राज्य’ ब्यानर बोकेर चतुरभक्त राई
कुमार लिङदेनसँग बक्सिङ खेल्दैछन्
‘नारदमुनी थुलुङ रेडियो’ सुन्दै सुमाया राई
साकेला गीत सम्झदै रुदैछन्
उता भूपाल राई
कवितासँग्रह हातमा लिएर भाषण थालेका छन्
श्रवण मुकारुङ
‘विसे नगर्चीको बयान’ बेच्न साउदी जाँदैछन्
पारीवाट इन्द्रबहादुर राई
खिस्स खिस्स हाँस्दैछन्
आफ्नो ब्याकरण कसैले नपढिदिएपछि
डा. नोबलकिशोर राई रिसले मुर्मुरिँदैछन्
सवै विद्यार्थीहरुले छाडेर गएपछि लालदेउसा राई
कक्षाकोठामा गट्टी खेल्न थालेका छन्
त्यही नजिकै गोपाल किराती
भएभरका बन्दुक माटोले पुरेर झम्म झम्म मुस्काउँदैछन्
तैपनि ‘ह्याङओभर बाकी छ’ भन्दै सवै भाग्दैछन्
जय शिवाहाङले मुद्युम विज्ञानको परिचर्चा शुरु गरेका छन्
तर कसैले फर्केर समेत हेरेका छैनन्
अब म कहाँ जाऊँ ?
कुनबाटो गए म आफ्नो घर पुग्छु ?
हेरेको हेर्यै भा’ छु
यहाँ भोकभोकै उभिरहनु भन्दा
घाँस काट्नु नै वेश
भारी बोक्नु नै वेश
तरहरा
बसन्त मोहन अधिकारी – कति आए कति गए नँया सालहरु
कति आए कति गए नँया सालहरु ।
सालै पिच्छे बढायौ लासका खालहरु ।
हत्या िहंसा सधैगरी घर आँगनमा
जमे यहु रगतका सधै तालहरु ।
अझै गर्छन् रुवाँवासी रोग भोक लागी
ज्यूँको तिहुँ राखिराख्यौ यी बेहालहरु ।
शिविरमै सिरेठोले ज्यान लिने भयो
बषौंसम्म फेरिएन मेरा पालहरु ।
मेरा लागि हैन रैछ युद्ध हत्याहरु
देखे मैले यहु चाल्ने सबै चालहरु ।
दया माया गर्ने मन कतै रैन रैछ
सबै हिड्छन् मान्छे मार्ने थाप्दै जालहरु ।
यी पापीका हातबाट यहाँ मर्नु भन्दा
चाडै आउँ मलाई लिन हे कालहरु ।
घरको मायाले
घर फर्केको मान्छे
आफै घर भएर आइपुगेछ
त्यही आँगन
त्यही बलेँसी
त्यही सिकुवा
त्यही साँझ
त्यही मूल ढोका
त्यही बार्दली
त्यही आँखीझ्याल
त्यही धूपीको रुख
त्यही गमलाको फूल
त्यही सपनाको हुल
त्यही ढिकी
त्यही जाँतो
त्यही जून
त्यही चुराको छुनछुन
त्यही परेवाको गुनगुन
घरको मायाले
घर फर्केको मान्छे
आफैँ घर भएर आइपुगेछ
पच्चीस वर्षपछि
आज
तिमी पच्चीस वर्षअघिको
निश्चल
त्यही घरको यो करुणामयी सँघार
कुल्चिँदै–कुल्चिँदै
भित्र पस !
अहा !
कति सुग्घर गगे्रटो
चौका, ताक, खोपी
र बलिरहेको प्रेमको
त्यही दीप !
त्यही दीपको उज्यालोले
तिमी
हेर उसलाई
जहाँ–
तिम्रो चलिरहेको
राताम्ये बाल–तस्वीर
बेगमबेली फूलको झ्याङभरि
चुपचाप मुस्कुराइरहेछ
सुस्तरी–सुस्तरी…
तिमी अझ
भित्र पस !
एकदम भित्र पस !!
(अनुराधा ! तिमी छ्यौ र पो यो ‘नहुनु’ घर भएको छ)
घरको मायाले
घर फर्केको मान्छे
आफैँ घर भएर आइपुगेछ
यतिका वर्ष परदेशिएको
परदेशमा आफू कर्त छुटेनछ ।
अच्युत फुयाल – यो सन्नाटा
यो सन्नाटा
कति अत्यास लाग्दो छ
कति विरक्तिलो छ
यो मुर्दा
हरबखत यसले
हाम्रो अभिव्यक्ति निल्न खोजिरहेछ
रोक्न खोजिरहेछ यसले
हाम्रो स्पन्दन
लाग्छ अब त
भ्वाइलन रेटुँ या मन
जसरी होस्
एउटा नयाँ धुन जन्माउँ
जुन धुनमा
आफैं फाँसी चढोस्
यो सन्नाटा ।