नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
बसन्त मोहन अधिकारी – अभिषाप
लोभी,
पापी,
निर्दही,
निर्मोही!
रुप रंग उडाएर
चुस्न सम्म चुस्यौ ।
बदनाम गराएर
उपभोग गर्यौ ।
त्यतिले नपुगेर
हेर मन्दिरमा
रीति रिवाजमा
मलाई चुडेर
जीवनको अन्त्य
यो Continue reading “Basanta Mohan Adhikari – Abhishap”
बसन्त मोहन अधिकारी – नेपाली सपना र बिपना
आमा !
आज फेरी सपना देखें
तिमीलाई भैसिले लखेटेको
मध्यरातमा जुरुक्क उठेर
चैतन्यको बतिमा
चारैतिर हेरे
घरबाहिरका अर्नाहरूले खेद्दै रहेछन् ।
हो बाबु,
भो त्यो कुरा नगर
तिम्रो घरबास उठ्ला!
ईज्जत मात्र होइन
प्राण चुडिएला
मेरो चाहना
तिम्रो गाँस, बास र कपास
र जीवन हो ।
मैले पनि भयङ्कर सपना देखेँ
गाँउघर, शहर मात्र होइन
प्रदेशमा पनि ऐंठनहरू आएर
तिम्रो गला थिचिरहेछन् ।
घरआँगनबाट
बल्ल तल्ल बाँचेका
मेरा सन्तानहरूलाई
कुबेर बन्ने होडमा
जिउँदो बलि दिदै
त्यो प्रदेशमा
कठ्ठै ! बाँच्नु न मर्नुको दोसाँधमा
कठ्ठै ! बाँच्नु न मर्नुको दोसाँधमा
सैतानहरूले
भेडा बाख्रा झै बेचिरहेछन् ।
आमाको ममता न हो
सहन नसकेर
रुदैँ सगरमाथा उक्लिएर
प्रदेशतिर चिहाए
कयौ सपुतहरूले
भाईबैनीहरूलाई
ममताले बाँधेको देखेँ
अँगालो हालेर राखेको देखेँ
त्यतिखेर
भावविहल भै आँखाबाट आँशु खस्यो
खुसी र हर्षो
धेरै भयो
यस्तो दृष्य नदेखेको ।
समयको अन्तरालमा
अनायासै,
तिम्रो जस्तै सपना देखेँ
सपुतहरूलाई घरकै भैंसीहरूले खेदिरहेछन् ।
हान्न र फाल्न सिंग उदाई रहेछन् ।
पापै पापले भरिएको धर्ती बिच
आधा रातमै उठेँ
पुकार गरे
हे जन्मदाता !
संसारका सृष्ट्रिकर्ता !
यो धर्तीमा
सत्यताको कर्म र कतर्ब्यमा
बाँच्न दिदैनौ भने
जन्म पनि नदेउँ
म सधै मेरा सन्तानहरू
अनाहकमा बलि चढाउन चाहन्न ।
बलि चढाउन चाहन्न ।
बसन्त मोहन अधिकारी – जसको लागि बाँच्थे मर्थें
जसको लागि बाँच्थे मर्थें उही आज पराई भयो
उसको बाटो पर्खिबस्दा चितामाथि सुताई भयो
उसको माया संगालेर मिठो सपना सजाएथेँ
सपना जली आज मेरो दागबत्ती खुवाई भयो
गाँउमा हल्ला फिजाएर बदनाम गराई छाड्यौं
जिउँदै मारी जलाउँन तिम्रो माया सलाई भयो
सपना जली देह बल्दाँ हाँस्छौ अरे दुनियाँमाझ
चोखो जीवन यो नारीको सधैं तिम्रो रजाई भयो
लिएर दोष बदनामी मैले मात्र जिउनु पर्यो
आज जिउन नसकेर जीवन आगोलाई भयो
बसन्त मोहन अधिकारी – आज पनि यो साँझमा मैले खाना खाइन
आज पनि यो साँझमा मैले खाना खाइन
चामल किन्न गाकी आमा अझै पनि आइन
चाडपर्व दशै तिहार गाउँघरमा आए
हाँसो खुसी उमंगको कहिल्यै गीत गाइन
कालीकोटको Continue reading “Basanta Mohan Adhikari – Aja Pani Yo Sanjh Ma Maile Khana Khaina (Nepali Gajal)”
हेदैर्छु
दृष्यहरु
भोग्दैछु
जीवन अरु
फूल जस्तै
धर्म, कर्म र संस्कारमा
मन्दिरमा चढाइदिन्छन् ।
जिउँन नदिई गलाइदिन्छन् ।
रुप रङ्ग बिगारेर
भोलिपल्ट मिल्काइ दिन्छन् ।
हेर आज,
म फोहोरको थुप्रोमा
कैयौं पटक
बंगैचामा फूल्न नपाई
कोपिलामै चुँडिएर
रङ्गीन संसारको सृष्टि
पत्झर शिशिर अँगालेछु ।
भमराहरुको आगमनमा
लथालिङ्ग र भताभुङ्ग भै
म उहि थुप्रोमा खसेछु ।
अमन चयन शान्ति दिने
रंङ्गीन संसार बनाउने
प्रकृतिको धुन म
प्रेम र विश्वासमा
रंङ्गहरु छर्दैछु ।
तर बिडम्वना,
भमराहरुको जमातमा
अभिशाप भएछ मेरै लागि
मेरो लक्ष्य र चाहना
यो सुन्दर र सालिन स्वरुप ।
हिजैदेखी
बंगैचाको सुन्दरता बिच
रङ्गीविरङ्गी फूलहरुमा
यी भमराहरु १
भु भु गरीरेर
डुल्थे
यहाँ आज उज्यालोमा
आफैलाई नियाल्दा
अनायासै मबाट
मेरो रंङ्ग उडिसकेछ ।
यो जीवन
रसपान,
भोगविलास,
कामवासना र रागको
उपहार बनेछ ।
यो रंङ्गहीन स्वरुप १
नामको नरहेर बदनामको
यसैको डरले
अन्ततः लुक्न
म यहि थुप्रोमा पसिरहेछु ।
यस वातावरणको दास
दुइ दिनको जीवन
पीडैं पींडा
मेरो जातिमा
यो क्रमीकता
कहिले सम्म हो –
मनमोहक र शालिन
प्रकृति प्रदान स्वरुप
म फूल
यो फोहोरबाट फैलीएको
दुर्गन्ध सहदै
अदृष्यमा आँशुहरु बगाई
चुपचाप पींडाहरु सहिरहेछु ।
निर्दोष मेरो पवित्र जीवन
आज बजारको खेलौना भयो ।
यो उपहार १
कहिले उसले किन्छ ।
कहिले अर्कोले किन्छ ।
पालैपालो
मलाई खेलाउनु सम्म खेलायो ।
अन्ततः थकित भएर छाडी दिन्छ ।
हेर यहाँ म, चुपचाप
हर पिडा सहिरहेछु ।
किनकी, मर्न नसकिदो रहेछ ।
नपत्याए हेर,
आज उसले मलाई
यो रेष्टुरेण्ट,
डिस्को,
डान्स,
क्याविन,
मसाज,
होटल र
घरका कोठाहरुमा
नयाँ ताजा रहे सम्म सजाएको छ
मन पर्न छाडे पछि
फोहोरमा फालीरहेछ ।
जब मेरो सुन्दरताबाट
आफ्नो प्यास मेट्छ
मलाई छाडेर
फोहोरमा फालेर
यै भमरा १
बाहिरी धरातलमा उभिदै
सभ्य र भलाद्मी देखिन
यो समाज
शहर
सभा र
वैठकहरुमा
विभिन्न संञ्चार माध्यमहरुबाट
विभिन्न उपनाम दिइरहेछ ।
मेरो बदनमा गरिरहेछ ।
जिउँदै चितामा जलाउन खोजिरहेछ ।
म त निर्दोष फूल हुँ ।
सृष्टिको रचना र
जीवनको सुख शान्ति हुँ ।
मेरो भरमा जीवनका
अझै, आशा गर्नेहरु छन् ।
महाशय
मेरो आपत्ति छ ।
मेरो पिडा,
दुःख, दर्द
र यो वेदनाको
सुनुवाई होस् ।
बसन्त मोहन अधिकारी – मान्छे कहाँ तर्छन होला
मान्छे मार्दै मन्दिरमा पूजा किन गर्छन होला
रगतको खोला बिच मान्छे कहाँ तर्छन होला
जन्मपछि मृत्यु हुन्छ, मानवको शरीर यो
मान्छे भई मान्छे मार्दै किन पाप भर्छन होला
पर्दा भित्र बसि मान्छे रगतको होली खेल्दै
मरेको यो लास माथि फूल किन छर्छन होला
आकाश रोयो धर्ती रोयो तर मान्छे रोए छैन
मान्छे मार्ने मान्छेहरु राक्षसमा पर्छन होला
मर्ने त यो शरिर हो मानव आत्म मर्ने छैन
आत्मा चिन्दै धर्म गर्न कैले मान्छे मर्छन होला
बसन्त मोहन अधिकारी – आमाको वाणी
वसन्तको पासमा लाली गुराँस सधैं
हिमाल र हिमचुलीको सुनगाभा सँगै
रहेसम्म मेरो प्राण यही देह सँगै
सबै जना बास बस म नेपालसँगै ।
घैया कोदो जौ फापर तीन महिना सधैं
हिमालका नेपालीलाई जोड तराई सँगै ।
गर्मी बढ्यो मन डढ्यो खेल हिउँसँगै
दुःख पीडा हर्ष आँशु साट सँग-सँगै ।
जन्म हाम्रो मानवको मानव धर्मसँगै
बुद्ध सीता भृकुटीलाई राख मनमा सधै ।
हिमालको स्याउ टिप्न आऊ साथ-साथै
धान चामल स्याउ साट साट आफ्नो सँगै ।
तराईको गर्मी छल्न उक्ल चामलसँगै
जडीबुटी औषधी लिई झर तराईतिरै ।
दूध दही बाख्रापालन गर पहाडसँगै
जलस्रोत र पर्यटनले हुन्छ विकास सबै ।
ऐंचोपैंचो आफूभित्र तिनै जनासँगै
हिमाल पहाड तराईको नाता गाँस सधैं ।
प्रकृति र कला कृति संरक्षणमा सधैं
मेल मिलाप गरी बस जन्म दातासँगै ।
चेतनाको प्रयोग गर मानव धर्मसँगै
स्वर्ग सरी बस्न पाउँछौ नेपाल आमासँगै ।
बसन्त मोहन अधिकारी – कति आए कति गए नँया सालहरु
कति आए कति गए नँया सालहरु ।
सालै पिच्छे बढायौ लासका खालहरु ।
हत्या िहंसा सधैगरी घर आँगनमा
जमे यहु रगतका सधै तालहरु ।
अझै गर्छन् रुवाँवासी रोग भोक लागी
ज्यूँको तिहुँ राखिराख्यौ यी बेहालहरु ।
शिविरमै सिरेठोले ज्यान लिने भयो
बषौंसम्म फेरिएन मेरा पालहरु ।
मेरा लागि हैन रैछ युद्ध हत्याहरु
देखे मैले यहु चाल्ने सबै चालहरु ।
दया माया गर्ने मन कतै रैन रैछ
सबै हिड्छन् मान्छे मार्ने थाप्दै जालहरु ।
यी पापीका हातबाट यहाँ मर्नु भन्दा
चाडै आउँ मलाई लिन हे कालहरु ।
बसन्त मोहन अधिकारी – जीवनभित्र र बाहिर
यि आँखाहरु
यो संसार
देख्छु भन्छन्
हेर्छन्
लोभ, मोह, डाहमा
हाँसो खोजेर
आँशु दिन ।
कानहरु
बाहृय ध्वनीलाई
विश्वास गर्दै…
प्रतिफल
आँशु, रोदन र चित्कार ।
यो मुख,
आँखा र कानको प्राप्तीमा
घमण्डी भै
क्रान्ति र जेहादसंग
प्रजातन्त्र, गणतन्त्र र धर्म देखाउँदै
युद्ध, हत्या र हिंसा गर्न
चर्का आवाज निकाली रहेछ ।
यो बुद्धि
यिनै, देख्ने, सुन्ने र बोल्नेसंग
समागन भै
प्रतिष्प्रधामा
उच्च र निच देखाउदै
संसारमा हैकम राख्न
स्वयम आफ्नो र संसार विनासको लागी
बम, बन्दुक र मिसाएल बनाईरहेछ ।
सम्पुर्णको यो प्राप्ती,
जीवनको अन्त्य र
संसारकै विनास ।
बिचरा सोझा, सिधा र निरीह
जिर्बो, छाला र नाक
मिठो खाने
न्यानो पाउँने
र सुगन्धको आशमा
देख्ने, सुन्ने र बोल्नहरुसंग
हातेमालो गरिरहेछन् ।
बिगत देखी आगत सम्मको
यो यात्रामा,
आशा राख्नेहरु
उहि र उस्तै
हिजो अस्ति झैँ
भोकै,
हैजा र दुर्गन्ध बिच
चिसो सीरेठोमा
कठ्ठै,
अकाल अगालिरहेछन् ।
अध्यारो गुफा
अन्कन्टार छ ।
छामछुम छामछुममा
कयौं पटक लडे ।
भाषण र नारा
बाचा र कसम
शब्दलाई आधार मान्दा
धेरै बर्ष लडे ।
आँखा नदेखे पनि
कान सुन्छु ।
यहि अध्यारोमा
छोराछोरी हराएका धेरै भयो ।
घुम्दै फिर्दैँ
तिहार ! तिमी आएछौ ।
यो गुफामा
त्रि्रो दियो
शान्तिको हातबाट बाल्न पाए
प्रकृती सम्पदाको
म धनी राष्ट
यै पानी पिउँन पाए
न पैसा लाग्थ्यो ।
न हात फैलाउनु पथ्र्यो ।
न म,
आँखा नदेखेर लड्नु पथ्र्यो ।
मेरो बिन्ती लागोस्
लौ न तिहार !
शान्तिलाई क
घरको दियो बालौं ।
उज्यालो पारौं ।
ताकी म,
सबैलाई चिन्न सकुँ ।
दृष्य खुट्टयाएर
सत्य असत्य
छुट्टयाउन सकुँ ।
अब म !
आफ्नै घरमा
आँखा देखेर
हिड्न सकुँ ।
बसन्त मोहन अधिकारी – मैले बिष पिएको रै’छु
अमृत भनेर मैले बिष पिएको रै’छु
जीवन दिएर मैले मृत्यु रोजेको रै’छु
आँसु पुछेर उनको आफैँ रुँदैछु आज
यो खुसी लुटाई मैले आँसु साँचेको रै’छु
भिजेर उनको विष Continue reading “Basanta Mohan Adhikari – Maile Bish Piyeko Raichhu (Nepali Gajal)”
बसन्त मोहन अधिकारी – यति ठुलो चोट बिच
यति ठुलो चोट बिच एक्लै आज जिएको छु ।
चोट भुलि बाँच्न खोज्दा अलिकति पिएको छु ।
दुख्यो मुटु चर्को छाती आँशु आफै बगेको छ
निष्ठुरीले छुरी धस्दा रगत सुकि खिएको छु ।
मायालुको छुरी लाग्दा धुजा धुजा भो शरीर
चोखो जीवन यो मुटु ! दुःखसंग सिएको छु ।
दुःख पिडा चोट आँशु जीवनको पेवा भई
यसैलाई भुलाउन नशा थोरै लिएको छु ।
रुन हुन्न कति भने मन मेरो रोएको छ
भुलाउँन गार्हो भै मदिरालाई दिएको छु ।
मुटु दुख्यो आँखा सुक्यो जीवन अडेको छ
उस्तै यो चोट बिच कोही छ कि चिएको छु ।
बसन्त मोहन अधिकारी – धर्म
संसारको यात्रा गर्दा
हर व्यक्तिको सोधाइ
परिचय दिंदै गए
उनीहरू सोध्दै गए
कहाँबाट आयौ?
मेरो उत्तर धर्तीबाट
चन्द्र र सूर्यबाट त म आएको होइन ।
तिम्रो धर्म के हो?
मानव कल्याण
एउटै मानव जातिमा बिभिन्न धर्म हुन सक्दैन ।
कयौ स्थानमा
कतिले पागल भने
कयौले ज्ञानी भने
तर म दुवै होइन ।
म त विद्यार्थी हुँ ।
यो संसारसँग सिक्दैछु ।
मानवका विसङ्गति र बिकृति चिर्दै
प्रकृति स्वरुपको सत्य खोज्दै छु ।
बिभिन्न स्थानमा
बिभिन्न समयमा
आवश्यकता अनुरुप
तिमीले जे लेख्यौ
तिर्मा धर्महरू
मानव सविधान न हो ।
परिर्वतनशिल संसारमा
तिर्मा धर्महरू यथास्थितीमा रहेँ
आज समय र कालसंगै चल्न नसक्ने भए ।
यो एकले अर्कोलाई दोषारोपण
धेरैले धर्मकै प्रश्न गर्ने भए
धर्मयुद्ध लड्दै रहेँ
तिमीले भने जस्तै
धर्म
इसाई
मुस्लिम
हिन्दु
र बौद्धिष्ट इत्यादि भने होइनन् ।
यि त मानव लिखित
मानवकै बौद्धिक सम्पत्तिहरू हुन् ।
एउटै मानव वंशमा
एउटै सत्य धर्म
मानव कल्याण कसैले लेख्न सकेनन् ।
सबै भौतिकवादी हुन् ।
क्षणिक सुख खोजिरहेका छन् ।
यसका उपलब्धीहरू
महल, पजेरो, जहाज र कामवासना हुदैँ
बम, बारुद र मिसाएल सम्म आएकाछन् ।
आ आफ्नो स्वार्थ पुर्तीका आधार
आआफ्नै धर्म स्थापित गर्न
यो धर्ती र मानव वस्तिहरूमा
तिनै उपलब्धिहरू ठोकिरहेकाछन् ।
मानव मारिरहेकाछन् ।
लिङ्ग भेद र अमानविय कार्य गरिरहेकाछन् ।
यो अध्यात्मिकतामा भौतिकवादको प्रकोप
क्षणिक सुखभोगको कामनामा
म-आफ्नो भाग खोजी रहेको छु ।
ऊ उसको भाग खोजी रहेछ ।
नपाए उही धर्मको नाम छ ।
सोझा सिधालाई लर्डाई रहेछन् ।
यही सत्यता र यर्थाततालाई
हामी धर्म भन्छौ भने
चैतन्यशील मानवलाई
मेरो भन्नु केही छैन ।
चितवन
वसन्त मोहन अधिकारी – आजका मान्छे
खोजी र अनुसन्धान
मानव सुख शान्तिको
आवश्यकता
विकास
यसैले महल, पजेरो, जहाज बन्यो ।
बिकसित स्वरुपमा
कल्पबृक्षको निर्माण
स्वयमको लागि,
वंश र धर्मको लागि,
पाटीको लागि,
देशको लागि
राख्न र उपभोग गर्न
ऊ लागिपरिरहेछ
जोगाउने होडवाजी
बम, बन्दुक, मिसाएल बनाईरहेछ ।
उपलब्धी र निर्माण
स्वयमको लागि
परिवार मार्छ
वंश र धर्मको नाममा
युद्ध गर्छ
पाटीको नाममा
जनता जुधाउँछ
एकै घर यो पृथ्वीको भागवण्डा
आफ्नो देशको रक्षार्थ
अर्को देशको जनता मार्छ ।
अन्ततः जसले
जे जे खोजे पनि
जे जे गरे पनि
मर्ने र मार्ने
यही मानव भयो ।
आजका मान्छे
यो बिकसित स्वरुपमा
सुन्न त सुन्छ
बुझ्दैन
हेर्न त हेर्छ
देख्दैन
यसैले रोदन र चित्कारका
ऐया… ऐया.. आवाज गुञ्जीरहेछ ।
यो भयाभव दृष्य देखाई रहेछ ।
मानव आत्माको खोजी नभएर
मानव हृदय बोधो भएको छ ।
प्रतिफल
यत्रो बिकास र उपलब्धीमा पनि
स्वयम आजका मानव
रोईरहेछन् ….
रोईरहेछन्…..
बसन्त मोहन अधिकारी – आफैलाई एक फेर हेर
हे मान्छे आफैलाई एक फेर हेर
आफ्नै आत्मा एक फेर चिनेर हेर
यो आत्मा र शरीर बेग्ला बेग्लै हुन्छ
नपत्याए आफैलाई जाँचेर हेर
छल्न, ढाँट्न सक्छौ यो आँखालाई तिमी
यो आत्मा छल्न सक्दैनौ सोधेर हेर
मरे पनि यो शरीर यहि देख्न पाउँछौ
आत्मा छ अन्नत बिचार गरेर हेर
जन्मने र मर्ने यो शरिर हो तिम्रो
आफैंभित्र छ इश्वर खोजेर हेर
बसन्तको पासमा लाली गुराँस सधैं
हिमाल र हिमचुलीको सुनगाभा सँगै
रहेसम्म मेरो प्राण यहि देह सँगै
सबै जना बास बस म नेपाल! सँगै।
घैया, कोदो, जौ, फापर तीन महिना सधैं
हिमालका नेपालीलाई जोड तराई सँगै।
गर्मी बढ्यो मन डढ्यो खेल हिउँ सँगै
दुःख, पीडा, हर्ष, आँशु साटसँग सँगै।
जन्म हाम्रो मानवको मानव धर्म सँगै
बुद्ध, सीता, भृकुटीलाई राख मनमा सधंै।
हिमालको स्याउ टिप्न आऊ साथ साथै
धान चामल स्याउ साट, साट आफ्नो सँगै।
तराईको गर्मी छल्न उक्ल चामल सँगै
जडीबूटी औषधि लिई झर तराईतिरै।
दूध, दही, बाखा्रपालन गर पहाड सँगै
जलस्रोत र पर्यटनले हुन्छ विकास सबै।
अैंचो पंैचो आफू भित्र तिनै जना सँगै
हिमाल, पहाड, तराईको नाता गाँस सधंै।
प्रकृति र कला कृति संरक्षणमा सधंै
मेल मिलाप गरी बस जन्म दाता सँगै।
चेतनाको प्रयोग गर मानव धर्म सँगै
स्वर्ग सरी बस्न पाउँछौ नेपाल आमा सँगै।
बसन्त मोहन अधिकारी – नझारनु यी कहिल्यै तिमी आँशुहरु
नझारनु यी कहिल्यै तिमी आँशुहरु ।
देउ मलाई आँशु म झारी दिन्छु बरु ।
नदुखाउँनु त्यो तिर्मो टाँउको कहिल्यै
देउ तिर्मा पिडाहरु रोई दिन्छु अरु ।
यी फूलै फूलले ढाकुन् तिर्मा बाटोहरु
यो काँडा बिज्ने बाटो भरी मै यात्रा गरु ।
देखेर मिठो सपना कल्पनामा डुब्नु
यो जिउँदै जल्ने चितामा म मात्र परु ।
जन्म जन्म सम्म तिमी हाँस्दै बाँचि राख
बरु सधै भरी रोई म बसन्त मरु ।
बसन्त मोहन अधिकारी – भुल रैछ मेरो – गजल
फूलसँग आँखा जुध्नु, भुल रैछ मेरो
मलाई नै आँशु दिने, फूल रैछ मेरो
मेरो संसार तिमी हौ, भन्दै सजाउँदा
मेरै फूल आँशु दिने, मुल रैछ मेरो
मलाई नै आँशु दिने, फूल रैछ मेरो
रुप,रगं, वासनामा आत्म छैन रैछ
मायाप्रीति देखाउने, तुल रैछ मेरो
मलाई नै आँशु दिने, फूल रैछ मेरो
बगैंचामा धेरै थरी, फूल फुलिरा’छन्
मलाई नै रुवाउँने, कुल रैछ मेरो
मलाई नै आँशु दिने, फूल रैछ मेरो
म त रुदै जान्छु अब प्रेम वियोगमा
जीवन त नष्ट हुने, धुल रैछ मेरो
मलाई नै आँशु दिने, फूल रैछ मेरो
फूलसँग आँखा जुध्नु, भुल रैछ मेरो
माया लागेर आँउछ
म फूल
यो रङ्गीन संसार
शुन्दरता र शान्तिको
अद्भुत आन्नद
अमन चयन
केवल मेरो उपहार ।
यहाँ,चुसेर रस
दिनभरी
प्यास नलागे सम्म
वाह्य स्वरुपमा
भमरा र्डकादै हिड्छ ।
सताउँदा प्यासले
लागेर तलतल
लुकी Continue reading “Basanta Mohan Adhikari – Maya Lagera Aaunchha”
बसन्त मोहन अधिकारी – मरिसकेको छु जलाऊ आएर अब
मरिसकेको छु जलाऊ आएर अब
के चाहन्छौ मेरो घर जलाएर अब
विश्वासमा दिए संसार तिमीलाई
जलिरहेछु तिम्रो आगो पाएर अब
कुन गल्तिको सँजाए दियौ तिमीले
दिन सक्दैनौ जीवन ल्याएर अब
मानव भनौँ कि के भनौँ तिमीलाई
नजलाऊ यो मनमा छाएर अब
