नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
होमनाथ पाठक – बालक
बालक हामी चाहन्छौ सुसज्जित हनु विज्ञानले
मृत दर्शन नसिकाऊ ज्ञान देओस् पा्रकृतिक ध्यानले
राजारानीका दन्त्यकथा परिर्वतनसगँ ै जानु पर्छ
समाज हाम्रो बदलिँदै छ गन्तव्य समाजवाद बन्नु पर्छ
के वन्ने ? निणर्य गर्न रुचि हाम्रो हेरिनु पर्छ
अन्धविश्वास हटाउन पाठय् क्रम हाम्रो फेरिनु पर्छ
जिज्ञासु शकं ालु बनाऊ हामीलाई असन्तोषी
मानवीय व्यवहारमा बननू ् बालक हाम्रा सधैँ मदृ ुभाषी
होमनाथ पाठक – बादल
कहिले बन्ने हात्ती घोडा, कहिले बन्ने रूख
लहराउँछौ जताततै कति ठुलो मुख
गर्जिन्छौ मेघ बनी, बनी दिन्छौ वर्षा
उफ्रिन्छौं बालकहरू, हामी हुन्छौ हर्ष
जताजता हावा चल्छ, त्यतै बहि दिन्छौ
चम्किदिन्छौ बिजुली भै हाम्रो सातो लिन्छौ
कहिले बन्छौ सेतो हात्ती, कहिले बन्छौ कालो
लुकमारी खेल खेल्ने, अब हाम्रो पालो
गर्मीमा शीतल दिन्छौ, छेकी घामलाई
अन्नवाली स्वाहा पार्छौ असिना पो भई
होमनाथ पाठक – मातृभूमि
मातृभूमि तिम्रो लागि सहिद पनि बन्न सक्छु
तिमीलाई चिनाउन प्रयोग होऊन् मेरा ज्ञान चक्षु
मेरा कर्महरू खुसी पारुन मातृभूमि तिमीलाई
पहरेदार बन्न सकूँ, सुख दिन सकूँ नेपालीलाई
होमनाथ पाठक – कछुवा
सोझो थियो कछुवा छट्टु थियो खरायो
दौडको होड राख्यो घमण्डी खरायो
आफै जस्तै कछुवालाई फाने गर्यो कछुवाले
उस्तै उस्तै कछुवाहरू प्रत्यके ठाउँ मा बसे
गटे सेट गो भन्दै दौड सुरु भयो
हावाको वेगमा खरायो दौडेर गयो
जुन स्टेसनमा पुग्दा पनि कछुवालाई देख्दा
घमण्डी खरायोको राम्रै मर्यो मेख्ता
होमनाथ पाठक – छोरी
भृकुटी र सीता जस्तै म नेपालकी छोरी
नेपाली राष्ट्रियता मेरो छातीभरि
विश्वमा सगरमाथाको माया मैले छर्नु पर्छ
गौतम बुद्धको पदचाप मैले बन्नु पर्छ
वीर, वीरंगना सहिदको म पार्छु सपना Continue reading “Homnath Pathak – Chhori (Nepali Bal Kabita)”
होमनाथ पाठक – भ्यालेन्टाइन
तिमी मेरी भ्यालेन्टाइन बन्देऊ म बनुँला तिम्रो
गुलाब साट्ने आजको दिन्मा जोबन मागे तिम्रो ।।
राम्रो लाग्थ्यो तिम्रो बानी व्यहोरा राम्रो मन पनि
न जागिर छ न छ सम्पत्ति स्वीकार्छेउ भन त नि?
म बनुँला प्रेम चरो तिम्रो, तिमी मेरी चरी
गुलाब झै फक्रियोस् माया हाम्रो उदाहरण वरिपरि ।।
प्रेममै जिउँला तिमी हामी मरण प्रेम मै होओस्
देखेर पिरती हामी दुईको समाज इर्ष्याले रोओस् ।।
होमनाथ पाठक – प्रेम पत्र
रीति !
जब तिमीले पत्र लेख्थ्यौ पत्रमा अनुहार देख्थेँ
खुसीले उन्मत्त भई प्रत्युत्तर तिमीलाई लेख्थेँ
तिम्रा गुनासाका जवाफ मेरा प्रेम पत्रहरूमा
देख्थेँ सपनाका संसारहरू भेट्दा जन्मदिनका सत्रहरूमा
नबनाऊ यसलाई अन्तिम प्रेमपत्र बरु
हुँदैनन् माया टाढा बरु हुन्छन् मायालुहरू
तिम्रो मेरो मित्रता सुरुवात गर्ने प्रेमपत्र
लेख्न ढिलाई गर्दा तिमीले मेरो माया भयो अलपत्र
होमनाथ पाठक – मेरो देश
मलाई प्यारो मेरो देश,
दौरा सुरुवाल नै बरु बेस
म जहाँ बसे पनि,
चिनिन चाहन्छु नेपाली भनी
डाँडाकाँडा र हिमचुचुराहरू,
फुलिरहेका लालिगुराँसहरू
सम्झिरहुँला कर्मक्षेत्रहरूमा,
सगरमाथा, काँडे भ्याकुर बरु
हिमालका सन्जिवनीबाट,
यहाँ सुन फुल्ने तराईका फाँटमा
सुन्दर कैलास पर्वतनेर,
चिनिन्छ नेपाल देश हेर
सुशासन चाहने मेरो देश,
सुसज्जित भएर लेस
चिनाउने छौँ यसलाई विश्वमा,
फल्ने र फुल्ने छौँ स्वदेशमा
होमनाथ पाठक – नारी
कहिले आमा कहिले छोरी
बुहारी कहिले त जीवनभरि
बन्छिन् पत्नी कसैको नारी
पाउँछन् पुरुषहरू सहयोग भारी
कहिले भृकुटी कहिले सीता
नारी नै त हुन् काली नि त
प्रत्येक व्यक्तिको सफलतामा
कारक बन्छन् नारी नाम
नारीले गरुन् सम्मान नारीको
नारीको विकास सम्भव छ तब पो
भोग विलासका साधन होइनन् नारी
बन्न सक्छन् यिनै परिर्वतनकारी
हेलेन र नाइटिंगेल पनि नारी
जन्मून् सुपुत्री वारिपारि
नारी शिक्षित बने पो जब
परिवारै शिक्षित बन्छ तब