नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
होमनाथ पाठक – बालक
बालक हामी चाहन्छौ सुसज्जित हनु विज्ञानले
मृत दर्शन नसिकाऊ ज्ञान देओस् पा्रकृतिक ध्यानले
राजारानीका दन्त्यकथा परिर्वतनसगँ ै जानु पर्छ
समाज हाम्रो बदलिँदै छ गन्तव्य समाजवाद बन्नु पर्छ
के वन्ने ? निणर्य गर्न रुचि हाम्रो हेरिनु पर्छ
अन्धविश्वास हटाउन पाठय् क्रम हाम्रो फेरिनु पर्छ
जिज्ञासु शकं ालु बनाऊ हामीलाई असन्तोषी
मानवीय व्यवहारमा बननू ् बालक हाम्रा सधैँ मदृ ुभाषी
होमनाथ पाठक – बादल
कहिले बन्ने हात्ती घोडा, कहिले बन्ने रूख
लहराउँछौ जताततै कति ठुलो मुख
गर्जिन्छौ मेघ बनी, बनी दिन्छौ वर्षा
उफ्रिन्छौं बालकहरू, हामी हुन्छौ हर्ष
जताजता हावा चल्छ, त्यतै बहि दिन्छौ
चम्किदिन्छौ बिजुली भै हाम्रो सातो लिन्छौ
कहिले बन्छौ सेतो हात्ती, कहिले बन्छौ कालो
लुकमारी खेल खेल्ने, अब हाम्रो पालो
गर्मीमा शीतल दिन्छौ, छेकी घामलाई
अन्नवाली स्वाहा पार्छौ असिना पो भई
पख, पख पुतली,
पख म नि आऊँ,
आज हामी दुइजना
सँगै डुल्न जाऊँ ।
टेकी तिमी हावामा
फुरुफुरू आऊ
मचैं चाल्छु भुइँमा
टुकुटुकु पाउ ।
सँगसँगै जाऊँ हामी
सँगसँगै जाउँ,
हेरुँहेरुँ लाग्यो मलाई
साह्रै तिम्रो गाउँ ।
२०५८ फागुन २२
होमनाथ पाठक – शिक्षा
पखालेर हिलो मैलो सफा वनाएर
शिक्षा दिन्छन् गुरुहरू पसिना बगाएर
तर ठान्छन् आज शिष्य धनले किनेको
मूल्य छैन गुरुहरूले बाटो देखाएको
शिकार आफै गर्न‘पर्छ गुरु सिकाउँछन्
अर्कैको आहारा खोस्न बरु रमाउँछन्
शिक्षकलाई छैन आदर मुन्टो बटार्दछन्
खुट्टो तानी सहकर्मीलाई त्यसै पछार्दछन्
जबसम्म पैसाको रवाफ रहने छ यहाँ
आमा बाबु गुरुहरू सम्मानित हुने कहाँ
लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा – नाटिप्नु हेर कोपिला
नटिप्नु हेर कोपिला
नचुँड्नु पाप लाग्दछ
नच्यात्नु फुल नानी हो
दया र धर्म भाग्दछ
नछोप्नु है चरी बरी
सराप आँसु लाग्दछ
नमार्नु जन्तु है कुनै
बसेर काल जाग्दछ
न घाउ चोट लाउनू
सडेर चित्त पाक्दछ
धुलो नफेक्नु नानी हो
उडेर भित्र ढाक्दछ
हिलो नखेल्नु फोहरी
खराब दाग लाग्दछ
न चित्त है दुखाउनु
डसेर आँसु बग्दछ
बनेर फुलझैँ सधैँ
हँसाउनू सुवास दी
सधैँ रमाउनू जगत्
रमेर नित्य आस दी
जताततै छ ईश रे
छ सुन्नु त्यो विचार रे
छकाउने लुकाउने
नराख भाव क्यै गरे
सुकृती सारा शर्मा – मेरी आमा
नौ नौ महिना कोखमा राखी
देखायौ मलाई संसार
मेरी आमा प्यारी आमा
तिमी नै मेरो पुरस्कार्
तिमी हौ पहिलो पठाशाला
सिकाउने मलाई क ख रा
सधै वरिपरी राखेर
दियौ मलाई पहरा
आमाको ठुलो महिमा
लेखेर पनि सकिन्न्
आमाको जस्तो माया
खोजेर कही भेटिन्न
भी एस निकेतेन मा बि
दुइ ए
दैवज्ञराज न्यौपाने – कानाकाना कुर्र
कानाकाना कुर्र
नानी दौड्यो खुर्र
चरी उड्यो भुर्र
कानाकाना कुर्र
माथि बादल भाग्यो
तल घाम लाग्यो
बतास चल्छ हुर्र
कानाकाना कुर्र
फूल राम्रो बेली
यस्तै खेल खेली
मन हुन्छ फुर्र
कानाकाना कुर्र
होमनाथ पाठक – छोरी
भृकुटी र सीता जस्तै म नेपालकी छोरी
नेपाली राष्ट्रियता मेरो छातीभरि
विश्वमा सगरमाथाको माया मैले छर्नु पर्छ
गौतम बुद्धको पदचाप मैले बन्नु पर्छ
वीर, वीरंगना सहिदको म पार्छु सपना Continue reading “Homnath Pathak – Chhori (Nepali Bal Kabita)”
होमनाथ पाठक – बादल
कहिले बन्ने हात्ती घोडा, कहिले बन्ने रूख
लहराउँछौ जताततै कति ठुलो मुख
गर्जिन्छौ मेघ बनी, बनी दिन्छौ वर्षा
उफ्रिन्छौं बालकहरू, हामी हुन्छौ हर्ष
जताजता हावा चल्छ, त्यतै बहि दिन्छौ
चम्किदिन्छौ बिजुली भै हाम्रो सातो लिन्छौ
कहिले बन्छौ सेतो हात्ती, कहिले बन्छौ कालो
लुकमारी खेल खेल्ने अब हाम्रो पालो
गर्मीमा शीतल दिन्छौ, छेकी घामलाई
अन्नवाली स्वाहा पार्छौ असिना पो भई