नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
पदम भण्डारी – केहि छैन लिनु पनि (गजल)
केहि छैन लिनु पनि,
केहि छैन दिनु पनि
मायाको मुर्ति कुँद्नु थियो,
राखिएन छिनु पनि
संझनाका मुनाहरू पलाउँथे की,
दिईएन चिनु पनि
झिनो आशामा बुढो गिद्ध,
कुर्न Continue reading “Padam Bhandari – Kehi Chhaina Linu Pani (Nepali Gajal)”
इन्दिरा शाह – साक्षी
हतारमा दौडिरहने
मान्छेहरूको भीडलाई
एक्लै टोलाएर हेरिरहने
बूढो शिरीषको रूख र
तिलचाम्ले कपाल फुलेको रत्नपार्क
के को प्रतीक्षामा छन् कुन्नि ?
शिरीषकै छायाँमा दिनभरि
मान्छे व्यापार Continue reading “Indira Shaha – Sakshi”
मणिराज सिंह – सम्झना बेथानचोक यात्राको
बेथानचोक
हाम्रा पाइलाहरू
एकपछि अर्को गर्दै
छापिएका छन् बादलको शिरकभित्र
सिमसिमे वर्षात्ले रूझाएर
नयाँ नयाँ आयाम उघार्दै
ढुङ्गा–ढुङ्गामा कोरिएर
बतासझैँ भूगोलको दुर्गम छातीमा
घामजस्तै फुलेर
चित्रमय कोरिँदै
हर्षका चुचुराहरूमा
पसिनामा धारा पुछ्ने
शीतल, शान्त, स्वच्छ
ज्ञानी, मुनिजस्तै
महाभारतकै माउ डाँडो
कुखुराले चल्ला छोपेजस्तै
स–साना डाँडाहरूलाई आफ्नै छायाँमा लुकाउँछ ।
निष्काम, नैसर्गिक, अविनाशी
कामिडाँडा
दुई हत्केला जोडेर
ढ़िडो, गुन्द्रुक र सिस्नुमा
आत्मीय मुस्कान घोलेर
अग्यानिक चियाको तात्तातो घुट्कोसँग
स्वादिलो मालपुवामा चुर्लुम्म डुबेर हाँस्छ
सत्रवर्षे युवतीजस्तै
हजारौँ सपनाहरू सजाएर चञ्चल नयनमा
निर्दोष स्वाभिमानको सुवास फिजाउँदै
न फुर्सदिलो, नहतारिलो समयको बर्को ओढेर
नयाँ नौलो क्यानभासमा
सालिम्बो घाँसजस्तै फैलिएर
मोहक गुराँस भई फक्रन्छ
सम्भावनाका अनन्त मुहान बोकेर
खोला, नाला र हरिया फाँटहरूमा सुसाउँछ
बेथानचोक ।
ढुङ्खर्कको सुन्दर आँगनमा
मायालु सयपत्रीहरू सजाउँदै
स्वागतका जोडी परेवाहरु उडाउँदै
सम्बन्धका नयाँ–नयाँ साँघु कोर्दै
वेदनाका राप लुकाएर
चिटिक्कको च्याल्टीबजारमा
आत्मविकासको सुन्दर प्राङ्गण
कविताको राग घन्काउँछ
महाभारतकै माउ चुचुरो
बेथानचोक ।
बेथानचोक,
इमान जमानको स्तम्भ
पौरख र स्वाभिमानको दुर्ग
विचार, र शिल्प
अनि, घाम–पानीको इन्द्रेणी लर्को
कृष्णगोपालको भब्य स्वागतमा फुर्किएर
हृदयको तोतेबोलीमा
चञ्चल लच्छु र रज्जुहरू
सुन्दर हरफहरूमा लफ्रक्कै भिज्छन्
कमरेड ताराका स्वप्निल इच्छाहरू
कुटो कोदालोसँग झ्याङ्गिएर
कपेरडाँडालाई मुटुमा साँचेर
बाँझो मनको डल्ला फुटाल्न
बाक्लो हुस्सुभित्र चियाउदै
सल्लाका पत्करहरू पन्छाउछे
सम्पूर्ण शक्ति लगाएर
छिनो र घन बोकेर
तन, मन र त्यो सौन्दर्यमय मुस्कानमा
जीवनसँग लय उचाल्दै
रजत–रश्मि शिखरहरूमा
पवित्रता छरिरहेछन् सुन्दर, शालीन
बादलु बर्को र कुहिरोको ओडारमा
छाती चिरेर आफ्नै नङ्ग्राले
चहकिला किरणसँग
उज्यालो लेखिरहेछन्
निश्छ्ल गुँड बुनिरहेछन्
जाही, जुही र लालुपातेका संवेदना सहित
दिगु, पलपल, नरेन्द,्र ओझल, सुरेश
उज्वल सम्भावनाका हातेमालो गर्दै
गतिशील पहाड बोकेर मुटुमा
हावा, पानी र माटोसित
कालोको विरुद्ध छ्याल्ल–ब्याल्ल पोखिएर
बिजुलीझैँ चम्कन्छन्
बादलझैँ गर्जन्छन्
तुफानझै हँल्लन्छन्
सरस्वती, पार्वतीजस्ता ज्ञान मन्दिरहरूको
सपनाको सुन्दर नगर ढुंखर्क
यात्राको आमन्त्रण बोकेर भावनामा
प्रस्थानको स्वधन साँचेर उत्थानमा
मधुर सुवास छरेर वाणीमा
प्रकृतिको काखमा कुरिरहेकी छिन्
मायाको खास्टो ओढेर
महाभारतको माउ डाँडो बेथानचोक ।
मणिराज सिंह – कति खेर
तिम्रो आँखाको डिलमा
टलपलाएका ती आँसुले
बगाएर
कति खेर मेरा रहरहरू
वाफभैmँ उडेर अनन्त समयसँगै विलाए
मलाई
पत्तै भएन ।
तिमीले मन खोलेर
दुःख साटेको बेला
मरूभूमिमा लाम लागेर Continue reading “Mani Raj Singh – Kati Khera”
अन्यायका बिरुद्ध बुलन्द आबाजहरु चर्कियुन
गरीब र असक्तहरुका आशा फर्किउन|
भात्किएका संरचनाहरु बन्न सुरु गरुन
समान्तबाद र तानाशाही सबै मरुन|
सरकार माथि जनताको भरोसा बढोस
देस द्रोहीको योजना कुहेर सडोस|
अपहरण र हत्याका स्रिंखलाहरु सकिउन
बिछोडमा तड्पिएका मनहरु फकिउन|
शरिर,मन र बिचार स्वस्थ्य रहुन
सबै नेपालि एक्-अर्काका मित्रु होउन|
गाउ, शहर र बस्तिहरुमा शान्ती छाओस
नेपालीले नेपाल माथि गर्ब गर्न पाओस|
योगेन्द्र राज शर्मा ‘प्रकार अन्तर’ – अगेनाको छेउबाट
एउटा भेटमा
जब हामीले आगो फुक्यौं
ताप्यौं र निभायौं,
मैले उसलाई
संतोषको स्वरमा भने-
यो सुख मलाई
उद्विकासले दिएको होस्
वा प्रकृतिले
वा,भगवानले
तर धन्यवाद त म
तिमीलाई दिन चाहन्छु हृदयदेखी
सबैभन्दा ठुलो कुरा
तिमीले मलाई साथ दियौ ।
त्यसपछी दिनदिनैजसो हामीले
त्यही ठाउँमा आगो फुकिरहेछौं
र तापिरहेछौं ।
ईश्वर ! तिम्रो प्रतीक्षाका निम्ति जागा बस्दा आँखा थाकिसक्यो
तिमीसँग भेट भएन तापनि म तिम्रो बाटो हेरिरहेछु, यो बाटो हेर्न
मलाई मन पर्छ ।
ढोका बाहिर, धूलोमा बसेर, मेरो भिखारी ह्दय तिम्रो करुणाको
याचना Continue reading “Rabindra Nath Thakur – Pyaro Byatha [From Geetanjali]”
जहाँ भामर छ त्यही तिम्रो सिम्सार
तिमी विना चल्दैन मेरो पनि संसार
मन हो गीत कुन मसीले लेखूँ ?
सबै सपना कुन धागोले जोडूँ ?
तिम्रो हाँसो मेरो परिवर्तनको धार
नदेखेको सपना प्यारो भो सानु
नहिँडेको बाटो एक्लै कहाँ जानू
तिमी नै मेरो जीवनको आधार
जहाँ भामर छ त्यही तिम्रो सिम्सार
तिमी विना चल्दैन मेरो पनि संसार
अचेल
जुलुस गर्न खोज्छ
मेरो सिरानीनेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
बस्ती-बस्तिका इट्टाहरु ,
चोइटिएर भिख माँगीरहेछ ,
खै कस्ले उठाउँनेर ?
बिजुलीका खम्बाहरु !
सावाखोला र ब्वाँजरखोलाहरु
मसानघाट फैलाउने अठोटमा ,
कात्तिकेको भिरहरु बगाँउछ ।
अनि
जुलुस गर्न खोज्छ
मेरो सिरानी नेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
युगका हातहरु
छर्लप्पै हत्केलामा गिँडिंन्दा
आकाशले आगो निल्छु भन्दै
बादललाई बटुलेर
चट्याँङ हिर्काउँछ ।
त्यस पछि
बस्ती बल्छ ,बस्ती बग्छ , बस्ती रुँन्छ
अनि
सहन नसकेर
जुलुस गर्न खोज्छ ।
मेरो सिरानी नेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
बिचारको मझधारमा उभिएर
पुलको सिमा नाँप्नु खोज्दा ,
यथार्थले बगाइ किनारामा तैरिँन्दा
एउटा सानो बाँसको
दाउराले पनि सम्मान माँग्छ ।
अनि
फेरि
मेरो सिरानीनेर
जुलुस गर्न खोज्छ
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
समयको बाछिट्टाहरूले चुटेर
निथ्रुँक्क पार्दा
पिडाँलु र मानेको झ्याँङहरूमा
ओतिन्छु भन्यो
हरेउ र सिरिष साँपहरू ,
स्वागत गर्न तम्सिन्छन् ,
अनि
त्यहि बेला
मेरो सिरानीनेर
जुलुस गर्न खोज्छ
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
गुफाहरू भित्र
सानो घाम बोकेर गयो
हुरी बतास हुँइकिन्छ
त्यहिंबेला निभाउँछ
मेरो टिनको
मट्टीतेलले बल्ने लालटेन ,
अनि
प्रत्युत्तरमा
जुलुस गर्नखोज्छ
मेरो सिरानीनेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
जब नयाँ लुगा र चस्माहरू नै
पुराना जंगली दिनको यादमा
मानव सभ्यताको ब्याख्या गर्छन्
मन भित्रका तितेसो वाक् गर्दै
अनि
संभावनामा
जुलुस गर्नखोज्छ
मेरो सिरानी नेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
बर्तमान कठघरामा
दोषी भएर उभिनुपर्दा ,
चील र गीद्दहरूले
परेवालाइ नै लखेट्दै मार्दा ,
भाग्य पिट्ने ह्याम्मरले
दलिंन भत्काउँन मन लाग्छ ।
अतः
भावावेषमा
जुलुस गर्न खोज्छ
मेरो सिरानी नेर
एउटा
फ्युजन् प्रतिबिम्व !
तपेश्वरी १ , उदयपुर
हालः ( इजरायल )
सरोज धिताल – पहिरो र मान्छे
प हि रो …
के यो श्राप हो कसैको ?
श्राप
जो कहिल्यै सुन्दर हुँदैन
श्राप
जो कहिल्यै कोमल हुँदैन
कहिल्यै सहज स्वीकार्य हुँदैन ??
प हि रो ..
के यो श्राप हो कसैको ?
कुरूप धारिला चट्टानहरूको
कवच पहिरिएर
पैशाचिक शक्तिलाई
अलच्छिनमा पोको पारेर
बहुलाएको तानाशाहजस्तो पहिरो
घोच्ने आँखाले मलाई यसरी हेर्छ
कि ऊ मसित अघिल्लो जन्मदेखिको बदला लिन चाहन्छ
बारम्बार मानिसको रगत पिएर पनि
कहिल्यै तिर्खा नमेटिएको
विक्षिप्त हत्यारा जस्तो
ऊ जताततै लासहरू देख्न चाहन्छ ।
विभीषिकाको अभिलेख भएर उभिएको
नाङ्गो पहिरोको अगाडि
म
मान्छेको सन्तान
“हे भगवान !” मात्र भन्न सक्छु
निरीह बन्छु
बिस्तारै–बिस्तारै लास हुँदै गएको अनुभव गर्छु
अलि–अलि मर्दै जान्छु
मर्दै जान्छु ।
तर
त्यही पहिरोको शिरमाथिबाट
त्यो सानो सुन्दर हरियालीबाट
ढिकी र जाँतोको आवाजसँगै
माटो र पसिनाको सुवाससँगै
“माता मे पृथ्वी
पुत्रो ऽ हं पृथिव्या”
भन्दै
जीवन जत्तिकै सुन्दर केही
मुसुक्क हाँस्छ
आहा !
मान्छे हाँस्छ ।
२६-५-१९९७
डा. मोहनप्रसाद जोशी — हे पाहुना !
हे पाहुना !
किन आफ्नै घर भन्ठान्दै छौ ?
रङ्गरूपमा रुमल्लिएर
दस थरी गर्न थाल्दै छौ,
अतिथिको भाव भुलेर
आफूलाई मालिक मान्दै छौ |
हे पाहुना !
किन आफ्नै घर भन्ठान्दै छौ ?
एक दिनको वासलाई
सधैँको निवास मान्दै छौ,
त्यसमा भएका सामानलाई
स्थायी सम्पत्ति ठान्दै छौ |
हे पाहुना !
किन आफ्नै घर भन्ठान्दै छौ ?
मेरो भन्ने बोझ बोकी
केबिघ्न दु:ख बेसाऊँदै छौ,
फेरि अतिथि बनेमा यात्रा
सरल र सुखद पाउने छौ |
(डा. मोहनप्रसाद जोशीको ‘कहाँ छ ठाउँ ‘ नामक कवितासङ्ग्रहमा समावेश भएको | डा. जोशीकै ‘कहाँ छ ठाउँ ‘ नामक गीति सङ्ग्रहमा पनि समावेश भएको | सङ्गीत: न्ह्यू बज्राचार्य, स्वर: आनी छोइंग डोल्मा |)
उमा सुवेदी – सपनीका मिलनहरू (गीत)
(मधुपर्क साउन, २०६७)
सपनीका मिलनहरू विपनीमा पाउने भए
पर्खिनु है मेरो हजुर वरपीलझैं छाउने भए ।
जिन्दगीको गोरेटोमा एक्लो हिँड्न गाह्रो रैछ
साँचो माया लाएपछि बिछोडिन Continue reading “Uma Subedi – Sapani Ka Milan Haru”
मेरो कुमारी माया सुम्पें तिमीलाई
कतै तिम्रो बाहुपासमा लुकेर
बैंशको अनुभूति पाउला भनी
हो….यो माया अन्जान छ,कोमल छ,
जसलाई तिमीले शिशु ठानेर
मायाको स्पर्शले चुम्नु पर्छ
यो मायाले वयस्कले झै
तिम्रो Continue reading “Acharya Prabha – Mero Kumari Maya”
मनका एकान्तका तलाउमाझ
अनायासै तरङ्ग उठ्छ
लाग्छ कुनै अतृप्त रागले
सङ्गीतका कर्णप्रिय
स्वर पाएको छ
सम्बन्धका सीमा
कृत्रिम बगैंचाका र्स्पर्शभित्र
जब कतै सन्त्रस्त रुन्छ
लाग्छ फेरि कुनै मौसम
छरपस्ट हुँदै हारेको छ
मृत संवेदनाहरूको
देश उस्तै छ
मान्छेका अभिशप्त कथा
फेरि असङ्ख्य शिलालेखहरूमा
उसरी नै लेखिन्छन्
कहीँ पुग्न नसकिने
यात्रा उस्तै छ
मान्छेका शापित उमङ्गहरू
फेरि अनन्त बाटाहरूमाझ
फेरि उसरी नै भेटिन्छन्
यातनाका श्रृङ्खला उस्तै छन्
यातनागृहभित्र परेका मस्तिष्कहरू
प्रताडित उस्तै छन्
बलात्कृत सपनाहरूका
चिहान उस्तै छन्
सपना देख्ने आँखाहरू
प्रतिबन्धित उस्तै छन् ।
परिवर्तनका लागि
लड्ने हातहरूमा
फेरि पनि थमाइएको
रित्तो रित्तो मौनता छ
अपरिभाषित अर्थहरूकार्
अर्थहीन र्स्पर्शहरू उस्तै छन्
कालो साम्राज्यको विरुध्दमा
उज्यालो खोज्दै पाइलाहरू
गतिशील हुँदा नहुँदै
चर्को हस्तक्षेपको कारण
उत्साहित बिम्बहरूका
असामयिक मरण उस्तै छन्
पुरानो रक्सी छचल्किरहने
नयाँ बोतल उस्तै छ
छेपारोले फेर्ने
रङ्गको कथा उस्तै छ
अँगेनामा कहिल्यै बल्न नसकेको
आगोको भर उस्तै छ
हिड्दा हिड्दैका पाइलालाई
अपहरणको डर उस्तै छ ।
उपचार नपाएर कुनै रोगी
जब सडकमा लड्छ
समयले फेरि एकपल्ट
देश थला परेको
र्सगर्व घोषणा गर्छ
कुपोषणले खाएको अनुहारलाई लिएर
जब पोष्टमार्टम शुरु हुन्छ
समयले फेरि एकपल्ट
देश भोकमरीमा परेको
तात्तातो समाचार र्छछ
शताब्दीयौंदेखिको
रीत उस्तै छ
मान्छेले मान्छेलाई गर्ने
प्रीत उस्तै छ
इतिहास लेख्ने कलमको
गीत उस्तै छ
कुर्सिप्राप्त गर्दाको
जित उस्तै छ ।
अनुप जोशी – निन्द्रा नलागेपछि (कविता)
निन्द्रा नलागेपछि
मैले खाटबाटै सिरक कसेर
माथिको सिलिङलाई हेरेँ
र अचानक त्यो माथि गर्जिरहँदो घरभेटीलाई सम्झिएँ
सम्झिएँ , छ महिनादेखि भाँडा तिर्न नसकेको व्यहोरा,
तुरुन्तै कोठा छोड् भन्ने घरभेटिको पछिल्लो आदेश ।
निन्द्रा नलागेपछि
मैले दम लागेकी आफ्नै आमाको अनुहार सम्झेँ
रक्तचाप आकाशिएको बुढो बावुलाई सम्झेँ
घर छोड्दा अनायास चुहिएको एक नदी आँशुलाई सम्झेँ
र तेस्तैमा आधा मुरी पनि अन्न नफल्ने पाखोबारीलाई सम्झेँ ।
निन्द्रा नलागेपछि
नेताका मिठामिठा आश्वासनलाई सम्झेँ
मैले जनआन्दोलनमा गुमाएको दाहिने खुट्टालाई सम्झेँ
सिरानीमुनी थन्किबसेको डिग्रीको प्रमाणपत्रलाई सम्झेँ
र सम्झेँ जागिर छुट्दा र माग्न जाँदा गलहत्याइएको तिक्तानुभूति ।
निन्द्रा नलागेपछि
पोइल गएकी प्रथम प्रेमिकालाई सम्झेँ
विलिन हुँदै गएको यौनाकांक्षाका बारेमा सम्झेँ
र जुरुक्क उठेर
पल्टाएँ कविताको डाएरी ।
निन्द्रा नलागेपछि
सोच्न थालेँ निन्द्रा नलाग्नुका कारण
र यी सबै सम्झनाको आगमन ।
भोलिपल्ट त सहर छाडेर गाउँ फर्कनु थियो ।
राकेश कार्की – मताएर मलाई
कर गरी मलाई नपिलाऊ साथी
मताएर मलाई नभुलाऊ साथी
सल्लाह लिन पो आएको आफ्नो ठानी
बिर्सन सकिनँ दिमागलाई नसाले हानी
प्यालामा प्याला नमिलाऊ साथी
मताएर मलाई नभुलाऊ साथी
बाधासंग लड्दै अझै कोशिश गर्नुछ
शक्ति बटुल्दै मलाई पक्कै जित्नुछ
बुँद बुँद थप्दै नडुबाऊ साथी
मताएर मलाई नभुलाऊ साथी
राजेन्द्र पहाडी – नेपथ्यका सपनाहरु
भगवानस“ग प्रार्थना गरे“ मैले
सक्ने भए मलाई
चिसो आगो देउ,
तातो पानी देउ,
जसमाथि बिरालोझैं रुझेको मन
खलियानको धानझैं ओसिएको तन
सेकाउन सकौं,
तताउन सकौं,
अफशोच,
उसले मलाई
तातो ज्वाला दियो,
फुस्फुसे आश्वासन दियो,
र दियो आर्तका बाजाहरु
जहा“ मैले नया“ बिहानीको
आजाद सपना नचाइरहेछु ।
नैतिकताको भुकम्पले छत्विक्षत
आणविक भट्टीछेउ उभिएर
मैले मानवताको क्षितिज चिहाए“,
विज्ञानको आविष्कार खोतले“,
र देखे“ पत्रैपत्र सुनामीका
अनन्त छालहरुले
मान्छेको अस्मितालाई नङ्ग्याइरहेका
र मेरा कलिला सपना बलात्कृत भएका ।
म किंकर्तव्यविमुढ सोचिरहेछु,
किन लड्छ मान्छे वित्ता र कित्ताका लागि ?
किन रापिन्छ मान्छे फोस्रो उन्माद सा“चेर ?
अस्त्रशस्त्र थुप्राएर भट्टीहरुमा,
जीउ“दा सपनाको सडक जाम गरेर,
किन खोज्छ मान्छे शान्ति हावामा ?
म गम्छु÷म खल्बलिन्छु आफैभित्र,
मनको व्यापारको
असरल्ल पसल ओछ्याएर
अमरत्व कामना गर्ने मान्छे
आज डामिएर मरिरहेछ
आफ्नै विकिरणबाट ।
विछिप्त मनोदशा रोपेर
शुभकामनाको नाममा
खेतभरी ऐ“जेरु फूलाउन
नया“वर्ष पर्खिन्छौं हामी
र गाड्छौं पीडाका शुलहरु,
क्यालेण्डरको व्यापार बढाउन
पर्व, जात्रा र चाड्हरु
महिनैपिच्छे खोपेर कागजमा
यातना शिविर खडा गरिरहेछौं हामी ।
मैले नेपथ्यको डिलमा
ठम्म उभिएर हेरे“,
त्यहा“,…..
न सपना नया“ थियो,
न सिद्धान्त नया“ थियो,
न समय नया“ थियो,
त्यसैले त नया“ सपनाहरुको निर्मम हत्या
भैरहेछ दिनदहाडै यहा“,
र पनि देवताहरु चु“सम्म बोल्न सक्दैनन्
स्वप्न हत्याको बिरुद्ध ।।
कुश्मा, पर्वत
बि. जे. बान्तवा राई – मनको पृथककरण र पुनरुत्पादन माग्दैछु।
सपनाको तिलिचोमा
चुर्लुम्म डुबेर सप्तरंगी
इन्द्रेनी खोज्ने मन,
बक्ररेखा झैं गोरेटोमा
समानताको नाप खोज्दै
निराशताको एन्टार्टिका
भित्र हराईरहेको छ,,,
पाईलै पिच्छे कैक्टसका
तिखा काँढा टेक्दै
कमल टिप्ने यात्रा आज
त्यहीं स्वार्थी मनको
प्रशान्त महासागर भित्र
निस्वासिँदै डुबुल्की मारीरहेछ,,
सोंची रहन्थे म,
सोंचभित्र कति बहुरंगी
गुलाफहरु फुल्छन
त्यहिं गुलाफको तिखो काँडाले
खिलिएको मुटु लिएर
भग्नावशेश सुमेरुमा
गुलाफ रोप्ने होडमा
अलकत्र झैं पटक पटक
कुल्चिई रहेछ,,,,,,,,
यात्रा भरि, कैंयौ अँध्यारी रात
अनी पारिला घामसँगको
संघर्षमा शहिद बनेको,
चिहानस्ँगै मेटिएको
प्राण पखेरुले आफ्नो गन्तब्य
लिई आफैबाट सन्याँस लिएको
भु-गर्भ भित्र लिप्त कंकाल
भोकाको गाँसभित्र अटाउन
लागेको एक छेस्का मन,,,
स्वर्गाभिमुख सदृश
जिओग्राफि भित्र
हेरेसस आत्मा
जिओमेट्रीकल प्रोगेसनको
स्पीड धडकन धड्किरहेको छ
अँध्यारी भित्र एक्लै,,,,,,,
बिष्मातको भण्डार अटेस मटेस हुँदा
बामियान को बुद्द झैं आकृती बिहिन हुदै
बिबशताको छो-रोल्पाहरु
स्वीस क्रोनो भित्र टिक टिक गर्दै
यत्र तत्र छरपष्टिन्छन
चिच्याहटसँगै चोक्टा चोक्टा भएर,,,,,
त्यसैले म ,,,,,,,,
बौद्दिक्ताका भखारी ति बिद्वानहरुलाई
मौनब्रती अदालतमा पुनरुद्दारको
लाख दियो प्रज्वलित गरी,
मस्तिष्कको जस्केलामा
बिचलित मनको पृथककरण
र पुनरुत्पादन माग्दैछु,,,,
आचार्य प्रभा – प्रेम दिवस गीत
भन्नेहरू भन्दै गरुन प्रेम झुटो भनी
सोंच्नेहरू सोँच्दै गरुन माया खोटो भनी
देखाउँन सकौँ हामी प्रेम अमर छ भनी
बताउँन सकौं हामी माया अजर छ भनी
बन्न सकौँ मायाँमा अमर जोडी हामी
लेखौँ हामी पिरतीको अमर काहानी
फेर्न सकौं कलंकको अमिट प्रेम कथालाई
साट्न सकौँ दुई मुटुको पीर ब्यथालाई
(रचना समय २ /१२ /१० साँझ ५ ।१५ )
क.
तारीफका कति कुसुम फुलेथे, यात्राको उपवनमा ।
अरुले आँखा रमाए !
तिमी कुसुमका रुपसँगैमा, काँढा पनि भै मीठो मनमा !
पूरा दिलले अपनाएँ ।
अरुले पाए अरुझैँ तिमीकन, मैले अलौकिक देखेर
आफू भनीकन अपनाएँ ।
ख.
मिरमिर पहिलो वृन्दावनमा फागु कसैसँग खेलेँ जरुर !
सम्झनाझै क्यै आयो !
गौरी–शङ्कर चुचुराउपरमा गमिरहेथेँ कोही युगमा
एक दीपले बोलायो ।
त्यस्तै तिमी छौ घुमिरहेको दीपशिखा ली गिरी, समथर,
सुन्दरताको चोला यो,
सम्झन कहिले कसका लागि, अखण्ड अग्निमा गै बालेको
रुपज्वाला होला यो ?
ग.
लुकामारी खेलिरहेथेँ कुनै सँगीसँग कोही युगमा
होला धराको फेला यो
नौलोपनको ताजमोहनी चाख्न भनीकन गरी प्रतिज्ञा,
जरुर ! परस्पर !
नचिनेझै भएको होला यो !
तडपन पाउनु प्यारको दिलमा प्यारको ज्यादै मधुर विलास !
त्यसले, तिमीले भेटी, मैसँग,
चूप भएको होला यो !
घ.
आफू आधा पाएँ मैले ! आगा कता हो भन्दै गुन्थेँ ।
सिङ्गुलो मिलनको बेला भो
वियोगवेला चिरिएँ फेरि ! मसिनो करौँती लागेजस्तो !
उत्तर देऊ ! किन होला यो ?
ङ.
बुनिरहेका सपनाजाली, सुन्दर, सुन्दर, मन–माला,
तृष्णावनमा अकेला यो !
अरुका गलामा चढ्न सकेनन्, आफैँ चढेथे तिम्रो गलामा !
अचेत तिमी त्यो पहिरी भाग्यौ !
सचेत, नगर्नु हेँला यो ।
च.
आयौ एउटा रङ्ग दुगुरेझैं बादलमाथि, दुनियाँमाथि,
एकान्त चट्टै सेलायो !
मौन गुँज्यो ! गुलजार भयो तब शून्य, नयाँ भो दुनियाँ !
बोल्यो गजब दिल–बेला यो !
विश्व बिलाए बिन्दु बनी तब बिन्दु फुरे भै विश्व–ध्वनि !
झल्याकझुलुकको मेला भो !
छ.
तारा रोपिरहेछु जमीनमा, उपवन दिव्य हुँदो छ तयार !
आफू नामको चढाइरहेछु, झन्, झन्, बुझ्दै,
रङ्गीचङ्गी सब संसार !
आत्मा आत्मा सुन्छन् भन्छन् सारा पुकारा, तैपनि सन्की,
(व्यवहारको यो स्तरमा बसियो !)
लेख्तछु ! स्वीकार होला यो ?
