Laxmi Prasad Devkota – Hami Nepali

क.

एशियाली जागृति–युग–शिशु
हामी उषासुत नयपाली
हामी हिमालय–तनय पिपासु
चढेन चुचुरा करमाली ।

ख.

हामी बुद्धका भूका उद्भिज
जानकी–फूलका मधु–आली,
अरनिकोका अङ्गुल–ज्योति,
पृथिवी–नारायण बाली ।

ग.

त्रिभुवनका हौं स्वप्न सुनौला,
महेन्द् उपवन पौधाली
बाघहरुका जोरी–पारी हुँ,
प्रजातन्त्रका पहराली ।

घ.

मानवताका ढुक्कुर–कुर्लन,
कल्पन डाँफे–रङ्गजाली,
मुनिका समाधिहरुको कुसुमको
सुगन्ध लहर हुँ हैमाली ।

ङ.

घनी विपिनका चिडिया हामी,
प्यार कुर्लिंदा जगडाली,
मानवताका पर्वत–मन्दिर,
स्थायी शान्तिका सञ्चाली ।

च.

भारत–पोषक हिमगिरि–उरिका
उदार द्रव हुँ नग–जाली,
हामी पूर्वका देवदूतका हुँ,
प्रथम रश्मिका देशाली ।

छ.

भूमण्डलका गोल–सदनका
अंशियार हुँ, एक थाली
न्यौछावरका पुजारी हुँ
विश्व–मानव नयपाली ।

Manoj Bogati – Gaun Naayeko Sadak

मनोज बोगटी – गाउँ नआएको सडक

गाउँ पुग्दैन सड़क।

गाउँमा जहिलेसुकै चिप्लो बाटो पुग्छ
सॉंघुरो र खाल्डाखुल्डी भएर।

लड्दै हिँड्छ सह त्यहॉं।

सड़क गाउँ पुगेको भए त बिल्डिङ पुग्थ्यो होला।
बिल्डिङ Continue reading “Manoj Bogati – Gaun Naayeko Sadak”

Bhupi Sherchan – Ghainto Bhitra Bata Brikchha

साँघुरो घैटोभित्र माटो जमाएर
उमारिएको वटवृक्षझै
मैले आफ्ना दुइटा हाँगाहरु फैलाएँ
र म ओइलाएँ
आफ्नो वरिपरि निसािस्सदो पर्खाल पाएर
अनि मैले मुक्त वायुमा सास फेर्न ठिङ्ग उभिएका
आफ्ना पाँच ओटा औंलाहरु पट्याएँ
प्रकाशनको खोजीमा दगुरेका
आफ्ना हस्तरेखाहरुलाई पछाडि फर्काएँ
र आज म आफ्नै मुट्ठीभित्र बन्द छु
आफ्नै कठोरताभित्र कैद छु
तर कुनै दिन
तिमीले चिन्न सके आफुभित्रको बतासलाई
र प्रकाशलाई तिमीले
जान्नेछौ कि बाहिरबाट जतिसुकै
कठोर भए पनि भित्र–भित्रै
म कोमल छु
यो बन्द मुट्ठीभित्र हत्केलाझैं !

Shreeshisha Rai – Bhabishya Express

श्रीशीशा राई – भविष्य एक्सप्रेस

मेरो छोरा
उ जस्तै करोडौँ आँखाहरुवाट बगेर
छालहरुले खडेरी किनारामा वेवारिस
मिल्काउने दिन पर्खेर कसरी बस्न सक्छ ?
उ पनि
यौवनले भरिएका लाखौँ विस्वासहरु जस्तै
तिम्रो भविष्य एक्सप्रेसवाट
जीवनमा पहिलो पल्ट
निश्चिन्त यात्रा गर्न खोज्नेछ

तिम्रै गाडीमा ऊ
यसकारण चढ्नेछ की
राजमार्गका अशान्त खाल्डाहरुलाई छिचोल्दै
प्रथम प्रहरमै शान्तिचौक उतार्ने
तिम्रो बाचा उसलाई पनि मिठो लाग्नेछ
दुर्घटनाको कल्पना समेत गर्नेछैन उ
बरु गन्तव्यमा
उसको मुक्ति र पहिचानलाई
ठिक समयमा भेट्छु भन्ने
विस्वास उसलाई लाग्नेछ

तिम्रै गाडीमा चढ्न ऊ
यसकारण बाध्य हुनेछ की
उसको त्यति महँगो विस्वासको इन्धन भरिएको
गाडीको चालक तिमी नै हुनेछौ

गाडीको अस्तव्यस्त चाप छ
अनियन्त्रित गति छ
जेव्राक्रस आफै चक्काले किचिएर लर्बराउँदैछ
तर कतै ट्राफिक देखिदैन
यद्धपि तिम्रा अगाडी
स्कुले नानीहरु बाटो पार गरिरहनेछन्
तिम्रा पछाडी म
मेरो छोराको कुशल यात्राको कामनामा
छुटेको गाडी हेरिरहनेछु
शान्तिचौक पुग्न उसले
तिम्रै सडक यसरी छान्नेछ कि
उसलाई लाग्नेछ – चालक तिमी नै हो भने
यी सबै आस्थाहरु सुरक्षित रहनेछन्

मेरो यात्राका लागि
मैले रोजेको एक्सप्रेसले मलाई
धोका दिएकै हो
मेरा विस्वासका चालकहरु
हाँक्न नजानेर, नसकेर वा खिँचातानीमा ठोक्किएर
म चढेका थुप्रै गाडी त्रिशुलीमा खसेकै हुन्
नयाँ नेपालको ढोकैमा पुग्ने मेरो चाहना
भाँचिएर म अपाङ्ग बनेकै हुँ
यी यसरी अहिले
सँधैका लागि ओछ्याउनमै ग्लानीमात्र सुतीरहेछु
म चाहन्छु–
अब जन्मने मेरो छोराको छनौटमा
यस्तो धोका नहोस
बरु
जन्मदै गर्दा उसको शरिरमा
मेरो खराब विगतको
छायाँ समेत नपरोस
आखिर
महँगो विस्वासको इन्धन भरिएको
गाडीको चालक नै तिमी हौ

उ जस्तै करोडौँ आँखाहरुवाट बगेर
छालहरुले खडेरी किनारामा वेवारिस
मिल्काउने दिन पर्खेर कसरी बस्न सक्छ ?
मेरो छोरा

तरहरा, सुनसरी

Digesh Raut – Ma Ani Mero Fursad Ko Kabi

दिगेश राउत – म अनी मेरो फुर्सदको कवी

भाग-दौडको मेरो जिन्दगीबाट
एकैछिनको बिस्राम लिन पाँउदाको कवी म
एकान्तमा बस्दाको बेला कहिले-काहीँ
अफैँ सँग गरेका भलकुसारी कोर्ने गर्दछु।।
जीवनका तिता-मिठा भोगत्याइँका
देखासिखी Continue reading “Digesh Raut – Ma Ani Mero Fursad Ko Kabi”

Biplav Pratik – Shaishab

बिप्लव प्रतिक – शैशव

एउटा गुथुमुने बालक थिएँ म
मायाले उचाल्ने र म्वाइँ खाने थुप्रै थिए
इच्छाको अँगालो र म्वाइँमै मेरो शैशव कठै सकियो ।
थुप्रै इच्छाका नौघोडे रथको सारथी म एक्लै थिएँ ।
तर, मेरी आमा र मेरा बाबाको इच्छायुद्धमा
आज म न आमाको इच्छाजस्तै छु
न बाबाको चाहनाजस्तै छु
यहाँसम्म कि म मेरो सपनाजस्तो पनि छैन ।

बालकहरू देख्नेबित्तिकै
त्यसैले, म सोचमग्न हुन्छु ।
आँखा रसाएर आउँछ
फेरि एउटा इच्छाको मृत्युलाई महसुस गरेर,
अनि यही कारणले गर्दा नै
म बालकहरूलाई कुनै इच्छाको आँखाले हेर्दिनँ
उनीहरूलाई आफ्नो इच्छाको बदला कहिल्यै बन्धक राख्दिनँ ।

एउटा गुथुमुने बालक थिएँ म
मायाले उचाल्ने र म्वाइँ खाने थुप्रै थिए
इच्छाको अँगालो र म्वाइँमै मेरो शैशव कठै रित्तियो ।

नयाँसडक, ६ सेप्टेम्बर १९८७

Rajeshwor Karki – Dantya Katha Ko Rakshas

राजेश्वर कार्की – दन्त्यकथाको राक्षस

उहिले-उहिलेको दन्त्यकथामा
पहाड उखेल्दै
नदी सुकाउँदै
सखाप पाथ्र्यो रे
यस धरतीको राक्षसले
तर अहिले
यी सबै गर्नेकै बस्तीमा उभिएर
म कविता पढिरहेछु
र कवितामा आफ्नो परिचय खोजिरहेछु…।

Rakesh Karki – Devkota Hamro Sandhai Maajha

इन्जिनियर राकेश कार्की – देवकोटा हाम्रो सधैँ माझ

लक्ष्मीका प्रसाद बिद्याका सागर
तिम्रो जन्मले रमझम तिहार
देउसी भैलोमा एउटै भाषा
नेपाली नेपाली बिच संगम खासा

हिमाल पहाड तराईका हामी
राष्ट्रियताको ढुकढुकी छामी
धोबिधारा देखि हलिउडसम्म
महाकवि तिमी हरेक मुटुमा टम्म

हरेक सोचाइको मिलन बिन्दु
शिक्षाको प्रकाश भाइ र बन्धु
साहित्य थलमा हाम्रो एउटै बोली
जोड्दै अँगाल्दै सारा नेपाली

मोबाइल कम्प्युटरमा नेपाली बाजा
संस्कृति चाडबाड सबैमा साझा
कृति कृतिमा दिपावली साँझ
धन्य देवकोटा हाम्रो सधैँ माझ

– लस् एन्जेलस्

Manoj Bogati – Naak

मनोज बोगटी – नाक

यसपालि पनि कुहियो त्यसको नाक।

त्यसको वरिपरि उडिबस्ने झीङ्गाहरूले
वर्षौंदेखि देख्दै आएको सपना
त्यसको नाकैमा बसेर फुल्यो।

दुर्गन्धदेखि रमाउने झीङ्गाहरू
हेर न गिज्याउँदै गाइरहेको
बिजय गीत।

गीतले त वर्ग छुट्याउँदैन भन्थे
तर झीङ्गाहरूले जुन गीत हातमा बोकेको छ
त्यसले उनीहरू कै झण्डा बोकेको छ।

त्यसको नाकमाथि बसेर
तिनीहरूले गाउने गीतमा
हाम्रो मादल छैन
त्यसैमा सन्तोष छ त्यसलाई।

त्यसको कुहिएको नाकलाई छोएर आउने हावा
हतियार बोकेर गाउँ पसेको छ।
दुर्गन्धहरूको सेनापतिले
रूख छप्कायो, खोला छप्कायो, पहाड नै छप्कायो
टोपी छप्कायो, टोउको छप्कायो र झर्‍यो इतिहासको सिरान गाउँमा
अनि पालैपालो अक्षर छप्कायो।

टाउको गेंडिएका अक्षरहरू, विचरा…!
वाक्यविहीन भए
त्यसपछि ध्वनिले पनि छोड्यो साथ।
हन, एउटा युगै पो लडिबस्यो मूर्दा जस्तो
सयपत्रीको पेदमा।

निक्कै समय ह्वास्स ह्वास्स आइरह्यो
औपनिवेशिकता।

खडेरी लाग्यो
बीऊ पनि बॉंचेन।

त्यत्तिबेलै गयो बिजुली
निक्कै ढियो घर पस्यो त्यो।

त्यो आउँदा
अक्षरहरू फेदैबाट टुसाउँदै थिए
नाकमा मासु भरिँदै थियो।

अचानक गयो पैह्रो
डॉंडा नै झर्‍यो
कता पुरियोपुरियो नाक।

कस्तो हॉंस उठ्‌दो हुन्छ नी यो
नाकको फेन्टसी?

Purna Biram – Khorsani Baari Ma

पूर्ण विराम – खोर्सानी बारीमा
(मधुपर्क माघ, २०६७)

बाबरका मनहरू लिएका जस्ता गरेर खोर्सानी बारीमा
जेन्टाइलहरू पो देखिएका रहेछन्
बारीलाई अन्दिजान जस्तै सुन्दर बनाउँछौ भनेर
जलेका छन् कविताका शीर्षकहरू र तिनका हरफहरू
केही समय बलिका बोका बने मानिसहरू
र चढे अन्त्यमा उही पुरानो आर्तिमिसकै मन्दिरमा
अहिले देखिएका भेँडाहरूलाई
कुन तान्त्रिकले तन्त्र गर्दै कुन कथित देउताको नाममा
महा-बलिको आयोजना गर्ने हो ?
कुन सुचिकारले जेन्टाइलका आदेशहरू पालना गर्दै
सिउने हो तेरानलाई तेरान नदेखिने बस्त्र
र फेरि उत्पात्ले यहाँ शिखरतर्फ आरोहण गर्ने हो ?
बाबरका मनहरू लिएकाजस्ता जेन्टाइलहरू देखिएका खोर्सानी
बारीमा एकपछि अर्को गर्दै
धूवाँ मात्र उत्पादन गर्ने कारखानाको विस्तार भइरहेछ
एउटा गमलामा धान रोपेर
सबैको निम्ति चामल ओइरिने कुरा भइरहेछ
यो वर्ष कहाँ मारिए र हिंस्रक जन्तुहरू
सिंह नै पनि चाँहिदोरहेनछ मानिसहरूलाई मार्न
धूवाँभित्र जेन्टाइलका माझमा भोलि नदेखेर
आत्महत्याको शरणमा परेका छन् मानिसहरू
जलेका छन् कविताका शीर्षकहरू र तिनका हरफहरू ।
धूवाँ फैलाउँदै धूवाँ भित्र पहारिलो घाम तापिरहेका छन् जेन्टाइलहरू
भर्खरै पलाएको मुसोलोनीको नङले च्यातिदिएको छ महान् पर्दालाई ?
च्यातिएको महान् पर्दालाई सम्मानित धागोले सिउन
अब कति वर्ष लाग्ने हो ?
जलेका छन् कविताका शीर्षकहरू र तिनका हरफहरू
व्यभिचार खप्दै र पालामा थाप्दै अपमानका थोपाहरू
अब महान् कविताहरू लेखेर शीर्षकहरू राख्न
कति हिउँद छातीमा गुटमुटाउनु पर्ने हो ?
तुहिइसकेको छ खोर्सानी बारीमा नयाँ शासकको प्रतिष्ठा
चढे तापनि नयाँ शासकले नयाँ बग्गी
त्यसले बग्गीबाट ओर्लेर सम्मान् गर्दै जाडोमा कामिरहेकोलाई
आफ्नो बख्खु फुकालेर दिने योजना बनाएको छैन
त्यस्तो योजना नयाँ शासकले बनाएको भए
धूवाँ महासागर बन्थ्यो र महासागरलाई पिउने
अगस्ति खोज्न युगले लामो कसला भोग्नु पथ्र्यो
सिद्धान्तले लोप्पा खाएको छ खोर्सानी बारीमा
जलेका छन् कविताका शीर्षकहरू र तिनका हरफहरू ।
बोल्न सिकेको कुनै सुगालेझैँ कण्ठ गरेर मुमुक्षाकास्तोत्रहरू
बन्दुक बोकेर छल्न आएका रहेछन्
कप्तानी भेषमा खोर्सानी बारीमा
आफूले सुसज्जित पोसाक लगाएर
आफ्नो निम्ति मात्र तान चलाउन जेन्टाइली अनुहारहरू
आगो भनेर मजाले आफूले चाटेको रहेछु धूवाँलाई
दसौं कुम्भकर्ण लिएर म नै पो सुतेको रहेछु
निद्रामै पनि लेखिँदोरहेछ कविताका शीर्षकहरू र हरफहरू
धूवाँमा कसरी देखेँ मैले
शीतलाले भरिएको अनुहारमा क्लियोपेट्राको मुहार
जलेका छन् कविताका शीर्षकहरू र तिनका हरफहरू ।
धन्य म उभिएको जमिन भासिएको छैन
र आँधीले जेन्टाइलहरूलाई बेलुन बनाएर
खोर्सानी बारीमा कहिल्यै उडाउन सक्दिन भनेको छैन
बेलुन भएर कुनै न कुनै दिन उड्ने छन्
जेन्टाइलहरू खोर्सानी बारीमा
र कोही न कोही बाबरकै मन लिएर
आउने छ खोर्सानी बारीमा
र उसले आफ्ना चाकरका सट्टामा
कविताका शीर्षकहरूलाई सम्मान गर्दै
कविताका हरफहरूलाई सम्मानित गर्ने छ ।

– ३३ काठमाडौँ

Gopal Prasad Rimal – Dantya Katha

दन्त्यकथाकी राजकुमारी र एक गरीब
कसरी तिनका ठूला लाम्चिला आँखाहरु
एक जोडी ताराझैं माथिबाट तल झरे
र त्यो गरीबको हृदयमा स्वर्गीय जलन सल्काइदिए ?
फेरि कसरी हिलोको कमलमा परेका
दुई थोपा शीतजस्ता गरीबका आँखामा
स्वर्गले आफ्नो छाया देख्यो ?
ताज्जुबको कुरा छ,
तर यो मीठो कुरा दिन
दन्त्यकथा कन्जुसी गर्दछ
दन्त्यकथा खालि यत्ति भन्छ
उनीहरुको प्रेम प¥यो !
हो, पानीझैं प¥यो होला
अनि आगोझैं बल्यो होला ।
राजपथको छोटो हेराहेरमा
मर्यादाशीला राजकुमारीको हेराइ, चलाइबाट तेरो भोक मेट्न
जलन सेलाउने के कुरा पाउँछस् र तँ
स्वर्गको ढुकुटी नै पाएझैं गरेर शरद्को बादलझैं
शिर उच्चा गर्दै हिँड्छस्, ए गरीब !
के तँ फेरि साउनको बादलभैmँ निचोरिन्नस् ?
भेटको असम्भावनाले पत्थर भएर तेरो मुटु किच्तैन ?
आँधीको बिजुली भएर
तेरो बादलझैं बर्सने छातीलाई कोपर्दैन ?
यस्तो मीठो दर्दको कुरा दिन
दन्त्यकथा कन्जुसी गर्दछ ।
कथाको गरीब गम्भीर छ,
जादूले अर्कै भएजस्तो छ
ऊ हावाजत्तिकै हलुका भएर राजकुमारीको खोपीमा पुग्दछ
उनीहरुको बिहे हुन्छ ।

Kedar Shrestha ‘Gagan’- Timro Abhab

जीवन जिउने मेरो चहाना
जिउन आवाश्यक
मन र मुटु मिल्ने साथी,

पूर्णिमाको जून जस्तो यौवन
टाढैबाट म गर्थे स्पर्शानुभूति
दुःखमा पनि देखिने
हँसिलो मुहार
म रुँदा रुने आँखाहरु
मेरो आँसु पुछिदिने हातहरु छन् तिमीसँग,

मन र मुटु मिलेर बन्दछ
एउटा सजिव शरीर
तिमी मेरो मुटु
त्यसकारण
तिमी र म एउटै थियौ हिजोसम्म
आज छाडेर गयौ
आफूसँगै मेरो मुटु लिएर
अहिले म
हपाङ्ग भएको छु,
मुटु विहिन भएको छु
अर्थात
म निर्जिव भएको छु
मसँग अब वाँकि छ
केवल तिम्रो सम्झना
तिम्रै सम्झनामा वर्षे नदी झैँ
वगिरहने आँसुको भेल,

सम्झन्थेँ–
मेरो माया सदाबहार हो
कहिल्यै ओइलिदैन
कहिल्यै झर्दैन
तर
रहेछ मेरो माया
ओइलिएको पातजस्तो

भएको छु
शिशिरको ऋतुको वन,

नियाल्छु–
तिम्रो निर्जिव तस्वीर
जुन तिमीले मलाई
अस्तिनै दिएकी थियौ
तर
यो बोल्दैन मैले बोलाउँदा,
हाँस्दैन म हाँस्दा,
रुँदैन म रुँदा

पुछि दिदैन
मेरो आँखाबाट आँसु बग्दा,

थाहा थिएन मलाई
सपना देख्नु रहेछ पाप
तिमीलाई आफ्नो बनाउने
देखेँ मैले सपना
गरेँ मैले
माफ गर्न नसकिने भुल
अविराम चलिरहने समय
समयको गतिसँगै
बनाएँ एउटा जीवन चित्र
जुन अधुरै रह्यो
तिम्रो अभावमा।

Dhundi Bairagi – Bainsle Thageko Manchhe Ma

ढुन्डी वैरागी – वैसले ठगेको मान्छे म …

सजिलै सहर पसेर
रहर बेचेको मान्छे म
चिन्दा नचिन्दै आफैलाई
बेच्न पुगेको म
हेर्दा हेर्दै जुनतारा
दिन ढलेको मान्छे म
खै कसरि परिभाषा दिउ आफैलाई
वैसले ठगेको मान्छे म
निहारिका संगै
नियति डुबेको इतिहास
न आश न बनबास
तिम्रो क्यन्भाशमा न कोरिदै बिक्रि लागेको
निरिह आकृति म
खै कसरि परिभाषा दिउ
वैसमा वैसले ठगेको मान्छे म
हेर्दा हेर्दै जुनतारा
दिन ढलेको मान्छे म .

Dilip Yonjan – Jindagi

उज्यालो र कोलाहलमा बिलाउन
सधैँ-सधैँ म आशाको त्यान्द्रो लिएर
अभावको समाधान खोज्दा खोज्दै
मिरमिरेदेखि गोधुली रक्तिम किरणसम्म
बाटो…. दोबाटो…… अनि गल्ली हुँदै
वारि छितिजबाट……… पारि छितिजसम्म
भड्किरहन्छु………….दौडिरहन्छु……..
आवश्यकताको गहिरो धरातलमा
अतालिदै…….. कहालिदै……….. खोजि हिँड्छु
त्यही भीडहरुको बीचमा
गन्तब्यको थकाइ पछि फर्किन्छु
खालिहात लामो सुस्केरा बोकेर
पोल्टोभरि झुटो बिश्वास दिएर
वर्षौ वर्षसम्म धैर्यतामा बाँचिन्
कल्पनाभरि खुसीयाली समेटेर
खालिपेट पटुका कस्दै हाँस्छिन
जवानी फिर्ता मागेर रोइन
सम्पति र मोजमस्ति मागिन्
नौलो आशा र उमङ्ग बोकेकी हुन्छिन्
आँखाभरि आँसु झारेर खुसी दिन हाँस्छिन्
मुटुभरि पीडा लुकायर भावनमा बाँच्छिन्
मैले एकमुठि खुसी दिन सकिन्
फुल्छन् मनका कुनामा रुन्चे खुसिहरु
न मैले दिन सकेँ…………..
न उनले अधिकार मागिन्
अभावको खाडलमा होमिएको
जिन्दगी……….. !

अस्टिन, अमेरिका

B S Chhetri – Desh Ko Balatkar

बि .एस. क्षेत्री – देशको बलात्कार

म मुकदर्शक भएर मेरो देशको बलात्कार भएको
निरन्तर हेरिरहेछु |
सुरु सुरुमा बिदेशी दलाल र मतियारहरुले लुटे
आजकाल तेही सुधो जनता जनार्दनबाट विश्वास
गरिएकाबाट हाडनाता हुदैछ
म यो नौटंकी हेर्न नसकेर विदेश पलाएन भएको छु
तर पनि देशको चित्कार र क्रन्दनले मलाई पछ्याई रहन्छ

प्रत्येक दिन म देशको विभत्स कथा भएको समाचार
सुन्ने पदने गर्छु |
म यो रोम रोम पिडा हुने यथार्थ बाट भाग्न खोज्छु
अनि फेरी अर्को बलात्कारी आएर देश लुटिएको कुरा गर्छ
म एकपटक फेरी लाचार भएर सुनिदिन्छु

अस्तिको कुरा हो एक हुल बलात्कारीले देशलाई
राजतन्त्रबाट मुक्त गराए , अनि जनताले जय जय कार गरे
अनि फेरी तिनैले धोति फेरी मुखुण्डो धारण गरेर ”नया नेपाल” भने
अनि जनता ढंग परेर भजन किर्तन गरिरहे

यतिकैमा अर्को नाटक मन्चन भयो” संबिधान सभाको ”
जनताले एक हुल जन्तुलाई कलम थमाए अनि शान्ति र बिकाशको नया
चित्र कोर भने तर भ्रस्ट पशुहरु आफ्नो औकातमा झरिहाले

एकाएक कुकुर र बाँदर बीच सितयुद्ध भयो
कुकुरहरुले देशलाई जतिएतामा बिभाजन
गरि रगत र हडीको महोत्सव गर्ने बद्नियेत अघि सारे
अनि बाँदरहरु फुट्ने फुटाउने कामलाई जारी राखी
सत्ता, शक्तिमा आफूमात्रै हुनु पर्ने जिद्दी गर्दै
क्रुर बर्बर ताण्डब नाच देखाए
अनि अबोध जनता यो नया तमाशा हेरिरहे

भर्खरै भोटेकुकुरले देशलाई बचाउन नसकेकोमा खेद प्रकट गर्यो
अनि बाँदरहरुहरु आफ्नो चाल सफल भएकोमा विभत्स हासो हासे
यता गिद्द र स्यालहरु देशको अस्मिता लुछ्न ब्यस्त रहे
अनि रमितेहरु मजा लिदै भने खुब गर्यौ नेपाली मुर्खहरु

सदियौ देखी देश दिर्घरोग बाट पिडित छ
मृत्यु सैयामा अन्तिम पटक राष्ट्र जिबनको भिक् मागिरहेछ
तर धिक्कार, यहाँ सपुतहरु कहिले जन्मिदै जन्मेनन ,
परिबर्तन र मुक्ति चाहनेहरुलाई समयले धेरै पटक सहिद बनायो

सस्ता मृत्युहरु,अर्थहीन शब्दहरु , क्रान्तिका खोक्रो नाराहरुले
देशको काचुली फेर्न सक्दैन
राजनीति ,बिज्ञान र दर्शनका ब्याख्या गर्दैमा
कोहि विद्वान हुन सक्दैन
देशलाई आज क्रान्तिका खोक्रो नारा र आश्वासन होइन
”गरेर देखाउने दर्जनौ महापुरुष चाहिएको छ ”

भो अब अति भो, गर्भैमा देशको भाबिश्ये तुहियो
अब मात्र मृत्युबरण बाकी छ , अनि यस्तै हो भने
यहि देशको खरानी घसेर विश्व मानचित्रमा हामीहरु
एउटा गुमनाम देशको अस्तित्व यसरी सुनाउदै हुनेछौ :
उहिले परापुर्ब कालमा ”नेपाल ” भन्ने एउटा देश थियो रे !

© लेखकमा

Abhas – Bhugol Mathi Ubhiyeko Jaitun

(नेल्सन मण्डेलालाई समर्पित)

मण्डेला
भूगोलमाथि उभिएको
एउटा जैतुन

सिङ्गो पृथ्वी ढाकेका छन्
यसका हाँगाले

फैलेका छन् यसका जरा
अनन्त गहिराइसम्म
भूगोलको अन्तर मुटुसम्म
मस्तिष्कसम्म
चेतनासम्म

जहाँ
लाभा उम्लिरहन्छ हरक्षण
र भुइँचालो गैरहन्छ हरपल ।

Lekhnath Paudyal – Dashain

लेखनाथ पौड्याल – दशैं

हट्यो सारा हिलो मैलो
हरायो पानीको वर्षा
भवानीको भयो पूजा
चल्यो आनन्दको वर्षा

जता जाउ उतै भन्छन्
दशैं आयो दशैं आयो
यही आनन्द चर्चाले
सबै संकष्ट बिर्सायो

ठूला साना सबैलाई
दशैं अत्यन्त राम्रो छ
चलेका चाडमा ज्यादै
यही उत्कृष्ट हाम्रो छ

सबै अत्यन्त आनन्दी
सबै छन् पिङमा दंग
सबैको देखिंदै आयो
उज्यालो चेहरा रंग !

Komal Shrestha Malla – Shikar Ma

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – शिकारमा

शिकारमा
विभत्स शिकारीको दौड
मान्छेकै भोग चढाउन
लथालिङ्गी परेड
मैदानमा
पहाडमा
र हिमालमा
रगत रगतको खेलाउन
नपुगेर तातीहरु
जात जातीको
भाषा भाषीको
बर्ग बर्गको
क्षेत्र Continue reading “Komal Shrestha Malla – Shikar Ma”

Madhav Prasad Pokhrel – Ma Nai Thegan Ma Chhaina

डा. माधव पोखरेल – म-नै ठेगानमा छैन

मन साबुनको फोको जस्तो छ; उडिहाल्दछ ।
रापले, सेपले थोरै छोयो कि फुटिहाल्दछ ।

छातीमा इन्द्रिनी पर्दा, अति नै चल्बलाउँछ ।
आँखा झिम्क्याउँदै चल्ने हावाले सल्बलाउँछ Continue reading “Madhav Prasad Pokhrel – Ma Nai Thegan Ma Chhaina”

Dinglali Kanchho – Mero Gaunle Haru Ra Lisno

दिंग्लाली कान्छो – मेरा गाउँलेहरु र लिस्नो

मेरो गाउँमा अन्धकारले छोपेकोबेला
जुनकिरीको उज्ज्यालोमा
मान्छेहरु हाँसेका हुन्छन
मनहरु दुखेका हुन्छन
मनहरु फुटेका हुन्छन
मनसंगै ओठहरु कामेका हुन्छन
Continue reading “Dinglali Kanchho – Mero Gaunle Haru Ra Lisno”