मनोज बोगटी – नाक
यसपालि पनि कुहियो त्यसको नाक।
त्यसको वरिपरि उडिबस्ने झीङ्गाहरूले
वर्षौंदेखि देख्दै आएको सपना
त्यसको नाकैमा बसेर फुल्यो।
दुर्गन्धदेखि रमाउने झीङ्गाहरू
हेर न गिज्याउँदै गाइरहेको
बिजय गीत।
गीतले त वर्ग छुट्याउँदैन भन्थे
तर झीङ्गाहरूले जुन गीत हातमा बोकेको छ
त्यसले उनीहरू कै झण्डा बोकेको छ।
त्यसको नाकमाथि बसेर
तिनीहरूले गाउने गीतमा
हाम्रो मादल छैन
त्यसैमा सन्तोष छ त्यसलाई।
त्यसको कुहिएको नाकलाई छोएर आउने हावा
हतियार बोकेर गाउँ पसेको छ।
दुर्गन्धहरूको सेनापतिले
रूख छप्कायो, खोला छप्कायो, पहाड नै छप्कायो
टोपी छप्कायो, टोउको छप्कायो र झर्यो इतिहासको सिरान गाउँमा
अनि पालैपालो अक्षर छप्कायो।
टाउको गेंडिएका अक्षरहरू, विचरा…!
वाक्यविहीन भए
त्यसपछि ध्वनिले पनि छोड्यो साथ।
हन, एउटा युगै पो लडिबस्यो मूर्दा जस्तो
सयपत्रीको पेदमा।
निक्कै समय ह्वास्स ह्वास्स आइरह्यो
औपनिवेशिकता।
खडेरी लाग्यो
बीऊ पनि बॉंचेन।
त्यत्तिबेलै गयो बिजुली
निक्कै ढियो घर पस्यो त्यो।
त्यो आउँदा
अक्षरहरू फेदैबाट टुसाउँदै थिए
नाकमा मासु भरिँदै थियो।
अचानक गयो पैह्रो
डॉंडा नै झर्यो
कता पुरियोपुरियो नाक।
कस्तो हॉंस उठ्दो हुन्छ नी यो
नाकको फेन्टसी?