नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
भूपिन ब्याकुल – एउटा प्रतिक्षाको विपक्षमा
बरु मलाई
एक लर्कन गलत बाटो हिँडीराख
र पर्खिराख त्यो पुरानो चौतारीमा भन
बरु मलाई
यात्रामा चाहिने जुत्ता सिलाइराख भन
अनुहारमा सौन्दर्यहरु मुजा परेको कविताहरु Continue reading “Bhupin Byakul – Euta Pratiksha Ko Bipaksha Ma”
भूपिन ब्याकुल – अन्तिम हस्ताक्षर
यो निर्दयी इश्वरले
के लेख्छ मेरो निधारभित्र
सिस्मोग्राफ ?
त्यहाँ त एउटा प्रिय हस्ताक्षर छ
अरुले गरिदिएको
डाक्टरहरुले सुनून्
मेरो मुटुको कालजयी सङ्गीत
र जानून्
कार्डियोग्राफमा Continue reading “Bhupin Byakul – Antim Hastakshar”
भूपिन ब्याकुल – हजार वर्षको निद्रा
एउटा जीवन
म हजारौं वर्ष सुतिसकेको छु
अब ब्युँझन चाहन्छु निद्राबाट !
मानिसलाइ कोक्रोमा हालेर
लोरी गाउँछ बुद्ध
ब्युँझाउने भनेर
बुद्धले पनि मलाई सुताएर गएको छ
हिंड्दाहिंड्दै
सपना देख्न सिकेको छ मान्छेले
झन इश्वरले त
निदएरै सपना देख्न सिकाएको छ
पुस्तकका चिसा पृष्ठहरुभित्र
पुतलीहरु च्यापिएझैँ
म च्यापिएको छु
दर्शनका बोझिला किताबहरुबिचमा
र मस्त निदाएको छु जीवनभरी
ब्युँझने सपना देखेर !
ब्यूँझन चाहन्छु म
हजारौ वर्षको गाढा निद्राबाट !
भूपिन ब्याकुल – घामजूनको माझमा
जसरि दुइ किनारहरुको बीचमा बगिरहेको एउटा नदी हुन्छ
जसरी काँडा र पातहरूको बीचमा एउटा सुन्दर फूल हुन्छ
एउटा प्रिय जीवन हुन्छ जन्म र मृत्युको बीचमा
जसरी घाम र जूनको बीचमा एउटा उज्यालो दिन हुन्छ !
घामजून माझ अटाएको एउटा सिंगो दिनभित्र
पहाडहरु ओर्लंदै गरेको कलिलो बिहान पनि हुन्छ
सुर्यमुखी फूलझैं घामलाई पचच्याइरहने मध्यान्ह पनि हुन्छ
र हुन्छ
प्रतिक्षामा बसिरहेको एउटा उदास साँझ पनि हुन्छ |
मात्र एकदिन सग्लै बाँच्न पनि त
स्वीकार्न जरूरी हुन्छ-
अल्लारे समयका नीलानीला हस्तक्षेपहरु
फरकफरक अनुभूतिका गहिरा रंगहरु
बिचारका कलामय मृत्युउत्सवहरु / नृत्यहरु / गीतहरु ……. !
एउटा अपरिच क्षणसंग अभ्यस्त हुँदा नहुँदै
एउटा बिरानो पललाई आत्मसातगर्दा नगर्दै
खोलाको पानीलाईएक पाइला कुल्चँदा नकुल्चँदै
उपस्थित भैसक्छ्न – समयका परिचयहीन टुक्राहरु
बगिरहने पानीका अविश्रान्त तरंगहरु / लहरहरु
अजिंगरझैं गुडुल्किएर
आलस्यको गीत गाउँदै सुतिरहने भए त अर्कै कुरा
पागलखानाले झैं
मनमस्तिष्क फुकालेर बर्बराउँदै बिताउने भए त अर्कै कुरा
भोग्नको लागि
घाम र जुनको बीचमा एउटा उज्यालो दिन पनि हुन्छ |
अँध्यारोलाई घृणा नगरीकन
उज्यालोलाई मन पराउने बानी बनाएको छु मैले
मृत्युलाई घृणा नगरिकन
जीवनलाई प्रेम गर्ने आदत बनाएको छु मैले
थाह छ जीवनसंग प्रेममय युद्ध लड्दालड्दै
जीवनलाई अँगालोको लहराले बेरेर हिंड्दाहिंड्दै
मुटु र मस्तिष्कका सम्पूर्ण कमजोर हतियारसहित
मृत्युसंग आत्मसमर्पण गर्नु छ
तर जान्दाजान्दै पनि यही सत्य
उज्यालैउज्यालो बगिरहेको जीवन नदीमा
अभावहरु / सपनाहरु / उदासिहरु / उत्सवहरु
समस्त समस्तसंग
पौडिनु छ / डुब्नु छ / उत्रनु छ
डुब्नु छ / उत्रनु छ र फेरी डुब्नु छ
र प्रेम गरेको उज्यालोलाई अन्तिमपटक आँखाले चुमेर
एउटा संघर्षको किम्बदन्ती छाड्दै अँध्यारोमा डुब्नु छ
डुब्नु छ !
घाम र जूनको बीचमा एउटा उज्यालो दिन पनि हुन्छ |
भूपिन ब्याकुल – नींद
सुत्ने बेलामा क्षितिजमा
एउटा सग्लो जून देखेको हुँ
सपनाको ऐँठन बाट अत्तालिंदै
राति
सिर्फ
एकपटक
ब्यूँझिएको हुँ
र त्यो बेला देखेको हुँ आकाशमा
अनुहार मेटिएको आधा जून
तर अहले मध्याकाशमा
किन कतै पनि जून देख्दिनँ म् ?
बादल लागेको पनि छैन
जून डुब्ने समय भएको पनि हैन
र आकाशमा जून नहुनु
मेरो कुनै भ्रम पनि हैन !
के एकै रातमा पनि
फरकफरक अनुहारका जूनहरु उदाउँछन् ?
त्यो नुतन र चुपचाप रातमा
त्यो फरक र सुनसान रातमा
म आफ्नै जिज्ञासाको जवाफ खोजिरहेको थिएँ
आँखा मिच्दै र आङ तन्काउदै घडी हेरें
घडीभित्र भूमिगत बसिरहेको समयले
मलाई मिहीन आवाजमा भन्यो-
कति लामो निंद सुतेको तिमी ?
थाह छ ?
तिमि पुर्णिमाको मध्यरात सुतेका थियौ
र आज
औंसीको रातमा ब्युँझिएका छौ !
भूपिन ब्याकुल – प्रेमीहरु
प्रेमीहरु
सिर्फ सम्मोहीत पुतलीहरु हुन्
जो प्रत्येक रात
आफ्नै सपनाहरुको मलामी जान्छन्
र प्रेमास्थाको उज्यालो बत्ती वरीपरी
मृत्युको तयारी गरिरहन्छन्
बारम्बार
आगोको समुन्द्र Continue reading “Bhupin Byakul – Premi Haru”
भूपिन ब्याकुल – कहीं नपुगेका यात्रीहरु
फ्रेस हाउसमा काटिनका लागि
पालो पर्खेर बसिरहेका कुखुराहरु देखेपछि
म सम्झन्छु – कहीं हिंडिरहेका बसका यात्रीहरु !
बसले उडाउदै गएको धुलोको गुम्बज पछिपछि
टायर Continue reading “Bhupin Byakul – Kahin Napugeka Yatri Haru”
भूपिन ब्याकुल – ईश्वरहरुको युद्ध
इतिहासमा कुनै एकदिन
रक्सि पिएर मातेको सूर्य
अन्तिम पटक उदाउनेछ क्षितिजमा
र धरमाराउँदै हिंड्नेछ
आकाशको गोरेटोमा पूर्ववत्
त्यस दिन पृथ्वीमा
मान्छेभित्र सपनाका ज्वालामुखीहरू
सम्भवत: अन्तिमपटक फुट्नेछन्
त्यस दिन पृथ्वीमा
मान्छेभित्र महत्वाकांक्षाका भूकम्पहरू
सम्भवत: अन्तिमपटक बिउँझनेछन्
र साँझसम्ममा
मन्दिर, मस्जिद, गिर्जा र गुम्बाबाट
इश्वरका आवाजहरु हाराएर जानेछन !
कालो रातभरि
कुमारी हातले लालटिन समाएर
कुनै बैंशालु जून उदाउनेछैन आकाशमा
र स्वयम् पृथ्वी नै छिर्नेछ
ब्ल्याकहोलको खुला ढोकाभित्र !
भोलिपल्ट बिहान
गोली लागेको सूर्य उदाउन सक्नेछैन
आकाशको किनारमा कतै पनि !
महाप्रलयको त्यस दिन
पृथ्वीमा इश्वरको युद्धसुरु हुनेछ
त्यही दिन
सम्पूर्ण मन्दिरहरु, मस्जिदहरू, गिर्जाहरु र गुम्बाहरु
युद्धशिविरमा रुपान्तरित हुनेछन्
र जहाँबाट
हातमा आत्याधुनिक हतियारहरु बोकेर
स्वयम् जिजस, अल्लाह र कृष्णहरुले
अन्धाधुन्ध गोली चलाइरहेका हुनेछन !
इश्वर्हरुले
आफ्नो अस्तित्वका निम्ति
हाम्रा घरहरु भत्काइरहेका हुनेछन
हाम्रा कटेराहरु जलाइरहेका हुनेछन
र हामीबाट
हाम्रो माटो खोसिरहेका हुनेछन्
त्यस दिन हामीले
ईश्वरहरुका मनभित्र
पापका महासागर बगेको देख्नेछौँ
र त्यही
क्रुर-प्रतिच्छायाहरु चल्मलाएको देख्नेछौं
र त्यही दिन हामीभित्र
अप्रत्याशित, ईश्वरीय बिस्वास
लास परेको हुने छ … … … !
ईश्वरहरुको युद्धमा
स्वभाविक
ईश्वरहरु मरिरहेका हुनेछन्
तर अस्वाभाविक
मान्छेहरु बाँचिरहेका हुनेछन् :
इतिहासमा कतै नबाँचिएको
एउटा नुतन जिन्दगी … … …!
भूपिन ब्याकुल – म नदी बग्न चाहन्छु
म चाहन्न
कि एउटा तलाउ बनुँ जिवनभरी
म चाहन्नँ
कि आदिन लेउ पालेर
पोखरी बनेर जमिरहूँ जीवनभरी
प्रदुषित बनुँ
दुर्गन्धित बनुँ
निश्चित सीमाभित्र जमिरहूँ
निश्चित आयतनभित्र रामिरहूँ
म चाहन्न
कि गतिहीन कुवा बनूँ
कुवाभित्रको स्थीर पानी बनूँ
उचालिऊँ घामका अदृश्य हातहरुबाट
बास्फिकृत होऊँ
र जीवन समाप्त गरूँ
म नदी बन्न चाहन्छु
र दिनहुँ जीवनका किनाराहरु फेरिरहन चाहन्छु
मा नदी बग्न चाहन्छु
र दिनहुँ जीवनका स्वरुपहरु बदलिरहन चाहन्छु
हिसो जहाँ थिएँ
र जहाँ छु आज
यहींबाट नूतन यात्रारम्भ चाहन्छु
जीवनभरि यात्रा चाहन्छु
यात्राभरी जीवन चाहन्छु
मलाई स्वीकार्य छैनन्
यी निश्चित बाँच्ने परम्पराहरु
बरु निश्चित नै सही
म नदी बन्न चाहन्छु
म नदी बग्न चाहन्छु !
भूपिन ब्याकुल – प्रिय आँखाहरु
प्रतिक्षामा रातभरी अनिँदो रहेपछि
मैले थाह पाएँ
कति प्रिय छन् आँखाहरु सपनाको उपस्थितिमा !
मलाई मानिसका आँखाहरु मन पर्न थालेका छन्
आँखाभित्रको गहिराइमा
छद्म सपनाको अराजक नृत्यहरु मन पर्न थालेको छन्
तहतह थुप्रिएका
जीवनका प्रोफाइलहरु
रहरैरहरका अमूर्त आकर्बिम्बहरु
जिजीविषाका बिद्रोही गीतहरु
र मृत्युका मुलायम ध्वनिहरु मन पर्न थालेको छन् !
सपनाहरु त
सबैभन्दा छोटा उत्सवहरु हुन् जीवनका
अरुलाई गलत लाग्नुसँग
यिनीहरुको कुनै साइनो छैन
जस्तो कि मेरी प्रेयसी
म मेरै ओछ्यानबाट बिलुप्त भएर रातहरुमा
तिम्रो कोठामा पुग्छु
कुनै जादुई कथाको राजकुमारझैं
जहाँ तिमी लोग्नेको प्रेमपूर्ण विलय खोजिरहेकी हुन्छौ !
सपनाहरुको मलामी गएर फर्केको साँझ
यस्तो लाग्छ
जीवनले मलाई बिदाईको अन्तिम चिठ्ठी दिएको छ
कति प्रिय छन् आँखाहरु सपनाको उपस्थितिमा !
मेरी प्रेयसी
मलाई तिम्रा आँखाहरु
बिनाकारण कहाँ मन परेका हुन् र ?
ठूलाठूला बदामे भएकाले
वा सुन्दर सेक्स-अपिलहरु भएकाले मात्र
कहाँ मन परेका हुन् र ?
मलाई तिम्रा आँखाहरु मन पर्छन्
किनकि त्यहाँ सपनाहरुको मौन लस्कर छ
असंख्यअसंख्य सपनाहरुको भीडमा
अझैसम्म मेरो प्रतिक्षाको पनि एउटा सपना छ
मलाई तिम्रा आँखाहरु
त्यसै त्यसै कहाँ मन परेका हुन् र ?
तिमीलाई थाह छँदै छ नि
म स्वप्नजीवी मानिस हुँ
रातभरि सपना देखेर दिनभरि बाँच्ने
दिनभरि बाँचेर रातभरि सपना देख्ने !
कति प्रिय छन् आँखाहरु सपनाको उपस्थितिमा !
भूपिन ब्याकुल – नक्सा
पुर्व, पश्चिम, उत्तर, दक्षिण
कुनै दिशाहरु छैनन्
कुनै निश्चित अक्षांशा र देशान्तरहरु छैनन्
कुनै निश्चित सीमानाहरू छैनन्
पानिमाथी लेखेको प्रेमिकाको नामजस्तो
मात्र एउटा प्रिय अनुभूति छ
मात्र एउटा गहिरो आभाष छ
एउटा नबुझिने ग्लोब छ
जसमा स्पस्ट बुझिने
देशका कुनै नक्साहरु छैनन् !
कुनु प्रयोजन छैन
कुनै उदेश्य छैन
मात्र उदेश्य छ भन्ने भ्रम छ-
यो नक्सा बनाउनुमा
नभएका सीमानाहरू काट्नु छ
नभएका बाटोहरु छिचोल्नु छ
जानीनजानी
छालहरुले पखाल्ने समुद्रको किनारामा
सपनाहरुको सुची लेख्नु छ !
हावामा कोर्नु छ प्रेमपत्र
र त्यसलाई सुरक्षित
झोलाभित्र राख्नु छ
हिड्दाहिड्दै
यात्रामा हराएँ भने
यही नक्सा हेरेर
नभएका सीमानाहरु हुँदै
नभएका बाटोहरु काट्दै
नभएका दिशाहरु छिचोल्दै
पुग्नु छ –
नपुग्न भनेर हिँडेका अनाम ठाउँहरुमा !
भूपिन ब्याकुल – कम्प्युटरमा ईश्वर
कम्प्युटरमा
नभएको स्वर्गबाट
देवीले पठाएको इ-मेल पढिरहेका छन् –
ईश्वरहरु !
इन्टरनेटमा
देवीहरुसंग
कामुक लयमा
साइबर सेक्सका कुराहरु गरिरहेका छन् –
ईश्वरहरु !
ईश्वरहरुका हातमा
माउस रिंगिरहेको छ
या रिमोट कन्ट्रोल
या बन्दुक नाचिरहेको छ !
डिजिटल कोठाभित्र
आधुनिक द्रौपदीसरुसँग
ब्लु-फिल्म हेरिरहेका छन् –
ईश्वरहरु !
आधुनिकता प्रति असीम सम्मान र असीमित तृष्णा छ –
ईश्वरहरुको !
सभ्यताप्रति
अपार स्नेह र अपरिमित लालच छ –
ईश्वरहरुको
तर पनि अझै
आधुनिक हुन सकिरहेका छैनन्
स्वर्गको आदिम जङ्गलबाट
बाहिर निस्कन सकिरहेका छैनन्
नीतिशास्त्रको पुस्तकमा जमेको
शताब्दियौं पुरानो धुलो
अझै पनि पुछ्न सकिरहेका छैनन् –
ईश्वरहरु !
कम्प्युटरमा
नभएको स्वर्गबाट
देवीले पठाएको इ-मेल पढिरहेका छन् –
ईश्वरहरु !
भूपिन ब्याकुल – शब्दका सुरुङ्गहरु
जब जीवनले घातक हमला गर्छ
म शब्दका सुरुङ्गहरुभित्र छिर्छु
खामिन्छु शब्दका आवरणहरुभित्र
कुनै बेवारिसे चिठ्ठीझैं
ठेगानावीहीन
खसाल्छु मनलाई शब्दहरुको हुलाकघरमा
पुग्नेहो Continue reading “Bhupin Byakul – Shabdaka Surung Haru”
भूपिन ब्याकुल – जीवनको गति
मा पक्रन खोज्छु जीवनलाई
कुनै सिकारु फोटोग्राफरले
क्यामरामा पक्रन चाहेझैं चट्याङको कला
आकाशमाकालो बादल लागिरहेछ
छिनछिनमा आइरहन्छ डरलाग्दो आवाज
र छिनछिनमा परिरहन्छ चट्याङ
कुनै पेसेवर सर्जनले झैं
चट्याङले गरिरहन्छ
बिरामी आकाशको सफल अप्रेसन
म निको पार्न चाहन्छु
छातीको घाउ !
बर्षौदेखि उभिइरहेको छु
आकाशतिर फर्किएर
र चोरऔंला तैयार राखेर बटनमाथि
जब संकेत पाएर चट्याङको
थिच्छु मा क्यामराको बटन
चट्याङले बनाएको सुन्दर चित्र
आकाशमा मेटिइसेकको हुन्छ !
हरपल
म पक्रन खोज्छु जीवनको गति !
भूपिन ब्याकुल – गाउँको सानो भाइ
गाउँको बात मार्दै हिंडीरहंदा
बाटोमै मसँग
कापी र कलम माग्यो सानो भाइले !
मैले कसरी बुझाउने होला उसलाई
म उसलाई उसकै गाउँको कवितामात्र दिनसक्छु
कापी, कलम र पुस्तक दिने दायित्व
राज्यको हो, बिचरा उसलाई थाह छैन
र राज्य
कि त झगडा गरिरहेको छ
कि त मस्त निदाइरहेको छ !
मैले कसरी बुझाउने होला उसलाई
म उसलाई उसकै गाउँको गीतमात्र दिनसक्छु !
सम्भवत: थमाउला एकदिन राज्यले
उसका हातमा कापी, कलम र पुस्तकहरु
जब उसका हातहरुमा
बुढ्यौलीक कम्पनहरुमात्र बाँकी रहनेछन्
मैले कसरी बुझाउने होला उसलाई
म उसलाई उसकै देशको कथामात्र दिनसक्छु !
भूपिन ब्याकुल – शब्दकोश
मृत्युले कला भरेको तुइनमा अल्झिएर
कर्णाली पारि पुगेपछि
सबैभन्दा गरिब महसुस गर्छ – शब्दकोशले
कर्णालीमा शब्दकोश
केहि पानाहरु खाली छोडेर
प्रकाशित कुनै वैरागी किताबजस्तो लाग्छ
जहाँ नछुट्नुपर्ने धेरै कुराहरुसंगै
छुटेको छ कर्णालीको नाम
अथवा कर्णाली
त्यही वियोगीकविजस्तो लाग्छ
जसले आफ्नै आँखाअगाडी
कविताले आत्महत्या गरेको देखेको छ
अथवा त्यो समयजस्तो लाग्छ
जसले देशलाई अश्लील गालि गरिरहेछ !
यो शब्दकोश
जसमा अर्थको चमक हराएका शब्दहरुमात्र छन्
यो शब्दकोश
जहाँ प्राण उडेका खालीखाली पृष्ठहरु छन्
कसरी थाह पाउँछ
कि कर्णाली
कति ज्यालामा भोकभोकै कालापहाडमा भारि बोक्छ ?
कसरी ज्यान दाउमा राखेर
विलासीहरुको लागि यार्सागुम्बा टिप्छ ?
कति लामो लाइन लाग्छ खाद्य डिपोमा
सात किलो चामल वा एक पोका नुनका लागि ?
कसरी दशैं मनाउँछ
रित्तारित्ता मदुसहरुबाट हावा झिकेर ?
यो शब्दकोश
जहौँ अर्थको टलक हटाएर शब्दहरुमात्र छन् !
निश्चित छ
शब्दकोशको कुटिल सम्पादक
उसलाई कर्णालीको गीत सुनेर कुनै खतरा छैन
अझैसम्म लागिरहेकै छ उसलाई
कर्णाली एउटा असफल गायक हो मुक्तियुद्धको
र उसको सफलता
केवल करुण रसका उदास गीतहरु गाउनुमा सीमित छ !
कर्णाली
के तिमी चाहन्नौ
कि तिमीले गाइरहेको दुक्खको गीत
पृथ्वीले सुन्ने अन्तिम शोक्गीत बनोस्
र अब त्यस्तो शब्दकोश लेखियोस
जहाँ तिमीले
जीवनका किनाराहरुमा
भोकका लहरहरु लेख्नुनपरोस
अभावका लहरहरु लेख्नुनपरोस
भूपिन ब्याकुल – नदीहरु मान्छे जस्ता हुँदैनन्
नदीहरु
मान्छेलेझैं राजनीति गर्दैनन
नदीहरु
मान्छेले झैं कुटनीति जान्दैनन
निर्जिब सञ्चेतनाक पर्खालहरु भत्काएर
कुरूप हातहरु उचाल्दै नदीहरु
हिलो छ्यापाछ्याप गर्दैनन
पानी बाराबार गर्दैनन
नदीहरु रंग-बिभाजन गर्दैनन
नदीहरु
जात-बिभाजन गर्दैनन
नदीहरुको संबिधानमा
सानो मुललाई पनि
सागर बन्ने उत्तिकै अधिकार हुन्छा
सानो खोलालाई पनि
सागर बन्ने उत्तिकै अधिकार हुन्छा
बिनाकुनै प्रतिबन्ध
पहाड चढ्न सक्छन नदीहरु
पहाड फाँड्न सक्छन नदीहरु
नदीहरु
मनलागे सुक्न जान्दछन
मनलागे फुक्न जान्दछन
तर कदाचित नदीहरु
मान्छेजस्तै झुक्न जान्दैनन
मान्छेजस्तै दुख्न जान्दैनन
नदीहरु मान्छेले झैं
अहंममा चोट लाग्ने भयले
सृस्टिले ठगेका गरिब र पुड्का खोलाहरु देखेर
टाढैबाट तर्किएर हिंडदैनन
नदीहरु मान्छेले झैं
रंग नमिल्ने भयले
छुट्टै बाटो ताकेर हिंडदैनन
नदीको कालो पानी
नदीको सेतो पानी संग मिल्न सक्छ
नदीहरु जन्मजात निग्रा हुँदैनन
नदीहरु जन्मजात गोरा हुँदैनन
नदीहरु आर्य-मंगोलियन हुँदैनन
हिन्दी-मुस्लिम हुँदैनन
बुद्धिस्ट-क्रिस्चियन हुँदैनन नदीहरु
नदीहरु
नदीहरुजस्तै हुन्छन
मान्छेजस्ता हुँदैनन
भूपिन ब्याकुल – हस्ताक्षर
नाङ्गै पैतालाको धुलोले
त्यहाँ मलाई एउटा हस्ताक्षर गर्ने रहर छ !
त्यहाँ अरु केके छ म जान्दिनँ
पर्खालभित्र
एउटा मांसहारी रुख छ
त्यसको फूलमा ज्यानमारा गन्ध छ
शताब्दीऔंदेखि
त्यही गन्धले
मेरा सपनाहरुको भोज खाएको छ
समयको बाढी पसेर
मलाई
त्यसको जरा उखेलिएको हेर्ने रहर छ !
समय जाम परेको सडकमा
त्यस नरभक्षी रुखलाई
अवतार मान्नेहरुको कुरूप भीड छ
लस्कर छ –
रुखको खुनी खुट्टामा
सस्तोमा टाउको चढाएर
घर फर्किने मुर्कट्टाहरुको
त्यसले मेरी आमाको कोखबाट खोसेर
एउटा उज्यालो युगलाई
मेरै अगाडि निर्लज्ज निलेको छ
एउटा हुरी आएर
मलाई
त्यसको फूल झारेको हेर्ने रहर छ !
मेरी आमाले गुमाएको समयको नाममा
रुख उखेलेर
त्यहाँ मलाई एउटा हस्ताक्षर गर्ने रहर छ
नाङ्गै पैतालाको धुलोले
त्यहाँ मलाई एउटा हस्ताक्षर गर्ने रहर छ !
भूपिन ब्याकुल – यो सहर
यो सहर कहिल्यै मेरो गाउँ पुग्यो भने
सुन्नेछ
उसले यौवनभरि एकान्तमा गाएका प्रिय गीतहरु
जसलाई मैले लगेर गाएको थिएँ गाउँमा
यो सहर कहिल्यै मेरो गाउँ पुग्यो भने
देख्नेछ
उसले जीवनभरी कल्पेको प्रेमको आकाश
जसलाई मैले लगेर टाँगेको थिएँ गाउँमा
पुग्छ पुग्दैन थाह छैन
तर यो सहर कहिल्यै मेरो गाउँ पुग्यो भने
र टेक्यो भने मेरो पुरानो घरको दैलो
थाह पाउनेछ
कसरी गजबार लगाएको दैलोलाई मैले
उसको एकै स्पर्शमा उघ्रिन सिकाएको छु !
कसरी एकाएक खुल्नेछ उसको आँखाले
कुनै चाबीले खोल्न नसकेको एउटा गोप्य बाकस
जसभित्र देखिनेछ
उसले जीवनभरी खोजिरहेको
उसैको थुनिएको आत्मा
र एउटा
मौनता शीर्षको कविता
जसको पहिलो पङ्त्तिमा लेखिएको हुनेछ
‘म मौन बन्न चाहन्छु
केवल तिमीलाई सत्य बताउनका लागि !’
पुग्छ / पुग्दैन थाह छैन
तर कुनै दिन यो सहर मेरो गाउँ पुग्यो भनेँ
भेट्नेछ-
हजार पटक बोलेर पनि सत्य बनाउन असफल
मौनताको पूजा गरिरहेको उसको प्रेमीलाई !
भूपिन ब्याकुल – लोकतन्त्रलाई प्रश्न
नानीमा आशा टाँसिएका आँखाहरु छन्
परेलीमा निराशा टाँगिएका आँखाहरु छन्
लोकतन्त्र
तिमीसंग ती आँखाहरुलाई दिन
कुन-कुन नयाँ दृश्यहरु छन् ?
तिमीलाई उज्यालो इन्द्रेणी बनाउन
उनीहरुले आङको घाम दिएका छन्
उनीहरुले पसिनाको रङ
र जीवनको निजी गन्ध दिएका छन्
कतिपय
फुकेका खाली हातहरु छन्
कतिपय
बन्द मुठीहरु छन्
लोकतन्त्र
तिमीसंग ती हातहरुमा थमाउन
कुनकुन नयाँ जून घामहरु छन् ?
स्कुलको पुरानो ऐनामा
जीवनको नयाँ बिम्ब हेर्न लालयित
केटाकेटीहरुलाई
जीवनको क्रुरताबाट झिकेर
कसरी पुर्याउँछौ स्कुल ?
के राखिदिन्छौ ?
स्कुल हिंडिरहेका नानीहरुको झोलामा
किताब कि बन्दुक ?
के पलाउँछौ किसानको खेतहरुमा ?
जीवन कि आँसु ?
जे भित्र्याउँछौ मजदुरका झुप्राहरुमा
उज्यालो कि अंध्यारो ?
के झार्छौ गरिबहरुका आँगनमा
उल्का कि तारा ?
समयको चुली चढ्न ब्यग्र बाटाहरु
निदाइरहेका छन् गाउँहरुमा
तिनीहरुलाई कसरी ब्युँझाउँछौ ?
दु:खको गाढा ऐँठन छ
मधेसको फिक्का अनुहारमा
त्यसलाई कसरी उप्काएर फाल्छौ ?
ऊनसँग साटेर
नून कसरी पुर्याउँछौ बस्तीहरुमा ?
कसरी पुर्याउँछौ ?
प्रश्न गर्न बर्जित
यो मुलुकमा
एकसाथ धेरै प्रश्नहरु सोध्न खोजिरहेका छन्
मानिसहरु
लोकतन्त्र
तिमीसँग उनीहरूलाई दिन
के-के नयाँ उत्तरहरु छन् ?
के-के नयाँ उत्तरहरु छन् ?