Suren Upreti – Aastha (Nepali Nibandha)

सुरेन उप्रेती – आस्था
आस्था त विभिन्न प्रकारका होलान् तर म मेरो धार्मिक आस्थाका बारे भन्दै छु । मलार्इ सानो छँदा देउता भने पछी सारै डर लाग्थो । देउता भनेका चाहीँ सारै अशल इमान्दार होलान् । पक्षपातको त प पनि गर्दैनन् भन्नेमा विश्वस्त थिँए । देउता भनेका फुटवल खेलका रेफ्री जस्तै हुन । कुनै कुनै रेफ्रि छोडेर । कुन खेलाडी कता गयो ,वललार्इ कता हान्यो । गल्ती कस्ले गर्यो ।गल्ती गर्नेलार्इ तुरून्तै कार्ड देखाएर लखेट्ने सम्म गर्छन् रेफ्रीले । भगवानले पनि त्यस्तै गर्लान् भन्ने मलार्इ विश्वाश थियो । अर्को तिर देउता खुशि भए भने विधा ,धन,बुद्दी आवस्यक जुनसुकै बस्तु पनि जुटार्इ दिन्छन् । विवेको महासागर जस्ता होलान् देउता भन्नेमा म विश्वश्त थिएँ । उनको पूजा आजा गरेर विहान चुर्लुक्कै सकिन्थ्यो । चण्डि,गीता त नित्यपाठ नगरी भात त के चिया पनि न पिउने । अझ कती किताव त मुखाग्रै बनाएको थिएँ ।जाडो गर्मी केहीले रोक्दैन थियो । पुषका कठाङग्रिने विहानमा पनि हिमालबाट बग्दै अएको तमरनदीको चिसो पानीमा चुर्लुम्म डुबेर नुहाउनु पर्ने मलार्इ । कति पटक त चिसाले समातेर महिना दिन सम्म पनि थला परेको छु । तर आफ्नो आस्थामा एक इन्च पनि तलमाथि आएन ।

बाटो हिँड्दा ठूलो रूख ,ठूलो ढुँगा देख्नु नहुने । ती त साँचिकै भगवानका वासस्थान जस्तो लाग्थ्यो । ती ढुँगा र रूखमा अविर लगाइदिएर पाती चढाउनै पर्ने । टाउको जरामा राखेर घोप्टो पर्दा सँगैका साथीले डाँडाकाटी सक्थे । अfफुभने हस्याङ र फस्याङ गर्दै गयो फेरि देउराली आउँछ । देउरालीलार्इ पाती र ढुँगा चढाउनै पर्यो । म सँग हिँड्दा कहिलै भनेको ठाउँमा बास बस्न नपुगिने ।त्यसैले मलार्इ लिएर बाटो हिँडन कोही पनि नमान्ने।

भात खाँदा पनि ,देउतालार्इ ,राजालार्इ चढाउँदा आधा भातै सकिने । उस्तै ठाउँमा वासबस्न पुगियो भने त आफुले भात चढाउँदा वरीपरि बसेका केटाकेटीले थुक निलेको देख्दा घाँटीबाट भात नै तल जान मान्दैन थियो । लोटा भरी पानीले कोक्ल्याक कोक्ल्याक पारेर आन्दोलन दवाउन पुलिसले हानेको पानीको फोहरा छोडेपछी मात्र घाँटीबाट तल झर्थ्यो । आफु बाहिर चुठ्न निस्किए पछी केटाकेटीहरू रहलपहल भातखान कुस्ती नै गर्थे । मलार्इ मेरा आस्थाका भगवान सँग झनक्क मायालागेर आउथ्यो । विचरा ती केटाकेटीको त्यो भात खाने रहर पनि पूरा नगर्ने भनेर । ती केटाकेटीहरू बिहानै दखि दाउरा घाँस,गार्इ बाखा चराउने गर्थे तर अहँ भगवानले कहिलै दयाको दृश्टी लगाएनन् । उनमा कहिलै दया पलाएन । । उस्तै उमेरका कती केटाकेटीहरू शहरमा भातखान नमानेर आधा भात फ्याFल्थे । तिनिहरूलार्इ न केही काम गर्नु पर्थ्यो न गार्इ बाखा चराउनु नै । खाजा र खाना बोकेर स्कुल जान्थे । मलार्इ यो पक्षपात देख्दा पनि भगवान सँग निक्कै वितिक्ष्णा जाग्न थाल्यो । ए बाबा मान्छेले त वास्ता गरेनन् गरेनन् भगवानले पनि वास्ता नगर्ने । बलियाले निर्धालार्इ सताउँदा मान्छेले न्याय नदिए पछि कमसेकम भगवानले त त्यो हेर्नु पर्छ । नत्र सोझो सिधाले कसरी बाँच्नु । के यो सन्सार भनेको बलहुनेहरूको मात्रै हो त जस्ता अनेक प्रश्नहरू आएर मेरो सोझोमनलार्इ हैरान बनाउँथे । अब म पनि यी भगवान भनेका को चैँ रहेछन् । सबै मान्छे किन यिनका पछाडी भाग्छन् भन्ने जिज्ञाशाको डोरी समातरेर पछिलागेँ । कहाँ यसको सोझो उतर पाइएला भनेर भैँतारिन थालेँ । कहाँबाट हो मोदनाथ प्रश्रितले लेखेको देवाशुर सँग्राम फेलापर्यो । के खोज्छस कानो आँखा । अब त सब भेद खुलीगयो नी भगवानको । कहाँबाट आए भगवानहरु देवीहरु केगर्थे को थिए । सबै फर्ररै भयो । तेहर्याएर चौहर्याएर पढें । त्यसै बेला मलार्इ काठमाणडै पढ्न जान मौका मिल्यो ।
ED linked to Vitamin D deficiency was present in 35% of men, compared to 29 without repeated penile failure condition is often the first apparent symptom of having multiple sclerosis (MS). overnight cialis tadalafil Today, around 6 million people suffer from depression in generic levitra without prescription the U.S. alone. Best known enhancement is provided by natural male enhancement oil Overnight oil that can buy cialis australia increase power and strength naturally. order cheap cialis These consequences are nausea, vomiting, face flushing, drowsiness, headache, nasal congestion, dyspepsia, and impaired vision including blurred vision and photophobia.
काठमाणडैको बागवजारमा डेरा लिएर बस्न शुरू गरेँ । तर घरबेटी दिदी चाँही सारै धार्मिक प्रवृतिकी परिछन् । विहानै कमलादी गणेश मन्दिरमा गएर पूजाआजा गर्ने । मन्दिरबाट फर्कंदा उनको तिलचामले कपालका विचमा दुर्इ पहाड छुट्याउने खोलो जस्तै पारेर सिँउदोमा सिँदुर भरेको हुन्थ्यो । निधारमा र गालामा चन्दन र विगुत दलेको हुन्थ्यो । हातमा अलिकति फूलपाति फलफूल र सिंदुर र वेलपत्तामा चन्दन ल्याउन चाहिँ छुटाउँदिन थिन् । झट्ट देख्नेहरु उनलार्इ कुनै भिक्षुणी भन्दा फरक देख्दैन थिए । अझ उनी तीन शब्द वोल्दा एउटा शव्दमात्र खास कुरो भन्थीन ।बाँकी दुर्इ शब्द चैं राम राम भन्थिन । उनको पुरै जीवन नै भगवान भक्तिमा लिन भएझैं लाग्दथ्यो । मन्दिरबाट फर्किएर आए पछि पनि ती घण्टा सम्म पाठ पूजामा नै हुन्थिन् ।
घरभेटी दिदीहरु चौथो तलामा बस्थे ।उनीहरुको भान्सा र पूजाकोठा चैं पाँचौ तलामा निकालेको थियो । घरको पछाडि पट्टी भूँइतलामा पानीको धारा र ट्ववाइलेट थियो । त्यो धारा खोले पछी माथि पाँच तलामा चैं पानी चढदैन थियो । दिदी पूजा गर्ने पानी चैं आफैं भरेर माथि लान्थिन् । पानी बोकेर माथि जाँदा विनावी भनेर एम्वुलेन्सको साइरन जस्तो श्वरले विहान चार बजे तिर चिच्याउँदै काठको भर्याङ बजाउँदै माथि चढथिन् । कसैले अन्जानबस ढोकाबाट बाहिर पाइला राखेको थाहा पाइन भने पानी घ्याप्पै घोप्टयाएर तथा नाम बर्बराउँन थाल्थिन् । लाग्थ्यो उनी दुर्भाषा ऋषि नै हुन् । भेटिन भने सखापै पार्छिन् । उनले भनेको श्राप लाग्ने हो भने त्यो मान्छै पाँच मिनेट पनि टिक्दैन थियो होला ।

महिना मर्नु एक दिन अगाडि नै बिहान पाँच बजे आएर ढोका ढकढक्याउन थाल्थिन् । आँखा मिच्दै ढोका खोलेर हेर्यो दुर्भाषा दिदी ढोकाका दुर्इ तिर हात राखेर बाटो छेकेर बसेकी हुन्छिन् । ए वावु आज त महिनाको अन्तिम दिन हो नी भोली देखि बस्ने मन छ की छैन । भाडा त तिर्नु पर्यो नी । ढिला सम्म पढेर भर्खरै मात्र निधाएका विधार्थीको त हुर्मतै हुने ।

घर बेटीका दुर्इजना कलेज पढ्दै गरेका छोराहरु थिए । बुढामान्छे भने बबरमहल तिर सरकारी अफिसमा नासु थिए । एउटी विवाह गरेर गएकी छोरी कहिले काँहीमात्र आउँथिन। घरमा अर्की एउटी महिला पनि बस्थिन । उनो्लर्इ सबैले कान्छी दिदि भनेर सम्वोधन गर्थे । छोटोक कपालकाटेकी फाटेको चोलो र पुरानो छोटो सारी प्रायश उनको परियचय हुन्थ्यो । काठमाण्डौको पुषमाघे जाडोमा पनि उनका खुट्टाले जुत्ता चप्पल छुन पाएका थिएनन् । पत्रै पत्र भएर फुटेका कुर्कुच्चा र पैतालामा रगत डव्डवाएको प्रश्टै देखिन्थ्यो । उनी त्यस घरमा पानी ल्याउने भाँडाहरु माझ्ने घर भर्याड पुच्छ्नै आदिकाममा निरन्तर खट्थिन् । कहिले काँहि भर्याङ् पुच्छेको भएन भन्दै राम राम दिदीले भर्याङबाट घिसार्दै पाँचौ तलाबाट भूर्इ सम्म ल्याउँथिन् । उनको शरिर रक्ताम्मे हुन्थ्यो । उनको भात पानी बन्द हुन्थ्यो । उनी भोकै भौंतारिंदै भाडाका कोठामा बस्ने मान्छेहरु सँग चिया खान आठाना देउन भन्दै हात पसार्थिन् । दन्तमन्जन र ब्रस नदेखेका उनका दाँतहरुले उनमा गरिएको अमानविय यातनाको पर्दाफास गरी रहेको हुन्थ्यो । उनी सडक वालवालिका भन्दा कठोर अबस्थाबाट गुज्रिएको कुरा उनको मलिन अनुहार र पहिरनले प्रश्ट्याउँथ्यो ।

समय वित्दै जाँदा ती कान्छी दिदीको बारेमा पनि थोर वहुत थाहा हुँदै गयो । उनी पू्र्व एक नम्वर तिर जन्मिएकी रहिछन् । उनको वालविवाह भएछ । उनी १५ २६ बर्षकी हुँदा उनका श्रीमानले परंम्धामको बाटो पक्डेछन् । उनको रेख देख गर्न उनका दाजु भाउजु काठमाण्डु आएछन् । विस्तारै ती कान्छी दिदी काम गर्नेमा परिणत भर्इ छन् र ती भाउजु राम राम दिदी घरवेटी भैछन् । उनका नासु दाजु पनि बहिनीले पाँचतला माथि घैलामा बोकेर ल्याएको पानी तताएर नुहाउँछन् । एक घण्टा पूजा गर्छन् । छोराहरु पनि त्यही कान्छी दिदीले तप तप आँशु झार्दै ल्याएको पानी तताएर नुहाउछन् । पूजा गर्छन र राता टिको लगाएर क्याम्पस पढन जान्छन् । यो सबै जाने पछि मेरो आस्थामा ठूलो आघात पर्यो । मेरो सोझो मनले के महषुस गर्यो भने जो बढी धार्मिक आडम्वरको ढोङ गर्छ । उसले तेती नै धेरै अपराधहरु लुकाएको हुन्छ । त्यो पापको प्रायश्चित्त गर्नका लागि यो सबै नौटंकी गर्दा रहेछन् । उनीहरु विवेक सुन्य बन्दै जाँदा रहेछन् भन्ने महुषुस गर्यो । त्यस्तो एक अबोध वालविधवा माथि यस्तो अत्याचार हुन्छ भने खै भगवान । के को आस्था । मेरो मन सारै कुँडियो । त्यस पछी कुनै मन्दिर मश्जिद चर्च आदिका अगाडि मेरो शिर झुक्न छोड्यो । आस्था सबै पानी पानी भएर गयो ।