Tag: Nepali Sahityakar

Komal Shrestha Malla – Ma Desh Lekhchhu

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – म देश लेख्छु

रहनु
सहनु
र
बहनु
भोगि रहेछु ?
परदेशमा देश बोकेर मैले ??
सयौ फिट मुनीको
दैिनक वहर दोहर
मात्र पेट पुजाका लािग
उक्सेको मन ?
स्वप्न महल बोकेर
कल्पनै कल्पनामा
आस्वासन उनेर
त
पसिना छर्दैछु म
एेतिहासिक देश बेलायत लण्डनमा
म संपादक
आफ््नै समाचार
प्रकाशित गरि रहेछु
मन काटेर यथार्थताको …
म देश बोकेर
फर फर गर्छु
र
म देश भएर
देश लेख्छु
परदेशमा िपडा सहेर
देश बोल्छु देश बोल्छु
म उनकै हु जहा रहे बसे पनी
उनको माया ममता वात्सल्यतामा
उनको माधुर्यता सौन्दर्यतामा
म हुर्कदै छु
सुख दुख भोगेर यो परदेशमा
त्यसैले
म कलम चल्छु र देश लेख्छु
म धर्म हिडछु र देश लेख्छु
म देश पढछु र देश लेख्छु
आफ््नै
भाषा संंस्कृतीमा यो परदेशमा
देश लेख्छु देश लेख्छु देश लेख्छु … !!!

Kishor Kunwar – Tyandrole Pani Aljhinu Hunna

किशोर कुँवर – त्यान्द्रोले पनि अल्झिनु हुन्न

बस्ती-बस्ती शहर-शहर
आक्रोशले रक्तिम भएका छन्
तीसौँ वर्षसकुनी हुँदैरहेकाहरु
यत्रो विशाल जनतालाई
मुठ्ठी बराबर देखिरहेछन्
मातेर आफ्नैजातिको रगतले
मैमत्त छन् यी रक्त पिपासु बाघहरु ।

सक्तैन स्वयं ब्रम्हाण्ड सृष्टिकर्ताले पनि
समयको प्रबल बेगलाई रोक्न
उठ्नै नसक्ने गरी ढल्दैछन्
मातेका षडयन्त्रकारीहरु
तर
होशियार बन्ने बेला छ यो
त्यान्द्रोले पनि अल्झिनु हुन्न
सुर्यको लाली छचल्किसक्यो
अलमलिएर बस्नु हुन्न ।

Thakur Man Lama – Rana Maidan Ko Jhalak

उफ !
बम र बारुदको धुवामा
नजरहरु दुस्मनलाई
हेर्न थाक्दै गइरहेछन्
कारुणिक दारुणिक चिच्यावटहरुमा
आफ्नै कमाण्डरको आदेश
सुन्न छाड्दै गइरहेछन्

चोइटा चोइटा टुक्रिएका लाशहरु
छातीमा गहिरो घात पुर्‍याउदैछन्
किन गर्दैछौ अरुको संहार
ह्दयमा यस्ता अनेकन
बात हुर्क्याउदैछन्

नजिकै एक घाइते दुस्मन
पानी पानी भन्दै माग्दै गरेको
उफ ! मनमा
राष्ट्रियताको भावना पुग्दा
मित्रबाट मानवतालाई कुल्चिन पुगेछन

सम्झाउन सक्दिन मित्रहरुलाई
कारण दुस्मनी गोली धमाधम बर्सिरहेछन
मानवतालाई बिर्सी देश स्वाभिमान
आँखासामु नाचिरहेका छन्
त्यसैले होला
हर कोही खुखार हिस्रक बन्दै गइरहेछन्

रणमैदान रगतको समुद्र
यत्र तत्र बन्दै गईरहेका छन्
उता भित्र भित्रै ह्दयमा तप्किरहेको
ज्वालाले शान्ति शान्ति
चाहियो भन्दै गइरहेका छन्
कतैबाट शान्तिको सन्देश
आउँछ कि कान तेर्सिदैछन
तर
बम बारुद र धुवामा
ती कानहरु सुनिन छाडिदैछन
ती कानहरु थुनिन पुग्दैछन

Komal Shrestha Malla – Yo Mero Man (Nepali Geet)

कोमल श्रेष्ठ मल्ल –  यो मेरो मन (गीत)

यो मेरो मन,के के भन्छ के के
सही भन्छ गलत भन्छ ?
जे जे भन्छ लेखे

आखा बग्छ पानि पानि
छाती माथी हानी हानी
सही दिन्छ धुक धुकिले
नथाकेर जानि जानि
यो मेरो बदन Continue reading “Komal Shrestha Malla – Yo Mero Man (Nepali Geet)”

Bishnu Kumar Basnet – Machhapuchchhre

बिष्णु कुमार बस्नेत – माछापुच्छ्रे

म
हिजो माछापुच्छ्रे छुन भनी
बिहानै हिंडेको थिएँ,
उकालो पहाडतिर
मसँग लुकामारी खेल्दै
बनपाखा डुल्दै
कैले-कैले भेटिएलाजस्तो भा’थ्यो
माछापुच्छ्रे
खोज्दै जाँदा Continue reading “Bishnu Kumar Basnet – Machhapuchchhre”

Ram Prasad Prasain – Prarabdha Ko Anuharma Bimba Suchi

रामप्रसाद प्रसाईं “आशुतोष आंशु” – प्रारब्धको अनुहारमा बिम्बसुची

भावोत्तोलनको वाटिकामा
सम्यक असन्तुलन भित्र,
सामयिकीकरणको कसीमा
बांच्छन् बिबश मान्छेहरू,
प्रतिविम्बित विम्ब-विम्बहरूमा।

लछार-पछार Continue reading “Ram Prasad Prasain – Prarabdha Ko Anuharma Bimba Suchi”

Tanka Subba – Kritrim Bramha Haru

टंक सुब्बा – कृत्रिम ब्रह्माजीहरु

सृष्टिका महान् स्रष्टा
ब्रम्हाजी
उसका असंख्य पुजक मनुष्यहरु
कालो मोहले ब्युझदा
आफैंलाई ब्रह्मावतार सम्झी
जंगबहादुरले अपनाएको कोतपर्व जस्तै
हिंसा अपनाएर
तमाम मान्छेहरुमाथि
रगतको फाल्सा फाल्सामा
मनाइरहेछन् खुशीयालीहरु
मनोमानी श्रेष्ठताको पगरी गुथेर
ओहोर दोहोर गर्ने बाटाहरुमा
विछ्याइरहेछन् कुनियत
र आफैंलाई सर्वेसर्वा ठानेर
लेखिरहेछन् बठ्याईको इतिहास
तर कलियुगिन ब्रह्माजीहरु
मौकामा चौका हान्नलाई
आशिर्वाद थापेर
औकात भुलेकाछन्
र ब्युझाउन पुगेका छन्
दन्त्यकथाका मृत पात्र महिषासुर
बदलिंदो समयको धारिलो खुकुरी उचालेर
बजार्न पुगेका छन् निर्दोष मान्छेहरुको गर्धनमा
जसलाई उपलब्धी मानेका छन्
रुम्जाटारका माहुतेहरु
अनि चिथोर्न खोज्छन् विश्व मानचित्रलाई
हत्केलाले छेक्न खोज्छन् घामलाई
बलात्कार गर्न खोज्छन् समयलाई
र अवतार बदल्न खोज्छन् जीवनलाई
सृष्टिका महान् स्रष्टा बन्नलाई
तर मान्छे कहिल्यै भगवान् बन्न सक्दैन
भगवान न त मान्छे जस्तै
तैपनि युगको मजेत्रो ओढेर
कहलिएका युग पुरुषहरु
जति नै अजर बन्न चाहे पनि
कालो पाटीमा लेखेर अक्षर मेटिए झैं
मेटिएका छन्
र मेटिनेछन् समयको डष्टरले तिनीहरु
त्यसैले यहा देखिसकेका छन् सबैले
हिरोशीमा र नागाशाकीको विभत्स
यहा भोगिसकेका छन् सबैले
हिटलरको क्रुरता
अब भोग्न बाकी केही छैन
अब देख्न बाकी केही छैन
थाहा भैसकेको छ सबैलाई आफ्नो भविष्यको स्वरुप
जति नै कुशल खेल प्रदर्शन गरे पनि
वञ्चित हुनेछन् कृत्रिम ब्रह्माजीहरु
अस्वीकृत हुनेछन् सृष्टिका कृत्रिम स्रष्टाहरु ।

Komal Shrestha Malla – Euta Kaidi

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – एउटा कैदी

एउटा कैदी
सैयौँ कैदको भोगाईमा
निरन्तर छु म
कारण
वा
अकारण ?
बाध्यताका रोजईमा छु म ??
सपना
कस्तो हुन्छ र कैदमा ?
निभेको आँखा
बल्झेका कल्पनाहरु
र
बेसुर मनको प्रदेशमा
जीवन भोगी रहेछु म ??
सायद
चिहान पुरीन
चिता जल्न
गन्ध फैलाउन
वा
अस्तू खरानी उडेर
पानी पानी बहेर
अदृष्य कण कणमा मिल्न
कैद भोगी रहेछु म !!!!

Homnath Pathak – Baadal (Nepali Bal Kabita)

होमनाथ पाठक – बादल

कहिले बन्ने हात्ती घोडा, कहिले बन्ने रूख
लहराउँछौ जताततै कति ठुलो मुख

गर्जिन्छौ मेघ बनी, बनी दिन्छौ वर्षा
उफ्रिन्छौं बालकहरू, हामी हुन्छौ हर्ष

जताजता हावा चल्छ, त्यतै बहि दिन्छौ
चम्किदिन्छौ बिजुली भै हाम्रो सातो लिन्छौ

कहिले बन्छौ सेतो हात्ती, कहिले बन्छौ कालो
लुकमारी खेल खेल्ने, अब हाम्रो पालो

गर्मीमा शीतल दिन्छौ, छेकी घामलाई
अन्नवाली स्वाहा पार्छौ असिना पो भई

Ramesh Jung Sijapati – Bichalit Manche

रमेशजङ्ग सिजापति – विचलित मान्छे

त्यही मान्छे हो
वर्तमानमा देखिएको
विगतको पहिचान हराएको
बोली वचन र आस्थामा विचलनपछि
देखिएको यथार्थ रूपलाई भन्न करै लाग्यो
स्वयम् आफैंँमा विचलन आएको मान्छे ।
यसरी नै क्रमशः
भूत, वर्तमान र भविष्यमा पनि
कर्तव्यबाट चुक्दै जाने हो भने
मान्छेको विचार, अनुशासन, व्यवहार र चरित्रमा
युग सुहाउँदो पहिचान नरहे कहाँ रहन्छ र ?

विक्षरण अवस्था हेरेर
गौरव त मान्न सकिन्न
स्थान भ्रष्ट भएको व्यक्तिको कर्मबाट
खिन्नता आउनु स्वभाविक नै हो ।

विचलित मान्छेको मनोदशा बुझेपछि
सङ्कल्पित आस्था, निष्ठा, सदाचार र विचारमा
खिया लागेको मनलाई
जति नै सजगतापूर्ण
स्वसजित राखे पनि
यथार्थमा देखिएको मुहारलाई
चिन्न अप्ठ्यारो नहुने हुँदा
मानवताको भ्रम फैलाउनु
मिथ्या सिवाय केही नभएको
एउटा सिङ्गो त्यो मान्छेलाई
जो संवेदना युक्त छ
समय संस्कारसँगै त्यसले आफूलाई
परिष्कृत नगर्नु स्वभाविक रूप हो
फरक-फरक भाव भङ्गीमा
फरक ठाउँमा फरक सवाल रहनुको अर्थ
विचलित मनोदशा अँगाल्नुको रहस्य
नै जुलुङ्गो बन्नु हो ।

सानोठिमी, भक्तपुर

Matrika Regmi – Barsha Ra Aanshu

मात्रिका रेग्मी – बर्षा र आँशु

आँशु र वर्षा
वर्षा र आँशु
के दुवै उस्तै हुन् ?

विचार गर्छु-
वर्षाले धर्तीको मैलो आदि पखाल्छ
आँशुले पनि त मनको पीडा हल्का पार्छ
कालो बादलमा मात्र होइन,
कहिलेकाहीँ Continue reading “Matrika Regmi – Barsha Ra Aanshu”

J B Sherpa – Yahan Kahan Aai Puge Ma

जे बी शेर्पा – यहाँ कहाँ आइपुगें म

कहाँ म त्यों स-ह्रृदयी मुस्कानहरू र हाँसो हरु बिर्सेर !
कहाँ यहाँ पराय अनुहारहरू को भिडमा एक्लै !
जहाँ मुस्कान हरु बनावटी अनुहारमा सिमित हुन्छ !

कहाँ म भिर पाखाको माटो खेल्दै खाँदै को सम्झना बोकेर !
कहाँ यहाँ दूषित माटो हरुमा पसीना चुहाउँदै !
जहाँ जिन्दगी यन्त्रवत हुँदो रहेछ !

कहाँ म नाता , आफन्तहरू को न्यानो भीड़ छाडी !
कहाँ यहाँ चीसा गल्ली हरुमा आफन्त खोज्दै !
जहाँ आफन्तपन आफैं मा सिमित हुँदो रहेछ !

कहाँ म नाति पनाती हरु संग रमाउने बा आमा छाडेर !
कहाँ यहाँ कुकूर र बिरालो संग रुने र रमाउने हरु बिच !
जहाँ जीवन एउटा व्यक्तिगत स्वतंत्रता मा सिमित रहन्छ !

कहाँ म निर्धक्क बोल्दै , सुसेल्दै गाउने मान्छे !
कहाँ यहाँ हाच्छिउँ लाई पनि नाक भित्रै दबाउँदै !
जहाँ कुकूर पनि भुक्न र टोक्न विर्सन्छ !

कहाँ मेरो सेतो हिमाल, हरिया पहाड़, र खर्क डुल्ने मन !
कहाँ यहाँ कंक्रीट को जंगल र मोटरको बाढी बिच !
जहाँ प्रकृतिमा पनि कृत्रिम सौन्दर्यता देखिन्छ !

कहाँ म कोइली को कुहू कुहू … सल्लाघरीको स्यांइँ स्यांइँ अनी मन्दिर
र गुम्बा को टिङ टिङ आवाज छोडी !

कहाँ यहाँ अल्राम, एमवुलेन्स, पुलिस र दमकल का कर्कश साइरन बिच !
जहाँ यस्तै आवाज प्राकृतिक र दैनिकी हुन्छ !

कहाँ म मेरो गाउँ को लाला…!!! ..लैलै …!!! र ऐ कान्छी
!! भुल्दै !
कहाँ यहाँ टेक्नो , रयाप र साल्सा हरुमा बटारिँदै !
जहाँ स्वस्फूर्त तरंगहरु , सुसेलीहरू कोठाहरू भित्रै कैद हुन्छ !

सोच्छु….. ! यहाँ कहाँ आई पुगेँ म ?

Mani Lohani – Jeevan Ko Reet

मणि लोहनी – जीवनको रीत

छाडेर गए पनि तिमीले
दुःख लागेन मलाई ।

यो हाम्रै मनजस्तो कहिल्यै नअडिने पृथ्वी पनि
एकछिन त अडिएजस्तो लाग्यो
विरुपाक्षजस्तो टक्क रोकिएर समयले
धारेहात लगाइरहेझैँ लाग्यो
छाडेर गएपछि तिमीले
भगवान् पनि तिम्रै साथमा उभिएर
मलाई सरापी रहेझैँ लाग्यो ।

छाडेर जाँदा तिमीले लिएर गएकी थियौँ
मेरा ओठका खुसीहरू
सपनाहरू मेरा आँखाका
लिएर गएकी थियौ मेरा चौडा छातीका साहसहरू
र बाँकी थिए मसँग
पीडाकै पाइलाजस्ता कलेँटीहरू ओठमा
नपुङ्सकको पत्नीको श्रापझैँ आँसुहरू आँखामा
र गडेथ्यो छातीमा, आफैँसँग हारेको मानिसको अनुहारजस्तो दुःख ।

छाडेर गएपनि तिमीले
दुःख लागेन मलाई ।
हामीले छोएको र देखेको मात्रै
सत्य रहेनछ
सँगै हुनु र रमाउनु मात्रै पनि
जीवन होइन रहेछ
हो, जसरी हाँस्यौ नि तिमी मेरो अँगालोमा
हो, जसरी अग्लिए नि म तिम्रा सपनाहरूसँग
यी सबै पनि पूर्ण रहेनछन् ।

कोही हुनु, नहुनुले
कहाँ रोकिदोरहेछ र यो घुमिरहने पृथ्वी
कसैको हुनु, नहुनुमा
कहाँ अडिदोरहेछ र यो बगिरहने समय ।
सँगै हुँदा हामीले
कपडाजस्तै फुकालेर आफ्ना अहमहरू
एकसाथ नबाँचेका पनि होइनौँ
बेपरवाह छाडेर आफ्ना खुसी र रहरहरू
एकअर्कालाई न्यानो नबनाएका पनि होइनौँ
ओच्छ्याएर आफ्नै छाती मैले
तिमीलाई दुःखहरूबाट सुरक्षित राखेको पनि हो
समातेर मेरो पाखुरा
संसार बैरी हुँदा तिमी मेरो पक्षमा उभिएकी पनि हौ ।
र पनि यस्तै भयो
सँगै हुन सकेनौँ हामी ।
भेटिनु र छुट्टनु
एउटा प्रक्रिया रहेछ
जसरी पलाउँछन् पातहरू रुखबाट
जसरी र्झछन् पातहरू रुखबाट
यो एउटा सिलसिला रहेछ जिन्दगीको
कहिल्यै नअडिएजस्तै पृथ्वी
कहिल्यै नरोकिएजस्तै समय
एउटा रीत रहेछ जीवनको ।
तिमीसँग छुट्टएिको वर्षौंपछि
आज मैले बुझें
छुट्टनिकै लागि भेटिएका रहेछौँ हामी ।
छाडेर गए पनि तिमीले
दुःख लागेन मलाई ।

Mahesh Regmi – Anshu Ko Rumal

महेश रेग्मी – आँसुको रुमाल

तिमीले हिँडेका बाटोहरू हेरेर चित्त बुझाउँछु
तिमीले हिँडेका बाटोहरूलाई स्पर्श गर्छु
तिमीले नाघि गएका पहाडहरूको अभिनन्दन गर्छु ।
अब पहाडहरूलाई प्रेयसी भन्न थालेको छु
रुखलाई Continue reading “Mahesh Regmi – Anshu Ko Rumal”

Rakesh Karki – Laash Haru

इन्जिनियर राकेश कार्की – लाशहरु

गरीबी भित्रका लाशहरु
कुनै मरिसके
कुनै जिउँदै छन्
तर लाश भएर

सास फेर्न पाए पो
बाँच्लान ति लाशहरु
पसिनाको मूल्य पाए पो
जन्मेलान् आशहरु

भोकै छन् लाशहरु
बाँचे पनि मरे पनि
रोएकै छन् लाशहरु
रुवाउने हाँसे पनि

लाश माथि बाँच्नेहरु
दुर्गन्धमै बाँचिरहेछन्
ऐश आरामको नशाले
गन्धलाई भुलिरहेछन्

अघाएका बलिष्ठ हात
गाँस खोस्दै घिचिरहेछन्
लाशको गन्ध झैं
डकारेर गन्हाइरहेछन्

करोडौं लाशहरु
अझ लाशै छन्
तिन्का आशहरु
पनि लाशै छन्

लाशले मसानमै
जन्म लिनु परेको छ
शक्ति सबै गुमाएर
मसानमै लड्नु परेको छ

– उपाध्यक्ष / अनेसास लस् एन्जेलस् च्याप्टर / लस् एन्जेलस्

Sandhya Regmi – Balnu Ra Jalnu Ko Mahima

सन्ध्या रेग्मी – बल्नु र जल्नुको महिमा

जीवन यदि नबल्दो हो त
तिमी भित्रको प्रकाश कसरी विस्तारित हुन्थ्यो
जीवन यदि नजल्दो हो त
तिमी भित्रबाट सुवास कसरी प्रवाहित हुन्थ्यो ।

संसारमा जन्मेपछि तिमीले जीवनको चुनौती स्वीकार गर्नैपर्छ
जति दुःख पाए पनि तिमीले यात्राको गति कायम राख्नैपर्छ
धरतीमा एकैपटकको उपस्थितिलाई पछिसम्म जनाउ दिनैपर्छ
अरबौ“को जनसङ्ख्यामा तिम्रो जन्मको पनि औचित्य हुनैपर्छ ।

तिमीले समाजमा एउटा संवेदना छोड्नैपर्छ
तिमी इतिहासमा एउटा सत्पात्र बन्नैपर्छ
तिमी भित्रको दन्क“दो प्रतिभाग्निले जगत बल्नैपर्छ
तिमी भित्रबाट उदाउ“दो सूर्यले रोशनी छर्नैैपर्छ ।

पाइला यदि नचल्दो हो त गन्तव्यको के आभास हुन्थ्यो
सङ्घर्ष यदि नहु“दो हो त सफलताको के मिठास हुन्थ्यो ।

तिमीले अग्निस्नान गर्नुपर्छ, तिमी ज्वालाको प्रवाहमा बग्नुपर्छ
तिमीले अग्निदीक्षाबाट लिनुपर्ने शिक्षा पनि यही हो
जीवन हात फैलाएर माग्ने दयाको भिक्षा होइन
जीवन त सूर्य झै“ चम्किलो ज्योति छरेर बल्ने इच्छा हो ।
बल तिमी पनि मैनबत्ती झै“ आलोक छरेर
जल तिमी पनि अगरबत्ती झै“ बासना छरेर
आजको तिम्रो बल्नुको प्रभाव भोलिको उज्ज्वल जीवन बन्छ
आजको तिम्रो जलनको पीडा भोलिको निम्ति सुगन्ध बन्छ ।

जीवन यदि नबग्दो हो त नदीमा के तर¨ हुन्थ्यो
जीवन यदि नदुख्दो हो त जिउनुको के उम¨ हुन्थ्यो ।

तिमी बल्न छोड्यौ भने सूर्य मर्छ, जीवन निभ्छ
जति तिमी बल्छौ त्यति नै चहक जीवनमा आलोकित हुन्छ
जति तिमी जल्छौ त्यति नै महक तिमीबाट प्रवाहित हुन्छ
बल्दै र जल्दै सकिनुमा नै तिम्रो विशेषता प्रमाणित हुन्छ ।
निभ्नु त छ“दैछ छ“दैछ आगो झै“ बलेर निभ
डुब्नु त छ“दैछ छ“दैछ सूर्य झै“ बलेर डुब
जीवनको अ“ध्यारो खाडलमा अज्ञात भएर होइन
उष्णता र जागरणको प्रभात भएर निभ ।

पूmल यदि नझर्दो हो त फुल्नुको के धर्म हुन्थ्यो
मानिस यदि नमर्दो हो त बा“च्नुको के मर्म हुन्थ्यो ।

Komal Bhatta – Budhesh Kaal Le Chhoyo Aba (Nepali Gajal)

कोमल भट्ट – बुढेसकालले छोयो अब (गजल)

बुढेसकालले छोयो अब दुवै गाला चाउरी परे
आयु पनि सकियो कि सबै छाला चाउरी परे

सम्झनलाई गाह्रोभयो स्मरण शक्ति हराएर
विस्मृतिले गर्दाखेरी जीउका चाला चाउरी परे

आँखाभरी Continue reading “Komal Bhatta – Budhesh Kaal Le Chhoyo Aba (Nepali Gajal)”

Ram Prasad Prasain – Mathi Tira Bagchha Eenwa Khola

रामप्रसाद प्रसाईं “आशुतोष आंशु” – माथितिर बग्छ ईंवा खोला
(The River Eenwa Flows UPWARDS)

बादलुको घुम्टाहरूले
धुमधुम्ती धुमिइएका
धुम्म क्षितिजहरूको संयोगमा
मुसुक्क मस्किंदै
सिँहलीला, फालोट र तिम्बुपोखरीहरू
तयारीमा छन् सद्भाव चुम्बनमा
कञ्चनजङ्गा, सिदिङ्ग्मा
र पाथीभराहरूसंग
त
ल
तल
तल तल
तल तल तल
बस्तीहरूमा पनि
तल् तल्
लत
त
लागेको छ
शिक्षाको, रोजगारीको,
म्याद गुज्रेकै भए पनि
सिटामोलको, जनजीविकाका
नाङ्ला र नाम्लाहरूको अनि ह…ह… र
होरा होराले कुहिरीमण्डल पाखा, पखेरा र बस्तीहरूमा
मानो पाथी बेसाउन हिँडेका आमाहरू, अँगेरीका
पातभरि बेरेका काँचोपातका खिलीहरू
चुरोट र बिंडीका धुँवाका
अर्धपारदर्शितामा
खि
लि
इ
एका
श्यामस्वेत आकृतिहरू,
आवेगहरू, विश्वास र
विद्रोहका
भारीहरू
मानौं,
टारबारी दिनभरि जोत्दा
नमेटिइएका राँटाहरू हुन्
घाँसका भारीसंग रसाएका पसिनाहरू
कोदाला र गैंतीका एकहोरा विलापहरू
गाउँबस्तीमा चुलो नबल्दा,
धुरी नधुवाउँदा
घर बस्तीबाट
चियाइरहेका भोका अबोधपनाहरू
घाँटीभरि घण्टी झुण्ड्याइएका
र भाकल गरेर चढाइएका
चञ्चल बाख्राका पाठाहरू
कोक्रोमा सारा संसार
खुम्च्याइएका
बोली नफुटेका अबोध नानीहरू
मानवताको नरमेधमा परेड खेल्न
ब्यस्त घोडाका टापहरू
गड्याप्प गड्याप्प गड्याप्प
गड्याप्प गड्याप्प
गड्याप्प
गड्
याप्
प
उच्चताग्रन्थिले ग्रसित
सामाजिक स्वास्थ्यका ‘कोलस्ट्रोल’हरू
सत्कारक र तस्करहरू
भोका चखेवा र मुख बाइरहेका
चँचेरा बचेराहरू र टियुराहरू
अ/कथ्य
अ/लेख्य
अर्ध/ठोस
सरलताभित्रका जटिल दलीलहरू
जटिल नजीरभित्रका सरलताहरू
इतिहाँसका तमोसुकमा
न/लेखिइएका ब्याज, स्याज, सावाँ
अनि सबै हर्जानाहरूबाट
मुक्तरूपले गाँजिइएका
अ/ब्यबस्थाका
भड्खाराहरू
टुलुटुलु
हेरिरहन्छ—
मान्छेहरूको बीचमा मान्छेले श्रृजेको बाँध/बन्धनलाई
हाम्रा आशा र आस्थाका रैकरहरूको
भोगचलनमा भएका त्रुटिहरूलाई
युगको धरहरामा चेतनाको
दियाले डाँडा पिर्लिक्क
पिर्लिक्क
हेर्छ—
विरासतैबाट
शिर धसेको
इनार पीँधको
भ्यागुतो जस्तै,
समयको अन्तरालमा
चिलिम तान्न
ठीक्क परेका स्मृतिहरू
भकाभक
झ्वाम्म झ्वाम्म
झ्वाम्म
हाम फाल्दैछन्
दिलका डीलहरूबाट
मनका मिनारहरूबाट
सपनाका गजूरहरूबाट
प्रत्येक बिहानीमा
लालिमा फक्रिनु अघि
ताराहरू खसेझैं
पिलिक्क पिलिक्क
पिलिक्क
अनि
पुच्छ्रे ताराहरू
मध्याकाशमा
स्याट्ट सुट्ट बिलिन भएझैं
पवित्र प्रेमको प्रेमिल अनुभूति
अस्वीकृत
गीताङ्गे सभ्यताको
संगीत
अनन्त जीवन
अन्तहीन
युगीन वन्दना
रगताम्मे फुलेका
समयका टुक्राहरू
यस्तै यतै
अ/सामयिक पहिरन
सस्तो मूल्यमा
बेचिरहदा,
चर्को दरमा खरिदिरहेछु
जीवन
पर्खदा पर्खदै
‘गोडोत’*हरूलाई
सडक छेउमा
स्तम्भित भएका
ल्याम्पपोष्टहरू
स्त्रीका स्तनहरूमा ग्लोबहरू
अनि
ग्लोबहरूमा स्त्रीका स्तनहरू
नदी, किनार र हिमालहरू
सापेक्षताका विकर्णले
बीचैमा छेदित
दुई
त्रिभुजहरू
एक सिंगो
चतुर्भुज
ईंवा खोला
यसरी नै बगिरहन्छ
अ/मूर्त
ज्यामितिका
बक्र र सरलरेखाहरूमा
आवर्तित र परावर्तित
दुम्लाका धानखेतहरू
दोभाने मेलाका भेलाहरू र
साठी मुरेका पेटी हुँदै
मनका गोलार्ध्दबाट भूमध्यरेखामा
खग्रास र खण्डग्रास
ग्रहण लागे भने
मोतियाविन्दुहरूलाई
राखिनेछन्-—
युग र चेतनाबोधका
शल्यक्रियाका सघनकक्षहरूमा
स्मृतिका बहारहरूमा, बहावहरूमा अनि बगरहरूमा
छेलोखेलो गर्दै
ईंवाखोलाका छालहरूमा
सुस्केरा हाल्नै पर्ने भो—
त्यसैले अब महासागरहरू,
हिन्द महासागर
गंगानदीहरू, सप्तकोशी
तमोर, ईंवाखोलाहुँदै सिदिङ्गमाबाट
कुम्भकर्णहुँदै पाथीभरा भाक्तै श्रीजङ्गका प्रतापहरूले
अबईंवाखोलामाथितिरबग्दछसलललमाथिकञ्चनजंगाकाशिरबिन्दुभन्दामाथि

* Waiting for Godot by Samuel Beckett

सेप्टेम्बर ११, सन् २०१०
कालीखोला -२(तेम्बोक), ताप्लेजुङ्ग, नेपाल । अबुधाबी श्रमशिविरबाट।

[Sent to Sanjaal Corps via Email]

Ashok Parthib Tamang – Timro Samu

अशोक पार्थिव तामाङ – तिम्रो सामु

भन्ने र मान्ने पद्दतिको लहलहैमा
बिना कुनै अन्वेषण समाहित भएर हावा झैं उडेको भए
हजारौं चिसा कंक्रिटका मुर्तिहरूलाई आस्थाको नाममा
यदि पुज्दै म फुलमाला र खादा लाउँदो Continue reading “Ashok Parthib Tamang – Timro Samu”

Manoj Kafle (Mansoon) – Mayako Pareli Tarera Hajurle

मायाको परेली तरेर हजुरले
मनैभरी उमंग छरेर हजुरले

टोलाएर हेरे यी मेरा नयेन
बोलाउदा सम्बोधन गरेर हजुरले

फुलको थुंगा पहिलो भेटमा
दिनु भो बेशी झरेर हजुरले

सासैमा कुन्निके भनेझैँ लाग्यो
मलाइ अंगालोमा भरेर हजुरले

आँखामा आँखा जुधाउनुभो अनी
अझ करिव मेरो सरेर हजुरले

मनसुन