Tag: Nepali Poem Website

Indra Kumar Sunuwar – Sapanima Kina Aairahanchhau

ईन्द्र कुमार सुनुवार – सपनीमा किन आइरहन्छौ ?

तिम्रो खुशी त मागेको छैन मैले
घरिघरि किन मलाई रुवाइरहन्छौ ?
बिछोडको सीमारेखा कोरिसकें मैले
अझै पनि सपनीमा किन आइरहन्छौ ?

मेरो पनि मुटु छ तिम्रो जस्तै
पीरमा दुख्छ अनि पोल्छ ब्यथाले
किन घोचिरहन्छौ तातो झिर बारबार
तिम्रो खुशी बिथोल्ने छैन मेरो प्रेमकथाले

छैनन अब जलिसके सारा प्रेमपत्रहरू
खरानी झै उडे छताछुल्ल मेरा खुशीहरू
समेटेर नसमेटिने अनगिन्ती घाउहरू
चरचराइरहन देऊ पिडामा केही छैन रुचीहरू

तिमी सुनौलो बिहानी किरण छर्दै जाऊ
म ढल्न लागेको साझ बिस्तारै ढल्दैछु
तिमी सफलता र सुखको महल बनाउदै जाऊ
यो खुशीको संसारलाई बिदा माग्दैछु

Sabina Sindhu – Ghantaghar Ra Sapana

सबिना सिन्धु – ‘घण्टाघर र सपना’

प्रत्येक दिन नयाँ प्रणयसाथ
म उभिन्छु घण्टाघरझैं
समयले अँगाल्छ मलाई ।
र रातमा पोल्टटाभरीका
जून निलेर निदाउँछु ।
घण्टाघरले फेरी
रातको बाह्र बजाउँछ
म झलमल्ल
घामको सपना देख्छु
निन्द्रामै छट्पटिन्छु
जीवनका कलिला हाँगाहरुमा
फेरी
उभिन खोज्छन् मेरा रहरहरु
मेरा नपुङ्सक सपनाहरु
फेरी घण्टाघरको घडिसँगै
पछि दौडन खोज्छन्
म नबोली नबोली
मिठो सपनी देखिरहन्छु
जीवनहीन जीवन बाँचिरहन्छु
मृत्युपत्रमा
हस्ताक्षर गर्न नचाहेर ।

व्यँुझिएर घडि हेर्छु
एउटा सङ्ग्तिमय सुरुवात
फेरी सम्प्रेषित हुन्छ

म केही होइन
संसार केही होइन
टेबुलबाट घडि उठाउँछु
कैद गर्छु
मेरो नाडीमा कैद हुन्छ
ठिङ्ग उभिएको घण्टाघर ।

Dipak Budhathoki – Mero Sarwaswa Desh

दिपक बुढाथोकी – मेरो सर्वस्व देश

म देश भित्रै अव रमाउँछु
सुखदुख दुवैमा अटाउँछु ।
म पाउँछु सबथोक देशमा
फुल्छु जसै नेपालीको भेषमा ॥

डुल्छु सधै प्रकृतिको काखमा
सुन्छु कोइलीको गीत भाकामा ।
हिमाल झै सधैँ हाँसिरहन्छु
दुखेसामा पनि बाँचिरहन्छु ॥

बग्छ पूर्व मेची पश्चिम काली
कुविचार कुदृष्टि सबै फाली ।
झण्डालाई झुक्न दिन्न कहिल्यै
अस्तित्व जोगाइ राख्छु जहिल्यै ॥

सबै मानिसको दिलमा बस्छु
मुटु भित्र देशको माया सांच्छु ।
अभावको सिर्जना जुट्न दिन्न
विखण्ड भइ देश फुट्न दिन्न ॥

बग्छु म देशको नशानशामा
इतिहास लेख्छु नयाँपानामा ।
छ देशसँग रगतको नाता
मुल बिकासको खोल्नेछु खाता ॥

Mani Raj Singh – Das Gaja

मणिराज सिंह – दसगजा
(असोज मधुपर्क, २०६८)

मेरो खेतको आली मुन्तिर
मेरो स्वाभिमानको प्रतीक
शिर ठाडो पारी
निर्भिक उभिरहेको दसगजा
हिजो मात्रै
वर्षमा भिजेर हो कि
शत्रुले खोस्रेर हो
गल्र्याम्म गुर्लुम Continue reading “Mani Raj Singh – Das Gaja”

Pralhad Pokhrel – Madhuparka

प्रल्हाद पोखरेल – मधुपर्क
(मधुपर्क माघ, २०६७)

चङ्गा चित्त बनाउने घिउसरि क्यास्वादिलो चम्चम
चाख्दास्वाद दिलाउने छ महझै आस्वाद झन् उत्तम
लाग्दा निल्न घुटुक्क शाब्दिक दही कस्तो मिठो कञ्चन !
नेपाली मधुपर्क मोहक बनी आनन्द पार्ने मन ।
प्यारो यो मधुपर्क रोचक छ यो साहित्यको द्योतक
भाषासेवक शब्दसेवक बनी तान्यो निकै लेखक
झन् आस्वादन-मग्न मुग्ध हृदयी छन् पारखी पाठक
साँच्चैस्थापित गर्न सक्षम भयो स्रष्टाहरूको हक ।
के लेख्यो मधुपर्कले ? नभन है हे शब्दशिल्पीहरू !
के लेखेन ? भनेर सोध्न सकिने धेरै बुँदा छन् बरु
स्रष्टाको इतिहास काव्यकृतिको जीवन्त साक्षी छ यो
नेपाली कविता-कथा -गजलको उत्कृष्ट गन्तव्य यो ।
कैले पुक्क गमक्कको पनि भयो कैले भयो ख्याउटे
जस्तो होस् मधुपर्क जीवित हुँदा साहित्यसेवी उठे
मुद्राराक्षसले निकै दुःख दियो, साना भए अक्षर
जस्तै कष्ट सही बसे पनि सबै पथ्र्यौं यसैका भर ।
छाप्यो नाटकका नयाँ कृतिहरू छाप्यो समालोचना
पार्‍यो ज्यान दरो नयाँ कलमका झेलेर आलोचना
हाम्रो यो मधुपर्क हो कलमको जीवन्त सञ्जीवनी
राम्रो कागजमाथि छापिन सकोस् हाम्रो नयाँ जीवनी ।
मुद्राराक्षस रोगले नथलियोस् मोटा बनून् अक्षर
बिर्सेरै पनि राजनीति नघुसोस् संस्था बनोस् उर्वर
सङ्ख्या आज पुगेछ पाँच सयको, स्रष्टा बनायो कति ?
स्रष्टा हो ! मधुपर्कको हृदयले आऊ गरौँ आरती ।

Rabindra Nath Thakur – Ghaat Ma [From Geetanjali]

ए सखी !
दिन बितिसक्यो :
सन्ध्या धरतीमा आइसकी,
अब आङ्खनो गाग्री भर्न घाटमा हिँड !
जलधाराका कल–कल स्वरले सन्ध्याकालको आकाशमा विरक्त
परिदियो ।
त्यो स्वरले मलाई लगातार भनिरहेछ :
आङ्खनो गाग्री भर्न घाटमा Continue reading “Rabindra Nath Thakur – Ghaat Ma [From Geetanjali]”

Ramchandra Bhattarai – Chetana

रामचन्द्र भट्टराई – चेतना

म विद्यालयमा उच्च विश्वविद्यालयादिमा
पुस्तकालय या यस्तै अनन्त ज्ञान–ध्यानमा
कलाकार र साहित्यकार या पत्रकारमा
ज्ञानी शिक्षक–विद्यार्थी सबैका ज्ञान–तारमा
मुक्तिका गीत गुञ्जाई Continue reading “Ramchandra Bhattarai – Chetana”

Prem Binod Nandan – Yo Gaunko Thito Ma

प्रेम विनोद नन्दन – यो गाउँको ठिट्टो म

पहराको छातीबिच फुलेको म फूल
सकेसम्म हुनेछैन जिन्दगीमा भूल
यो गाउँको ठिटो म, कान्छा मेरो नाम
आउँदै जाँदै गर्नू है, सबलाई रामराम

पीर व्याथा बोकिहिंड्ने कति साथी भेट्छु
ऊ पनि त एक्लो छैन, मजस्तो नै देख्छु
वनपाखा एकान्तमा उभिएको घर
जिन्दगीको उकालोमा सबलाई चाहिन्छ भर

मनको भारी गह्रुँगो छ, सँगै उचालौं
मनभित्र मायाको एउटा बस्ती बसालौं
साँझपख डाँडापारि दियो बलेजस्तै
जिन्दगीको अँधेरीमा आएँ लड्दै-पढ्दै

गीतकार – प्रेमविनोद नन्दन
स्वर – उदित नारायण झा, आदित्य नारायण झा
संगीतकार- सम्भुजित बासकोटा
चलचित्र – मोहनी

Basanta Mohan Adhikari – Yeti Thulo Chot Bich (Nepali Gajal)

बसन्त मोहन अधिकारी – यति ठुलो चोट बिच

यति ठुलो चोट बिच एक्लै आज जिएको छु ।
चोट भुलि बाँच्न खोज्दा अलिकति पिएको छु ।

दुख्यो मुटु चर्को छाती आँशु आफै बगेको छ
निष्ठुरीले छुरी धस्दा रगत सुकि खिएको छु ।

मायालुको छुरी लाग्दा धुजा धुजा भो शरीर
चोखो जीवन यो मुटु ! दुःखसंग सिएको छु ।

दुःख पिडा चोट आँशु जीवनको पेवा भई
यसैलाई भुलाउन नशा थोरै लिएको छु ।

रुन हुन्न कति भने मन मेरो रोएको छ
भुलाउँन गार्हो भै मदिरालाई दिएको छु ।

मुटु दुख्यो आँखा सुक्यो जीवन अडेको छ
उस्तै यो चोट बिच कोही छ कि चिएको छु ।

Bimal Vaukaji – Garba

विमल भौकाजी – गर्व
(नेपाल साप्ताहिक ३९७)

मसँग एउटा सुन्दर देश छ
मसँग चन्द्र-सूर्य अंकित झन्डा छ
तर, तिमीसँग के छ ?

मसँग अग्लो सगरमाथा छ
मसँग शान्तिवाहक बुद्ध छ
मसँग लालिगुराँस छ
मसँग डाँफे-मुनाल छ
मसँग फेवा-रारा छ
तिमीसँग के छ ?

मसँग वीर बलभद्र छ
मसँग स्वाभिमानी अमरसिंह छ
मसँग बडामहाराज पृथ्वीनारायण छ
मसँग चेली भृकुटी छ
मसँग कलाकार अरनिको छ
तिमीसँग के छ ?

मसँग कवि भूपी शेरचन पनि छ
मसँग उसको कविता पनि छ
र, कवितामा एउटा साँघुरो गल्ली छ
‘साँघुरो गल्लीमा चोक छ
त्यहाँ के छैन ? सबथोक छ
असङ्ख्य रोग छ
अनन्त भोक छ
असीम शोक छ ।’
तर, तिमीसँग के छ ?
भन, के छ तिमीसँग ??

Shreeshisha Rai – Sapana Ko Wari Pari

श्रीशीशा राई – सपनाको वारीपारी

कतै निदाईहाले पनि अबदेखि
कहिल्यै पुरा नहुने सपना नदेखुँ भनेर
सुतेको हुँ म
निदाउनु एकछिन अघिसम्म पनि
दुनियाँलाई सपना मात्रै नबाढुँ भनेर
मुठ्ठी उठाईरहेको थिएँ

सपनामा–
मेरो देशभित्र एउटा देश माग्छ हाङ बुद्धिकर्ण
तर देश देश जस्तो हुनलाई शान्ति चाहिन्छ भन्छ
चमार हल्लाउँदै उसले ढ्या……म्म ढोल बजाएपछि
मैले सौहार्दतामा जाँडको एक सुरुप पिएँ र
एउटा शान्त देश हातमा राखिदिएँ
उसले जीतको उल्लास मनायो

विउँझिदा
विपनासँग समागमका लागि
मेरो पाइला एक कदम अघि थियो
यहिनेर लोडसेडिङ, भोक र अँध्यारो बाटो थियो
आफ्नै लामखुट्टेहरुले झुलको छिद्रवाट चोरेर
मेरो पाखुरा चुसेछन्
कन्याउँदा कन्याउँदै
भुईमा खसेको कलम टिप्न पाइनँ मैले
सँगै सुतेकी मेरी श्रीमति विरालो झैँ घुरिरहेकी छ
म उनलाई विउझाउन सक्दिन किनभने
अन्तरसंघर्ष छ, बोलचाल छैन

ई यसरी,
विपनातर्फको मेरो यात्रा अल्मलिन्छ
र मेरा सपनाहरु सँधै व्यर्थ हुन्छन्

तरहरा, सुनसरी

Komal Bhatta – Ki Ta Timle Pratibha Nai

कोमल भट्ट – कि त तिम्ले प्रतिभा नै (गज़ल)

कि त तिम्ले प्रतिभा नै लुटेको भे हुन्थ्यो
नत्र तिम्रो खराव आदत छुटेको भे हुन्थ्यो

निन्दनीय कार्य गर्छौ लुकी छिपी सधैं
समीपमै आई बरु कुटेको भे हुन्थ्यो

सत्यताको आँखा भित्र छारो हाल्नलाई
कठालोमा समाएर चुटेको भे हुन्थ्यो

देख्दा राम्रो अनुहार कपट राख्ने मनमा
जालीसङ्ग सबको नाता टुटेको भे हुन्थ्यो

भित्तो भित्तो चाहारेर चोट दिनु भन्दा
घरमै बसी थाङ्ना भोटा खुटेको भे हुन्थ्यो

तिरस्कृत हुने कर्म आजै देखि त्याग्दै
आफैँ कोशिश गर्छु भन्दै जुटेको भे हुन्थ्यो

पुरानो नैकाप,काठमाडौँ
हाल:-न्युयोर्क,अमेरिका

Dr. Madhu Madhurya – Bigyapan

डा. मधु माधुर्य – विज्ञापन

नखुर्मुरुन्जेल
वीरताको भूमिकामा
कहालीलाग्दो भीरको बाटो हिंडेर
युग-युगान्तर
समयलाई/ संसारलाई तर्साइरहेका छौं
केहि फुटाइरहेका छौं / टुटाईरहेका छौं
कसैको अनुरोधमा
आफैलाई गिराइरहेका छौं

संदिग्ध बिज्ञापन झन् झन् फणा उठाईरहेको छ:
पित्तललाई सुन भनेर झ्याली पिटीरहेछ
हाम्रा यान्त्रिक / दिग्भ्रमित आँखाहरु टोलाईरहेका छन्
कांचलाई हिरा भनेर फलाकिरहेको छ
हाम्रा यान्त्रिक/ भुत्ते कानहरु चुपचाप सुनिरहेका छन्
अब सुनलाई सुन भन्न गाह्रो भो !
अब हिरालाई हिरा भन्न गाह्रो भो !
हाम्रै नेताको भाखामा
विज्ञापनले विश्व-मानचित्रमा
देशलाई अन्तै कतै देखाउने दुस्साहस गरिरहेछ
अब देशलाई देश भन्न पनि गाह्रो भो ?
पन्चामृत र सर्वत सुकाएर
विज्ञापन हामीलाई कोला-विष पिलाई रहेछ
हामी आमाले खुवाएको दूध बिर्सेर रमाईरहेका छौं
स्मृतिको दस्तावेजमा आफैलाई मेट्ने चेस्टा गरिरहेका छौं

जीवन-समापनका श्रृंखलाहरु छन्
विज्ञापनमा –
रंगीला आकृति / रातहरु छन्
मृत्युका आवाज/ छायाहरू छन्
सेक्स र नशाहरु छन्
कहाँ छन् विज्ञापनमा
फूलको स्पर्श र सुवास?
उर्लेको आस्था र साँचो प्रेमका तरंगहरु ?
देशभक्ति र मानवताका भावनाहरु ?

लौ हेर !
फेरि पनि बिज्ञापनको पर्दामा
आधुनिक भष्माशुरहरु
सल्बलाईरहेका छन्
देश सम्झेर आफ्नै पुर्पुरोमा
कतिखेर हातहरु बिसाउँछन्
थाहा छैन…..
आऊ
टुटेफुटेका हातहरु जोडेर
राम्रो प्रार्थना गरौँ |

Shreehari Luitel – Briddha Ko Spandan

श्रीहरि लुईटेल ‘दुःखी’ – बृद्धको स्पन्दन
(मधुपर्क जेठ, २०६८)

सुक्यो देह मेरो
मकैको ढोडसरी ।।
झर्‍यो पात मेरो
शिशिरको रुखसरी ।।
भए म आज किन
खोलाको बगरसरी ।।
लौरोको साथी भो
शरीर पनि भो लौरोसरी Continue reading “Shreehari Luitel – Briddha Ko Spandan”

Shreeshisha Rai – Mulghat Yatra

परेलाको स्याउलाले छोपिएको आँखा हो भने
यात्राहरु उस्तै पनि देखिन सक्छन्
कपालले ढाकिएको आँखा खोलिहेर
अवका सवै यात्राहरु नयाँ हुन्
वाह्रमासे भुईचालोले रन्थनिएर
पश्चिम फर्किएको त्रि्रो सिकुवामा पनि
घाम यसरी खस्यो कि
यो विहान त्रि्रो जिन्दगीकै नजीर बनेको छ

अवको यात्रा हिड्न
रुपान्तरित पदचाप हुनुपर्छ किन भनिरहनु मैले
पाईलाको सापेक्षता मुलघाटसँग छ भन्नु पनि किन
दिनको यो सुरुवातले गरेको सप्रसङ्ग ब्याख्यालाई
हु वहु उतार्दा पनि र्छलङ्ग हुन्छ
कि त्रि्रो शीर अर्थात मुलघाट पुग्न
पहिलो पाईला दक्षिण फर्किएको हुनुपर्छ

सपाङ्ग फड्काहरु हुँदैनन् अव
तमोरलाई जोड्ने पुलमा घुम्तीहरु भेटिनेछन्
पुग्नकै लागि तिमी र जीवन भनीसकेपछि
नाकले टेकेर पनि हिँड्नैपर्छ
असामान्य यात्राका सामान्य ध्रुवहरु हुन् यी
नाक भईमा टेकिँदा मुखमा आउने माटोको स्वाद
दुर्गम गन्तब्यको पक्षमा पानीको तरकारी हुनसक्छ
त्यसवेला त्रि्रो भान्साकोठाका सवै टोकरीहरुवाट
नुन र मसलाहरु रित्तिनेछन्

अलिकति माथि हो भने
ट्याक्सीको वगरलाई सम्याएर सोई ढोले सोई नाचीरहेको
या जुलुसमा सडक उम्लीरहेको भएपनि
चौक र उभौलीको सिमानामा कर्फ्यु लाग्छ
उकाला र घुमाउराहरुको प्रक्षेपणले तिमी
भेडेटार पुग्दै मुलघाटमा उभिएको भन्छौ भने
माथिल्लो पट्टीको ओरालोमा त्रि्रो टाउको ठोक्किनेछ

अलि तल
युगको पिलरमा लेखिएको छ- शताब्दी किलोमिटर
तिमीलाई नजिक देखेर बजाज डिस्कभरी हर्न बजाउँछ मुलघाट
दुरि पढ्न नजानेर हतार दौडन थाल्यौ भने
यात्राको पुर्वी आँगनमा अव समवेदना खस्नेछ
शब्द नफुरेको असह्य छटपटीमा मैले
श्रीमतिको एक भोल्ट म्वाई खाएर
कविता पुरा गर्न खोजे जस्तो
तिमी उठेर खोच्याउँदै पुग्नुपर्नेछ मुलघाट
अनि र्सलक्कै देखिनेछ गणितमा
तिमीदेखि मुलघाटसम्मको दुरि
र मुलघाटको उचाई

Gandhi Raj Kafle – Tayar Chhu Ma

गान्धीराज काफ्ले – तयार छु म !
(मधुपर्क २०६६ मंसिर)

आज म मेरो मन
खण्ड-खण्ड गर्न तयार छु !
सर्वाङ्ग मनमा
मेरो विश्वास
अनायास टुट्यो
अब चिटिक्क चिटिक्क परेका
मनका टुक्राहरू बन्छन्
खण्ड-खण्ड नबनी
अब बन्दैन मेरो मन अखण्ड
सङ्क्रमणकाल हो
अलिकति संयम बनेर हेर
नियाली राख
धमिलो मन सङ्लिदै छ
पूरै सङ्लिन देऊ
बन्न देऊ
सुन्दर-सुन्दर खण्डहरू बन्न देऊ
सुन्दर खण्डहरू नबनी
मेरो मन
अखण्डरूपले सुन्दर बन्दैन
निर्भाव दृष्टिले हेर
हेरी राख
मेरो मनको पहिरो
मेरो मनले नै थेग्छ
म मेरो मन
खण्ड-खण्ड गर्न तयार छु !
-सुकेधारा, काठमाडौँ

Purna Biram – Ek Jana Aaundaichha

पूर्ण विराम – एकजना आउँदैछ

एकजनालाई न्रि्रा दिन
रात आउँदैछ शहरमा
एउटा मुर्दालाई जलाउन
आगो हिँडेर आउँदैछ शहरमा
तिम्रा गीतलाई संगीत दिन
एउटा विशाल हूल आउँदैछ
पर्खिबस केही क्षण मात्र
कुनै युद्धले खसालिदिएको
तिम्रा कपालको लालीगुराँसलाई
फेरि टिपेर तिम्रो कपालमा
घुर्सार्न एउटा असल मानिस पनि आउँदैछ शहरमा ।

एकजना जमिन्दारको आँगनमा आउँदैछ
हरियो बाँस काटेर बोकेर आउँदैछ
एकजना खाल्डो खन्ने औजार
लिएर आउँदैछ गाउँमा
पटवारीको चिहान बनाउन
एकजना आउँदैछ
धेरै अगाडिदेखि हराएको
मानिस आउँदैछ गाउँमा
जसको छाती चट्टानले बनेको छ
चट्टानको छाती बोकेर
एकजना पनि आउँदैछ गाउँमा
गाउँका आँगनहरु बढारेर सफा पार्न
अमरिशाको मूठा बोकेर कोही आउँदैछ
असमानताको धर्सो मेटेर
समानताको धर्सो कोर्नका निम्ति
एउटा रातो सिसाकलम बोकेर
एकजना विद्यार्थी पनि आउँदैछ
कहिल्यै नदेखिएको हावा बोकेर
गाउँमा वातावरण पनि आउँदैछ
सम्पूर्ण साङ्लाहरु मर्छन् त्यस्तो हावामा
त्यस्तो हावा पनि आउँदैछ ।

पुरानो शहर भत्काएर
नयाँ शहर बनाउन
एकजना कालिगढ आउँदैछ
अराजकता फैलाइरहेका शालिकहरु जलाउन
एउटा नाम लिएर
अग्निदेव शहरमा आउँदैछ
एक हुल साथीहरु आउँदैछन्
पर्खिबस बादल लागेको शहरलाई हेरेर
एउटा दिवाकर ल्याउँदैछन्
आफूसँग भएका रगत दिएर
धेरै जनालाई तातो झिरले घोचे पनि
घोचेको आभास हुन नसक्ने
समय र्छन समय र्छर्ने
मानिस आउँदैछ
एकजना मानिस आउँदैछ
यो ठाउँमा आउँदैछ
यै ठाउँमा जन्मेको मानिस आउँदैछ
लामो रातलाई विश्लेषण गरेर उज्याला टुक्राहरुमा परिवर्तन गर्न
एकजना असल विश्लेषक
यो शहरमा आउँदैछ
वारहेड्स र क्षेप्यास्त्रलाई निस्क्रिय पारेर
संसारलाई युद्धबाट मुक्त गर्न
एकजना मुक्ति मोर्चाबाट
यो शहरमा आउँदैछ

फूल छ भने फूल टिपिराख
समस्या समाधान गर्न रातो ढक्की बोकेर कोही आउँदैछ
अँध्यारो छ तोपहरु तैनाथ छन्
सिपाही छन् पुलिसहरु छन्
बसन्तले यस बखत साना-साना
नानीहरु पनि आफ्नो काखमा राखेर
खेलाइरहेको शहरमा
एक जना जसरी आएको थियो
त्यसरी नै यहाँ पनि आउँदैछ
एकजना यो शहरमा पनि आउँदैछ ।

चट्टानको टुक्रालाई फाँसी दिने
समुद्रको ओठमा पट्टी कस्न
झुत्रो सुकुल च्यातेर
त्यसमाथि नयाँ तन्ना कस्न
एक जना आउँछ
चपरीमुनिबाट एक जना आउँदैछ ।
एक जना यो ठाउँमा आउँदैछ
हजारौँ हातहरु बोकेर
यही ठाउँका हातहरु बोकेर
एक जना आउँदैछ
तिमी छिँडीमा छौ भने पनि बसिराख
तिमी मटान या बार्दलीमा छौ भने पनि बसिराख
कौसीमा तिमी छैनौ
आउन लागेको आँखाको दृष्टिलाई थाहा छ
तिमी बिछौनामा छैनौ भने पनि बसिराख
तिम्रो आँखामा निद्रा छैन
आगन्तुकलाई थाहा छ
धेरै घरका कथाहरु यस्ता छन्
आउन लागेकोलाई थाहा छ

छाता छैन भने केही बेर
रुझेर नै बसिराख
एउटा छाता लिएर
एक जना मानिस आउँदैछ
आफ्नो भन्नु कुनै छाता
धेरै अगाडि कसैले खोसेको छ भने पनि
आफ्नो छाता बाहिर नै बसिराख
एक जना आउँदैछ

जंजीर लिएर यो ठाउँमा
एउटा अमीन पनि आउँदैछ
तिम्रा राष्ट्र छैन भने पनि उभिराख
एउटा राष्ट्र बनाउन
यो ठाउँमा एक जना आउँदैछ
हजारौँ तोपहरुले छुन नसक्ने
एउटा विशाल छाती साहस सहित
यो ठाउँमा आउँदैछ
छिडी बार्दलीमा जीवन रोप्न
मृत्युसँग लड्दै एकदमै निर्भिक
एकजना मानिस आउँदैछ ।

Bimala Tumkhewa – Simal Ko Nango Hanga

विमला तुम्खेवा – सिमलको नाङ्गो हाँगा

सिमलको नाङ्गो हाँगा
धेरै बर्षअगाडि
हाम्रो प्रेम साटिएको फलैँचा
त्यसरी नै ठिङ्ग उभिएको थियो
बाटो छेउमा लहरै
उभिएको सिमलको रुखमा
चैत –
त्सरी नै नाङ्गएिको थियो
म थिएँ,
मेरा रहरहरु थिए
केवल तिमी थिएनौ
अब,
एक्लै रोएको
मादलको ताल हुन सक्छ
यो फलैँचा…
यो बाटो…
र
आत्मीय लाग्ने
हावाको र्स्पर्श
फेरि पनि
मृत्युदण्ड घोषणा हुन सक्छ
कुनै प्रेमी नागरिकलाई
र
सुदुर गाउँमा रोइरहेकी हुन सक्छे
बुढी आमा-
आफ्नो सन्तानको सम्झनामा…
जसरी
धेरै अघि
रोएकी थिएँ म
प्रियतमको नाममा एउटा अप्रितम साँझ
साँच्चै,
सत्र बर्षपछाडि
त्यही फलैँचामा उभिएर
सोचिरहेछु…
देखिरहेछु…
यो फलैँचा
यो सिमलको रुख
हामीलाई हेदैँ दौडने ती बच्चाहरु
ठूला भैसकेछन्
पहाडभन्दा अग्लो
मात्र म,
प्रेमको नाममा
त्यागको नाममा
एउटा पृथक इतिहास बाँचिरहेछु
देखिएका…
सिमलका नाङ्गा हाँगाहरुजस्तै

Kiran Kumar Rai – Raag Riyaz

किरणकुमार राई – राग रियाज !

शून्यताको तुना फुस्किसकेको छ
र
हल्लाहरुको इँजार कसिँदैछ
टिनिक्क परेको आँगनमा।

काँसे थालको फराकिलो खेतमा
लछेप्रै उम्रेका अनगन्ती अछेता फुकेर
जोखाना हेरिबस्ने जनापाहरुको
चाउरिएको Continue reading “Kiran Kumar Rai – Raag Riyaz”

Basu Marmik – Mero Yatra

बासु ‘मार्मिक’ – मेरो यात्रा
(Source: मधुपर्क २०६६ जेठ)

यो मेरो हिडाइमा
न गन्तव्य छ
न मन्तव्य
केबल
म हिाडिरहेको हिाडेकै छु
मेरो पुग्ने स्थान
न सहज छ
न कठिन
तैपनि
हिडेर नसकिने
हिडेरै नथाकिने
छोट्याउन मिल्दै नमिल्ने
अनवरत
यो मेरो अनन्त यात्रा
न यसको जीवन छ
न यसको मृत्यु छ
तैपनि
म हिाडिरहेको हिाडेकै छु
नल, अस्थिपञ्जर र पहाड
पराक्रमभित्र बोकेर
घुम्टोभित्रको स-साना थुम्कोमा
हिाडाइरहेको मेरो यात्रा
टलपल-टलपल
घेराभित्र र घेरा बाहिर
अनेकौं उत्सव कुरिरहेको
अनेकौ उमङ्ग कुहिरहेको
यो थोत्रो नचल्ने
अनेकौ मृत्यु कुरिरहेको ओहो
मेरो यात्रा