नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
मुकुल दाहाल – क्षण सांझको चोट
मनको कुरा रिस
सीमातीत सीमान्त रित्तो देश
जीवनवृत्त मस्तिष्क
पानीमय पदोन्नति
अपराधसभा आघातको सागर
यात्रा बजिरहेको छ ढोलक
जाडो मृत्युमा कविता
संवेदनशून्य
जीवितहरू
कवि Continue reading “Mukul Dahal – Kshan Saanjh Ko Chot”
क.
“हिम–स्तनी ए ! हिउँमा टेकी,
किन आ’की ?”
“दिवस–ज्वरको ज्वलनको आगो
निभा’की ! ”
ख.
“सुधावदिनी ह् ! स्वर्गकी चरी, किन
हँसिली वदन ?”
“प्रेमी जोडीहरुको देख्दछु,
मधुर मिलन ! ”
ग.
“यति मीठोसँग पृथिवीमा किन मुसका’की ?”
“हरिया हृदय, अधरमा फुस्किन,
छु सिका’की !”
घ.
“भाव–ग्रन्थिका गहिरा बास्ना
रानी ! कसरी फुस्किन्छन् ?”
“शीतलताको ललित लतामा
एकान्त जूनमा निस्किन्छन् !”
ङ.
“ए जूनरानी ! संसार निहाछर्यौ ।
के, के, उदेक छ ?”
“पागल मातले जब काढाँ सब
फूल फूल देख्छ !”
च.
“स्वर्ग कहाँ छ ?” “मुखमा राजा ! ”
“दृष्टि कहाँ छ ?” “जूनमा राजा ! ”
“अमृत कहाँ छ ?” “दिलमा राजा ! ”
“प्यार कहाँ छ ?” “बेलीमा ताजा ! ”
छ.
“ए जून ! दिन कै ?” “घाउ, घाउ ?”
“रात के प्यारी ?” “मलम, मलम ?
स्वपना, विपना, शवनम !”
ज.
“तरुनालाई म हुँ जवानी,
दीवानी !
अरुलाई हुँ, बिर्सिनसक्नु,
कोमल एक कहानी ।”
झ.
“रस केमा छ ?” “दुई प्यालामा ?”
“मधुबाला को ?” “रानी !” “रुप ! ”
“सुन्दर कहाँ छ ?” “जून–गालामा ।
सृष्टिकी हुँ पीली दीप”
ञ.
“यो के जादू ?” “जीवन ! जीवन !
प्रेरणा, मिलन, सुमन !
प्रकृतिका हुन् मीठा मन्त्र, सृष्टिमुखी, यी !
इन्दु–किरण ! इन्दु–किरण !”
दुनियाँ !
पराजित नठान मलाई
पोष्टमोर्टम् गर र हेर
आफू जीवनबोध गर
नठान साथ दिने हात घटे
आफू गन्तव्यबोध गर
आखिर जिउने सवालमा मान्छे
अभिनयसिवाय बाँचेको को छ र !
प्रेयसी !
बिछोड र पीडाको प्रतिरूप रहेछौ
नसम्झ सपना मेरा
सन्तान म टुहुरो पार्दैछु
ममता सारा लत्याउदैछु
र तिमीसँग विदा माग्दैछु
आखिर आजकल मायाको फूल पनि
कवितामा बाहेक फुलेको कहाँ छ र !
आमा !
वेदना र प्रसवकी प्रतिमूर्ति,
म सन्तान तिम्रो
निरन्तर मृत्युन्मुख र
आज आत्महत्या निकट छु
उसबेला ‘सीता’ लाई मुक्ति दिने
धरती आज मेरो सामु फाट्छ
आफ्नै माया नलागे पनि आमा
मलाई तिम्रो माया लाग्छ ।
निरोज मास्के – आर्द!
यो शहर,
अनि,
बिचोबिच बगेको नहर!
हरेक दिन र,
साँझको यात्रामा,
मन् बहलाउन,
जति टहलिय पनि,
रातको सपनीमा त,
तेहि खोलामा,
पौडि रहेको हुन्छु म!
बिहानीको आँखा खुले देखि,
दिनभरी Continue reading “Neerose Maskey – Aard”
जीउनु परे जीउछु म त मेरै गीत सित
मर्नु परे मर्छु म त मेरै गीत सित
यो गीत मेरो धडकन
यो गीत मेरो जीवन
सपनीमै गाउँ म त
विपनीमै बाचुन्जेल
कोरी रहु गीत म त
विहान रात दिन
गीतका पाइलाहरु
पछ्याइरहु
यो गीत मेरो धडकन
यो गीत मेरो जीवन
सुख दुख जीन्दगीका
बोकिरहु गीतमा
साटिरहु प्रितहरु
सधैभरि यसैमा
हर कुना कुनामा
यो गीत गुन्जाइरहु
यो गीत मेरो धडकन
यो गीत मेरो जीवन
जीउनु परे जीउछु म त मेरै गीत सित
मर्नु परे मर्छु म त मेरै गीत सित
यो गीत मेरो धडकन
यो गीत मेरो जीवन
निरा शर्मा – देश सम्झेर रोएको बेला
आजकल त यहाँ
जसले जे गरे पनि हुने भएको छ
मात्र निमुखाहारुले चुपचाप खप्नु परेको छ
निरिह बनेर टुलु टुलु हेर्नुको विकल्प छैन
देखेर पनि देखिन
सुनेर पनि सुनिन भन्नुको पीडा
मन कुड्याउदै खप्नुपरेको छ
आज मेरो देश ले
मियो हराएको यो क्षण
नारिएका छन गोरुहरु
तँछाड मछाड गर्दै
छराल्लिदै बराल्लिदै
खलो उधिनिरहेछन
सिंगहरु जोतेर सिंगौरी खेलिरहेछन
तर मसँग
हेर्नुको अर्को उपाय छैन
सहनुको पराकास्टा भोगिरहेछु आजकल म
चुपचाप चुपचाप
लाचार रहन बाध्य छु
आफ्नै संन्तानबाट हेपिएकी
ममताकी खानी जननी जन्म भुमी
रक्षकहरु नै भक्षक हुदा
बलात्कृत एउटा बिवस जवानी झैँ
बेनाम बाबुको बतासे लावारिस शिशु झैँ
अपहेलित भएर बाच्न बाध्य बुड्यौली झैँ
निमुखो बनेर
जिब्रो काट्नुको पीडा
जसरि पनि सहनै परेको छ
म सहिरहेछु
काटिएर फालिएको नङको जस्तो
डडेलोले सखाप परेको वनको जस्तो
फुलो परेको आँखाको नानीको जस्तो
आँखाबाट झरेको आँशुको थोपा जस्तो
निरर्थक बन्दैछ
मेरो देशको अस्तित्व
भिरको बुर्बुरे बलौटे माटो जस्तै
नदीले काटेको खेतको पाटो जस्तै
बिस्तारै बिस्तारै
रित्तिदैछा मेरो देश
स्वार्थको दलदलमा
हरेक पल, हरेक क्षण
भासिदैछ मेरो देश
म हेरिरहेछु
खपिरहेछु, सहिरहेछु
जे गरे पनि खप्नै परेको छ,
सहनै परेको छ
देश दुखेर के भो
चित्त नबुझेर के भो
कलेटि परेका ओठहरुले रंग उडेको फिक्का हासो फाल्दै
मियो बिनाको दाईमा
दाइ-बरादो गर्नु परेको छ ।
– अमेरिका
टंक सुब्बा – सगरमाथा र शेर्पा
हिउँको थुप्रोहरुमा
प्रयासका पाइलाहरु अविरल चाल्दै
विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथा चुम्ने म
तेन्जिङ नोर्गे शेर्पा
व्रम्हाण्डको प्रथम हिममानव भएर पनि
विवशताले टाढीनु Continue reading “Tanka Subba – Sagarmatha Ra Sherpa”
होमनाथ सुबेदी – पेन ब्रसेल्स
१
युरोपको कुनै कोप लुकेको ‘पेन’मा थियो
घुम्दै फिर्दै पुगें चुम्न जयन्ती भानुको थियो ।
२
थियो च्याप्टर पैले नै नामशेष सबै भए
डुबेको नाउ पाएर उद्धार कृष्णले गरे ।
३
बजगाईं थिए कृष्ण रासलीला गराउने
ब्रसेल्सको सभालाई अनेसास बनाउने ।
४
जयन्ती देवकोटाको पारेर सातसालमा
पुनर्गठन भो अर्को कार्यकारी ब्रसेल्समा ।
५
भए अध्यक्ष आफै नै मान्छे खोज्न स्वयम् बढे
नेतृत्व लाजले हुन्न अगि सर्नू प्रचण्डले ।
६
‘पेन’ हुँ मसी नै खान्छु झण्डा बोकेर सागको
गुन्द्रुककैको सही झोल नेपाली पहिचानको ।
७
तपाईंको घरैमा छु हातैमा छु सँधैभरि
‘पेन’ हुँ सबको पीडा लेखेर रुन्छु धर्धरी ।
८
प्रभूत्व कामना राखी लडेका मानिसैहरु
मरे पनि उठेका छन् भन्छु यो निबले बरु ।
९
आफू आफ्नो छ यो जाति ‘नेपाली’ लिंक संस्कृति
जनजाति मिली बाचौं भन्छु मै ‘पेन’ दुष्कृति !
१०
न भए देशको चिन्ता यो सभा आज हुन्नथ्यो
न भए सोच्नुको शाप ‘पेन’ले दुःख दिन्नथ्यो ।
११
आफ्नो प्यारो सबैलाई हाम्रो प्यारो हुदैरहोस् ।
ब्रसेल्सको सभालाई ‘पेन’ यो सगुनै हवोस् ।
१२
रसिया पोर्चुगीज युके तिमीलाई सकाउने
‘पेन’ छन् रे अनेसास ‘पीडा’ ले नै जगाउने ।
१३
धन्यवाद गिरीलाई बजगाईं रमेश हो !
कुम शाही रिमालै छन् विनिता खिम भाइ हो !
१४
जयन्ती भानुको पारी भेटें अपूर्व यो घडी
समायौ हातमा ‘पेन’ धन्यवाद सधैंभरि ।
१५
पसेको हुँ मुसो जस्तै बाजा जस्तै बजी हिडेँ
यायावर म हुँ श्रेष्ठ मधुको हातमा पुगें ।
वुडब्रिज, भर्जिनिया
केही न केही त गरूँला भन्दाभन्दै
दुःखको जंघार तरूँला भन्दाभन्दै
यो साल पनि बितेर गयो,
न केही गर्न सकियो
न यो जंघार तर्न सकियो
आफ्नै धुनीखुनीबाट
छुटकारा नपाउँदै
यो साल पनि बितेर गयो ।
भोलि कहिले Continue reading “Min Dwandi – Yo Saal Pani Bitera Gayo”
श्यामकृष्ण श्रेष्ठ – यात्री सहस्राब्दीको
बढ्नैपर्छ अगाडि मानिस भई कर्तव्यको मार्गमा
मेरो मित्र, बिलम्ब गर्दिनँ हिडेँ पुग्नै छ गन्तव्यमा
देखेजति हटाइदिन्छु पथमा बाधा तथा बन्धन
पूरा गर्छु अवश्य भित्र Continue reading “Shyam Krishna Shrestha – Yatri Sahasrabdi Ko”
राजा र कलाकार
दुवै नाटक गर्छन्
आफ्नै बाबुको विरुद्ध
हजार गोप्य षडयन्त्र गरे पनि
राजनीतिको डबलीमा
भद्रताको नाटक खेल्छ राजा
रंगमञ्चमा एक कलाकार
कहिले ईतिहासको रंगमंचमा किर्तीपुरेहरूको
सत्र Continue reading “Bikram Subba – Natak”
हरिहर तिमिल्सिना – रेशम कीरा
(मधुपर्क २०६६ असोज)
रेशम कीराजस्तै भयो जिन्दगीको चाल
जाल बुन्छु भन्नु मात्रै बुन्नु रै’ छ काल ।
मेरा लागि बराबरी दिनरातहरू
बाटेको छु धागोहरू खाँदै घातहरू
आफूलाई आफूले नै जेली बाँच्नुपर्ने
खोलाभित्र थुनिएर खेली बाँच्नुपर्ने ।
लुगा बन्न रेशमको हुँ म सृष्टिकर्ता
बचाएझैँ गर्नेहरू मेरो प्राणहर्ता
तातोपानी तताएर डुबाएर मार्छन्
खोजी खोजी दर्दमाथि दर्द मात्रै पार्छन् ।
-सुडाल-९, भक्तपुर
ईन्द्र कुमार सुनुवार – नमाग तिम्रो याद
किन आउछ मलाई तिम्रो याद्
तिमीलाई त मैले सदैभरी भुल्नु छ ?
बसन्तको हरियालिमा तिमी फुलेउ
म त शरदको उजाडमा फुल्नु छ!
तिमीबाट बिछोडिनु नै थियो भने
हाम्रो मिलन नभाकै जाती हुन्थ्यो
टुक्रीएको दिल जोड्न मिल्ने भए
मेरो दिल लगी जोडी दिए हुन्थ्यो
दिने तिमीलाई जीवनमा केही छैन
थियो केवल मुटु भरिको चोखो माया
परखाल बनी म हुरीवतास छेकिदिउला
आनन्दमा बाच आउनेछैन दु:खको छाया
जेजस्तो भए पनि म बाचेको नै छु
सम्झेर मलाई तिम्रो समय खेर नफाल
साथ नभए पनि तिम्रो याद मसग छ
बरु सारा खुशी लग तर तिम्रो याद नमाग
रुपेश राई – टक्बरको एक रात र चियाबारी
कमाने म आफै गर्व
गर्छु। मेरो पसिना पुछिदिने तिमी छौ नी!
पसिना झरोस् यहाँ र मलिलो बनोस्
चियाबारीहरू। मैले देख्ने गरी। भन्छु। तर
अझसम्म मेरै पसिनाका रङ्गहरू मलाई थाह छैन…।
लिलाम गरिरहे छौ। पसि… ना… निर्यातमा तरेली-तरेली।
बासनाका छापहरू। चियाबारीबाट।
नौ औँलाहरूमा तिम्रै हैकम छ
केवल एउटा मात्र चल्छ मेरो।
चाँदमनीदेखि दार्जिलिङका सर्बत्रै चियाबारी हुँदै
टक्बरसम्म। मैले सोचेँ। अलपत्रै परेको उकालो र साँगुरो बाटोमा।
पस्टाउँदैन मेरो सपना। जसरी गाप हाली बस्छन् इच्छहरू पनि।
निचोरिएर अनुहारबाट पसिनाले
जिब्रो खोज्दै ओँठमा लत्पतिएर। अस्तित्वबोध गराइरहेथ्यो।
रूमाललाई के थाहा? पसिनाको अस्तित्व।
सोहोरिबस्छ केवल सोहोरी बस्छ। टुसाउँदै गरेका
मुस्कानहरू कमानका अनुहारबाट। अन्त कतै
मैले नजानिने गरी। नखोजिने गरी।
‘वाव नाइस पिक्स’ को कमेन्ट पनि सम्झेँ फेसबुक्मा!
अनि ‘चियाबारी साहित्य’ का कविताहरू। व्यङ्ग्यात्मक र मर्मस्पर्शी।
साँच्चै चि… सो पस्छ शब्दहरूमा,
कविताको । त्यो पिक्स। हेरेर साँच्चै तिमी रमायौ?
व्यङ्ग्यात्मक प्रश्न पनि गर्छु। आफैलाई। अँहँ…।
पनि भन्छु। मनमनै, गोयल छु जस्तो।
तिमी कमानेतर। त्यही चियाबारीमा। एउटा, भ्रामक पोज
हिर्काउँ जस्तो भयो होला। त्यही मुनाहरूमा लुटुपुटिएको;
नकल गर्ने मन भयो होला! अनि कल्पना गऱ्यौ होला
कसले, कतिपल्ट लाइक गऱ्यो-
‘नाइस…
नाइस पोज!
नाइस पिक्….’
अनि के नै छ र…! तिमीलाई फुर्क्याउने शब्द >>सरररररर
कल्पना कुद्यो।
रात नपरेर निद्राहरू आँखामा,
ओछ्यान टोहोल्याइ रह्यो बिहानसम्म। फर्लङै उज्यालो
भएथ्यो- ‘इ, यी नै हुन् हाम्रा चियाबारीहरू’ मित्रको
निर्दोष वाक्यमा। टेबलको चियाले रिफ्रेश
भएन हिजोको ओभर डज कल्पना। अझ
बिडम्बना लागिरहेछ। हिजो उसले नधकाइ
बनेकी। आफ्नोवोधका कुरा।
मैले बिडम्बना मानेँ। निर्दोष वाक्यलाई।
हो। तिमीहरू पनि त्यसै भन्छौ?
उसको अज्ञान्तालाई शङ्का नगरी
प्रश्न गरेको तिमीहरू। चियाबारीका मानिस।
नुन हालेको चिया तिमीलाई मात्र थाहा छ!!
जुनसुकै देशको
जतिसुकै अग्लो डाँडाबाट
जतिसुकै सेतो परेवा उडाए पनि
खुला आकासमा…दिउँसै…
चीलले परेवाको सिकार गर्छ
र त्यो चील ?
…अमेरिकाको राष्ट्रिय पक्षी हो ।
फुल फुलाउनेहरु बोट निमोठ्छन
फल फलाउनेहरु हाँगा भाँच्छन
बालि रोप्नेहरु जोत्दैनन
खन्नेहरु खन्दैनन
औजार हुनेहरु किन आँफै अघि सर्दैनन ?
अब आँफै जोत्ने पो हो कि!
थाम्नेहरु हात छोडि दिन्छन
हाँक्नेहरुले गन्तब्यमा पुर्याउदैनन
लान्छु भन्नेहरुले लाँदैनन
गएकाहरुले बोलाँउदैनन
खुट्टा हुनेहरु किन आँफै हिड्दैनन?
अब आँफै हिंड्ने पो हो कि!
चौकिदारले चोर्न थाले पछी
भण्डार कँहा सुरक्षित रहन्छ र!
बिस्वासमा संकट आएको बेला हो यो
तालाचाबी खोस्ने पो हो कि!
भण्डार भित्र आँफै पस्ने पो हो कि!
सानो मान्छेको ठुलो स्वर भनी’सेला
रिसानी माफ हजुर,
हजुरहरु सबैलाई
कालो मोसो धस्ने पो हो कि!
किन- विश्वास तुहिन्छ बारम्बार?
किन- भरोसा भत्किन्छ दिनदिनै?
किन- कँही, कतै, केहि हुदैन ?
किन- नहुनु पर्ने मात्र हुन्छ आजकाल ?
अब आँफै अघी बढ्ने पो हो कि!
बलदेव भट्ट – ध्रुबिय बिपत्तिहरु
सङ्कटकालिन भूगोलको जीवन-चक्र
धरापमा अभिसापहरु लुकाएर
चियाउँदै छन सुपरब्वाइजका भबिष्यहरु
डढाएर पैरवी आँखाहरुमा ।
रडारको आँकलनमा हिडेका
सर्बनाशी टाइटानिक यात्रीहरु
आफ्नै छातीमा घोपी रहेछन
बिनाशका जहरिला संगिनहरु ।
निलो समुद्र निला सपनाहरुसँग
रगतमा साट्दैछ आफ्नो वासस्थान,
सुनाखरी फुलाएर छातीमा मान्छेहरु
हेर्दैछन चराचरहरुको दाहसंस्कार ।
मैदानको अनुहार फुस्रीदै
जुत्ताहरुको भारी बोकेर,
मृत गोडाहरुलाई
सिकाउँदै छ जीवनको पाठ ।
आफ्ना गरिब सन्ततिहरुको निम्ति
ध्रुबिय बिपत्तिहरु जम्मा गर्दै
आजको रातो शिकारमा
क्रुर नियति पस्किइ रहेछन अभियन्ताहरु ।
फर्कन्छन् वन शैलबाट बचरा सम्झेर पन्छीहरू
फर्कन्छन् परबाट प्यार घरको सम्झेर यात्रीहरू
हे रानी ! अझ फर्किनौ किन यहाँ अल्प्यौ अँध्यारातिर
हेर्छ झ्यालमहाँ बसेर टुहुरी यो शान्ति धारातिर
कोठा शून्य छ यो, उठीकन अहो ! बाटो कहाँको लियौ
तिर्खाएर पियौ कहाँ जल, यहाँ गाग्री भरेकी थियौ
टाढाको कुन छहारीमनि बसी सम्झेर के के गयौ
दौडायो कुन दूरदेश विधिले, एक्लै कसोरी गयौ
हिँड्दै छौ कि बस्यौ कतै, मुलुक त्यो कस्तो छ, यस्तै छकि
त्यो छायामय लोकबाट कहिल्यै यो लोक देखिन्छ कि
छन् तिम्रा मुखमा अझै बिफरका बुट्टा कि कस्ती भयौ
स्वप्नामा जुन आउँछ्यौ, भन त्यही सम्झूँ कि भिन्नै भयौ
लागेको मनमा छ के भन त्यहाँ हास्छ्यौ कसोरी तिमी
सम्झी शान्ति र कान्ति दूधकटुवा रुन्छ्यौ कि क्यारे तिमी
दिन्नन् फर्कन फेरि बिर्सन पनी, द्यौताहरु निठ्ठुर
त्यो एकै छिनको मात्र बिछुडले कत्रो महा–अन्तर !
हामी छौँ सुखमा कि आज दुःखमा के भन्नु के भन्नु ख्वै
आफैँ मर्न सकिन्न, बाँच्नु कसरी, के गर्नु के गर्नु ख्वै
छौ देवी सुखमा भने यदि त्यहाँ हामी रुँदैनौ यहाँ
हाम्रै साथ थियौ कुनै दिन भनी सम्झेर बस्छौँ यहाँ
बाँचुन्जेल सकेँ र गर्न अब के सक्नेछु गर्नै म हे
चाँडै नै सँगिनी ! गयौ नि मनका इच्छा मनैमा रहे
बाँचुन्जेल त चिन्न नै सकिनँ हे जाहान ! जे भन्दछ्यौ
गाढा आज हुँदो छ प्रेम, जति नै टाढा तिमी बन्दछ्यौ
लीलाले कहिलेकहीँ त भुइँमा ओर्लेर आऊ तिमी
नौला मानिस खेत चौर हरिया हेरेर जाऊ तिमी
आऊ शान्ति र कान्तिमा अमृतको देऊ नयाँ चुम्बन
आऊ यो मनमा पसेर सहजै लेऊ नयाँ जीवन
तिम्रा गीत म फाँट शैल वनका एक्लासमा गाउँला
आफ्ना मानिसका गएर घरमा तिम्रा कथा गाउँला
हुर्काईकन शान्ति कान्ति भुइँमा छाडी त्यहाँ आउँला
देवी ! अन्तिम साँझमा गहभरी आँसू लिई आउँला
पुष्पा खनाल – खै कुन्नि
सँगसँगै चालेथ्यौं पाइलाहरु हामीले,
खै ! हिंड्दा हिंड्दै कहाँनिर ठेस लागेछ कि कुन्नि ?
म वैशाखी खोज्न थालें
तर तिमीले त नेटो काटिसकेछौ
एउटै ओढेथ्यौं च्यादर दुवैले
खै ! Continue reading “Pushpa Khanal – Khai Kunni”
टंक सुब्बा – अस्मिताको खातिर
मुटु छेड्ने चित्कारहरुले
गाढा निद्राको तन्द्राबाट
एक्कासी ब्युझिएका छन् निद्रित मेरा आखाहरु
झस्किएका छन् भयभीत आवाजहरुले
र तत्काल दृष्टिहरु हुत्याउदा
देखे त्यहा हुलका हुल व्वासाहरु एकातिर
देखें त्यही निरीह मान्छेहरु अर्कोतिर
ढुङ्गा हानाहान गर्दैछन् तिनीहरु सडकमा
अस्मिताको खातिर
अध्यारो छैन
विडम्वना भैरहेछ मध्यदिनमा
सगबगाई रहेछन् भोको पेटमा
हिंस्रक जनावरहरु
क्षणभर मै कोतपर्व अपनाएर
बगाएका छन् रगतका नदीहरु
त्यसैले असुरक्षति भान भैरहेछ
आफ्नै धरती अस्मिताको खातिर
निरुपाय र असहयोगले
कमजोर भैरहेछन् मनस्थितिहरु
वर्वरतामा होमिएका छन् यथास्थितिहरु
जो आफ्नै देशमा पनि
बाच्नु परिरहेछ शरणार्थी झैं
त्यसैले बाध्य हुनु पर्दोरहेछ हतियार उठाउन
अस्मिताको खातिर
कोही चिथोर्दै छन् रक्ताम्मै पारेर स्वाभिमानलाई
कोही विशालु तरवार चम्काउदै छन् खतरा मोल्नलाई
वैमनस्यता बढिरहेछ मान्छेहरु बीच
सायद त्यसैले होला
तनावग्रस्त कुरुक्षेत्र जस्तै
गोलि हानाहान भैरहेछ
अस्मिताको खातिर
