कुन्दनकुमार पन्त – विश्वासघात (मुक्तक)
(मधुपर्क माघ, २०६७)
हिजोसम्म भँवरा झुम्मिने फूल आज एक्लै परेछ
त्यो फूलको यौवन सकिएर होला अर्कै तिर पो सरेछ
मान्छेलाई मात्रस्वार्थी र विश्वासघाती के भन्नु
भँवराले पनि फूललाई विश्वासघात गर्दो रहेछ
Tag: Nepali Kavita
Dr. Gopal Bhandari – Ananta Bramhanda
डा. गोपाल भण्डारी – अनन्त ब्रम्हांड
धेरैलाई सरम लाग्छ–
आजभोलि नेपालबाट आएको भन्दा
अनपेक्षित फन्दामा फसिने डरले
अन्तर्राष्ट्रिय क्षेत्रमा जातै गए जस्तो लाग्छ,
नेपालीले नेपालीलाई
बिना कसुर हत्या Continue reading “Dr. Gopal Bhandari – Ananta Bramhanda”
Yagyesh Dhwoj Karki – Aama Timro Yaad Aayo
यज्ञेशध्वज कार्की – आमा तिम्रो याद आयो
आमा तिम्रो याद आयो,
तिम्रो मायाको सम्झना आयो,
धेरै टाढासम्म आयो
र यसरी आयो कि
तिम्रो ममताको आभासले मेरो मन भरी आयो
आखाँमा आँसुको झरी ल्यायो
यी बन्द नेत्रले पलभरको लागि तिम्रो दर्शन पायो
र यो शिशुले
तिम्रोलागि शब्दै मात्रको यो गीत गायो,
आमा तिम्रो साह्रै नै याद आयो।
Ram Prasad Prasain – Tundaal Baata Choitiyeka Man Haru
रामप्रसाद प्रसाईं (आशुतोष आंशु) – टुँडालबाट चोइटिइएका मनहरू
समय,
समाप्तिको
प्रस्तावनामा
‘उपसंहार’ हुनुले—
घिडघिडो पोखरीमा ‘बल्छी’ उग्न थाल्छ
एक टुक्रो चारो जिन्दगीको
बाबियोघारीमा
मरियाना ट्रेन्चले पहिरिइएर
मेट्रोपोलिसका रङ्गीन गगल्जहरू
गर्छ—
‘घेटोटाइजेसन’ (ghetotisation)
शिरभरिका स्वाभिमानी चोमोलोङ्गमाहरूको
शनै शनै धुरीमुनिका
खोपाभित्रबाट
फुतु फुतु
फुतुतुतुतुतु……………..
खस्न थाल्छन्—
पुरातन र जीर्ण देवालयका टुँडालहरूझैँ
विदीर्ण विचारहरू
बिहानी शीतका
यात्रान्मुख सपनाहरूझैँ
जहाँ
घु्र्यानहरू
चलाइरहेछन्—
गरिरहेछन्—
नवयौवन मुद्राकीर्तिमा
राइँदाइँहरू
………………….
सामाजिकीकरणको
…………………..
दार्शनिकीकरणको
…………………….
सिजोफेर्निक अस्तित्वपथमा
उभयचरीय चेतनाको
हो,
यस्तै यस्तै
सार्वजनीन् सौम्य सभ्यताहरू
बन्छन्—
बक्छन्—
बग्छन्—
अनि
बिटुलिन्छन्—
निमग्न मनहरूका साथसाथ
बाँसुरीका धुनहरूमा
भकारीका घुनहरूमा
कतै वृन्दाबनहरू
कतै इन्द्रासनहरू
सँचेतनाका झ्याम्टाहरू सजिइरहेछन्—
कर्णविवरहरूमा
जसरी
भोका सन्तुष्टि र नाङ्गा अस्मिता
फुलाउँदाछन्
चाँप र घण्टी फूलहरू
बिकटे घाटका
उम्दा जिउँदा शवहरू
खोस्रिरहेछन्
जिजीविषाका बतासे चिङ्नाहरू
घोकेर
चार कुना ठोकिइएका
बाचाल इतिहांसका अस्थिहरूको
जब जाग्दछन्
सबलाङ्ग मुर्दाहरू
जिउने अभिलाषामा
स्वाभिमानी अभिप्षाहरू
मायावी सँसारका बलेसीहरूसँगै
छेलो हानिरहन्छन्
मनभरिका बाछिटाहरूबाट
हो, त्यसैले:-
समग्र चेतना—स्वाहा
समष्त संरचना—स्वाहा
सम्यक सम्वेदना—स्वाहा
यज्ञयज्ञादि तथा अनुष्ठानहरू—स्वाहा
परम्परागत पर्खाल, वेदी, आधारभूमि—स्वाहा
किनकि
—स्वाहा=स्वाहा—
बीच समुद्रबीचबाट
चिच्याइरहेछ बिचरो शोफेनहावर,
“Every parting gives a foretaste of death, every reunion a hint of the resurrection१.”
कतैबाट चट्टान रसाइरहेछ,
“Remember Me, and I will remember you२.”
बिजुली झड्कासँगै
टाइरेसिस बोलिरहेछ,
डेल्फीको देवीथानबाट
“Oh, the torment bred in the race, . . .
But there is a cure in the house, and not outside it . . .
Bless the children, give them triumph now३.
अचम्मै भो,
घाटे बाजेले सबेरै सुनेछन्
श्लेष्मान्तकका बङ्करहरूमा
खैरा लट्टाधारी साधुहरू भन्थे रे,
“Every generation needs a new revolution४.”
चलौँ र चालौँ—
पिउसाहरू
समीकरणका
नयाँ र भरिला शतरञ्जहरूमा
नभए
के बेर र
विघटित हुन
न्याय र करूणाका ती बोधीचक्षुहरू
यी गगनभेदी भावानुवादमा,
“Political power grows out of the barrel of a gun५.”
पाद टिप्पणीहरू
१. Al-Ghazali
२. Aeschylus
३. Arthur Schopenhauer
४. Thomas Jefferson
५. Mao Tse-Tung
कालीखोला -२(तेम्बोक), ताप्लेजुङ्ग, नेपाल
अबुधाबी श्रमशिबिरबाट।
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
Bhairab Aryal – Karinda
भैरव अर्याल – कारिन्दा
उठ्
पुछ्
खा
चुठ्
दुगुर्–दुगुर्
स्वाँ–स्वाँ
बस् धस्
हस् हजुर
लुखुर–लुखुर
स्याँ–स्याँ
तिहुन तमाखु थप
पापाको संसार
ऐजन ऐजन लम्पसार ।
Durga Lal Shrestha – Dhakamaka Baag [Bal Kabita]
भँगेराको चिर्चिर चिर्चिर
कागको का द्र का द्र,
त्यसमाथि झन् घुघुर्र घुघुर्र
परेवाको आहा !
सबै मिली यति मीठो
बन्यो यौटा राग,
सररर पुछियो है
पवनकै दाग !
लत्रिएझैं इन्द्रेणीको
एकटुक्रा भाग,
थरी-थरी फूल आहा !
ढकमक वाग !
२०५८ चैत १
Kali Prasad Rijal – Mai Hoon
पर्वतहरूमा सुमेरु हुँ म
नदीहरूमा
महाकाली, टनकपुर हुँ म
वृक्षहरूमा रक्तचन्दन हुँ म
विमानहरूमा लाउडा हुँ म ।
म सहस्र छु, अनेक छु
अनेक भएर पनि एक छु
कर्ता पनि, कारण पनि
कर्म पनि मै हुँ
पाप, पुण्य, धर्म पनि
अधर्म पनि मै हुँ
सबै अधिकार शक्ति
मैबाट निःसृत हुन्छन्
सबै मूल्य, मान्यता
मैबाट स्थापित हुन्छन्
म स्वयम्भू, मेरो कसैप्रति जवाफदेही छैन
कुनै विधान, संविधानले मलाई छु“दैन ।
सबै यज्ञ, अनुष्ठानहरूको अधिष्ठाता
युगको प्रणेता हुँ म
नेताहरूको पनि नेता
महानेता हुँ म
नेपथ्यमा बसेर म नै गराउ“छु
प्रपञ्च भा“तीभा“ती
तर, कमलजस्तै ओभानो छु
सदैव पानीभन्दा माथि ।
सबै ग्रन्थ, शास्त्रहरूको मै हु“ सार
म अज्ञेय, अद्वेत, अपरम्पार
मलाई बुझेपछि फेरि बुझ्नुपर्ने
केही रह“दैन
मलाई पाएपछि प्राप्त गर्नुपर्ने
जगमा केही छैन ।
सुरमुनि देवगण सबै
मेरै उपासना गर्छन्
मेरै भक्ति स्तुति गाएर
यो भवसागर तर्छन् ।
त्यसैले ए नरहरि, गगनहरू हो !
विवेक र तर्कको
जालोलाई फाल
मैमा समर्पित होऊ
मलाई अ“गाल
तिमीहरू पनि आऊ
मेरै शरणमा आऊ
र धनधान्यसहित
परमपद पाऊ ।
Bimal Nibha – Television
एक थान आयातित बाकस
जसभित्र बन्द छ
इलेक्ट्रोनिक सपनाहरुको
अन्तहीन सिलसिला
रिमोट कन्ट्रोलको बटम थिच्नोस्
तुरुन्तै हाजिर
सेक्सी एल्बमकी पपस्टार मेडोना
अथवा इजरायलको फाइटर विमानचालक
अथवा जापानी सुमोको बृहदाकार च्याम्पियन
अथवा अस्ट्रेलियाको अद्भूत कङ्गारु
अथवा रुसी सर्कसको विशिष्ट विदूषक
अथवा हाम्रै प्रधानमन्त्रीज्यू
छिमेकी भारतीय सिनेमाको गीत–सङ्गीतले
गुञ्जायमान हुन थाल्छ
मेरो कोठाको सङ्क्षिप्त आयतन
अब प्रस्तुत छ
च्यानल टूको राष्ट्रिय कार्यक्रममा
प्रजातान्त्रिक समाजवादको रङ्गीन सिरियल
प्रायोजक मल्टिनेसनल साहूकारहरु
शहरको तापक्रम छ
४९ डिग्री सेल्सियस
अन्तर्राष्ट्रिय न्युजरिलमा देखापर्छ
नियमित रुपमा
मिस्टर क्लिन्टनको क्लिनसेभ्ड अनुहार
जो भरखरै फर्केका छन्
अफ्रिकी देशहरुको भ्रमणबाट
ताजा लासहरु गणना गरेर
जिउँदाहरुलाई डलरको देशबाट सन्देश
गरीब देशका बासिन्दाहरु
कोकाकोला खाऊ
बर्मिङ्घम प्यालेस कस्तो देखिन्छ
युरोपियनहरु डिनरमा के–के खान्छन्
यो हो रेसिङ कारको नयाँ जर्मन मोडल
बोरिस येल्तसिनको स्वास्थ्यमा सुधार
कस्तो योजना छ वल्र्ड ब्याङ्कको गभर्नरको
क्रिश्चियन डेमोक्रेट पार्टीको चुनावी घोषणापत्र
आभिजात्य गोरा महिलाहरु किन कुकुर पाल्छन्
फुर्सदमा के गर्छन् भ्याटिकन सिटीका पोप जोन पल
सबै केही क्षणमा थाहा हुन्छ
पश्चिमा संचार व्यवस्थाले
हाम्रो ज्ञान वृद्धि गरेको छ
टेलिभिजनको दिशातर्फ स्थिर छ
आज सारा संसारको दृष्टि
मेरो देश पनि उतैतिर टोलाइरहेछ एकनासले
खुसी मनाउनोस् नेपाली दाजुभाइहरु
स्क्रिनमा मुस्कुराउँदै छे
१९९३ की विश्वसुन्दरी
कम्मर २२ र छाती ३६ इन्च
(२०५०)
Abir Khaling – Maane Kaaka
अबिर खालिङ्ग – माने काका
बारीको डीलमा उभिएको उत्तीसको रुखसंग
माने काकालाई बह पोखाउन
मन लागेको छ ।
डब्लु डब्लु डब्लु डट कम मानबहादुर कार्की लग अन गर्दा
किन नपाएको होला उसको पेज ?
एउटा चोली र गुन्युको मात्र सपना देखने
आफ्नी स्वास्नीको अरु केही सपनाहरु थिए कि ?
हातमा समयले थमाईदिएको ल्यापटप बोकेर
बुढो उत्तीसको रुख हेर्दै
माने काका डुली रहन्छ साइबर जंगलमा ।
कुवैतको सम्पन्न बलौटे माटोबाट
छोरोले फेसबुकमा लेखेछ
घरबारी उकास्ने कुराहरु / देखेका सुख सपनाहरु ।
बुहारी नाती जन्माएपछि
शहर पस्छु भन्दैछे
कुखुराहरू / बाख्राहरू कोही हुँदैन शहरमा
एक्लो हुनुको भयले सार्है त्रस्त छ ।
उत्तीसको बुढो रुख रोपिदिने
बराज्यूको सपनाहरू किन सुरक्षित छैन ?
डाटाको महा जंगलमा पनि
किन भोको छ हाम्रो प्यास?
माने काकाको चार कोरी उमेर ले सोधेको छ –
‘खोई कहाँ छन हाम्रा चेप्ज्यूका ओभानो गीतहरु?’
फेसबुकमा देखेको छ उसले
छोरोको अनुहारको किताब /
कति रंगहीन ।
अब को तीन बर्षमा छोरो आउँछ कि आऊंदैन घर
गुगल र याहू चुपचाप छन।
समयको ल्यापटप बोकेर
उत्तीसको फेदमा
उडिरहेछ माने काका
साइबर जंगल डुल्दै।
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
Prashanta Kharel – Aagaka Filungaharu Tekera
प्रशान्त खरेल – आगाका फिलुङ्गाहरू टेकेर
हृदयभरि अनगिन्ति चोटहरू बोकि
समयको निशा भित्र
इतिहासलाइ मुक प्रश्न गर्दै
वर्तमानले अचेट्न नसकेका सपना समेट्न खोज्दै
आमा, मुटुभरि ज्वाला बोकि
आगाका फिलुङ्गाहरू टेकिरहेको छु म
बाँच्नु मात्र जीवनको सार्थकता होइन
तर यथार्थनै बाँच्नु भएपछि
कल्कलाउँदा पालुवाहरू खङरङ्ग सुकेको हेर्दै
राताम्य फूलहरूमा बाक्लै जमेका
सेता हिउँका पत्रहरू सुम्सुमाउँदै
जीवनको परिभाषा खोज्दैछु
आमा, मनभरि अनगिन्ति रहरहरू बोकि
आगाका फिलुङ्गाहरू टेकिरहेको छु म
इतिहासले कहिल्यै जवाफ दिएन
वर्तमान निशब्द टोलाइरहेछ
पट्पट् फुटेको बाँझो धर्तिमा
मरूभूमीको तातो वालुवा खनाउँदै
भविष्य ङिच्च हाँसिरेको छ
चिरा परेको समयलाइ नियाल्दै
मातृभूमीको नक्सा खोज्दैछु म
आमा, शरीरभरी माटो धसि
आगाका फिलुङ्गाहरू टेकिरहेको छु म
खुला आकाशमा वाजहरूको मेला भित्र
सेता परेवाहरूको चिच्याहट कान थाप्दै
पृथ्वीको जुनसुकै दिशाबाट पनि
सुर्योदय हुन सक्छ भनि
विहानिको पर्खाइमा निश्पष्ट रातमा
एकोहोरो प्रतिक्षामा बसेको छु म
आमा, तिम्रा सेता केशहरूमा सुन्दर चन्द्रमा नियाल्दै
आगाका फिलुङ्गाहरू टेकिरहेको छु म
गौरादह ४, झापा
Kshetra Pratap Adhikari – Mero Apaharan
क्षेत्रप्रताप अधिकारी – मेरो अपहरण
कसैले मलाई दागा धर्यो
र, मेरो अपहरण गर्यो
दस लाख फिरौती माग्यो
र, मैले दिन सकिनँ
अब मेरो हालत के हुन्छ !
अचेल म-
यस्तो सोचमा अल्झेको छु
म किन अपहरण हुने ?
आफैँलाई Continue reading “Kshetra Pratap Adhikari – Mero Apaharan”
Narayan Tiwari – Sanket
नारायण तिवारी – संकेत
मानिसहरू पुरिएका छन्
र मेरो मुटु यसबेला कामिरहेको छ ।
मानिसहरूलाई गिद्ध र स्यालले लुछ्दैछन्
म सुनिरहेको छु
रेडियो खुल्ला छ-
राहतका कार्यहरूमा कुनै कमी भएको छैन
मदर टेरेसा Continue reading “Narayan Tiwari – Sanket”
Haribhakta Katuwal – Malai Nasodha Kahan Dukhchha Ghau
हरिभक्त कटुवाल – मलाई नसोध कहाँ दुख्छ घाउ
मलाई नसोध कहाँ दुख्छ घाउ
म जे छु ठिकै छु बिथोल्न नआऊ
मेरो जिन्दगीमा सधैं यो उदासी
सकेकै छु जिउन कहीले नहाँसी
मेरो चाहन हो तिमी हाँसे पुग्छ
मेरो घाऊ तिमी नहाँसे पो दुख्छ
तेसैले म भन्छु तिमी , मुस्कुराऊ
मलाई नसोध कहाँ दुख्छ घाँउ
कतै बिरानीमा हराए भने म
कतै बेहोसिमा कराए भने म
मेरो प्राप्ती त्यही यती ठाने पुग्छ
मेरो घाऊ तिमी नहाँसे पो दुख्छ
आन्ध्यारोमै छोड दियो , नजलाऊ
मलाई नसोध कहाँ दुख्छ घाँउ
शब्द – हरिभक्त कटुवाल
स्वर, संगीत – नारायण गोपाल
Kusum Gyawali – Pauju
फुत्किएको मालिकका खुट्टाहरुबाट
मन पर्दैन पाउजुहरुलाई
आफ्नो मसिनो आवाज
सुम्पिन्छन् मालिकहरुका पाऊमा
बेरिइरहन्छन्, टासिइन्छन्, निशर्त कुल्चिइरहन्छन्
तर पनि कहिलै दुख्दैन
पाउजुहरुको स्वाभिमान !
कहिले नीलाखुट्टाहरुमा
कहिले पहेला खुट्टाहरुमा
कहिले राता खुट्टाहरुमा
पाउजुहरु हल्लाहरुको मन्द आभाष मात्रले
निशंकोच वा निशर्त फेरिईरहन्छन्
नयाँ समयहरुसँगै अपरचित खुट्टाहरुमा
जीवनहीन पाउजूहरुलाई के मतलव नवीनताको
तर पनि निरन्तर जारी छ पाउजुहरुको
कथित नवीनताको उत्तरआधुनिक खोज
निलो बर्तमानको एन्टी क्लक यात्रामा !
पाउजुहरले व्यापार गर्छन र सेवाको अभिनय गर्छन
पाउजुहरु वेश्यावृत्ति गर्छन र राजनीतिको अभिनय गर्छन
पाउजुहरु मृत्युको अभ्यास गर्छन र जीवनको अभिनय गर्छन
खुट्टाहरुको रङ्गले फरक पार्दैन पाउजुका आवाजहरुलाई
खुट्टाका गन्तब्यहरुले बद्ल्दैन पाउजुका मनोवृत्तिहरुलाई
पाउजुले गाएका सुमधुर दासताका संगीतहरुमा
विपनामै नाचेको देख्न सकिन्छ बजारमा
स्वाधिनताको सुदूर यात्रामा निस्केका
शालीन खुट्टाहरु पनि
खुट्टामा झूण्डिनू परेकोमा पाउजुहरुले गुनासो गर्छन्
झूण्डिन चाहान्छन् टाउकोमा, गलामा वा छातिमा
सुकसुकाउँदा सरीरहरुलाई थाहा हुदैन
टाउको भित्र झुण्डिएको हुन्छ वास्तविक पाउजू
नलगाउदैमा खुट्टाहरुमा सुनका कुनै पाउजुहरु
कहिलै मुक्त हुन सक्दैनन् सरीर
नफुकाले सम्म टाउको भित्र झुण्डिएका नीला पाउजु
गणतन्त्र ब्राण्डका नयाँ एसेम्बल्ड पाउजूहरु
रातो कपडामा पनि बेरिएका हुन्छन्
टाउकामा बाधिने ती पाउजुहरु
खुट्टा लगाइने सुनका पाउजुहरु भन्दा
धेरै डर लाग्दा छन्
साढे अठारसय वर्षभन्दा पनि पुरानो छ पाउजुको इतिहास
तिमीले पढ्न अस्वीकार गरेपछि
सुनौला श्रीपेचका काला इतिहासहरु
तयार पारिएको छ पढाउन अब
सुनका पाउजुहरुको इतिहासहरु
के हामी पढ्न तयार छौ ।
Nira Sharma – Anurodh
आफ्नो वल्लो आँगनबाट
पल्लो आँगन चहारे झैँ
मधेस झर्न सक्दिनँ म
अचेल।
एउटै घर एउटै छानो
तर सोच फरक छ
अचेल।
सोचहरूलाई पर्खाल बनाएर
खै किन कोरिँदैछन् यी सीमारेखाहरू
सिङ्गो एउटा नेपाल नबनेर
किन भाचिँदैछन् आफ्नै भूगोलहरू
विस्मृतिका गर्भमा विलिन
नाता साइनो र आत्मियतासँगै
किन हराएका छन् अस्तित्वहरू?
पहिले पहिले मधेस जल्दा
कति सजिलै पग्लन्थ्यो पहाड
र निभाउँथ्यो आगो हिउँ बनेर
जुर्मुराउँथ्यो एकता एक ढिक्का भएर―
तर आज…..
ज्वालासँगै दन्केको छ मधेस
ह्वार्ह्वार्ती सल्केको छ।
सम्झौता र सहमतिमा मिल्ने हातहरू
भाँचिएका छन्,
काटिएका छन्
पहाड र मधेसका सेतुहरू
लत्रेका छन्,
भत्केका छन् ।
सयौँ वसन्त पार गरेकी मेरी आमा
नाति भेट्ने रहर पोको पारेर
पहाडबाट जब झर्छिन् मधेस,
डराई डराई पाइलाहरु कँपाउँदै
भन्छिन् तराईका सपुतहरूसँग
“बाबु ,मलाई मेरो नाति भेट्नुछ
नखेद,
मेरो बाटो नछेक
मलाई जान देऊ
न मधेसी,न पहाडी
मात्र एउटा नेपाली नाति भेट्न देऊ
मलाई जान देऊ।”
Krishna Giri – Man Ka Byatha
कृष्ण गिरी – मनका व्यथा
मनका व्यथा मन मै राखी बस्नु पर्ने पीडा कस्तो
जिन्दगी यो मानिसको काठमाण्डौमा धेरै सस्तो ।
दुख्नेहरु रोइरहेका हास्नेहरु रमिते छन्
सुम्सुम्याउनु कता कता छर्किदिन्छन् नुन चुक झन ॥
संवेदना विलिन भयो मान्छे भयो पशु जस्तो
जिन्दगी यो मानिसको काठमाण्डौमा धेरै सस्तो ॥
दया छैन माया छैन मन लाग्यो हरण गर
लाज छैन शरम छैन राम्रो लाग्यो वरण गर ॥
मेसिनको रोबोटझै मान्छे भयो किन यस्तो
जिन्दगी यो मानिसको काठमाण्डौमा धेरै सस्तो ॥
मनका व्यथा मन मै राखी बस्नु पर्ने पीडा कस्तो
जिन्दगी यो मानिसको काठमाण्डौमा धेरै सस्तो ।
Madan Sitaula – Jasle Sablai Khushi Dinchha
मदन सिटौला – जस्ले सबलाई खुशी दिन्छ उहि बढी रुन्छ
किन होला यो दुनियाँमा यस्तो मात्रै हुन्छ
जस्ले सबलाई खुशी दिन्छ उहि बढी रुन्छ
हिड्दा हिड्दै बाटो बिचमा साथ जस्ले छोड्छ
जिन्दगीको पहिलो माया उहि किन Continue reading “Madan Sitaula – Jasle Sablai Khushi Dinchha”
Sudhir Chhetri – Naya Barsha
सुधीर छेत्री – नयाँ वर्ष
यदि तिम्रा तिलस्मी कोखिलाहरूमा विकासका प्वाँखहरू उम्रेका भए
धुलो हटाउँदै, तुवाँलो चिर्दै, खेतहरू उफ्रँदै
माटोले लिपेको गाउँमा नाङ्गै उफ्रिरहेको भोको बालकलाई छाम्न जानू।
उसका सुकेका आन्द्राभित्र शीत भएर पस्नू।
केही साउअक्षरहरू कानमा गुनगुनाएर आउनू।
फुटेका कुर्कुच्चाहरूलाई सपनाका पुतलीहरू उड्नसक्ने रङ्गीन क्षितिजहरू दिएर आउनू।
पसिनाका भजन गाइरहेका पाँसुलाहरूभित्र
आजीवन लहराइरहने धानका बालाहरूको बैँश भरेर आउनू।
फुटाएर आउनू खडेरीका रित्ता घैँटाहरू।
नयाँ वर्ष
यदि तिम्रो सुरिलो गीतमा अस्मिता र परिचयको धुन गुन्जिरहेको भए
भञ्ज्याङहरू उक्लँदै, भिरालीहरू तर्दै
कुइरोले छोपेको जङ्गलमा बोधीवृक्ष खोज्न जानू।
कलिलो राजकुमारका अर्द्धमुदित आँखाहरूबाट फलामको दृढता मागेर ल्याउनू।
पस्नू प्रत्येक पाइतालामा गन्तव्यको मांशपेशी बनेर।
फुलिदिनू आस्थाको बैशाख।
फिँजाइदिनू उपलब्धिका बिस्कुनहरू।
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
Sushil Ghimire Trailokya – Mukti
सुशिल घिमिरे ‘त्रैलोक्य’ – मुक्ति
(Source: मधुपर्क जेठ, २०६९)
सन्त्रास रात अनि अनिदो निद्राझैं जीवन
वेदनाका स्वरहरू, कृत्रिम फलझैं
जेलिएको, अल्भिmएको वा अल्झाइएको कृत्रिमझैं जिन्दगी
तर प्राकृतिक Continue reading “Sushil Ghimire Trailokya – Mukti”
B S Chhetri – Urath Lagdo Samaya
बिष्णु सिलवाल छेत्री – उराठ लाग्दो समय
उराठ लाग्दो समय एक्लो उदाशी जीवन
फुल नफुल्दै कोपिलामै ओइलाई झर्यो यौबन
मेरो संसार मात्र तिमि ,तिमि नै मेरो सहारा
हामी बीच नदि एउटई तर किन दुई किनारा
अनायासै तिमि आयौ,नौलो आसा पलायो
उजाड यो जिन्दगीमा मधुमास छएदेयो
हिमनदी झैँ चोखो माया देएको थिए तिमीलाई
सारा खुसि लुटाईदीय रित्त्याएर आफैलाई
कति सपना सजाएथे कस्तो कल्पना गरेथे
जिन्दगीको सहयात्री तिमीलाई नै रोजेथे
कतै तिमीलाई चोट लाग्दा पिडा मलाई हुन्थियो
आखा तिम्रो रसाउदा मन मेरो रुन्थियो
तिम्रै निम्ति बगे कति आँसुक ति भेलहरु
तिम्रै यादमा बिते कति अनिदा ति रातहरु
तिमि आउने आस बोकी दोबाटोमा कति कुरे
निरासाले छाती पोल्दा आफै भित्र कति जले
कठोर तिम्रो हृदेमा मेरो नाम कहाँ थियो
मेरो माया तिम्रो लागि मात्र एउटा खेल थियो
खै कसरि बिर्सु भन मर्म भेधी ति चोटहरु
भो अब न बढाउ अपराधी ति हातहरु
कुनै दिन अंगालोमा छाद हाले रोयेथिऔ
सात जन्म साथ दिने कसम पनि खायेथौ
मनको राजा हजुर भन्थेउ तर आज पराए भए
भिडहरुको माझ पनि आज किन एक्लो भए
गोधुलीको झिसमिसेमा संगै हामी दुल्थेउ
एक अर्काको साथ पाउदा दुनिया सारा भुल्थेउ
आज किन दिल खोलेर रुना मन लाग्यो
त्यो मिठो अतितमा भुल्न मन लाग्यो
तिम्रो मेरो अमर प्रेम खै आज कता गयो
मनको एक कुनामा अब्सेस मात्र बाकी रह्यो
तिम्रो तस्बिर मेरो लागि कहिले नभुल्ने नासो भयो
आज किन निश्चल प्रेम आफ्नै निम्ति पसो भो
आखिर रहेछ यो जीवन मात्र एउटा संयोग
पल भर को मिलन अनि फेरी वियोग
तिमि कहाँ मा कहाँ जोडिन्छ नया नाता यहाँ
समय बीच मौलाएर एकदिन छुटछ साथ यहाँ