बिक्रम सुब्बा – पिलो
युगौँदेखि उत्तानो आँ…खोलेर बसेको
कान्तिपुर
कहिल्यै नअघाउँने खञ्चुवा मुख
जसको अनुहारबाट सर्वत्र पीपैपीप खस्या’छ
किनभने पीलोझैँ पाकेर निधारमै
ढ्याक्क सिंहदरबार बस्या’छ ।
नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
बिक्रम सुब्बा – पिलो
युगौँदेखि उत्तानो आँ…खोलेर बसेको
कान्तिपुर
कहिल्यै नअघाउँने खञ्चुवा मुख
जसको अनुहारबाट सर्वत्र पीपैपीप खस्या’छ
किनभने पीलोझैँ पाकेर निधारमै
ढ्याक्क सिंहदरबार बस्या’छ ।
आचार्य प्रभा – यो बर्ष हाम्रै हित बनेर आउनेछ
बिस्मृतिको धुलोमा
पुरिँदै, धसिँदै
अनि कुना,कन्दरा र डाली डालीमा
लहराउँदै आयो भन्छन्
नयाँ बर्ष।
मनमष्तिस्कमा
बिझाउँदै,पोल्दै
अनि आँखा र अधरहरूमा
लोलाउँदै, मुस्काउँदै
सुसायो भन्छन्
नयाँ बर्ष ।
खै त! अतितमा झै
उल्लास र उमंग
नयाँ बर्षको?
खै त! बिगतमा झै
हर्ष र खुशियाली
नव आगमनको?
हो सबै प्रश्नहरू
अनुत्तरित छन्
सबै जिज्ञासाहरू
मौन छन्
किनकि हामी सबै
यस घडी मौनताको
छाँयाभित्र अल्मलिएकाछौं
त र पनि हामी
हौं, आशाबादी
यो बर्ष हाम्रै हित
बनेर आउनेछ,
यो समय हाम्रै जीत
बनेर छाउनेछ।
पन्साऊँ नकारात्मक
सोंचहरूलाई,
हटाऊँ बैमनष्यताका
पर्खालहरूलाई,
गरौं न्वारान
आउने नयाँ शिशुको
राखौँ नाम
शान्ति र सद्भाव भनी ।
पर्दैन गर्न स्वागत
फूलको हत्या गरेर
पर्दैन गाउन गीत
शुभकामना भनेर
गरौं चोखो आत्माले
भाव स्वच्छ पोखेर
मिलाऊँ हातहरू
नयाँ बर्ष सुखद
होस् भनेर।
यही कामना गरौ
सबै मिलेर,
नयाँ भावना जगाउँ
नव बर्ष फलोस्, फुलोस
भनेर।
विवेक दुलाल क्षेत्री “दमक” – आजकाल त मान्छेको विचार (गजल)
आजकाल त मान्छेको विचार यति पगारिएको छ
पुरा नहुने सपनाको भारी बोकेर , उ पछारिएको छ
मेरो देशमा कृतिमान राख्नेहरूको कुनै कमि छैन
अनि त नियम र कानुनले नदिएको कुरालाई सकारिएको छ
पुरानो र नयाँ पुस्ता बिचमा लम्बिएको छ दूरी
विद्वान छोराबाटै मध्येरातमा बाबु लघारिएको छ
बिज्ञापन र प्रसिद्दिले खानै माग्दैन होला शायद
यहि भएर होला सुन्दरीको मुहार दिन दिनै लतारिएको छ
ए अविस्वास र अहितको खातिर जिउनेहरू हो !
विवेक आफैमा सक्षम छ ,नठान्नु उ कसैको दयामा पसारिएको छ .
अस्तु :
(वास्तविक नाम : भानुभक्त दुलाल )
दमक ,झापा
हाल : अबुधाबी , यु ए इ .
प्रकाश धमला – समय, शहीद अनि सन्तान
धेरै वर्ष अघि
टाटनामा भेडा बाख्रा कराउँदै गर्दा
तबेलामा घोडी बछेड़ी हिन्हिनाउँदै गर्दा
म माथिल्लो छिमेकीकोमा रातो तारा माग्दै थिएँ
पर क्षितिजमा परिवर्तन चियाउँदै गर्दा
मेरा सन्तान हन्बेर्नोझैँ परजीवीको हातबाट
शोषणको तेल पुस्न विवश थिएँ
भूमिसंग सुहागरात मनाउन
चट्टानहरु ब्यस्त थिए
बिचारी मेरी जननी रुँदै, कराउँदै, हिकहिकाउँदै
बलात्कार स्वीकार्न बाध्य थिइन्
त्यतिखेर
समय निश्चित परिधिभित्र कैद थियो
जञ्जिरमा, यातनामा, बलात्कारमा, गोला-बारुदमा
लठ्ठीमुंग्रीमा |
बीस वर्ष अघिसम्म मेरी भूमि
आँधी-तुफान जन्माउँछु भन्थिन्
सौर्य बीरबहादुर जन्माउँछु भन्थिन्
आस्थावान हर्कबहादुर जन्माउछु भन्थिन्
एकताको प्रतिमूर्ति दिलबहादुर जन्माउँछु भन्थिन्
ऐतिहासिक बहादुर जन्माउँछु भन्थिन्
जसले तराई, पहाड, हिमालमा
पुरिएका आफ्ना सन्तानहरु खोज्न सकुन्
तर समयको कोल्टे फेराइसंगै
पाषणहरुको घुमाउरो जालमा परेर
मेरी भूमिले हजारौं भ्रुण हत्या गर्नु प-यो
कहिले चिरांगको डम्फु गएर
कहिले उत्तरी चेमगांग गएर
कहिले मध्य-साम्ची गएर
कहिले दक्षिण गेलेफुग गएर |
अहिले
मेरी जननीको तस्विर बोकेर
मेरा भावी सन्तान संसारभर छरिएका छन्
अतीतको असह्य घाउ बोकेर
सुन्दर भविष्य सुरक्षार्थ निरन्तर हिँडिरहेछन्
“तिम्रो” ग्रोस नेसनल हेपिनेसको लालचा नगरी
तिम्रो कुकुर हाँस्ने सडक
तर मान्छे रुने घरहरुको स्थिति बोध गराउन
अनवरत प्रयास गरिरहेछन
यो समय परिधि बाहिर स्वतन्त्र छ
सत्यमा , आदर्शमा , भ्रातृत्वमा,एकतामा
सायद् तिमीले आतंककारी कल्पना गरेका
मेरा पुर्खा शहीद भएर अमर थिए
अमर छन्
अनि अमर रहने छन्
समयको ऐतिहासिक पृष्ठभूमिमा |
– Adelaide Australia
भावेश भुमरी – तिम्रो एक्लो निर्णयले
(मधुपर्क २०६६ माघ)
तिम्रो एक्लो निर्णयले हुनु घाइते भा’छु
तिम्रै प्यारको जाहेरीमा हाजिर हुन आ’छु
जेल हाल या त नेल अब तिम्रो खुसी
म बाँचुला तिम्रै छेउमा पिरो आँसु पुछी
तिमीबाट एक्लिएँ म मलाई एक्लै पा’छु
तिम्रै प्यारको जाहेरीमा हाजिर हुन आछु
तिम्रो मन सुखी देख्ने मेरो इच्छा बाँकी
यत्ति इच्छा राखुँला म जुनीजुनी साँची
तिमीलाई खोज्दा मैले पीरको गीत गा’छु
तिम्रै प्यारको जाहेरीमा हाजिर हुन आ’छु
-मरन्ठाना-८, प्यूठान
युद्धप्रसाद मिश्र – छौं हामी बदमास
व्यथा दूर भई निम्न वर्गमा
शान्तिको लिन सास
आयो क्रान्ति ठूला-ठालुको
उडे होस हवास
लाखौं झुपडीका प्रगतिमा
महलहरूको नाश
जीवन सारा लुटिएकाको
खुकुरीमा विश्वास
हाम्रा श्रमले महल-महलमा
हुन्छन् हास बिलास
रण्डी नाच्छन् व्हिस्कि ब्राण्डी
ढल्छन् कयौं गिलास
जाग्यौं अब सन्तान देशका
पार्छौं एकै गाँसर्
वर्ग शत्रुका निम्ति हामी
उग्रवादी हौं खास
लुटिएका छौं पिटिएका छौं
खै हाम्रो घरबास
प्रति हत्याका वीर सिपाही
छौं हामी बदमास
रुपेश राई – बाह्य स्मृति दापबाट…
स्वस्थ
तर, अस्वस्थ,
कति रोए ‘दार्जीलिङ’,
ठीक, म बाल्यावस्थामा थिएँ ।
आशा
तर, निराशा,
कति रिक्त भावना,
ठीक, म अक्षरावस्थामा थिएँ ।
‘ख’
तर, ‘भू’
कति खोजे बिकल्प
ठीक, म यौनावस्थामा थिएँ ।
भोक
तर, भोजन
कति यत्न प्रत्याशा
ठीक, म भोगावस्थामा थिएँ ।
विवेक
तर, पिँजड़ा
कति चाहे स्वतन्त्र
ठीक, म बाध्यतामा थिएँ ।
चीर
तर, नग्न
कति लागे कलङ्क
ठिक, म लथालिङ्ग थिएँ ।
पाए
तर, खोसिए
कति लुटे अस्मिता
ठीक, म वेहोशीमा थिएँ ।
मान
तर, अपमान
कति सहे उनले
ठीक, म षड़यन्त्रमा थिएँ ।
देखे
तर, अन्धो
कति भए सहिद
ठीक, म मेचमा थिएँ ।
कलम
तर, हिंसा
कति पढ़े ‘मुर्ख’
ठीक, म सन्धानमा थिएँ ।
सम्झौता
तर, विडम्बना
कति पर्खे ‘दार्जीलिङ’
ठीक, म अन्योलमा थिएँ ।
उन्नति
तर, अवन्नति
कति देखे भ्रष्टचार
ठीक, म महलमा थिएँ ।
सम्झे
तर, बिर्से
कति हतास आत्मा
ठीक, म चिकित्सामा थिएँ ।
यत्न
तर, विफल्
कति फोरे चक्षू
ठीक, म नजरबन्दमा थिएँ ।
विश्वास
तर, घात
कति फिक्सन ‘प्रदेश’
ठीक, म मुट्ठिमा थिएँ ।
विजय
तर, पराजय
कति भए अन्य
ठीक, म स्तिपामा थिएँ ।।
दार्जीलिङ
लावण्यराज निरौला – गीत
(मधुपर्क बैशाख, २०६७)
विश्वास गरी मायागर्दा
धोका पनि मिल्छ अरे
त्यसैले त कसैसँग
बरु माया नलाउनु रे ।
चोखो माया गर्नेसम्म
झुटा पनि चोखै हुने
पग्लिनेलाई फसाएर
हेप्ने उल्टै ठूलो हुने ।
प्रेमको सट्टा प्रेम नमिल्ने
कोमल मनलई तोडिदिने
सुखमा नै मात्र साथ
दुःख पर्दा छोडिदिने
साँचोमाया त्याग गर्नु
सार छैन स्वार्थीलाई
कमलो मन दुग्छ भने
तोडे हुन्छ बन्धनलाई ।
झुटो भए माया गर्छन्
साँचोलाई हेला गर्छन्
साँचोलाई झुटो पार्न
झुटकै अनेक खेला गर्छन् ।
सरुभक्त – मुटु धडकिने ढुंगाहरुको गाउं
भुगोलमा नहराएको एउटा देश
र देशमा नहराएको एउटा गाउं
जब गाउंलेहरुका मन भित्र हराउंछ
उत्तरीय क्षितिजको पर्दा
खुलेर कहिले
हिउंका चिसा चिसा फूलहरु रुन्छन्
धुरु धुरु नरोउ भन्दै
छोंगों डांडांमा
पुर्खाका आत्माहरु भतभती पोल्दै
मलाई थहा छ
त्यता कतै हराएका छन्
अंधेरी खोलाका गीतहरु
लाटो कोसेरो झोक्रीएर
भर दिन भर रात
एउटा सानो गाउं
जहां घरहरु छन्
तर मान्छेहरु छैनन्
ए, कहां हराए
भएका घरका
नभएका जस्ता मान्छेहरु ?
ए, कहां हराए
नभएका जस्ता मान्छेका
भएको घरहरु ?
लेकाली हावा
आलु गांठो कस्ले पार्ने
अनि कस्ले सुन्ने
खरबारीको अजम्बरी व्यथाहरु
उफ! तामागी
मुटु धडकिने ढुगांहरुको
एउटा सुन्दर गाउं
तिमी सेतो छाला ओढी आउनेहरुका लागी
मात्र एउटा प्राचीन संग्रहालय नबनिदेऊ !
तिमी आफ्नो अस्तित्व बिर्सेर कहिल्यै पनि
आफैलाई जीवित लास नगनिदेऊ !
रचनास्थल: तामागी, २०५५
इन्जिनियर राकेश कार्की – तताउदै जवानी (गजल)
कसैले इसारा गरेझैँ भएथ्यो
कि यो दिल उनैमा मरेझैँ भएथ्यो
रहरमा म हाँसे अधर त्यो गुलाबी
नजरमा उज्यालो छरेझैँ भएथ्यो
तताउदै जवानी रमाउदै खुसीले
दगुर्दै Continue reading “Rakesh Karki – Tataundai Jawani (Nepali Gajal)”
सन्तोष खडका – क्षितिजपारिको शान्ति र प्रेम
म अविच्छिन्न कुरिरहेको छु क्षितिजपारिको सुन्दर जीवनलाई
जहाँ सदाबहार प्रेम र शान्ति छ
तर म बाँचिरहेको छु कृत्रिम जिन्दगी
जहाँको बस्ती प्रेम र शान्तिको अनिकालले Continue reading “Santosh Khadka – Kshitiz Pariko Shanti Ra Prem”
बैद्यनाथ उपाध्याय – प्रतिबिम्ब
मरूभूमि जस्तो अतृप्तता
छ जीवनमा
कुनै चीजले पनि
तृप्त गराउन सक्दैन!
जानी-जानीकन भिडिएको छु
सूर्योदय देखि सूर्यास्तसम्मको दौडमा
म र मेरोको रंग पोतेर
उज्ज्याला अनुहारभरि
केवल आफ्नो तस्वीर हेर्न चाहने म मान्छे!
म चाहन्छु
मेरो समयमा
आफ्नै अनुहारको बिम्ब उत्रयोस
मेरो क्यानभासमा पीडाको ध्वाँसो खनिएर
धमिलिएको यो समय
चाहनाहरूको रंग पोखिएर
छताछुल्ल छ यो रात
असमन्जसमा छु
मैले उतार्न चाहेको त्यो प्रतिबिम्ब कुन हो?
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
हरि अधिकारी – शरण आँसु (गजल)
नयाँ नयाँ प्रक्रियाहरुको प्रकरण जारी छ
पुरानो यो मेरो देशको अपहरण जारी छ!
आन्दोलनको भुइँचालोहरुले देश भत्कियो
फेरि राज्यविप्लवको नयाँ जागरण जारी छ!
बाँच्न पाउनु पर्छ भन्दै लडेका मान्छेहरुको-
चौताराहरुमा अनसन, आमरण जारी छ !
वीरपुर्खाहरुको रगतले कोरिएको सीमारेखा
धमिलो पानीले पखाल्ने आचरण जारी छ!
स्वतन्त्रता र स्वाभिमानको चिराग निभ्दो छ
अरुको शिक्षा, अरुकै भिक्षा र शरण’ जारी छ!
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
लेखनाथ पौड्याल – पतित-पावनी श्री गङ्गाजीको झाँकी
ठाडै कैलाशदेखी
द्रुततर गतिले गड्गडाएर झर्दी
झर्दा श्रीशङ्करैको
गल-गलित ठुलो सर्पझैं सल्ल पर्दी ।
लाखौं चट्टान चिर्दी
विकट गिरिशिला-कन्दरा चूर्ण Continue reading “Lekhnath Paudyal – Patita-Pawani Shree Gangaji Ko Jhanki”
वैद्यनाथ उपाध्याय – म वाकरूद्ध भएको छु
मान्छे भनिरहेछ एकथोक
गरिरहेछ अर्कैथोक
उ जे भनिरहेछ
त्यो अर्थ बुझाउन
आज शब्दहरू अक्षम भएका छन
उसको भन्नुमा, गर्नुमा
र हाम्रो बुझ्नुमा
जुन फासला छ
भाषा अब त्यो पुरा गर्न
नसक्ने भएको छ।
उ जे भनिरहेछ
सही अर्थमा
त्यो नै भनिरहेको छैन
त्यसमा धेरै किन्तु, परन्तु
इत्यादि मिसिएका छन।
समग्रमा उसको भन्नु
उसको गर्नुको बीच
अंध्यारा पाटाहरू भरिएका छन
बाहिर आफुलाई
चम्काउने प्रयास गरिरहेछ
तर भित्रबाट सडेको दूर्गन्ध फैलिरहेछ।
यो स्थितिलाई
म आज के अभिव्यक्ति दिऊँ
म अवाक छु
म वाकरूद्ध भएको छु।
निराजन सापकोटा – नामको कुनै प्रसंग हुदैन रे
यी चिल्ला चिपला सड़कका
चर्किएका खाल्डोहरुको पनि
पहिले कुनै नाम थियो होला …
सड़क त ल ट्टलौला आलकतराको
बासना ले …
समयको बेगले दिएको ति अनुहारहरुको
ख़त कस्ले पुरला…
धोका र अविश्वास ले श्रृंगारिएको
ति आँखा मुनिको कालो बादल
कस्ले रंगाई दिने हो..
नामको कुनै प्रसंग छैन रे …
हाँसो उठ्यो…
चन्द्र घिमिरे – आलेखमा सुनिल बस्ताकोटी
ट्यामचरो बासे
जो कोही फकिन्छ
तन्नेरी टाँगा चढेको
सुनिल बस्ताकोटी पनि सल्कियो
जूनको म्यानहटनमा गुँड लाउने
‘ठूलो मान्छे’ बन्ने लोभमा
छिरेथ्यो राजमार्गको पाइपमा
बिसौनीमा भो जम्काभेट
ऊ र झल्लु साहुजी सहरको
त्यो पैलो एपिसोड ।
दोस्रो एपिसोड
सुनिल जुहारीमा
गरिखान सडकदेखि सडकसम्म
फलेन जीविकायोग्य धुन
दगु¥यो ऊ धावक झैँ
न मौलायो कुरिलोझैँ सुरिलो धुन
हरेश गुमे के गर्छ मान्छेले ?
….निस्सारताको तातो कुण्डमा स्नान ।
तेस्रो एपिसोड
बारीको लाईकिरा लागेको घाम
बाँझो तिघे्र दिन
थुइक्क…केही गर्न सकिनँ
एउटाको भिसा गँुथेर
उड्यो सुनिल रकेट गतिमा— अन्जान देशतर्फ ।
काफ्का भए किन्थे होलान्
अरूले किन किन्थे ?
डालामा नबिकेका
सुनिलका नैराश्य शेयरहरू ।
अन्तिम एपिसोड
पानी थाप्दा
भर्छ पँधेराले गलाउने प्रश्नहरू
सुनिल कहाँ छ अवतरित ?
दुखिया वा सुखिया टापूमा ?
विदुर ‘बस्ताकोटी बा’ र
बाइफोकल ‘बा–चश्मा’लाई
रिप्ले भैरहन्छ
दुःखले हुर्काएको छोरो ।
नगरवधु रेनुकाकहाँ
लाभ–खातालाई भा छ पिनास
गाउँदेखि सुनिल निक्लेदेखि ।
सुनिल…हुन्थ्यो कि आइन्स्टाइन !
चमडा उतारेर के छ गर्दै ?
सब–वेमा शरणार्थी उङदै ?
वा म्याकडोनाल्डमा उमेर ठुङदै ?
टंक सुब्बा – म मदन र मेरी मुना
उता नेपालबाट म मदन र मेरी मुना
सपनाहरू खोज्दै
अर्को भोट हङकङ टेकेको पनि
बर्षौ वितिसकेछ
तर म मदन र मेरी मुनाका
सपनाहरू
सपना बनेर अझै आएका छैनन्
घाम भएर अझै उदाएका छैनन्,
हङकङमा हामीले
परीपरीका सपनाहरू देख्यौ
तर मात्रै देख्यौ
थरीथरीका सपनाहरू भेट्यौ
तर मात्रै भेट्यौ
किनकी यहाँ त ती सपनाहरू
देख्ने र भेट्ने संयोग मात्र मिलेको छ
तर पनि त्यसको मोहले
छुन खोज्दा
यहाँको अग्लो महलहरू भन्दा माथि
अग्लिएकाछन् सपनाहरू
चुम्न खोज्दा
यहाँको भूमिगत रेल भन्दा
तिव्र गतिमा
हुईकिएकाछन् सपनाहरू
भेट्न खोज्दा
यहाँको दुईतले गाडीभन्दा
हतार-हतार
गुडेकाछन् सपनाहरू
त्यसैले म मदन र मेरी मुना
सपनाहरूको रमिते मात्र भएकाछौँ
तै पनि हाम्रा मनहरू
त्यसै त्यसै लोभिएकाछन्
सपनाहरूलाई देखेर
यसकारण सपना खोज्नेहरूको
भीडमा धकेलेर
हङकङ शहरमा
बर्षौदेखि हराई रहेकाछौँ
उत्ता गाउँलेहरू सोच्दै होलान्
मदनले
सपनाको महल ठड्याई सक्यो
उत्ता शहरका
आफन्तहरू भन्दै होलान्
मुनाले सपनाको भकारी
भराई सकि
तर यता हङकङ शहरमा
म मदन र मेरी मुना
जीउँनुको बाध्यताले
जीवन यन्त्रवत बनाई रहेकाछौँ
किनकी दिनभरीको
जोखीम र हैरान मोलेर
हरेक साँझ लखतरान
निदाएका हुन्छौँ
र हरेक विहान
अल्लामको घण्टिले
शिथिल जीउलाई उठाईरहेका हुन्छौँ
यो यन्त्रवत जीवनको भोगाईहरूमा
खोई कहाँ छ र ?
बिहानीको त्यो मीठो निंद्रा
खोई कहाँ छ र ?
मखमलको त्यो नरम ओछ्यान
खोई कहाँ छन् र ?
ती आफन्त जनहरू
यहाँ त सपनाले सवै सुखशान्ति
र चयनहरू
निर्मम लुटि दिएको छ
निर्मम खोसी दिएको छ,
हङकङका चाईनिज सिफुहरू
सपना दौडेको देख्छन्
घोडारेसमा
र घोडासँगै दौडाउँछन्
महिनाभरी कमाएको सपना पनि
तिनै सिफुहरू
सपना नै छापीएको देख्छन्
मार्क सिक्समा पनि
र स्वास्नीको सपनाले
किनी दिन्छन् मार्क सिक्स
तर, जब घोडा दौड सकिन्छ
र मार्क सिक्स खोलीन्छ
तब उनीहरूको हातबाट
सपना टाढी सकेको हुन्छ
तत्क्षण पाश्चातापले पोलिँदै
रीसले मुर्मुरीदै
र्फकन्छन् खाली हात आफ्नै घरतिर
यसरी सपनाले
म मदन र मेरी मुनालाई
मात्र नभएर
चाईनिज सिफुहरूलाई पनि
छक्याउँनसम्म छक्याएको छ
तै पनि हामीले
सपनालाई खोज्न छोडेनौँ
खोजीरहेकाछौँ
यता हङकङ पसेदेखि
त्यसकै पछिपछि दौडिरहेकाछौँ
थाहा छैन सपना कहिले भेटिने हुन् ?
थाहा छैन सपना सपना भएर
कहिले आउँने हुन् ?
तर पनि खोज्ने क्रम निरन्तर जारीछ
यसरी हङकङमा
म मदन र मेरी मुनालाई
वर्षौ देखि सपनाले अल्मल्याएकाछ ।
प्रकार अन्तर – भ्रम
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
तिमी र म मिल्यौं भने
एउटा भ्रम अवश्य हुन्छ
तर त्यो,
आकाश र धरती मिलेजस्तो
अनन्त र अमर अवश्य हुँदैन
हामी क्षणिक छौं
जवानी मैं हो यस्तो भ्रम Continue reading “Prakar Antar – Bhram”
लालीगुराँश – च्यात्तिएको मन
मोजमस्ती मै डुबेछु म, थाहा थिएन कहाँ छु
ईच्छा रहर मरीसके, अहिले जीउँदो लास भाछु
खोटो रहेछ भाग्य मेरो, पाउनु दुःख पाएं
पटक पटक जीवनमा मैले धेरै धोका खाएं ।
किन होला अब मलाई आफ्नै भरोसा छैन
साधन मात्र भएँ जहिल्यै इज्जत कहिल्यै पाइन
सबै आउँछन् मिठो बोल्छन् सपना मात्र बाँड्छन्
वास्तविकता जाने पछि मिलौं दुर भाग्छन् ।
जीवन भोग्न जानीनछु अल्लारे थियो बेला
जीवन साथी साट्दा साट्दै पुगेछु देहब्यापारको मेला
धेरै पछि चाल पाएँ यो त जीउँदो नर्क रहेछ
सयौं प्रयास गरें सुध्रिन तर धेरै ढिलो भएछ ।
संगतको फलले मलाई पिर्नु सम्म पिर्यो
आफ्नो मात्र कहाँ होर परिवारकै साख गिर्यो
कसरी धानौं बाँकी जीवन जीउने रहरै छैन
समाजले नि पिर्छ मात्रै आधार कहीं पाईन ।
लक्ष्य योजना केही छैन झरेको पात भो जीवन
बोझ लाग्न थाल्यो झन् झन् मरीसक्यो यो मन
ब्यापार पनि चल्न छाड्यो खस्क्यो क्यारे जोवन
अझै कति टालौं, कति गाँसौं च्यात्तिएको यो मन ।
अझै कति टालौं, कति गाँसौं च्यात्तिएको यो मन ।