टंक वनेम – असुरक्षा
ओजनतह ओर्लेर
आँधी निम्त्याई रहेछ
आगोका लप्काहरु
जयगान गाइ रहेछन्
विध्वंसको घडामा
बारुद भरिएर
बन्दुक पड्काई रहेछ
तोप नारि रहेछ
बाइलोजिकल
केमिकल र
न्यूल्कियरको भट्टीबाट
बिनासको
दुर्गन्ध उडी रहेछ ।
रक्त रञ्जित
वर्तमानको घाउमा
दलेर नुनचुक
आतङ्कको बरर्ना सार्दै
महासमरको बृक्ष
अग्लि रहेछ आकास छुन
ताकि रहेछ बन्दुक
सुरो निशाना
मरि रहेछन् मान्छे
बाँची रहेछ भोक
फस्र्टाई रहेछ शक्ती
बौलाई रहेछ
बजाउदै मृत्युको घुँगुरा
कहाँ रहर्यो र – अब
बाँच्नुको मज्जा
जीवन भोग्नुको अर्थ ।
बुझेको हुनु पर्छ
युद्ध हाँक्ने
युद्ध सरदारहरुले
बन्दुक द्धारा
इतिहास मात्र बङ्ग्याउन सकिन्छ
सभ्यतामात्र भत्काउन सकिन्छ
मान्छेको –
टाउको मात्र गेड्न सकिन्छ
बङ्ग्याएर, भत्काएर, गेँडेर
कुरुक्षेत्रमा नउम्रेको
शान्तिको कल्प बृक्ष
उम्रिन्दैन भने-
युद्ध गर्नुको के औचित्य
बिना अर्थको विध्वंस
घाँटी रेटेर –
कस्तो विजयको उच्छ्वास
तर पनि-
बार्बेर्इअन् द्धन्द्धमा आतिन्दै
श्वास फेरि रहेछौं
जीवन र मृत्युको दोबाटोमा
जीवनको रथ गुडी रहेछ
खस्न लागेको
आकास मुन्तिर
ओत लागि रहेछौं
आफै प्रश्न गरौं
कस्तो संसारमा बाँचेका छौ हँ ?
दिन दहाडै मृत्युको
तान्डव नृत्य नाच्छ
समसाँझै-
मृत्युले भुत्ते धार उध्याउछ
विज्ञानको अविस्कारमा
युद्धको पाठ घोकाइने समय
दर्ुयाेधनको दाउ पल्टी रहँदा
असुरक्षित छ समय
असुरक्षित छ हावा
असुरक्षित छ पानी
असुरक्षित छ आकास
असुरक्षित छ धर्ती
असुरक्षित छौं
संसारमा भएका
सून्दर
सृष्टिका रचनाहरु ।