दामोदर पुडासैनी किशोर – जैतुनका ऑखाहरू
बर्षौदेखि रौहरू नखौरेर
जिँगरिँग परेको एउटा बुढो मान्छे
भोटबाट खजाना ल्याएका
एक हुल थकित खच्चरहरू
नून ओसारेर नूनिलिएका भेडाका बथान
सबै सबै सुस्ताएका छन् मेरै छहारीमा
र, उत्खनन् गर्न खोज्दैछन्
जिजीबिषाका रेखाहरू
हरेक प्रहरमा रूप फेर्ने पहाड जस्तो
म भने एकै ठाउँमा ठिँग उभिएर
खोज्दैछु बाँच्नुको कलिलो सौन्दर्य
जीवनभरी नयाँ नयाँ भूगोल चहारेर पनि
अतृप्त टाउको भिरेर
अतृप्तिकै अन्तिम सागरमा छटपटाइरहन्छ मान्छे
हिँडदा हिँडदै साथी खोज्छ
संकल्प र बिकल्पको दोसाँधमा भौंतारिएर
बिकल्पका अनेकौं बाटाहरू रोज्छ
पाइलानै नचालेर जीबन सिध्याउनु
र,कसैलाई कानेखुशी र स्पर्शनै नगरी
जीवन भोगें भन्नु
आफ्नै जीवन बन्धकी राखेर
भुर्र उडिरहेका चराका प्वाँखहरू सुमसुम्याउँदै
फूलका कथाहरू लेख्न तम्सनु भइरहेछ
मान्छेहरू फेरिन्छन् क्षणक्षणमा
र हिंडिरहन्छन् नौलो तरँगको खोजीमा
यी डाँडा,मैदान र समुद्रहरूपनि
सधै लालायित छन् आ-आफ्ना अनुहार फेर्न
जसरी फेर्दै फेर्दै नवीन बनाउँन चाहन्छिन्
आफ्नो अनुहार एउटी युबतीले
म भने बगिरहेको समयमा एक्लै उभिएर
आफ्नै डाँठ,हाँगा र पातमा समयलाई खेलाउँदै
समयका हरेक मुहुनाहरूमा
बेग्लै कोणहरू थपिरहेछु
आफ्नै जराहरूमा समयलाई पोको पारेर
फैलाउँदैछु समयको रँग
आकाशका नबीन आयतनहरूमा
समय र सँसार दुबै
रमाइरहेछन् यतिखेर
मेरै आँखाका नानीहरूमा
म संसारसंग प्रेम गर्छु
र ,संसारमा भएका सबैसंग प्रेम गर्छु
मैले तिमीसँग गरेको प्रेम पनि
प्रेमनै हो तिमी मार्फत सबैसँग गरेको
मेरो प्रेममा तिमी र तिम्रो संसार छ
चाहेजत्ति निकाल जीवनका उज्याला रँग
गोल सँसारमा
म गोल दाना बनेर हल्लिइरहेछु
म भित्र पनि
उर्लिरहेछ सागर
जमिरहेछ चट्टान
दबिरहेछन् अनेकौ लाभा र म्याग्माहरू
तिम्रो नवीन स्पर्श पाएको क्षण
म पुरै घुमाइदिन्छु यो सारा संसारलाई
बेग्लै ब्रह्माण्डका ढुकढुकीहरूमा
मेरै फेदको चौतारोमा तिमीलाई भेटेपछि
पसेको छ एक मुस्लो घाम मेरै जराहरूमा
र सम्झौता गर्न खोज्दैछ जूनले पनि
मेरै स्पन्दनका आँकुराहरूसँग
पहाडको टुप्पाबाट
गोरेटोसँगै झरिरहेको हावा
थाहा छ त्यो तिमी बनेर ओर्लिएको छ
दुनै, डोल्पा, २०७४ आश्विन २ गते सोमबार ।