Sushma Manandhar – Joon Timi Ra Ma … Mero Anubhuti Bhitra

सुषमा मानन्धर – जून तिमी र म…मेरो अनुभूतिभित्र

जीवन न कथा हो न कुनै कविता यो मात्र एउटा भोगाइ हो, आ-आफ्नो । देखे सुनेका त्यही भोगाइलाई मानिसहरुले गीत बनाई गाएका छन् कथा बनाई अरुलाई सुनाएका छन् । कथा भनेर मैले लेख्ने कुनै टुक्रा मेरो लागि कल्पना हुन सक्छ कसै न कसैका विगत वा वर्तमानको कुनै अंश । कसैका भोगाइ पढ्नु एउटा कुरा हो, त्यसलाई महसुस गर्न सक्नु अर्को कुरा । अरुलाई महसुस गर्न भावुक मन पनि चाहिन्छ । अनुभूति विनाको हतारको कुनै पढाई अक्षरहरुका पहाड लाग्छन्यसको चढाई अझ उत्तिकै पट्टयांइ लाग्दो र समय लाग्ने हुन्छ । अक्षरहरुमा डुबेर जब तिमीले आत्मसात गर्न सक्छौ अरुका भावनाहरुलाई ती शब्द तिम्रो अस्तित्व बन्छ र तिमी आफै पनि त्यसको कुनै एक पात्र ।

रात जब आँखामा निद्राले डेरा सारेको हुंदैनआंखाहरुले हेरेर नभ्याइने आकाशको विशाल टापुमा एउटा छुट्टै आकर्षण मैले पनि पालेकी छु । पर… कुनै क्षितिजीय दूरीबाट उठेको तिम्रो दृष्टि पनि ताराहरुको भीड छिचोल्दै जूनलाई नै खोजिरहेको हुन्छ तिमीले कुनै दिन यही भनेका थियौ मलाई । आकाशमाथि हामीले हेर्ने तिम्रो र मेरो जून उही हो एउटै । सांच्ची हामीले यसरी हेर्दै जूनलाई खोजेका हुन्छौं या एक अर्कालाई जुन दिनदेखि थाहा पाएकी छु तिमी जूनका कुराहरु बढी गर्छौ भन्ने जूनलाई हेर्ने आकांक्षा र जूनलाई पाउने अदम्य लालसा मभित्र पनि अझ बढी गाढा हुन थालेको छ ।

हरेक रातको विशाल कालो पर्दाभरि सितारा टाँसे जस्तै चम्किएका लाखौं ताराहरुबीच म प्राय चिरपरिचित र विज्ञानमा पढिएका ताराहरुले बनाउने अनेकौं आकृतिहरु खोजिरहन्छु । ती अनुहार र आकृतिहरु माथि आकाशमा आज त्यहाँ हुन्छन् भोलि हुन्नन पछि फेरि केही अन्तरालमा अन्तै देखिन्छन् । समय आफ्नै गतिमा घुमिरहेको के यो एउटा प्रमाण हैन र यी ताराहरुसंग उदाउंदै हरेक पन्ध्र दिनसम्म फेरिदै जाने आकाशमाथिको त्यो मनमोहक जूनपूर्णिमाको रात जब आफ्नो पूर्ण यौवनमा हुन्छ नियालेर कहिल्यै अघाउँदिन म । दुधिलो शान्त स्निग्ध र शीतल रश्मी यति कोमल कि मानौं सेता गुलाफका कोमल पत्रहरु सुस्तरी वर्षिएका हुन्छन् ।

के तिमीले सम्झेका छौ अस्ति पानी परेर निख्री सकेपछिको सगर नीलो आकाशमाथि कनिका झैं छरिएका पिलपिल बल्ने ताराहरु सम्मोहक जून त्यो संगै अलि मास्तिर एउटा चम्किलो तारा अनि जूनलाई आधै छेल्ने गरी एक थु्रपो सेता बादल … …। जूनका कुरा त्यो पनि गाढा रात तारा र सेता काला बादलका हल्का रेशमी थुम्काका प्रसंग बिनापूर्ण कहाँ हुन्छ र पक्कै तिमी मग्न भएर हेर्दै थियौ त्यो जूनलाई एकटक लाएर । म पनि त्यही बेला त्यो जूनलाई हेर्दै थिएँ । हामीले हेरेका थियौं एकै समयमा त्यो जूनलाई…! जूनले हामीलाई … जूनभित्रबाट हामीले एक अर्कालाई । सेता पातला बादलुको खास्टो ओढी ताराहरु टिम्टिमाएको म आज नियास्रो आकाश नियाल्दैछु र ती सम्भावित दिशाहरुमा पनि खोज्दैछु जूनलाई जुन ठाउँबाट तिमी यति बेला जून देखिन्छ भन्ने गथ्र्यौ । तर आज यथास्थानमा छैन जून । त्यसो त यो संधै एकै ठाउँबाट मात्र देखिने कहाँ हो र समय ऋतु फरक अक्षाँश र देशान्तरभित्र जूनले पृथ्वीलाई परिक्रमा गरिरहन्छ हामी घुमिरहन्छौं । यही परिक्रमाभित्र तिम्रो मेरो जूनले एउटा वृत बनाइरहन्छ झिनो रेखाबाट फेरिंदै एउटा सग्लो वृतमा । औंसीको कालीमाबाट बढ्दै एउटा मादक जुनेली रात आउँदासम्म मैले धेरै पर्खाई भोगिसकेकी हुन्छु ।

ऊ हेर…भर्खरै माछाको कत्ला जस्ता बादलसंग लुकामारी खेल्दै झुलुक्क देखापरेको जून फेरि विलायो बादलको ओतभित्र । किन छेकियो जून? अनायसै मन दुख्छ लाग्छ शायद तिमी रिसायौ । जून नहुँदा तिमी देखिन्नौ शायद छेलिन्छौ थुप्रै बादलका परतहरुले । म पर्खिरहन्छु पुनः जूनको आगमनको जब यसले मेरो जलनलाई शीतल गर्छ र मलाई सम्मोहित पनि । म चाहन्छु जून सिर्फ मेरै आँखा अगाडि रहोस मेरै आकाशमाथि तर हेर्दा हेर्दै जून मेरो आँखा अगाडिको आकाशबाट सर्दै ओझेल हुन्छ हर रात । म विवश रोक्न सक्दिन उसलाई । न त मेरो चाहनाले जून अडिन्छ । शायद त्यही भएर होला आफ्नो निरीहपना लुकाउनयो मदेखि लुकिरहन्छ बारम्बार । तिमी खिन्न हुन्छौ आफूलाई पनि परेको यही अनुभव मलाई सुनाउँदा हाम्रो साझा पीडा । जुन नहुंदाको हाम्रो दुखाइ।

साँझ आकाशको कुनै पनि छेऊबाट उदाएदेखि तिमी जूनलाई सम्पूर्ण सम्मोहनले तानिरहन्छौ किन स्पष्ट भन्न सक्दैनौ तिमी त्यो जूनलाई हैन मलाई भनेर । अंध्यारो गाढा हुन पाएको हुन्न अचेल आंखाहरु अनायसै आकाशमा उठछन् र जूनलाई खोज्न थाल्छन् । कैलेकांही घण्टौंको प्रतिक्षापछि पनि जब जून देखिंदैनधमिलो बाक्ला बादल मुनि लुकेर के यसले मेरो धैर्यताको परिक्षा लिंदै छ या तिमीले बादल नलागेको खुला रातमा टुट्दै गरेका ताराहरु…तिमीले पनि त्यहीबेला आंखाले देखुन्जेल हेरेका होलाऊ मनमनै केही मागेका होलाऊ । शब्दमा अव्यक्त तिम्रा इच्छाको कम्पन मैले तिम्रो ओठमा देखिरहेछु । त्यो तातो नरम र आमन्त्रण गर्ने ओठमा कुनै नाम थियो तर कसको?

झ्याल माथिको आकाशमा आइपुगेको छ अहिले जून ठीक त्यहींनिर जहाँ विछ्यौनामा पल्टेरै म त्यो जून र त्यसको सुन्दरता हेर्न सक्छु । सफा नीलो आकाशमा कपास झैं हल्का रेशमी बादलका धर्काहरुमा बग्दै उत्रंदै गरेको मोहक जून कति मादक छ ! सम्पूर्ण प्रेम वर्षाएर जून मलाई हाउभाउमा सम्मोहित गरिरहेछ । कल्पना गरिरहेछु, अनिंदा आँखाहरुले तिमीले पनि हेरिरहेछौ जूनलाई कि जून छिचोली मलाई?

जूनको शीतल किरण नरम न्यानो र मादकता के यो मात्र मेरो सोचाइ हो सिर्फ एउटा भावुक अनुभूति काला टाटा भैकन पनि किन जूनको त्यो सौन्दर्य औधि राम्रो लाग्छ मलाई किन थाक्दैनन् र अघाउंदैनन् यी आँखाहरु हेरेर उसलाई । शायद जूनमा मन र मायाको अभिव्यक्ति भएर होला । कोही भन्छन् जूनप्र्रतिको आसक्तिमा मानिस भावुक बन्छ रे मन त्यसै द्रवित र उदाश उदाश हुन्छ रे । के त्यसो भए तिमी पनि भावुक छौ त जून खोज्नेजून रोज्ने र जून नियाल्ने म जस्तै सम्वेदनशील मान्छेको मन जून जस्तै कोमल हुन्छ भन्छन् । त्यो हृदय जहाँ आँखा हैन अनुभूति हुन्छ त्यसले देख्दैन तर छुन्छ । मन मुटु र भावनाको प्रतिक जून तर जून आफैभित्र के छ त त्यहाँ केही र कोही छैन सिवाय ठूला साना खाल्डाहरु विज्ञान यही भन्दछ । तर म त्यहाँ धेरै देख्छु । त्यहाँ विश्वास र आस्था देख्छु पर्खाइ र प्रेम देख्छु व्याकुलता र पीडा देख्छु । यस्तो लाग्छ जून मलाई संधै अव्यक्त भाषामा केही भनिरहन्छ कि जून भएर तिमीले जब जब छट्पटिन्छु जूनलाई हेर्न पुग्छु…अनि जूनबाट तिमीलाई । तिमी पनि समर्पित जून हेरिरहेछौ र मलाई ।

तिमीलाई राम्रो संग थाहा छ तिम्रो र मेरो आकाशमा दोस्रो अर्को जून छैन र हुनै सक्दैन । एउटा कुरा स्पष्ट छ चाहे तिमीले जहाँ कहींबाट पनि हेर त्यो जूनलाई त्यो निश्चित समयमा… सधैं नै मैले पनि हेरिरहेकी हुन्छु मेरो जूनलाई । त्यो जून मात्र एउटा जून नभै एउटा माध्यम पनि बनेको छ तिमीलाई हेर्ने । तिमी छौ त्यो जूनको पाश्र्वमा जून हेर्दै जून भएर मलाई । तिमी संधै जून हेर्न चाहन्छौ म चाहन्छु अनि निसन्देह हामीले एक अर्कालाई ।

तिमी हर रात जून भएर आउँछौ । जूनको आगमनमा मलाई तिम्रो आउनुको अनुभूति हुन्छ । म जान्दछु यो रात पनि तिमी जुनको टहटहमा जून पढिरहेछौ । म आज अहिले पनि यहाँ निस्तब्ध रातमा कोठाभित्र झ्यालका पारदर्शी पर्दा हटाई ती बग्रेल्ती मसिना ताराहरु त्यो ठूलो चम्किलो तारा र बादलको थुप्रोनिर आधा छेलिएको जूनलाई तिमीले झैं नियालीरहेछु । जून भएर तिमीलाई नियालिरहे छु ।

आफ्ना भाग लगाइने समयहरुलाई उबारेर एकै छिन भए पनि कौसीको डीलमा बसी कोठाको भित्तामा अडेसिएर बरण्डामा वा झयालको पारदर्शी सीसाभित्रबाट सुकोमलसुकुमार त्यो जूनलाइ एकोहोरो नियाल्दै जूनको समय सम्वेदनशील भएर जिउन पनि कम्ती मीठो हुँदैन । मधुरो प्रकाशमा तिम्रो कोठाको झ्यालको पर्दा सुस्तरी हल्लिएको छ भर्खरै फेरि चियाएका छौ तिमीले जूनलाई र जूनवाट मलाई । अझैं पनि आफूलाई खोल्न नसकेका तिमीशायद तिम्रै मन अभिव्यक्तिको आकर्षणमा बांधिएर मेरो जून म पनि तिमीलाई हेरिरहेछु । यहां अहिले यो जमेको निस्तब्ध रातमा हामी वीच बनेको समिकरणभित्र सिर्फ जून छ अनि तिमी र म । मेरो जून… सिर्फ तिमी र म ।

Abhimanyu Nirabi – Dukheko Raat

अभिमन्यु निरवी – दुखेको रात
(Source: Himal Khabar)

पहाडको बाटो, हिँड्दाहिँड्दै झ्मक्क भयो। आकाशमा जून पनि खुलिसकेको थिएन। चिसो हावासँगै झयाउँकिरीको एकोहोरो आवाजले वातावरण गुञ्जायमान थियो। निकै उकालो चढिसकेपछि पर एउटा गाउँ देखियो। सन्तुष्टिको लामो सास फेरेर म त्यतैतिर हिँडें। गाउँ नजिकै पुग्दा विस्तारै मानिसहरूको आवाज गुञ्जियो। कतै कोही बोलिरहेको, कतै गीत गाएको अनि कतै मादलका तालहरूसँगै एककिसिमको खुशी छचल्किएको। किन यो खुशी? अनि फेरि सम्झ्ें, आज त दशैं हो, दशैंको फूलपाती। भोलि त म पनि घर पुग्छु। आमा, बा, भाइबहिनी … ‘हो, कति रमाइलो होला! खुशीले झ्ञ्कृत भएँ म।

गाउँको बीच-बीचजस्तोमा बाटैछेउको एउटा घरको आँगनमा उभिएँ। बत्तीको मधुरो उज्यालो ढोकाको चेपबाट चियाइरहेको थियो। गुनगुन बोलेको सुनिन्थ्यो। बास पाइएला भन्दै बोलाएँ, “आमा, आमा, भित्र कोही हुनुहुन्छ?” बोलाएको पाँच सेकेण्ड पनि बित्न नपाउँदै ढोका खुल्यो र एउटी महिला हतारिएर मेरो अगाडि आइन्, पछि पछि ५० वर्षजतिका पुरुष पनि थिए। जून लागिसकेकोले नजिकको मान्छे प्रस्ट चिनिन्थ्यो। ती महिला मेरो छेउमा उभिएर हेरेको हेर्‍यै भइन् र छिनमै भुइँमा लडिन्। ढोकामा उभिएका पुरुष आत्तिँदै उठाउन आइपुगे, मैले पनि उनलाई सहयोग गरें। सारै नरमाइलो लाग्यो।

ती पुरुष केही नबोली महिलालाई लिएर भित्र गए। म एकछिन् सोचमग्न भएर आँगनमै उभिरहेंर दोधारे मानसिकतालाई सम्हाल्दै अन्तै जान भनेर फर्किन के लागेको थिएँ उनी बोले, “बाबु? कहाँबाट आउनु भाहो? केको लागि हो?” मैले भनें “बा, बास पाइन्थ्यो कि भनेर?” उनले फेरि एकटकले मलाई हेरे र भित्र आउन सङ्केत गरे।

भित्र मझ्ेरीमा राखिएको खाटमा पल्टेकी महिला केही सञ्चो महसूस गर्दै थिइन्। पिर्कामा म बसेँ। छेउमै टुसुक्क बसेका बाले मतिर हेर्दै सोधे, “बाबुको घर कहाँ हो?” मैले भनें, “काठमाडौं।” आमा उठेर बस्न चाहन्थिन् तर बाले उठ्न दिएनन् र आराम गर्न भने। ती दुईलाई देखेर मभित्र धेरै कुराहरू खेले। आमाकिन लडिन् होली? तर सोध्नु कसरी? त्यसैले म चुपचाप उनीहरूलाई हेरेर बसेको थिएँ।

“अनि बाबु कति कामले यता आउनु भाहो त?”, बाले आमाको निधार छाम्दै मलाई सोधे। मैले व्याग अलिपर राख्दै भनें, “म एउटा प्रोजेक्टको कामले आको बा। हिजो मात्रै काम सकियो। अहिले घर जान ला।” बा केहीछिन् बोलेनन्। घरमा ती दुईभन्दाअरू देखिएनन्। झ्न्झ्न् मनमा कौतुहल छाइरह्यो, तर सोध्ने आँट आएन। बाले खाटबाट उठ्दै भने, “बाबुलाई भोक लाग्यो होला?” मैले हतारिएर भने, “हैन, हैन ठिकै छ …।” उनले भान्सातिर लाग्दै भने, “ल के भन्नु भा? हाम्ले नि खाछैनम्, अबसँगै खाउँला पख्नुस्।”

खाना खाइसकेर मझ्ेरीमा ‘छ्याइएको गुन्द्र्रीमा बसेँ। केहीबेरको कुराकानीपछि सोधें, “आमा तपाईंलाई अहिले ठीक भो?” ठीक भएको भावमा आमाले मुन्टो हल्लाइन्। “के भाथ्यो तपाईंलाई अघि?”, फेरि सोधें तर उनी मौन भइन्। “यसको व्यथा बल्झयो, बाबु”, मौनतालाई चिर्दै बाले जवाफ दिए। “कस्तो व्यथा?” मैले अझ् जान्न चाहें। “भनेर के फाइदा र बाबु?” उनले भने। मैले निकै कर गरेपछि बाले निराश पाराले भने, “यो बेलाबेलामा छोराको सम्झ्नाले बेहोस हुन्छे।” मैले प्रश्न गरें, “किन तपाईंको छोरो छैनन् अहिले?”

लामो सास फेरेर उनी बोले “छैन, जबदेखि त्यो हिँड्यो तबदेखि यसलाई कोही नौलो मान्छे आयो कि छोरो आयो भन्ने लाग्छ। झ्न् कसैले आमा भनेर बोलायो भने त …”, एकछिन् घोरिएर भन्दैगए, “यस्तै दिन थियो त्यो शायद, दशैंको दुई दिनअघिको जून लागेको …।” बा आफ्नो अतीत सम्झ्िन खोज्दैथिए। म छेवैमा निकै गम्भीर भएर सुन्दैथिएँ।

उनी भन्दै गए, “एउटा मात्र छोरोथ्यो रमेश। हाम्रा लागि सबै उही नै थियो। निकै सोझ्ो त्यो पढ्नमा पनि रामै्र थियो। सदरमुकाममा बीए अन्तिम वर्षमा पढ्थ्यो। दशैँको बिदामा घर आएको थियो। घरमा खुशी छाएको थियो। आमा चाहिँ त औधी खुशी थिई। गाउँलाई दशैँले छोपेको थियो। अहिले जस्तै मानिसहरू खुशी मनाउँदै थिए। रमेश साथीहरूलाई भेट्न भन्दै देवीटार गयो। रातको दशबजेसम्म पनि आएन। आमाचाहिँ निकै छट्पटाई। मैले नै उसलाई सम्झ्ाएँ कतै साथीहरूका तिरै बस्यो होला भनेर। मन बुझ्ाएरै हामीले त्यो रात काट्यौं।

भोलिपल्ट दिउँस्ाोसम्म नि नआएपछि म खोज्न निस्कें। देवीटारमा थाहा पाएँ, ऊ हिजै साँझ् हिँडिसकेको रहेछ। काँ गयो होला भनेर गम्दै निरास भएर फर्कें। बाटोभरि कताकता डर लागिरह्यो। बेलै त्यस्तो थियो― देशमा सशस्त्र द्वन्द्व चर्किएको, कसैको भर कसैलाई नभएको,सधैं डराएर बस्नुपर्ने। द्वन्द्वमा सामेल समूहहरू गाउँघरमा छ्याप्छ्याप्ती भेटिन्थे। चाहेर पनि दुई शब्द बोल्न पाइन्नथ्यो। कसलाई भन्ने? के गर्ने? घरमा आएँ। आमाचाहिँ बाटो हेरेर बसेकी थिई। म एक्लै आएको देख्दा उसको पर्खाइका आँखा मैतर्फ एकटक तेर्सिए। म कुनै हारेको सिपाही जस्तो भुइँतिर हेरेर बसिरहें। उसले कुरा बुझ्ी कि कसो, आँखाबाट आँसुको मूल फुटाउँदै रोई। मैले कति सम्झ्ाएँ, मनाउन सकिनँ। सबैको घरमा दशैंको खुशियाली थियो, तर हामीकहाँ आँगनबाटै फर्कियो, दशैं।

छिनको छिनै छोरो हराएको खबर गाउँघरमा फैलियो। सबै अचम्ममा परे। घरमा आमाचाहिँ रोएको रोयै गर्थी। छिनछिनमा बेहोस हुन्थी। कति खोजियो, कति ठाउँ धाइयो? तर पनि छोरोको पत्ता लागेन। देख्नेहरूले पछि भने एउटा समूहले उसलाई लिएर जाँदैथिए रे! कस्तो, कुन समूह भनेर पत्ता लगाउन खोजें, तरसकिनँ। दशैँ सकियो, तिहार सकियो। बारी र आँगन डिलका सयपत्री ‘इलाए, तर छोरो भेटिएन। कसले, किन रमेशलाई बेपत्ता पार्‍यो? रहस्य नै बन्यो।

आमाचाहिँ छोराको सम्झ्नाले निकै गली। दुई वर्षसम्म लगातार बिरामी परी। घरव्यवहार सम्हाल्न मलाई धौ-धौ भयो। हेर्दाहेर्दै छोरोका लागि भनेर हेरिवरी ठिक्क पारिएकी केटीको अन्तै बिहे भो। उसकै लागि बनाइएको तिलहरी, झ्ुम्का सबै आमाचाहिंको उपचारमा मासिए। यस्तो लाग्थ्यो, कुनै दिन त छोरो आउला र भन्ला― बा, किन यस्तो झ्ुत्रे भएर बस्नुभा? तर ऊ कहिल्यै आएन। मैले त आशै मारिसकें, तर यो चाहिँ अझ्ै पनि आश गर्छे। आमा न हो। झ्न् यी दशैँका रातहरू त हामीलाई सताउन मात्र आका हुन् जस्तो लाग्छ। मर्नै पाए हुन्थ्यो बरु। हुनत अहिले बाँचेको पनि के बाँचेको भन्नु, छोरोको सम्झ्नाले दिनहुँ मरेजस्तै भइएको छ।”

बाले एकै सासमा बेलिविस्तार लगाएर लामो सुस्केरा हाले। मेरो मन त्यसै त्यसै ढक्क फुलेर आयो। आँखाहरू रसाए। छेउमै बसेकी आमा फेरि रुन थालिन्। वातावरण स्तब्ध थियो,हावा पनि रोकिए जस्तो। हिँडाइले गलेर लखतरान भएपनि किन किन मलाई निद्रा लागेन। उनीहरूको असह्य पीडाको अगाडि म घुँडा टेकेर रुन चाहें। कहालिएर भन्न चाहें― तपाईंको छोरा म नै हुँ, चिन्नु भएन? तर के गर्ने वास्तविकता त्यो थिएन। चाहेर पनि केही बोल्न सकिनँ। साँच्चै आजभन्दा पाँच वर्ष अगाडि जस्तै त्यो घरमा यो साल पनि दशैँ आएन। न मुहारमा खुशी, न घरमा चमक, न रमाइलो; कस्तो उदास्ालाग्दो घर। जति बुझदै गएँ, म उति पीडामा फँस्दै गएँ।

गाउँमा गुञ्जिएका गीत र मादलुका तालहरू बन्द भइसकेका थिए। अब एकोहोरो कुकुर भुकेको र कीराहरू कराएको आवाज आइरहेको थियो। म सोच्दैथिएँ कस्तो घाउ होला त्यो, सशस्त्र द्वन्द्व सकिएको यतिका समय बित्दा पनि त्यसमा खाटा बसेको छैन। शायद यी दम्पतीको मृत्युशैय्यासम्म पनि द्वन्द्वको त्यो घाउ आलै रहनेछ।

मार्क्सले भनेको सम्झ्ेँ, समाजमा जहिले पनि द्वन्द्व हुन्छ, द्वन्द्वले नै समाज परिवर्तन हुन्छ। भनाइ त सही नै होला, तर त्यस्ता द्वन्द्वले समाज परिवर्तन त गर्ला नगर्ला तर मान्छेको मन भने भाँच्दोरहेछ। मान्छेलाई यस्तै कहिल्यै नपुरिने घाउ पनि दिँदोरहेछ। मन भारी पारेरै भएपनि म मझ्ेरीको ‘छ्यानमा पल्टें। घरका हर दलिनहरूलाई एकटकले हेरें। टुकी विस्तारै धिप्धिप् गर्दै बल्दैथियो। आँखाहरूविस्तारै लोलाउन खोज्दैथिए। आमाले विस्तारै भनिन्, “छोरा, मेरो छोरा, चाँडै आऊ न।”

एक्कासी आएको आवाजले मलाई झ्स्कायो। जुरुक्क उठें रहेरें, आमा तन्द्रामा बोलिरहेकी थिइन्।

Kusum Gyawali – Ralo (Nepali Laghu Katha)

कुसुम ज्ञवाली – रालो (लघुकथा)

मुसाहरूले आन्दोलन गरेको थाहा पाएर बिरालो मुसाको आन्दोलन दबाउने षडयन्त्रमा व्यस्त थियो। मुसाहरूले सम्झौताबाट उल्लु बनाउन सकिने निष्कर्षका कारण गोलमेचमा बस्न बिरालो राजी भयो। बिरालोबाट घाइते भएर पनि बाँचेका मुसाहरूले विरालाको घाटीमा घण्टी झुन्ड्याउनै पर्ने माग राखे। एउटा मर्न लागेको बुढो मुसाले पहिला एकपल्छ जालमा पर्दा जाल काटेर बिरालोलाइ बचाएको थियो। मुसाहरूले बृद्ध मुसाको बिरालोसँगको गोप्य साँठगाँठको कुरा पनि गर्थे। बिरालाले सुन्तलाको रुखमा चढेर पाकेको सुन्तला झारेको र बृद्ध मुसालाई ख्याएर पालेको हल्ला समेत गाइँगइँ मुसाहरूमा चल्यौ। उक्त जेष्ठ मुसाका अगाडि मुख फोर्न हच्किन्थे मुसाहरू।
विरालासँग वार्तामा बस्नै जिम्मा पनि बुढो मुसालाई दिए। तपाई हाम्रो जेष्ठ प्रतिनिधि, तपाइले यस्ता धेरै विराला देख्नु भो, तपाई त विरालाहरूलाई बायाँ गौजिमा हालेर हिँड्न सक्ने युगनेता मुसो ……… मुसाहरूले तारिफ गरेपछि बृद्ध मुसो वार्ताका लागि तयार भयो। बृद्ध मुसाले सोच्यो वास्तवमा वार्ता सफल भयो भने त बन्धुघातको जो लान्छना मलाई लागेको छ सो पनि मेटिने भयो। मर्ने बेलामा सबैको श्रद्धाको पात्र हुन पाइने फेरि विरालालाई पनि आफू चानचुन मुसो नभएको र बिरालो नै पनि आफ्ना अगाडि झुकेको देखाउन पाइने दोहोरो फाइदा देखेर बृद्ध मुसो वार्तामा गयो।

बिरालाले एक गाँस परे यही फटाहा बुढो मुसालाई पार्छ ठेल्दिऊँ वार्तामा। युवा मुसाहरुको मत मिल्यो। लामो वार्तापछि, बिरालो त घाँटीमा घण्टी बाँध्न सहमत सहमत भएको संयुक्त वक्तव्य पनि जेष्ठ मुसा र बिरालाले निकाली छाडे। जेष्ठ मुसाको शानै बेग्लै ।

बृद्ध मुसाको अभिनन्दन भयो। उहाँ जीवनभरी बन्धुघात गरे पनि अहिले रुपान्तरण भएर क्रान्तिकारी भएकोमा ठूलठूला अभिनन्दन भए। बिरालोले पनि बृद्ध मुसाको महानतामा आफूलाई गौरव लागेको वक्तव्य निकाल्यो।

टुँडिखेलमा हजारौं मुसाका अगाडि घोषणा सभामा बिरालो घाँटीमा घण्टी बाँधेर हाजिर भयो। तर विरालोको घाटीमा बाँधिएको घण्टीमा “रालो” नभएको कुरा भने बृद्ध मुसालाई मात्र थाहा थियो।

Krishna Prasai – Yatra [Nepali Katha]

ब्रहृमपुत्र नदीकिनारका अविकसित माझी जातिको विषयमा अनुसन्धान र अध्ययन गर्न अष्ट्रेलियाको सिड्नीबाट आएकी सुश्री सूजनले गिलासमा बचेको कक्टेल बियर एकैसासमा घुट्क्याइसकेर भनी – “साँच्चै ! तिमी नेपालीहरू अति नै भाग्यमानी र गौरवान्वित छौ, तिमीहरूका हिमालय श्रृङखंलाहरूले हामीहरूलाई समेत सधैँ लोभ्याउनँछन् । अझै नढाँटी भन्ने हो भने तिमीहरू त र्स्वर्गकै बासिन्दा हौ । हाम्रो देशमा चाहिँ हिमालय पनि किन सत्र हजार फीट मात्र उचाइ लिएर उभिएका होलान् नि !” रक्सीको नशामा रन्किएर ऊ अझै के के बकिरहेकी हुन्छे । हुन पनि ऊ नेपाल भनेपछि हुरुक्कै हुन्थी । मेरो पहिलो परिचयमै, नेपाल भन्ने वित्तिकै श्रद्धाका आँखा बिच्छ्याएर ऊ मसँग मिल्न आएकी थिई । हाम्रा प्राकृतिका सम्पदाको प्रशंसा गर्दै हिमालय पहाड र प्रकृतिका सुन्दर छटाहरूले आफ्नो मन चुम्बकले झैँ अचाक्ली तान्छ भन्ने कुरो मसँगको पहिलो भेटमै उसले फलाकेकी थिई । स्केटिङ गर्ने र फोटो खिच्ने रुचि भएकी सूजन गत चार महिना अघिको गर्मी मौसममा सगरमाथा हिमालको छातीलाई टेकेर स्केटिङ गर्न नपाए पनि प्रशस्त तस्वीरहरू खिचेर पुनः गौहाटी फर्केको थिई ।

हिमालय पैदल यात्राको विवरण म सामु सुनाउँदा ऊ नहिचकिचाई क्रमशः भनिरहेकी हुन्छे –
“पहिला तिमीहरूका हिमालयको वातावरण के कस्तो थियो थाहा छैन तर आज भोलि नेपालका हिमालय पहाडहरूमा निजी क्षेत्रका व्यापारिक निकायहरूले मनोखुसीको दरभाउमा पर्यटकलाई पैदल यात्रा गराउने भएकाले व्यक्तिगत रुपमा ज्यादा फाइदा उठाए पनि सरसफाइमा भने ती सम्बन्धित निकायले ठ्याम्मै ध्यान दिएका छैनन् । खानेकुरा खाएर जताततै मिल्काइएका टिनका बट्टाहरू, रद्दी कागजका खोल र कार्टुन र मादक पदार्थ सेवन गरेर यत्रतत्र छोडिएका बोतलहरूले हिमालय पहाड मैलो र फोहोर बनेर हिमश्रृङखंलाको इज्जतमै आघात पुग्न लागेको छ । स्वच्छ हिउँका टाकुराहरूमा त्यस्ता फोहोरमैलाका कत्ला जमेर हिमालयको वातावरण नै दूषित हुन पुगेको छ । त्यस्तै हो भने ती कञ्चन पर्वतमालामा यात्रा गर्ने पर्यटकले अब चाँडै रोगको शिकार हनुपर्ने स्थिति आउन लागेको छ । मैले आफ्नो नेपाल यात्रामा यस्ता केही नराम्राहरू पनि देखेकी छु ।”

उसमा चढ्दै गएको नशा अझ प्रबल रुपमा उत्रिदै थियो । कुइरेनीहरूको स्वभाव अर्काको आलोचनाभन्दा प्रशंसा गर्नु र ज्यादा औपचारिकता देखाउनु रहे पनि ऊ अहिले सत्य र यथार्थ कुरा ओकलिरहेकी थिई । डिनरको लागि आफ्नो अस्थायी पाहुना कोठामा बोलाएर, आगन्तुकभन्दा आफू त्यति सारो पिउँछे भन्ने मैले सोच्नै सकेको थिइनँ ।

रात निक्कै छिप्पिसकेको हुन्छ । उसेले कसै गरी मलाई आफ्नो कोठाबाट उम्कन दिएकी हुन्न । कैयौँ पटक पछिको छुट्टनिे बेलाको अन्तिम निम्तोलाई स्वीकार गरी उसलाई अपमान गर्नुमा पनि मैले एउटा मित्रघात सम्झेको हुन्छु, त्यसमा पनि कुइरेनीहरू स्वभावैले हठ र जिद्दी स्वभावका हुने गर्छन् ।

‘अर्को पेग थपौँ कि? ‘ ऊ रातारात आँख झिम्क्याउँदै मसँग प्रतिक्रिया खोजिरहेकी हुन्छे । ‘हुन्छ’ उसको अनुरोधलाई भित्रि तहले नचाहँदा नचाहँदै अनायासै मेरो बोली फुस्किन्छ । मेरो फुटिसकेको बोलीमा द्वन्द्व छट्पटाउन थाल्छ र म आफैप्रति एक किसिमको रिस उठेर आउँछ ।

मसँगै टाँस्सिएर बसेकी सूजनको जीउबाट एककिसिमको मीठो सुगन्ध आइरहेको हुन्छ । कोठाको एकान्त वातावरणलाई अझ रसिलो र उत्ताउलो बनाउँदै बाहिरको प्रतिकूलतालाई छेडेर पारिजात फूलको बास्ना बोकेर झ्यालबाट आएको चिसो हावाले उसको फुकेको पत्रे कपाललाई घरि घरि मेरो अनुहारैभरि छरिदिन्छ । संकोच, लाज र आत्महीनताको तात्तातो रगत मेरा शरीरैभरि छचल्काएर मेरो मुटु तीव्र गतिमा चलिरहन्छ ।

बिहान सूर्यका ताता किरणहरू उसको कोठाका खुला झ्यालहरूबाट छिरेर उसका पोटिला गालामा लागिसक्दा पनि ऊ उठेकी हुन्न । उसले राति फेरेको गाउन घुँडाभन्दा केही माथि सरेर उसका पुष्ट र लोभलाग्दा पिँडुलाहरूको आलो प्रदर्शन गराइरहेको हुन्छ । उसका सेता पिँडुलाहरूलाई निकैबेरसम्म अनिदा आँखाहरूले हेरेर म बिस्तारै तिनीहरूमाथि छेउमै रहेको उसैको पातलो शलले ढाकिदिन्छु । बिहानका कर्महरू सकेर नुहाउने कोठाबाट निस्केर उसको सुत्नेकोठामा म पुग्दा समेत ऊ उठेकी हुन्न । रक्सीको गहिरो नशाले सायद उसलाई आज स्वदेशिनर्ुपर्छ भन्ने कुराको सम्झना नगराएको हुनसक्छ ।

प्रवाशी नेपालीहरूको जीवन स्थिति बुझ्न स्वयंसेवकको रुपमा भाारतको ‘आसाम र मेघालय घुमेर गौहाटी पुगेको म उसको कोठानजीकैको पाहुनागृहमा बस्ने गर्छु । केही दिनअघिको मेरो शिलाङ भ्रमणमा पनि त ऊ सहभागी भएर यात्रालाई निक्कै रमाइलो पारेकी थिई । दिवासेवाका पांग्राहरूले सम्म मैदानलाई छोडेर उकालो लाग्नुअघि बाटामा बेआकार भएर लमतन्न निदाएका कैयौँ ठूला तालहरूले आकाशमा देखिने बादलको अनुहारहरूको तस्वीर जस्ताको तस्तै उतारिरहेका थिए ।

मेघालय राज्य पारिवहन सेवाको झ्यालछेउ बसेकी सूजन तालैमा झरुँला झैँ गरेर तिनीहरूको सौर्न्दर्य आफूमा निलिरहेकी थिई । नीलो तालको गाढा सौर्न्दर्यलाई निकैबेर हेरेपछि सूजनले वाक्य फुटाइथी-
“हेरन मोहन, शदियौँ पहिलेदेखि कैयौँ डाँडाहरूका बीचमा निदाएर रहेका यी तालहरू ती पर्यटकको अभावमा निसासिएका जस्तै छन् नि – फेरि यिनीहरूका छेउछाउमा कुनै गतिला होटलहरू पनि देखिदैनन् नि त -”

मैले कुरो घुमाउँदै प्रतिक्रिया पोखेथेँ ।
“प्यारी सूजन, यी सबै तिमीजस्ता निर्दोष आँखाहरू पालेका पर्यटकलाई पल्काउन र लोभ्याउन त्यसै त्यसै रोगाएर बसेका छन् । लाग्छ, यिनीहरू दृश्यका लागि मात्र हुन्, आँखासँग मित्यारी लगाउन मात्र तेर्सिएका छन्, नत्र त त्यहाँ बेगनास, रारा, फेवा र शिलाङको यार्ड लेक झैँ भाडाका मोटरबोटहरू राखिनुपर्ने, डुङ्गाहरू यत्रतत्र चिप्ल्याइनुपर्ने र यिनीहरूका सतहमाथि राजहंसका बथानहरू पौडी खेल्नुपर्ने अनि खुट्टै राख्न नपाउने गरी तन्देरी जोडीका जोडी युवा युवतीहरूको लम्बिइँदै गएका भीडहरू नअटाएर किनारै भरि घुइँचो हुनुपर्ने !”

मेरो दाहिने घुँडाको अग्रभागलाई पेन्टबाहिरबाट चिमोट्दै उसले भनेकी थिई- “व्यङग्य हान्न तिमीभन्दा सिपालु मान्छे मैले कोही देखिन बुझ्यौ ?”

कुरै कुरामा तालको सम्पूर्ण दृश्यलाई छिचोलेर हामी गौहाटी फर्किएका थियौँ ।
त्यस भन्दा पनि अघिल्लो एउटा यात्राको सम्झना अझसम्म ताजा भएर मलाई घच्घच्याउन आइरहन्छ । गौहाटीबाट स्टीमरमा चढेर तेजपुर जानलाग्दा ब्रहृमपुत्रको किनारी भागमा सोसहरूले डुबुल्की मारेको, माझीहरूले डुङ्गा खियाउँदै बेत, बाँस र खरका भारीहरू वारिपारि ओसारेको देख्दा उत्ताउलिदै उसले आफ्नो जन्मस्थल सिड्नीको बारेमा प्रकाश पारेकी थिई( “साठी प्रतिशतभन्दा बढी जनतालाई आफ्ना लालाबालासरह पिँठ्यु र आफ्नो काँधमा खेलाएर बाँचेका अष्ट्रेलियाली सहरहरूलाई प्रायः जसो समुन्द्रले आफ्नै किनारामा उभ्याएका छन् । हाम्रा पर्ुखाहरूको रगत र पसिनाले निर्मित अहिलेको अष्ट्रेलिया धेरै उद्योगधन्दा र पशुपालनको लागि प्रमुख रहेको छ । त्यसमा पनि अत्यन्तै रमाइलो र प्राकृतिक गरिमाले परिपर्ूण्ा सिड्नी सहरको किनारी इलाकामा सर्ूयास्त हुने समयमा मोटरबोटहरू कुदाउन औधिनै मजा आउँछ क्या !

कुराहरूको पहाड चुल्याएर ऊ आफ्नै देशलाई माथि उकासिरहेकी थिई । म उसको ध्यान अरुतिरै तान्न खोजिरहेको थिएँ । स्टीमर पानीको पेटलाई आफ्ना प्रवल पखेटाले चिरेर अघि बढिरहेको थियो । केही क्षणसम्म हाम्रो मौन तोडिएको थिएन ।

धेरै टाढा फाँटमा एकत्र भएर चरिरहेका गाईका बथानहरूलाई देखाउँदै ऊ पुनः अघि बढी-
“उ त्यस्तै बथानका बथान पशुहरू अष्ट्रेलियाको मैदानी फाँटमा त्यसरी नै चर्ने गर्छन्, तर मैले त्रि्रो देशका पहाडी इलाकाको भ्रमणमा कहिले पनि नेपाली गोठालाहरूलाई त्यस्तो फाँटमा देख्ने मौका पाइनँ । गाई चराउने गौचरनको अभावले गर्दा त्यहाँका कृषकहरूलाई निकै मुश्किल परेको होला, हैन ?”

‘हो, तिम्रो देशका जस्ता ठूल्ठूला गौचरनका फाँटहरू हाम्रो देशमा छँदै छैनन् भने पनि हुन्छ । भएन, हजारौँ भेडाहरूलाई एकतत्र पारेर हेर्न सक्ने हेलिकप्टरहरू नै हामीलाई कसरी प्राप्त हुन्थे र सूजन – तिमीहरूको जस्तो अथाह जलराशिले घेरि एका पर्थ, डार्बिन, ब्रिसवेन र सिड्नी जस्ता ठूला सहरहरू पनि खोई कहाँ छन् र हामीहरूसँग – जसको सहायताले हामी सामुन्द्रिक देशहरूसँग हाम्रो मित्रता अझ राम्ररी बढाउन सकौँ ! हाम्रा पोखरा, खप्तड, तानसेन र इलामे प्रकृतिका सुन्दर र आकर्ष छटाहरूले मान्छेको मन मात्र लोभ्याउने गर्छन् । सौर्न्दर्य पालेका आफ्ना शरीरहरूको प्रदर्शन गरेर तिनीहरूले मान्छेको मनलाई हुरुक्क हुरुक्क पार्ने मात्र गर्छन्, अनि आफ्नो रुप अरुका आँखाभरि बिच्छ्याएर कहिल्यै नरित्तिनेगरी मोहनी लगाँछन् ।”

हामीलाई बोक्ने स्टीमर पहाड छेउकै जलराशिलाई काटेर हिँडिरहेको थियो । स्टीमर भित्रैबाट पहाड देखिने गरी ऊ मेरा तस्वीरहरू खिचिदिन्छे, उसका तस्वीरहरू खिचिमाग्छे र हामी दुवैका तस्वीरहरू खिचिदिनकालागि छेउमै बसेकी आसामे विशाखालाई अनुरोध गर्छे ।

“हिमालय पर्वतमालामा त बहुमूल्य रत्नहरू पनि पाइन्छन् अरे नि हो -” मैले भन्नै चाहेर पनि बिर्सिरहेको कुरा एकाएक ऊ उक्काउँछे ।

“अँ, अति नै मूल्यावान् र असंख्य उच्चकोटीका रत्नहरू हिमालयको गर्भमै प्राकृतिक तरीकाले निर्माण भएर हिउँको पग्लाइसँगै क्रमशः तल झरेर ठूल्ठूला नदीहरूबाट बग्दै सागरमा मिल्न पुग्दछन् रे र प्रकृतिका उच्चतम् महत्व राख्ने ती बहुमूल्य रत्नहरूलाई अध्यात्म र भौतिकवादी दुवैले आ-आफ्नै तर्क र प्रमाणहरू दिएर मान्छेका गुणकारी वस्तु मानेका छन् ।

‘प्यारी सूजन, दिक्क मान्दिनौँ भने म तिमीलाई हाम्रो धरातल र परिवेश अनुसारको हिन्दू धर्मसम्बन्धी पनि केही कुरा भन्न चाहन्छु । हाम्रो जीवन निर्वाहको आधार नै प्रकृतिका समस्त स्रोतहरू भएकाले हामी हाम्रा डाँडा, पानी, घाम, वृक्ष र वायुलाईर् इश्वरका रुपमा पूजा गछौँ । तिनीहरूका नाउँलाई विभिन्न देवीदवताका प्रतिक ठानेर फूल, पाती र अक्षता चढाउँछौँ र हाम्रा शान्तिकामी उपदेशहरूलाई कोसेली बनाएर विश्वभरि नै शान्तिका शन्देशहरू छर्क हाम्रा शान्तिप्रिय हिन्दूदेवता महादेव पनि हिमालय इलाकामै बस्ने शान्तिप्रिय किरात देवता हुन् । उनले हिमालय पर्वतकी छोरी पार्वतीलाई नै आफ्नी श्रीमती बनाएका थिए रे !’

ऊ निकै चाख मानेर मेरा कुरा सुन्नमा मस्त थिई । म आफ्ना कुराहरू यसरी नै व्यक्त गरिरहेको थिएँ । तेजपुरको बन्दरगाह आइपुगेको सूचना हामीहरूले पाएका हुन्छौँ । बन्दरगाहबाट केही क्षण पैदलयात्रा गरेर तेजपुरको सहरी इलाकामा पुगिन्जेल उसले आफ्नो राष्ट्रकै प्रसंगलाई गफमा ओकलेकी थिई । त्यति बेला उसले आफूलाई कट्टर राष्ट्रवादी बनाई, उसको राष्ट्रियताको जल्दो बल्दो पाठसमेत पढाइ ।

मेरो देशको राष्ट्रियताको बारेमा अरु पनि केही कुरा सोध्नुअघि उसले भनेकी थिई- ‘मेरो देशमा सप्रनु भनेको राष्ट्रियताको पालना गर्नु हो, राष्ट्रको उत्थानमा सहभागी भएर राष्ट्रलाई गतिलो योगदान दिनु हो र सम्पूर्ण राष्ट्रलाई प्रगतिको पथमा माथि माथि उचाल्नु हो ।’

उसका प्रत्येक भनाइले त्यस समय म भित्र रहेको आत्महीनताको विरुवालाई मल र पानी मिलेको थियो र त्यो म स्वयंमलाई दिइरहेको व्यङग्य झैँ लागेथ्यो । उसका प्रत्येक प्रश्नको उत्तर दिनुअघि मैले उसको लहलहाउँदो र मौलाउँदो राष्ट्रियताप्रति विचारेथेँ । अनि ऊ जस्तै विदेशीहरूले सम्झेको नेपाल हेरेथेँ । त्यसबेला मलाई एउटा अथाह पीडाको महसूस भएथ्यो । केही क्षणअघि छाँटेका सम्पूर्ण भाषणहरू मैले विनासित्ती पुर्याउन खेाजेको औपचारिकता जस्तै लागेथ्यो । तब कसरी भन्नु मैले मेरो देशमा सप्रनु भनेको व्यक्तिगत भवन बनाउनु हो, जसरी भए पनि पैसा कमाउनु हो र ऐस आरामका पछि दगुरेर स्वराष्ट्रलाई नै बिर्सनु हो भनेर –

सम्झँदा सम्झँदै म ब्रहृमपुत्रको किनारमा उफ्रने ती जलप्राणीहरूलाई सम्झिन पुग्छु जसले ब्रहृमपुत्रका पानीको सतहभन्दा निकै माथि उप्रिmएर तेजपुर जानुअघि हाम्रो ध्यान भङ्ग गराएका थिए । उहिले उहिले प्राचीन समयमा पनि यस्तै सोँस र गोहीआकार लिएका छेपारा जातिका ‘डाइनोसोरस’ नाम गरेका अत्यन्त भीमकाय र डरलाग्दा जीवहरू थिए रे । कालक्रमको कुचक्रमा परेर शक्ति र बलको घमण्डले तिनीहरू आफू आफैँमा लडेर मरेका थिए रे र उनीहरूको जिलो नै संसारबाट नाशिएर बेपत्ता भएको रे ।

म पनि अहिले तिनैखाले मान्छे पाल्ने मेरो घरपरिवालाई सम्झिन्छु । ती विचार शुन्य ‘डाइनोसोरस’ झैँ लडेर मासिन खोजिरहेको मेरो संसारलाई सम्झिन्छु र आपसी शक्तिको होडबाजी चलाइरहेका मान्छे मान्छेबीचको षडयन्त्रकारी खेललाई नजीक ल्याउँछु ( कतै तिनीहरूले हाम्रो अस्तित्वलाई डाइनोसोरसको इतिहाँस झैँ पार्ने त होइनन् – उत्तरहरू मेरा मस्तिष्कका कुनाकुनामा हराएर जान्छन् ।
अँ, तेजपुर सहर पुग्ने बित्तिकै हामीहरूले सहरनजीकैको उषा पहाडमा गएर ब्रहृमपुत्र नदीको बीच-भागमा पुगेर डुङ्गाबाटै जाल बिछाएर माछा मार्ने माझीहरूको तस्वीर खिचेका थियौँ, त्यहाँ उर्लने असंख्य छालहरू हेरेर रमाइलो मनाएका थियौँ ।

निधारमा तीनधर्के चन्दन लेपेर टाउकामा टोपी लगाउने कैयौँ प्रवासी नेपालीहरूले ब्रहृमपुत्रको पल्लो किनारको गाउँदेखि वारि सहरको किनारसम्म डुङ्गा खियाउँदै दूध ओसारेको देख्दा प्रवासी नेपालीहरूको बारेमा सूजनले मसँग प्रशस्त जानकारी लिन खोजेकी थिई ।

“गाईको थुनबाट अविरल झर्ने दूधका सिर्काहरूले ढुङ्ग्राहरू भरेर आफ्ना खल्तीमा नोटका बिटाहरू घुसार्ने मीठो सपना देखेर मुङलान भास्सिए पनि नेपालीहरूलाई केही वर्षा आफ्ना स्वदेशी डाँडापाखाहरूले, पुजेका देवीदेउरालीले र लेकमा फुल्ने लालीगुराँसका फूलहरूको मायाले उनीहरूको हंसलाई तान्ने गरेको तथ्यलाई मैले स्पष्ट पारिरहेको थिएँ । ख ! कस्तो चुम्बकीय शक्ति छ हाम्रा निर्जीव पहाडहरूमा – फेरि नेपालीहरूलाई झुरो र चकमक नै मन पर्छ सूजन ! दर्शनढुङगा रगेटेर निकालिएको आगोबाट नै हामीहरू तमाखु सल्काउन रुचाउँछौँ, सरुवाको तेलमा सलेदो हालेर र सल्लाको दियालो सल्काएर नै हामीहरू अँध्यारो भगाउन चाहन्छौँ, न्यानो मनाउन मनपराउँछौँ । यो हाम्रो आदिम सत्यको उजागर हो ।”

‘उषा पहाड’ का टुप्पामा बसेर ब्रहृमपुत्रलाई हेरिहहेको बेला हामीहरूका टाउका माथिबाट सकुनका एक बथान राजहंश उडेका थिए । कैलाश पहाडबाट मानसरोवर ताललाई छिचोल्दै आउने ती राजहंशहरू गंगा र ब्रहृमपुत्रका किनारी भागमा गुड्डी खेल्न र सन्तान जन्माउन आउने गर्छन् रे । त्यस्ता धेरै थरी चराहरू तास्मानिया टापुबाट आकाशमा बिहार गर्न निस्केर धेरै टाढासम्म उडेर पुग्ने गर्छन् रे ।
स्टीमरको यात्रामा तस्वीर खिचिदिने सहयात्री विशाखाले ‘उषा पहाड’को बारेमा धेरै लामो कथा सुनाएकी थिई ( ‘बाणासुर भन्ने राक्षसकी एउटी मात्र सुपुत्री उषालाई श्रीकृष्णका छोरा अनिरुद्धले प्रेमपर्ुवक भगाएर डाँडो कटाउन खोज्दा त्यसको प्रतिरोधमा धेरै ठूलो संघर्ष भएर समस्त तेजपुर खूनैखुनले लेपिएको थियो रे ।

‘माया र यौनका उग्र तिर्खाहरूले पनि मनभित्र भूइँचालो जन्माइदिदो रहेछ । रगतका खोलाहरू बगनउन सक्दो रहेछ अनि देवता र राक्षसबीचका पर्खालहरूलाई पनि सजिलै तोडिदिँदो रहेछ हैन -‘

उसले आफ्ना ठूल्ठूला कुण्डल हल्लाउँदै मलाई र्समर्थन जनाएकी थिई ।
‘तिमीलाई रातिको रमाइलोले रन्थन्याएजस्तो छ नि मोहन -‘सूजनका तीखा स्वरहरू मेरा कानका पर्दामा ठोक्किन आउँदा म झसंग भएथेँ र मौनतालाई तोडेर अनौठोखाले हाँसो हाँसेको थिएँ ।
बेलुका उसलाई बिदा गर्न लाग्दा एकचोटि फेरि पनि नेपाल आउने कबोल गरेकी सूजनले मागेका माफीहरूले मेरो मन र मस्तिष्क अझैसम्म छटपटाउने गर्छ ।

अन्धकारको गर्भलाई चिरेर गौहाटी रेलवे स्टेशनबाट दक्षिणपूर्वी इलाकातिर बेगिइरहेको यात्रुवाहक रेलगाडीबाट उसले हल्लाएका मायालु हातहरू रेल ओझेल नहुन्जेलसम्म देखिइरहेका हुन्छन् । सधैँ झैँ हावाले उडाउने गरेको उसको कपाल अझ जोडतोडले हल्लिरहेको हुन्छ ।

पाहुना गृहमा पुगिसक्दा समेत रेलगाडीकीक सूजनसँग उडिरहेको मेरो हंसले केही भेउ पाएको हुँदैन । रेल चढ्नुअघि सफल यात्राको कामना गर्दा उसले झारेका आँसुहरू अझैसम्म मेरा दाहिने बाउलाबाट सुकेका हुँदैनन् ।

Ramkumar Shrestha – Nidarta

रामकुमार श्रेष्ठ – निडरता
करीब ढाइ बर्षको अष्ट्रेलिया बसाइपस्चात नेपालमा डेढ बर्ष विताइ करीब तीन बर्ष अघि वेलायत आएर १२ वर्षको छोरो पुरकले प्रबेश परीक्षाको सफलतापछि ग्रामर स्कूल (वेलायतमा छानिएका विद्यार्थीहरुले मात्र पढ्न पाउने स्कूल) मा पढ्न पाउने भएपछि उस्लाई शिक्षकहरुसंग प्रश्न गर्न र सोधेका प्रश्नहरुको जबाफ दिन डराउन हुन्न भनी संझाइरहेको बेलामा ६ वर्षकी छोरी पूजा संदा झैं उनको उमेरकाहरुलाई जवाफ दिन अति कठीन प्रश्न तेसार्छिन्, “वावा अस्ति श्यामलाई असाध्यै मूर्ख छ पट्टक्कै डराउँदैन भन्नु भएको होइन अनि अहिले फेरि दादालाई डराउन हुन्न किन भन्नु भएको त?” “बदमाशी गर्न नडराउने मानिसलाई मूर्ख भनिन्छ तर राम्रो काम गर्न भने डराउन हुन्न नि त । शिक्षकहरुसंग प्रश्न गर्ने र सोधेका प्रश्नहरुको जबाफ दिने भनेको त बढी जान्नको लागि हो त यस्तो काममा डराउन हुन्न नि छोरी” – संक्षेपमा यस्तो जबाफ दिएँ छोरीको जिज्ञासा पुरा गर्न मैले । योभन्दा बढी जान्न पहिला छोरी ठूलो हुनुपर्छ भन्दै छोरीलाई तानेर काखमा राखी माया गर्न थाल्छु । छोरीको खुशीको सीमा थिएन सधै अनेक बहाना बनाएर काखमा बस्न खोज्नेलाई आफैले काखमा राखिदिएकोमा ।

निर्भयता, भयहीनता, महसूरपना जस्ता शब्दहरुलाई पर्यायबाचीको रुपमा मान्न सकिने निडरताको बारेमा सामान्यत मानिसहरुले खासै सोचेको अथवा चासो दिएको पाइन्न यसलाई बिशेषणको रुपमा प्रयोग गर्न र कहिलेकाही त्यस्ता ब्यक्तिहरुको कुरो गर्न वाहेक यद्यपि ब्यक्तिगत एबं सामाजिक जीवनमा यस्ले गर्दा पर्न सक्ने क्षणिक एबं दूरगामी संभाबित बिभिन्न परिणामहरुका कारण यसबारे सोचिनु र यस्लाई महत्व दिइनु भने अति आबस्यक देखिन्छ । ब्यक्ति ब्यक्तिमा पाइने निडरताको प्रकृति र त्यस्को श्रोत अनुसार त्यस्को असर ब्यक्ति, समाज, देश र संपूर्ण बिस्वमा आ-आफ्नै किसिमले परिरहेको हुन्छ । वास्तबमा निडरता के हो त, यो आबस्यक कुरा हो कि होइन, निडरताका श्रोतहरु के के हुन सक्छन्, यस्लाई कसरी वर्गीकरण गर्न सकिएला, निडरताले ब्यक्ति र समाजमा के कस्ता असरहरु पार्न सक्ला त – यी यस्ता प्रश्नहरु हुन जुन निडरताको बिषयमा गहन जानकारी हासिल गर्न सहायकसिद्ध हुन सक्छन् ।

कुनै पनि काम कुरो निर्भिकतापूर्बक बिना हिचकिचावट गर्न सक्ने क्षमता राख्न सक्नु निडरता हो, तर बिभिन्न ब्यक्तिमा पाइने निडरताको प्रकृति भने त्यस्को श्रोत एबं कारणको आधारमा फरक फरक हुन्छ र सोही अनुरुप हुने त्यस्को प्रदर्शन र कार्यान्वयनको असर बिभिन्न ब्यक्ति र समाजमा बेग्लाबेग्लै तवरले पर्छ पनि । निडरताले गर्न पर्ने काम कुराप्रति व्यक्तिमा पाइने आत्मबलको मापदण्ड तोक्न सक्छ अनि ब्यक्तिले गर्ने काम कुराबारेको प्रस्तुतिको गुणात्मक पक्ष र ज्ञानको मात्रालाई परिभाषित गर्न सक्छ । कुनै पनि काम कुरा गर्ने सिलसिलामा ब्यक्तिद्धारा प्रदर्शित निडरताको परिणाम या त निर्णयको रुपमा देखा पर्छ या त निर्णयलाई सहायकसिद्ध हुने प्रकृयाको रुपमा । त्यसै गरी यस्को प्रयोग क्षमता अभिबृद्धिको लागि पनि हुन सक्तछ र क्षमता प्रदर्शनको लागि पनि । सामान्यतः व्यक्तिमा अन्तर्निहित ज्ञान शक्ति, आडको संभाबना, अहंकार, पारिवारिक एबं सामाजिक परिबेश, न्यायसंगत मान्न नसकिने कुराहरुमा भएको श्रृङ्खलाबद्ध संलग्नता, यथार्थता लुकाउन पर्ने वाध्यतामा प्राप्त श्रृङ्खलाबद्ध आंशिक एवं पूर्ण सफलता आदि जस्ता कुराहरु श्रोत मान्न सकिन्छ निडरताको लागि । उपर्युक्त कुराहरुबाट स्पष्ट हुन्छ कि ब्यक्ति ब्यक्तिबाट प्रदर्शन हुने निडरताले बिभिन्न ब्यक्तिहरु र समाजमा सकारात्मक र नकारात्मक दुबै किसिमका परिणामहरु दिन सक्तछ ।

जे जस्तो सामाजिक पृष्ठभूमिमा मानव सभ्यता अगाडि बढिरहेको छ त्यस्लाई मध्यनजर गर्दा बिना हिचकिचावट निर्भिकतापूर्बक गरिएको देखिने अधिकांश काम कुरोको पछाडि त्यस्तो परिणाम देखाउन सहायकसिद्ध हुने बिभिन्न उत्प्रेरकहरुः नियमित अभ्यास, लोभ लालच, बाध्यता, श्रृङ्खलाबद्ध अभ्यस्तता, बिशेष समर्थन जस्ताले काम गरेको पाइन्छ । बिषय वस्तुको जटीलताले गर्दा उदाहरणको प्रस्तुति बढी सान्दर्भिक हुन सक्छ । एउटा परिवारमा श्रीमानले सम्बन्धमा नै गतिरोध आउन सक्ने किसिमले लगाइएको श्रीमतिको अभियोगलाई अनेकन तबरबाट होइन भन्ने विश्वाश दिलाउन प्रयास गर्योि तर धेरै कारणले गर्दा आफूले लगाएको अभियोग सत्य हो भन्ने बुझ्दा बुझ्दै पनि पेश नै गर्ने प्रमाण पनि नभएको र घटनालाई बढाउँदा विद्यमान सामाजिक परिबेशले गर्दा आफ्नो सामाजिक प्रतिष्ठामा समेत असर पार्ने ठानी मौन बसी मानसिक तनाव कम गर्न ध्यान पनि शुरु गर्न थाली । यस्लाई श्रीमतिको कमजोरी ठानी श्रीमानले आफ्नो लागेको बानीलाई बिभिन्न रुपमा निरन्तरता दिन थालयो । कहिलेकांही पुनः त्यस्तो केही महसूस गरेपछि श्रीमति कैयौं दिनसम्म श्रीमानसंग राम्रोसंग बोलचाल गर्न छाड्थी र त्यसबाट उस्ले बुझ्थ्यो कि उस्को आँखा चोर कामको उस्ले भेउ पाइ । एकातिर सामाजिक परिबेश र अर्कोतिर बढ्दै गएका केटाकेटीको भबिस्यको बैशाखी टेक्दै जीवनमा वाध्यतापूर्बक धेरै झिझ्यारलाग्दा आरोह अबरोह पार गर्दा गर्दै अब त यस्तो बिन्दुमा आइसकेको थियो कि एउटालाई अर्कोले बिस्वास गर्दैन भन्ने बुझेर पनि झूटो बोल्नु, बहाना बनाउनु, जसरी पनि जित्नै खोज्नु केही न केही भैसक्यो भने अर्कोलाई अर्कोले बोलेको कुरालाई सुने पनि नसुने झैं गर्नु र साथी भाइको सामू औपचारिकताको हाँसो हाँस्नु सामान्य भैसक्यो । अति संबेदनशील र जटील उदाहरण हो यो । यहाँ win win को नभएर loss loss को सिद्धान्त लागु भएको छ । श्रीमति त संधै हार खाएकी छे परिस्थितिबश – क्रमशः निडर बन्दै गएको श्रीमानको निडरताको प्रदर्शनको नकारात्मक असरको चपेटामा परेकी छे भने सफलता पाएको ठान्ने श्रीमानले सफलताको बिजयोल्लास कहिल्यै कहीं मनाउन पाएको छैन आफ्ना गल्ती कमी कमजोरीहरुलाई ढाक छोप गर्न फट्याईं गर्ने बानीलाई आदतमा परिणत गरेर परिवारमा अशान्ति ल्याउन र सामाजिक प्रतिष्ठामा आउने -हासलाई बिबसतापूर्बक स्वीकार्नु बाहेक । लागेको बानी छुटाउनुको अलावा बिभिन्न रुपमा दिइएका त्यस किसिमका कि्रयाकलापको निरन्तरताका कारण खेल्न परेको दोहोरो भूमिकाले गर्दा सधै बाध्यतापूर्बक बोल्न परेको झूटद्धारा सिर्जित भित्रभित्रै दमित पीडाले गर्दा शरीरभित्र पैदा हुने अनाबस्यक हर्मोनले बेमौसमका शारीरिक र मानसिक असन्तुनका लक्षण र संभाबनाहरु बिस्तारै बिस्तारै बढ्दै जानु अस्वाभाबिक होइन ।

काग कराउँदै गर्छ पीना सुक्तै गर्छ भने झैं बिरोध पनि हुँदै गर्ने बिरोध गराइले कुनै अर्थ पनि नराख्ने राजनीति र भ्रष्टाचार जस्ता क्षेत्रको उदाहरण लिने हो भने बाध्यताबश त्यस्तो कार्यमा संलग्न हुन पर्ने नयाँमा वाहेक त्यस्तै बाध्यता अथबा बिभिध अन्य कारणले गर्दा श्रृङ्खलाबद्ध रुपमा त्यस किसिमको कार्यमा भएको बहु संलग्नता तथा शक्ति आडको बैशाखी टेक्नेहरुको आफ्नै किसिमको अहंपना जस्ता कारणले गर्दा जे जसरी निर्धक्कसंग भ्रष्टाचार गरिरहेका हुन्छन सतही रुपमा हेर्दा भ्रष्टाचारमा संलग्न पक्षहरु आर्थिक र सामाजिक पक्षको एउटा पाटोमा बिजयी भएको देखिए पनि उनीहरुलाई राम्रोसंग बुझ्नेको नजरमा भने सामाजिक पक्षको अर्को पाटोमा भने हार भएको देखिन्छ । समग्र भ्रष्टाचारको दुष्परिणाम समाज र देशले कसरी भोग्न पर्छ भन्ने यथार्थता त सबैमा जग जाहेरै छ । सामान्य जीवन यापन गर्न धौ धौ पर्ने जागिर खाएर लखपती करोडपती बन्नुको पछाडि जिम्मेवार छ यही नै खुल्ला रहस्य । हालसम्म प्रमाणित हुन नसकेको तर रासायनिक र जैबिक हतियारको निहुँ पारेर शुरु भएको इराकसंगको युद्ध र त्यसपछि हालसम्म भैरहेको अति महँगो सैनिक कार्यबाही जस्ता कारण पनि जिम्मेवार छैन र वर्तमान विस्वव्यापी आर्थिक मन्दीको लागि? जे जस्तो कारण देखाएर युद्ध गरिए तापनि युद्धको खास कारण भने लुक्न नसकेको रहस्य नै हो ।

सधैं सबै कुरो सबै ठाउँमा समान रुपमा लागु नहुन सक्छ भन्ने यथार्तताबाट यो प्रसंग पनि अपबादरहित नभै रहन सक्तैन । प्रकृति अथाह छ अति बिचित्रको छ – यस्ले कसैलाई पनि अर्कोसंग ठ्याक्कै उस्तै हुनै दिदैन । प्रत्येकलाई केही न केही बिशेष गुण दिएकै हुन्छ । कोही धारा प्रबाह बोल्न सक्छ, तर लेख्न सक्तैन भने कोही मजासंग लेख्न सक्छ, तर बोल्न जान्दैन । कहिलेकांही यस्तो पनि देखिन्छ कि केही बिषयमा सामान्य जानकारी भएकोले उस्कोभन्दा धेरै जानकारी भएकोले भन्दा राम्रो प्रस्तुति गरेको । एउटै संस्थामा कोही जन साधारणसंग राम्रो संपर्क राख्न सक्छन् भने कोही प्रतिबेदन आकर्षक ढंगले लेख्न, कोही मरेर काम गरिरहेका हुन्छन् र पनि गरेको काम देखाउन सकिरहेका हुन्नन् भने कोही काम चोर हुन्छन् र पनि मरेर काम गर्नेले भन्दा बढी काम गरेको देखाउन खप्पिस हुन्छन् । सामान्यत वाकशक्ति राम्रो भएकोलाई क्षमताबान भन्ने गरिन्छ र त भन्ने गरिन्छ कि बोल्नेका पीठो पनि बिक्छ नबोल्नेको चामल पनि बिक्तैन र पनि सबैलाई राम्ररी चिनेर बुझेर उपयुक्त ब्यक्तिलाई उपयुक्त स्थान दिन सकेको खण्डमा संस्थाबाट दिन पर्ने परिणाम राम्रो परिणाममुखी बनाउन सकिन्छ । यसरी कहिलेकाही पकृति प्रदत्त केही बिशेष बिशेषता तथा अन्य कतिपय कारणले गर्दा कसैले आफैले भोगेको, गरेको तथा देखेको काम कुरा नै निर्धक्कसंग निडरता पूर्वक प्रस्तुत गर्न नसक्ता उस्को प्रस्तुतिमा आशंका उब्जने वाताबरण तयार हुन्छ भने कसैले आफैले नभोगेको नगरेको तथा नदेखेको काम कुरा पनि यस्तो किसिमले प्रस्तुत गर्छन् कि सो प्रस्तुतिमा शंका गर्न कठीन पर्छ । यस्तो स्थितिमा निडरताको सामान्य सिद्धान्त काम गर्न सकिरहेको हुन्न ।

माथि उल्लिखित प्रसंगहरुलाई संक्षेपमा चार्टको रुपमा तल प्रस्तुत गर्न प्रयास गरिएको छ । समग्रमा भन्नु पर्दा कुनै पनि काम कुरोको सन्दर्भमा कुनै पनि व्यक्तिले निर्धक्कसंग भन्न गर्न सक्नाकॊ पछाडि दुई कारणहरु देखिन्छन्ः सत्य र असत्य । सत्यको गहिराइको बिषय बस्तु अति गहन छ र त्यसबारेको प्रस्तुति यस लेखको आशय होइन । अधिकांश व्यक्ति कुनै न कुनै स्तरसम्म अज्ञानताको उपज बनिरहेको हुन्छ र आफूमा अन्तर्निहित सो अज्ञानताको पत्र नफालुन्जेल आफू र आफ्नो सोंचको बीच कुनै बिभेद छुट्याउन नसक्नाले के सही र के गलत भन्ने स्पष्टताको वास्तबिक रुपमा यकीन गर्न सकिरहेका हुन्नन । फलतः कतिपयले नचाहँदा नचाहँदै पनि गल्ती गरिरहेका हुन्छन् । अज्ञानताको सो पत्र फालेपछि मात्र वास्तबिक सत्यसंग साक्षात्कार हुन्छ र वास्तबिक सत्यको पहिचान गर्नेहरुमा कुनै स्वार्थ हुँदैन, कुनै लोभ लालच हुँदैन र गल्ती गर्ने संभाबना अति न्यून हुन्छ संधै होसियारीपूर्बक जिउने भएकोले । गल्ती नगरेपछि डर पनि हुँदैन । गल्तीको श्रोत नै काम, क्रोध, लोभ, मोह भएको र सत्यको पहिचान गरिसकेकाहरुको लागि यी सब स्वतः महत्वहीन भैदिने भएकोले उनीहरुको उद्धेस्य नै अरुको उद्धार, सहयोग र प्राणी मात्रको कल्याण हुन्छ । उनीहरुबाट निस्वार्थ काम कुरो हुने भएकोले त्यस्मा संलग्न दुबै पक्षमा गरिएका काम कुराको नकारात्मक असर केही पर्दैन । सत्य पहिचानको अभाबमा इमान्दार हुन खोज्ने मानिसहरुले समेत निस्वार्थ पूर्बक काम गर्न खोज्दा खोज्दै पनि कहिलेकांही कतिपय कारणबश परिणाम सोंचे अनुरुप नभैदिनाले चिन्ताको कारण बन्न सक्छ । तल प्रस्तुत चार्टले स्पष्ट गर्छ कि जस्को आधार सत्य छ, निडरता उनीहरुको बिशुद्ध गुण हो र सम्मानजनक सकारात्मक परिणाम ल्याउनु यस्को धर्म हो भने आधार असत्य हुनेहरुले जानाजान आफ्नो अथवा कसैको स्वार्थपूतिको लागि गर्न नहुने काम कुरोमा निडरता प्रदर्शन गर्न पनि सक्छन बिभिन्न कारणहरुले गर्दा र त्यस्को परिणाम भने हुन्छ कुनै न कुनै रुपमा समाजमा र आफूमा बिभिन्न नकारात्मक असरहरुको सिर्जना । सही र राम्रो काम कुरा गर्न खोज्दाखोज्दै पनि कहिलेकांही अज्ञानताको कारण सत्यलाई आधार बनाउने प्रयास असफल भइ चाहे जस्तो परिणामको सट्टा नकारात्मक परिणाम दिने किसिमले काम कुरो भैदिन पुग्छ ।

सामान्यतः सामाजिक एबं कानूनि मान्यतानुरुप गर्न नहुने काम कुरो भन्न गर्न मानिसहरु डराउनु वा हिचकिचाउनु पर्ने हो तापनि त्यस्तो नभएर अधिकांशप्रायः मानिसहरु निडरतापूर्वक त्यस्तो काम कुरोमा संलग्न भए गरेको पाइनुको पछाडि स्वार्थ, बाध्यता, महत्वकांक्षा, दबाब, अहंपना, बदलाको भाब, भैरहेको अथवा संभाबित समर्थन प्राप्त शक्ति जस्ता थुप्रै कारणहरु हुन सक्तछन र त्यसको आधारमा प्राप्त सफलतालाई उपलब्धि माने तापनि त्यो उपलब्धि सीमित ब्यक्ति र समूहलाई त हुन सक्ला तर समग्रमा त्यस्ले समाजमा बिभिन्न किसिमका नकारात्मक असर पार्न सक्तछ । अर्कोतिर जति निर्धक्कसंग त्यस किसिमका काम कुरामा संलग्न भएर आफ्नो कम्जारी लुकाउन खोजे तापनि यथार्थता कुनै न कुनै रुपमा सार्बजनिक हुँदा प्राप्त सामाजिक प्रतिष्ठा यथाबत रहन नसक्ने एउटा पक्ष छ भने अर्को पक्ष अरुलाई ढाँटेर समाजमा आफूलाई जे जसरी प्रस्तुत गरे पनि जुन पृष्ठभूमिमा गरिएको काम कुरो हो त्यसले भित्रभित्रै एक किसिमको त्रास, पीडा र अस्थिरता पैदा गरी शरीरभित्र बिकारयुक्त हर्मोन पैदा गरेर शारीरिक एबं मानसिक समस्याहरु सिर्जना गर्ने काममा सहायक भूमिका निर्बाह गरिरहेको हुन्छ त्यस्ले । इमान्दार हुन खोज्दाखोज्दै पनि कतिपय कारणबश हुने गल्तीका कारण हुने नकारात्मक परिणामहरु पनि अलि बढी होसियार भएको खण्डमा न्यूनिकरण गर्न सकिन्छ । स्पष्टतः सत्यलाई आधार मानेर बहु जन हितायको सिद्धान्तलाई ध्यानमा राखेर गरिने काममा प्रदर्शन हुने निर्धक्कपना सबैको हितमा हुनुका साथै आत्मा सन्तुष्टि दायक हुन्छ भने बिभिन्न कारणबश स्वार्थपूर्ण पृष्ठभूमिमा आफू र कसैको स्वार्थ पूर्तिका लागि गरिने निर्धक्कतापूर्ण कि्रयाकलापको कारण स्वार्थ पुरा गर्न समर्थ हुनेहरु वाह्य रुपमा सफल र खुशी देखिए पनि नैतिक रुपमा असफल र चिन्तित हुने र शारीरिक रुपमा पनि दुस्प्रभाब पर्ने कुरामा भने सन्देह छैन जस्को अन्तत्वगत्वा परिणाम हुन्छ बिभिन्न किसिमका सामाजिक समस्या ।

– केण्ट, वेलायत