आखिर किन दाइ हामीलाई मान्छे किन गन्दैन यो समाज किन सम्झन्छ हाँसोको पात्र दुनियाँ किन हाँस्छ हाम्रो बोलीमा हाम्रो रुपको के दोष छ जसलाई यो समाजले जनवार समान देख्छ किन दाइ किन ऊ प्रश्नमाथि प्रश्न थप्दै थियो झ्यालतिर फर्केर । म मौन छु । मसँग तत्काल उसका लागि चित्तबुझ्दो जवाफ छैन । बुझेको छु ऊभित्रको पीडा । उसभित्र दन्किएको आगो र जलनलाई । म महसुस गर्न सक्छु । मैले पनि पार गरेको छु यस्ता परिस्थिति । सान्त्वनास्वरुप बोलेँ यसमा कसैको दोष छैन सागर भाइ न हामीलाई बनाउने प्रकृतिको न हामीलाई देखेर छक्क ती मानिसको । दोष छ त केबल हेराइमा । दोष छ हाम्रो सोचाइमा । यही हेराइ र सोचाइमा हामीले परिवर्तन ल्याउनु छ । त्यसकै लागि त तिमी यहाँ छौ ।
तर दाइ थाकिसकेँ म । थकाइसक्यो यो समाजको तिरस्कारले । कति सहने कति अबुझ समाज छ यो हाम्रो । आजसम्म पनि धनीगरिब जातपात रुढीवादीमा अल्झिरहेछ । यस्तो समाजले हाम्रो मर्म कहिले बुझ्ला बजारमा गयो नौलो जनावरलाई झैँ क्वार्रक्वार्ती हेर्छन् सामान किन्न जाँदा पसले मुख छोपीछोपी हाँस्छ आखिर कति दिन सहने कसरी सहने उसले फेरि प्रश्न छरपस्ट पारिदियो मेरो सामु । सायद धेरै दुखाएछन् आज उसलाई । नत्र यसरी दुःख पोख्ने मान्छे होइन ऊ । केहीबेर सुस्तायो । लाग्यो ऊभित्रका प्रश्नहरु सकिए ।
एकछिन्मा छेउमा आएर भन्यो दाइ नरिसाउनु ल । यो समाजले दिएको घृणा र वितृष्णाले कहिलेकाहीँ यो जीवनदेखि नै रिस उठ्छ कस्तो जीवन बाँच्नै गाह्रो । अनायसै बहकिएछु ।
हो सागर तर पनि जीवन जीवन नै हो । बाँच्नका लागि हो । जुनरुपमा जसरी पनि हामीले बाँच्नु छ । कहिले भागेर कहिले लडेर दुःखलाई बाँड्दै सुखको खोजीमा डोहोर्याइरहनुपर्छ यसलाई । गन्तव्य भेटिन्छ बस् यही लक्ष्य हुनुपर्छ हामीमा । ठेस लाग्यो भन्दैमा बाटो नै मोड्नु हुँदैन ठूल्ठूला चट्टान टेकेर उक्लनुछ हामीले मैले उसलाई छोटकरीमा सम्झाउन खोजेँ । र खाटमुनी रहेको सात वर्ष पुरानो व्याग निकालेँ । जुन मैले घर छाडेको दिन बोकेर हिँडेको थिएँ ।
कपडाको त्यो कालो व्याग खुइलिएर ध्वाँसेध्वाँसे भएछ । बाँकी सबै उस्तै । खोलेँ त्यहाँ मेरो अतित उघि्रयो । अनायसै आँखा डगमगाए । हुरीको धुलोझैँ अतितका यादहरुले मेरो आँखा झ्वाप्पै पुरिदियो । छेउको सागरलाई पनि धमिलो देख्न थालेँ । विस्तारै यादहरु आँसु बनेर किनारा लाग्दै गए । सागर प्रस्ट देखिन थाल्यो । ऊ मतिर हेरेर छक्क परिरहेको थियो । मैले आँखा निचोरेर आँसु निखार्न खोजेँ । सोध्यो ुदाइ केभो अचानक तपाईंलाई केही होइन अतितका झझल्को आयो मैले सिधै भन्दिएँ ।
कस्तो अतित दाइ उसले मेरो कथालाई कोट्याउन खोज्यो । अलिकति उघ्रेको त्यो व्यागलाई मैले पूरै उघारेँ । एउटा खैरोखैरो ऊनीले बुनेको सुइटर निकालेँ र देखाउँदै भनेँ यो सुइटर मेरीले आमाले म क्याम्पस पढ्दा बुन्दिनुभाको । जाडोमा बिहानै क्याम्पस जानुपथ्र्यो हातैले बुनेको सुइटर न्यानो हुन्छ भनेर हातैले बुन्दिनु भाथ्यो उहाँले । साँच्चै न्यानोसँगै धेरै माया बुनिएको छ यसमा । खुब माया गनुहुन्थ्यो मलाई । तर खै मलाई आमाको माया किन लागेन सुइटर राखेँ ।
त्यहाँ केही तस्वीर छरिएका थिए । ुयोबीचको म अरु सबै स्कूलका साथीहरु । केटीहरु मलाई धेरै माया गर्थे । केटाचाहिँ मेरो साथी बन्नै चाहेनन् । सायद मेरो बोलीव्यवहार मननपर्दो हो उनीहरुलाई । सानो छँदा त म केटीकै जस्तो लुगा किनी माग्थेँ । कहिलेकाहीँ आमाको शृङ्गार सामग्री लगाउँथे । त्यो देखेर बुबाआमा पेट मिचिमिचि हाँस्नुहुन्थ्यो केही गर्नुहुन्नथ्यो त्यो बेला । मेरो बालमस्तिष्कमा उहाँहरुले धेरै माया गरेको लाग्थ्यो । त्यो बेला केटी जस्तै बन्न मन लाग्थ्यो । मेरो हिँडाइ बोलाइ काम गराइ सबै केटी जस्तै हुन थाल्यो । सानैछँदा मलाई प्रुक किन्दिनु भनेर आमासँग जिद्दी गर्दा नराम्ररी पिटाइ खाएको म कहिल्यै बिस्रन्न ।
सानो हुँदाको मेरो यो बानीलाई कसैले ध्यान दिएनन् । समयले मलाई बढाउँदै लगेछ जिन्दगी मोडियो । त्यही बानी समस्या बन्यो । घरको म कान्छो छोरो थिएँ । दाइ काममा लागिसक्नु भएको थियो । दिदीबहिनी थिएनन् । सायद त्यसैले मेरो व्यवहारले आमाबुबालाई छोरीको अभाव पूरा हुन्थ्यो म छोरीजस्तै बन्दा उहाँहरु रमाउनुहुन्थ्यो । तर पछि मेरो त्यही व्यवहारले उहाँको प्रतिष्ठामाथि प्रश्नचिन्ह उठाइदियो । बुबाले मलाई कैयौँपल्ट छोरा जस्तो बन्नु भनेर हकार्नु भो तर म परिवर्तन भइसकेको थिएँ । धेरै ढिला भइसकेको थियो । मैले चाहेर पनि साधारण छोरा मान्छे जस्तो बन्न सकिनँ । बारम्बार पारिवारिक यातना सहेँ । पिटिएँ बन्दी भएँ थुनिएँ । आमाले भन्नुभो गाउँलेहरु मलाई देखेर उहाँहरुलाई गाली गर्दै गिज्याउँदै हाँस्छन् रे !
क्याम्पस पढिन्थ्यो त्यसबेला । क्याम्पस पनि नजाने आदेश दिनुभो बुबाले । तर पनि जान्थेँ । जबर्जस्ती । केटाहरु मलाई जिस्काउँथे सताउँथे तर मतलब थिएन । केटीहरु मलाई सहयोग धेरै माया गर्थे । प्रविशा मेरो सबैभन्दा नजिकको साथी थिई । क्याम्पसमा मलाई जिस्काइरहने सन्देश पनि नजिकिएको थियो । हामी तीनजना आपस अत्यन्तै मिल्थ्यौँ ।
पहिला त म सन्देशलाई चिन्दिनथेँ । अचानक नजिकको साथी बन्यो । हुँदाहुँदै उसलाई म अर्कै सोच्न थालेको थिएँ । उसको व्यवहार त्यस्तै लाग्थ्यो । कहिले त सोच्थेँ प्रेम प्रस्ताव राखुँ तर ममा त्यत्रो हिम्मत कहाँ ! एउटा छोरो मान्छे । के सोच्ला उसले म रोकिइरहेँ । मनलाई थामिरहेँ ।
मन थामेको पनि ठीकै भयो । उसलाई त प्रविशा मनपर्दो रहेछ । उनकै लागि ऊ मेरो नजिक भएको रहेछ । पछि मात्रै थाहा पाएँ । मन त छियाछिया बन्यो फेरि भन्दै थियो उसलाई सहयोग गर्नु पर्ने रे मैले । प्रविशाले पनि उसलाई नै मनपराउँदी रहिछे । दुवैलाई मिलाइदिएँ ।
त्यसपछि म घरमै बसेँ । क्याम्पस जान छाडिदिएँ । साथीहरु घरमै लिन आउँथे । सबैलाई गाली गरेर धपाउनु हुन्थ्यो बुबा । एकदिन बुबा साह्रै रिसाउनु भो र भन्नुभो तँ जन्मनुभन्दा त नजन्मिएकै बेस हुने थियो कमसेकम इज्जतले बाँच्न त पाइन्थ्यो । यस्तो छोरो हुनुभन्दा त नभएकै भए हुन्थ्यो ।
मैले बुझेँ । यति नै बुझेँ म त्यो घरमा बस्नु बुबाआमालाई सताउनु हो । अनि यही आमाले बुन्नु भएको सुइटर साथीहरुका यिनै तस्वीर सँगाले । र बिदा मागेँ आमा बुबा अब म हजुरहरुलाई धेरै दुःख दिन चाहन्नँ । सुख दिन सक्ने भएँ भने एकदिन फर्केर आउनेछु ।
बुबाले रुखो बोली बोल्नुभो ुजाजा गइहाल् तर फर्केर पनि नआउनु यो घर । मेरो एउटै मात्र छोरो छ यो संसारमा । मैले मायाको आशमा आमातिर हेरेँ माया त आँखाबाट छचल्किएर पोखिन लागेको थियो । तर उहाँमा मलाई रोक्ने बोली थिएन । बुबा पनि मलाई माया नगर्ने होइन म हिँडेपछि उहाँ धेरैबेर रुनुभो । दाइले पनि मलाई धेरै खोज्यो होला । सन्तानको माया कसलाई हुँदैन र !
सागर मेरो सबै कथा सुनिसकेपछि बोल्यो त्यसपछि तपाईं घर कहिल्यै जानु भएन l
अहँ आँटै भएन । आजसम्म म उहाँहरुलाई सुख दिन सक्ने भएकै छैन । तर मलाई थाहा छ म घर फर्किने दिन आउँछ । जब यो समाजमा हामीजस्ता तेस्रोलिङ्गीलाई बुझ्ने सोचाइमा परिवर्तन हुनेछ हामीलाई हेर्ने दृष्टिकोणमा परिवर्तन हुनेछ हामी पनि उनीहरुजस्तै मान्छे हौँ भनेर यो समाजले हामीलाई चिन्नेछ । त्यसको लागि मैले केही गर्नुछ ।
प्रकृतिले बोली र रुप फेरिदिएको मात्र हो भनेर यो समाजले बुझ्ाउनु छ । अनि मात्र म घर फर्कनेछु । मेरो बुबाआमा आफै मलाई लिन आउनेछन् । अनि म घर जानेछु सबै साथीलाई भेट्नेछु गाउँलेहरु मलाई देखेर हाँस्ने छैनन् बुबाले ममाथि गौरव गर्नुहुनेछ । हो म त्यही दिनको पर्खाईमा छु हो त्यही दिनको ।