Manu Lohorung – Awahan

मनु लोहोरुङ् – आव्हान

समथरबाट पहाड चढ्दैमा
सगरमाथा पुग्न सग्दैनौ
पहाडबाट तराई झर्दैमा
मेरिआना देख्न सक्दैनौं
अहंकारको बायुपंखी घोडामा
आफ्नै गोहोमा अल्मलिदैछौं
हामी एउटा मूलबाटो निस्किने
गोरेटो मै अटेस मटेस गर्दैछौं ।

इतिहासको पाना च्यातेर
गर्‍याम् गर्‍याम् चपाउँदैछौ
हिजोको थोरै उज्यालोको
आकृतिको भित्तालाई
गर्ल्यामगुर्लुम ढाल्दैछौं,
समावेशीको बिगुल फुक्दै
आफ्नै संस्कृति र समाजमा
ध्वनि प्रदूषित बनाउदै छौं,
आफ्नो रंग खोज्ने निहुँमा
आरोपको हिलो छ्यापा छ्याप् गर्दैछौ ।
देउता पुज्ने गरेका ढुङाहरुलाई
बेकामे भनेर अहिले नफ्याकौं,
काम लाग्छ ढुंङ्गा-माटो दुवै
किनकि
यो धर्तीको श्रृजना एउटाले मात्र हुदैन
म,अनि हामी सबै यसमा रहनुछ
खडेरी मनको मरुभूमिमा कहिले
एकता र राष्ट्रियताको बीउ उम्रिदैन
चाहे पूर्वको कञ्चनजङ्धा होस या
पश्चिमको मानसरोवर-
हाम्रो लागि उत्तिकै
सङ्लो र अग्लो हुनु जरुरी छ
अनि मात्र सगरमाथा चिनाउन सक्छौं ।

शित्तलपाटी-६ संखुवसभा,हाल: इजरायल

Rupesh Rai – Bibhransha

रुपेश राई -विभ्रंश

प्रत्येक दिन
थपिने आँखा, नाक, कान
अनि चलमलाउने प्राण एउटा आकृति
लिएर निस्कन्छ हातखुट्टा
बोकेर, मान्छे

त्यसलाई
मान्छे, भनी हाल्न त भएन नि !

यदि
आकृति अर्कै लिए….!

ए,
होइन पो रहेछ ;
भन्नु कति सजिलो हुन्छ, नि ?

त्यसरी नै
आउँछ जान्छ क्रियकलापहरू
हास्नु र रूनुको, समयका आँखा र
मुखबाट तिमीले भनेको
मान्छे गिज्याउँदै

भइरहन्छ
मान्छेको जन्मजस्तो
अमान्छेको पनि अनि हत्तु भएर थाक्छ
उसको मर्यादा, प्रचलित मान्छेको
हास्ने प्रवृतिसँग

त्यसबेला
दुख्छ उसको घृणा कुनि कस्तो
मनको कुनामा चेप्टिएर
बसेको भावनासँग

पिरोलिएर
विभ्रंश हुन्छ अनुहारमा
लतपतिएको भेदभाव पनि अनि आँखा
च्यातेर निस्कन खोज्छ
भित्रको दृष्टिसमेत

स्खलित
भएको ईखको पिसाब
आक्रोशले ओढेको छालाबाहिर
अन्धा भएर दगुर्छ, समाजको पेरिपेडमा
छरपस्टिएको ब्रेल वर्णमाला
छाम्दै

लुछालुछ
हुन्छ तेरो र मेरो मान्छे, अमान्छेको
घरमा, अनि फेरि भेदभावको वीर्य
छर्दै डुलिबस्छ मान्छेको
आकृति ।

Ajaya Paudyal – Aba Balla Ta Shuru Bhayo

अजय पौड्याल – अब बल्ल त सुरु भयो अझै बांकी छ

अब बल्ल त सुरु भयो अझै बांकी छ
आँखा को गाजल घोलिएर गालामा आउन
अझै बांकी छ
कालो बादलले घमाईलो आकाश छाउन
भन्छौ भने अझै सुरू नै नगरौं
माया मात्र छैन यो संसारमा टेन्सन पाऊन

अब बल्ल त सुरु भयो अझै बांकी छ
कालो अंध्यारो रातमा एक्लै बिरह गाउन
अझै बांकी छ
तड्पिन,एक छाक खान अनि लाउन
भन्छौ भने यो बाटो नै नहिडौं
माया धितो राखी सकिंदैन धुरी छाउन

अब बल्ल त सुरु भयो अझै बांकी छ
शहरको भिडमा आफ्नो अस्तित्व पाउन
अझै बांकी छ
समाजमा पनि एक चिनारी बनाउन
भन्छौ भने यो गृहस्तीनै नगरौ
तर बिना तिम्रो साथ म जिउन त के
मर्न पनि पाउन्न

Bhupin Byakul – Kurup Kabita

भूपिन ब्याकुल – कुरूप कविता

एक्लै कति
सुन्दर भएर बसिरहोस कविता

एक्लै कति
सौन्दर्यको एकोहोरो प्रेमी बनिरहोस कविता

आज त्यसलाई
कुरूप पार्न मन लागिरहेको छ !

सबैभन्दा कुरूप राज्यसत्तामा पनि
सबैभन्दा सुन्दर देखिँदो रहेछ कविता

सबैभन्दा फोहोर
हिंसाको समुद्रमा नुहाएर
सबैभन्दा सफा भएर निस्कँदो रहेछ कविता

आज त्यसलाई
कुरूप पार्न मन लागिरहेको छ !

आउ प्रिय कविहरु
यसपल्ट कवितालाई
सुन्दरताको दासताबाट मुक्त पारौं
कलाको अनन्त बन्धनबाट मुक्त पारौं
र हेरौं
कबिताको बत्ति निभेपछी
अझ कति अंध्यारो देखिँदो रहेछ दुनियाँ
अझ कति खाली हुँदो रहेछ रिक्तता

के अन्तर छ
मन्दिर र बेश्यालयको नग्नतामा
के अन्तर छ
संसद भवन र आर्यघाटको दुर्गन्धमा
के अन्तर छ
न्यालय र मासु पसलको क्रुरतामा
यिनीहरुकै पर्खालबाहिर
सबैभन्दा इमान्दार भएर उभिँदो रहेछ कविता

आज त्यसलाई
कुरूप पार्न मन लागिरहेको छ !

आउ प्रिय कविहरु
आजै कबिताको मृत्यु घोषणा गरौँ
र हेरौं
झन कति जीवन्त देखिँदो रहेछ
कबिताको लासमाथि जन्मिएको कविता

हेरौं
कबिताको मृत्युमा खुसीले
कुन हदसम्म बौलाउँदो रहेछ बन्दुक

कति टाढासम्म सुनिँदो रेहछ – सत्ताको अट्टहास
र कति उदास देखिँदो रहेछ – कलाको अनुहार

सुन्दर कबिताहरु लेख्नलाइ त
सुन्दर समय बाँकी नै’ छ
किन आज लेख्न मन लागिरहेको छ
समयको अन्तिम लहरसम्म नलेखीएको
सबैभन्दा कुरूप कविता

जसरी बन्दुकले लेख्छ
हिंसाको कुरूप कविता सहिदको छातीमा …

एक्लै कति
सुन्दर भएर बसिरहोस कविता !

Lekhnath Paudyal – Bibek Batikako Sanu Phool 1

लेखनाथ पौड्याल – विवेक-बाटिकाको सानू फूल (क)

केही विद्वान कहन्छन्
ऋषिमुनितकले
ब्रह्माचिन्हू छ गाह्रो ।

माया-जञ्जाल जान्ने
विषयकन कुनै
ठान्दछन् उग्र गाह्रो ।

भन्छन् कोही महात्मा
पुरुष पुरुषको
भाग्य जान्नू छ गाह्रो ।

कोही रोएर भन्छन्
कुटिल मतलबी
मित्र चिन्हू छ गाह्रो ॥

Birbahadur KC – Mero Yatra Jari Chha

बिर बहादुर के.सी. – मेरो यात्रा जारी छ

म त क्रान्ति योद्धा हु
क्रान्तिको गर्भबाट जन्मिएको
म त लडाकु सिपाही हु
भिषण युद्ध जितिरहेको
मैले रगतसग बाचा गरेको छु
मैले जनतासग कसम खाएको छु
मेरो उद्देश्य भन्नु नै मुक्ति र स्वतन्त्रता हो
मेरो चाहना भन्नु नै क्रान्ति हो
क्रान्तिबाट शान्ति जन्माउन
मैले बुद्धसगं पनि सम्झौता गरेको छु।
त्यसैले, हातमा हात जोड्न
सहमत बन या नबन
तिम्रो सहमति बिना पनि
मेरो मुक्तियात्रा जारी रहने छ
मेरो क्रान्तियात्रा जारी रहने छ।

म त हिमालको छोरो हु
सगरमाथाले जन्माएको हो मलाई
म त आरोही हु
कयौं हिमाल चुमिसकेको छु
मैले सगरमाथा चुम्ने सपथ खाएको छु
मैले सगरमाथा हसाउने प्रण गरेको छु
मेरो सपना भन्नु नै आरोहि हो
मेरो विपना भन्नु नै आरोहण हो।
सगरमाथाको शिरमा विजयको साइरन बजाउन्
मैले पासाङल्हामु र आङसिरिं सग सम्झौता गरेको छु।
त्यसैले, गतिमा गति भर्न
सहमत बन या नबन
तिम्रो असहमतिको कुनै प्रवाह नगरी
मेरो सगरमाथा आरोहण जारी रहने छ।

म त उज्यालो ज्योतिष कण हुँ
आगोका लप्काबाट जन्मिएको
म त तातो लाभा हुँ
ज्वालामुखीबाट फुटेको
मैले संसार उज्यालो पार्ने संकल्प लिएको छु
मैले अध्यारो बढार्ने दृढता व्यक्त गरेको छु
मेरो भावना भन्नु नै उज्यालो हो
मेरो कामना भन्नु नै कालोको अन्त्यष्टि हो
किनकी मैले रावणहरु मार्न
रामसगं सम्झौता गरेको छु
त्यसैले, काधमा कांध जोड्न
तयार होउ या नहोऊ
तिम्रो तयारी विना
मेरो उज्यालोको खोजी जारी रहने छ।
मेरो रावण मार्ने चाहना पुरा हुने छ
मेरो संकल्पको यात्रा जारी रहने छ।

म त जितवीर हु
कयौं हारबाट जन्मिएको
मत रक्तविज हु
रगतका थोपा थोपाबाट जन्मिएको
मैले जित्नको लागि बलिदान गरेको छु
मैले दुनिया बदल्नको लागि उत्सर्ग गरेको छु।
मेरो उद्देश्य पूर्णजित हो
मेरो यात्रा नै सफलताको लागि हो
किनकि मैले जित्नको लागि सम्झौता गरेको छु।
त्यसैले, आऊ या नआऊ
तिम्रो अनुपस्थिति मै
मेरो जितको ढोका खुल्ने छ।
कदममा कदम मिलाऊ या नमिलाऊ
तिम्रो कदमको अग्रता बिना
म शिखर चुम्न सफल हुनेछु।
विजय सफलता
उज्यालो सुन्दरता
.अनन्त, अनन्त सम्म
निरन्तर अविरल र अविचल
जारी रहनेछ मेरो विजयको यात्रा।

Kumar Simkhada – Ko Doshi Chha

कुमार सिंखडा – को दोषी छ?

‘देश अन्धकार भो
गाउँ निष्पट्ट भो ‘

‘यो धमिलो गाउँ
यो अँध्यारो ठाउँ
कसरी हिँड्ने? ‘

‘अँध्यारैमा सल्बलाउनेहरुबिच
अँध्यारैमा निदाउनेहरुबिच
कसरी जिउने?’

भन्ने हामी,
भाडाका ट्युवलाइटले आँखा देख्नेहरु!
अन्धकार देख्नमा को दोषी छ?
अन्धकार देखिने देश?
या, अन्धकार देखाउने हाम्रो कालो चश्मा?

(अनेसास जापानद्वारा आयोजित भानु जयन्ती २०६५ मा वाचित)

Chaitanya Adhikari – Naya Saal Ko Jutta

चैतन्य अधिकारी – नयाँ सालको जुत्ता

नयाँ सालको संघारमा
एउटा खिन्न मान्छे जस्तै
ठिङ्ग उभिएको छ कोही
असमंजस, दोधारमा
लज्जा आधा अनुहारमा
आशा आधा अनुहारमा

आफ्नो गोडामा लगाएको
फित्ते चप्पललाई देखाउंदै
ऊ भन्छ –
यो साल नयाँ बुटजुत्ता लाउँछु कि ?
दह्रो खुट्टा हिंड्न पाउँछु कि ?
पुरानो जुत्ता एम्बुशमा खस्यो
हिंडिरहेको बाटो हठात् धुवाँमा फँस्यो
नपत्याए हेर,
यी पैतालाभरि आगोले पोलेका डामहरू!

यसपालिको बुट जुत्ता
मागेर नपाउने खालको हो भनेका छन्
आफैंले सिलाउने खालको हो भनेका छन्
सिउनेहरु भने
पिउनेको आनन्दमा झैं मस्त देखिन्छन
सियोसंग खेलिरहेका भेटिन्छन
कतै घोचाघोच गरेर
रक्ताम्य पार्ने त होइनन जताततै ?

यिनीहरुले नै हो,
यसपालिको बुट जुत्ता
टलकदार चमकदार हुन्छ भनेका,
टाला टाला मिलाएर
छाला छाला मिलाएर
रंगीबिरंगी बन्छ भनेका,
तलुवा एउटै छालाको चाहिन्छ भन्ने पनि छन्
त्यस्तो कहाँ पाइन्छ भन्ने पनि छन्
उफ! लाउनेका भन्दा बनाउनेका सुर्ता !

नयाँ सालको संघारमा
घाउमा लगाउने टेप जस्तै
पटक पटक उप्काउँदै टाँस्दै गरेको
एउटै मात्र तिथि-मिति भएको
अरु कुनै चाडबाड नलेखिएको
एउटा अनौठो क्यालेन्डर च्यापेर
कोही भनिरहेछ –
यो साल पनि
जुत्ता बनेन भने
असह्य हुनेछ मेरो पीडा…
बलजफ्ती घिसार्दै
कत्ति पो तन्काउन मिल्ला
यो काइते चप्पलको फित्ता ?

मलाई सोध्छौ भने ऊ को हो,
शायद त्यो मेरो देश हो ।

पोखरा

Ram Prasad Prasain – Katmira Sapana Ra Manchhe

रामप्रसाद प्रसाईं – कटमिरा सपना र मान्छे

मानव नरमुण्डहरू
को र कस्लाइ जस्ता प्रश्नहरूका फलाँटे डाँडाहरू
गुण्डावादका गञ्ज र
सामाजिक र सँसारिक पिण्डेश्वरहरूका धर्मशालामा दाग्बत्ती दिँदै गर्दा
अलि पर देवालयका मन्त्रोच्चारणहरू अवरतण हुँदै गर्दा
ठेलागाडाभरि डोर्याइएका बतासे सपनाहरू
स्वाभिमानी हातका श्रमजीवि ठेलाहरूसँगै
मानवनिर्मित मानीबिहीन पत्थरघट्टमा,
पत्थरघट्टमा फलिँदै गरेका अन्नका दानाहरूमा
दामाशाहीमा भाग लगाउँदै गरिइएका पुर्खालु हस्तिनापुर र हिम्वत् खण्डहरूमा
इतिहासका विधाताले पैतालामुनि भरिदएका खिल
र विजयशील जपमाला एकसाथ नियालिरहन्छ
अघिल्लो साँझको जाँडपानीको रापले लर्बराउँछ
अघिल्लो पुस्ताका कहर अनि विद्धमान् साङ्लाले सुस्ता शोषित भएझैँ

सपनाका बिस्कुनहरूमा रछ्यान रोप्दै हिँड्दा
तिम्रा चक्षुद्वारमा चियाइरहेका गाजलबन्दीले अस्मिताको धज्जी उडाउँछ,
हो, त्यहींनेर ठिङ्गुराका मार्गचित्रको इतिहासमा चिल्सा लाग्यो
इतिहासको साधक परतन्त्रको धावक भयो
जिजीविषा, स्वाभिमान् र स्वतन्त्रताको भावक नाटकीयरूपमा मेजमानको शावक बन्यो

भावक, धावक र साधकहरु
चास्नी, च्याँख्ला र चनैटो एकैसाथ
झुलो, चकमक र झिल्का बोकेर
सिपिका चालमा चल्दैछन् हाम्रा मिसिसिपिहरू
चुलोमा घान हालिएका दाउराहरू
अब भोकका, भोगका र शोकका कारूणिक विम्व नबनून्
अगेनोमा लोहोरो लुकाएर तरुल पकाउने परिपाटीसँगै

मागपत्र,
मार्गचित्र सहितको मृत्यु दण्डको
फैसला छुट्याउन नसक्ने तहसिल
हजुर म त
तमोसुक माथि भाग्यो
झट्टी हान्दिन

जीवन यात्राका हेमोग्लोबिनमा
ह्याम्लेट अस्तित्वको लकेट लेटेर
हाइरोनिमोका मिथक कथामा
मजस्तै जेठीकमेनाहरू
जेठीकमेनाजस्तै महरूका निमित्त
कुपोषणका निदानका निमित्त
प्रत्येक खिलि चुरमा
पोटासियम साइनाइड मिसाउने प्रणयलीला बन्द गर्नै पर्छ

Dr. Mohan Prasad Joshi – Chumbakiya Akarshan

डा. मोहनप्रसाद जोशी — चुम्बकीय आकर्षण

कहिले झर्ना भई छङछङ खस्दै,
कहिले रिसाएजसरी कुर्लेर ओर्लिंदै,
कहिले सुसेला हाली मीठो गीत गाउँदै,
कहिले कम्मर भाँचेर नागबेली खेल्दै,
कहिले सीधासीधा भएर हिंड्दै
एउटा नदी बगिरहेछ |

उसलाई थाहा छैन, ऊ कहाँ जाँदै छ ?
तर जाँदै छ, जाँदै छ, जाँदै छ |
उसलाई थाहा छैन ऊ के खोज्दै छ ?
तर खोज्दै छ, खोज्दै छ, खोज्दै छ |
एउटा चुम्बकीय आकर्षणमा परेर
ऊ निरन्तर अगाडि बढ्दै छ,
आफैँ नदी भएर पनि
प्यासी भएर हिंड्दै छ |

तर एक दिन आउँदै छ जुन दिन उसको
लामो यात्रा सकिँदै छ,
एक दिन आउँदै छ जुन दिन उसको
सारा प्यास मेटिंदै छ,
एक दिन आउँदै छ जुन दिन ऊ
नदीबाट समुद्र बन्दै छ !

(डा. मोहनप्रसाद जोशीको ‘कहाँ छ ठाउँ ‘ नामक कवितासङ्ग्रहमा समावेश भएको | डा. जोशीकै ‘कहाँ छ ठाउँ ‘ नामक गीति सङ्ग्रहमा पनि समावेश भएको | सङ्गीत: न्ह्यू बज्राचार्य, स्वर: आनी छोइंग डोल्मा |)

Ishwar Ballav – Manis Ko Payar

ईश्वर बल्लभ – मानिसको पयर

आकाश मात्रै नहेर
धरती पनि हेर्नुपर्छ
धरतीले मानिसलाई सारै माया गर्छ
जति नै तारा आकाशमा छन्
त्यति नै थोपा यहाँ पानी पर्छ,
त्यति नै बिरुवा यहाँ सर्छ
क्षितिज जतिजति टाढिंदै जान्छ
पाइला त्यति त्यति नै यहाँ सर्छ
कहीँ बत्ती बल्दै बल्दै जान्छ,
कहीँ बत्ती निभ्दै निभ्दै जान्छ
तर पयर मानिसको सर्दै सर्दै जान्छ ।

Gayatri Bhattarai – Shabdahar Ma Kabita

गायत्री भट्टराई – शव्दहारमा कविता

फूल-पाति, दुना-टपरीमा
सजिएको
त्यो
आँगन,यज्ञशाला…

फेरी अर्को रङ्गशालामा
अभिनीत हुन्छ
‘म’ हराएको मान्छे।

दर्शक ग्यालरीमा
चिच्च्याँइ रहेको देख्छु –
हिङ नभएपनि हिङ बाँधेँको टालो हल्याई
बाझागरे माइलो
(हो गामनाङे माइलो)

यसरीनै शब्दहारमा
फेरी अर्को कविता ॥

– ओदालगुडी,असम

Sulochana Manandhar Dhital – Bonsai

सुलोचना मानन्धर धिताल – बोनसाई

तिम्रा इच्छाका तारहरूले
मलाई अझै बेर्र्दै छौ के ?
बेर,
जति बेर्न सक्छौ बेर
आखिर म त
‘बोनर्साई’ नै त हुँ !

Yuddha Prasad Mishra – Ghaam Paani Ghaam Paani (Nepali Bal Kabita)

युद्धप्रसाद मिश्र – घाम पानी घाम पानी (नेपाली बाल कविता)

घाम-पानी घाम-पानी स्यालको बिहे
कुकुर जन्ती बिरालो बाहुन

झिलिमिली झिलिमिली बिजुली चम्क्यो
बादल गज्र्यो अन्धाधुन
जन्ती सन्ती भागाभाग
डोले भरिया कहाँ हुन्, कहाँ हुन्
घाम-पानी घाम-पानी स्यालको बिहे
कुकुर जन्ती बिरालो बाहुन

आँधी आयो असिना आयो
जन्ती बस्ने घरै उडायो
स्यालको बिहे भाङ् भाङ् भुङ् भुङ्
आज असार भोलि साउन
घाम-पानी घाम-पानी स्यालको बिहे
कुकुर जन्ती बिरालो बाहुन

(बालकोसेली पूर्णाङ्क १४, २०४५)

Shashi Thapa Pandit – Anshu Jharera Hune Bhaye Manchhele

शशी थापा (पण्डित)
(मधुपर्क २०६६ चैत)

आँसु झारेर हुने भए मान्छेले
मृत्युलाई पनि जित्न सक्थ्यो होला
तर पनि आँसुको मूल्य यहाँ
आफैँमा पनि अनमोल छ
रोएर बाँच्न चाहन्छ मानिस
रुवाएर जान निको ठान्दैन
पीडा र दुःख सहन्छ बरु
अन्तिम बिदाई दिन सक्दैन
मेरो मनको कुन कुनामा
रुमलिएछ त्यो जिन्दगी
घाँटीमा हाड अड्किरहेझैँ
मझधारमा अड्किएछ जिन्दगी
सम्पन्नता भित्र पनि
मायाको अभावमा पिल्सिएर

केवल वितृष्णै वितृष्णामा
विक्षिप्त बन्न पुग्छ मान्छे ।
देखावटी मुकुण्डो भित्र
मर्किएको खम्बा हुन्छ
बाहिरको सुन्दरताभित्र
कालकुटजस्तो विष हुन्छ ।

Prakash Rajapuri – Sambidhan Lekhan

प्रकाश राजापुरी – संविधान-लेखन
(मधुपर्क असार, २०६७)

संविधानमा नेपालीको पहिचान लेखिदेऊ ।
यस राष्ट्रको गौरव र स्वाभिमान लेखी देऊ ।।
लेखी देऊ यो नेपालीको, हिमाली सभ्यता ।
भृकुटी, जनक, सीताको सम्मान लेखी देऊ ।।
जनयुद्धमा, जसले दिए आहुति प्राणको ।
ती देशभक्त शहिदको, वलिदान लेखी देऊ ।।
विभिन्न धर्म, वर्ण, लिङ्ग र जातिको लागि ।
समान हक र प्रगतिको, विधान लेखी देऊ ।।
विश्वमानव हितको लागि, गौतम बुद्धको ।
अहिंसा, प्रेम, शान्तिको आहृवान लेखी देऊ ।।
अभियान लेखी देऊ, सगरमाथा विजयको ।
नेपालीका अद्वितीय, दास्तान लेखी देऊ, ।।
सम्पूर्ण मानव जातिको, कल्याणको लागि ।
मानवताले भरिएको, संविधान लेखी देऊ ।।
स्वर्ग पनि गर्दछ, जुन धरतीलाई नमन ।
त्यो धरतीको सौन्दर्य र गुणगान लेखी देऊ ।।
भरिए छ वीर गाथाले, इतिहास तै पनि ।
ए, ‘प्रकाश’ केही नयाँ र महान् लेखी देऊ ।।

Ishwar Ballav – Mero Behosi Aja

ईश्वर बल्लभ – मेरो बेहोसी आज

मेरो बेहोसी आज मेरो लागि पर्दा भो
जो थिए पीर सबै दुख सबै पर्दा भो

यो नशा जिन्दगीको प्यारो नशा रक्सीको
के हो यो? पिरती हो नयाँ नयाँ प्रेयसी हो
जे थिए स्वप्न सबै नै पग्लिएर पानी भो
के बिहान साँझ सबै जिन्दगी नै पर्दा भो

मेरो यो मात यहाँ के हो तिमी भनिदेऊ
मेरो यो आश यहाँ के हो तिमी भनिदेऊ
जे थिए यात्राहरु ती अल्झिएर बाधा भो
हराए गीत सबै हार सबै पर्दा भो

शब्द – ईश्वर बल्लभ
स्वर – नारायण गोपाल

Rakesh Karki – Nepal Ko Geet Gaai Raheka

इन्जिनियर राकेश कार्की – नेपालको गीत गाइरहेका

बिहानै झिसमिसेमा हलो काँधमा हालेर
हरुवाहरु नेपालको गीत गाइरहेका
गाईबस्तु धपाउदै मकैभटमास चपाउदै
चरुवाहरु नेपालको गीत गाइरहेका

हिल्याएको खेतमा लस्करै रोपारेहरु
धान रोप्दै नेपालको गीत गाइरहेका
साँझमा खेतालाहरु भर्खरै रोपेको बीउ
झिक्राले छोप्दै नेपालको गीत गाइरहेका

खोलापारि हाटबजारमा दमाइँ र दमिनी
लुगा सिउदै नेपालको गीत गाइरहेका
स्कुलबाट फर्केका विद्यार्थी ढुङ्गेधारामा
पानी पिउदै नेपालको गीत गाइरहेका

आरानमा फलाम पिट्दै कामी दाइ
पसिना पुछ्दै नेपालको गीत गाइरहेका
ठाडो उकालोमा भारी बिसाएर भरियाहरू
ढिँडो मुछ्दै नेपालको गीत गाइरहेका

सिपाहीहरु, प्रहरीहरु नेपालको झण्डालाई
सलाम ठोकेर नेपालको गीत गाइरहेका
केटाकेटी देखी बूढाबूढीसम्म ठूल्ठूलो स्वरले
राष्ट्रप्रेम पोखेर नेपालको गीत गाइरहेका

Sita Adhikari – Timro Naam Ma

सीता अधिकारी – तिम्रो नाममा
(मधुपर्क भदौ , २०६७)

एउटा फूलको संसार
सागरको संसार
अनि जूनको संसार
एउटा पूर्ण संसार
आजैका दिनबाट तिम्रो नाममा
बिताउन चाहें मैले ।
भूल गरेँ या सही
छुट्याउने जिम्मा तिमीलाई दिएँ
तिम्रो नाममा लेख्न मन लाग्यो मनका चाहहरू
खुलेर गाउन मन लाग्यो हृदयका भाकाहरू ।
मैले लाख कोसिस गरेको हो तिमीलाई भुल्न
कैयौँ दिन बिताएँ मानिसका भीडमा
तर सकिनँ,
फेरि मनको कुनामा एउटा अध्याय पल्टियो
मैले नसम्झी धरै पाइनँ
तिम्रो अनुहार पढिरहेको छु ।
मलाई थाहा छ,
तिमीलाई पनि त्यस्तै भएको छ ।
तिम्रो मनमा पनि उकुस-मुकुस बाटिएका छन्
बोल्न खोजिरहेछन् आँखाहरू
खुल्न चाहिरहेछन् अधरहरू
मुस्काइरहेछ तिम्रो हृदय ।
म भ्रममा छैन
एऽ नव आगन्तुक,
तिम्रो आगमनको प्रतीक्षामा
नजर बिछ्याएको छु
आशा छ,
शुभकामनाको शिखा बालेर
धड्कनभित्र उज्यालो छर्नेछौ
त्यसैले तिम्रो भरोसामा यो जिन्दगी बिताउन चाहें मैले
यो आकास, यो धर्ती,
आजैका दिनबाट तिम्रो नाममा
अर्पिदिन चाहेँ मैले ।

– धादिङ

Rakesh Karki – Na American Bhayen, Na Nepali Bhayen

इन्जिनियर राकेश कार्की – न अमेरिकन भए न नेपाली भए

कुर्सीको मोह हुनेहरु अध्यक्ष भए
बचेका खुचेका सबै उपाध्यक्ष भए
पैसा पैसा भन्ने कोषाध्यक्ष भए
कुनै न कुनै पदका दक्ष भए
न अमेरिकन भए न नेपाली भए
एउटा न एउटा संस्था खोली भए

घुमाउन जान्ने महासचिव भए
समाएर तान्ने सचिव भए
छाती फुलाउन मन लाग्ने सल्लाहकार भए
पद नभेट्नेहरु सबै हल्लाकार भए
न अमेरिकन भए न नेपाली भए
सकेसम्म दाउपेच चाली भए

चेसका गोटीजस्ता सदस्य भए
संघसंस्था नओड्ने अदृश्य भए
जताततै मुन्टो घुसाउने पदेन भए
जसरी पनि घुस्न खोज्ने जेनतेन भए
न अमेरिकन भए न नेपाली भए
पहिले नभेट्ने बल्ल यसपाली भए