रुपेश राई -विभ्रंश
प्रत्येक दिन
थपिने आँखा, नाक, कान
अनि चलमलाउने प्राण एउटा आकृति
लिएर निस्कन्छ हातखुट्टा
बोकेर, मान्छे
त्यसलाई
मान्छे, भनी हाल्न त भएन नि !
यदि
आकृति अर्कै लिए….!
ए,
होइन पो रहेछ ;
भन्नु कति सजिलो हुन्छ, नि ?
त्यसरी नै
आउँछ जान्छ क्रियकलापहरू
हास्नु र रूनुको, समयका आँखा र
मुखबाट तिमीले भनेको
मान्छे गिज्याउँदै
भइरहन्छ
मान्छेको जन्मजस्तो
अमान्छेको पनि अनि हत्तु भएर थाक्छ
उसको मर्यादा, प्रचलित मान्छेको
हास्ने प्रवृतिसँग
त्यसबेला
दुख्छ उसको घृणा कुनि कस्तो
मनको कुनामा चेप्टिएर
बसेको भावनासँग
पिरोलिएर
विभ्रंश हुन्छ अनुहारमा
लतपतिएको भेदभाव पनि अनि आँखा
च्यातेर निस्कन खोज्छ
भित्रको दृष्टिसमेत
स्खलित
भएको ईखको पिसाब
आक्रोशले ओढेको छालाबाहिर
अन्धा भएर दगुर्छ, समाजको पेरिपेडमा
छरपस्टिएको ब्रेल वर्णमाला
छाम्दै
लुछालुछ
हुन्छ तेरो र मेरो मान्छे, अमान्छेको
घरमा, अनि फेरि भेदभावको वीर्य
छर्दै डुलिबस्छ मान्छेको
आकृति ।