नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
दुर्गाप्रसाद पोख्रेल – म मर्ने ठाउँ
म त्यहाँ जन्मेको हूँ
जहाँ जागरिला जीवनहरू
डोकामा जीवन ओसार्छन्
जहाँ उत्साहित ओठहरू
तिनकै गौरव गीत गाउँछन्
म त्यहाँ जन्मेको हूँ
जहाँ जन्ममात्रले पनि माटो धन्य Continue reading “Durga Prasad Pokhrel – Ma Marne Thaun”
मञ्जु मार्मिका – मन भित्रको संवेदनामा
आगो बलिरहेको छ
हरेक पलपलमा
आगोका ज्वालाहरु पिइरहन्छु
म क्षणक्षणमा
हरितालिका
साच्चै तीज भएर आउनु छ भने
शान्तिको राको बालेर आउ
पिडाको आघातले फुटन
बाँकि मुटुहरुलाई Continue reading “Manju Marmika – Man Bhitra Ko Sambedanama”
बासु ढकाल – दसैँ
प्रत्येक बर्षको दसैँ
थुप्रै टाउकाहरु छिनेर बिते
र पुनः
रावणका झैँ पलाएनन्
बोका खसीको झैँ भो
मान्छेको नियति
आफै संग पराजित छ कठै मान्छे
र पनि के को बिजयोत्सर्ग मनाउँदैछ कुन्नि ?
ऊ आफैलाई थाह छैन
एउटा गतिलो दसैंको चाहना नमेटिदै
थुप्रै मानवीय टाउकाहरु बलि चढे
थुप्रै सिऊँदोहरु उजाडिए
तर सिंगो देशमा कहिल्यै दसैँ आएन
एक टुक्रा चिची र एक धर्को नानामै
अझै गाउँ बेसी दसैँ खोज्दैछ
र यतिखेर
पश्चिमा जिन्दगी बाँचेर
पूर्वीय संस्कृति जोगाउने धुनमा
आडम्बरी दसैँ मनाउदैछौ हामी
र सधै ..
बराजुका थाप्लामा बाजेले गीर खेल्दै दसैँ मनाए
बाजेको थाप्लामा बाले
र म आफ्ना बाका थाप्लामा गीर खेलेर नपुग्ने अनुमानमा
रातदिन मरिमेट्दै छु
बस्
मेरी आमा
खै कस कसलाई
के पो आशिर्बाद देलिन्
एकै घरको छानामा
चार थरि झण्डा गाडिएका बेला
मनमनै भन्दिहुन्
बजियाहरु सप्पै सिंहदरवार पसेनी हुन्थ्यो नि बरु
साच्चै
एक्लै बूढाको जिउनी सम्हाल्थे
उतै नारा लाए नि लाउन
टायर बालेनी बालून्
मन्त्रि बनेनी बनून्
मलाई त शान्ति हुन्थ्यो नि
यत्रा बर्षमा जाबो संबिधान त नबनाउने मोराहरुले
खै के पल्लान र आश गर्नु व्यर्थै
भुत्ते हसिया उद्याउँदै
गनगन गर्दै थिन्
सनै: सनै:
उनको खुम्चिएको निधारको रेखामा
क्रमश:मैले आफन्तबाटै अतिक्रमित
शिमारेखाहरु भेटें
र मलाई
सिंगो धर्ती याद आयो !!
र कहिल्यै नहारेको दसैँ याद आयो !!
अमेरिका
प्रकार अन्तर – केही विम्बमा रत्नपार्क
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
एउटा मान्छे, रत्नपार्कतिर
छाता किन्छ-समय ओढ्छ ।
घडी किन्छ-समय हेर्छ ।
किताब किन्छ-समय पढ्छ ।
चस्मा किन्छ र देख्छ समय-
निलो,पहेंलो,कालो,रातो………
व्यस्त Continue reading “Prakar Antar – Kehi Bimba Ma Ratnapark”
नरेश शाक्य – साँढे
उन्मत्त साँढे
डुक्रिँदै हिँड्छ
बीच सडकमा
सबै निरङ्कुश शासकहरु
यस्तै अहङ्कारी हुन्छन्
कोरली देखेपछि
मान्छेको हुलको बेवास्ता गर्दै
चढ्न पुग्छन्
(कामुकताको प्रदर्शन)
निर्लज्जताको यो पराकाष्ठा
अब डाम्नुपर्छ साँढेलाई
छाडा छोड्नु हुँदैन
नत्र ता यिनीहरु बेलगाम बन्नेछन्
कुल्चँदै हिँड्नेछन् सिर्जनाका फूलहरु ।
वासुदेव अधिकारी – पेरिसको हावासँग
परपरबाट बत्तिएर
कान नजिकै आएपछि त
सबै कुरा भन्नु नि !
किन कान नै तान्ने ?
किन झिर पठाउने भित्रसम्म ?
मन्त्रमुग्ध भएर
पेरिस हेरिरहँदा
त्रिकोणी बाटो देखिरहँदा
आइफेलटावर लुब्रे हेरिहँदा
धन्यवाद भन्न चाहेको हो तिमीले ?
आफ्नो बुढ्यौलीको
कथा हाल्न खोजेको हो तिमीले ?
कि मलाई
सानो देशको गरिब फुच्चे केटो भनी
गाली गर्न खोजेको ?
कान नजिकै आएपछि त
खुलस्तै कुरा गर्नु नि !
किन च्यात्तिने गरी कान तानेको ?
किन भित्रै पुग्ने गरी झिर पठाएको ?
पेरिस आउँदा
तिम्रो रेनेसाको गर्व
कण्ठै गरेर आएको छु
भिन्सी वागको पराग
काठमाडौँमै सुँघेर आएको छु
के भन्छौ त तिमी मलाई ?
आफ्नै रोमान्सको कथा !
युरो ऋणको घाउ
कि सोध्छौ ?
हाम्रो भद्रगोल मासिने समय !
नकार ऊर्जा निख्रिने अवधि !
कि डराएका छौ ?
म भित्र देदिप्यमान्
नयाँ नेपालको स्वप्न ऊर्जासँग !
परबाट बत्तिदै आएपछि
किन मौन तिमी ?
किन छुच्ची गुरुमाले जस्तो
कान तानिरहेकी !
झिर रोपिरहेकी !
भाष्कर काजी – अघोषीत पागल
बिहानीको पहिलो प्रहरसँगै शुरु हुन्छ
उ उभिएको भूगोलको कथा
फिल्मको पर्दामा फेरिने दृश्यहरु झैँ
गाडी गुड्ने सडकभरी तिनै गाडीका टायर बल्छन्
सडकहरुबाट धूवाँको मुस्लो निस्कीरहेको Continue reading “Bhaskar Kaji – Aghosit Pagal”
विष्णु न्यौपाने – युग नायक भानुभक्त
गोर्खा उन्दछ देशको रुप खिची भूगोलमा एकता
रम्घा चुन्दछ काव्यको विधि सिँची भाषा विचै एकता ।
भाषा हो पहिचान, राष्ट्र, जनता हो देशको मापन
नेपाली जनजाति जाति विचको सम्बन्धको साधन ।।
(१)
भाषामा मलिलोपना थपिदिने निख्खारता ल्याउने
रम्घाका गुरु भानुभक्त कवि हुन् संसार फैलाउने ।
जे गर्थे अनुवाद मौलिक कला पोखेर गर्थे उनी
नेपाली जनमासको हृदयमा सद्भाव छर्थे उनी ।।
(२)
घाँसी प्रेरक व्यक्ति हुन् समयमा ती भानु व्यूँझाउने
आफ्नै दिव्य कला सुषुप्त रहँदा उल्प्रेरणा ल्याउने
पैसा हुन्छ दरिद्र हुन्न मन भो घाँसी जहाँ गाउँथे
ती घाँसी तव भानुका प्रण बनी सानिध्यमा आउँथे
(३)
तीसौ फुट्कर छन् अमूल्य कविता यौटा महाकाव्यझैं
हो रामायण राष्ट्रको गहकिलो संस्कारको सारनै ।
आस्था, प्रेम र स्नेह, आदर थियो रामायणैको जतै
त्यो आस्था जनप्रीय श्लोकहरुले थामी रहेछन् अझै ।।
(४)
बढ्यो साक्षरता पढी घरघरै भक्तीय रामायण
लाखौं ती महिला तथा पुरुषको आदर्श आकर्षण ।
ज्ञानी बन्दछ ज्ञानले अझ पढे विज्ञानका ध्यानले
संस्कारै पनि बन्दछन् कति नयाँ ती श्लोकका प्राणले ।।
(५)
नेपाली जन गाउँथे लय झिकी जग्गे तथा भोजमा
पीडामा पनि गाउँथे र सुखमा, उल्लासमा मोजमा ।
दोहोरी अति खेल्दथे दिनदिनै व्यूँझाइ रात्रीहरु
प्यूँदै श्लोक सुधा कला धुन खिची आनन्द दात्रीहरु ।।
(६)
कैले हिन्दु परस्त ग्रन्थ भनियो त्यो लान्छना मात्र हो
सीता राम कथा सुरम्य युगको सौन्दर्यको शास्त्र हो
राणा काल कठोर चाल विचको यो दृष्टि नै क्रान्ति हो
साँचो अर्थ नबुभ्mनु तौलनु छिटै अज्ञान हो, भ्रान्ति हो ।।
(७)
दोस्रो हो लघुकाव्य अमृत सरी प्रश्नोत्तरी मञ्जरी
आस्थाको पनि ख्याल राख्नु भनियो हो भक्तमाला भरि ।
देखी दुष्ट बधू दुखेर मन त्यो तारापतीका मुनि
लेखे रात विताइ पुस्तक नयाँ शिक्षा बधूको पनि ।।
(८)
खेप्ता जेल कतै कुँदे मनहरू खेस्रा बने चाहना
ती खेस्रा अव स्वर्ण अक्षर बने यो राष्ट्रका भावना ।
मान्छे हुन्छ दरिद्र तैपनि सधैं जो गर्छ नौलो प्रण
पक्कै बाँच्तछ मृत्युमा पनि उठी संसारमा हर् क्षण ।।
(९)
यस्ता प्राञ्जल देशका सपुतकोे ती भानुको मूल्य के ?
मर्यादा भरि प्रेमको रस दिने ती भानुको मूल्य के ?
मोती मूल्य चिनाउनै रथ चढे भै सारथी भानुको
बढ्यो मूल्य विभूति, आदिकविको संज्ञा थपे मानको ।।
(१०)
भाषामा युग एक जन्मन गयो यी भानुका कोखले
मर्छन् मर्नेहरु मरेर सकियुन् इश्र्या गरी शोकले ।
माटोको मुटु स्वाउँदा कृति कला यी काव्यका दायक
नेपाली कवि भानुभक्त युगका साँच्चै बने नायक ।।
(११)
जस्को नाम मरेर जान्न जनमा मर्दैन त्यो कालले
देख्छन् भाव विचार प्यार पनले बाँधिन्छ संस्कारले
जस्ले देख्छ र लेख्छ सृष्टि विचको सम्बन्ध त्यो सारमा
उस्को नाम सदैव बाँच्दछ उठी आधार आकारमा
– शुक्रबार, 2 श्रावण, 2071
बैद्यनाथ उपाध्याय – बाटो
मेरो घरको अघाडि एउटा बाटो छ
सँधै आउने-जाने हजारौं मान्छेहरु
कहाँ देखि कहाँ पुगे
एक दिन यही बाटोबाट आएकाहरु
जीवनको लम्बाई समेटेर
आफ्नो पोका-पत्यौरा बोकेर
निक्लिए अन्तिम यात्रामा…
बाटाको छेउमा उभिएको बटबृक्ष काँप्दछ
पथिकहरुको दुख-गाथाहरुमा।
हावा दौडन्छ स्वाँ स्वाँ
पल पल यता उता
जीवनको त्रासदीबाट त्रस्त
पथिकहरुको गाथा पल्टाइ पल्टाइ
लपेटिन्छ बाटो हिंडनेहरुसँग
धूलो पनि।
देखिंदैनन अब बाटाहरुमा
आउँदै जाँदै यही बाटोबाट
खतम भए धेरै मान्छेहरु
टाढासम्म फिंजिएको
पार गर्दै अनेक मोड
जीवनको एक छेउ बाट अर्को
छेउ सम्म-
र त्यो भन्दा पनि अघाडि
निक्लन्छ यो बाटो।
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
दीपक जडित – आजका हामी युवाहरु
एक झुण्ड युवाहरु
यता सडकमा
अवागमन अवरुद्द गराएर
उधुम मचाईरहेछौं
सवारी साधन जलाएर
ढुँगा मुढा वर्षाउंदै
तोडफोडको
ताण्डव देखाईरहेछौं
बेमतलब हामीहरुलाई
अगाडी कस्लाई Continue reading “Deepak Jadit – Aaja Ka Hami Yuba Haru”
भूपिन ब्याकुल – हजार वर्षको निद्रा
एउटा जीवन
म हजारौं वर्ष सुतिसकेको छु
अब ब्युँझन चाहन्छु निद्राबाट !
मानिसलाइ कोक्रोमा हालेर
लोरी गाउँछ बुद्ध
ब्युँझाउने भनेर
बुद्धले पनि मलाई सुताएर गएको छ
हिंड्दाहिंड्दै
सपना देख्न सिकेको छ मान्छेले
झन इश्वरले त
निदएरै सपना देख्न सिकाएको छ
पुस्तकका चिसा पृष्ठहरुभित्र
पुतलीहरु च्यापिएझैँ
म च्यापिएको छु
दर्शनका बोझिला किताबहरुबिचमा
र मस्त निदाएको छु जीवनभरी
ब्युँझने सपना देखेर !
ब्यूँझन चाहन्छु म
हजारौ वर्षको गाढा निद्राबाट !
डीग बहादुर तामाङ्ग – नेपाल आमाको पुकार
मेरो अस्मिता लुटन तम्सिनेहरु
सुन म उहिले नै मुर्दा बनिसकें
मेरा स्तनहरुमा नजर लाउनेहरु
उहिले नै क्यान्सर लागेर
नौ दश बर्ष पहिलै झरि सक्यो ।
मेरा मुहारमा नजर लाउनेहरु
सुन अब म मखुन्डो झै बनि सकें
तर्साउने बस्तुमा परिणत भै सकें
अब त निश्चल कुहिन लागेको
झिंगाहरु भनभनाइएका
एउटा शास नभएको निर्जीव प्राणी
अचेत अवस्थामा चिर निद्रामा
शील ढुंगा झै बसेकी अवस्था मात्र बाँकी छ ।
कुनै दिन मुर्दाघरका मालिक आएर
मेरो दाहसंस्कार गर्लान नगर्लान
त्यहि समाचार विश्वभरी ठूलो खबर बन्ला नबन्ला ।
सायद त्यो शौभाग्य पनि मेरो मुर्दाले
नपाएर, स्याल, कुकुर र गिद्धहरुको
लुछाचुँडीमा पो पर्ने हो कि ?
मुर्दा भएको शरीरलाई के मतलब
जहाँ घोचेपनि, जहाँ काटेपनि दुख्ने होइन,
जे गरोस के मतलब आखिर मुर्दा न हो ।
तर याद गरिराख हे मुकदर्शकहरु हो
मुर्दा ब्यूँझेको दिन उनीहरुको सातो जानेछ ।
मेरिल्यण्ड, अमेरिका
आचार्य प्रभा – नभन घातका कुरा (गजल)
नभन घातका कुरा
नगर जातका कुरा ।
कहिल्यै नपरोस् सुन्न
बैगुनी हातका कुरा।
जीवन बितेछ त्यसै
भनन रातका कुरा।
हरियो बन्नेछु सधैं
बुझन पातका कुरा ।
बोतल रित्याइ भन्छु
सुनन मातका कुरा ।
पीडामा डुबेकी छु म
नभन आहतका कुरा ।
मनमा बस्नेछौ तिमी
गरन राहतका कुरा ।
विवेक दुलाल क्षेत्री “दमक” – भोलिको सुन्दर भबिस्यको लागि
सस्ता सिरियलहरूमा
लगाएको उस्को समय
म चोर्नेछु कुनै दिन
र लगाउनेछु ढिलो नगरी
यो देशलाई उर्बर बनाउन ।
अरुको भजन गाउन प्रयोग हुने
उस्का शब्दहरू
म बटुल्नेछु कुनैदिन
र लेख्नेछु
एउटा स्वभिमान उमार्ने
उत्साही पुस्तक।
आँफै मात्र सही र अरु होचो देख्ने
उस्को दरिद्र सोचाइ
म बदल्नेछु कुनै दिन
र भर्नेछु सबैमा
एउटा समाबेसी मुस्कान।
अब ठान्नुहोस्
यो मेरो कार्यसूची हो
तर फेरि बदल गर्न नमिल्ने
र अन्तिम भने होइन
तसर्थ यहाँको सुझाबको
अपेक्षा गरिनेछ।
किनकि मेरो मान्यता छ
यहीँबाट भोलिको सुन्दर बिहानीको
जन्म हुँदैछ यसैले।
अस्तु:
कृष्ण प्रसाई – साला पहाडिया के भन्छ?
किन ढिला गर्र्छौ राजेन्दर भैया ?
ढिला गर्दै नगर !
मौकामा चौका चलाउनै पर्छ ।
कालापानीको जमिन सारे झै,
सुस्तालाई कब्जामा पारे झै,
वर्षोनी उत्तरतिर लम्किरहेको जंगे पिलर
बढाएर रसुवा सम्मै पुर्याउनु पर्छ ।
त्यसो भयो भने काठमाण्डौ पनि हाम्रो हुन्छ ।
त्यसो भयो भने हिमाललाई पनि हाम्रै भन्न मिल्छ ।
त्यो दरभंगामा भएको ससुरालाई पनि यतै डाक ।
पोहोर नागरिकता लिएका,
सालो, जेठान र जोगेन्दर मामालाई,
तुरुन्तै बोलाइ हाल बरेलीबाट ।
दिल्ली दरबार त दाता नै भए
मागे जति पैसा पनि दियाछन् ।
पटनाको लालुलाई पनि भुल्नै हुन्न
उनी हाम्रा गुरु भाइ झै हुन् ।
उनको भनाइ नमानेर कहाँ हुन्छ !
नुनको सोझो त गर्नै पर्छ हामीले,
फर्जी मत हाल्नु पर्छ भनेर,
सिट धेरै ल्याउनु पर्छ भनेर,
उनले त्यसै सिकाएका छैनन्
जिते पछि त मजा अर्कै छ उपेन्दर भैया !
दंगा भड्काउन सिपालु मानिने,
मोतिहारीको पप्पु पनि हाम्रै मान्छे हो ।
उसलाई बोलाए पछि गाउँमा,
बस लुट्न सजिलो हुन्छ ।
मान्छे भुट्न सजिलो हुन्छ ।
यता रोष्टम घेरेर गलाउनु पर्छ ।
उता हड्ताल चलाएर जलाउनु पर्छ ।
पहिला भन्दा प्रदेश मात्र भन्नु पर्छ ।
अनि विस्तारै राज्य नै छिन्नु पर्छ ।
र अन्यमा उतै मिल्नु पर्छ ।
हाम्रो गाउँको बाटो भएर,
हिड्न दिनै हुन्न पहाडियालाई ।
त्यो डोल्पा र जुम्लामा भुखमरी लाग्छ त के हुन्छ ?
त्यो कालिकोट र जाजरकोटमा महामारी फैलिन्छ त के हुन्छ ?
पहाडका सवै गाउँमा पैरो जान्छ त के हुन्छ ?
मर्यो भने त्यै पहडिया मर्छ ।
हाम्रो प्रदेशलाई फाइदै हुन्छ ।
कमसेकम भोट सँख्या त कम हुन्छ ।
लुम्विनी पनि हाम्रो भन्छ पहाडिया
लुम्विनी त हाम्रो प्रदेशकै हुन्छ नि !
बुद्घ कसरी नेपालको हुन्छ ?
साला पहाडिया के भन्छ ??
सरिता तिवारी – निराश्रित कोपिलाहरु
आँशुसंगै निदाउनु
आँशुसंगै ब्युँझनु
सङ निर्बोध आँखाभरी
आँशु सक्रिय छ
आँशु र पीडालाई नै स्वजन स्वीकार्दै
निर्विकार आँखाहरु दु:ख रोइरहेछन
कृत्रिम गमलाका फुलहरु
कोठाभरी, बैठकभरी
बार्दलिभरि सजाइएका छन्
कोठाबाहिर
खण्डहरु भू-क्षेत्रमा
निराश्रित कोपिलाहरु
असिना र आँधी खेप्दै छन्
महाशय !
हाम्रै बस्तीमा
हाम्रै शहरमा
कोपिलाहरुमाथी गोलाबारी गरिएको छ
डढेर छट्पटाउदै
आँशुसंगै अन्त्य हुन मन्जुर
कोपिलाहरुको दर्दनाक व्यथा
भो नसुनिदिनुस
मसानहरुको हूलले
जिउदै डढाईराखेको भो नहेरिदिनुस
मानवता हेरिरहोस टुलुटुलु
युग
सभ्यताको अट्टालिकाबाट चियाईरहोस
चिथोरेर
चोक्टा चोक्टा झिकेर
फुल्नुअगावै
कोपिलाहरुलाई
चपाई-चपाई निलिएको
भैगो नहेरिदिनुस
यहाँहरु त शिस्ट र शभ्य मान्छे
सुकिला मान्छे
२०५४ साउन
अबिर खालिङ्ग – बूडेशकाल
वैदिकताका भारले
अभिशप्त मेरा वाणीहरु
नातिको क्रिकेट क्रेजमा हराउँछ
र् उदाउँछ उदासीको जून
मेरो विचारको आकाशमा ।
स्खलित उद्देश्यले
आत्माहत्या गरिरहन्छ
बिहानको घाममा कि न्युजपेपरमा ।
अस्पस्टताको चस्माले
हेरिरहन्छ द्रिश्य
रुग्नताको कोट ओडेर शरीर
उगिँबस्छ झ्यालमा ।
जिन्दगीको ढोकाभरी
झरेका छन उमेरका पातहरु ।
टेक्दैहिँडेको एउटा नस्टालजिक
यात्राको हेङओभर ।
कति पाइलाहरु पानीमा बगे
कति बगरमा खसे
गन्दैछु खुट्टाको नङ्हरुमा ।
मिलन लिम्बू – अनिश्चित उदय
घमासान युद्धमा
सुरक्षा कवज
आन्जानमा
थाहा नपाई
फुट्नु पर्छ
अनि मात्र
तिम्रो उदय निश्चित छ ।
तर,
अभागी तिमी !
जहिले नियोजनको शिकार
कवज फुट्दैन
अब तिम्रो उदय
झनै अन्योलमा
बिना कवज
युद्ध हुनै छाड्यो
आधुनिक र सुरक्षित
युद्ध कवजहरु बन्न थाले
जव सम्म
कवज कमजोर हुँदैन
कसैले युद्ध जित्न सक्दैन
युद्धवाज दुवैले होस नगुमाएसम्म
तिम्रो उदय अनिश्चित ।
अब तिम्रो उदय
युद्ध कवजकै भरमा छ
दुवै युद्धवाज
तिम्रो उदय असुरक्षित ठान्छन्
त्यसैले
तिमीलाई सुरक्षा कवजसँगै
कुनामा
भित्तामा
अन्य
एकान्त स्थानहरुमा
मिल्काइराख्न चाहन्छन् युद्धवाजहरु
यो उद्देश्यका साथ कि
तिम्रो उदय नहोस !
तिमी
दुई युद्धवाज भन्दा के कम ?
फेरि अर्को स्वरुपमा
उनै युद्धवाजसम्म पुग्छौ
अर्को घमासन युद्ध कुर्छौ
अनि फेरि पुरानै चाल
त्यसैले
तिम्रो उदय अनिश्चित ।
तिम्रो उदयका लागि त
युद्धमा सुरक्षा कवज नै
प्रयोग हुनु हुँदैन
अञ्जानमा
युद्ध कवज ध्वस्त भएर
दुबै युद्धवाज हारे भने मात्रै
तिम्रो उदय सम्भव छ
तर,
तिमीलाई सुख छैन
वैधानिक हत्याराको
प्रयोगमा उनीहरुको
प्रेतआत्माले
तिम्रो हत्या गर्न
निर्देशन दिनेछन्
त्यसैले
तिम्रो उदय अनिश्ति !
– वुधबार, 22 आश्वीन, 2071
छविरमण सिलवाल – तितो यथार्थ
मुहारमा हिलो पोतेर
हिलो–हिलो
पानी–पानीसँग
सम्झौता गर्न
शालीन दस्तावेजहरू
गरिबी लुकाएर
हाँस्छन्
पीडा लुकाएर
बाँच्छन्
आफूहरूका नाममा
गरिने राजनीतिले
कोल्टो फेरेको पत्तो छैन उनीहरूलाई
एउटा युग यसरी
बितिरहेछ ।
***
महलमा त्यही चामल पाक्छ
हातमा ठेला उठाइएकाहरू
युगौं–युगसम्म पिल्सिन्छन्,
भोकै–नाङ्गै
जीवन गुजारिरहेछन्
कालचक्रभन्दा माथि कोही छैन
कलियुगीन मान्छेहरू
रङ्ग फेर्दै रौनक देखाउँछन्
र,
एकदिन,
आफँैले आफ्नो
मुहारमा कालो पोत्छन्,
मुहारमा हिलो पोत्नेहरूको
हिलो पखालिन्छ,
र,
सत्यता फैलाउँछन् ।
अनि एकदिन
मुहारमा कालो पोत्नेहरू,
इतिहासमा नै कालो पोतेर
बिलाउँछन् ।
प्रतिमा के.सी. – एक स्वास रहेछ जिन्दगी (गजल)
भगवानको बास रहेछ जिन्दगी
आखीर एक श्वास रहेछ जिन्दगी
जन्म मरणको चक्कर त छदैछ
दुख सुखको दास रहेछ जिन्दगी
आँसु र खुसी कहाँ पर्छ थाहा छैन
खालमा फिट्ने तास रहेछ जिन्दगी
संसारका सबै सुख हारेर पनि
बाँकी त्यो एकै आस रहेछ जिन्दगी
यात्री हो मानिस अनिश्चित यात्राको
खासमा बस पास रहेछ जिन्दगी
१३ सेप्टेम्बर २०१२
बेलायत
