उ भन्छ कि यो जिन्दगी
कबिता प्रतियोगिता हो
म मान्छु कि जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
तिनिहरु आफ्नै आमालाइ
लत्याएर भन्छन कि,
मैयाँ तिमी मेरो सर्वस्व
प्राण र अस्मिता हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
फाली लागेर रातभर रोइरहेका
ती गोरुहरु नचलाउ ए मालिकहरु
हाम्लाइ धानको भात खुवाउने
त्यो हाम्रो पिता हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
दिनभरी -मकै पोलि,पोलि
आँसुहरु पुच्छिन ती बिध्वा दिदि
लाग्छ अगेनोमा जलिरहेको
आफ्नै लोग्नेको चिता हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
जिन्दगिभर म यो सहरमा
मानव सभ्यता खोजिरहे
थहा थिएन कि आफ्नै घर
कुरान,बाइवल,गिता हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
ती गरिबका दुखहरु देखेर
यो सामन्ती जगत यसरी हास्छ
मानोउ कि किनारका ती दृस्यहरु
कुनै पागलको रमिता हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
हुनसक्ला कि उस्को ताल,
या लाग्ला कि उस्लाइ बिसाल
अफसोच यो बडादसै कसैको लागि
पीडा र आसुहरुको सरिता हो
बिद्दान भगवानका तस्बिर
टागिएका ति मन्दिरहरु
बाहिर टुहिरो बालक भन्छ कि
त्यो केबल पथ्थरको भित्ता हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
चट्टान र फलामका किलासङ्ग
लडेर साझमा फर्किएर गाइले,
झमझम चुसाइरहेको दुध
हैन आफ्नै रगतको सीता हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम् एउटा कबिता हो
मृत्यु र भुत भन्ठानेर, सत्रु मानेर
जोसङ्ग तिमी डराइरह्यो
अरे यार छामेर हेर !
त्यो बर्सातको एउटा बाछिट्टा हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
जुन खेतमा अन्न बग्यो,
जुन देसमा डाफे परेवा भागे,
किन लागेन कि तिमिलाइ
त्यो मेरो मातृभुमी
अनि आफ्नै बाबुको कित्ता हो?
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम एउटा कबिता हो
आज सुर्य र जुनताराले मलाइ
एकसाथ भने कि
“यो प्रकृतिको रित भन्नू नै
यहाँ एउटा अपराजिता हो”
उ भन्छ कि यो जिन्दगी
एउटा कबिता प्रतियोगिता हो
म मान्छु कि यो जिन्दगी नै
स्वयम् एउटा कबिता हो!!!