Tag: Nepali Poetry

Bimal Giri – Nirarthak

बिमल गिरी – निरर्थक

जिन्दगीका
बिर्सिनसक्नु
अप्रिय प्रसङ्गहरू
नियास्रोले भौतारी रहन्छन
कता-कता तुलानात्मक रुपले भन्नुपर्दा
काडालेझै कोत्रिन्छन, रगताम्मे हुन्छन मनहरू
खुशीले भक्कानिदै पीरमा हाँस्न मन लाग्छ
प्रेरक र निरर्थक भएर
चलिरहेछ जिन्दगी
घुम्ती र मोडहरूमा,
घामको झुल्कासँगै ब्युँझन्छु
जुर्मुराउछु
पीडा कोट्याउछु जलनका
बेदनामा जबाफ हुँदैन रहेछ
भोग्नुछ सहनुछ
बिघ्न बान्कीहरू निरन्तर
मनपरी र मनभरि
खितखिताउँछु प्रलाप
बेमौसमी जीवनको उमङ्ग
जहिले पनि
भावमा रङ्गभर्दै दुखिरहन्छ,
अव्यवस्थित दुख्ने गराहरू
सुक्खा बगर सरह
निरन्तरता अगालेर
मलाई ध्वस्त गराउछ
चिताग्नी बनेर
गुनासो नै के छ र ??
यस पृष्ठलाई बाँड्नुहोस्

Krishna Pradhan – Andhyaro Raatsita Ek Chhin

कृष्ण प्रधान – अँध्यारो रातसित एकछिन
(मधुपर्क २०६६ माघ)

अँध्यारोमा
जे पनि हुन्छ ।
लेनदेन
वार्तालाप
विच्छेद ।
अहिले यस्तो अँध्यारो छ-
झलमल्ल बत्ती बालेर पनि देखिन्न ।
मैले तिमीलाई
तिमीले मलाई
केही गरे पनि देखिन्न
भेट भएकै छ ।
संवाद भएकै छ ।
तर सम्वादहीनता जस्तो
अँध्यारो अँध्यारो,
तिमी र मबीच उभिरहेछ ।
न तिमी चिर्न सक्छौ
न म नै चिर्न सकिरहेछु ।
यो कस्तो अँध्यारो र
अँध्यारो शृङ्खला ?
गतिहीनताको पदचाप
एकतमाससित
अँध्यारोसितै बढिरहेछ ।
कोही द्यौरालीमा टुकी बालेर
अँध्यारो हटाउन खोज्दैछन् ।
कोही गाम बेंसीतिर दियालो बालेर
अँध्यारो चिर्न खोज्दैछन् ।

कहाँबाट आउँछ फेरि अँध्यारोकै शृङ्खला ?
हावाको एक झोक्का सितै त्यो टुकी पनि निभ्छ ।
दियालोमा अर्को रात
फेरि छिप्पिन्छ ।
अँध्यारोमा बस्ने बानी भएपछि
उज्यालो निको लाग्दैन ।

अँध्यारोमा जे पनि हुन्छ ।
वार्तालाप
महाप्रस्थान ।
सुन्यताका पदचापहरू
उज्यालोबाट अँध्यारोमा छन्,
यो बेला शुभ छैन
अँध्यारो हेनर्’ ।

अँध्यारोमा छन् पाइलाहरू
अँध्यारोमा छन् गतिहरू
पहाड
मधेस
हिमाल
उज्यालोको आकाश
उघ्रेको छैन ।
म उज्यालो
पर्खिरहेछु ।

– ८४, संगमगल्ली, काठमाडौँ

B J Bantawa Rai – Bho Aba Ma Yuddhak Nagar Janna

बी जे बान्तवा राई – भो अब म युद्दक नगर जान्न

भो अब म त्यो युद्दक नगर कहिल्यै जान्न,
जहाँ दैनिकीको रुप चिहानी श्रंखला
लाशहरुको उदगम स्थल
रगतहरुको क्यास्पियनमा डुबेको नगर।

युद्दनै युद्दको खेल,
निरन्तर बग्ने रंगीन राता नाईलहरु
शान्तीको खोजीमा कहिले नकटिने नैराश्यताका
हजारौं माईलहरु,
म कहिले लिबर्टी सालिकको
शिरमा उभिएर सेतो परेवा उडाउन सकिन
रोग, भोक र सोकको सहयोगार्थ
एक गाँसको सहयोगी रथ गुडाउन सकिन।

त्यसैले मैले त्यहाँ बसेर
अश्रुका अमेजनहरुमा डुबीरहनु भन्दा
आज म आफ्नै समस्थली
कुटीको खोजीमा टाढिन्दैछु,
फेरी मलाई नसोंच कायर भनी
म मेरो दाजुभाईको गर्धन सेरेर
अनी यो शहरको छानोमा आगो बालेर
बीरताको ढोंङ् रच्ने ढुकुम्बासी बन्न चाहन्न।
मलाई नाज छ, यो युद्दको ज्ञान गोब्रे खोपडीमा
लादिएएको मा,
आफ्नो शिकार गर्न आफ्नै पिंठ्युँभरी
बमबारुदको बोझहरु छाँदिएकोमा।
त्यसैले म रणभुमीरुपी ग्रेटवाल भित्र
आफ्नो जिन्दगीलाई हरियो झिँगाको
आहारा बनाउन चाहन्न |
जहाँ दुई गाँस
ढिडोको स्वाद मजाले लिन पाइयोस,
बूकी फूलको शुबासना बिहान बेलुका पाईयोस
बरु चढ्छु मेरो पहाडका चुचुराहरु
आप्पा शेर्पाले झै पटक-पटक
म मरे पनि मरुला पासङ ल्हामुले झैं
अमर मेरै पहाडका खोंचमा झरेर
मेरै गल्छिँडामा पुरिएर।
त्यसैले म त्यो युद्दक नगर अब जान्न,,,,
किनकी म युद्वको खेल खेल्दिन,,,,,
त्यसैले म युद्दक नगर जाँदै जान्न।

१८-अप्रील २०१०

Dinesh Chapagain – Samtriptata Ka 5 Haiku Haru

दिनेश चापागाईं – संतृप्तताका ५ हाइकुहरू

पूर्णताभित्र,
रिक्तता भेट्टाउॅदा-
स़़ंतृप्तता छ ।१।

आँखा र जिब्रो,
नाक, कान र छाला-
अनि शून्य छ ।२।

खाली आकास,
केही नभए जस्तो-
संसार नै छ ।३।

जंगल भित्र,
रुखहरूको माझ-
पात पूर्ण छ ।४।

रिक्तताभित्र,
पूर्णता भेट्टाउॅदा-
संतृप्तता छ ।५।

Bhoj Raj Neupane – Aashish Haraune Desh

भोजराज न्यौपाने – आशिष हराउने देश

वुबा सानो छँदा
जिजुवुवाले दशैंमा टिका लगाएर
आशिष दिंदै भन्नु हुन्थ्यो रे
‘डिठ्ठा भएस् सुवेदार भएस्
पण्डित भएस् विचारी भएस् ।’

म सानो छँदा
हजुर वुवाले दशैंमा टिका लगाएर
जमरा सिउरिंदै पातीले पर्सेर
आशिष दिनु हुन्थ्यो –
‘सवैको मान्य भएस् सवैको प्यारो भएस्
ठूलो भएस् उँचो भएस् ।’

अहिले मेरो छोरालाई
वुवाले दशैंको टिका लगाउँदा
आशिष दिंदै भन्नुहुन्छ
‘असल हुनु ठूलो मान्छे नहुनु ।’

समय न हो हेर्दा हेर्दै वदलिंदो छ
समय न हो छाम्दा छाम्दै घर्किदो छ
भोलि कुनै दिन
मेरो छोराले
उसको नातिलाई दशैंमा टिका लगाउँदै भन्नेछ
‘वावु ,मान्छेको अनुहार लिएर जन्मँदैमा
कोही मान्छे हुँदैन,
अहिले मान्छेमा विवेक हराएको छ
अहिले मान्छेमा विचार हराएको छ ।
यो जन्ममा यस्तै भैहाल्यो
अर्को जन्ममा मेरा सन्तान मान्छे नहोउन
किनभने
मान्छेले पुर्खाको अंश खोज्छ
र पुर्खालाई नै घृणा गर्छ ।
मान्छेले पुर्खाको सदाचार सिक्दैन
पुर्खाको सम्मान गर्दैन
यो आशिष हराउने देश हो वावु
मान्छौ भने शिरको आशिष शिरमैं राख ।’

चरिकोट, दोलखा; हाल: काठमाण्डौं

समाप्त

Bhupendra Mahat – Akhir Tyahi Bhayo [Nepali Gajal]

भुपेन्द्र महत – आखिर त्यही भयो

आखिर त्यही भयो पित्तलमा सुन दल्नु भो
टलक थियो थेन जलपको भरमा छल्नु भो

उज्यालो छर्न नि पिधमा पुगी सक्यो तेल
धिपधिप गरेर फेरि किन आँफै बल्नु भो

हुकुमको एक्का हपिए चल्ने आँट कसको
खेलाडी मसुर हजुर कत्रो चाल चल्नु भो

बर्तमान थर्कमान हुन्छ जो सित भने
पत्ताउ कसरी,हल्लै रछ हजुर गल्नु भो

रेफ्री आफ्नै मैदान आफ्नै खेलको कुरा न हो
छेक्ने कसले? बल नै हजुरले जो भल्नु भो

Biplav Pratik – Antim Kshan

बिप्लव प्रतिक – अन्तिम क्षण

यतिखेर
म मृत्युशैयामा छु
मर्दैछु म केहीबेरपछि नै
म, मरणासन्न छु ।

मृत्यु भोग्नुपर्ने अवस्था कति गाह्रो हुन्छ
त्यही गाह्रो म भोगिरहेछु
तर, थाहा छैन किन हो
त्यसैमा आनन्द छ मलाई ।

केही बेरपछि नै
म तिम्रा बन्धन, जिन्दगीका बाध्यता र समाजका औँला
सबैसबैबाट बन्धनमुक्त हुनेछु ।

र, अहिल्यै म देखिरहेछु
कति आँखाहरू रोइरहेछन्
र कति आँखाहरूचाहिँ
मनमा खुसी हुलेर
केवल आँसु बगाइरहेछन् ।

Komal Shrestha Malla – Asahaj Man Bajra

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – असहज मन बज्र

पीडाका गस्तीहरु
छाती माथी
मोती थोपा बोकेर
जब बर्सन्छन
अनुहार कोपर्दै
कहाली लाग्दो मन
औँशीमा जुन खोज्दै
ऐनामा बजारिन्छ
एक्लो मुड्की कसिनुमा
रक्ताम्य भएर ।
निर्दोष ऐना
यसरी छरिन्छन टुक्रा टुक्रा
बाँकी पर्खाल टोलाई रहन्छ
ऐनाको भगनावशेष बोकेर ।
कुरुप अनुहारका बिसौनीमा
अझ मन चट्याङ्गका बज्रले
छिया छिया छाती भित्र
असहज परेड खेल्दै
जीवन किनाराको बिगुल फुक्छ ॥

Rakesh Karki – America Aauna Saath (Nepali Gajal)

इन्जिनियर राकेश कार्की – अमेरीका आउनासाथ (गजल)

अमेरीका आउनासाथ नै मस्ती कहाँ हुन्छ यहाँ
आउनेलाई था छ कसोरी परिवेशले थुन्छ यहाँ

लोग्ने छोडी आउनु पर्ने स्वास्नी छोडी आउनु पर्ने
बच्चा छोडेर आउनेको मन त कठै रुन्छ यहाँ

यस्तै छ याँ काम माथी काम गोरु जोतीए झैं सधैँ
नेपाल पठाउने डलरलाई रुपैंयाले गुँन्छ यहाँ

गर्न शरम आफ्नो देशमा यहाँ गर्नु पर्ने रैछ
उताको धक्कु र बखान कल्ले पो सुन्छ र यहाँ

थला परेँ ऐया मरेँ बिमा पनि छैन हरे
नेपाली मायालु हातले यसो कल्ले छुन्छ यहाँ

यता देख्छ उता देख्छ जोडाजोडी भा सँगसँगै
आफ्नो मायालु परीवार ल्याउने सपना बुन्छ यहाँ

Hemanta Shrestha – Natak Rangamanch Ra Prachanda Haru

हेमन्त श्रेष्ठ – नाटक रंगमन्चमा प्रचण्डहरु

धेरै जीवन फेर्यो
रङ्गहरुले
राता नीला हरिया
सेता काला पहेँला
निरन्तर उत्साहित भईरहे
सेलोफेनहरु स्पटलाईटमा
उज्याला क्षणहरु कति भए
कति क्षणहरु अँध्यारोमा डुबे
रंङ्गमाचको त्यो कुना
अझै जीवन्त छ
प्रचण्डको सास जस्तै

जुगुप्साहरुलाई उभ्याएर
चौखुडामा
नाटकलाई जीवनमा बुन्दै
जीवनलाई नाटकमा उन्दै
कति समाप्त भए
अभिनयका स्रेस्ताहरु
कति च्यातिए नाटकका पन्नाहरु
परिष्कारको क्रान्तिमा
कति निर्देशन भए
नवरसका अभिव्याजन
मृत्यूमा हत्यामा बिध्वँशमा

रचना र सँरचनाहरु
घटन र विघटनहरु
लहर जस्तै
उडिरहेको बादल जस्तै
दृश्यमा
कङ्कालको मुख माथी
ख्वापा लाएर
कति पटाक्षेप भए
कति उघ्रिएर

तथापी
हरेक समाप्तीमा
उभिन्छन्
पर्दा अगाडि पंक्तिबद्ध
अभिवादनरत्
यावत् पात्रहरु
मदन मालती
कृष्णमोहन कृष्णसेन
जीवन्त हुन्छन्
र हुन्छन्
प्रचण्ड तालिका ध्वनीहरु

प्रचण्ड हो कि नाटक हो
नाटक हो कि प्रचण्ड हो
छुट्याउनै नमिल्ने गरी
रंगमंचमा टाँसिएका
जवानीहरु
उप्काउन प्रयाशरत्
बूढो प्रचण्ड
कमलादीको प्रज्ञा परिसरमा

हो प्रचण्ड मल्ल
कयौं पटक रोएको छ
ध्वस्त नाटक छ
रक्सीमा डुबेर
कयौं पटक रोएको छ
सफल नाटक पछि
खुसीको आँसुमा डुबेर

निरन्तर
इतिहाससँगै लिप्त
प्रचण्ड र उर्फ प्रचण्डहरु
सास्वत छन्
रंगमंचहरुमा
डबलीहरुमा
नाटकहरुमा
यथार्थहरुमा
आत्मसात गरेर एउटै अभिष्ट
सुन्दर सृजनाको
सुन्दर परिवर्तनको
मान्छेलाई मान्छे बनाउने युद्धको

फेरि पनि
पटाक्षेप भएको छ
नाट्शालामा
भयावह शिशिरको रात
भावबिभोर छन्
खुसीमा अनुदित सन्नाटाहरु
रंङ्ग र प्रकाशको सँयोजनमा
समाधिस्त छ प्रचण्ड
र हरियो खोजिरहेका आँखाहरु
प्रतिक्षारत् टोल्हाईरहेछन्
के सँधै झैं
अभिवादनार्थ
जीवन्त उभ्याउन सक्लान्
प्रचण्डले
नाटकका
यावत् मृत पात्रहरुलाई

कुन भेषमा
कुन पात्रसंग
उभिनेछ
प्रचण्ड आफै
पंक्तिबद्ध

दृश्यमा
लासमाथि चढाईएका
फूलहरु उडिरहेछन्
प्रतिध्वनित् भईरहेछन्
सहादत चित्कारहरुको कोलाज
कम्तीमा
संकल्पहरु जिउनु पर्छ
कम्तीमा
चोटहरु पुरिनु पर्छ

नाटक छ
रंङ्गमाच छ
र छन् प्रचण्डहरु
रक्सी छ
षडयन्त्र छ
र छन् खुसीका आँसुहरु
हेरिरहेछन् दर्शकहरु
प्रचण्ड अब कहाँ डुब्छ

खुसीको आँसुमैं डुबोस्
यावत् प्रचण्डहरु
कामना एउटै बाँकी छ

Prakar Antar – Sarbochha Prem

प्रकार अन्तर – सर्वोच्च प्रेम
(Sent to Sanjaal Corps via Email)

तिमी सर्वोच्च छालको
शिखरमा छौ
र यो छाल अटल !
मेरै मुटुको सागरमा उठेको छ ।
नडराउ, यहाँ हिंस्रक सामिप्य छैन
र यो दुरताबाटै मैले
तिमीलाई प्रेम गरेको छु ।
सम्झ,
यहाँ शान्त,शालिन र शुभ्र सामिप्य छ ।
तिमी दुर छौ र नै यो संभव छ
नत्र यो मनको तलाउमा
गोहिहरु चल्बलाउन थाल्थे ।

प्रेम गहिरो छ
र मैले प्रेममा
कुनै नीच उचाइ
कल्पना गरेको छैन ।
त्यहाँ लडिन्छ कि !
भन्ने डर हुन्छ ।
बाहिर र भित्र यही फरक छ
भित्र, म लड्ने संभावना शुन्य छ ।
त्यहाँ तिमी सर्वोच्च छौ ।

म तिम्रो
आधार-शिविर !
विश्वास गर,
यहिबाट हेर्नेछु तिम्रो उचाइ !
यहाँ छु भन्ने संकेत-
म दुबै हात हावामा उचाल्छु ।
सक्छौ,
केही पहिरोहरुले पुर्ने प्रयास गर ।
सक्दैनौ, थोरै हिमपातले स्पर्श गर ।
र विश्वास गर,
तिम्रो पवित्रतालाई कुल्चने, म
आरोही होइन ।

२०६७-०४-०४, कीर्तिपुर, काठमाडौं

Dr. Ghanshyam Neupane Parishrami – Ramra Ramra Fulharu (Nepali Bal Gajal)

डा. घनश्याम परिश्रमी – राम्रा-राम्रा फूलहरु

राम्रा-राम्रा फूलहरु चुन माहुरी
फूलबारीमा गर भुनभुन माहुरी

कसरि पो फूलबाट रस चुस्दछौँ
हामीलाई पनि सिकाऊ न माहुरी

नटोक है हामी सानासाना नानी हौँ
मन लाग्छ तिमीलाई छुन माहुरी

बनाएर हाम्रै लागि मह पोसिलो
धेरै-धेरै लगाउँछौ गुन माहुरी

तिम्रो नाच हेर्दा हामी मख्ख पर्दछौं
हाम्रो पनि गजल एउटा सुन माहुरी

Uttam Bhaukaji – Anurodh

उत्तम भौकाजी – अनुरोध

समाऊ-
मेरा यी हातहरू समाऊ
मलाई तिमी
आफूजस्तै निष्कपट बनाऊ ।
सङ्घारमा-
शकुनको दियो बलिरहेछ
दियो सँगसँगै
चलमल चलमल
मेरो मन
बत्ती र पुतलीजस्तै
चञ्चल-चञ्चल भइरहेछ ।
जीवनको-
यस उल्लासमय घडीमा
तिम्री अर्धाङ्गिनी
अर्थात्, यो नवदुलही
श्रृङ्गारको स्वरूप बोकेर
तिम्रै हातमा हात मिलाउँदै
सपनाको नौलो संसार
भोग्न आँतुर छे,
राजी छे ।
लैजाऊ-
सँगसँगै लैजाऊ मलाई
… र कस, आफ्नो बाहुपासमा
वेस्सरी कस !
मेरा यी अङ्ग-प्रत्यङ्गबाट
निस्कने प्रिय धुनमा
मेरो जीवनको लय भेट्टाउन सकूँ,
खुसीखुसी
रोमाञ्चक यो क्षणमा
मेरा सारा तिर्सनाहरू
चुपचाप ! मेटाउन सकूँ ।

Thakur Belbase – Achanak Yo Sanjh

ठाकुर बेलवासे – अचानक यो साँझ
(मधुपर्क साउन, २०६७)

अचानक
यो साँझ
बाँच्नुपर्ने दिनहरू, वर्षहरू
अझै धेरै, धेरै छन्
जस्तो लागेर आयो ।
अचानक
यो झरी परेको साँझ
विगतका दुःखहरू
जो मरीमरी बाचेको स्वाँङ गरेका
दिनहरू भुलेर
आगामी दिनहरू
वर्षहरू
सबैसबै खुशी नै खुशीले भरिएका छन्
जस्तो लागेर आयो ।
अचानक
यो छिप्पिदो एकान्त साँझमा
दुःखको रङ कस्तो हुन्छ ?
दुःख भन्ने शब्द
अति हलुका लागेर आयो
स्मृतिपटलमा दुःखका
कुनै पनि अवशेष घुम्न सकेनन् ।
यसरी म
खुशीले बाधिएँ कि
संसार अति सुखमय छ
र यहाँ पीडा – दुःख केही छैनन्
दुःख त यी सडकले पाउने हो
जसका छातीमा असङ्ख्य
मान्छे र गाडीहरू हिँड्छन्
पीडा त
यी खोलाका ढुङ्गाले मात्र झेल्ने हो
जसलाई बहुलाएको बाढीले
लछार्दै – पछार्दै खियाउने गर्छ
यो पृथ्वीका मान्छेहरू त
हाँस्नका लागि मात्र जन्मिएका हुन्
म हाँस्न र रमाउन मात्र जन्मिएको हँु
जस्तो लागेर आयो ।
मर्न आतुर हुने त
दुःखमा मात्र रहेछ
सुन्दर पनि
कुरुप लाग्ने त पीडामा मात्र रहेछ ।
सम्बन्धहरू कोक्याउने त
अभाव अनि घृणामा मात्र रहेछ ।
खुशी आँखाले
यो रोइरहेको साँझ पनि
कति माधुर्य देख्दोरहेछ
अचानक
धेरैलाई विपत्ति परेको
यो साँझ
मलाई पि्रय-पि्रय लागेर आयो ।
तीस वर्षको उमेरमा
पहिलो पटक मैले
साँझका चराहरूसँग
रमाएर गीत गाएँ ।
उमेरको तीस वर्षमा
अचानक
म हाँसे
र बाँच्नुपर्ने धेरै युग छन्
जस्तो लागेर आयो ।
तीस वर्षसम्म
यो जब्बर र क्रुर समयले
खहरे खोलाको ढुङगाजस्तो
मेरा बाला, किशोर र जवान उमेरलाई
लछार्दै – पछार्दै किनारा छोडिदिएपछि
जीवनको अन्तिम दिन गनेर
उभिएको यो साँझमा
अचानक
तिमी आयांै
अचानक
मैले हातको डोरी छोडिदिएँ ।
र
तिम्रो अनुहारमा हेरिरहेँ
मैले खुशीसाथ
बाँच्नुपर्ने धेरै वर्षहरू
गन्दैगन्दै
अचानक
तिम्रो अनुहारमा
म हराएँ ।

Komal Shrestha Malla – Man Peeda

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – मन पीडा

परेछ मन पीडामा
र आसु झरेछ
फेरि कोशी आसु
छातीले भोग्दै
मुटुले अनुदानका
सुम्सुम्याई खोजेछ
के सक्थ्यो ? तटबन्ध बाध्न
कृतीम हौसलाका पुष्पहरुले ?
फेरबदलका भुवा उडाई
मनका आफन्त मन
के बुझ्थ्ये र ? डर लाग्दा भैपरीहरु ? कहालीलाग्दो उदेक सपना
र यथार्थ बिपनाका भोगाईहरु !!
हुदो रहेछ जिवन
पिरका भीरहरुमा
अनी कल्पनाका उडानहरु
खस्दारहेछन
यातनाका शिबीर शिबीरमा ??

Nistej – Ghoshana Patra

निस्तेज – घोषणा पत्र

यसपाली म चुनावमा जितीगए जाने थियौ कोरिया
आऊ लौन जिताऊ जे जसरि नि हो चिन्ह नि ‘तोरियाँ’
मेरो चिन्ह परेछ लौ बहुमुखी क्या लाभदायी अहो
तरकारी भुटुवा बनाउनु नाता पोलेर चटनी कसो!

तरकारी हरियो अति असल यो खानी भिटामिनको
यसमा छाप लगाऊ हे सुजन हो हौ स्वस्थ आँफै कसो
भोट मात्रै तिमि देउ हे नगरका हे गाँउका सज्जन
नाँउ नोट गरि सकल्का बाँकी रह्यौ खै कुन ?

पुलि छैन भनि सुने भन् सखे तर्छु नदि के गरि
यसपाली बुझियो कुरा गहकिलो खान्न्चु कसम यै घरि
पैले झैं अब बिर्सिइन्न पुल यो बन्ला यसै सालमा
मात्रै एक मद्दत गरे हजुरले निर्वाचनी कालमा ।

नेपालीहरु काममा अति असल भन्दैछ रे कोरिया
लावा लस्कर यो पठाउँछु त्यतै सम्झे फगत तोरियाँ
गण राष्ट्रिय गाउने अब मा झैं सर यहीं बस्तछौँ
बाँकी जाउ कतार या अरब या त्यै कोरिया भेज्दछौँ ।

जितें मात्र भने चुनाव रणमा निश्चित छ मन्त्री हुनु
मन्त्री के म भएँ अनि हजुरले चिन्ता छ के को लिनु
यै हो गूढ रहस्य हे सुजन हो यो राम्ररी बुझ्दिनू
आफ्नो नेक भविष्य को मन भए भोट तोरियाँमा दिनू ।

(संविधान सभा निर्वाचन सम्बन्धि जनचेतना जगाउने उद्देक्षका साथ्
शुक्लाफाँटा एफ एम ९९.४ ले गराएको रेडियो कविता गोष्ठीमा वाचन गरिएको कविता । )

Sabitra Kafle – Santrasta Man

साबित्रा काफ्ले – सन्त्रस्त मन

सन्त्रस्त मन,
भूईं कुहिरोको
धुमिल छायाँ,
सन्नाटा छाएको
सुदूर वस्तिको
एउटा कथा,
कोरिएको छ
मौन आकाशमा ।

खडेरी परेका रातहरु,
अनिष्ट सम्भावना बोकेर,
उदाउँछ
मरुभूमी बिहान।
र,
एकहुल बाजहरु
नमिठो चित्कार
गाउँछन्
मान्छेहरुको समाधिमा ।

अभ्यस्त बाटो,
क्यानभासमा कोरिएका
स्वप्निल रङ्गहरु,
अब्यक्त पहाड
निर्निमेष हेरिरहन्छ
आफू अगाडिको
कहालिलाग्दो तस्बिर।
र,
गुन्जन्छन गीतहरु
तरङ्ग भएर
पहराको छातिबाट,
चिरेर मौनता
आकाशको ।

Biyogi Budhathoki – Nasha Piyen Bhanthen Dasha Piyiyechha (Nepali Gajal)

वियोगी बुढाथोकी – नशा पिएँ भन्थें दशा पिइएछ (गजल)
(मधुपर्क पुस, २०६७)

नशा पिएँ भन्थें दशा पिइएछ
बोल्ने ओठलाई आफैँ सिइएछ

प्रेमको खोला तर्न भेट्न बोलाएँ
मायाको बदला चोट दिइएछ

मातिएका पाइला लर्खराएथे
होस् खुल्दा उनकै ओत लिइएछ

अठोटको लौरो टेक्दै धेरै धाएँ
बित्थामा निर्दोष पैताला खिइएछ ।

Yatiraj Ajanabee – Shanti Aainan

यतिराज अजनबी – शान्ति आइनन्

अणु बमको बिष्फोट संगै
धुजा धुजा भएर च्यातिएकी,
पिइसकेको रक्सीको बोतलसंगै फ्यालिएकी,
फुत्किएकी मेसिन् गन मिजाइलहरूबाट,
त्यो कोलाहलदेखि
ज्यानमारा बन्दी झैं
हिडेकी आश्रयको खोजीमा कहीं,
रावणले हरेकी सिता झैं
खोसिएकी मेरो जिन्दगीदेखि,
प्रचण्ड हुरीको चक्रब्यूहले रन्थन्याएकी,
आकस्मिक भीमकाय खहरेले लगारिएकी,
आज यी छातौराक बथानमा छैनन्
यी सुन्तलाले चुलिएका डोकामा छैनन्
छैनन् उनी यी तोते बोल्ने बालकका कोक्रामा
खोइ कता बिलाइन्
तापको रापले पग्लेको हिउँ झैं
पलकमै मलाई छोडेर एक्लै
गएकी शान्ति आइनन्

हिजो सम्म त्यही पाखामा आउँथिन्
मस्त मेरो नानीमा निदाउँथिन्
सुमसुम्याउँथिन् मेरा पाखुरा
पलाउँथिन् भएर आँकुरा
भर्दै हरियाली हराभरा
पुग्थिन् कहिले हिउँ फुल्ने टाकुरा,
क्यामेराको लेन्सले तान्यो भनूं
मैले क्यामेराम्यानलाई सोधें
उनलाई मैले एकान्तमा खोजें
उनलाई नै भेट्न भनेर वनपाखा धाएँ
खुप् कुरें भञ्ज्याङ चौतारीहरू
कतिपल्ट पुगें पानीका पँधेरीहरू
कति सल्काएँ दीपकमा रात्री अँधेरीहरू
सेकिएँ सकेसम्म
शिशिरका चिसा सिरेटाहरूसँग
उनकै स्वागतका निम्ति,
ह्याँगिंग गार्डनले मोहनी लायो भनूं
मैले उनलाई फूल-फूलमा खोजें
खोज्दै उनलाई म सगरमाथा पुगें
मैले ढुंगा पनि फुटाई हेरें
हेरें उनलाई प्यासिफिकको तरलतामा
तर उनी भेटिइनन्
हराइन् बितेको समय झैं
पलकमै मलाई छोडेर एक्लै
गएकी शान्ति आइनन्

भाद्र १० २०५७ चन्द्रगढी, झापा

(Sent to Sanjaal Corps Via Email)

Pratima KC – Man Sandhai Desh Magchha (Nepali Gajal)

प्रतिमा के.सी. – मन सधै देश माग्छ (गजल)

मन सधै देश माग्छ परदेशमा नआउनु
नमेटिने तिर्खा लाग्छ परदेशमा नआउनु

जुनसंगै हिड्नु पर्छ फेरी जुनसंगै फर्कनु
मज्दुरीले सीमा नाघ्छ परदेशमा नआउनु

लानु आखिर के पो छर खानु एकैछाक न हो
धन मोह अति जाग्छ परदेशमा नआउनु

चित्त दुख्छ पराइको कुल्ली भएर बस्नु पर्दा
तन पनि सारै थाक्छ परदेशमा नआउनु

खुली दिएर प्रकृतिले जुन घाम हाँसे पनि
तुवालोले मन ढाक्छ परदेशमा नआउनु

अशान्तिले फुल्दा फल्दा देश छोडने मन हुन्छ
आफ्नोपन फेरी भाग्छ परदेशमा नआउनु

१२ फेब्रुअरी २०१२
रेडिंग, बेलायत