हांगयुग अज्ञात – म हङकङ भइसकेछु
सातिन र हेप्पीभ्यालीमा दौडिने
बाजीको घोडाजस्तै
अथवा जमिनमुनि दौडिने
रसआवरको रेलजस्तै
यो एसियाको विश्वसहरमा
श्रम बेच्न दौडेको पनि
थाहै नपाई
एक दशक भएछ
र हिजो बेलुकी
जब माया सेलुनमा
ऐना अगाडि उभिएँ
तब देखेँ
फुल्न थालेका रहेछन्
कनसिरीमा कपालफूलहरू
ओहो ! देश फर्किन्छु भन्दाभन्दै
म त हङकङ भइसकेछु,
ताइमोशान र मंकीहिलको जङ्गलमा
चासोक, साकेवा र ल्होसार मान्दामान्दै
बिबिक्यूमा पोलिपठाइएछ उमेरको पखेटा
इन्डियाक्लव र कङ्गनको बफेमा
पुलाउ र पर्ककरी पस्किादापस्किदै
कतिबेला रित्तो पारिएछ मस्तिष्कको प्लेट
कतिबेला रेड वाइनले कुल्ला गरिएछ
आदर्शको फट्फटाइरहने जिब्रो
कतिबेला बियरले पखालिएछ
देशको तस्बीरलाई मनको कुनाबाट र
कतिबेला टोस्ट गरिपठाइएछ कायाकल्पको नाममा
आफ्नो सर्वहारा पृष्ठभूमिको गरूङ्गो मुट्ठी !
ओ, मेरा साथीहरू हो,
युनलङ थियटर र चुनवान टाउनहलमा होस्
अथवा कम्युनिटी हल यायातेइमा होस्
थाहै नपाई मैले बिर्सेछु
मेरो रगत, पसिना र आँसु ! अथवा,
नाचघरमा कम्मर मर्काउँदामर्काउँदै
कतिबेला भुाडीले आकास ताक्न थालेछ
र आँखाका चेपबाट
रेखाहरू तन्किन थालेछन्
मार्कसिक्सको सपनाबाट ब्यूँझेर
हिजो बेलुकी
जब उभिएँ माया सेलुनमा
तब देखेँ घामले डढेको
आफ्नो दिक्कलाग्दो अनुहार
ओहो ! देश फर्किन्छु भन्दाभन्दै
म त हङकङ भइसकेछु,
ओ, मेरो देश
म हङकङ भइसकेछु
तेसैले मेरो काखीमा हिजोआज
डुङ्डुङ्ती समुद्र गन्हाउन थालेको छ
मेरो नङमा गन्हाउन थालेको छ
लापसाप
मेरो हातमा गन्हाउन थालेको छ
इनामेल
मेरो ढाडमा गन्हाउन थालेको छ
बासीभात
मेरो खुट्टामा गन्हाउन थालेको छ
बाह्रघण्टा
मेरो मुखमा गन्हाउन थालेको छ
तिउलेलम्बू
मेरो छातीमा गन्हाउन थालेको छ
नेपोइः
हो, म हङकङ भइसकेछु !
मेरो सिङ्गो शरीरमा
गन्हाउन थालेको छ आइडी,
तेसैले ओ मेरो देश
अब इमेल नगर तिमी
नपठाऊ तिम्रा दुःखहरू
यहाँ तिम्रो गोर्खा छोरा
यहाँ तिम्रो कवि छोरा
हङकङ भइसकेको छ
र तिमीले
लाहुरेको गफमा सुनेजस्तो
यो हङकङ साँच्चैमा सुन्दर
र सुखी छैन,
यहाँका अग्ला भवनहरूमा
धेरै होंचा विचारहरू बस्तछन्
यहाँका सफा सडकहरूमा
धेरै फोहरी नियतहरू हिँड्दछन्
तेसैले ओ मेरो देश
तिम्रो इमेलको जवाफमा
म सुखहरू पठाउन सक्दिनँ
म शान्तिहरू पठाउन सक्दिनँ
मात्र पठाउन सक्छु
अहङ्कार, इर्ष्या र जलनहरू !
हो, कति चाँडै
म हङकङ भइसकेछु
देश फर्किन्छु भन्दाभन्दै
देशको नामै बिर्सिसकेछु
म त हङकङ भइसकेछु
म त हङकङ भइसकेछु ।
