Baidyanath Upadhyaya – Samaya Le Lekhne chha Itihas

वैद्यनाथ उपाध्याय – समयले लेख्ने छ इतिहास

तिमी आफैंलाई
विशिष्ट भाषासेवी भन्न रूचाउँछौ
नेपाली भाषाको विशिष्ट लेखक कहलाउँछौ
आफैंलाई समाज सेवक भनि ठान्छौ।

तिम्रो भाषा सेवा
केवल तिम्रो बोलिमा मात्रै सीमित छ
तिम्रा लेखहरूमा कुनै दर्शन भेटिदैंन
समाज सेवा त तिम्रो
भाषणबाजी मै संकुचित छ।

भाषालाई त तिमीले
आफ्नो घरबाट निष्कासित नै गरिदियौ
तिमीले आफ्नो घरमा न त
पत्र पत्रिकाहरूलाई नै कुनै स्थान दियौ
न त संतान संततिहरूलाई
भाषा पढन नै लगायौ
साहित्यको नाउँमा तिमीले जथाभावी कोरेका
काला अक्षरहरू मात्रै भेटिन्छन
न साहित्य पढने, चर्चा गर्ने
तिम्रो कुनै आदत नै छ
छ त केवल अरूको कुत्सा रटने
चिराचरित तिम्रो बानी।

तै पनि तिमी
समाजमा अति विशिष्ट कहलिन्छौ
भाषा प्रतिको तिम्रो प्रेम
अब चौकी र पदमा मात्रै देखिदैंछ।

समयले लेख्ने छ
त्यस्को पनि इतिहास
बदल्नेछ तिम्रो विशिष्टताको परिभाषा।

Dipendra KC – Itihas Ra Aama

दीपेन्द्र के.सी. – इतिहास र आमा !

अगेनामा आफनै जीवन फुकेर
दुःखहरु जान्छन धुरीबाट
र, न्याना लाग्छन
छातीजस्ता भित्ताहरु ।

तिमी अगेनामा बस्नु
र, हामीहरु वरिपरि घेरिनु
माहुरीको घारमा
औधी सन्तोषको रौनकता भुनभुनाएर
घरभरी चँचलता दौडनु
इतिहासको खोंचमा उभिएर हेर्दा
भीर बोकेर उभिएकी छिन
र, दौडिएका छौं हामी जीवनको सम्म राजमार्गमा ।

एउटा अध्याय यहाँ पनि छ इतिहासको—
हयाँगरजस्ता लाग्ने करङहरुमा
टाँगिएका मैला कपडाहरु
हाम्रा सुकिला जीवनका अर्थहरु रहिछन,
उनको निद्रा अपहरण हुनु
र, छेउमा हामी ढुक्क निदाउनु
यी पनि हाम्रै सपनाका पहरेदारी रहिछन् ।

सम्झनाका नदीहरु बगाउँदै आँखाबाट
तर पनि अटाएकै छन्
हाम्रा भागका सपनाहरु
एक्लैबाट धेरै
र, टुक्रिएकर पनि फेरि एक्लै
हाम्रै राजमार्ग फराकिला पार्न लागिरहने
“आमा” !
त्यसै कहाँ बनिदोरहेछ र
“आमा” !
थाहा भयो
समयले गलहत्याएर इतिहासको चाङमा राखिदिएपछि ।
महानताको व्याख्या यसै हुन सक्दैन
छोराहरु आयोजित/प्रायोजित
औपचारिकताको आडम्वरी भेलामा ।

१६-०३-२०१६
बागलुङः हाल लुभेन बेल्जियम ।