Diyesh Ratna Shakya – Gulabi Shahar Ma Ek Sanjh

दियेश रत्न शाक्य – गुलावी सहरमा एक सांझ

लहरै एउटै गुलावी परिधानमा सजिएर
जयपुरका प्रत्येक घर
स्वागत ओछ्याइ रहन्छन्
र चियाउँदै अजमेरगेटबाट
थपिरहन्छन्
गुलावी मुस्कान
र गर्विलो राज्स्थानी अभिवादन

सम्मान तराजुमा तौलँदै
उ तिमीलाई समय बेच्न खोज्छ
यतिखेर यो समय
– तिमीसँग रिक्सा/अटोरिक्सामा सवार हुनसक्छ
– जौहरी बजारमा
मणिमाणिक्य/ जवाहरातसँग चम्किरहेको हुनसक्छ
– राजस्थानी मार्वल मूर्तिहरूमा
सुन्दर सजिएर बसेको हुनसक्छ
– घ्यूवालोंका रास्ता,खजानेवालोंका रास्ता,हलदिके रास्ता
नजाने कुन रास्ता/ बजारमा
तिम्रो थैलीसंग साटिन
आतुर भएर पर्खिरहेको हुनसक्छ

लाग्छ जयपुर
समय बेच्न पल्केको एउटा दलाल हो
जो हरेक साँझ यसको खुशियाली
कान्जी हाउसको मिठाईसंग साट्छ
रावतको कचोरीसंग साट्छ
देशी सराबखानामा उन्मादसंग साट्छ
र नचाउँछ आँखा अगाडि
एउटा चमकदार सपना
अम्बरफोर्टको शिसमहल

जो बेच्न सक्दैन समय
उ किमार्थ उभिन सक्दैन
यो गुलावी सहरको परिचयमा
बरु लम्पसार परेर आकाश ओढ्छ
ईर्स्याले हेर्दै
बाहनमा सवार समय दलालहरू

(अक्षरमार्गमा प्रकाशित)

Damodar Pudasainee – Yo Shahar Ma

दामोदर पुडासैनी किशोर – यो शहरमा

सबै मान्छेहरू
केही न केही सुनाउने लाममा छन्
सुन्न कोही पनि तयार छैन
यो शहरमा
हरेक मान्छेहरू
क्षण क्षणमा कतै न कतै
दौडने सुरसारमा छन्
शहरलाईनै दौडाउँन
कोही सोच्दैन
यो शहरमा
जग्गाको भाउ बढिरहेको
होटल ब्यबसाय चलिरहेको
बजेट पुग्दै नपुगेको
मागको रास र फोहोरको थुप्रो चुलिंदै गएको
ज्यान जोखिममा पर्दै गएको
धूलो ,धुवाँ र बिषादी
असाध्यै बढेको
चर्चा त खुबै छ
बिहानदेखि बेलुकासम्म
तर शहरकै रँग र ढँग बारे
कसैले गर्दैन चर्चा
यो शहरमा
स्कुल र क्याम्पस जाँदाजाँदै
चिठी पत्र तोक आदेश र दर्ता चलानी गर्दा गर्दै
एन जी ओ आइ एन जी ओ का कार्यक्रम चलाउँदा चलाउँदै
बिदेश जाँदा र स्वदेशमै बस्दा
नाच्दा ,गाउँदा र मेलापात गर्दा
बस चढदा ,बिसौनीमा बस्दा ,छोराछोरी डोर्याउँदा
डन पल्टिंदा ,दलाली गर्दा र पाहुर पुहुन्की पुर्याउँदा
अथवा ,नेताका गोजी भरेर कुर्सीमा फनफनी घुम्दा
आँखा र मन साटिन्छ यहाँ कुनै न कुनै मोडमा
दिनभरी कुना कुनामा आफ्नै स्वार्थको पोयो बाट्दै हिँडेपनि
मनको पवित्र मन्दिरमा
सजाउँदैन कसैलेपनि
यो शहरमा
सुन्दर मान्छेको मनमा
जाल ,झेल र षडयन्त्र हुर्काएझैँ
सुन्दर घर ,जग्गा र बन बुट्यानलाई
पापी मनको कुरूसमा
जाली रूमाल बुन्ने
मान्छेहरू धेरै छन्
यो शहरमा

-२०७५ मंसिर १८
मिरर इन होटल ,बसपार्क ,बुटबल

Dipendra KC – Yo Shahar Ma Birami Phool

दीपेन्द्र के.सी. – यो शहरमा विरामी फूल !

शंका छैन
यो शहरमा
सँधै हतारमा कुदाउने
हुलका हुल स्कूटरहरुका
चालकहरु नेपाली नै हुन्
नभए बँगाली, पाकिस्तानी वा भारतीय हुन्
वा पक्कै अरवीहरु हुन् ।
यो माइनस डिग्रीको चिसो हुस्सुमा
फैलिएको आहट !
प्रर्याप्त छ परिचयलाई ।
जीवनको समय !
उडेर जान्छ यही साइलेन्सरको धुंवाबाट
वा चुल्होको चिम्नीबाट
हराउंछ आकाशतिर धुंवै उडेर
जीवनका पाँग्राहरु रगडेर यही सडकमा
कहाँ पुग्यौं हामीहरु ?
डोरवेल बज्यो,
“म पिज्जा, करी वा शुसी बोकेर
तल आएको छु
लिन आउनुहोस महाशय !”
साला पूँजीवाद !
कजाउंछ कोठामै बोलाएर ।
भर्खरै दौडिएको स्कूटर,
नसोचे हुन्छ
त्यो “गोरे” हुनसक्छ, हेलमेटभित्रको अनुहार
तर पक्का हो
स्कूटरको साइलेन्सरबाट निसास्सिदै चिच्याएको जीवन मै हुँ
र यो शहरका घर—सडकमा परिचित पाइला मेरै हुन ।
हिमालको सेतो पर्दापछाडी
हावाले सक्दैन लान
बिरामी फूलहरु !
वा स्कूटरहरु पुग्दैनन् सम्झना बोकेर ।
सुनमायाँ !
तिमी नै छामी हेर “रेमिट्यान्स” मा
तिम्रो फूल !
ओइलाएको छ कि
छ अझै फक्रिएको ?
तर मलाई
संधै हतार छ ।
बागलुङः हाल लुभेन बेल्जियम ।
(यहाँको शहरमा स्कूटरमार्फत “होम डेलिभरी फुड सर्भिस” दिने क्षेत्रमा कार्यरत हामीहरुका लागि ।)