डा. रवीन्द्र समीर – ढुङ्गाको देवता (लघु कथा)
(Source: मधुपर्क)
लेउ लागेको हेर्दै घीनलाग्दो ढुङ्गो देखेर उसलाई सनक चढ्यो । अनि अलिकति अविर, अलिकति फूल, अलिकति अक्षता, दुई चारवटा सिक्का र रंगिबिरंगी ध्वजाहरु बााधेर बिरामी छोराको निम्ति भाकल गर्यो- हे प्रभु ! मेरो छोरोलाई निको बनाउ, सके कालो बोको नसके लोकल कुखुरो चढाउला ।
अर्कोदिन छोराको नाडी झनै पाताला हुदै गए, मुखमा हालेको पानी सररर बाहिर झर्यो जसरी उसले त्यो ढुङ्गामा गाईको दूध चढाउदा दूध बाहिर झरेको थियो ।
बच्चालाई कठैवरा ! विचरा !! भन्न उसको घरमा आफन्तहरुको भीड लाग्यो, त्यहा भन्दा ठूलो भीड ढुङ्गाको वरिपरि लाग्यो- पूजा गर्न, ढोग्न, फूलप्रसाद चढाउन, आर्शीवाद लिन ।
त्यही रात आकाशबाट उदीयमान एउटा तारा झर्यो, श्रृष्टिको रोलक्रम अनुरुप उसको पालो मिचियो । बलिन्द्र धारा आसु बहाउदै मसानघाटमा छोरालाई कणकण बनाएर ऊ रुदै फर्कियो, उसको जीवनमा सुनामी आयो ।
उसलाई दोस्रोपटक सनक चढ्यो अनि त्यो पुजित ढुङ्गा अर्थात् देवताको पखाल्यो अर्थात् पहिलेजस्तै लेउ लागेको कालो ढुङ्गो बनायो ।
भोलिपल्ट त्यो ढुङ्गामा गोठालो बसेर विरहको मुरली बजाएको सुन्यो, पर्सिपल्ट साइलो ज्यामीले त्यो ढुङ्गालाई घनले फोडेर, टुक्राटुक्रा पारेर हाटमा लागेर बीस रुपियामा बेच्यो र केटाकेटीलाई जाउलो खुवाउन चामल लिएर फक्र्यो ।
उसलाई आˆनो दोस्रो सनकप्रति गर्व लाग्यो-मैले गर्दा आज कसैको पेटमा अन्न त पर्यो ।
-गुल्मी, हाल पो.ब.नं. १३१४२, काठमाडौ