माया ठकुरी – पासो
त्यसदिन पनि बोको खोज्न भनी भगतेलाई साथमा लिएर एकाबिहानै घरदेखि निस्केको थियो बमबहादुर ।
बोकाको मोल दिनदिनै बढ्दै गएको थियो तर बोकाको मोल जति नै बढे तापनि बमबहादुरलाई वास्ता थिएन, कारण, बोकाको मोल जति नै तिर्नुपरे तापनि तिर्नको लागि बिजयबहादुर छंदै थियो ।
बोकाको बढ्दो मोल संगसंगै आफ्नो आम्दानी पनि बढ्दै गइरहेको हुनाले निश्चिन्त थियो बमबहादुर ।
बिजयबहादुर पनि बडो गजबको मानिस थियो । वर्षरिमा चारपांच पटक आयो ऊ त्यस गाउंमा, तर ऊ जहिलेसुकै आउंदा पनि बोको काटेर बमबहादुरका इष्टमित्रलाई खुवाउने गर्दछ ।
बोको काटेको दिनमा बमबहादुरको घरमा रातभरि रक्सी र जूवा चल्दथ्यो । खुब खुवाउंदथ्यो बिजयबहादुर रक्सी र मासु बमबहादुरका इष्टमित्रहरूलाई । “बमबहादुरको भतिजो बिजयबहादुरजस्तो मनकारी मान्छे त खोजेर पाइन्न बा”पैसा पनि कति कमाएको रहेछ ⁄ भनूं जति नै खर्च गरे पनि नसकिने ।” गाउंलेहरू बिजयबहादुरको विषयमा कुरा गर्दथे ।
हुन पनि विजयबहादुरसंग बमबहादुरको भेट नहुंदासम्म बमबहादुरको घरेलु अवस्था साह्रै नराम्रो थियो । घरको छानो धरी छाउन सकेको थिएन उसले । उसलाई र उसको परिवारलाई बिहान-बेलुकाको छाक र्टार्न पनि धौ-धौ पर्दथ्यो ।
बमबहादुरकी स्वास्नी हिममायाको नाककानको गहनासमेत जूवामा हारिसकेको थियो बमबहादुरले ।
प्रायः अठार उन्नाइस वर्षम्म विदेशी सेनामा जागिर खाएपछि आफ्नो गाउंमा र्फर्केको बमबहादुरले आफ्नो शरीरमा भएको बल र बैंस जति उतै विदेशमै सिध्याएर आएको थियो ।
रक्सी र जूवा भनेपछि आंखा चिम्लेर अघि र्सदथ्यो बमबहादुर । त्यसै कारण घरमा भएका अलिकता भांडाकुंडा पनि बेचेर सिध्याइसकेको थियो उसले ।
बमबहादुरकी पत्नी हिममाया र उसका तीन ओटा छोराछोरीहरूको दुर्गति थियो । तै हिममाया जांगरिली भएकी हुनाले जसो तसो घर चलेको थियो ।
वर्षा एकपटक पेन्सन बुझनको निम्ति गोरखपुर जाने गरेको थियो बमबादुर तर पेन्सन थापेर घर र्फकंदा बमबहादुरको खल्ती रित्तिइसकेको हुन्थ्यो ।
बमबहादुरको दाइ हुमबहादुर उहिल्यै तन्नेरी छंदै आफ्नो गाउंमा बस्ने सन्तवीरकी स्वास्नीलाई भगाएर विदेश पसेको र वर्षौं बितिसक्दा पनि ऊ गाउं नर्फर्केको कुरा गाउंलेहरू सबैलाई थाहा थियो । सन्तबीरकी स्वास्नीले भएभरका गरगहना र नगदी पैसा सबै कुम्लो पारेर हुमबहादुरसंग पोइल गएकी थिई रे । “मैले भेटें भने ती दुबैको घांटी नछिनाई छोडदिन” भन्दै निकै वर्षम्म कम्मरमा खुकुरी भिरेर हिड्थ्यो रे सन्तवीर, तर पोइल गएकी स्वास्नी र जारको घांटी छिनाउने प्रतीक्षा गर्दा गर्दै केही वर्षछि आफू नै कालको ग्रास हुन पुगेको थियो रे सन्तवीर ।
बमबहादुरले दाजुको भागमा परेको खेत पनि जूवामा सकिसकेको थियो ।
“रक्सी र जूवाले आजसम्म कसैलाई उंभो लगाएको छैन, यो कुलत छोडिदिनुहोस्” आंखाबाट बरबरती आंसु खसाल्दै भन्ने गर्दथी हिममाया आफ्नो पतिलाई तर बमबहादुरले भने स्वास्नीले भनेको कुरालाई टेरपुच्छर लाउंदैनथ्यो ।
एक वर्षघिको कुरो हो, बमबहादुर पेन्सन बुझन भनी गोरखपुर गएको थियो । ऊसंगै पेन्सन बुझन गएका अरू दुइ तीन जना गाउंलेहरू आ-आफ्नो पेन्सन बुझिवरी माघ महिना सकिंदानसकिंदै घर र्फर्किसकेका थिए तर बमबहादुरको अत्तोपत्तो थिएन । बमबहादुर संगै गोरखपुर गएका ती गाउंलेहरू र्फर्केर गाउंमा आएपछि हिममायाले आफ्नो लोग्नेको विषयमा सोद्धा “खै पेन्सन बुझेपछि उनी कतातिर लागे, हामीले भेट्दै भेटेनौं” भन्ने जवाफ पाएकी थिई ।
केही दिनपछिको कुरो हो, हिममाया मनमा अनेक थरीका कुरा खेलाउंदै बारीमा काम गर्दै थिई, एक्कासि “ए आमै आमै ⁄ बा आए । बासंग एउटा कुन्नि को हो मान्छे पनि आएको छ, भरिया पनि आएको छ” भन्दै बमबहादुरकी एघार बषर्ीय छोरी कमली दगर्ुर्दै आमाको छेउमा पुगेकी थिई । “हो र”” भन्दै हिममाया छोरीको पछि पछि घर पुगेकी थिई ।
“ल हेर, भतिजो केटोलाई लिएर आएको छ, । बरा”मेरो कोही पनि छैनन् भनेर टुहुरो जस्तो भएर पर्देशमा बसेको रहेछ” स्वास्नीलाई भेटनासाथ बमबहादुरले भनेको थियो । “यो तेरी कान्छी आमा हो” आफूले भतिजो भनेर चिनाएको केटोतिर हेरेर हिममायातिर्रर् इंगित गर्दै भनेको थियो बमबहादुले । “अनि यी तेरा भाइ बहिनीहरू हुन्” बाबुको साथमा आएको अपरिचित मानिसलाई टुलुटुलु हेरिरहेका आफ्ना तीनैओटा छोराछोरीलाई देखाउंदै फेरि भनेको थियो बमबहादुरले । “मेरो दाइ हुमबहादुरको छोरो विजयबहादुर हो यो” बमबहादुरले फेरि भन्यो ।
विजयबहादुरले हिममायाको गोडामा ढोगेको थियो ।
त्यसपछि बाकस खोलेर स्वास्नी छोराछोरीलाई भनेर ल्याएका कपडा लत्ताहरू हिममायाको हातमा राखिदिएको थियो बमबहादुरले । “यो सबै यो भतिजोले किनिदिएको हो, पर्दैन भो भन्दा
पनि मान्ने हो र”” बमबहादुरले स्वास्नीसंग भनेको थियो ।
बमबहादुरको दाइ हुमबहादुरको छोरो आएको छ अरे भन्ने सुन्नासाथ गाउंका छरछिमेकीहरू सबै थुप्रिन लागेका थिए बमबहादुरको घरको आंगनमा । “के गर्ने, दाइले यहांबाट गएपछि धनसम्पत्ति ता प्रशस्तै कमाएका रहेछन् । पछिसम्म पनि घर र्फर्किन्छु भन्दै थिए अरे तर भाग्यको अगाडि मानिसको के लाग्छ र । दाइ भाउजू दुबै वर्षदिनको फरक पारेर बितेछन् । यस एउटा छोरो बाबुआमा बितेपछि त्यत्रो श्रीसम्पत्ति हुंदा हुदै पनि एक्लो परेछ । भन्न ता दाइले आफ्नो बाबु-बाजेको नाम, गाउं घरको नाम सबै भनेका थिए अरे । यसले त एउटा कागजमा सबैको नाम ठेगाना लेखेर पनि राखेको रहेछ तर कहिल्यै पहाडघर नआएको मान्छे, कता हो कता भनेर त्यसै नीच मारेर बसेको रहेछ । धन्न योसंग भेट हुनु लेखेको रहेछ र मात्रै”” चुरोट बांडदै भनेको थियो बमबहादुरले गाउंलेहरूसंग । “होइन, कसरी भेट भो त काका भतिजाको – कहां भेटनु भो बाबुलाई -” बमबहादुरले दिएको चुरोटको सर्को तान्दै सोधेको थियो चन्ıवीरले । पेन्सन थापेपछि यसो केटाकेटीको लागि कपडा एक दुइ जोर किन्नुपर्यो भनेर बजारमा घुम्दै थिएं म, साह्रै गर्मी लागेको हुनाले एउटा होटेलमा पसेर दही एक गिलास किनेर खांदै थिएं, त्यहीं यो केटो पनि दही खांदै रहेछ । योसंग आंखा जुध्नासाथ मलाई ता किन किन आफ्नो दाइ हुमबहादुरको झझल्को लागिहाल्यो । रोक्नै सकिनं आफूलाई र सरासर यसको अघि गएं र बाबुको नाम, थर सोधें ।” मेरो बाबुको नाम हुमबहादुर हो । म फलानाको नाति हुं । मेरो बाबुको पहाडघरको नाम यो होे’ भनेर सबै खरखरती भन्यो यसले, अनि त मैले पनि “तेरो बाबुको भाइ बमबहादुर मै हुं भनेर भनिहालें बडो गर्वसाथ” भनेको थियो बमबहादुरले ।
विजयबहादुर खुबै हृष्टपुष्ट जिउडाल भएको प्रायः पच्चीस छब्बीस वर्षो खाइलाग्दो युवक थियो । गाउंमा आएको दुइ-चार दिनमा नै सबै गाउंलेहरूसंग मेलजोल बढाइसकेको थियो उसले । आहा ⁄ बमबहादुरको भतिजा त खुबै फरसाइलो रहेछ, त्यतिका रूपियां पैसा कमाएर पनि ठूलो हुनु नपर्ने । मानिस भएर त त्यस्तो पो हुनुपर्छ” विजयबहादुरको मिजासिलो व्यवहार देखेर गाउंलेहरूले आपसमा कुरा गरेका थिए ।
“भोलि मेरो भतिजाले माथि देवस्थानमा बोको चढाउने भएको छ । हजुरहरू सबै जना आइदिनुहोला, बमबहादुरले चन्ıवीर, भगत, लालबहादुर र रिठ्ठेलाई निम्त्याएको थियो ।
“होइन, हजुरको भतिजाको त अहिलेसम्म पनि बिहेबारी भएको छैन भन्ने सुन्छु, के सांच्चै नै बिहे भएको छैन कि क्या हो -” बमबहादुरले निम्त्याएको दिन बोकाको मासु मजासंग चपाएर निलेपछि सोधेको थियो चन्ıवीरले । “के गर्ने, छोराको बिहे गराउने बाबु-आमा नै बितेपछि अरू कल्ले खोजिदेओस् उसको लागि केटी – अब यहां आएको छ यतैतिर एउटी घर खाने खालकी केटी हेरेर बिहे गरिदिउंला भनी बिचार गर्दै छु । हजुरहरूले पनि यसो विचार गरिदिनु पर्ला” चन्ıवीरले उत्तिनैखेर रित्त्याएर राखेको गिलासमा रक्सी थपिदिंदै भनेको थियो बमबहादुरले । “होइन, हजुरको भतिजाले यस्तो गाउंमा जन्मेर हुर्केका केटी बिहे गर्न मान्नुहोला -” चन्ıवीरले रक्सीको गिलास हातमा लिएर भनेको थियो । “खै, हजूरलाई म के भनूं । अस्ति पंधेरोमा नुहाउन भनेर गएको थियो मेरो भतिजा । त्यहीं नै हजुरकी छोरी जमुनीलाई देखेछ । त्यो दिनदेखि ल, काका ⁄ म त्यै केटीसंग बिहे गर्छुनेर मेरो पछि लागेको छ । केटो हजुरले पनि देखिहाल्नुभएको छ । मेरो भतिजा भएको हुनाले उसको घर पनि यही नै हो । हजुरले पनि एक न एक दिन छोरीलाई बिहे गरिदिएर पठाउनर्ैपर्छ भने मेरै भतिजा केटोसंग बिहे गरिदिए त भई गो नि ⁄” बमबहादुरले भुटुवा राखेको दुनो चन्ıवीरको अघि राखिदिंदै भनेको थियो । “कुरो ता ठीकै भन्नुभयो हजुरले, तर पोहोर मात्रै ठूली छोरीको बिहे गरिदिएको हुं । अहिले मसंग फुटेको पैसा छैन छोरीको बिहेमा खर्च गर्नको लागि । खै, कसरी आंटू’ ⁄” भुटुवा राखेकोतिर हात बढाउंदै भनेको थियो चन्ıवीरले । “होइन, त्यसको लागि हजुरले धन्दा मान्नैपर्दैन, हामी छंदै छौं । दोहोरो खर्च लाएर बिहे गरिदिन्छु म मेरो भतिजाको । हजुरले हन्छ’ मात्र भन्नुहोस् न ⁄” हांस्दै चन्ıवीरसंग भनेको थियो बमबहादुरले ।
त्यसको हप्ता दिनपछि जमुनी र विजयबहादुरको बिहे भएको थियो ।
“जमुनी त हुनसम्मकी भाग्यमानी रहिछे । त्यस्तो लायकको धनी दुलहा पाई ।” विजयबहादुरले जमुनीलाई बिहे गरेर गाउंदेखि लगेपछि जमुनीका दौंतरी साथीहरूले आपसमा कुरा गरेका थिए ।
चन्ıवीर र उसकी स्वास्नी पनि विजयबहादुरजस्तो युवकलाई ज्वाइं बनाउन पाएकोमा हर्षे गद्गद भएका थिए ।
विजयबहादुरले जमुनीलाई बिहे गरेर दुइ महिना पनि बित्न पाएको थिएन, एक्कासि छोरीको अकाल मृत्यु भएको समाचार वज्र बनेर खसेको थियो चन्ıवीर र उसकी स्वास्नीको छातीमा । कठैबरा ⁄ जमुनी त बितिछे । हप्ता दिनसम्म अन्धाधुन्ध ज्वरो आएको थियो अरे । “ए’ बरा’ त्यस्तो लाऊं-लाऊं, खाऊं-खाऊं भन्ने उमेरमा कालले पनि कसरी लग्यो होला ⁄” गाउंमा प्रायजसो सबैको मुखमा त्यही एउटै कुरा मात्र थियो ।
जमुनीको मृत्यु भएको महिना दिनपछि विजयबहादुर गाउंमा आएको थियो । “के गर्ने ससुरा ⁄ मेरो भाग्य नै खोटो रहेछ । पानीजत्तिकै पैसा खर्च गरेर पनि हजुरकी छोरीलाई बचाउन सकिनं ।” विजयबहादुरले दुःखपूर्ण स्वरमा भनेको थियो चन्ıवीरसंग । “अब के गर्ने त ज्वाइं, उसले त्यति नै दिन आफ्नो कर्ममा लेखाएर ल्याएकी रहिछे । अब हामी जति नै रोए-कराए पनि ऊ र्फकने होइन ।” आफ्ना आंखाको आंसु हत्केलाले पुछ्दै विजयबहादुरलाई सान्त्वना दिएको थियो चन्ıवीरले ।
“के गर्नु भतिजाको अनुहार देख्दा यो मन त्यसै फाटेर आउंछ । सुत्न, खान सबै बिर्सिसकेजस्तो छ उसले । यस्तै चाल हो भने त बौलाहा हुन पनि बेर छैन । मर्नु र बांच्नु भनेको भगवान्को हातमा हुन्छ, यसरी रातदिन पीर गरेर आफ्नो शरीरलाई हेला नगर’ भनेर कति सम्झाएं तर मेरो कुरो सुने पो । अब हजुरहरूले नै सल्लाह दिनुपर्यो, के गरे ठीक होला?” एक दिन बेलुकीपख भगते र लालबहादुरको अघि रक्सी र कुखुराको मासु राखिदिंदै भनेको थियो बमबहादुरले ।
“मेरो विचारमा त बुबाको अर्को बिहे गरिदिए ठीक हुन्छ किनभने अर्को बिहे गरिदिएपछि मात्र पहिलेकी स्वास्नीको सम्झना बिस्तारै-बिस्तारै धमिलिंदै जानेछ । होइन त लालबहादुर दाइ -” भगतेले रक्सी दुइ घुट्को घांटीबाट छिराएपछि भनेको थियो । “हुन त मैले पनि यही कुरा सोचेको थिएं तर यति चांडै केटी कल्ले देला – स्वास्नी मरेको दुइ महिना पनि नबित्दै दोस्रो बिहे गर्यो भनेर कुरा काट्लान् नि गाउंलेहरूले ” बमबहादुरले लालबहादुरको भागमा मासु थपिदिंदै भनेको थियो । “ए’ मान्छेले भन्न पाएपछि के-के भन्छन्-भन्छन् । त्यस्तो कुरामा पनि लाग्न हुन्छ – आफ्नो सुर पो गर्नुपर्छ । भगतेले ठीकै भन्यो, गरिदिए हुन्छ भतिजाको दोस्रो बिहे ।” लालबहादुरले निकै गम्भीर भएर भनेको थियो । “उसो भए केटी खोज्न अन्त किन जाउं हजुरकी ठूली छोरी लक्ष्मीलाई मेरो भतिजोसंग बिहे गरिदिनुपर्यो ।” बमबहादुरले लालबहादुरले रक्सी पिउंदै गरेको गिलासमा अझ रक्सी थपिदिंदै भनेको थियो । “भर्खर स्वास्नी मरेकी हुनाले धुमधामसंग बिहे गर्न त के मान्ला र मेरो भतिजाले तैपनि एउटा खसी त ढाल्नैपर्ला’ ।” बमबहादुरले कुरा थपेको थियो । “होइन, अहिले यो सब गर्नु हुदैन । मेरी छोरीलाई बिहे नै गर्ने हो भने साटसुट बिहे गर्नुपर्छ ।” लालबहादुरले बमबहादुरसंग भनेको थियो ।
“मेरो भतिजाले दोस्रो बिहे गर्न मान्दै मानेको थिएन ता तैंले दोस्रो बिहे नगर्ने भए मसंग सम्बन्ध नै नराख् भनेपछि बल्ल मान्यो ।” विजयबहादुरले लक्ष्मीलाई साटसुट बिहे गरेर लागेपछि चन्ıवीर र अन्य दुइ-चार जना गाउंलेहरूको अघि बमबहादुरले भनेको थियो ।
“छोरीलाई पनि आफूसंगै लिएर आउनुभएको भए त हुन्थ्यो नि जुवाइं” विजयबहादुरले लक्ष्मीलाई बिहे गरेर लगेको प्रायः तीन महिनापछि ऊ गाउंमा आएर सासूका निम्ति आफूले ल्याइदिएको कोसेली बोकेर उनीहरूलाई भेट्न जांदा लालबहादुरले विजयबहादुरसंग भनेको थियो । “मैले त हजुरकी छोरीलाई पनि साथै लिएर आउन खोजेको थिएं तर डाक्टरले जीउ भारी भएको बेला धेरै उकालो-ओरालो ठीक हुदैन भनेको हुनाले ल्याइनं । अब उसको जीउ हलुङ्गो भएपछि लिएर आउंला ।” विजयबहादुरले ससुरासंग भनेको थियो । “फेरि कहिले र्फकनुहुन्छ त जुवाइं उतातिर -” लक्ष्मीकी आमाले विजयबहादुरसंग सोधेकी थिई । “म त भाकल पूरा गर्न मात्रै आएको हुं । भोलि माथि देवस्थानमा बोको चढाउंछु र पर्सि हिंडिहाल्छु । अं ⁄ हजुरकी छोरीले बहिनीले आउन मन गरी भने साथै लिएर आउनुहोला भनी पठाएकी छ । पठाउनुहुन्छ भने पछि दिदी चाहिं आउंदा संगै आउलिन्’ ।” विजयबहादुरले लक्ष्मीकी बहिनी सरस्वतीतिर हेर्दाहेर्दै भनेको थियो ।
त्यसपछि सरस्वती र उसकी फुपूकी छोरी मैना पनि भिनाजुसंगै लक्ष्मी भए ठाउं गएका थिए ।
एक दिनको कुरो हो । झमक्क सांझ परेपछि विजयबहादुर बमबहादुरको घरमा आएको थियो । “अहो, यस बाजि त पन्ध्र दिन पनि नबित्दै आयौ त -” बमबहादुरले विजयबहादुरसंग अचम्म मान्दै भनेको थियो । “नआई नहुने भयो काका ⁄ भोलि बिहानै गएर एउटा गतिलो बोको खोजेर ल्याउनुहोला ।” भन्दै आफ्नो खल्तीबाट सय-सयका केही नोटहरू निकालेर बमबहादुरको हातमा राखिदिएको थियो विजयबहादुरले ।
“साह्रै हतार परेजस्तो छ नि” हांस्दै भनेको थियो बमबहादुरले ।
त्यसको भोलिपल्ट बिहान भगतेलाई साथमा लिएर पल्लो गाउंमा बोको खोज्न भनी हिंडेको थियो बमबहादुर । “हजुरको भतिजोलाई भनेर मलाई पनि उतैतिर एउटा सानोतिनो जस्तो भए पनि जागिर पाइन्छ कि भनिदिनुपर्यो । यहां बसेर साह्रै दुःख पाइयो । तीन-तीनओटा छोराछोरी छन् जहान ।” बल्लतल्ल भनेजस्तो बोको पाएपछि भगतेलाई बोको डोर्याउन लगाएर घर र्फकंदै गरेको बमबहादुरसंग भनेको थियो भगतेले । “मैले त अस्ति नै सोचिसकेको छु तिमीहरूलाई उतै पठाउनुपर्ला भनेर । उता गयो भने बुहारीले पनि एउटा पसल राखेर धेरथोर जे-जति भए पनि कमाउन सक्छिन् । छोराछोरीले लेखपढ गर्न पाउनेछन् । तिम्रो पनि जागिर हुनेछ । भनेजस्तो कमाइ भएपछि घर र्फर्के त भइगो नि ⁄ यताको घर-जग्गा कसैलाई जिम्मा लाएर गए भयो ।” बमबहादुरले मनमनै केही गन्दै भनेको थियो । “उसो भए म आजै मेरो भतिजासंग कुरा गर्छु कुरा मिलेछ भने यस बाजि नै जहान-केटाकेटी सबै लिएर गए भयो ।” बमबहादुरले केही क्षण विचार गरेपछि भगतेसंग भनेको थियो । “त्यस्तो भइदिए त म नमरुन्जेल हजुरको जय-जय गाउने थिएं ।” मनमनै खुसी हुदै भनेको थियो भगतेले ।
कस्तो मूर्ख बनाएको छु मैले यी गाउंलेहरूलाई को हो को हो चिन्नु न जान्नुको मानिसलाई मेरो भतिजो भनेर चिनाएको छु । मोरो विजयबहादुर पनि सांच्चै नै मेरो भतिजो नै हो कि जस्तो भइटोपल्छ । विजयबहादुर नाम पनि हो कि होइन त्यसको देश खाएर शेष पल्टेको छ मोरो । कहिलेकाहीं म आत्तिन्छु कसैले थाहा पाउंछन् कि भनेर तर त्यो भने आत्तिनै जान्दैन । जे काम पनि बिस्तारै-बिस्तारै बुद्धि चालेर गर्छ । तातै खाऊं छिटै मरूं भनेर हुदैन, दिमाग खियाएर काम गर्नुपर्छ’ भन्छ मोरो । हुन पनि हो, उसले दिमाग नखियाएको भए यत्रो पैसा कहांबाट आउंथ्यो त । ऊ आउन थालेदेखि त मेरो दिन र्फर्केको छ । पैसा त रहेछ नि यो संसारमा सबै भन्दा ठूलो कुरो । पैसा हातमा भए के गर्न सकिन्न र”अं”अब यी भगतेका जहान र दुइओटी छोरीहरूलाई पनि पठाउन पाए भने त”” बमबहादुरले मनमनै धेरै कुरा सोचेको थियो ।
बाटामा हिंड्दा हिंड्दै बमबहादुरले आफूले विजयबहादुरलाई पहिलो दिन भेटेको दिन सम्झन थालेको हुन्छ ।
वर्षदन अघिको कुरो हो । गोरखपुरमा पेन्सन बुझेपछि घर र्फकदा बुटवलको एउटा होटेलमा तीन दिनसम्म बसेर भएभरको पैसा सिध्याएको थियो बमबहादुरले । चौथो दिन रित्तो खल्ती लिएर बिखर्ची भएर बुटवलको ठूलो पुलनेर झोक्रिएर बसिरहेको थियो ऊ । त्यसै बेला एउटा पच्चीस छब्बिस वर्षो युवक आएर उसंग कुरा गर्न लागेको थियो ।
युवकको चालढाल, बोलीचाली निकै रँम्रो लागेको थियो बमबहादुरलाई । त्यस युवकले आफ्नो नाम विजयबहादुर बताएको थियो ।
विजयबहादुरसंग केहीबेर कुराकानी गरेपछि आफू बिर्खची भएर घर र्फकन नसकेको कुरो भनेको थियो बमबहादुरले उसंग ।
“हिड्नुहोस् कुनै चिया पसलमा जाउंm र त्यहीं बसेर कुरा गरौं” विजयबहादुरले बमबहादुरलाई एउटा भट्टमिा लगेर खूबसंग मासु र रक्सी खुवाएको थियो । “मैले भनेको कुरा मान्नु भयो भने पैसाको खेती गर्न सकिन्छ । बुझनुभयो ।” निकैबेरसम्म बमबहादुरसंग कुरा गरेपछि अन्त्यमा भनेको थियो विजयबहादुरले ।
त्यसको पांच दिनपछि बमबहादुरको भतिजा बनेर बमबहादुरको गाउंमा पुगेको थियो विजयबहादुर ।
“भतिजो बाबु बस्नुहोला नि दुइ-चार दिन त यतै होइन र -” त्यतिका बेरसम्म बोको डोराएर चुपचापै हिडिंरहेको भगतेले एक्कासि प्रश्न गरेको थियो बमबहादुरसंग । “हं”के भन्यो -” बमबहादुरको गहिरो सोचाईमा बाधा परेको हुनाले झस्कदै सोधेको थियो । बमबहादुरले । “होइन, भतिजा बाबु दुइ-चार त अझैं यता बस्नुहोला नि -” भगतेले फेरि आफ्नो प्रश्न दोहोराएको थियो । “तिमीहरू पनि ऊसंग जाने भएत बस्नै पर्यो नि” बमबहादुरले उत्तर दिएको थियो ।
बमबहादुर र भगते बमबहादुरको घर पुग्दा झमक्क सांझ पर्न लागेको थियो ।
“बा आउनु भयो बा आउनु भयो, बोको ल्याउनु भयो”” आफ्नो बाबुलाई आंगनमा देख्नासाथ रमाउंदै चिच्याएको थियो बमबहादुरको सात वषर्ीय कान्छो छोरो “बा” म भोलि धेरै पोलेको मासु खान्छुहै है बा”-” छोरी चाहिंले बमबहादुरको नगीचै गएर बोकोतिर लोभिलो दृष्टिले हेर्दै भनेको थियो । ” ल ⁄ यसलाई लैजाऊ र कटेशमा थुनिराखेर आऊ बमबहादुरले भगतेलाई अर्याएको थियो “जा त तीनओटा बटुको मागेर ले तेरी आमासंग । अचार पनि छ कि” सोध” पिंडीमा गुन्ıी ओछयाउंदै भनेको थियो बमबहादुरले छोरोसंग । “ल, बस यतै तिमी पनि” आफूसंगै लिएर आएको चार बोतल रक्सी राखेको झोला आफ्नो अघिल्तिर राखेर त्यसबाट रक्सीको बोतल निकाल्दै खोरमा बोको थुनिओरी पाएको भगतेतिर हेर्दै भनेको थियो बमबहादुरले ।
“खै, भतिजा केटो के गर्दैछ, त्यसलाई पनि पठा यतैतिर” हिममायाले रिकापीमा मूलाको अचार राखेर लौग्नेका अघिल्तिर राखिदिए पछि भनेको थियो बमबहादुरले । “बिहान भात खाएपछि त गै गए नि उनीहरू” हिममायाले सहजरूप मा भनेकी थिई । “बहानै गए”होइन कसको कुरो गर्छर्ेेसले -” हिममायाको कुरो सुनेर अलमल्ल परेको थियो बमबहादुर । “काका र मेरो हिजै कुरो भइसकेकोछ । म बहिनीलाई दश पन्ध्र दिन डुलाएर पछि सरस्वतीसंगै पुर्याउन आउंला, भनेर कमलीलाई लिएर”” “ए रांड के भनेर पठाइस् त्यो चिन्नु न जान्नुको मानिससंग मेरी छोरीलाई -” स्वास्नीको कुरा पूरा नहुदै एक्कासी ठूलो स्वरले चिच्याएर हिममायाको शरीरमा लात्ताले हानेको थियो । बमबहादुरले ।
“कस्तो चिन्नु न जान्नु भन्नुहुन्छ – हजूरकै भतिजा त हो नि । बिनसित्तिमा किन रीस पोखेको होला ममाथि” लोग्नेको व्यवहारबाट दुःखी हुदै भनेकी थिई हिममायाले । होइन, त्यो मेरो भतिजो होइन । फटाहा हो त्यो । केटी बेचेर खाने फटाहा”हे भगवान् अब मेरी छोरीलाई कहां लगेर बेच्ने होला त्यसले । खै ल्या, ल्या मेरो खुकुरी कहां छ – म अहिल्यै त्यसको पछि पछि जान्छु र त्यसलाई भेटें भने त्यसको घांटी छिनाउंछु”” भन्दै दगुर्र्दै टांडमा शिरानमनि राखेको खुकुरी दापबाट थुत्त थुतेर नाङ्गो खुकुरी हातमा लिएर बाहिर अन्धकारतिर दगुरेको थियो बमबहादुर ।
अहिले प्रायः सात वर्षहुनलाग्यो, बमबहादुर बौलाहा भएको । ऊ प्रायः जसो एकोहोरिएर एउटै ठाउंमा बसिरहन्छ । कहिलेकाहिं गाउंमा कुनै नौलो मानिस आयो भने बमबहादुर दगर्ुर्दै जान्छ र त्यस मानिसको कठालो समातेर भन्छ “बोको छ – मोटो बोको, पासो थाप्नु परेकोछ मलाई”पासो”।”