B S Chhetri – Desh Ko Balatkar

बि .एस. क्षेत्री – देशको बलात्कार

म मुकदर्शक भएर मेरो देशको बलात्कार भएको
निरन्तर हेरिरहेछु |
सुरु सुरुमा बिदेशी दलाल र मतियारहरुले लुटे
आजकाल तेही सुधो जनता जनार्दनबाट विश्वास
गरिएकाबाट हाडनाता हुदैछ
म यो नौटंकी हेर्न नसकेर विदेश पलाएन भएको छु
तर पनि देशको चित्कार र क्रन्दनले मलाई पछ्याई रहन्छ

प्रत्येक दिन म देशको विभत्स कथा भएको समाचार
सुन्ने पदने गर्छु |
म यो रोम रोम पिडा हुने यथार्थ बाट भाग्न खोज्छु
अनि फेरी अर्को बलात्कारी आएर देश लुटिएको कुरा गर्छ
म एकपटक फेरी लाचार भएर सुनिदिन्छु

अस्तिको कुरा हो एक हुल बलात्कारीले देशलाई
राजतन्त्रबाट मुक्त गराए , अनि जनताले जय जय कार गरे
अनि फेरी तिनैले धोति फेरी मुखुण्डो धारण गरेर ”नया नेपाल” भने
अनि जनता ढंग परेर भजन किर्तन गरिरहे

यतिकैमा अर्को नाटक मन्चन भयो” संबिधान सभाको ”
जनताले एक हुल जन्तुलाई कलम थमाए अनि शान्ति र बिकाशको नया
चित्र कोर भने तर भ्रस्ट पशुहरु आफ्नो औकातमा झरिहाले

एकाएक कुकुर र बाँदर बीच सितयुद्ध भयो
कुकुरहरुले देशलाई जतिएतामा बिभाजन
गरि रगत र हडीको महोत्सव गर्ने बद्नियेत अघि सारे
अनि बाँदरहरु फुट्ने फुटाउने कामलाई जारी राखी
सत्ता, शक्तिमा आफूमात्रै हुनु पर्ने जिद्दी गर्दै
क्रुर बर्बर ताण्डब नाच देखाए
अनि अबोध जनता यो नया तमाशा हेरिरहे

भर्खरै भोटेकुकुरले देशलाई बचाउन नसकेकोमा खेद प्रकट गर्यो
अनि बाँदरहरुहरु आफ्नो चाल सफल भएकोमा विभत्स हासो हासे
यता गिद्द र स्यालहरु देशको अस्मिता लुछ्न ब्यस्त रहे
अनि रमितेहरु मजा लिदै भने खुब गर्यौ नेपाली मुर्खहरु

सदियौ देखी देश दिर्घरोग बाट पिडित छ
मृत्यु सैयामा अन्तिम पटक राष्ट्र जिबनको भिक् मागिरहेछ
तर धिक्कार, यहाँ सपुतहरु कहिले जन्मिदै जन्मेनन ,
परिबर्तन र मुक्ति चाहनेहरुलाई समयले धेरै पटक सहिद बनायो

सस्ता मृत्युहरु,अर्थहीन शब्दहरु , क्रान्तिका खोक्रो नाराहरुले
देशको काचुली फेर्न सक्दैन
राजनीति ,बिज्ञान र दर्शनका ब्याख्या गर्दैमा
कोहि विद्वान हुन सक्दैन
देशलाई आज क्रान्तिका खोक्रो नारा र आश्वासन होइन
”गरेर देखाउने दर्जनौ महापुरुष चाहिएको छ ”

भो अब अति भो, गर्भैमा देशको भाबिश्ये तुहियो
अब मात्र मृत्युबरण बाकी छ , अनि यस्तै हो भने
यहि देशको खरानी घसेर विश्व मानचित्रमा हामीहरु
एउटा गुमनाम देशको अस्तित्व यसरी सुनाउदै हुनेछौ :
उहिले परापुर्ब कालमा ”नेपाल ” भन्ने एउटा देश थियो रे !

© लेखकमा

Lekhnath Paudyal – Dashain

लेखनाथ पौड्याल – दशैं

हट्यो सारा हिलो मैलो
हरायो पानीको वर्षा
भवानीको भयो पूजा
चल्यो आनन्दको वर्षा

जता जाउ उतै भन्छन्
दशैं आयो दशैं आयो
यही आनन्द चर्चाले
सबै संकष्ट बिर्सायो

ठूला साना सबैलाई
दशैं अत्यन्त राम्रो छ
चलेका चाडमा ज्यादै
यही उत्कृष्ट हाम्रो छ

सबै अत्यन्त आनन्दी
सबै छन् पिङमा दंग
सबैको देखिंदै आयो
उज्यालो चेहरा रंग !

Komal Shrestha Malla – Shikar Ma

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – शिकारमा

शिकारमा
विभत्स शिकारीको दौड
मान्छेकै भोग चढाउन
लथालिङ्गी परेड
मैदानमा
पहाडमा
र हिमालमा
रगत रगतको खेलाउन
नपुगेर तातीहरु
जात जातीको
भाषा भाषीको
बर्ग बर्गको
क्षेत्र Continue reading “Komal Shrestha Malla – Shikar Ma”

Madhav Prasad Pokhrel – Ma Nai Thegan Ma Chhaina

डा. माधव पोखरेल – म-नै ठेगानमा छैन

मन साबुनको फोको जस्तो छ; उडिहाल्दछ ।
रापले, सेपले थोरै छोयो कि फुटिहाल्दछ ।

छातीमा इन्द्रिनी पर्दा, अति नै चल्बलाउँछ ।
आँखा झिम्क्याउँदै चल्ने हावाले सल्बलाउँछ Continue reading “Madhav Prasad Pokhrel – Ma Nai Thegan Ma Chhaina”

Dinglali Kanchho – Mero Gaunle Haru Ra Lisno

दिंग्लाली कान्छो – मेरा गाउँलेहरु र लिस्नो

मेरो गाउँमा अन्धकारले छोपेकोबेला
जुनकिरीको उज्ज्यालोमा
मान्छेहरु हाँसेका हुन्छन
मनहरु दुखेका हुन्छन
मनहरु फुटेका हुन्छन
मनसंगै ओठहरु कामेका हुन्छन
Continue reading “Dinglali Kanchho – Mero Gaunle Haru Ra Lisno”

Bhuwan Dhungana – Kabita Soch : Sankatkaal

भुवन ढुङ्गाना – कवितासोचः संकटकाल

यतिखेर सोचमा संकट परेको बेला
कवितालाई लागेको छ रोग कब्जियत
ठिङ्ग उभिएको संकटकाल
बाउन्ने जस्तो राक्षस जस्तो
यतिखेर कविता कल्पनामा बाँच्दैन
लागेको छ संक्रामक संकटकालको
बन्दुकको जिब्रोबाट फुत्किएको शब्दगोलीले
कवितासोच पछारिएको छ उत्तानो परेर
एक थरी यसलाई वीरगति भन्दछन्
अर्का थरी कालगतिले
गाउँतिर बुट–पदचापहरू विरानमा बजिरहेछन्
सहरतिर सभावैठकमा जिब्रो गोली पड्काउनेहरू
लाटोकोसेरो भएका छन्
यतिखेर हरिणका आँखाहरूले
हरिरहेछ कवितासोच संकटकाल

Prakash Thamsuhang – Soltini

प्रकाश थाम्सुहाङ – सोल्टिनी

सोल्टिनी !
गएर हेर्नु है नबिर्सी गाउँको फलैचाँमा
हेर्नु एकैछिन उभिएर
हाम्रो मायाको निसानी
बरपिपल उम्री सुरक्षित छ अझै ।

सम्झना आउँछ अझै पनि-
रोमान्टिक हुँदै खान्थ्यौँ भावुक कसम
अर्जाप्थ्यौँ हाम्रो धारिलो प्रेमको हतियार
मुठ्ठीभित्र राखेर मुटु
फेदाङमाले झैँ जोखना हेर्थ्यौँ
र गाउँथ्यौँ जोडसँग खुशी हुँदै पालाम-
हा – हा – हाहाहुर्रा – हा – हा
हाहा हाहा हुर्रा हाहा
सोल्टिनी !
याद आउँछ हगि ?

तर वियोग लेखेको रहेछ लेखान्तमा
छुट्टिनु रहेछ एकदिन
भत्किदैँ – भत्किदैँ बगेँ म नदीसँग कता-कता
पुगेँ विरानो जग्गामा
तिमी बिनाको नितान्त एक्लो जीवन
सोल्टिनी झ्
भत्किनु पनि त जीवन रहेछ
भत्किँदै बाँचीरहेँ
भत्किँदै बगिरहेँ ।

सुनेँ यसबीच
तिमी अलप भयौँ रे !
तिमी जीवन बनाउन हिड्यौँ रे !

अन्तरालमा भेट भयो
म यति विवश छु सोल्टिनी
चाहेर पनि मायाको स्पर्श गर्न सक्दिन
उफ !
म कत्ति लाचार !

सोल्टिनी !
गएर हेर्नु है नबिर्सी गाउँको फलैचाँमा
हेर्नु एकैछिन उभिएर
हाम्रो मायाको निसानी
बरपिपल उम्री सुरक्षित छ अझै ।

Ramesh Sagar – Canvas

रमेश सागर – क्यानभास

एउटा
नाम धारी पिण्ड उठाएर
वल्टाई–पल्टाई हेरें

केही समुद्र थियो
केही पाखा/खोंच र गल्छेंडाहरु थिए
उत्ताप्त/निर्जल मरुभूमि थियो

तातो बालुवामाथी
ओइलाउँदा सेता फूलहरुथिए
सिउँडीका
आँधी/हुरी थियो
तिर्खा थियो
छिर्विरे तरास थियो

विक्षिप्त जिवाशेषहरु थिए
चट्टान थियो
हिउँ थियो
आकाश थियो
बादल थियो
नाम पाएका ऋतुहरु थिए

समयको महासागरमा
जलथर/थलचर थिए
कोही थिए विजयी
कोही विजीत

मनभरी
क्षोभको झण्डा लिएर
तरास पचाएका
केही शालीन अनुहारहरु
चारकोलका रेखाहरु त्याग्न
मूर्तता माग्थे
रोगन माग्थे

तर,
अर्ध चेत तूलिकाहरु
समयको इलेजप्लेटबाट
चुनिएको रङ्ग लिएर
स्वेत/कोरा सतह
रङ्ग्याउँछन्

हुँदा–हुँदा
आँखाहरु पोतिन्छन्
विद्रोह पोतिन्छ
भोगाईहरु पोतीने क्रममा
असन्तोषको सन्देश लिएर
एउटा टेम्परा विहान
मेरो जिन्दगीको छेउमा
फुत्रुक्क खस्छ

मेरा विश्मय र खुशीहरुमा
टेम्परा रङ्ग सर्छ
बोली–चाली र जिजीविषा
त्यहीँ रङ्गमा डुब्छन्

यथार्थमा विविध रङ्गहरुबाट
भिन्नता जन्मन्छ
त्यही शिशु
नयाँ आयाम लिएर हुर्कन्छ
नयाँ…नयाँ…

Yubaraj Nayaghare – Utheka Chhan Haatharu (Nepali Gajal)

युवराज नयाँघरे – उठेका छन् हातहरु (गजल)

उठेका छन् हातहरु अब कहाँ झुक्लान ?
जुटेका छन् मुठ्ठीहरु अब कहाँ फुक्लान ?

तातो रगत बगेर मुटु पनि तातेको छ
चारैतिर दन्केका राँकाहरु अब कहाँ निभ्लान् ?

धेरै पटक प्रहारहरु मुटुभरि भएका थे
जति दुखाई सहे पनि अब कहाँ सहलान् ?

झुकाएर इनामलाई बदनाम उपहार दिए
प्रत्युत्तरमा आवाजहरुले अब कहाँ छोड्लान् ?

Keshav Acharya – Akshar Ma Uni

केशव आचार्य – अक्षरमा उनी

उनको रूप रङले
मोहित भएको होइन म
उनको वैँसमा पनि
आकर्षित भएको होइन म
तर उनले मलाई
मोहनी लगाएकी हुन्
मेरो जिन्दगीमा
उनी सुगन्धित फूल भएर मगमगाएकी छन्।

उनी मेरी जननी होइनन्
छोरी पनि होइनन्
प्रेमिका होइनन्
पत्‍नी पनि होइनन्
अर्थात्
उनी मेरो कुनै साइनो, सम्बन्धभित्र नै छैनन्
तथापि
मेरो आराधनामा उनै छिन्।
मेरो साधनामा उनै छिन्।।

हरपल हरक्षण
मेरो मन मस्तिष्कमा
उनी घुमिरहन्छिन्
सपनामा पनि
सुटुक्क आएर
मलाई चुमिरहन्छिन्।
मैले उनलाई
मेरो जीवनको
आरोह – अवरोह बताए पनि हुन्छ
नबताए पनि हुन्छ
उनीप्रतिको मेरो सम्पूर्ण समर्पण
जताए पनि हुन्छ
नजताए पनि हुन्छ।
उनलाई बोलीमा मह घोलेर
फकाए पनि केही फरक छैन
बिना आक्रोस ओकलेर
यता सार्दै उता सार्दै
सताए पनि केही फरक छैन
यद्यपि
मेरो सृजनाकी मूल उनै हुन्
मनमन्दिर चढाउने फूल उनै हुन्
उनलाई मैले
भावनाको रङहरूमा रङ्गाएर
घाम बनाए पनि ठीकै छ
जून बनाए पनि ठीकै छ
फलाम बनाए पनि ठीकै छ
सुन बनाए पनि ठीकै छ।
गीत गजलहरूमा घोलेर
मीठा सङ्गीतको धुन बनाए पनि ठीकै छ
उनी उज्यालो भएर
मेरो जीवनमा पोखिन्छिन् उसै गरी।
एउटा अनुपम दृश्य भएर
मेरो आँखामा ठोकिन्छिन् उसै गरी।

उनको आवेग नै
मुस्कान पो हो कि ?
उनको संवेग नै
मौनता हो कि ?
जति  बुझ्न खोज्यो
त्यति नै नबुझिने जस्ती
तर जीवनलाई
सुन्दर र सार्थक बनाउन
जीवनभरी नै उनी मलाई चाहिनेजस्ती
त्यसैले त होला-
मेरो जीवनको हरेक बिहान
उनीबाटै सुरु हुन्छ

हरेक साँझ
उनीमै पुगेर बिलीन हुन्छ
उनको परिचय खुलेकै छ
र पनि म चिन्दिनँ
तर उनलाई म
चिनिनँ पनि भन्दिनँ
मेरो अध्ययन कक्षमा
सजाइएकी
उनी मेरी जीजिविषा हुन्
अर्थात्
उनी मेरी मोनालिसा हुन्।

Sarita Tiwari – Baluwa Mathi Ko Desh

सरिता तिवारी – बालुवामथिको देश

अचेल
अक्सर मेरा सपनाहरु पानीमा डुब्छन

पानीमाथि हाँसीरहंछु

बालि छैनन् खेतहरुमा
बालुवा छ
गाउँ बिरामी छ
शहर हरामी छ

आँखा बन्द छन्
कलम बन्द छ थुप्रै आँखाहरु Continue reading “Sarita Tiwari – Baluwa Mathi Ko Desh”

Rupesh Rai – Shatabdi Kaidi

रुपेश राई – शताब्दी कैदी

बामे सर्दै खुट्टाले
उभिन खोज्दा बालकलाई,
आभास हुन्छ, चक्कर
लगाएका पृथ्वीले वरिपरि सूर्यका ।

जिज्ञासाले समयसँगै उभिएर
आधुनिक/उत्तर-आधुनिक्ताका
उपजहरू कैद गरेर आदिमताको बट्टाभित्र
तय गरेकोछ ‘एकजोटिक’ संसार ।

पढ़कन आँटेको छ, ऊ
फुट्न आँटेको छ । किनकि
उसले तय गरेको संसार
उसलाई त्यहीँ सर्बस्व छ । ठिक्क छ ।

यसैले त ‘निलो संसार’मा
आदिमता चियाउने गरेको छ
‘हरियो संसार’ नङ्ग्याएर ।

उसलाई त्यहाँ
ऐश…आराम छ,
यद्यपि संकुचित हुने गरेको छ
ऊ। अस्मिता कोत्र्याएर !
अब,
विश्व सोच्न स्कदैन ऊ
‘ख’बाट ‘भू’ सोच्न सक्दैन !

विज्ञानको खेलाउना/कम्प्यूटरको कैदी
माउस उसको प्राण !
वेबसाइट उसको आदिम्ता !!

Gyanu Pandey – Hami Aabiskarak Haun Andhakar Yug Ko

डा.ज्ञानू पाण्डे – हामी आविष्कारक हौं अन्धकार युगको

‘फटाहाका गलामा माला सुहाउँदैन’
‘दुर्जनलाई सम्मान कहिल्यै गर्नु हुँदैन’
‘श्रोता बन्नु सधैं असल गुरुको’
‘खरावहरूको संगत गर्न हुँदैन’
पुर्खाले सिकाएका यी सत्वाणीहरू
सबै झूठो बनाइदिएकाछौं
विद्या बङ्गयाइदिएकाछौं
अर्थहरु सबै भत्काइदिएकाछौं
हामी सर्जक हौं नयाँ पाठको
गुरु हौं नयाँ अभ्यासको
बधाई दिन्छौं हामी आफैलाई
आविष्कारक हौं नयाँ नेपालको

उसै पनि क्षणभंगुर यो मानवचोला
झनै क्षणिक बनाइदिएका छौं
मर्नलाई काल पर्खनै पर्दैन कसैले
जताततै काल पल्काइदिएकाछौं
जनतालाई अकालमा मर्नबाट जोगाउन सकेनौं त के भो ?
मरिसकेपछि हरेकको नाममा गोहीको आँसु चुहाइदिएकैछौं
बचन पूरा गर्न सकेनौं त के भो ?
प्रतिबद्धता पटक पटक दोहो¥याइरहेकैछौं
डाडुपन्यौं आफ्नो हातमा परेको यो बेला
अलिकति मनपरी गर्यौं त के बिगार्यौं ?
सबैले जे गर्दै आ’थे त्यही न दोहोराइदिएका हौं
बधाई दिन्छौं हामी आफैलाई
राजनीतिको लाज बचाइदिएकाछौं
नीति विनाको राज गर्ने सूत्र नयाँ पहिल्याएकाछौ
जनतालाई नयाँ नेपालको
अनुहार राम्रो देखाइदिएकाछौं

परिवर्तन भनेको यही त हो
रुपान्तरण भनेको यही त हो
शान्तिसुरक्षा पूरा खलबल्याइदिएकैछौं
मन लागे जसले जहाँ जे गरे पनि हुने
बाटो सबै खोलिदिएकैछौं
जनताको अधिकार हनन भइरहेको छ त के भो ?
अधिकारका लागि लड्न सबैलाई सिकाइदिएकैछौं

समय त्यो पछाडि कहिल्यै फर्कदैन
बढिरहन्छ निरन्तर अघिअघि
प्रकृतिशास्त्रको यो निर्धारणलाई
भत्काउन सफल भएकाछौं
घुँडा टेक्न समयलाई बाध्य हामीले पारेकाछौं
बत्ति निभाइ दिएकाछौं
धारा सुकाइदिएकाछौं
ढुङ्गगेयुगको झझल्को दिने
दिनहरू जनतालाई देखाइदिएकाछौं
हामी सर्जक हौं नयाँ युगको
गुरु हौं नयाँ अभ्यासको
अन्धकार वर्तमानको
अन्धकार भविष्यको
अन्धकार
अन्धकार
बस् अन्धकार युगको
बधाई दिन्छौं हामी आफैलाई
आविष्कारक हौं हामी अन्धकार युगको ।

विशालनगर, काठमाडौं

Komal Shrestha Malla – Chita Khojnechhu

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – चिता खोज्नेछु

आफनै फोटो
आफैले हेरिनुमा
कूनै खेद छैन
के गर्नु ?
चाउरिएको अनुहार
अब लिपपोत गरेर
बसन्त स्वास फेरीदैन
किनकी,
म थाकी सकेछु
प्रयासका पाईलामा !
मुटुको दैलोहरु
आ-आफै बन्द हुदै जानु

धडकन मक्कीनुले
लाग्छ जीवन बरालीदै छ ।
शंखको नारा
मलामी जूलुस
बुर्कीको स्याबासी
कात्रोमा लुटपुटीएर
म निर्जीब लम्कीदै
चिता खोज्नेछु …..

Biplav Pratik – Agnipath

बिप्लव प्रतिक – अग्निपथ

यो एउटा गोरेटो साँगुरो
धेरै पर पुगेपछि दोबाटाहरू भेटिनेछन्
अनि अझै पर, धेरै पर पुगेपछि मात्रै राजमार्ग भेटिनेछ
त्यहाँ पुग्नेहरूले खबर लिएर आएका
बाटो कति लामो छ भनेर ।
त्यो बाटो लड्खडाउने पाइलाहरूका निम्ति होइन
आगो र आँधीसँग डराउनेहरू यो बाटो हिँड्दैनन्
हिम्मत र लडाइँको बाटो हो यो
पाइलैपिच्छे यस बाटामा विचारको युद्ध भइरहन्छ विचारसँग
र तर्कको तर्कसँग
बूढो रूख त ढल्नु नै छ
या नदी सागरसँग मिल्नेछ ।

हिँड्दाहिँड्दै यस बाटामा तर्साउने कुरा पर्याप्त छन्
उल्टो दिशाबाट बहुलाजस्तै चिच्च्याउँदै मानिसहरू आउनेछन्
रोकेर सोधे तिनलाई
तिनले भन्नेछन् बाटो डरलाग्दो छ ।
तिमीलाई पनि डर लाग्न सक्नेछ
फर्किन पनि सक्छौ तिमी बीचैबाट
रगतमा लतपत कोही मर्नै आँटेका हुनेछन्
र कति त मरिसकेका हुनेछन्
कहाली लाग्न सक्छ तिमीलाई पनि पराजयको
त्यसबाहेक पुर्वाग्रहको तमाखु पिउँदै बसेका
छद्मभेषी भिखारीहरू तिमीलाई नै रुँगेर बसेका हुनेछन्
कुनै हतियार हुनेछैन तिमीसँग युद्ध गर्न
कुनै अस्त्र हुनेछैन तिमीसँग युद्ध जित्न
न सुस्ताउन गुलाफको फूलको सिरानी
न हरिया मैदान र नीला आकाश
केहीकेही हुनेछैनन्
आगो र आँधीबाहेक ।

हिम्मतको हतियारमा खिया पर्नु हुन्न
दृढ आकाङ्क्षाको ढाल प्वाल पर्नु हुन्न
मैदान जित्नु छ भने निहुरिनु हुन्न
पसल थापेर स्वाभिमानको व्यापार गर्नु हुन्न
हिम्मत र लडाइँको बाटो यो हो
पाइलैपिच्छे यस बाटामा विचारको युद्ध भइरहन्छ विचारसँग
अनि तर्कको तर्कसँग ।
त्यहाँ पुग्ने अर्काथरीले खबर लिएर आएका
बूढो रूख त ढल्ने नै छ
या नदी सागरसँग मिल्नेछ ।

नयाँसडक, १० डिसेम्बर १९८६

Kalyan Shrestha – Bus Stop

कल्याण श्रेष्ठ – बस स्टॉप 

सड़क छेउमा माग्ने जस्तो
असुहौदो कोट, थोत्रे टोपी र
पान, थुक लागेका मैला कमीजमा
दिनभरि, खुइलियेको जुत्ता मिलौँदै;

छातीभरी भिरेका तक्माहरु
बिज्ञापन, …… फिल्मका पोस्टरहरु….
बेलाबेलामा Continue reading “Kalyan Shrestha – Bus Stop”

Jangab Chauhan – April 2

जङ्गब चौहान – अप्रिल २

जून हाँस्न खोज्दा खोज्दै
कालो बादलले छेकियो
ताराहरु कतै थिएनन् आकाशमा
उपत्यका कालो कालो देखियो।
विद्रोहको आगोमाथि चढेर धुँवा
चारैतिर फैलिंदै थियो
बोकेर हावा रापिला आक्रोशहरु
चारैतिर Continue reading “Jangab Chauhan – April 2”

Biplav Pratik – Timi Ra Ma Madhya Ek Jana Bhram Ma Banchirahechha

बिप्लव प्रतिक – तिमी र ममध्ये एक जना भ्रममा बाँचिरहेछ

मान्छे भन्छन्, म उन्मुक्त कहिल्यै हाँसिन रे
मान्छे भन्छन्, म सुखी कहिल्यै बाँचिन रे
सुख, मलाई त लाग्छ एउटा भ्रम हो
हाँसो, मलाई त लाग्छ एउटा थप Continue reading “Biplav Pratik – Timi Ra Ma Madhya Ek Jana Bhram Ma Banchirahechha”

Rajkumar Karki – Ma Hunu Ko Artha

राजकुमार कार्की – म हुनुको अर्थ

यो ब्रम्हाण्ड
मेरो लागि “अब्र्स्टयाक आर्ट” जस्तै भएको छ
म फगत एक्लो
ग्याँस च्याम्बरको नियती भोग्दैछु
मान्छेहरु एक हुल
पूर्व जान्छन्
अर्को हुल
पश्चिम जान्छन्
निरुद्देश्य,
म फुटबलजस्तै
कहिले ओल्लो गोल पोष्टमा
कहिले पल्लो गोल पोष्टमा
निरन्तर ठोक्किरहेको छु
हो,
मेरा दिनचर्याहरु यसरी नै
व्यतित भइरहेका छन्
म हुनुको अर्थ
यही कोलाहल, भीँड र बजारमा
खोजिरहेको छु
मेरो अस्तित्वमाथि
धावा बोलेर
कुलंगारहरुले
युद्ध जितिरहेका छन्
म भन्नु एउटा
फगत, विरोधको पर्याय बनेको छ
मेरो अस्तित्व भन्नु
फगत, रोमाञ्चक अतित बनेको छ
मैले होस गुमाएको बेला
मेरा जिजिविसाहरु विकेन्द्रीकृत हुन्छन्
जब होस् आउँछ
वर्तमानमा भोग्नुपरेको पीडा सम्झेर
कठै यी आँखाहरुबाट अविरल बग्छ इन्द्रावती
म पल प्रतिपल
मुर्दातुल्य भएको छु
यसैले हेरिरहन्छु निर्निमेष
म आफ्नै मृत्युको
मलामीमा सामेल भएको दृश्य।

Yuddha Prasad Mishra – Laage Jhalamala Gham

युद्धप्रसाद मिश्र – लागे झलमल घाम

बल्ल दबेको वर्ग हृदयमा
लागे झलमल घाम
हलो कोदालो हँसिया चम्के
जागे कृषक तमाम

ध्वस्त गर्राई दिने उठ्यो प्रण
शोषकहरूका छलछाम
झुपडीहरूका महासंघ भो
गर्न घोर संग्राम

लुटपाटको Continue reading “Yuddha Prasad Mishra – Laage Jhalamala Gham”