नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
बिमला अधिकारी – रोएकिछिन् नेपाल आमा
देशै भरि छाएको छ घनघोर संनाटना
बर्बर आसु खसाल्दैछिन आज मेरी नेपाल आमा,
रोएकिछिन नेपाल आमा आज देशमा दुःख पर्दा
आफ्नै सन्तानहरु बीच झगडा र मारकाट् हुँदा,
सन्तानलाई Continue reading “Bimala Adhikari – Royeki Chhin Nepal Aama”
मेरो कलमको थुतुनो
ज्यादै चोथाले भो
जन्मँदा घिउ चिनीको सट्टा
खोर्सानीको धुलो, रिठ्ठाको झोल
पिलाएछन् कि क्याहो
मेरो कलमको थुतुनो
ज्यादै चोथाले भो
सुन्दर शैलीमा नेताका
प्रशंसा र भजन लेख्नुको साटो
पाइलै पिच्छे तिनका गल्तीको
उछित्तो गरी लेख्ने भो
मेरो कलम को थुतुनो
ज्यादै चोथाले भो
महानताको लेपन् पोती
स्तुतिको दोसल्ला ओढाउनुको साटो
कटाक्ष अलोचना अनि
कमजोरीको चर्चा मात्र लेख्ने भो
मेरो कलमको थुतुनो
ज्यादै चोथाले भो
फूलको सुगन्ध र
रङ्गको बर्णनको साटो
पेचिला काडा अनि
अस्थीर पत्ताको
तथ्य मात्र देख्ने भो
मेरो कलमको थुतुनो
ज्यादै चोथाले भो
माथि माथि पुग्न आफ्नै
भविष्य सोच्नुको साटो
समाज का अभाव, बिकृतीको
भडास ओकल्ने मात्र भो
खोइ किन किन
मेरो कलमको थुतुनो
ज्यादै चोथाले भो
अफ्नै सुख र संसारमा
नरमाइ देश र समाजको
लागि हित चिताउछु
भन्दा भन्दै
तित्राको मुख जस्तै रे
सबैको बैरी र छुच्चो पो भो
कुमार सिंखडा – राति उठ्ने गाउँ
घाम डुब्छ क्षितिजपारि उठ्न थाल्छन् आत्माहरू
एकै रातलाई फेरि जीवन बोकी
अशान्तिमा कुञ्जिएका, सबका अघि सुलिएका
रहस्यमै लुकाइएर कालन्तरमा भुलिएका
बन्द ढोका झ्यालहरू खोली
गाउँछन् एकै स्वरमा धुरीधुरीबाट
बरिलैलैलै बरिलैलैलै बरिलै
आफ्नो आवाज पहिचान खोजी
बरिलैलैलै बरिलैलैलै बरिलै
मिरमिरेमा पानी भर्न आइमाईको लहर
त्यै हुलमा मिसिनलाई बांगिनीको रहर
आफ्नो पिंढी नपोतेको वर्षौं भएछ नि
कुरिरा’छन् बालबच्चा लोग्ने घरमा पानी
पँधेरीमै गाडिएका, संगीबाट छाडिएका
बाँच्ने रहर हुँदाहुँदै जीवनबाट टाढिएका
रुन्छन् सँगसँगै डाँको छोडी
गाउँछन् एकै स्वरमा धुरीधुरीबाट
बरिलैलैलै बरिलैलैलै बरिलै
आफ्नो आवाज पहिचान खोजी
बरिलैलैलै बरिलैलैलै बरिलै
झरी झरी साउनझरी पाँचभाइलाई पीर
सिम्ले खेतमा खोला पस्ला, बास खोलैतिर
जुगौंदेखि बाँचिआए यही खेतको भरमा
यो नभए एकै गेडी अन्न हुन्न घरमा
खोलाखोलै बगिएका, पहिरोभित्र पुरिएका
अरुलाई जोगाऊँ भन्दा आफूआफैं लुटिएका
आफ्नो जीवनको अर्थ खोजी
गाउँछन् एकै स्वरमा धुरीधुरीबाट
बरिलैलैलै बरिलैलैलै बरिलै
आफ्नो आवाज पहिचान खोजी
बरिलैलैलै बरिलैलैलै बरिलै
कोही भन्छन् किचकन्नी छन् कोही भन्छन् राँके
यो गाउँभरि भूतप्रेत बस्छन्
कोही गाउँछन् हावासँगै कोही एक्लै नाच्छन्
अन्धकारमै भए पनि केही प्रहर बाँच्छन्
आफ्ना रहर इच्छाहरू सम्झी
गाउँछन् एकै स्वरमा धुरीधुरीबाट
बरिलैलैलै बरिलैलैलै बरिलै
आफ्नो आवाज पहिचान खोजी
बरिलैलैलै बरिलैलैलै बरिलै
अबिर खालिङ्ग – तिम्रो याद
शिशिरका नांगा रुखका हाँगाहरु हेरेर
हताश हुन नपाउँदै तिम्रो याद आउँछ
र
उन्मादका धुन सुनाउँछ ।
तिम्रो याद
पुरातात्विक खननबाट प्राप्त अवशेष होईन /
जीवनेच्छाको बस्तीमा
माघको मायालु घाम /
ऊदाश उराठिलो प्रहरमा
सौम्य सुललित गजल ।
गाउँ छाडेर जानेहरुलाई
साश छाडेर हिँड्नेहरुलाई
तिम्रो यादको संगीत सुनाउँ ?
हाम्रो अंगालोलाई लत्याएर कोही पर पुगिसक्यो
हाम्रो स्थापित सम्बन्धको विरुद्ध यु्द्ध लडिसक्यो
ऊ सिकन्दरझैं हाँस्न अघि तिम्रो यादको चंगा उडाउँ?
फूलमा / चरामा / नदीमा / खेतमा / गाउँमा
उनीहरु कहीं छैनन
तिम्रो यादको बाँसुरी बजाएर सम्मोहित तुल्याउंछु ।
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
निरोज – पास हुने रहरमा
बैशको ब्याडमा असार लागिसक्दा पनि
खेतका आलीहरु मिलाउनु छैन तिमीलाई
र बनाउनु छैन राम्रो मेलो पनि
यद्दपि परिक्षणको कसीमा मलाई राखेर
कति निर्धक्क तिमी भन्छ्यौ-
‘म हेरिरहन्छु Continue reading “Niroj – Pass Hune Rahar Ma”
कोमल श्रेष्ठ मल्ल – मेटिदैछ
उदण्डको संकट
पात उडेर
रुख ढल्दैछ
अनिश्चित प्रगतिको शिखर
समथर फर्लाङ मारेर
पाईला मेटिदैछ !!
मालिक मानिस ! ही ही हः !
ही ही ह हः ! ही ही हः !
ईश्वरसँग के मैले मागें बुद्धिको निट्ठुर खर वरदान
बुद्धि जो गुन्दछ बाँड्दछ बुन्दछ
फेल्दछ जेल्दछ हान्दछ ठेल्दछ
फेरि रोप्दछ फेरि उखेल्दछ
बुद्धिको बलियो कमजोरी तपाईंहरुको बोक्रे शान
प्रकृति नउत्रने ठेलमठेला ठेली निकाल्नोस् पढ्नोस् ल
संसार धुँधला छायामा
क ख ग घ ट ठ ड !
मालिक मानिस ! ही ही हः !
घाँस बनाउन घाँसको बीउ नै नभई तपाईको शक्ति छ !
मालिक मानिस ! ही ही हः !
बुझ्नुभयो को गर्दछ के के पर्दापछाडि किन कसरी
यसमा मालिक क्या मसरी !
बुद्धिमत्ता व्यङ्ग्य भनीकन
बुझ्दछ पशुको जगत् हरि !
कुन कविता हो हृदयस्पर्शी, गर्दभ-अवयव-हर्ष-लहर
छन्द-सिहर !
घँस्याइलो यो चउर हुँदामा न्यानो घामले उज्ज्वल प्रहर
अथवा तपाईको मसीको लहर
कृत्रिम बुट्टा कागजभर
कोखा कुत्कुती लाग्छ अँ !
मालिक मानिस ! ही ही हः !
काम-बुभुक्षा तत्व अगाडि चार वेदको के माने
जूनकीरीको पुच्छर ! झिल्को
लोखर्केको सुपारी ।
यत्ति बुझे ता बुझियो सारा
किन यी अडकन भकारी
तरङ्ग मेरा पनि छन् मालिक ! रङ्गी-बिरङ्गी भारी
तर म बोल्दिनँ लेख्दिनँ पोख्दिनँ
तपाईहरुझैं डकारी ।
हेर हेर ती क्रूर भयानक
मुण्ठमाला रे मूर्तिहरु !
जननी बालक रेट पिउँदी !
हात्तीदेवका सूँडहरु !
मेरो ईश्वर घाँस मुनाझैं दुधिलो कलिलो गुलियो छः
सर्वव्यापक कहिल्यै नमर्ने
फेरि उम्रने बलियो छ !
तर रे तपाईको ! कछुवा वराह िसंह हेर ! जो मनमा छ !
उकुसमुकुस भो पेटको तह !
मालिक मानिस ! ही ही हः !
यौन-पूजामा भू-पूजामा केही झल्केथ्यो केही ल !
मालिक मानिस ! ही ही हः !
ज्ञानको तरुको निषिद्ध फल के काल-व्यालले चाख्न लगायो
बाबा आदम ! त्यसको कस्तो रस आयो
पृथ्वी-पतन औ भीषण श्राप ‘ खाएस् भालको पसिनाले र् !’
खच्चुङ ! जुग जुग काँढा कुल्ची
वाह! हलीको ह ह ह !
जल्दा मगजले बिन बिन दाना-घोरिउ लाटो-कोसेरोझैं
हिसाब गरे सब के रैछ !
मेरो कहाँ गो ‘माले ह!’ ईश्वर ज्यापु मालिक म !
अन्तः करणको नाटीकुटीमा
धर्मले आफै उल्टी खस रे स्वभाव निर्मित्त निज रौरव !
ल ! ल ! ल !
ज्ञान अज्ञान कुन ठूलो हँ !
मालिक मानिस ! ही ही हः !
नब्बे सालले के बतलायो वास्तुकलाको देख्यौ धराप
वेदको पाले बाहुन राख्यौ देख्यो समाजै सडेदो पाप
तासघरमा फू फू हावा सड्दा झूठा सब दावा
स्वर्ग कल्पियौ नरक बनायौ
कमसेकम ता गर्दभ जाति बीच पृथिवीमा त छ !
अणुबम बनाई हामी बुजु्रग पशु पनि मार्ने सुर के छ
झूठा-शानी ए ज्याक्-ड ?
घाम र हावा कपडा हाम्रो तिम्रो शरीरमा काँढा ल !
प्रकृतानन्दी तारस्वरमा सच्चा कलाको मर्मज्ञ
बोल्छु गधा म फुइँ नझिक ?
हामी गधाको बुद्धि सिक !
गिर्न उडेथ्यौ यसरी ल !
मालिक मानिस ! ही ! ही ! ह ः !
ही ही हः हः ! ही ही हः !
सरोज धिताल – मान्छेको छोरी
वर्ष दिनकी मान्छेको छोरी
फर्केर हाँस्दै मतिर हेरी
छक्क परी सोध्यो यो मनले
यो फुच्चीले लौ न के गरी !
पढिछ कि कुन्नि उसले मेरो मन
सिँगाने अनुहारबाट मेरो हाँसोलाई
थन्क्याएर Continue reading “Saroj Dhital – Manchhe Ko Chhori”
गौंडा कुरेर
धनधान्याञ्जल महायज्ञ यात्राहरुमा
स्याल आक्रमण हुँदा
केही सुराकीहरु
इहलौकिक सब वेहसमा वेचिरहेछन्
स्वास्थ्यवर्धक च्यवनप्रासहरु
शिलालेख हेर अभिलेख हेर
विज्ञप्तिकालीन कैफियत प्रतिवेदनमा मात्र
कुद्दैनन् गाजापट्टीतिर
इजरायली ट्याङ्क आतङ्कहरु
प्रपञ्चातीत
गुरुकुलीय अध्यवसायहरुमा
कहाँ हराए लाभाताल सिद्धान्त ज्योतिषाचार्यहरु ?
सिस्नेरी झ्याङ
ल्याण्डफिल्ड साइटका रानीमहलहरु
आउ, गिनिसवुकका प्रति बोकेर
पुस्तैनी जीन हस्तान्तरणका
बम्पर खेलौं
क्रम विकास
सुख्खा आँखाका वर्षात्हरु
हामी एनेस्टेशियामा फर्जी मुठभेदका
इतिहासहरु रच्दैछौं
ओनियोमेनिया
हामी जलघोडाहरुमा काठी कस्दैछौ
अब कस्ले भन्न सक्दैन
हामी कठघराको मृत्युदण्ड भोग्दैछौं !
कृष्णप्रसाद पराजुली – किन-किन लाग्छ मलाई मीठो मधुपर्क (गीत)
(मधुपर्क माघ, २०६७)
किन-किन लाग्छ मलाई मीठो मधुपर्क
फर्किएर जति हेरुँ मनमा हुन्छ हर्क !
जीवनमा रस घोल्दा
मान्छे बाँच्न सक्छ
नीरस जीवन राम्रो होइन
अन्त्य हुन पुग्छ……….
नबोलूँ म कसैसँग हेर्छु वर्षैवर्ष
किन-किन लाग्छ मलाई मीठो मधुपर्क !
कथा पनि देख्छु उसमा
गीत पनि सुन्छु
दुःखैबाट पनि नयाँ
जीवन रस चुम्छु………….
आइदिएछ भेट गर्ने बल्ल यौटा पर्व
किन-किन लाग्छ मलाई मीठो मधुपर्क !
रीता खत्री – सम्बोधन तिमीलाई
तिम्रो आँखामा
आँसुको अथाह समुद्र बगेको हेरिरहें
जब पोलेर आए आफ्नै मुटुलाई
पीरको झरिलो अगेनामा
शुष्क ओठहरू अझ शुष्क बने
निस्तेज बने आवाजहरू
तिमी बग्नु थियौ एउटा समय नदी
बग्यौ,
म अभागी बगर उभिरहें
मौन…..
जीवनको थकित किनारामा ।
अचम्म लाग्छ–
घुटुक्क निलेर कसरी स्विका¥यौ तिमीले
एउटा कृत्रिम खुसी ?
कसरी उमा¥यौ उदास अनुहारमा
अनुपम मुस्कान ?
बालुवामा कोरिएका
पाइतालाका डोबहरूजस्तै
मेटाएर अतीत
बिन्ती धमिला सम्झनाहरूले
नदुख्नु कहिले
तिमी मेरो जीवनको सुवासित पूmल
मेरो हृदयको प्रेमिल मूल
बर्खे खहरे भएर नसुक्नु कहिले
र पीरका बलेंसीबाट झरेका
अविरल झरीले नरुझ्नु कहिले
चिम्म बन्द गरेर आँखा
सम्झनू
परस्पर हात समाउँदै तर्दै गरेका
जीवनका अप्ठयारा साँघु
काँडाका सडक टेकेर हिंद्दै गरेका
दुखका लामो उकालो
आँखाका आँसु साटासाट गरेर
मेटाएको मायावी तिर्खा
सम्भवतः अझै होलान्
तिमी र म हिंडेका
साँघुरा आली र गोरेटाहरूमा
सामूहिक पद्चापका कोमल छाप
मनभित्र अझै रहिरहेका होलान्
जीवनका साँघुरा भीरमा
अनायास चिप्लिएर तिमी लड्दा
नमीठो गरी आपूm दुख्नुुको पीडा
कता हराए ती प्रेमिल जोडी
आँखामा धमिला यादहरू बोकेर
अझै सोधिरहेका होलान्
कुहुकुहु गर्दै वनका चरीहरू
तिम्रो र मेरोे प्रतीक्षामा
मौन पर्खिरहेका होलान्
ढुङ्गे फलैंचा धारा
र डाँडा भञ्ज्याङ, चौतारीहरू
फेरि एकपल्ट
ईष्र्याको सहरमा फैलिरहेको होला
तिम्रो र मेरो सम्बन्धको नमीठो हल्ला
हाम्रो सपनाको
दुखद मृत्यु हुनुको भ्रममा
खुसी होलान् धेरै आरिसे मन
दुःखी होलान्
केही शुभचिन्तक र आफन्त
हुनदेऊ अब केही नसम्झनू
हिंडेर छाडेको बाटो नसम्झनू
पहिरोमा बगेर गएको
जीवनको उदास पाटो नसम्झनू
मुटुमा यदाकदा बल्झने
दुखःका खाटो नसम्झनू
मात्र यति सम्झनू
एउटा अनियन्त्रित आँधीमा पनि
दुई हत्केलाले जोगाएर प्रेमदीप
हामीले जितेका छौं एउटा युद्ध
त्रासदीको गहिरो भासबाट
निकालेर सुन्दर जीवन
स्वप्निल उद्यानमा रोपेका छौं
प्रेमको सुन्दर पूmल
र कोरेका छौं
समयको निष्पक्ष इजलासमा
एउटा शाश्वत नजिर
प्रेम शरीर होइन आत्मा हो ।
क.
ओखरको त्यो हाँगामाथि
कुखुराहरुले कनिका चोर्दा,
ब्रह्मवेला झुकी सोहोर्दा,
दोसाँध हुँदामा दिनको जाति,
मारी एक चरीले गोली,
मीठो, तीखो, भनूँ के ? साथी !
मीठो, तीखो, भनूँ के ? साथी !
धोबिनीले पगली बोली !
ख.
डोली डोली जब त्यो बोली !
खुल्न नसक्ने दुनियाँ खोली !
स्वपना, बिपनाको छ किनारा,
भागिसकी छ साथ सुतेकी,
प्यारी, वयसी, लजिली मेरी,
मस्त सँगी पनि, सँभली सारा,
निद्रा नाउँ, निशाकी डोली !
धोबिनीले पगली बोली !
ग.
विचित्र हुन्छन् क्षणहरु कोही,
बिपना मुस्की, सपना रोई !
त्यस क्षणमा क्या अमृत घोली !
बोधिसत्वले जाग्यो बोली !
त्यसका सुरमा किरण कराए,
छोटा निशि–निर्वाण डराए,
यस्तो सनातन स्वप्न छिचोली !
स्वर्गद्धारका कवुजा कराए !
प्रलयका सब सेना डराए !
विजयी दिनकर उक्ले चूली !
धोबिनीले पगली बोली !
घ.
हिमाल कहलका मैला कपडा
कूचो बढारिसकेकी उषाले
फ्याँकिरहिथिन् झोला झोली !
धोए किरणहरुले कलिला
रङ्ग अनेकन घोली, घोली,
उम्लिसकेको भाँडो अडाई,
उदय शिखरमा ढल्काएर जादू घोली !
धोबिनीले पगली बोली !
ङ.
एक कुसुमले अङ्ग बटारिन्
चट्ट अडीकन चदर सँभारिन्,
सुनी सुनौला युगको बोली !
उनको मुटुको कचौराभित्र
अडिरहेको बिन्दु पवित्र
ढुल्क्यो मोती सरि अनमोली !
च.
घन निद्राकको तकियामाथि
सुतिरहेको मलाई साथी !
घच्काइदियो त्यो स्वरले छिचोली
स्वप्नदेखिन् विउँझिरहेथेँ,
झन् राम्रो क्या बिपना खोली !
प्रथम रश्मिले सेता हिमाली,
मन्दिरचूड सुनौला, माछा !
पक्रिन आफ्नो जाली डाली !
पुराना मशीहाहरुका आत्मा,
बोले जागी,
“हेर ! यसैले धम्र्म निकाली !”
प्रगतिरथका घोडा सुनिए,
हिनहिन गर्दा उदयाचलमा
याल अफाली !
जागृत दुनियाँ मैले देखें
फालिरहेका दृगका जाली !
छ.
अनुप्राणित भो देशाकाश !
शहीदहरुको रक्ताभास
बोल्यो उसको सुरमा डोली !
“जीवन भन्नु यही, यही हो
हाँसी खेल्नु जीवनहोली !”
युगवाणीले आकाश ठटायो
उड ती पङ्खका चाली टोली
धोबिनीले जब त्यो बोली !
ज.
आँशु हराए स्वर्ग भरीभर
धप्क्यो कविको दिलझैं अम्बर !
अनन्त जस्तो सानो क्षणमा
सुवर्ण ज्वाला पिएँ नयनमा,
विजयी भो कवि अंशुमाली !
उषा आई स्वयंवर गर्छिन्, मेरै मेरै !
“ए तमोहर ! उषावाला
तेरै, तेरै भर पर्छिन् !”
भन्दै पगली कुर्लिन् थाली !
झ.
आँखा पागल हेरन ! साथी !
विचित्र ज्योतिले आज समाती !
किरण गान क्या कानमा घोली !
धप्किरहेछु अकाय, म शुक्र,
अब्रण कविझैं युग यो टटोली !
मुटु अब गाउँछ जीवन होली,
तर्स मदेखिन्, पर सर केही !
आगो भयो अब नाङ्गो देही !
बोल्छु फिलिङ्गो,
हेर्दछु ज्वाला,
के भो ! के भो ! आज मलाई
सुगन्ध निस्क्यो माटो खोली !
त्यसका सुर, सुर भिजे नशामा
पगली जब त्यो,
ओखर हाँगा बीचका बोली !
आज म भावी युगको गीत बोलिरहेछु, ती सुर बटुली
धाकी चोली ?
धोबिनीले पगली बोली !
हेमनाथ घिमिरे – मधू–मिलन
मीठो यौवनमा गुराँसहरुले लाली चढाईदिए ।
लाली जोवनमा बुकी पनि फुले वास्ना बढाईदिए ।।
बैंशालू मनमा सुनाखरि फुले हाँगा सबै रङ्गिए ।
मेरो अन्तरमा उनी पनि फुलिन् आहा ! म नै रङ्गिएँ Continue reading “Hem Nath Ghimire – Madhu Milan”
म मेरो बाँसुरी फुकेर
देह शान्त पारिरहिछु
मेरो बाँसुरीको स्वरसँगै सुरेली खेलेर
मलाई मन पर्ने मेरो गीत
मेरो ओठसम्म चुम्न आइरहेछ
म मेरो बाँसुरी फुकेर
दुःख र पीर पोखिरहिछु
मेरो बाँसुरीको गुञ्जनसँगै चिप्लेटी खेलेर
मेरो खुसी
मेरो ओठसम्म चुम्न आइरहेछ
म मेरो बाँसुरी फुकेर
पर्खाल लगलग कँपाइरहिछु
मेरो बाँसुरीको स्वरसँगै पीङ् खेलेर
एउटा नवजवान योद्धा
मतिर आइरहेछ
ऊ मेरो ओठ चुम्नभन्दा
पर्खाल चिरा चिरा पार्न चाहिरहेछ
यसमा म छक्क परेकी छुइन
म जे खोज्दैछु
ऊ त्यही गरिरहेछ
पूरा आकाश प्रतिध्वनित हुने गरी
म मेरो बाँसुरी फुकेर
देह शान्त पारिरहिछु ।
लीलाप्रसाद बराल – एउटा नयाँ बस्ती बसाउँछौँ
अब यस रुखो पर्वतसँग के आस्था
न कतै यसमा जंगल हुन सक्दछ
न कतै कसैको यसले मंगल हुन सक्छ
जो छन् हतियार सबै यसमा प्रयोग गरौँ
जो छौं सबै यसलाई ढाल्न सहयोग गरौँ
गर्भमा पत्रे चट्टान बोकेर यो
हाम्रै एउटा सुन्दर ठाउँ ओगटी रहेछ
हाम्रै एउटा मनोरम गाउँ ओगटी रहेछ
अन्जानमै सदिऔँ देखि हामी कतै मैदान भेट्नलाई
यसै ठाउँ भएर हिँडेका छौँ
बाटो बिराएर उहिल्यै देखि हामी सुन्दर बस्तीको कल्पना बोकेर
यसै ठाउँ कतै यतै डुलेका छौँ
यसैले त हाम्रो अमूल्य पसिना यसले लिइसकेको छ ।
यसैले त हाम्रो अमूल्य रगत पनि यसले पिइसकेको छ ।
फेदैदेखि खन्न थालौँ र यो एक दिन ढल्ने छ ।
फेरि पनि हाम्रो पसिना सिच्ने छ र यो गल्ने छ ।
जाउँ र सबैले साथ दिऔँ
जाउँ र सबैले हात दिऔँ।
यस्तै गीत गाउँदै जाउँ। यस्तै प्रीत लाउदै जाउँ
हामी एक दिन अवश्य यो नाङगो पर्वत धसाउँछौँ।
र एक दिन अवश्य यहाँ एउटा नयाँ बस्ती बसाउँछौँ।
युद्धप्रसाद मिश्र – दुष्मन प्रोहित
पत्र र पुस्तक अघि-अघि सार्दै
मरिसकेको धर्म फलाक्दै
मानिस मर्दा जुँगा मुसार्दै
तस्मै मार्दै पैसा झार्दै
स्वतन्त्र मानवलाई बिगार्दै
प्रगति देखी तल तल पार्दै
भन्छ नछोड्नू पुरुखाको रीत
जनताको त्यो दुष्मन प्रोहित
डा. विश्वदीप अधिकारी – बन्धक परेको जिन्दगी
(मधुपर्क असार, २०६७)
औंसीको रातमा लेकमा बसेर
बेसीको धिपधिपे उज्यालो देख्नेलाई
लागेको होला
शहरीया मोराहरूलाई के विधि सुख
आफूलाई भने जून पनि नलागेर
बौलाउनु Continue reading “Dr. Biswadeep Adhikari – Bandhak Pareko Jindagi”
जो’वर्गको उत्तरतिर फैलिएको निकुञ्ज
केत्तुकीहरू फुलेका जङ्गला-पर्वत-श्रृङ्खलाभित्र
भब्य रिजोर्ट वरिपरि वन्यजन्तु चरिरहेछन्
सेता-काला, काला-सेता धर्सा पोतिएका
टाटेपाङ्ग्रे मनमोहक जेब्राहरू देखिरहेछु
दक्षिण Continue reading “Bikram Subba – Jo’Burg Ka Zebra Haru”
कस्तो संयोग जुरो आज भेटभो तिमीसँग
दुई आँखाको मिलनसङै मन भयो उमङग
पिडादयी नहोस् यात्रा गन्तब्यमा पुग्नलाई
जीवन हाम्रो बिम्ब बनोस जुन ताराले थाहा नपाई
साझ बिहान मुस्काइरहु सधैं तिमीसँग
दुई आँखाको मिलनसगै मन भयो उमङग
मुहार भरी अचम्मको चमक छायो आज
खुशी फुल्यो चारैतिर बिह्वल भयो लाज
जोस जागर झुल्क्यो मनमा भेट भयो तिमीसँग
दुई आँखाको मिलन सँगइ मन भयो उमङग
चारपाने झापा
(अनेसास) बेल्जियम च्याप्टर
मनोज काफ्ले मनसुन – मेरो जीवन फुलाउन
मेरो जीवन फुलाउन मिठो सपना बुन्थ्यौ होला
तिम्रा मनका बहहरू मैसँग त धुन्थ्यौ होला
न त केही पाई गयौ न त केही लिई गयौ
जिउँदो भए मेरा स्वामी मैसँग त रुन्थ्यौ होला
नाम Continue reading “Manoj Kafle (Mansoon) – Mero Jeevan Fulauna”
