हेमनाथ घिमिरे – किन यस्तो
आफ्नै हातले
आफ्नै अंग काटेर
रक्त पिपासु ।
बन्दुक राखेर
परेवाको गुँडमा
शान्तिको खोज –
कापी कलम
खोसेर जबर्जस्ति
बन्दुक दियौ ।
देशको नाममा
रगत बगाउँछौ
देश रेटेर ।
बुद्धको देश
काटमार चल्दैछ
भाइ भाइमा ।
Tag: Nepali Kabita
Haribhakta Katuwal – Pokhiyera Gham Ko Jhulka
हरिभक्त कटुवाल – पोखिएर घामको झुल्का
पोखिएर घामको झुल्का भरि आँगनैमा,
तिम्रो जिन्दगीको ढोका खोलूँ खोलूँ लाग्छ है
सयपत्री फूलसँगै फक्री आँगनैमा,
बतासको भाखा टिपी बोलूँ बोलूँ लाग्छ है ।
कति कति Continue reading “Haribhakta Katuwal – Pokhiyera Gham Ko Jhulka”
Bhupin Byakul – Euta Lori Geet Chhora Ko Laagi
भूपिन ब्याकुल – एउटा लोरी-गीत छोराको लागि
भोलि बिहानै तिमीलाई भेट्न आइपुग्नेछ
अहिले त पश्चिमलाई उज्यालो पार्न
त्यतैतिर पुगेको छ घाम
सुत छोरा सुत
भोलि बिहानै घामले तिम्रो ढोका ढक्ढकाउनेछ
भन्नेहरु त भन्छन्
डुब्नको लागि मात्र पश्चिम पुग्छ घाम
थाकेर मस्त सुत्नको लागि
पश्चिमको डाँडोबाट तल ओर्लन्छ घाम
तर छोरा
घाम डुब्नुमा घामको दोष कहाँ हुन्छ र ?
घाम डुब्छ
खसिरहेको उज्यालोलाई बचाएर धर्तीलाई बाँड्न
आकाशको खालि पानाभरी
उज्यालोको नि:शब्द कथा लेख्न
हो छोरा, घाम डुबेको छ
र अँध्यारो चराझैं पखेटा खोलेर उडेको छ
घाम डुबेको छ
र हुस्सुको बाढी बग्न थालेको छ
घाम डुबेको छ
र आन्ध्यारोका प्रेमीहरु भजन गाइरहेछन
चुलाहरु बिहानसम्मका लागि निभेका छन्
आँगनहरु भालेको डाँक पर्खेर बसिरहेका छन्
अब छतमा रातभरी कुनै चराले गीत गाउनेछैन
अब चौरमा कुनै रुखको छाया नाच्न पाउनेछैन
रातभरी बाटोमा
बरफपट्टी लगाएर हिंडीरहनेछ हावा
समय बैशाखी काखीमा च्यापेर घिस्रिनेछ
एउटा भयले रातभरी बाँसुरी बजाइरहनेछ
तर चिन्ता नमान्नु छोरा
उज्यालो झरना भएर नखस्ने समयसम्म
म तिमीलाई लोरी सुनाइरहनेछु – उज्यालोको
म तिम्रा सपनासंग जिस्किने
शोकको अनकन्टारमा बाटो खानिरहने छु
सुत छोरा सुत
भोलि बिहानै घामले तिम्रो ढोका ढक्ढकाउनेछ
भोलि फेरी
किरणहरूको पिंगमा मच्चिएर
एउटा उत्सवमय दिन बिताउनु छ
इन्द्रेणीको खोलाबाट कुलो पटाएर
सादा खेतहरु रंगैरङ्गले भिजाउनु छ
आफन्तलाई
आफ्नै आसपासमा एकदिन फक्रिएको हेर्नु छ
जीवनलाई
यस्तैयस्तै दिनहरुको संग्रहालय बनाउनु छ
सुत छोरा सुत
भोलि बिहानै घामले तिम्रो ढोका ढक्ढकाउनेछ !
Mukul Dahal – Euta Arko Raat
मुकुल दाहाल – एउटा अर्को रात
रातको झूसले
घोचिरह्यो रातभर
काठे
इस्पातिलो
धारिलो रातभर
निद्रा कतै गएर सुत्यो ।
र
रात आंखामा
रेटियो ।
आंखालाई
किल्ला बनाएर
रात पहरामा बस्यो ।
रात ढाडियो पेटमा ।
रातले फेरि एकपल्ट
भद्दा हमला गर्यो ।
अनिद्रा खोपेर
आंखाहरूमा
यो एउटा अर्को रात
मेरो मनमा धसियो ।
Khagendra Sangraula – Aparajita Parijat
खगेन्द्र संग्रौला – अपराजिता पारिजात
उदास जीवनको उजाड बगरमा
मुना टुसायो एक दुबोको
पारिजात अपराजिता पारिजात
जीवनको त्यो जीवन शक्ति
कालरात्रीको जुनकीरी
जनजीवनको दिपशिखा त्यो
श्रमको त्यो महिमा गीत
पारिजात अपराजिता पारिजात
हुरी उठ्दा त्यो हारेन
बज्र बन्यो निस्तेज
मृत्यु मुखेन्जी लत्रेन त्यो
मृत्युन्जयी त्यो अमर गीत
पारिजात अपराजिता पारिजात
उदास जीवनको उजाड बगरमा
हरियाली त्यो जीवनको
पारिजात अपराजिता पारिजात
Sagar Saund – Timra Saath Hindne Lai (Nepali Gajal)
सागर साउद – तिम्रा साथ हिड्नेलाई (गजल)
तिम्रा साथ हिड्नेलाई धेरै पछि देखे आज
त्यसैले त सम्झनामा एउटा गीत लेखे आज ।।
तिमीलाई देखे पछि उस्कै याद आयो मलाई
वेदनाले झर्ने आँशु गहभित्रै रोके आज ।।
उनी संग बोल्न नपाई विछोड मेरो भ’को थियो
उनी सम्झि तिम्रैसाथ सबै पीडा पोखे आज ।।
तिम्री साथी देखेपछि तिम्लाई भेटे जस्तै लाग्यो
अस्ताएको माया फेरि उदाएर बोके आज ।।
सम्झिएरै तिम्रो खेल्ने त्यही सुन्दर आँगनीलाई
तिम्रै नाममा एउटा सुन्दर फुल मैले रोपे आज ।।
डडेल्धुरा, जोगबुडा
Shikhar Arohan – Chakrabyuha
शिखर आरोहण – चक्रब्यूह
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
व्यासको महाभारतमा
द्रोणचार्य,
तिम्रो चक्रब्यूहको प्रहारले
निरीह अभिमन्युलाई
अचानोमा पारेर
मर्नु न बाँच्नुको दोसाँधमा
उभ्याइरहेको रहेछ
म एकान्तमा
नारदमुनीको प्रतिवेदनसँगै
तिम्रो चक्रब्यूहको
भग्नावशेषमा लडिरहेको
अभिमन्युलाई निहालीरहेछु
महाभारतको लिखीत सङ्ग्रह
अब,
अलिखीत पत्रहरू हुँदै
यत्रतत्र उडिरहेछन्
हिजोको त्यो इतिहास
आज अभिशाप भएको छ
हिजोको त्यो समय
आज श्रापित मरेको छ
मात्र चक्रब्यूह
नयाँ जन्ममा
रूपान्तरीत हुँदै गएको छ
द्रोणचार्य,
लैजाउ अरूपनि एकलब्यका औंलाहरू
निशाना त चुक्ने छैनन्
हिड्दा–हिड्दै गन्तव्यभित्र
पैतालाका स्पर्शहरू पाएर
तिम्रो चक्रव्यूह पनि
झरिहरूमा रूझ्न सक्छ
तिम्रो चक्रव्यूह पनि
हिउदहरूमा चिस्सीन सक्छ
द्रोणचार्य,
अब विर्सिदेउ चक्रव्यूहका कुरा
अब चलाउन छोडिदेउ
चक्रव्यूहका छुरा ।
Dhooswan Sayami – Laas
धुस्वां सायमि – लास
(नेपाल साप्ताहिक)
मेरो
एउटा ‘म’ छ
यहांको स्थितिमा
सदा आफूलाई मरेको पाउंछ
तर सधैका लागि
कहिल्यै यो मर्दैन
र, यो बांचेर उठ्छ/जिउंछ
मेरो
एउटा ‘म’ छ
यहांको स्थितिमा
सदा आफूलाई मरेको पाउंछ
तर सधैका लागि
कहिल्यै यो मर्दैन
र, यो बांचेर उठ्छ/जिउंछ
किनभने
तयार छैन
म आफैलाई यसरी मरिदिन
कुनै प्रकार जीवनलाई घिसारिरहन्छु
यही अवस्था आज
यस देशको क्रान्तिको छ,
र, प्रजातन्त्रको पनि
यहा सधै आन्दोलन हुन्छ
तर सधै प्रजातन्त्र मर्दछ
सत्य भनु त
यहा
प्रजातन्त्र कहिल्यै जिउंदो रहन्न
केवल त्यसको लास
जीवित छ आजपर्यन्त ।
Komal Shrestha Malla – Malai Nai Kina Sodhnu Parya
कोमल श्रेष्ठ मल्ल – मलाई नै किन सोध्नु प-या ?
श्रृष्टिका
लब्ध प्रतिष्ठित सन्तानहरु
भ्रष्टाचार दुराचार व्यविचारले
आस्थालाई कुल्चदै
बिस्वासलाई चपाउदै
मान सम्मानलाई लत्याउदै
जीवन भत्काउन
हत्या दमन लुटका िबस्कुन छर्न
उत्तर दक्षीण र पातालमा
पालै पालो जान्छन
तर अफसोच !
मलाई नै किन सोध्नु प-या, खोज्नु प-या ?
खै मेरो नेपाल ?
निस्तब्ध तकथै तकथै
उदण्ड पोशाक,सपथ
भाडभैलोका पथ
र आत्यन्तीक िबध्वन्सक मन्चनमा
स्वाभिमान निस्तेज पार्ने
िबकट बाद बिवाद
अनेकताको संबाद
नास बिनासको शंखनाद
र
रक्त रंजीत क्रान्तिकारि रुपान्तरणमा
मात्र तानातान हानाहान
मन्थन, सन्ताप संन्त्रास
बुदै बुदाका स॔झौताहरुमा
भौगोलिक अपमान
अक्षुष्णताको हत्या
चिरा िचरा हक,अधिकार ,न्याय समानता
र
आततायी बिचार
उत्पाती आचार
रगतको होलीमा
खुलम खुल्ला प्रतियोगीता
गाउ शहरमा देश खोज्न
जीवनको देश
देशको जीवन
रगत आसु र पासोमा िकन ?
तर अफसोच !
मलाई नै किन सोध्नु प-या, खोज्नु प-या
खै मेरो बुद्दनेपाल ?
क्षण क्षण पल पल
परिवर्तित ध्वजा पतकाहरु
दुई चार मकुण्डोधारिका भागवण्डामा
कठै समुन्नत बर्गबिहीन समाज ?
लासै लास
मसान र चिता !
खडतन्त्रात्मक पुन संझौता
ऊत्कृष्ट सामप्रदायीक बैमनस्यता
होमकुण्डको राहत
नाटकी िबस्तारबादी हात
प्रहार ,संंहार ?
भय डर त्रासकै उब्जनी
िबखण्डनकै सनसनी
अचेत कर्तब्य कुण्डमा
जातीय भाषीक लैङ्गीक
सास्कृतीक धार्मीक चरु
स्वाहा स्वाहा !
हरेक स्वास सास्तीमा ??
देस फासिमा मात्र फासिमा ??
तर अफसोच
मलाई नै किन सोध्नु प-या, खोज्नु प-या
खै मेरो नेपाल ?????
Pravin Khaling – Gaun Ko Kura
प्रवीण खालिङ – गाँउको कुरा
अचेल गाँउ भुसुक्कै निदाइ पठाउँछ
झिसमिसेमा उठ्ने बानी हरायो गाँउमा
भालेको डाकमा उठ्ने क्रम टुट्दैछ
अचेल गाँउ नारा र झण्डा बोकेर शहरतिर कुद्दै छ।
***
अबेरसम्म सुत्छ गाँउ
शीताम्मे गोरेटो भएर एका बिहानै शहर पस्छ गाँउ
एक हातमा टेण्डरको फायल र अर्को हातमा झण्डा बोकेर
जब शहर पस्छ अचिनारू गाँउ
धनमान र धनमती भनेर होइन पार्टीको नामले चिनिन्छन्
साइनो र गाउँको माया पैसाले किनिन्छ।
***
पँधेरो, चौतारी र नागबेली उकालीहरू
एक तमासले भाषण जस्तो मालसिरी गाइबस्छन्
त्यसै गरि घरि-घरि भिडन्तमा परिबस्छन्
त्यत्ती मात्र कहाँ हो र उनीहरू त
चौतारीको थकान ,पँधेरोको पानी
र गोरेटोको उकालीमाथि पनि
राजनीति गरिबस्छन्।
***
राँको बालेर सधैं उकाली ओराली गरिबस्ने गाँउ
साइनो कै भरमा बास बस्न आइपुग्ने गाँउ
परिवारभित्रै संशयको घेरोमा परेपछि
साइनो र आत्मियता मरेपछि
शान्ति छ गाँउमा भन्नेहरू भन्छन्
तर गाँउले समसाँझै झोपडीको ढोका थुन्छन्।
***
हुन त गाँउको कथा-व्यथा उस्तै छ
विकासको पनि गति सुस्तै छ
तर किन किन अचेल मेरो प्यारो गाँउ
आमाको काख जस्तो ठाँउ
वैमन्यस्यता, षड्यन्त्र, नारा र भाषणको नाउँ बन्दैछ
सायद गाँउ धेरै दिन बाँच्दैन भन्नेहरू भन्दैछ।
दार्जिलिङ
Dr. Mohan Prasad Joshi – Malai Ta Hansai Uthchha
डा. मोहनप्रसाद जोशी — मलाई त हाँसै उठ्छ
मलाई त हाँसै उठ्छ,
तपाईं कस्तो उट्पट्याङ कुरा गर्नुहुन्छ,
अलिकति विश्राम गर भन्नुहुन्छ |
तपाईंलाई थाहा छैन म कति व्यस्त छु ?
केके गर्दछु ?
ल सुन्नोस् —
फेसबुकमा Continue reading “Dr. Mohan Prasad Joshi – Malai Ta Hansai Uthchha”
Shiva Prakash – Shasak
शिव प्रकाश – शासक !
पेट भर्न
गाँस मागे
गोली दियौ
शरीर ढाक्न
कपास मागे
नेल दियौ
टाउको ओत्न
छानो मागे
जेल दियौ
स्वतन्त्र बाँच्न
अधिकार मागे
मृत्यु दियौ
मैले सुनेको
हो, तिमी यस्तै हुन्छौ
किन भने
तिमी त शासक न हौ !
Kindar Rai – Sabai Lai Chetana Bhaya
किन्दर राई – सबैलाई चेतना भया
रात मात्र मनपराउने हुचिलहरू
अध्यारोमा बास्ने स्याल र फ्याउराहरू
जब जब उज्यालो हुन्छन्
भिरका अध्यारा दुला भित्र पस्छन्
कुहिरो र हुस्सुको मौका छोपी
कुखुराहरू चोर्छन ।
ऊनिहरूको जातै अध्यारो मन पराउने
उज्यालो के हुन लाग्छ आँतिन्छन्
ए, अध्याराको पक्षपाती फ्याउराहरू हो
नबासिहाल अहिले नै,
यो त केहिबेरलाई हुस्सु मात्र लागेको हो,
भयंकर ठूलो बर्षा हुन भन्दा अगाडिको
सन्नाटा मात्र हो,
सबैलाई चेतना भया ।
हे परजिवीका वकिलहरू हो
कति वकालत गर्छौ अब
तिम्रा प्रभुहरूको,
गाडी त अगाडि गुडाउनैछ गुडीनै रहेछ,
कहि कतै चिप्लोमा अड्कीदा
पछाडि नै केहिबेर ठेलौला
गाडी त अगाडि गुड्छ गुड्छ
मुतको न्यानोमा नरमाए हुन्छ ।
कुकुर र बिरालोको लुछालुछमा
रमाउन त के रमायौ होला खोई
कसलाई थाहा छैन र ?
पतन त तिमिहरू आ-आफै गरि हाल्छौ, भईहाल्छौ
तर देशलाई पतन बनाउन खोजे
तिमिहरूको पतन अझ चाडो हुन्छ
सबैलाई चेतना भया ।
फेदाङवा र बिजुवामा भर परेर
क्यान्सर पाल्नु छैन
उनीहरू त झारफुकमा मात्र कामलाग्छ
अनी पितृपुजामा
थोत्रो गाडीको केही पुर्जा मात्र काम लाग्छ
अनि थन्किन्छ ग्यारेजमा,
पुरातन बिचारलाई थन्क्याउ
चाहे कुनै वादै नै तिमि पनि ल्याउ,
नयाँ र सुन्दर नेपाल बनाउ ।
होईन भने छोडी देउ
नयाँ औजार चलाउनेलाई
नयाँ नेपाल बनाउनेलाई
कम्तिमा जनताको म्याण्डेट त मान
सबैलाई चेतना भया ।
Ratna Shamsher Thapa – Bedana
रत्नशमशेर थापा – वेदना
(मधुपर्क असार, २०६७)
छिटै नै आँउछु भनेर गएको
निर्दयी आएन फर्केर ।
वाचा त्यो सम्झेर आँखा यी रसाइ
दुख्छ नि यो मन चर्केर ।
डुब्ने भो मेरो मायाका तारा
गहिरो दहमा ।
रुझ्ने भो मेरो चाहना सारा
ओसिलो गहमा ।
सुसाइरहेछ एकनास आँधी
मेरो चारै सूर ।
विझाइरहेछ हररात छाती
हुँदै चूरचूर ।
Ramesh Jung Thapa – Manabta Ko Prashna
रमेशजंग थापा – मानवताको प्रश्न
(मधुपर्क असार, २०६७)
ए हजुर, भाउ कस्तो ?
पानी महङ्गो, रगत सस्तो
हाँसो महङ्गो, आँसु सस्तो ।।
खोज्दै उज्यालो
भयो अँध्यारो ।
ए हजुर, चलन कस्तो ?
पसिनो खस्तो ।
सुनको सिक्रीमा
मान्छे बिक्रीमा
हेर्दा हेर्दै
गयो उज्यालो
भयो अध्याँरो
ए हजुर, तपाई कस्तो ?
भव्य महलजस्तो ।
म कस्तो ?
जीर्ण सत्तलजस्तो ।
मानवीय परिभाषामा
हामी कस्तो – कस्तो !
किन सधैँ फरक-फरक जस्तो ।
Sudeep Pakhrin – Bhanchera Adim Maunata
सुदीप पाख्रिन – भाँचेर आदिम मौनता
च्यातिएर
क्षत–विक्षत भएका
ओजोन–दुलोबाट
क्वारक्वारती चियाइरहेछ— पृथ्वी
ब्रम्हाण्डको ‘ब्ल्याक–होल’ लाई
वायुमण्डलमा
निर्धक्क उडिरहेका छन्— प्रदुषित कणहरु
बरमुडा–त्रिकोणमा
एकतमास गुन्जिरहेका छन्— रहस्यात्मक लोककथाहरु
तर यसबेला— म
यी सबै भुलेर
तिमीलाई नै सोचिरहेको छु
………………..
इतिहासका
काला क्रुर घोडाहरु
इतिहासका पानाहरुबाट जीवन्त हुँदै
निस्किएर अतिक्रमण गर्दैछन्— बगैंचाको स्वाधिनतामा !
फूलहरुको स्वतन्त्रतामा !!
र, निर्लज्ज दगुरिरहेछन्— बगैंचामा
कुल्चिंदै— नीला फूलहरु !
उखेल्दै— राता फूलहरु !!
मार्दै— सेता फूलहरु !!!
अद्यावधि
वर्तमानका
पीडित गोरेटाहरुमा
हिन्हिनाउँदै दगुरिरहेछन्
इतिहासका यी बेसोमति घोडाहरु
तरैपनि यसबेला— म
यी सबैबाट आँखा चिम्लिए झैं गरी
तिमीलाई नै चाहिरहेको छु
………………………
यतिका
समय बगिसक्दा पनि
अभैंm मेरी आमा !
कविताहरुमा बेस्कन रुन सक्छिन्
मेरा आफन्तहरु !!
मेरो मायामा अत्यन्तै दुख्न सक्छन्
मेरा मित्रहरु !!!
मेरा अनुभूतिहरुमा बिस्थापित हुन सक्छन्
मेरा शत्रु भनाउदाहरु !!!
मेरा संवेदनाहरुमा सामन्जस्यता खोज्न सक्छन्
तरैपनि
यसबेला— म
तिमीलाई नै खोजिरहेको छु
……………….
फुलिरहेकै छन्— अझैं
सडकहरुमा— रगतका पूmलहरु !
गुन्जिरहेकै छन्— अझैं
गाउँ गाउँमा— विष्फोटक आदिम धूनहरु !!
रातका संगीतहरु
लहराइरहेकै छन्— अझैं पनि
तिमीले थाल्या‘ थियौं
— जुन दुखेका गीतहरु —
अभैंm पनि तरंगीत छन्
कहिल्यै शून्य हुन नसकेको मेरो कोठामा
साँच्चै !
न समय पग्लियो हाम्रा काखमा
न त हामी नै पग्लिन सक्यौं समयको काखमा
अहो !
तरैपनि
यसबेला— म
यी सबैलाई थाती राखेर एकातिर
अँध्यारोलाई छले जस्तो गरेर
एक धूनले प्रेम–पत्र लेखिरहेछु तिमीलाई
निरन्तर चाहिरहेछु तिमीलाई !!
यो—
आदिम–मौनता भाँचेर
भन्दैछु—
म माया गरिरहेछु तिमीलाई !
म माया गरिरहेछु तिमीलाई !!
धरान
Shyam Rimal – Shabda Seema
श्याम रिमाल – शब्दसीमा
मानिसहरु किन व्यर्थमा
शब्द फालिरहेछन् हँ ?
हावामा बिलाइरहेका शब्दप्रति कुनै शोक छैन
शब्दवाचकहरुलाई,
न शब्दलेखकहरु
कागजका भावहीन शब्दप्रति पश्चाताप गर्छन्
शब्दको अनस्तित्वमा
आशौच बार्छन् त
शान्त सौम्य हावाहरु
सेता कागजहरु
र मौन आत्माहरु
शब्द त ब्रम्ह हो
शब्द त सृष्टि हो
शब्द त सत्य हो र शाश्वत रहन्छ
शब्द त नित्य हो र अनन्त रहन्छ
मानिसहरु शक्तिहीन शब्द फ्याँकेर
किन आफंैलाई कमजोर बनाइरहेछन् ?
B S Chhetri – Pal Pal
बिष्णु सिलवाल छेत्री – पल पल
पल पल मर्ने गर्छु ,बर्सौ बाँच नभन
थोपा थोपामा प्यास मेटछु सागरको कुरा नगर
संघर्षमै जीवन बित्यो प्रगति के भो नसोध
एकान्तमा एक्लै रुन्छु ,सुखको कुरा नगर
पश्चातापमा जलिरहेछु Continue reading “B S Chhetri – Pal Pal”
Mukul Dahal – Kshan Saanjh Ko Chot
मुकुल दाहाल – क्षण सांझको चोट
मनको कुरा रिस
सीमातीत सीमान्त रित्तो देश
जीवनवृत्त मस्तिष्क
पानीमय पदोन्नति
अपराधसभा आघातको सागर
यात्रा बजिरहेको छ ढोलक
जाडो मृत्युमा कविता
संवेदनशून्य
जीवितहरू
कवि Continue reading “Mukul Dahal – Kshan Saanjh Ko Chot”
Baldev Bhatta – Bayask Ichchha Haru
बलदेव भट्ट -बयस्क इच्छाहरु
मान्छेमाथि मान्छेका पर्खालहरु
यत्र-तत्र साइनाइडको घैंटो बोकेर
सामुहिक आत्महत्याको बिजारोपण गर्दैछन,
मैदानमा निथ्रुक्क भिज्दै मृतकहरुका घरसम्म
छाता माग्न दौडिदैछन एकहुल कालभैरवहरु !
बयस्क इच्छाहरु कामातुर फूलका मैदानहरूमा
आफ्ना भत्केका अनुहारहरु खोज्दैछन
उपसर्ग र प्रत्ययहरुका ऐनाभित्र
आफ्ना इच्छाहरु नियाल्दैछन,
दुर्घटनाका आँखाहरु निला सपनाहरु बोकी
लोभ्याउदैछन सृष्टिका चलायमान पाइलाहरु !
आकारको निम्ति धरातल चाहिन्छ
धरातलबिहिन दाँतको कडापन क्षय हुँदै
ओठका परिधिभित्रै आफ्नो चिहान खोज्दैछ
बिचारहरुको निरीह सहिछाप लगाएर
पूर्णबन्न सक्दैन आकारको धुमिल साम्राज्य!
म एम्बुसका मैदानहरुमाथि
एकहुल मानिसहरुका पदचाप बोकेर दौडिदैछु
मेरो किनारका बालुवाका घरहरुमा
नदिका छालहरुलाई आमन्त्रित गर्छु,
यस बस्तिको नालायक पात्र म
विष्फोटक तर्कहरुसँगै नयाँ बस्तिखोज्दै छु!
तमोरका छालहरूसँग पानीको रंग नियाल्दै
स्वप्निल आँखाहरु सूदुर समयसँग
एकाकार गर्जनहरुको पैंचो मग्दैछ्न,
सुखद दुर्घटनाहरुको घडी पर्खिदै
पुष्पगुच्छाहरुमा लहराउँदो छ
मेरो देशको स्वर्णिम साहित्य !