Damodar Pudsainee – Dunai

दामोदर पुडासैनी किशोर – दुनै

डाँडाका छालहरूमा
कुहिरोको टोपि पहिरेर
जूनेली चित्रमा
अनुबाद हुन खोज्दैछन् पहाडहरू
नदीका महान मूर्च्छनाहरू सुँघेर
खोजिरहेछु मैले कसैको
पहाडभन्दा अग्लो बिश्वास

साँझहरू सर्बस्व सुम्पेर
सपना देख्न लालायित छन्
जीवन भित्रका पिलपिले ताराहरूको

हरेक साँझ
पिउँदा पिउँदै थकित बनेको शरीर
र, यारचा गुन्भुको जोड घटाउ
ठूली भेरीको बहाब जस्तै अनन्त बनेको छ
जसरी
गुमनाम भागेको
पतिको संझनालाई इख्याउँदै
पालैपालो जिल्लाका
ठूला हाकिमहरूलाई
स्कचका बोतलबाट
झिँगिन टि सर्ब गरेर
ईच्छा आकाँक्षाका सूचिहरू
सूचिकृत गराउँन
सफल हुन्छिन् सधैं
सहरकै सर्बोत्कृष्ठ मैतालु मैसाब

शहरका
घरका छानामाथि ठड्याइएका लिँगाहरूमा
मायाका नेजा फेर्ने हतारो छ हरेक नीला शरदहरूमा

लुकिचोरी लाएको मायाको मोल
नौ लाख चुक्ता गरेको छ भर्खरै
भियाग्राको पारखी यारचा ब्यापारीले
हरेक क्षण चुकुलको चाँजोपाँजोमा तम्सिरहेका
सरकारी कर्मचारीहरूबाट
तल्लो दुनैदेखि उपल्लो दुनैसम्मका होटलहरूमा
कटुवाल घोषणामा हुँदैछ
पाएको,लाएको र खाएको
अमिलो पारदर्शन

जागिरमा भर्खर छिरेका लोक सेवाका प्रियपात्रहरू
‘यसमा के छ ?’ र ‘ यो के कुरा हो ? ‘ को जबाफ खोज्दै
भौतारिरहेछन् भेरीका किनारहरूमा

उता भर्खरैको निर्वाचनमा
जोड घटाउ बिगार्न सफल जनप्रतिनिधि
दफा उपदफा लेखेको पुस्तक नभेटेर
र, कर्मचारीको अपब्याख्यामा धर्मराएर
कुर्लेर भाषण गर्छ –
तालाकुचि बोक्न्याहरूलेनै यहाँ
ध्वस्त पारिरह्याछन् राष्ट्रको ढुकुटी

जुफाल ,मोतिपुर र कार्कीबाडाबाट
पाचघण्टा पैदल हिंडेर
दश रूपैयाँ दाना स्याउ बेचेका
रानीसाहेब र मैसाबहरूले
झिसमिसेमै सुरूप सुरूप पिएका छन्
सिन्के चाउचाउको पिरो झोल
र किनेका छन् साँझलाई
एक बोतल खोयाबिर्के
फर्कदा भेरीको झोलुँगे पुल तरेर
माग्दैछन् डाक्टर श्रीकान्त अग्रवालसंग
रातमा पसिना आउँने र दिनमा पेट फूल्ने
रोगको औषधि
भित्रभित्रै उगुच पल्टेका कयौ घाउहरूले
टनटनि दुखाइरहन्छ रात र दिनलाई
त्यो सबै डाक्टरलाई देखाउन
लाज लागिरहेछ उनीहरूलाई

जिल्लाको ब्यथा टुँगियोस् जिल्लामै
नआओस् राजधानीमा
एउटा गहन चिन्तनमा छ सिँहदरबार
उता छार्का ताँगसोँग,भिजेर,तिन्जे र सालदाँगमा
राज्य पुग्नै नसक्ने निर्णयमा पुग्यो
जिल्लाका भद्र भलाद्मी र कर्मचारीको बैठक

लावन,शहरतारा र धो तिरबाट झरेका
एकहूल घोडचढीहरू
भर्खर ओर्लेका छन् पहेला घोडाहरूबाट
ठूलीभेरीलाई कहाँनेर थिचेर
बिच्छ्याउन सकिन्छ एउटा आरामदायी ओछ्यान
कर्के नजरले हेर्दैछन् कुना कुनाका मान्छेहरू

हतारमा गाँसिएको एउटा दूनो
फनफनी घुमिरहेछ
भेरीको अलल्ले छालहरूमा

सुनको सिरानीमा मस्त निदाइरहेको राजकुमार
सपना देखिरहेछ ब्यूँझेपछि धामी पतुर्ने

दुनै,डोल्पा,२०७४ भाद्र ३० गते शनिबार ।

Damodar Pudasainee – Gaun Ko Bahirgaman

दामोदर पुडासैनी किशोर – गाउँको बहिर्गमन

आफन्तहरूनै नभएपछि
बिरानो हुँदोरहेछ गाउँपनि
हिजो
बा आमाहरू हुनुहुन्थ्यो
जेठा बा कान्छा बा को परिबार पनि थियो
गाउँमा मेलापात ,नाचगान र ऐँचोपैँचो चल्थ्यो
असार ,मँसिर र पुस माघमा
अन्नले खेत सिँगार्ने
सल्लाह साउती र भारोपर्म चल्थ्यो
अचेल
कोहि भाउज्यूहरू शहरतिर
र, कोहि भाउज्यूहरू बिदेश हिँडेपछि
वरिपरि झाडी उमारेर
धुमधुमति टोलाएर बसेछ घर
आफन्तहरूनै टाढिएपछि
बिरानो बिरानो बन्दोरहेछ गाउँपनि
कहाँ गएहोलान् दाहाल ठूलो बा र पशुपते काका
कहाँ गएहोलान् ढकाल बाजे र फँएल हजुर बा
कहाँ गएहोलान् पलेल जिवा र झम्के काकाहरू
कता गएहोलान् घोले हजुर बा र भुलुँग दिदी
कता गएहोलान् च्याँबा बुढा ,पाकटे दाइ , लिम्बुनी भाउज्यू र डल्ली दिदी
ख्वै कता होलान् चाउरे काका,लुरी दिदी र मखमली दिदीहरू
कसैले बोक्दोरहेनछ शिबजीदाइ,ध्रुबदाइ र चमेली बज्यैको जस्तो भारी
आमाहरू,गोमा कान्छीमा ,सानुबाउ काका र चालिसे आमैलेजस्तो
खालिखुट्टाले चुरूम चुरूम तुसारो माडेर गोरेटो खन्ने पनि कोही रहेनछ अब गाउँमा
चिनेजानेकाहरू सकिँदै गएपछि
बिरानो बिरानो बन्दोरहेछ गाउँ
गाउँ अचेल
खाने अन्नको भन्दा बस्ने मुण्डाघरको पिरलोमा छ
गाउँ अचेल
जग्गा किनबेच , पाखो खार्ने र रेष्टुरेण्टको राग उचाल्ने दम्भमा छ
गाउँ अचेल
गाईको दूध बेचेर
बियर ,स्कच र क्वाइलर टोकेर
निरन्तर गाइरहेछ-
‘सालको पात टपरी हुनि नहुनि सल्लैको
तिम्रो माया कति छ कति नलाउ पछि हल्लैको ‘
गाउँबाट हराएछन्
कमेरो र रातमाटोले लिपेका घरहरू
रहेनछन्
सैँठेलो,दैलो र मझेरी लिपपोत गर्ने
भाउज्यू ,बुहारी र दिदी बहिनीहरू
कोही भेटिएन
अगेना वरिपरी बसेर
बिबाह,पास्नी ,न्वारान र अक्षरका कथा फलाक्ने वल्लाघरे र पल्लाघरेहरू
हामी दाज्यूभाइहरूले
आमा बुबाको पैतालाको धूलो निधारमा लगाइरहेको बेला
दुईचार जनाले माटोको ब्यापारको नाफा नोक्सान हेरिरहेथे
दुइचार जना सुमसुम्याइरहेथे मरूभूमितिर जाने पासपोर्टलाई
दुईचार जना भने घोप्टोपरिरहेथे मोबाइलमा
र झुण्डिरहेथे फेसबुक,यु ट्युब र च्याटको लहरहरूमा
गाउँमा पुराना बाटाहरू छैनन्
र पुराना बाटामा हिँडने आफन्तहरू पनि छैनन्
आफ्ना बाटा,पाटा र अलिकति सेकताप गर्ने मान्छेहरूनै नभेटेपछि
धुरूधुरू मननै रूवाउनेगरि बिरानो बन्दोरहेछ गाउँ
गाउँमा
आँगन ,पिढी ,बन ,बुट्यान र दोबाटो चौबाटो भेट्दा
झ्याम्म अँगालो हालेझै लाग्यो
गाउंका हजुरबा ,हजुरआमा ,काका काकी र दाइ भाउज्यू र दिदी बहिनीहरूले
स्याईँस्याँईँति चलेको बतासमा पनि सुनेझैँ लाग्यो
उहाँहरूकै सुस्केराहरू
आँगन , पाटा र बाटाका किनारहरूबाट कसैले बोलाउँदा भने
गाउँमा अझैपनि सँझना बिर्सनाका कोही त छन् भन्ने पनि लाग्यो
गाउँमा
धेरै धेरै फेरिएछन् बाटा र बासका स्वरूप
तर गाउँभित्रै हराउँदैरहेछन् गाउँका घरहरू
घर जत्तिको पनि भेटिँदोरहेनछ गाउँमा मान्छे
गाउँबाट
आफन्तहरूनै हराएपछि
बिलकुल बिरानो रूपमा पो उभियो
गाउँपनि आज मेरो सामु
हेर्नुहोस्
मजस्तै गाउँपनि
अचेल एउटा भूँमरीमा
फन्फनाइरहेछ
यही गाउंका
सबै अनुहारहरू जोडेर
एउटा नयाँ कोलाज सजाउँने
सुरसारमा छु म अचेल
मेरो गाउँको जस्तो सुगन्ध
मैले आजसम्म
सँसारमा कतै भेटेको छैन
म हरेक रात
गाउँको हरियो खोल्सीमा
गाउँका कोही न कोही प्रियजनसँग
गाउँकै बारेमा
कुरा गर्दै उकालो चढिरहेको सपना देख्छु
र,दिनदिनभर निसास्सिन्छु
शहरका दुर्गन्धी र धुले गल्छेडाहरूमा

-२०७५ पुस ७ गते शनिबार
जितपुर फेदी ,काठमाडौ

Damodar Pudasaini – Gadhi Darbar Ka Bhagnabasesh Sapana

दामोदर पुडासैनी किशोर – गढी दरबारका भग्नाबशेष सपना

एउटा डरलाग्दो दम्भ
ढलेको छ
भग्नाबशेष बनेर

पुरानो दरबारमा
चाँग लागेर बसेका
हरेक ढुँगाहरू
मौन साक्षी उभिइरहेछन्
र ,थाकेका छन्
मौन घोषणामा

बदलिने संसारसंगै
अनुहार बदल्न नसके
ढल्दोरहेछ पुरै शरीर

चराको एउटा सुन्दर गुँडलाई
च्यातचुत पारेको छ समयले
कहाँ गएहोलान् चराहरू
कहाँ गएहोलान् बचेराहरू
हिजोको रगजग सँझेर
एउटा चिल्थरो गुँड टोलाइरहेछ

रोक ,जिन्दगीलाई
भग्नाबशेष स्मारक बन्नबाट रोक
जिन्दगी भग्नाबशेष बन्यो भने
के पो बाँकि रहन्छ र
पश्चाताप बाहेक

हामीलेनै सुनेका हौँ
महाराजको सिँहनाद
हामीलेनै देखेका हौ
अरूको जिन्दगी ढालेर
आफ्नो जिन्दगी बिस्तार गर्ने
षढयन्त्रका गोप्य बैठक
हाम्रै सामु लुटिएको हो
कयौँ बेगवान घोडाहरूको
कलकलाउँदो जवानी

उ त्यो भित्ता र भुइँमा सुकेको दाग छ नि
त्यो राम्ररी स्वस्ती गर्न नजान्नेलाई
छ्याप् छ्याप् छप्काइएका
बबुराहरूको रगतको टाटो हो

पन्छाऊ, म माथि उम्रेको सिस्नुघारी पन्छाऊ
यहीँ कतै पुरिएको भेट्नेछौ तिमीले
महाराजको अधिकार पत्र
यहीँ कतै जीर्ण अक्षरमा भेट्नेछौ
महारानी र नानीहरूको
प्रेमका रोचक अभिलेख
यिनै कोठाका कुनै कुनाहरूमा भेटिनेछन्
कसैको मागमाथि तोक आदेशको पर्खाई

जिन्दगी भनेको
लहरनै हो रहेछ
कार्य र अस्तित्वको

गर्दा गर्दैका काम
लथालिँग छोडिएपछि
अनुबाद हुनेरहेछ भग्नाबशेषमा
डँगरँग ढलेको आफ्नै शरीर हेरेर
म सुदुर सपना देखिरहेछु

म नै हुँ
समयको चहकिलो कोलाज
म नै हुँ
समयको सुन्दर बकपत्र

मलाई बाँच्नदेऊ
मैले भन्न बाँकि छ
मेरो जवानीका कुरा
मेरो साँझ र मेरो बिहानीका कुरा
मैले केही भनिरहँदा
तिमीले भेटनेछौ तिम्रा पूर्वजहरूलाई
र तिमी आफैलाई

तिम्रो र मेरो पनि
भर्खरै शुरू भएकोछ नवीन सुस्केरा
त्यो नथाकोस् र नवनोस् कहिल्यै भग्नाबशेष

सबैबाट परित्यक्त बनेर
भग्नाबशेष बन्नुजस्तो पीडा
अरू के नै छ र जिन्दगीमा

प्रिय !
यतै कतैबाट त हो
प्रेम गर्न थालेको तिमीले र मैले
भग्नाबशेषको दुर्घटना
नउठोस् कतै बादल बनेर

प्रेमको भग्नाबशेष होइन
प्रेमको इतिहाँस बनाउँनुपर्छ तिमीले र मैले
शिखरका प्रत्येक परिबर्तनहरूमा

-२०७५ फागुन २१ गते
मकवानपुरगढी दरबार,गढी गाउँपालिका ,मकवानपुर

Damodar Pudasainee – Israel Ko Swad

दामोदर पुडासैनी किशोर – इजरायलको स्वाद

हरिया थुम्काहरूमा
ढकमक्क फुलेकाछन्
सेता ईन्द्रकमलहरू
जहाँ रातभर
आकाशका सबै ताराहरू
भेला हुन्छन्
र दिउसभर
दहीका सेता ढिक्काहरूको
कथा लेख्छन्
केही मान्छेहरू
काँधमा मार्क्स बोकेर आऊँछन्
केही मान्छेहरू
मनमा बुध्द,हब्स ,लक र रुसो बोकेर
उकालो चढछन्
केही मान्छेहरू
ढोका ढकढक्याउँन आइपुग्छन्
रित्तो मन बोकेर
जो जो जसरी आएपनि
सबैले
भेडा चराउँदै मान्छेको मन खोजिरहेका पैगम्बर
र, मान्छेकै मन उजागर गर्दा
क्रसमा टाँगिएका यशुका
सुख दुखका कथा सोध्छन्
जैतुनका मसिना पातहरूमा
मान्छेहरू
निरन्तर
पहिले आफूले टेकेको जमिनलाई
त्यसपछि आफ्नो मनलाई
भूमध्यसागरझैँ निर्मल
र,भूमध्य सागरभन्दा महान सँभाबनाका
चित्रहरू
क्रमश: कुँद्छन्,कुँदिरहन्छन्
आमाहरू
छातीको एक भागमा देश
र ,अर्को भागमा नानीहरू सजाउँछन्
अरुले बनाएका झकिझकाउ गहनाहरूलाई
पुरानो सोकेशमा सजाएर
आफू भने
जन्मदै ल्याएका गहनाहरूबाट
अनबरत उज्यालो छर्दै
हिँडछन् ,हिँडिरहन्छन्
बिश्राम भन्ने शब्दलाई
शब्दकोषका पुराना पन्नाहरूमा
कैद गरेर
सपनाका सागरहरू
उमार्दैछन् भिराला धरातलहरूमा
र,मुटुका कुना कुनामा
उम्रेदेखि डाँडाका जुनसम्मका मान्छेहरू
मलाई बिश्वास गर
तिमीले दिएको बिश्वासको साटो
म दिन्छु तिमीलाई
माया फूलिइरहने मीठा गीतहरू
मान्छे ब्यूँझाउँने गीतहरू
लेख्न सक्तैनन् मान्छे बाहेक अरू कसैले
भनिरहेछन्
बेसीबाट उकालो चढिरहेका मान्छेहरू
रातभर कोही निदाएनन् बस्तीहरूमा
दिनभर कोही थाकेनन्
कारखाना र बारीका पाटाहरूमा
मान्छेको सर्बस्व मान्छेलाई सुम्पन सक्ने मान्छेहरू
मान्छे खोज्दै हिँडिरहेछन्
सँसारका फराकिला भित्ताहरूमा
यो जूनीमा त बिरामी बन्नेपनि
कहाँ फूर्सद छ र
जागिरहेका मान्छेहरूलाई

-२०७५ फागुन २९ गते बुधबार
(सन्२०१९ मार्च १३)
बेन्गुरियन बिमानस्थल,इजरायल

Damodar Pudasainee – Mai Khola Ko Tunwalo

दामोदर पुडासैनी किशोर – माइखोलाको तुवालो

तुवालोहरू
सालिक बन्ने अभियानमा छन्
तुवालोकै सहाराले
अक्षर र आवाज कोर्न खोज्दैछ समय
अकस्मात बिजुली चम्केको छ
नरिवलघारीका चार दिशामा
चट्याँग ,
बेसार फूल बनेर फक्रेको छ
आवाजहरू
चियाका बुटा उम्रन खोजेका छन्
जोगमाई र देउमाई तिरबाट झरेका नदीहरूका
तीर्खा मेटाउँन खोज्दैछन्
समथर फैलेका मनहरूले
घामसँग लेखापरीक्षण गराउँन
डोकोमा हरहिसाब बोकेर
धमिलिँदै सँलिँदै
म्याराथुनरत छ माइखोला
माइखोला वारिपारी ओहोरदोहोर गर्नेहरू
निर्माण गर्न खोजिरहेछन्
जिन्दगीको सम्पत्तिसाली वासलात
उत्तिसघारिबाट आँखाहरू
ब्युँझिरहेकोबेला
बेसारको नयाँ चित्र
निर्माण गरेका छौँ तिमीले र मैले
तुवालोको आधारभूमिमा
अनुरागको छुर्पी चुस्न खोज्दैछौँ दुबै मिलेर
दुबै किनारहरू
नदी बन्ने अभियानमा छन्
एकाकार रूपमा
अम्रिसोघारी माझमा
उठ्न खोजिरहेछ
ध्वनीको मानचित्र
त्यही मानचित्रमा खोज्दैछ एउटा माझी
डुँगा चढनेहरूको
एक ढाकर सुस्केरा
माइखोलाकै दायाँ बायाँ त हो
हामीहरू अलमलिएको पनि
चियाका मुहुनाहरूमा
सुस्केराहरूको मेला चलिरहेछ
कुरूसका प्रत्येक डोबहरूले
चित्र कोर्न खोजिरहेछन्
चित्रमा किन कोर्न सकेका छैनौ
नयाँ गोरेटाहरूका
नयाँ अम्मलका कथाहरू
धूलाबारीमा अलिकति जमिन दिनु
मैले उमार्नेछु
तुवालोका बिराट बिरूवाहरू

-२०७५ माघ २० गते आइतबार
माइखोला,इलाम

Damodar Pudasainee – Samayagarbha

दामोदर पुडासैनी किशोर – समयगर्भ

आकाश मुठ्ठीमा राख्न खोज्दैछु
जीवन उचाई चाख्न खोज्दैछु
कहाँ हराए मेरा प्रिय पातहरू
समयसँग उज्यालो माग्न खोज्दैछु
कहाँ गए होलान् बास बस्ने चराहरू
कहाँ गए होलान् सुवास खोज्ने जराहरू
फूल खोज्दा खोज्दै ,किन पुडकिएको मान्छे गमलामा
बिर्सनेसँग हिसाब किताब माग्न खोज्दैछु
कयौँ यात्रा घाममा भयो कयौ यात्रा तुवालोमा
कयौ यात्रामा जीवन ,गुमनाम टाँग्न खोज्दैछु
ठिँग उभिएकोछु सँसारलाई पैतालामा झुण्ड्याएर
सँसार मुठ्ठीमा कोचेर अन्तै कतै भाग्न खोज्दैछु
कयौ आए गए मेरै छेउको बाटोबाट
बिसाउँनेको भारी सँझन खोज्दैछु
घामझैँ फर्केन कोही पनि जानेहरू
जानेलाई आफ्नै नाम सँझाउँन खोज्दैछु
गुनासो बोकेर उभिने धेरै भेटिए शहरभरी
नासो बोकेर उभिने ख्वै को कहाँ छ खोज्दैछु
बुँख्याँचा त धेरैलाई बनाइन्छ हिजोआज
कँक्रिट तोडेर दूर देश दूर मन टेक्न खोज्दैछु

२०७५ फागुन ५ गते आइतबार
सोल्टी होटल ,नेपालगँज

Damodar Pudasaini – Nariwal Ra Supari Ka Rukh Haru

दामोदर पुडासैनी किशोर – नरिवल र सुपारीका रूखहरू

ठिँग उभिएर
सँसारको चर्तिकला हेरिरहेछन्
नरिवल र सुपारीका रूखहरू
मान्छेले भने
सँसारको कुना कुना चाहार्दा पनि
बुझ्न सकेको छैन
ज्यूँनुको रहस्य
मान्छेहरू
मन्दिरमा ,मस्जिदमा र चर्चमा
ध्यानको अभिनय गरिरहेछन्
नरिवल र सुपारीका रूखहरू भने
जन्मेदेखिनै ध्यानमग्न छन्
सँसारका कुनैपनि मान्छेले
ध्यान गर्न सकेको छैन
नरिवल र सुपारीका रूखहरूलेजस्तो
अलि फरक छ
पोखरी छेउ ध्यानमग्न बकुल्ला
र ,बारीमा उभिएका
नरिवल र सुपारीका रूखहरूमा
बकुल्लाहरू
कसैलाई थुतुनोमा हुलेपछि
आवरण फालेर कुलेलम ठोक्छन्
यी रूखहरू भने
ध्यानमग्न छन्
केही न केही अरूलाई दिनको लागि
माया गरेर नथाक्ने आमा
लडाईँमा नथाक्ने सिपाही
भारी बोकेर नथाक्ने खच्चर
सबै सबै हुन्
नरिवल र सुपारीका रूखहरू
केही फरक लाग्दैन मलाई
आँगनछेउमा उभिएको नरिवल र तिमीमा
कहिल्यै नरिसाउँने
सधैं चम्किलो पहिरनमा मुस्काइरहने
चराहरू पनि खुशी
घाम पनि खुशी
पानी पनि खुशी
बादलका कथा सबै खुशी
जिन्दगी त आखिर पत्र फेरिरहने त रहेछ नि
प्याज जस्तो
अथवा नरिवल र सुपारीको बृक्ष जस्तो
पत्र पढ्यो ,फाल्यो
पुरानो पत्र फाल्यो
पढ्यो पुन: नयाँ पत्र
पत्र पलाउँने क्रम सकिएपछि
सकिँदोरहेछ फूल जस्तो जिन्दगी
प्याज र नरिवललाई जस्तै
मलाई पनि धौ धौ छ
पुराना पत्रहरू जोगाउँन
र, नयाँ पत्रहरू उमारिरहन
नरिवल र सुपारीका रूखहरूमा
लेख्न सकिनेछ
हाम्रो मायाको हिसाबकिताबको अभिलेख
कोर्न सकिनेछ
देशको फेरिन लागेको अनुहार
उभ्याउँन सकिनेछ बिशाल विजयस्तम्भ
बनाउँन सकिनेछ
मान्छे हिड्ने फरक ढँगको बाटो
यी रूखहरूले निरन्तर रखबारी गरिरहेछन्
मान्छे हिँडिरहेको उज्याला र अँध्यारा बाटाहरूको
अपराधका बिउ रोपेर
बहादुरीका इतिहाँस लेख्न खोजिरहेछ मान्छे
भित्र भित्रै अग्नीज्वालाहरू पिएर
अनुहारमा पूर्णिमा लेप्न खोज्दैछ मान्छे
भएकोलाई होइन र नभएकोलाई हो भन्नेहरू
आफ्नै अघिल्तिर ओहोरदोहोर गरिरहेको देखेर
उमेरनै नपुगी छिया छिया बन्दैछन्
नरिवल र सुपारीका रूखहरू
यो बस्तीमा
मान्छेहरू रूख बन्न खोजेका हुन् कि
रूखहरू मान्छे बन्ने प्रयासमा छन्
किन कसैले सोचेन अहिलेसम्म ?

-२०७५ माघ १२ गते शनिबार
होटल आनी हेरिटेज प्लाजा
भद्रपुर,चन्द्रगढी,झापा

Damodar Pudasainee – Jerusalem Ko Koseli

दामोदर पुडासैनी किशोर – जेरूसलेमको कोसेली

जेरूसलेम
समयले कसैलाईपनि
एकै ठाउँमा बस्नदिदोरहेनछ
भेट्नेबित्तिकै किन हतार भएकोछ छुट्टिन ?

कति छिट्टो चिनजान गर्यौँ हामीले
कति छिट्टो आइसकेछ छुट्टिने समय
तिमीले आफ्नो मन देखायौ
केही रूप र रँग देखायौ
मसँग जे थियो
त्यो सबै दिएँ तिमीलाई

आखिर सँझना मात्र त रहेछ नि
जिन्दगीसँगै हिँडिरहने
तिमीले मेरो मुटुमा रोपिदिएका
पहाडी अक्षरहरू सँगालेर
फर्कने उदास बाटाहरू गनिरहेछु

जिन्दगी
किन चिन्न हतार छ
र किन हतार छ बिर्सन
तिमीलाई छामेर सोचिरहेछु

रित्तो आएको थिएँ
केही लिएर जाँदैछु तिम्रा कोसेली
कोसेलीनै त हो रहेछ
जिन्दगीको खुशी भन्नेकुरा
तिमीसँगका खुशीका कोसेली कहाँ सजाऊँ
योजना बुन्न जुटिरहेछु

२०७५ फागुन २९(२०१९ मार्च १३)
जेरूसलेम,इजरायल

Damodar Pudasaini – Sustaa

दामोदर पुडासैनी किशोर – सुस्ता

म आफ्नै अघिल्तिर
हिँस्रक गिध्दले
आमाको शरीर लुछिरहेको
कसरी हेरिरहन सक्छु र टुलुटुलु

कसरी ढुँगा बनेर बसिरहन सक्छु म
आफ्नै अघिल्तिर
मेरी पवित्र दिदी बलात्कृत भइरहेकी हेरेर

छिमेकीले
मेरो माटोमा
मिचेर बार लगाउँदैछ
मेरो बाटो रोकेर
बलियो पर्खाल लगाउँदैछ

मैले धान रोपिरहेको खेतमा
किन बल मिच्याँईँ गरेर
उखु रोपिरहेछ कसैले आज
सधै हरियो परियोमा चरेर
आफ्नै जरूवामा प्यास मेटाइरहेका
हाम्रा बस्तुभाउ
किन न चरन् न गोठका
भएकाछन् हिजोआज

यो तिमीले च्यापिरहेको
खेत खलिहान मेरो हो
यो बगिरहेको नदी
र नदीले छोडेको बगर
यो पनि मेरो हो
समय बदलिंदैमा
कहाँ पराइले टोकेको सहन सकिन्छ
आफ्नै मुटुको टुक्रालाई

सिमानामा उभिएको जँगे पिलर
किन दबाइयो रातारात
दुबैको सादा नो म्यान्स ल्याण्ड
किन सारियो रातारात

साँध सिमाना
खोस्ने बिरूध्द लडिरहेको बेला
किन कानमा तेल हालेर बसेकाछन्
समयका सारथीहरू
म प्रश्न र आक्रोस
दुबैमा जेलिइरहेछु

म एकमुठी मेरो माटोपनि
कसैले हडपेको हेर्न सक्दिन

मेरो माटो
मेरो जन्म पनि हो
मेरो मृत्यु पनि हो
जतिसुकै घात प्रतिघात
सहन्छु बरू
म मेरो माटोलाई
बिस्तारै अरूको पर्खालले
छेकेको हेर्न सक्दिन

(नेपालको सुस्ता परापूर्ब कालदेखि नेपालकै थियो ।सन् १९६२ मा आएको बाढीले नेपालको सुस्ता गाउँ बगाएपछि नेपालको ४० हजार हेक्टर जमिनमा भारतले बिवाद गरिरहेछ-लैला बेगम)

-२०७५ कार्तिक १५
सुस्ता गाउँपालिका वडा नं ५,सुस्ता नवलपरासी

Damodar Pudasainee – Mrit Sagar Ma Tairiyeko Bela

दामोदर पुडासैनी किशोर – मृत सागरमा तैरिएको बेला

पहिलोपटक
आमाको पेटको नूनीलो पोखरीबाट
सँसार हेर्न झरेको थिएँ म
त्यतिबेला
नूनीलोको स्वाद
पत्तै थिएन मलाई
आज मृत सागरमा
नूनको स्वादको सौन्दर्य बुझेपछि
आमाको त्यो नूनीलो पोखरीको स्वाद
किन अनुभूत गर्न सकिन ,पछुताइरहेछु
सायद नूनको असीम स्वादले
लठ्ठिएको थिएँ होला म
आमाको पेटमा
पृथ्वीका सबै प्राणदार खनिजहरूको
छानिदै छानिदै
सम्मेलन भएको छ
इजरायल र जोर्डनका काखहरूमा
सँसारका सबै जिवीत लवणको भेलालाई
जिवीत सागर भन्नु पर्ने हो
तर मान्छेहरू
मृत सागर भनेर चिच्याइरहेछन्
जन्मेका हरेकको
हुँदोरहेछ आ आफ्नै जिउँने कला
सबै लवण एकै ठाउँमा ब्युँतिएपछि
भाग्दारहेछन् सबै ज्यूँदा जीबहरू
जिन्दगीभरि गुलियोको स्वादलाई
पछ्याइरहेँ मैले
नूननै नूनको सागरमा डुबेपछि
जिन्दगीको खास स्वाद त
नूनीलो हुनेरहेछ
बुझिरहेछु
याद छ तिमीलाई
तिम्रो र मेरो प्रेमको
अन्तिम स्वादको मीठास पनि
गुलियो होइन
ब्युँझिन्छ सधैं नूनीलो बनेर
ध्यानबाट निदाउँनुमा होइन
ध्यानबाट ब्यूँझनुमा छ जिन्दगीको आनन्द
मृत सागरमा तैरिएपछि
मृत्युलाई जित्न
म अझै सबल बनिरहेछु
मृत सागर जस्तै मृत्युपनि
साँच्चै नूनीलो,तैरिने र फैलिने
हुने हो भने
कति मीठो हुन्थ्योहोला मृत्युको स्वाद
मृत्यु पनि
निर्मल ,नीलो ,शान्त र स्पन्दित होस्
डुबेर हराउँनुको सट्टा
तैरेर फैलियोस् टाढा टाढा
कामना गरिरहेँ मैले
मृत सागरमा तैरिएको बेला

-२०७५ फागुन ३० विहीबार(२०१९ मार्च १४)
मृत सागर,इजरायल

Damodar Pudasainee – She Phoksundo

दामोदर पुडासैनी किशोर – शे -फोक्सुम्दो

मिल्नेभए मैले
सँसारका सबै मान्छेको शरीरमा
रातो रगतको सट्टा
नीलो रगतले भरिदिनेथिएँ
कि,उनीहरूले गर्नथाल्ने थिए
बीरताको सट्टा प्रेमको बखान
कयौं घोडचडी बादशाहहरू
लोलाएका हुन् मेरै आँखाका डिलमा
सँसार नाप्न हिँडेका
कयौं वायुबेगका यात्रुहरू
चम्केकाहुन् मेरा आँखामा आँखा जुधाएपछि
जिन्दगी रेट्दा रेट्दा निस्केका
नुनिलो पसिना र आँसुका दहहरू
बग्दै बग्दै आइपुग्छन् मेरै अन्जुलीसम्म
र ,सँग्लिंदै सग्लिंदै उकालो चढछन्
जून र घाम भेट्ने आशामा
अहिलेसम्म
अभाव नभएको ठाउँमा
उभिन जानेन मान्छेले
आफ्नोभन्दा
अरूकै चिन्ताले पिल्सिएकोछ ,उ
अरूकै ईर्ष्या
अरूकै माया
अरूलाईनै बाँध्न
आफ्नै मुटुको धुरिखाँवोमा
किन हतारिँदै बगिरहेछ मान्छे लहर बोकेर
मसँग
कुनै आबश्यकताका सूचिहरू छैनन्
कुनै अभावका सूचिहरू छैनन्
मन जस्तो बेला बेलामा धमिलिइरहने
कुनै अँध्यारा लहरहरू छैनन्
मीठो सपनाका ईन्द्रेणी रेखाहरू भने
सधैं सग्लिरहन्छन् केन्द्रदेखि किनारसम्म
सपनामा बुनेका
यादका जाली रूमालहरू
खजमजिएको सुन्छु म
मायालुका हत्केलाका रेखाहरूमा
मान्छेभन्दा धेरै
फोहरले दुर्गन्धित बन्दैछन् बस्तीहरू
खनिनसक्दै बाटाहरूलाई
छेक्दैछन् अबरोधका काँडाहरूले
भीडभन्दा अलिपर बसेको म भने
दुर्गन्धी छैन
तिम्रो फूलबुट्टे रूमालजस्तो
न उदास छु
जूनले आत्महत्या गरेको मधुरो साँझजस्तो
अथवा , निमन्त्रणाबेगर गाइरहने
चट्याँगको बेसुरे आवाजजस्तो
ओठ ओठबाट समय झरिरहेको बेला
मैले समयलाईनै रँगाइरहेछु नीलो रँगमा
बतासले उँडाएर ल्याएको मायाको धूलोलाई
दिनेछु मैले जीवनको बेग्लै रँग
तिमीलाई चाहिनेजत्ति
नीलिम प्रेमको चित्र छ मसँग
सँसारका सबै उर्जाहरू ब्युँझाउँनसक्ने
झुलो र चकमकपनि पर्याप्त छ मसँग
तिम्रा आँखाहरूले
फूलबारीभन्दा अझ सुन्दर
केही खोजेका हुन् भने
सोझै, एकपटक मलाई भेटिदिए पुग्छ ।

— २०७५ असौज २१
शे फोक्सुम्दो ताल ,डोल्पा

Damodar Pudasainee – Chitwan Ma Ghaam Ko Mrityu

दामोदर पुडासैनी किशोर – चितवनमा घामको मृत्यु

बुढा रूखहरूले
दाह्रा र नँग्राहरूसँग
लडदा लडदै
सिध्द्याए सबै
औला ,हात ,खुट्टा र शरीर
र ,सिर्जिए जमिनमाथि एउटा कोलाज

उनीहरूका जराहरू भने
आफै उभिएको माटो बिर्सेर
निर्माण गर्न लालायित छन्
खरानीका पहाड ,काँडाका पुल र क्रुर सालिकहरू

पसिना होइन
आँसुको गन्ध आइहेछ
उल्टो बगेको नारायणीबाट

एउटा स्वघोषित बादसाह
जुम्राका खुट्टा गनिरहेछ
पुराना जडाउरीबाट

घाम आकाशमा होइन
लुक्न खोज्दैछ
साँप र मुसा लुक्ने
गहिरा दूलाहरूमा

एउटी अबोध चमेली बृक्ष
चिच्च्याउँदा चिच्च्याउँदै
अनुबाद भएकी छे
बाचाल ढुँगाहरूमा

गोयवल्सहरू
कुरा ओसारपसार गरेबापत
पाएका
हड्डीका टुक्राहरू चपाएर
भव्य भोजको
लेखिरहेछन्
एउटा कुरूप पटकथा

भर्खरै
आत्महत्या गरेकोछ
घामले
मान्छेहरू
मृत घामलाई
उज्यालोले सेकाउंने
तर्खरमा छन्

-भरतपुर ,चितवन
२०७५ कार्तिक १५ गते

Damodar Pudsaini – Jerusalem Ko Barsaadi Din

दामोदर पुडासैनी किशोर – जेरूसलेमको बर्षादी दिन

पर्दा खोलेर नाटक शुरूगरेजस्तो
जेरूसलेममा बर्षा नाच्चै नाच्दै झर्यो
र नचाउँन थाल्यो पाम ट्रि र आरूका फूलहरूलाई

बर्षिरहेको पानीका थोपाहरूमा
धुन थाले मान्छेहरूले
आफ्ना पुराना स यादहरूलाई

पानीलाई भन्दा हतार छ मान्छेहरूलाई
उनीहरू जाडो र बर्षाहरूलाई मुडकी बजार्दै
खोज्दैछन् गन्तब्य

माझिका दाँत जस्तो
सडक पेटीका ढुँकाहरू
झन् झन् देखिँदैछन् हात्तिका दन्तजस्ता

साँघुरा सडकहरूमा
चिप्लन खोज्दैछन्
सडक भन्दा बिशाल बसहरू
बसका बूढा चालक
खोजिरहेछन्
चिप्लिँदै बगिरहेको सुन्दर जवानी
उनका नीला आँखाहरू
खोज्दैछन् जिन्दको सुन्दर ओएसिस

हरिया चौरहरू
र हरिया रूखका हाँगाहरू
सायद तीर्खाएथे
पुराना यादहरू बोकेर
आज एक्कासी फुटेकाछन्
यादका पोखरीहरूो
र ब्यूँझाउँदैछन्
नयाँ सँबन्धका जराहरूलाई

उकालो ओरालो गर्दैछन्
प्रथनामा जुटनेहरू
ओलिभ माउन्टेन
र किँग डेभिड प्लेस वरिपरि
सबै मान्छेको प्रार्थाना
मुसल्धारे बर्षा बनेर ब्यूँतन्छ जेरूसलेममा

कतितिकोलागि आगो बनुँ
वा बनप कत्तिकोलागि पानी
गम्भिर सोचना झरिरहेछ
बिहानैदेखि बर्षा जेरूसलेममा

बर्षादी दिनमा

पानीका थोपाहरू

मान्छेजस्तो नाच्दै गाउँदै

र मान्छे भने

पानीझैं बग्दै र कुहिरोझैं फैलँदै

मज्जाले जुहारी खेल्दोरहेछन् जेरूसलेममा

-२०७५ फागुन ३० बिहीबार(२०१९ मार्च १४)

जेरूसलेम -डेड सी यात्रा,इजरायल

Damodar Pudasainee – Baato

दामोदर पुडासैनी किशोर – बाटो

मान्छेलाई नयाँ ठाउँ पुर्याउँन
र,मान्छे मान्छे भेट गराउँन
खनिरहनुपर्छ मैले नयाँ बाटो

पहाडहरूलाई निरन्तर
खोप्दा खोप्दा
छिना,घन र जिलेटिनहरूले
स साना धर्साहरू बनाएँ मैले
र,ब्युँझाएँ बेग
अनन्त चुचुराहरूभन्दा अझ पर

बाटो नखन्दा
पर्खाल उभिइरहेथे पहाडहरू
पर्दा उभिरहेथे जल र थल
बाटो खनेपछि
बाटो आफैं उभिंदोरहेछ
कित्ता कित्तामा स्वागतद्वार

आमाको पेटदेखि
बाटो पहिल्याउँदै आएकोछु
नयाँ बाटो खन्न नसकेको बेला
म आफैँ जम्नेछु ढुँगा बनेर

मलाई ढुँगा बन्ने रहर छैन
मैले भनेको मान्छ्यौ भने
तिमीले पनि
कहिल्यै सँगत नगर्नु
ढसमस्स उभिरहने ढुँगाहरूको

मलाई
बाटो खनिरहने मान्छेहरू
र,बाटोमा हिँडिरहने मान्छेहरू
सबैभन्दा प्यारो लाग्छ !

-शिरबिण्डे ,डोल्पा
(२०७५असौज २१गते नेपाली सेनाद्वारा निर्मित जाजरकोट डोल्पा सडक निरीक्षणको क्रममा दुनै,त्रिपुराकोट र शिरबिण्डे क्षेत्रको निरीक्षण र सोही अवसरमा रचिएको कविता र त्यसै दिनका तस्बिरहरू )

Damodar Pudasainee – Jordan

दामोदर पुडासैनी किशोर – जोर्डन

एउटा अँध्यारो डोम
सल्बलाउँदैछ छानामा
काकाकुल धरती
परेड खेल्दैछ हावासँग

च्यानलका बादल
नेटवर्कको खोजीमा छन्
मान्छेका अनुहार खोज्दैछ
आँधीबेहरीको एउटा जुलुस

डेट्सका रूखहरूले
काखमा सुकाउँदैछन्
आकाशलाई
आकाशमा
सुरूँग खन्ने योजना बुन्दैछन्
चराबाट बिच्केका मान्छेहरू

सँझना तिम्रो पनि छ
सँझना उनीहरूको पनि छ
सँझनानै सँझनाका कोसेली बेचेर
चित्र ब्यूँताउँदैछन
एक हुल कर्याँगकुरँग

लामको निर्माण
लामको विनिर्माण
लामनै लामका रेखाहरूमा
स्पन्दन लेखिंदैछ
तुवालोहरूमा

एउटा विशाल समुद्रलाई
भर्खरै पिएर रित्याइएको छ
समुद्रनै तीर्खाएर
अजिँगर नाच देखाइरहेछ

मौसम बिज्ञान बिभागको
भविष्यबाणी छ
आज दिनभर बदली हुनेछ
एउटी उदास प्रेमिका
मरूभूमिमा गुलाफ रोप्न थालेकी छ

मान्छेको चिच्याहट
छुरो बालुवा बनेर ब्युँतेको छ

२०७५ चैत्र २ शनिबार
अम्मान ,जोर्डन

Damodar Pudasainee – Tel Aviv Ka Neela Sanjh

दामोदर पुडासैनी किशोर – तेल अभिभका नीला साँझ

मान्छेहरू
सहर छाम्दा छाम्दै
पुग्छन् समुद्रमा
र,छालहरूसँग जिस्कँदा जिस्कँदै
पस्छन् सहरमा

हिजोआज किन हो किन
सहरले समुद्रमा र समुद्रले सहरमा
रँग बदल्ने सल्लाह चलिरहेछ

मान्छेका मनमा
बेलगाम चलिरहेछ आँधिबेहरी
बेलगाम चलिरहेछन् उकुसमुकुस छालहरू
बेलगामनै फैलिरहेछन् अतृप्त ईच्छाहरू
बेलगाम दौडिरहेको मान्छेको मन
समुद्र किनारमा ठिँग उभिन्छ
समुद्रझैँ नीलो बनेर फैलन खोज्छ

ढिक्का बनेर उभिनु भन्दा
थोपा बनेर फैलिनुमा छ सँसारको सार
बाफिलो मन्त्र सुनाइरहेछन्
भर्खर समुद्रबाट सहर छिरेका चराहरूले

बालुवा मनहरू
क्रमश: आकार लिन्छन्
र ज्योतिस्तम्भ बनेर उभिन्छन्
वल्लो चोक र पल्लो गल्लिहरूमा

फूलहरू
फूरफूर गरेर फूलाइरहन्छन् माछेको मनलाई
कयौँ सपनाहरू पुस्तकमा लेखेर
पसलमा सजाइएको बेला
नलेखिएका पुस्तकहरू
उकुसमुकुस उफ्रिरहेछन् छालहरूमा
आरम्भ गर्नेहरूलाई आमन्त्रण गीत सुनाउँदै
क्षितिजदेखि क्षितिजसम्म
समयसँगै दौडिरहेछ एक अँजुली बतास

उस्तै उस्तै रहेछन्
मन ,समुद्र र आकास
नीलो बनेर ब्युँझन्छन्
सेतो ,पहेँलो ,रातो र कालोको स्वाद चाख्छन्
फेरी नीलै बनेर फैलन्छन् किनारका किल्लाहरूमा

सँसारको सबै थकाई मेटाउँन
र,संसारको सबैभन्दा मीठो
नीलो स्वादमा हराउँन
घाम पनि हरेक साँझ पौडन पस्छ
यतै कतैको समुद्रमा

यही सहर र समुद्रको किनारमा
भर्खर ब्युँझेको छ एउटा मान्छे
समुद्रजस्तै एउटै नीलो रँगमा
बचाउँन सक्नुपर्छ उसलाई

नीलो साँझमा
छालसँगै दौडिरहेको बेला
खोजेँ मैले पनि
तिम्रो नीलो मन
र ,तिम्रो नीलो अनुहार

यतिखेर
मेरो मायाको रँगपनि
ब्युँझेको छ नीलो बनेर

२०७५ चैत्र १ गते (२०१९ मार्च १५)शुक्रबार
तेल अभिभ,इजरायल

Damodar Pudasainee – Byunjheko Jerusalem

दामोदर पुडासैनी किशोर – ब्यूँझेको जेरूसलेम

हिजो साँझ
सँगै सुतेका थियौँ हामीदुई
तिमी भने
किन अबेर उठ्यौ आज बिहान ?

मीठा सपना कोर्नेहरू
ढिला उठनेरै’छन्
मान्छेहरू नबुझेरै
घोषणा गरिदिँदारहेछन्
चरम निद्राको

ब्यूँझदा
सपनाहरू जन्माउँदोरहेछ्यौ तिमीले
ब्यूझँदा सपना कोरल्न सक्नेहरू मात्र
बाँच्दारहेछन् निरन्तर

म ब्यूँझदा
बुध्द जन्माएको थिएँ
तिमी ब्युँझदा
हुर्काएकी थियौ
येशु र पैगम्बरलाई

समयको नदी
धेरै लामो बगिसकेकोछ
अब जन्माउँनुपर्छ हामी दुबैले
जाती,धर्म,भूगोल र रँगको
कुनै धब्बाबिहिन
एउटा बेगवान निख्खरा मान्छे

अँध्यारो च्यातेर
ब्यूँझन्छु म हरेक बिहान
तिमी त
ज्योति बोकेर ब्यूँझनेरै’छ्यौ

ब्यूँझनुपर्छ
ब्यूँझनेहरूनै भेटिन्छन् कतै न कतै
जस्तो कि
आजको यो महान बिहानमा
भेट भएको छ
तिम्रो र मेरो

दोभानबाटनै त शुरू हुन्छन्
नयाँ नयाँ सपनाहरू

रात र दिनको दोसाँधमा
लेख्न थालेकाछौँ हामी दुईले
नजिकको समय मुठ्ठीमा च्यापेर
टाढासम्म सँगै हिँडने
एउटा उज्यालो र नवीन कथा

जेरूसलेम
यो बिहान केबल तिम्रो लागि हो
अरू कसैको लागि हुनै सक्तैन

२०७५ फागुन २७ सोमबार
(२०१९ मार्च ११)
प्रिमा किँग्स होटल ,जेरूसलेम,इजरायल

Sent from my iPhone

Damodar Pudasainee – Buddha Aayam

दामोदर पुडासैनी किशोर – बुध्द आयाम

मैले
देवता छैन
देवताले
कसैलाई सपार्न सक्दैन
र,कसैलाई बिगार्न पनि सक्दैन
भनेँ
तर, केही मान्छेहरू
देवता देवता भनेर हिँडे ,हिँडिरहे

मैले
मूर्तिपूजा नगर
मूर्तिपूजा समस्याको समाधान होइन
भनेँ
तर,केही मान्छेहरूले
विश्वमै सबैभन्दा धेरै मेरै मूर्ति निर्माण गरे
बुध्द ,बुध्द भनेर चिच्याइरहे

मैले
परलोक छैन
यो लोकमा गरेको कामको फल
यही जीवनमा पाइन्छ
पाइन्न परलोकमा
भनेँ
तर,केही मान्छेहरूले
परलोकका कठोर नाटक रचेर
सोझा मान्छेहरूलाई
चुसे ,चुसिरहे

मैले
दुख छ र पो जीवन छ
दुख छैन त जीवन पनि छैन
भनेँ
केही मान्छेहरू
जीवनभरि
सुखनै सुखको खोजमा भौंतारिरहे
सट्टामा बगिरहे
अँध्यारा सागरहरूमा

नाम जपेर केही हुँदैन
नाममा आखिर केही हुँदैन
केही हुने त
कामले पो हो
मैले भनेँ
केही मान्छेहरू
कारण र परिणामको परिधान नखोलि
चैते हुरीमा उंडेको पत्करझैँ
ओम मणिपद्मे हुँ
फलाके,फलाकिरहे

एकथरी मान्छेहरू
म जन्मेको थलोलाई
काल्पनिक सीमारेखाले
आफ्नो खल्तिभित्र कोच्ने ब्यापारमा
सल्बलाइरहेछन्
र ,भनिरहेछन्-
अप्प दीपो भव:
बुध्दम् शरणम् गच्छामी

म एउटा बुध्दले
कसरी धान्ने संसारको शान्ति
अब जन्मने हरेक मान्छेलाई
आह्वान गरिहेछु
अँध्यारोभित्र कोर्न
उज्यालो जीवन चित्र ।

-२०७५ कार्तिक १७
लुम्बिनी, रुपन्देही,नेपाल

Damodar Pudasainee – Jerusalem Sanga Pahilo Prem

दामोदर पुडासैनी किशोर – जेरूसलेमसँग पहिलो प्रेम

फूल बनेर फूल्ने भए
मन त ढुँगाकै हुनु जाति

धूपीका चहकिला पातहरू
र जैतुनका बादलु हाँगाहरू
तिम्रा जाँगरका गीत गाइरहेछन्
जाँगरको अघिल्तिर
हारेका छन् चट्टानहरू
र ब्युँझेकाछन्
आदिम युगदेखि
ढुँगासँगै निदाइरहेका
माटोका केस्राहरू

निदाउँन पाउँनेछैन कोहीपनि
नीलो आकाशमा
बादलका भूल्का बनेर
मन्त्रबर्षा गर्दैछन्
ढुँगाबाटै ब्युझेका चराहरू

नीलो आकाशमा
नवीन चित्रहरू कोर्न सक्ने हो भने
मन त
ढुँगा कुदेरै
बनाएको जाति

कहाँ छोड्न मिल्छ र मनलाई
पानीजस्तो बग्न दिएर
कहाँ जम्नदिनुहुन्छ र मनलाई
हिउँका ढिक्काहरूझैँ कठ्याँग्रिएर
उजाड भनेर छोडेका बन्जरहरूमा
मन ब्युँझाउँन सके पो
गहनामा अनुबाद हुन्छन् ढुँगाहरू

म ढुँगा टुसाएको प्रेमको खोजीमा थिएँ
जेरूसलेम !
ढुँगा फोरेर प्रेमको गीत कोरिरहेका
तिम्रा तीखो स्वरका स्काईलार्कहरू भेटेर
ढुँगा बनेर निदाइसकेको मेरो मन पनि
फेरी एक पटक
छ्याँग ब्युँझेको छ
र गाउँन शुरू गरेको छ
कडा चट्टानबाट बुँझेको अमर गीत

ढुँगाको मनमा प्रेमका अक्षरहरू
कोर्न सकिँदो रहेछ
प्रेमका नवीन परिभाषाहरू

जेरूसलेम फेरि एकपटक खोदेर हेर
तिम्रा हरेक ढुँगाहरूमा
तिमीले जस्तै प्रेमका नवीन शिलालेखहरू
लेख्न शुरू गरेको छु

-२०७५ फागुन २६ आइतबार(२०१९ मार्च १०)
प्रिमा किँग्स होटल,जेरूसलेम,इजरायल

Damodar Pudasainee – Chiyabaari Ko Geet

दामोदर पुडासैनी किशोर – चियाबारीको गीत

म जन्मेकै तिम्रो लागि हो
मेरा हरेक पात पातले तिमीलाई कुरिरहेछन्
हरेक हाँगा हाँगाले तिम्रो स्पर्श खोजीरहेछन्
तिमी आउँछौ भनेर
पर्खिरहें मैले
हरियो बर्को ओडेर
तिमी आएपछि
टोलायौ,एकोहोरो टोलायौ
हावामा फुर्फूर नाचेर
म तिमीलाई ब्युँझाउँन खोजीरहेछु
म तिम्रो लागिनै हुँ
टिपेर राख शिरमाथि
अथवा ,पिऊ राखेर कप कपमा
स्वीकार्य छ मलाई
मायाका हरेक अध्याय
मलाई तिम्रो प्रेम पत्र चाहिन्न
न चाहिन्छ रँगले भरिएका नक्कली कार्डहरू
रमाउँदै फूलिरहेको गुलाफको
घाँटी निमोठेर दिएको उपहारको पनि के अर्थ
म तिम्रा केही क्षणहरू माग्छु
चाहे मेरो अँगालोमा तिमी उभिरहु
चाहे मेटाइरहु तिम्रा हरेक तृष्णा र थकाई
मेरा एक एक चुस्कीबाट
म जन्मेकै तिम्रो लागि हो
तिम्रा हरेक नजर म माथि पर्छ पर्दैन
घरि घरि कुहिरो र बादलसँग जिस्कँदै
तिमीलाईनै कुरिरहेछु
म कहिल्यै भन्दिन तिमीलाई-
मलाई सजाऊ कुनै परिधान दिएर
देऊ जीवनभर नमेटिने उपहार
अथवा भन पटक पटक दोहोर्याएर-‘आइ लभ यु’
ती सबै लाग्छन् मलाई बकबास्
तिमी सुम्सुम्याऊ मेरा अँग अँग
अथवा , लेऊ बेला बेलामा असीम चुस्की
तिम्रा हरेक सन्तुष्ठीमा
मात्र मेरो उपस्थिति चाहन्छु म
देखेनौं
तिम्रो एक उपस्थितिले
हरियो जूनेली रँगमा
रँगिएको छ मेरो सँपूर्ण मुहार
म तिम्रा हरेक क्षणहरू
हरिलो भरिलो कामनाका
गीत गाउँदै उभिइरहेछु

-कन्याम ,इलाम
२०७५ माघ २०