Tag: दामोदर पुडासैनी

दामोदर पुडासैनी किशोर – दुनै

डाँडाका छालहरूमा
कुहिरोको टोपि पहिरेर
जूनेली चित्रमा
अनुबाद हुन खोज्दैछन् पहाडहरू
नदीका महान मूर्च्छनाहरू सुँघेर
खोजिरहेछु मैले कसैको
पहाडभन्दा अग्लो बिश्वास

साँझहरू सर्बस्व सुम्पेर
सपना देख्न लालायित छन्
जीवन भित्रका पिलपिले ताराहरूको

हरेक साँझ
पिउँदा पिउँदै थकित बनेको शरीर
र, यारचा गुन्भुको जोड घटाउ
ठूली भेरीको बहाब जस्तै अनन्त बनेको छ
जसरी
गुमनाम भागेको
पतिको संझनालाई इख्याउँदै
पालैपालो जिल्लाका
ठूला हाकिमहरूलाई
स्कचका बोतलबाट
झिँगिन टि सर्ब गरेर
ईच्छा आकाँक्षाका सूचिहरू
सूचिकृत गराउँन
सफल हुन्छिन् सधैं
सहरकै सर्बोत्कृष्ठ मैतालु मैसाब

शहरका
घरका छानामाथि ठड्याइएका लिँगाहरूमा
मायाका नेजा फेर्ने हतारो छ हरेक नीला शरदहरूमा

लुकिचोरी लाएको मायाको मोल
नौ लाख चुक्ता गरेको छ भर्खरै
भियाग्राको पारखी यारचा ब्यापारीले
हरेक क्षण चुकुलको चाँजोपाँजोमा तम्सिरहेका
सरकारी कर्मचारीहरूबाट
तल्लो दुनैदेखि उपल्लो दुनैसम्मका होटलहरूमा
कटुवाल घोषणामा हुँदैछ
पाएको,लाएको र खाएको
अमिलो पारदर्शन

जागिरमा भर्खर छिरेका लोक सेवाका प्रियपात्रहरू
‘यसमा के छ ?’ र ‘ यो के कुरा हो ? ‘ को जबाफ खोज्दै
भौतारिरहेछन् भेरीका किनारहरूमा

उता भर्खरैको निर्वाचनमा
जोड घटाउ बिगार्न सफल जनप्रतिनिधि
दफा उपदफा लेखेको पुस्तक नभेटेर
र, कर्मचारीको अपब्याख्यामा धर्मराएर
कुर्लेर भाषण गर्छ –
तालाकुचि बोक्न्याहरूलेनै यहाँ
ध्वस्त पारिरह्याछन् राष्ट्रको ढुकुटी

जुफाल ,मोतिपुर र कार्कीबाडाबाट
पाचघण्टा पैदल हिंडेर
दश रूपैयाँ दाना स्याउ बेचेका
रानीसाहेब र मैसाबहरूले
झिसमिसेमै सुरूप सुरूप पिएका छन्
सिन्के चाउचाउको पिरो झोल
र किनेका छन् साँझलाई
एक बोतल खोयाबिर्के
फर्कदा भेरीको झोलुँगे पुल तरेर
माग्दैछन् डाक्टर श्रीकान्त अग्रवालसंग
रातमा पसिना आउँने र दिनमा पेट फूल्ने
रोगको औषधि
भित्रभित्रै उगुच पल्टेका कयौ घाउहरूले
टनटनि दुखाइरहन्छ रात र दिनलाई
त्यो सबै डाक्टरलाई देखाउन
लाज लागिरहेछ उनीहरूलाई

जिल्लाको ब्यथा टुँगियोस् जिल्लामै
नआओस् राजधानीमा
एउटा गहन चिन्तनमा छ सिँहदरबार
उता छार्का ताँगसोँग,भिजेर,तिन्जे र सालदाँगमा
राज्य पुग्नै नसक्ने निर्णयमा पुग्यो
जिल्लाका भद्र भलाद्मी र कर्मचारीको बैठक

लावन,शहरतारा र धो तिरबाट झरेका
एकहूल घोडचढीहरू
भर्खर ओर्लेका छन् पहेला घोडाहरूबाट
ठूलीभेरीलाई कहाँनेर थिचेर
बिच्छ्याउन सकिन्छ एउटा आरामदायी ओछ्यान
कर्के नजरले हेर्दैछन् कुना कुनाका मान्छेहरू

हतारमा गाँसिएको एउटा दूनो
फनफनी घुमिरहेछ
भेरीको अलल्ले छालहरूमा

सुनको सिरानीमा मस्त निदाइरहेको राजकुमार
सपना देखिरहेछ ब्यूँझेपछि धामी पतुर्ने

दुनै,डोल्पा,२०७४ भाद्र ३० गते शनिबार ।

दामोदर पुडासैनी किशोर – गढी दरबारका भग्नाबशेष सपना

एउटा डरलाग्दो दम्भ
ढलेको छ
भग्नाबशेष बनेर

पुरानो दरबारमा
चाँग लागेर बसेका
हरेक ढुँगाहरू
मौन साक्षी उभिइरहेछन्
र ,थाकेका छन्
मौन घोषणामा

बदलिने संसारसंगै
अनुहार बदल्न नसके
ढल्दोरहेछ पुरै शरीर

चराको एउटा सुन्दर गुँडलाई
च्यातचुत पारेको छ समयले
कहाँ गएहोलान् चराहरू
कहाँ गएहोलान् बचेराहरू
हिजोको रगजग सँझेर
एउटा चिल्थरो गुँड टोलाइरहेछ

रोक ,जिन्दगीलाई
भग्नाबशेष स्मारक बन्नबाट रोक
जिन्दगी भग्नाबशेष बन्यो भने
के पो बाँकि रहन्छ र
पश्चाताप बाहेक

हामीलेनै सुनेका हौँ
महाराजको सिँहनाद
हामीलेनै देखेका हौ
अरूको जिन्दगी ढालेर
आफ्नो जिन्दगी बिस्तार गर्ने
षढयन्त्रका गोप्य बैठक
हाम्रै सामु लुटिएको हो
कयौँ बेगवान घोडाहरूको
कलकलाउँदो जवानी

उ त्यो भित्ता र भुइँमा सुकेको दाग छ नि
त्यो राम्ररी स्वस्ती गर्न नजान्नेलाई
छ्याप् छ्याप् छप्काइएका
बबुराहरूको रगतको टाटो हो

पन्छाऊ, म माथि उम्रेको सिस्नुघारी पन्छाऊ
यहीँ कतै पुरिएको भेट्नेछौ तिमीले
महाराजको अधिकार पत्र
यहीँ कतै जीर्ण अक्षरमा भेट्नेछौ
महारानी र नानीहरूको
प्रेमका रोचक अभिलेख
यिनै कोठाका कुनै कुनाहरूमा भेटिनेछन्
कसैको मागमाथि तोक आदेशको पर्खाई

जिन्दगी भनेको
लहरनै हो रहेछ
कार्य र अस्तित्वको

गर्दा गर्दैका काम
लथालिँग छोडिएपछि
अनुबाद हुनेरहेछ भग्नाबशेषमा
डँगरँग ढलेको आफ्नै शरीर हेरेर
म सुदुर सपना देखिरहेछु

म नै हुँ
समयको चहकिलो कोलाज
म नै हुँ
समयको सुन्दर बकपत्र

मलाई बाँच्नदेऊ
मैले भन्न बाँकि छ
मेरो जवानीका कुरा
मेरो साँझ र मेरो बिहानीका कुरा
मैले केही भनिरहँदा
तिमीले भेटनेछौ तिम्रा पूर्वजहरूलाई
र तिमी आफैलाई

तिम्रो र मेरो पनि
भर्खरै शुरू भएकोछ नवीन सुस्केरा
त्यो नथाकोस् र नवनोस् कहिल्यै भग्नाबशेष

सबैबाट परित्यक्त बनेर
भग्नाबशेष बन्नुजस्तो पीडा
अरू के नै छ र जिन्दगीमा

प्रिय !
यतै कतैबाट त हो
प्रेम गर्न थालेको तिमीले र मैले
भग्नाबशेषको दुर्घटना
नउठोस् कतै बादल बनेर

प्रेमको भग्नाबशेष होइन
प्रेमको इतिहाँस बनाउँनुपर्छ तिमीले र मैले
शिखरका प्रत्येक परिबर्तनहरूमा

-२०७५ फागुन २१ गते
मकवानपुरगढी दरबार,गढी गाउँपालिका ,मकवानपुर

दामोदर पुडासैनी किशोर – इजरायलको स्वाद

हरिया थुम्काहरूमा
ढकमक्क फुलेकाछन्
सेता ईन्द्रकमलहरू
जहाँ रातभर
आकाशका सबै ताराहरू
भेला हुन्छन्
र दिउसभर
दहीका सेता ढिक्काहरूको
कथा लेख्छन्
केही मान्छेहरू
काँधमा मार्क्स बोकेर आऊँछन्
केही मान्छेहरू
मनमा बुध्द,हब्स ,लक र रुसो बोकेर
उकालो चढछन्
केही मान्छेहरू
ढोका ढकढक्याउँन आइपुग्छन्
रित्तो मन बोकेर
जो जो जसरी आएपनि
सबैले
भेडा चराउँदै मान्छेको मन खोजिरहेका पैगम्बर
र, मान्छेकै मन उजागर गर्दा
क्रसमा टाँगिएका यशुका
सुख दुखका कथा सोध्छन्
जैतुनका मसिना पातहरूमा
मान्छेहरू
निरन्तर
पहिले आफूले टेकेको जमिनलाई
त्यसपछि आफ्नो मनलाई
भूमध्यसागरझैँ निर्मल
र,भूमध्य सागरभन्दा महान सँभाबनाका
चित्रहरू
क्रमश: कुँद्छन्,कुँदिरहन्छन्
आमाहरू
छातीको एक भागमा देश
र ,अर्को भागमा नानीहरू सजाउँछन्
अरुले बनाएका झकिझकाउ गहनाहरूलाई
पुरानो सोकेशमा सजाएर
आफू भने
जन्मदै ल्याएका गहनाहरूबाट
अनबरत उज्यालो छर्दै
हिँडछन् ,हिँडिरहन्छन्
बिश्राम भन्ने शब्दलाई
शब्दकोषका पुराना पन्नाहरूमा
कैद गरेर
सपनाका सागरहरू
उमार्दैछन् भिराला धरातलहरूमा
र,मुटुका कुना कुनामा
उम्रेदेखि डाँडाका जुनसम्मका मान्छेहरू
मलाई बिश्वास गर
तिमीले दिएको बिश्वासको साटो
म दिन्छु तिमीलाई
माया फूलिइरहने मीठा गीतहरू
मान्छे ब्यूँझाउँने गीतहरू
लेख्न सक्तैनन् मान्छे बाहेक अरू कसैले
भनिरहेछन्
बेसीबाट उकालो चढिरहेका मान्छेहरू
रातभर कोही निदाएनन् बस्तीहरूमा
दिनभर कोही थाकेनन्
कारखाना र बारीका पाटाहरूमा
मान्छेको सर्बस्व मान्छेलाई सुम्पन सक्ने मान्छेहरू
मान्छे खोज्दै हिँडिरहेछन्
सँसारका फराकिला भित्ताहरूमा
यो जूनीमा त बिरामी बन्नेपनि
कहाँ फूर्सद छ र
जागिरहेका मान्छेहरूलाई

-२०७५ फागुन २९ गते बुधबार
(सन्२०१९ मार्च १३)
बेन्गुरियन बिमानस्थल,इजरायल

दामोदर पुडासैनी किशोर – सुस्ता

म आफ्नै अघिल्तिर
हिँस्रक गिध्दले
आमाको शरीर लुछिरहेको
कसरी हेरिरहन सक्छु र टुलुटुलु

कसरी ढुँगा बनेर बसिरहन सक्छु म
आफ्नै अघिल्तिर
मेरी पवित्र दिदी बलात्कृत भइरहेकी हेरेर

छिमेकीले
मेरो माटोमा
मिचेर बार लगाउँदैछ
मेरो बाटो रोकेर
बलियो पर्खाल लगाउँदैछ

मैले धान रोपिरहेको खेतमा
किन बल मिच्याँईँ गरेर
उखु रोपिरहेछ कसैले आज
सधै हरियो परियोमा चरेर
आफ्नै जरूवामा प्यास मेटाइरहेका
हाम्रा बस्तुभाउ
किन न चरन् न गोठका
भएकाछन् हिजोआज

यो तिमीले च्यापिरहेको
खेत खलिहान मेरो हो
यो बगिरहेको नदी
र नदीले छोडेको बगर
यो पनि मेरो हो
समय बदलिंदैमा
कहाँ पराइले टोकेको सहन सकिन्छ
आफ्नै मुटुको टुक्रालाई

सिमानामा उभिएको जँगे पिलर
किन दबाइयो रातारात
दुबैको सादा नो म्यान्स ल्याण्ड
किन सारियो रातारात

साँध सिमाना
खोस्ने बिरूध्द लडिरहेको बेला
किन कानमा तेल हालेर बसेकाछन्
समयका सारथीहरू
म प्रश्न र आक्रोस
दुबैमा जेलिइरहेछु

म एकमुठी मेरो माटोपनि
कसैले हडपेको हेर्न सक्दिन

मेरो माटो
मेरो जन्म पनि हो
मेरो मृत्यु पनि हो
जतिसुकै घात प्रतिघात
सहन्छु बरू
म मेरो माटोलाई
बिस्तारै अरूको पर्खालले
छेकेको हेर्न सक्दिन

(नेपालको सुस्ता परापूर्ब कालदेखि नेपालकै थियो ।सन् १९६२ मा आएको बाढीले नेपालको सुस्ता गाउँ बगाएपछि नेपालको ४० हजार हेक्टर जमिनमा भारतले बिवाद गरिरहेछ-लैला बेगम)

-२०७५ कार्तिक १५
सुस्ता गाउँपालिका वडा नं ५,सुस्ता नवलपरासी

दामोदर पुडासैनी किशोर – चितवनमा घामको मृत्यु

बुढा रूखहरूले
दाह्रा र नँग्राहरूसँग
लडदा लडदै
सिध्द्याए सबै
औला ,हात ,खुट्टा र शरीर
र ,सिर्जिए जमिनमाथि एउटा कोलाज

उनीहरूका जराहरू भने
आफै उभिएको माटो बिर्सेर
निर्माण गर्न लालायित छन्
खरानीका पहाड ,काँडाका पुल र क्रुर सालिकहरू

पसिना होइन
आँसुको गन्ध आइहेछ
उल्टो बगेको नारायणीबाट

एउटा स्वघोषित बादसाह
जुम्राका खुट्टा गनिरहेछ
पुराना जडाउरीबाट

घाम आकाशमा होइन
लुक्न खोज्दैछ
साँप र मुसा लुक्ने
गहिरा दूलाहरूमा

एउटी अबोध चमेली बृक्ष
चिच्च्याउँदा चिच्च्याउँदै
अनुबाद भएकी छे
बाचाल ढुँगाहरूमा

गोयवल्सहरू
कुरा ओसारपसार गरेबापत
पाएका
हड्डीका टुक्राहरू चपाएर
भव्य भोजको
लेखिरहेछन्
एउटा कुरूप पटकथा

भर्खरै
आत्महत्या गरेकोछ
घामले
मान्छेहरू
मृत घामलाई
उज्यालोले सेकाउंने
तर्खरमा छन्

-भरतपुर ,चितवन
२०७५ कार्तिक १५ गते

दामोदर पुडासैनी किशोर – बाटो

मान्छेलाई नयाँ ठाउँ पुर्याउँन
र,मान्छे मान्छे भेट गराउँन
खनिरहनुपर्छ मैले नयाँ बाटो

पहाडहरूलाई निरन्तर
खोप्दा खोप्दा
छिना,घन र जिलेटिनहरूले
स साना धर्साहरू बनाएँ मैले
र,ब्युँझाएँ बेग
अनन्त चुचुराहरूभन्दा अझ पर

बाटो नखन्दा
पर्खाल उभिइरहेथे पहाडहरू
पर्दा उभिरहेथे जल र थल
बाटो खनेपछि
बाटो आफैं उभिंदोरहेछ
कित्ता कित्तामा स्वागतद्वार

आमाको पेटदेखि
बाटो पहिल्याउँदै आएकोछु
नयाँ बाटो खन्न नसकेको बेला
म आफैँ जम्नेछु ढुँगा बनेर

मलाई ढुँगा बन्ने रहर छैन
मैले भनेको मान्छ्यौ भने
तिमीले पनि
कहिल्यै सँगत नगर्नु
ढसमस्स उभिरहने ढुँगाहरूको

मलाई
बाटो खनिरहने मान्छेहरू
र,बाटोमा हिँडिरहने मान्छेहरू
सबैभन्दा प्यारो लाग्छ !

-शिरबिण्डे ,डोल्पा
(२०७५असौज २१गते नेपाली सेनाद्वारा निर्मित जाजरकोट डोल्पा सडक निरीक्षणको क्रममा दुनै,त्रिपुराकोट र शिरबिण्डे क्षेत्रको निरीक्षण र सोही अवसरमा रचिएको कविता र त्यसै दिनका तस्बिरहरू )

दामोदर पुडासैनी किशोर – जेरूसलेमको बर्षादी दिन

पर्दा खोलेर नाटक शुरूगरेजस्तो
जेरूसलेममा बर्षा नाच्चै नाच्दै झर्यो
र नचाउँन थाल्यो पाम ट्रि र आरूका फूलहरूलाई

बर्षिरहेको पानीका थोपाहरूमा
धुन थाले मान्छेहरूले
आफ्ना पुराना स यादहरूलाई

पानीलाई भन्दा हतार छ मान्छेहरूलाई
उनीहरू जाडो र बर्षाहरूलाई मुडकी बजार्दै
खोज्दैछन् गन्तब्य

माझिका दाँत जस्तो
सडक पेटीका ढुँकाहरू
झन् झन् देखिँदैछन् हात्तिका दन्तजस्ता

साँघुरा सडकहरूमा
चिप्लन खोज्दैछन्
सडक भन्दा बिशाल बसहरू
बसका बूढा चालक
खोजिरहेछन्
चिप्लिँदै बगिरहेको सुन्दर जवानी
उनका नीला आँखाहरू
खोज्दैछन् जिन्दको सुन्दर ओएसिस

हरिया चौरहरू
र हरिया रूखका हाँगाहरू
सायद तीर्खाएथे
पुराना यादहरू बोकेर
आज एक्कासी फुटेकाछन्
यादका पोखरीहरूो
र ब्यूँझाउँदैछन्
नयाँ सँबन्धका जराहरूलाई

उकालो ओरालो गर्दैछन्
प्रथनामा जुटनेहरू
ओलिभ माउन्टेन
र किँग डेभिड प्लेस वरिपरि
सबै मान्छेको प्रार्थाना
मुसल्धारे बर्षा बनेर ब्यूँतन्छ जेरूसलेममा

कतितिकोलागि आगो बनुँ
वा बनप कत्तिकोलागि पानी
गम्भिर सोचना झरिरहेछ
बिहानैदेखि बर्षा जेरूसलेममा

बर्षादी दिनमा

पानीका थोपाहरू

मान्छेजस्तो नाच्दै गाउँदै

र मान्छे भने

पानीझैं बग्दै र कुहिरोझैं फैलँदै

मज्जाले जुहारी खेल्दोरहेछन् जेरूसलेममा

-२०७५ फागुन ३० बिहीबार(२०१९ मार्च १४)

जेरूसलेम -डेड सी यात्रा,इजरायल

दामोदर पुडासैनी किशोर – जेरूसलेमसँग पहिलो प्रेम

फूल बनेर फूल्ने भए
मन त ढुँगाकै हुनु जाति

धूपीका चहकिला पातहरू
र जैतुनका बादलु हाँगाहरू
तिम्रा जाँगरका गीत गाइरहेछन्
जाँगरको अघिल्तिर
हारेका छन् चट्टानहरू
र ब्युँझेकाछन्
आदिम युगदेखि
ढुँगासँगै निदाइरहेका
माटोका केस्राहरू

निदाउँन पाउँनेछैन कोहीपनि
नीलो आकाशमा
बादलका भूल्का बनेर
मन्त्रबर्षा गर्दैछन्
ढुँगाबाटै ब्युझेका चराहरू

नीलो आकाशमा
नवीन चित्रहरू कोर्न सक्ने हो भने
मन त
ढुँगा कुदेरै
बनाएको जाति

कहाँ छोड्न मिल्छ र मनलाई
पानीजस्तो बग्न दिएर
कहाँ जम्नदिनुहुन्छ र मनलाई
हिउँका ढिक्काहरूझैँ कठ्याँग्रिएर
उजाड भनेर छोडेका बन्जरहरूमा
मन ब्युँझाउँन सके पो
गहनामा अनुबाद हुन्छन् ढुँगाहरू

म ढुँगा टुसाएको प्रेमको खोजीमा थिएँ
जेरूसलेम !
ढुँगा फोरेर प्रेमको गीत कोरिरहेका
तिम्रा तीखो स्वरका स्काईलार्कहरू भेटेर
ढुँगा बनेर निदाइसकेको मेरो मन पनि
फेरी एक पटक
छ्याँग ब्युँझेको छ
र गाउँन शुरू गरेको छ
कडा चट्टानबाट बुँझेको अमर गीत

ढुँगाको मनमा प्रेमका अक्षरहरू
कोर्न सकिँदो रहेछ
प्रेमका नवीन परिभाषाहरू

जेरूसलेम फेरि एकपटक खोदेर हेर
तिम्रा हरेक ढुँगाहरूमा
तिमीले जस्तै प्रेमका नवीन शिलालेखहरू
लेख्न शुरू गरेको छु

-२०७५ फागुन २६ आइतबार(२०१९ मार्च १०)
प्रिमा किँग्स होटल,जेरूसलेम,इजरायल

दामोदर पुडासैनी किशोर – ब्यूँझेको जेरूसलेम

हिजो साँझ
सँगै सुतेका थियौँ हामीदुई
तिमी भने
किन अबेर उठ्यौ आज बिहान ?

मीठा सपना कोर्नेहरू
ढिला उठनेरै’छन्
मान्छेहरू नबुझेरै
घोषणा गरिदिँदारहेछन्
चरम निद्राको

ब्यूँझदा
सपनाहरू जन्माउँदोरहेछ्यौ तिमीले
ब्यूझँदा सपना कोरल्न सक्नेहरू मात्र
बाँच्दारहेछन् निरन्तर

म ब्यूँझदा
बुध्द जन्माएको थिएँ
तिमी ब्युँझदा
हुर्काएकी थियौ
येशु र पैगम्बरलाई

समयको नदी
धेरै लामो बगिसकेकोछ
अब जन्माउँनुपर्छ हामी दुबैले
जाती,धर्म,भूगोल र रँगको
कुनै धब्बाबिहिन
एउटा बेगवान निख्खरा मान्छे

अँध्यारो च्यातेर
ब्यूँझन्छु म हरेक बिहान
तिमी त
ज्योति बोकेर ब्यूँझनेरै’छ्यौ

ब्यूँझनुपर्छ
ब्यूँझनेहरूनै भेटिन्छन् कतै न कतै
जस्तो कि
आजको यो महान बिहानमा
भेट भएको छ
तिम्रो र मेरो

दोभानबाटनै त शुरू हुन्छन्
नयाँ नयाँ सपनाहरू

रात र दिनको दोसाँधमा
लेख्न थालेकाछौँ हामी दुईले
नजिकको समय मुठ्ठीमा च्यापेर
टाढासम्म सँगै हिँडने
एउटा उज्यालो र नवीन कथा

जेरूसलेम
यो बिहान केबल तिम्रो लागि हो
अरू कसैको लागि हुनै सक्तैन

२०७५ फागुन २७ सोमबार
(२०१९ मार्च ११)
प्रिमा किँग्स होटल ,जेरूसलेम,इजरायल

Sent from my iPhone

दामोदर पुडासैनी किशोर – बुध्द आयाम

मैले
देवता छैन
देवताले
कसैलाई सपार्न सक्दैन
र,कसैलाई बिगार्न पनि सक्दैन
भनेँ
तर, केही मान्छेहरू
देवता देवता भनेर हिँडे ,हिँडिरहे

मैले
मूर्तिपूजा नगर
मूर्तिपूजा समस्याको समाधान होइन
भनेँ
तर,केही मान्छेहरूले
विश्वमै सबैभन्दा धेरै मेरै मूर्ति निर्माण गरे
बुध्द ,बुध्द भनेर चिच्याइरहे

मैले
परलोक छैन
यो लोकमा गरेको कामको फल
यही जीवनमा पाइन्छ
पाइन्न परलोकमा
भनेँ
तर,केही मान्छेहरूले
परलोकका कठोर नाटक रचेर
सोझा मान्छेहरूलाई
चुसे ,चुसिरहे

मैले
दुख छ र पो जीवन छ
दुख छैन त जीवन पनि छैन
भनेँ
केही मान्छेहरू
जीवनभरि
सुखनै सुखको खोजमा भौंतारिरहे
सट्टामा बगिरहे
अँध्यारा सागरहरूमा

नाम जपेर केही हुँदैन
नाममा आखिर केही हुँदैन
केही हुने त
कामले पो हो
मैले भनेँ
केही मान्छेहरू
कारण र परिणामको परिधान नखोलि
चैते हुरीमा उंडेको पत्करझैँ
ओम मणिपद्मे हुँ
फलाके,फलाकिरहे

एकथरी मान्छेहरू
म जन्मेको थलोलाई
काल्पनिक सीमारेखाले
आफ्नो खल्तिभित्र कोच्ने ब्यापारमा
सल्बलाइरहेछन्
र ,भनिरहेछन्-
अप्प दीपो भव:
बुध्दम् शरणम् गच्छामी

म एउटा बुध्दले
कसरी धान्ने संसारको शान्ति
अब जन्मने हरेक मान्छेलाई
आह्वान गरिहेछु
अँध्यारोभित्र कोर्न
उज्यालो जीवन चित्र ।

-२०७५ कार्तिक १७
लुम्बिनी, रुपन्देही,नेपाल