दामोदर पुडासैनी किशोर – जीवनको नवीन प्रदेश
अहिलेसम्म
मलाई कसैले पर्खेको छैन
म अनवरत नपर्खनेहरू भेट्न
बेग मारिरहेछु
समय आउँछ, जान्छ
मान्छेहरू भेटिन्छन् ,छुट्छन्
म भने भेटेको मान्छे र भेटेको समयलाई
सधैं आफ्नै मुठ्ठीमा अँठ्याउँन खोज्छु
हिउँमा लेखिएका अक्षरहरू जस्तो
क्रमश: बिलाउँदारहेछन् ती दुबै मेरो स्पर्शबाट
नवीन रँग र तरँगका आशाका त्यान्द्राहरू चाहार्दै
सँसारको सुरूँग खोतलिरहेछु
रँग र तरँगको खोजीमा
कसले छोडेको छ कसैलाई
एउटा जाज्वल्यमान सूर्य
उज्यालोको खोजीमा
दौडिरहेछ डाँडाकाँडा
कहाँ गएहोलान् उकालो चढेका घोडचडीहरू
कता पुगेहोलान् मायालु गीतका गिताँगेहरू
के पो गर्दैहोलान् युध्दमा जीतेका सिपाहीहरू
के पिउँदैहोलान् कुर्सी छोडेका बादशाह र उनका आफन्त
के सोच्दैहोलान् जमिन बेचेका कृषकहरू
म भने
घामका किरणसँगै हिँडिरहेको मन
र ,खोलाका छालहरूसँगै नाचिरहेका आकारहरूमा
नयाँ सुस्केरा खोजिरहेछु
आफ्नै पँखेटा
किन टाढिँदैछ
आफैँबाट ?
बिश्वासको अग्लो धरहरा
किन ढाल्दैछ
मनको क्रुर भुइँचालोले ?
किन धमिलो धमिलो लाग्दैछन्
ज्योतिका कलिला रेशाहरू?
तुसारोको रापमा
बैंसका जरा खोज्ने अभियान जारी छ
जानेहरू कसैले पनि
एकपटक फर्केर हेर्न सकेका छैनन्
मेरो निर्दोष र दिब्य अनुहारमा
प्रत्येक क्षण
अनौठो बनेर उभिँदैछ सँसार
सँसारलाई निचोरेर
नयाँ सँसार बनाउँन
भर्खरै जग हाल्दैछु म ,नयाँ ठाउँमा
केही मान्छेहरू
घामलाई बन्धक बनाउँने
सुरसारमा छन्
घाम पगालेर प्युँनेहरूलेनै
जित्नेछन् अबश्य एकदिन
यो सँसारलाई
अँध्यारो होस् या उज्यालो
रोग ,भोक र शोक
सबै निस्तेज हुनेछन्
अबका क्षणमा
ईश्वरले होइन
पानीले शासन गर्नेछ
अबको सँसारमा
आगोका फिलिँगाहरूबाट
हामफालेर
बादल बर्षन खोज्दैछ
हतारमा जिन्दगी
प्रेमको मेला चलिरहेछ
हिमालका चुचुराहरूमा
चढने सामर्थ्य हुनेहरूलाई
चुल्हेनिम्तो छ यो शिशिरमा
-२०७५ पुस १९ गते बिहीबार
भृकुटी होटल ,गोदाबरी ,ललितपुर