रमेशप्रसाद गौतम – देशको दुर्दशा
(मधुपर्क २०६६ भदौ)
एउटा आलोक मान्छे
भौँतारिएर हिँडिरहेको सडकमा
आˆनै वेदनामा छटपटिएका
अनेक पीडाको प्रतिबिम्ब हो मान्छे ।
रुञ्चे हाँसो बोकेर
ठिङ्ग उभिएको मान्छे
आˆनै पीडाले लरखराएका खुट्टाहरू
टेकेको माटो र हेरेको आकाश नियाल्दै
पाइला सार्दै अजङ्गको मान्छे
अस्तित्व र पहिचानको खोजीमा
उकालीओराली र मैदानमा
भित्रभित्रै निहाली हेर्दै
नेपालभित्र बजि्रएको राष्ट्रिय समस्यामा
सूर्य-चन्द्र अङ्कित झण्डा बोकेर
एकतामा आबद्ध हुन नसक्दा
करोडौँ नेपालीको मुटुको चस्का बनेर
छटपटाइरहेको नेपालीको मनमा
चम्किलो भोलिको सपना हेरेर
बत्तीको ओझेलमा पर्न लागेको छ ।
कत्तिले भन्ने गरेका छन्-
बलिदान दियौ देशका लागि
पसिना बगायौ देशका लागि
तर पुगेन बलिदान सिँचिएन देश
मेटिन लाग्यो देशको पहिचान
अनि बल्भिmन लाग्यो मुटुको रोग
यसरी नेपालको मुटु चस्किरहेको छ ।
राजनीतिक दलहरूको भूकम्पले
कमजोर मुटुलाई हल्लाइरहेको छ ।
यहाँ क्रान्ति गरिबका नाउँमा हुन्छन्
सबैखाले विद्रोह देशका लागि भन्छन्
स्वदेशी र विदेशी सन्धि-सम्झौता गरिबका नाउँमा हुन्छन् ।
शान्ति-सम्झौता पनि तिनकै लागि भनिन्छ
गरिबीलाई नै दुहुनो गाई बनाउँदै आइरहेका छन् ।
इतिहासका दौडमा धेरै शासन बदलिए
व्यवहारमा खै आएन परिवर्तन
गरिबले नारा र झण्डा मात्र पाए
नाङ्गो शरीर र भोको पेट भर्न पाएनन्
हरेक दिनको जुलुसपछि साँझ गरिबले खै के पाए रु
जहिले पनि शोषण र उत्पीडनको माखेसाङ्लोमा परेर
हाम्रो इतिहास गरिबीको आँसु बन्न गएको छ
साँच्चै देशको दुर्दशा यस्तै छ ।