सुजन बुडाथोकि – बिर्सदै गएका सम्झनाहरु!
म समुन्द्रको किनारमा गएर
उनलाइ फुलहरु दिने बारे सोच्छु
तर अचानक छालहरु आएर बगाएर लान्छ
हेर्छु आकासको कुनै रङ्गसालाहरुमा
कहिलै नथाक्ने भनेर
धर्ती छाडेर उढेका चराहरु
बादलपारी घाम अस्ताएपछी
कुनै अँध्यारो छितिजमा उसैगरी एकैछिनमा
हेर्दाहेर्दै हराएर जान्छन ।
मलाइ उनिहरुको उन्मुक्त उडानमा कुनै सन्कोच छैन
मलाइ त्यो अँध्यारो गगगमा कुनै अफसोच छैन
म सम्झन्छु त्यो समय साहेद आसक्त छ
घायल छ,
तै भएर त पटकपटक
घडिमा सुइका चालहरुलाइ सेकेण्ड सेकेण्ड पागल झै सम्झन्छ
म सुन्छु त्यो पल त्यो छ्यण आफ्नै मुटुका चालहरु
अनि छतिका धड्कनहरु
जब हावाहुन्दरी आएर तिमिले मलाइ छोडिदिएर गएका
सबै सबै प्रेमका प्रतिकहरु….
ओउठी,चिठ्ठी, फुल,रुमाल र पत्रहरु
कुनै युगल परेवाका प्वाखहरु झै
भुइबाट उनिहरुसङ्गै भुर्रर उढाएर लान्छन।
तर लैजान बिर्सन्छन कि यहाँ
तड्पिरहेका सास,
भड्किरहेका याद,
अनि बल्झिएर्र सम्झनाहरुमा अल्झिएर
तड्पिरहेका प्यासहरु…
म कैले पनि बिर्सन्न भन्थे तिमिलाइ
म आफ्ननै हृदय या मुटु मान्थे
तर अफसोच त्यसबखत मात्र मैले तिमिलाइ
अन्जान सम्झिएछु,
जुनबेला मेरा धड्कनहरु सुन्यतामा धड्किएका थिए
ती धड्कनहरु
वा मुटुका चालहरु…
जुन बाचिएरै पनि कैले बुज्नै सकिएन जिवनमा बिगतमा
कैले पनि थहा पाइएन…
तिमिले कैले पनि एल्बममा मेरा फोटाहरु पल्टाएर हेरेनोउ या देखेनोउ?
म भने पटक पटक तिम्रा एउटै फोटाहरु हेरिरहे
किनकी त्या अन्तिममा अर्को कुनै फोटै थिएन
आखिर यस्तै कै फरक थियो
तिमिले बिर्सदै गएको यो पुरानो अनुहार
अनि मैले सम्झि राखेका ती तस्बिरहरुमा
साहेद सम्झनाहरु नै स्वार्थी भएर होलान
जो यहाँ हर्कोही पनि
आफुलाइ हृदयघात भएको बखत मात्र
आफ्नो मुटुलाइ सम्झन्छन
भन्न तआखिर” तिमी मेरो सर्वस्व होउ
म सधै सधै सम्जिरहन्छु “भन्छन
र एकैछिनमा पानीजहाज जस्तै बनेर
कुनै सागरको छालमा
या धरातलमा
आफ्ना सबै छापहरु
मेटाएर पखालेर हिड्डै जान्छन
जुन हिडाइ बिवस छ
जुन हिडाइ निर्दोस छ
जस्लाइ हिड्नु मै मोज छ
बाटोमा हिडेका हिडाइहरु नै
उ स्वयम् स्वर्ग सम्झन्छ, सुर्यले पृथ्बीको कुनै कुनालाई
भुलेर घुमे झै
अनि छेवैको किनारलाइ बिर्सिएर जान्छ
बेगन्तब्य,
बिर्सनाहरु पनि यस्तै बिवस छन साहेद
जो हिन्दाहिन्दै स्वयम आफै बिर्सएर जान्छन
यातायातले सडककिनारलाइ बिर्सिएझै
अनि जहाजले खोलाको धारलाइ बिर्सिएर दोउडिन्छन
चम्किन्छन अनि अघाडी बड्छन
अनि एकदिन गति नै हराएर
अन्तिममा जब दुर्घटना परेर
किनारको छेवैमा गएर लड्छन
पल्टिन्छन,
हल्छिन्छन,
सम्झिन्छन
हारगुहारको मद्दत माग्छन,
आखिर गुल्टिएर अनि अन्तिममा केही सीप नलागेर त्यि समुन्द्रको
किनारमा गएर,फोहोर पानीहरुले भरिएर
कुनै लासहरु झै तैरिन्छन
जहाँबाट उनिहरु हिडेका थिए
हो हामीहरु पनि यहाँ यस्तै हिन्छोउ
कि कुनै सवारी जस्तो।
हामी भोकाएका मुसाहरु जस्तै होउ
अनि डङ्गडङ्गती गनाइरहेका गन्धे छुचुन्द्रो होउ
जो बिगृएका बिसालु सिनोहरुको लोभमा
हामी आफ्नो दुरदर्सिता गुमाउछोउ
जिन्दगिभर क्रुर शासक अनि सोसकको खोरमा
चोर जस्तै आफुलाइ जन्मकैदी बनाएर
जेलभित्रै जिवन सढाएर
कुहाउछोउ
अनि अन्तिममा बाघ जस्ता देखिने
बिरालाहरुको सिकार बन्न बाध्य हुन्छोउ।
हामी दिनभरी ताता जमिनहरुमा
अनि काडै काडा ,सिसै सिसाको पथ्थर मैदानमा
दोउडिरहेका भकुण्डो होउ
वा कुदाइएका पुटपाथका फुटबलहरु होउ
जहाँ आफ्नै साथिहरुलाइ दुस्मन बनाएर
खेलाडिहरु लड्छन,चल्छन,बाज्छन
भिड्छन
अनि हामिहरुलाइ पैतालाहरुले कुल्चन्छन, भुइमा उफार्छन
बजार्छन, एकहातले
पछार्छन
अनि आफ्नो सफलताका लागि
गोल्पोस्टसम्म पुर्याएर
खुट्टाको जुत्तामा नचाइएका
पैतालाहरुमा खेलाइएका
हो हामी फुटबल होउ
फगत फुटबल
हामि कुनै बिदेसी रेफ्रीको
नबुजिने भाषाहरुले हिन्छोउ,
अनि सिठ्ठिको आबाजले रोकिन्छोउ
हाम्रो लछ्यमा बिजयको फुलमाला लगाएर
आशीर्वाद थाप्ने निधार अर्कै छ
हाम्रो चित्कारमा रमाएर उफृने
दर्सकहरु अर्कै देसका हुन,
हो हामीहरु मरुभुमिमा उफारिएका फुडवलहरु होउ
हामी ती २१ ओउ सताब्दिका
आधुनिक एलोपेथिका चिकित्सक होउ
हामी ती पुराना आयुर्बेदिक
अनि प्राकृतिक उपचारको
अस्तित्वलाइ अस्विकार गरेर
नभएका रोगहरु देखाएर
मान्छेहरुको चिरफार गर्छोउ,
अनि आफ्ना बिरामीहरुलाइ
बाटामा हिडेको देख्दा
हामिलाइ बिर्सनु भयो कि क्याओ? भन्छोउ
हामी निरोगिलाइ सम्झिने डाक्टर होउ
हामी ब्यपारी होउ
ब्यपारि
ठमेल
रत्नपार्क
अनि बसपार्कका ब्यपारी
जो सुन्धारा,स्वयम्भू,बोउद्द अनि
पसुपतीलाई बेस्यालय बताएर
बनाएर
छिमेकी पर्यटकहरु बोलाएर
अनि आफ्ना गल्लिहरुलाइ पबित्र मन्दिर भन्ठान्छ””
हो अनि हामी तिनै दिल्लि मुम्बैका कोठिहरुमा
आफ्नै कुमारित्व बेचिरहेका बेस्याहरु होउ
हामी प्रेमका नाममा कलङ्गक होउ
जो आफ्नै प्रेमिकालाई
आठम्बर अनि रङ्गिन अभिलाषाहरु देखाएर
फकाएर
फुलाएर
कुनै दलाल ले झै आफ्नो जालमा फसाएर
जिन्दगीभर उस्लाइ मनोरन्जनको साधन बनाएर
सधै सधै सम्भोग गर्न चाहन्छोउ ।
हामी जनता कम अनि नेताका भासण ज्यादा होउ
जो मोउसम या याम झै बद्लिरहन्छ
हामी अरुलाइ मख्ख अनि
खुशी पार्न
बनाइएका एकछिनका कपोकल्लित समचारहरु होउ
तेसैले त हामी बस्तु हर्दम अनि
मान्छे कम छोउ
मानोउ कि हामी पथ्थर भएरै पनि,
फुलहरुको रहर गर्छोउ
अनि फुल भएरै पनि पथ्थरमा पुजिन्छोउ
मानोउ कि हामी भगवान भएर कैले पनि भगवानलाइ
पुज्न सक्दैनहु
हामी फुल भएरै पनि कैले भगवानलाइ पुज्न सकेनोउ
तेसैले त हामी सजिब कम
अनि निर्जिब ज्यादा छोउ
हामि मान्छे भएरै पनि मान्छेलाइ बुज्न सक्दैन हु ।।
!!!!!