भैरव-वाहन
बिहानको सुर्योदय संगै उ पनि बुझिन्थ्यो , कहिले चाहे जति सुतेर , त कहिले सुत्नै नपाएर । कहिले सुतेकॊ समयमा कोहि चलाउन आउदैनथ्यो, त कहिले रक्सिले मात खाएर आएका जडियाहरु जुत्ताले उसको ज्यानमा बेस्सरी बजरिदिन्थिये , मानौं कि उसले उनीहरुको बाबु-बाजेको ठुलै ऋण चुकाउन सकेको थियन जसरि । उ बिवस थियो,आतिएर भाग्नु बाहेक उसले गर्न सक्ने केहि थियन ।
आखिर उ एउटा कुकुर न ठहरियो………
हो उ एक कुकुर हो । परम – ब्रह्माकै श्रिस्टि मध्यको एक । हिन्दु धर्म अनुसार देव-भैरवको वाहन , मृत्यु-देव यमराजको राज्यको आडम्बर , अजिंक्य हिम्मतवाला रक्षक । तर आजको दिनमा धनीमानीको लागि एक सोख, मध्यम बर्गीयका लागि एउटा घरपालुवा जनावर र घरबारबिहीनका लागि एक साथि…… सायद । किनकि जसको कोहि हुदैन नि, उनीहरु नै एक-अर्काका आफन्ती हुदा रहेछन । धर्म कसले मान्दछ र आजकल, मानिहाले नि कुकुर-तिहार छदै छ नि , एक दिनको लागि भए नि मूल्यवान ठहराइदिन सायद जगतमा मान्छेले जति कसले जानेका छन् र ?
अरु ५ जना सहित , आफ्नी आमाको एक सन्तान भै, उ पनि भुस्याहा कुकुर समाजको एक महत्वपुर्ण हिस्सा बन्न सफल भैसकेको थियो । अफसोच उसको जन्म न कुनै जर्मन-शफार्ड , न बुलडग, न पग, न तिबेतन-म्यासटिफ लगायतका कुकुरको परिवार मा भयको थियो । उ त एक साधारण भुस्याहा खानदानमा पैदा भयको थियो । अनि यो वर्गीकरण गर्ने अरु को होलान र ?…. मान्छे । उ बिचारलाई त के थाहा? सायद जति बुझ्नु पर्ने हो तेस्को केहि हिस्सा उसकी आमाले बुझेकी होलिन कि ? खायकी होलिन त उनले पनि मुरी का मुरी गालि, केहि पाथी ढुंगाहरु , माना लातहरु र केहि चौथाई माया पनि ; किनकि थोरै मानवता त बाकि नै छ नि अझै ।
चंचल स्वभाव , उफ्रिरहन सक्ने उर्जा , सुन्ने र हेर्ने तेज र तीक्ष्ण एकाग्रता । कालो रंगमा केहि खैरो टाटा , ठुलो वाला मुख , सानो लिप्टो पुच्छर , जो सायद २४औ घण्टा हल्लिरहन सक्थे । कोहि मानिसले केहि अनौठो आवाज निकाल्दा त झन् बेतौड हल्लिने , ज्यानलाइ नै छोडेर फुत्केला जस्तो । आमाले ल्याएको खानेकुरा खादै उ हुर्कदै थियो , उसका भाई -बहिनि मध्ये अब उ र उसकी एक बहिनि मात्र बाकि थि ।कसैलाई मानिसले उठाए, कसैलाई गाडीले उदाइदिय त कसैलाई अरु कुकुरले राम्ररी संसार नै देख्न नपाइ टोकेर मारे । उ भने जिउदो थियो र अहिले सम्म सकुसल पनि ।
समयको वहाव संगै उ ठुलो हुदै गयो । अब उ पप्पी बाट कुकुर भैसकेको थियो । तर उसको रंग र स्वभाब भने उस्तै थियो । पसलमा माझियका भाँडासंगै उब्रेका खाना , रक्षानमा फालियका खाना र डम्पिङ्ग एरिया उसका लागि क्रमश :होटेल, रेस्टुरा र पांच-तारे हुन्थे । अब उसले केहि नया कुरा पनि जानेको थियो, पसल अगाडी केहि मानिस आउदा नजिक गयर पुच्छर हल्लाउने , कि त लात कि त खाने कुरा पाइन्छ भनेर । ‘डु’ अर ‘डाइ’ सिचुएसन जस्तो । तर भोको पेटले लातको भन्दा पनि भातको आस धेरै गर्ने रहेछ , उसले यो कुरा बिस्तारै बुझ्दै थ्यो । उ संगैका केहि अर्कै देखिने कुकुर पनि थिए जो मालिक संग लुट्पुटिदै खेल्थे , उसले ति कुकुर हेर्थ्यो र पुच्छर हलाउथ्यो । नजिक जान खोज्दा, उसले केहि भाटाहरु भेटे देखि उ अलि सजक भने थियो । तर ति सब कुकुर पनि उसलाई आफु जस्तै लाग्थ्यो र नजिक जान मलाग्थ्यो र खेल्न मनलाग्थ्यो पनि , तर उसलाई तेसो गर्दा आफुलाई हानि हुन्छ भन्ने चेत भैसकेको थियो ।
एकदिन…. केहि उ भन्दा ठुला-कुकुर आयर उ लगायत केहि अरु साना कुकुरहरुलाइ त्यस ठाउबाट टोक्दै खेदे । जस्को शक्ति उस्कै भक्ती भनेझै । विचरा! उ त्यस ठाउ छोड्न बाध्य भयो । अब परिवेस फरक थियो, जिउन झन् मुस्किल हुन्छ भन्ने कुरा उसलाई सायद थाहा थियन । नया परिवेसमा उसले दैनिक जसो टोकाई खानु पर्थ्यो । कुकुरले टोकिदिन्थे , मानब नामक केहि औतारीले चाइ ढुंगा र लात बर्साउथे । रात परेपछि , सुत्न सम्म नि नपाइने , जडियाहरु आयर कुटिहाल्ने । बुढीलाई पोख्न नसकेको रिस पोख्ने भाँडो जस्तो भएको थियो उसको ज्यान । ‘कुइङ्क ‘ र ‘हाउ-हाउ’ गरेर उ नमज्जाले चिच्याउथ्यो तर सुनिदिने कोहि हुन्नथ्यो । उनिहरुका लागी उ एक मनोरंजनको श्रोत बनेको थियो…आजित । यो क्रम सधै जसो चलिरहन्थ्यो , उ भोगिरहन्थ्यो ।
सधै झैँ , उसको सयन-स्थानमा उही जडिया आए , फेरी उ माथि लात बजारे । उ सधै झैँ करायो । आँखामा मोति सरहका आँसु टिल्पिलाय , तर देखिदिने कोहि भयनन, अर्को लातले उसलाई बेस्मारी दुख्यो , आँसुका थोपाले भुइँ थोरै भिजे , तर नर-पिसाचहरु रोकिएनन । उसको बिलौना सुनिदिने कोहि थियनन । सायद केहीको निन्द्रा खल्ल्बलियो , उसलाई सरापे अनि फेरी सुते । अत्ति गर्नु अत्याचार नगर्नु भनेझै उसले ति जडियाहरु मध्ये एक लाइ टोकिदियो , सहनसक्नु को स्थिति थियन पनि । रक्सीले मातेका मानबरुपी भुतलाइ अब केहि निउ चाहियन , एता-उता भौतारिदै केहि खोज्न लाग्यो । अरुले उसलाई यसरी घेरे कि उ भाग्न पनि सक्दैनथ्यो । केहि छिन ढुन्मुनियपछी केहि गतिलो र खोजे जस्तै सामान भेटेजसरि जडिया करायो ,”पख कुत्ता , आज तेरो किरिया गर्छु ।” उसका अरु साथीहरु पनि रमाए , आफ्नो जाँड-दोस्तले ठुलै कुरा हात परेजसरी उनीहरुको मुहार पनि उज्यालो देखिन्थ्यो । नजिक आएपछि देखियो , उक्त जडियले एउटा डोरी र थोत्रो बोरा लिएर आएको रहेछ । “मलाई टोक्ने मुख यहि हैन ?” भन्दै उसले कुकुरको मुख यसरि बाध्यो कि उसको आवाज निस्केन । “अनि तलाई टोकेसी भाग्न खोज्ने खुट्टाहरु नि यिनै हो यार , खुट्टा नि बानेर लडाईदे, ला डोरी ।” अर्को जाँडे बौलाहा करायो । सबैजना सहमत भए । ४ दैत्यहरुको अगाडी उ बिचराको केहि लागेन । “अब एस्लाई यतिकै छोड्न हुन्न यार! , फाल्दिम्म एस्लाई । ” तेस्रो जडियाको कुरो, सबै सहमत भए । एक निरिह पशुलाई उनीहरुले झुन्ड्याउदै लगे । चल्न नि मुस्किल हुँदा-हुँदै उसको प्राण गयो । कुकुरलाई एउटा खोला जस्तो ठाउमा फालेर उनीहरु निकै ठुलो युद्ध जिते झ हर्ष-उल्लास मनाउदै गीत गाउदै बाटो लागे । संसारकै बिबेकशील प्राणिको परिचय दिँदै ।
र यसरि एक ‘भैरव-वाहन’ को सुनियोजित हत्या भयो ।