Tag: Nepali Sahityakar

Komal Shrestha Malla – Malai Nai Kina Sodhnu Parya

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – मलाई नै किन सोध्नु प-या ?

श्रृष्टिका
लब्ध प्रतिष्ठित सन्तानहरु
भ्रष्टाचार दुराचार व्यविचारले
आस्थालाई कुल्चदै
बिस्वासलाई चपाउदै
मान सम्मानलाई लत्याउदै
जीवन भत्काउन
हत्या दमन लुटका िबस्कुन छर्न
उत्तर दक्षीण र पातालमा
पालै पालो जान्छन
तर अफसोच !
मलाई नै किन सोध्नु प-या, खोज्नु प-या ?
खै मेरो नेपाल ?
निस्तब्ध तकथै तकथै
उदण्ड पोशाक,सपथ
भाडभैलोका पथ
र आत्यन्तीक िबध्वन्सक मन्चनमा
स्वाभिमान निस्तेज पार्ने
िबकट बाद बिवाद
अनेकताको संबाद
नास बिनासको शंखनाद
र
रक्त रंजीत क्रान्तिकारि रुपान्तरणमा
मात्र तानातान हानाहान
मन्थन, सन्ताप संन्त्रास
बुदै बुदाका स॔झौताहरुमा
भौगोलिक अपमान
अक्षुष्णताको हत्या
चिरा िचरा हक,अधिकार ,न्याय समानता
र
आततायी बिचार
उत्पाती आचार
रगतको होलीमा
खुलम खुल्ला प्रतियोगीता
गाउ शहरमा देश खोज्न
जीवनको देश
देशको जीवन
रगत आसु र पासोमा िकन ?
तर अफसोच !
मलाई नै किन सोध्नु प-या, खोज्नु प-या
खै मेरो बुद्दनेपाल ?
क्षण क्षण पल पल
परिवर्तित ध्वजा पतकाहरु
दुई चार मकुण्डोधारिका भागवण्डामा
कठै समुन्नत बर्गबिहीन समाज ?
लासै लास
मसान र चिता !
खडतन्त्रात्मक पुन संझौता
ऊत्कृष्ट सामप्रदायीक बैमनस्यता
होमकुण्डको राहत
नाटकी िबस्तारबादी हात
प्रहार ,संंहार ?
भय डर त्रासकै उब्जनी
िबखण्डनकै सनसनी
अचेत कर्तब्य कुण्डमा
जातीय भाषीक लैङ्गीक
सास्कृतीक धार्मीक चरु
स्वाहा स्वाहा !
हरेक स्वास सास्तीमा ??
देस फासिमा मात्र फासिमा ??
तर अफसोच
मलाई नै किन सोध्नु प-या, खोज्नु प-या
खै मेरो नेपाल ?????

Manoj Kafle (Mansoon) – Alo Ghau Dukhi Rahyo

आलो घाउ दुखि रहयो सियेपानी सिईदेउ
नसापिउदा भुल्छौ पिडा पियेपनी पिईदेउ

तिम्रा मनका चाहाना दिनानुदिन गुन्ने गर्छु
भुलें भन्दै एक रात खुसी दियेपनी दिईदेउ

तिमीलेनै धोका भन्छौ मुटु छियाछिया पारी
मलाइ मारी एक्लै तिमी जियेपनी जिईदेउ

डर त्रास देखाएर किन नाम कमाउछौ र
शंघर्ष ले हात तिम्रो खियेपनी खिईदेउ

शैशवमै बालेउ आगो उन्नतीको भकारीमा
मलाइ मास्न पान सुपारी लियेपनी लिईदेउ

Pravin Khaling – Gaun Ko Kura

प्रवीण खालिङ – गाँउको कुरा

अचेल गाँउ भुसुक्कै निदाइ पठाउँछ
झिसमिसेमा उठ्ने बानी हरायो गाँउमा
भालेको डाकमा उठ्ने क्रम टुट्दैछ
अचेल गाँउ नारा र झण्डा बोकेर शहरतिर कुद्दै छ।

***

अबेरसम्म सुत्छ गाँउ
शीताम्मे गोरेटो भएर एका बिहानै शहर पस्छ गाँउ
एक हातमा टेण्डरको फायल र अर्को हातमा झण्डा बोकेर
जब शहर पस्छ अचिनारू गाँउ
धनमान र धनमती भनेर होइन पार्टीको नामले चिनिन्छन्
साइनो र गाउँको माया पैसाले किनिन्छ।

***

पँधेरो, चौतारी र नागबेली उकालीहरू
एक तमासले भाषण जस्तो मालसिरी गाइबस्छन्
त्यसै गरि घरि-घरि भिडन्तमा परिबस्छन्
त्यत्ती मात्र कहाँ हो र उनीहरू त
चौतारीको थकान ,पँधेरोको पानी
र गोरेटोको उकालीमाथि पनि
राजनीति गरिबस्छन्।

***

राँको बालेर सधैं उकाली ओराली गरिबस्ने गाँउ
साइनो कै भरमा बास बस्न आइपुग्ने गाँउ
परिवारभित्रै संशयको घेरोमा परेपछि
साइनो र आत्मियता मरेपछि
शान्ति छ गाँउमा भन्नेहरू भन्छन्
तर गाँउले समसाँझै झोपडीको ढोका थुन्छन्।

***

हुन त गाँउको कथा-व्यथा उस्तै छ
विकासको पनि गति सुस्तै छ
तर किन किन अचेल मेरो प्यारो गाँउ
आमाको काख जस्तो ठाँउ
वैमन्यस्यता, षड्यन्त्र, नारा र भाषणको नाउँ बन्दैछ
सायद गाँउ धेरै दिन बाँच्दैन भन्नेहरू भन्दैछ।

दार्जिलिङ

Dr. Mohan Prasad Joshi – Malai Ta Hansai Uthchha

डा. मोहनप्रसाद जोशी — मलाई त हाँसै उठ्छ

मलाई त हाँसै उठ्छ,
तपाईं कस्तो उट्पट्याङ कुरा गर्नुहुन्छ,
अलिकति विश्राम गर भन्नुहुन्छ |
तपाईंलाई थाहा छैन म कति व्यस्त छु ?
केके गर्दछु ?
ल सुन्नोस् —
फेसबुकमा Continue reading “Dr. Mohan Prasad Joshi – Malai Ta Hansai Uthchha”

Shiva Prakash – Shasak

शिव प्रकाश – शासक !

पेट भर्न
गाँस मागे
गोली दियौ

शरीर ढाक्न
कपास मागे
नेल दियौ

टाउको ओत्न
छानो मागे
जेल दियौ

स्वतन्त्र बाँच्न
अधिकार मागे
मृत्यु दियौ

मैले सुनेको
हो, तिमी यस्तै हुन्छौ
किन भने
तिमी त शासक न हौ !

Kindar Rai – Sabai Lai Chetana Bhaya

किन्दर राई – सबैलाई चेतना भया

रात मात्र मनपराउने हुचिलहरू
अध्यारोमा बास्ने स्याल र फ्याउराहरू
जब जब उज्यालो हुन्छन्
भिरका अध्यारा दुला भित्र पस्छन्
कुहिरो र हुस्सुको मौका छोपी
कुखुराहरू चोर्छन ।

ऊनिहरूको जातै अध्यारो मन पराउने
उज्यालो के हुन लाग्छ आँतिन्छन्
ए, अध्याराको पक्षपाती फ्याउराहरू हो
नबासिहाल अहिले नै,
यो त केहिबेरलाई हुस्सु मात्र लागेको हो,
भयंकर ठूलो बर्षा हुन भन्दा अगाडिको
सन्नाटा मात्र हो,
सबैलाई चेतना भया ।

हे परजिवीका वकिलहरू हो
कति वकालत गर्छौ अब
तिम्रा प्रभुहरूको,
गाडी त अगाडि गुडाउनैछ गुडीनै रहेछ,
कहि कतै चिप्लोमा अड्कीदा
पछाडि नै केहिबेर ठेलौला
गाडी त अगाडि गुड्छ गुड्छ
मुतको न्यानोमा नरमाए हुन्छ ।

कुकुर र बिरालोको लुछालुछमा
रमाउन त के रमायौ होला खोई
कसलाई थाहा छैन र ?
पतन त तिमिहरू आ-आफै गरि हाल्छौ, भईहाल्छौ
तर देशलाई पतन बनाउन खोजे
तिमिहरूको पतन अझ चाडो हुन्छ
सबैलाई चेतना भया ।

फेदाङवा र बिजुवामा भर परेर
क्यान्सर पाल्नु छैन
उनीहरू त झारफुकमा मात्र कामलाग्छ
अनी पितृपुजामा
थोत्रो गाडीको केही पुर्जा मात्र काम लाग्छ
अनि थन्किन्छ ग्यारेजमा,
पुरातन बिचारलाई थन्क्याउ
चाहे कुनै वादै नै तिमि पनि ल्याउ,
नयाँ र सुन्दर नेपाल बनाउ ।

होईन भने छोडी देउ
नयाँ औजार चलाउनेलाई
नयाँ नेपाल बनाउनेलाई
कम्तिमा जनताको म्याण्डेट त मान
सबैलाई चेतना भया ।

Ratna Shamsher Thapa – Bedana

रत्नशमशेर थापा – वेदना
(मधुपर्क असार, २०६७)

छिटै नै आँउछु भनेर गएको
निर्दयी आएन फर्केर ।
वाचा त्यो सम्झेर आँखा यी रसाइ
दुख्छ नि यो मन चर्केर ।
डुब्ने भो मेरो मायाका तारा
गहिरो दहमा ।
रुझ्ने भो मेरो चाहना सारा
ओसिलो गहमा ।
सुसाइरहेछ एकनास आँधी
मेरो चारै सूर ।
विझाइरहेछ हररात छाती
हुँदै चूरचूर ।

Deepak Jadit – Yesari Haraunchhan Kabita Haru

आजभोलीका प्रत्येक रात
भाडाघरको साँघुरो भूंइतल्ले कोठामा
जब यौटा अभाव निदाउने कोसिश गर्छु
मनभरी उम्लिन थाल्छन
खरो बिद्रोहका लामा लामा कविताहरु
मानौं कि मनको कसौंडीमा
छड्किरहेछ कविताको भात
तातिएर खाली पेटको चम्काहरुबाट निस्किएको आँचले
अँध्यारोमै छाम्छु सिरानमुनिको खाली पन्ना
लेख्ने मन हुन्छ कविता
एक रातको भोक मेटाउनलाई
त्यतिखेर सुन्छु
पल्लो खाटमा धुसा फालेर खाटमुनी
बेफिक्रि सुतेको छ साथी
बत्ति बाल्लास् ? को खबर्दारी घुर्दै
अभाव पोल्दैन कि त्यसको छातीमा ?
देश दुख्दैन कि त्यसको मनमा ?
म किन निदाउन सक्दिन त्यहि कोठामा ?
मेरो मनमा आविष्कारको आँधी चल्छ
दुलहीको रातो टिका जस्तै निधारमा टाँस्दा
सबै सोचाईहरु लिपीबद्ध हुने
नयाँ यन्त्रको रुपरेखा कोरेर
पठाईदिन्छु नाशाका बैज्ञानिकहरुलाई
रातारात निर्माण हुन्छ मेरो आविष्कार
र उपलब्ध हुन्छ सर्बत्र बजारमा
तर निरिह, निर्धन म आफैंसंग
खरिद गर्ने क्षमता हुँदैन
अनि भोली उठेर लेख्ने संकल्प गर्दै
बिद्रोहको कवितालाई
बल्ल तल्ल निदाउछु म
बिहान उठेर हत्तार छाम्छु
खस्रा औंलाहरुले आफ्नो निधार
र फिस्स हाँसीदिन्छु आफैंलाई
नभेटेर आफु आविस्कृत यन्त्र
जब सम्झन्छु म
गए रातीको कविता बिद्रोहको
त्यहाँ सपनाले बिस्थापित गरीदिएर
मेरो कविताहरुलाई
अंगेरी र भातीपाते घारी,
जूरेलीको गुँड
भत्किएको लालपैनी बाँधहरुको उपस्थिति हुन्छ
यसरी नै हरेक बिहान
हराउने गर्छन मेरा कविताहरु
मानौं कि मेरा कविताहरु
सानोमा संगै गोठालो गरेकी
सिरानघर कि कविता हो
जो आँखाभरी सुनबुट्टे सपनाहरु बोकेर
भर्खरै हराएकी छे रत्नपार्कतिर ।

Manoj Kafle (Mansoon) – Hami Nepali

तिमी पोख्रेली म स्यांगजाली
हाम्रो देश नेपाल हामी नेपाली

हिडौ सदभावना को बाटो बनाई
या दंगाली होस् तिमी झापाली
हाम्रो देश नेपाल हामी नेपाली

लडौं बढौं बिरुद्ध अत्याचार को
नभनी तिमी गुल्मेली पाल्पाली
हाम्रो देश नेपाल हामी नेपाली

कुर्सि को लागी नलड नेता हो
अब उठे रुकुमेली उठे रोल्पाली
हाम्रो देश नेपाल हामी नेपाली

जातीय भेद रिस राग किन हो?
समान हामी गोर्खाली डोल्पाली
हाम्रो देश नेपाल हामी नेपाली

Ramesh Jung Thapa – Manabta Ko Prashna

रमेशजंग थापा – मानवताको प्रश्न
(मधुपर्क असार, २०६७)

ए हजुर, भाउ कस्तो ?
पानी महङ्गो, रगत सस्तो
हाँसो महङ्गो, आँसु सस्तो ।।
खोज्दै उज्यालो
भयो अँध्यारो ।
ए हजुर, चलन कस्तो ?
पसिनो खस्तो ।
सुनको सिक्रीमा
मान्छे बिक्रीमा
हेर्दा हेर्दै
गयो उज्यालो
भयो अध्याँरो
ए हजुर, तपाई कस्तो ?
भव्य महलजस्तो ।
म कस्तो ?
जीर्ण सत्तलजस्तो ।
मानवीय परिभाषामा
हामी कस्तो – कस्तो !
किन सधैँ फरक-फरक जस्तो ।

Sudeep Pakhrin – Bhanchera Adim Maunata

सुदीप पाख्रिन – भाँचेर आदिम मौनता

च्यातिएर
क्षत–विक्षत भएका
ओजोन–दुलोबाट
क्वारक्वारती चियाइरहेछ— पृथ्वी
ब्रम्हाण्डको ‘ब्ल्याक–होल’ लाई
वायुमण्डलमा
निर्धक्क उडिरहेका छन्— प्रदुषित कणहरु
बरमुडा–त्रिकोणमा
एकतमास गुन्जिरहेका छन्— रहस्यात्मक लोककथाहरु
तर यसबेला— म
यी सबै भुलेर
तिमीलाई नै सोचिरहेको छु
………………..

इतिहासका
काला क्रुर घोडाहरु
इतिहासका पानाहरुबाट जीवन्त हुँदै
निस्किएर अतिक्रमण गर्दैछन्— बगैंचाको स्वाधिनतामा !
फूलहरुको स्वतन्त्रतामा !!
र, निर्लज्ज दगुरिरहेछन्— बगैंचामा
कुल्चिंदै— नीला फूलहरु !
उखेल्दै— राता फूलहरु !!
मार्दै— सेता फूलहरु !!!
अद्यावधि
वर्तमानका
पीडित गोरेटाहरुमा
हिन्हिनाउँदै दगुरिरहेछन्
इतिहासका यी बेसोमति घोडाहरु
तरैपनि यसबेला— म
यी सबैबाट आँखा चिम्लिए झैं गरी
तिमीलाई नै चाहिरहेको छु
………………………

यतिका
समय बगिसक्दा पनि
अभैंm मेरी आमा !
कविताहरुमा बेस्कन रुन सक्छिन्
मेरा आफन्तहरु !!
मेरो मायामा अत्यन्तै दुख्न सक्छन्
मेरा मित्रहरु !!!
मेरा अनुभूतिहरुमा बिस्थापित हुन सक्छन्
मेरा शत्रु भनाउदाहरु !!!
मेरा संवेदनाहरुमा सामन्जस्यता खोज्न सक्छन्
तरैपनि
यसबेला— म
तिमीलाई नै खोजिरहेको छु
……………….

फुलिरहेकै छन्— अझैं
सडकहरुमा— रगतका पूmलहरु !
गुन्जिरहेकै छन्— अझैं
गाउँ गाउँमा— विष्फोटक आदिम धूनहरु !!
रातका संगीतहरु
लहराइरहेकै छन्— अझैं पनि
तिमीले थाल्या‘ थियौं
— जुन दुखेका गीतहरु —
अभैंm पनि तरंगीत छन्
कहिल्यै शून्य हुन नसकेको मेरो कोठामा
साँच्चै !
न समय पग्लियो हाम्रा काखमा
न त हामी नै पग्लिन सक्यौं समयको काखमा
अहो !
तरैपनि
यसबेला— म
यी सबैलाई थाती राखेर एकातिर
अँध्यारोलाई छले जस्तो गरेर
एक धूनले प्रेम–पत्र लेखिरहेछु तिमीलाई
निरन्तर चाहिरहेछु तिमीलाई !!
यो—
आदिम–मौनता भाँचेर
भन्दैछु—
म माया गरिरहेछु तिमीलाई !
म माया गरिरहेछु तिमीलाई !!

धरान

Shyam Rimal – Shabda Seema

श्याम रिमाल – शब्दसीमा

मानिसहरु किन व्यर्थमा
शब्द फालिरहेछन् हँ ?

हावामा बिलाइरहेका शब्दप्रति कुनै शोक छैन
शब्दवाचकहरुलाई,
न शब्दलेखकहरु
कागजका भावहीन शब्दप्रति पश्चाताप गर्छन्

शब्दको अनस्तित्वमा
आशौच बार्छन् त
शान्त सौम्य हावाहरु
सेता कागजहरु
र मौन आत्माहरु

शब्द त ब्रम्ह हो
शब्द त सृष्टि हो
शब्द त सत्य हो र शाश्वत रहन्छ
शब्द त नित्य हो र अनन्त रहन्छ

मानिसहरु शक्तिहीन शब्द फ्याँकेर
किन आफंैलाई कमजोर बनाइरहेछन् ?

B S Chhetri – Pal Pal

बिष्णु सिलवाल छेत्री – पल पल

पल पल मर्ने गर्छु ,बर्सौ बाँच नभन
थोपा थोपामा प्यास मेटछु सागरको कुरा नगर
संघर्षमै जीवन बित्यो प्रगति के भो नसोध
एकान्तमा एक्लै रुन्छु ,सुखको कुरा नगर

पश्चातापमा जलिरहेछु Continue reading “B S Chhetri – Pal Pal”

Mukul Dahal – Kshan Saanjh Ko Chot

मुकुल दाहाल – क्षण सांझको चोट

मनको कुरा रिस
सीमातीत सीमान्त रित्तो देश
जीवनवृत्त मस्तिष्क
पानीमय पदोन्नति
अपराधसभा आघातको सागर
यात्रा बजिरहेको छ ढोलक
जाडो मृत्युमा कविता
संवेदनशून्य
जीवितहरू
कवि Continue reading “Mukul Dahal – Kshan Saanjh Ko Chot”

Baldev Bhatta – Bayask Ichchha Haru

बलदेव भट्ट -बयस्क इच्छाहरु

मान्छेमाथि मान्छेका पर्खालहरु
यत्र-तत्र साइनाइडको घैंटो बोकेर
सामुहिक आत्महत्याको बिजारोपण गर्दैछन,
मैदानमा निथ्रुक्क भिज्दै मृतकहरुका घरसम्म
छाता माग्न दौडिदैछन एकहुल कालभैरवहरु !

बयस्क इच्छाहरु कामातुर फूलका मैदानहरूमा
आफ्ना भत्केका अनुहारहरु खोज्दैछन
उपसर्ग र प्रत्ययहरुका ऐनाभित्र
आफ्ना इच्छाहरु नियाल्दैछन,
दुर्घटनाका आँखाहरु निला सपनाहरु बोकी
लोभ्याउदैछन सृष्टिका चलायमान पाइलाहरु !

आकारको निम्ति धरातल चाहिन्छ
धरातलबिहिन दाँतको कडापन क्षय हुँदै
ओठका परिधिभित्रै आफ्नो चिहान खोज्दैछ
बिचारहरुको निरीह सहिछाप लगाएर
पूर्णबन्न सक्दैन आकारको धुमिल साम्राज्य!

म एम्बुसका मैदानहरुमाथि
एकहुल मानिसहरुका पदचाप बोकेर दौडिदैछु
मेरो किनारका बालुवाका घरहरुमा
नदिका छालहरुलाई आमन्त्रित गर्छु,
यस बस्तिको नालायक पात्र म
विष्फोटक तर्कहरुसँगै नयाँ बस्तिखोज्दै छु!

तमोरका छालहरूसँग पानीको रंग नियाल्दै
स्वप्निल आँखाहरु सूदुर समयसँग
एकाकार गर्जनहरुको पैंचो मग्दैछ्न,
सुखद दुर्घटनाहरुको घडी पर्खिदै
पुष्पगुच्छाहरुमा लहराउँदो छ
मेरो देशको स्वर्णिम साहित्य !

Neerose Maskey – Aard

निरोज मास्के – आर्द!

यो शहर,
अनि,
बिचोबिच बगेको नहर!
हरेक दिन र,
साँझको यात्रामा,
मन् बहलाउन,
जति टहलिय पनि,
रातको सपनीमा त,
तेहि खोलामा,
पौडि रहेको हुन्छु म!
बिहानीको आँखा खुले देखि,
दिनभरी Continue reading “Neerose Maskey – Aard”

Thakur Man Lama – Jiunu Pare Jiunchhu Ma Ta

जीउनु परे जीउछु म त मेरै गीत सित
मर्नु परे मर्छु म त मेरै गीत सित
यो गीत मेरो धडकन
यो गीत मेरो जीवन

सपनीमै गाउँ म त
विपनीमै बाचुन्जेल
कोरी रहु गीत म त
विहान रात दिन
गीतका पाइलाहरु
पछ्याइरहु
यो गीत मेरो धडकन
यो गीत मेरो जीवन

सुख दुख जीन्दगीका
बोकिरहु गीतमा
साटिरहु प्रितहरु
सधैभरि यसैमा
हर कुना कुनामा
यो गीत गुन्जाइरहु
यो गीत मेरो धडकन
यो गीत मेरो जीवन

जीउनु परे जीउछु म त मेरै गीत सित
मर्नु परे मर्छु म त मेरै गीत सित
यो गीत मेरो धडकन
यो गीत मेरो जीवन

Nira Sharma – Desh Samjhera Royeko Bela

निरा शर्मा – देश सम्झेर रोएको बेला

आजकल त यहाँ
जसले जे गरे पनि हुने भएको छ
मात्र निमुखाहारुले चुपचाप खप्नु परेको छ
निरिह बनेर टुलु टुलु हेर्नुको विकल्प छैन
देखेर पनि देखिन
सुनेर पनि सुनिन भन्नुको पीडा
मन कुड्याउदै खप्नुपरेको छ
आज मेरो देश ले
मियो हराएको यो क्षण
नारिएका छन गोरुहरु
तँछाड मछाड गर्दै
छराल्लिदै बराल्लिदै
खलो उधिनिरहेछन
सिंगहरु जोतेर सिंगौरी खेलिरहेछन
तर मसँग
हेर्नुको अर्को उपाय छैन
सहनुको पराकास्टा भोगिरहेछु आजकल म
चुपचाप चुपचाप
लाचार रहन बाध्य छु

आफ्नै संन्तानबाट हेपिएकी
ममताकी खानी जननी जन्म भुमी
रक्षकहरु नै भक्षक हुदा
बलात्कृत एउटा बिवस जवानी झैँ
बेनाम बाबुको बतासे लावारिस शिशु झैँ
अपहेलित भएर बाच्न बाध्य बुड्यौली झैँ
निमुखो बनेर
जिब्रो काट्नुको पीडा
जसरि पनि सहनै परेको छ
म सहिरहेछु

काटिएर फालिएको नङको जस्तो
डडेलोले सखाप परेको वनको जस्तो
फुलो परेको आँखाको नानीको जस्तो
आँखाबाट झरेको आँशुको थोपा जस्तो
निरर्थक बन्दैछ
मेरो देशको अस्तित्व
भिरको बुर्बुरे बलौटे माटो जस्तै
नदीले काटेको खेतको पाटो जस्तै
बिस्तारै बिस्तारै
रित्तिदैछा मेरो देश
स्वार्थको दलदलमा
हरेक पल, हरेक क्षण
भासिदैछ मेरो देश

म हेरिरहेछु
खपिरहेछु, सहिरहेछु
जे गरे पनि खप्नै परेको छ,
सहनै परेको छ
देश दुखेर के भो
चित्त नबुझेर के भो
कलेटि परेका ओठहरुले रंग उडेको फिक्का हासो फाल्दै
मियो बिनाको दाईमा
दाइ-बरादो गर्नु परेको छ ।

– अमेरिका

Tanka Subba – Sagarmatha Ra Sherpa

टंक सुब्बा – सगरमाथा र शेर्पा

हिउँको थुप्रोहरुमा
प्रयासका पाइलाहरु अविरल चाल्दै
विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथा चुम्ने म
तेन्जिङ नोर्गे शेर्पा
व्रम्हाण्डको प्रथम हिममानव भएर पनि
विवशताले टाढीनु Continue reading “Tanka Subba – Sagarmatha Ra Sherpa”

Homnath Subedi – Pen Brussels

होमनाथ सुबेदी – पेन ब्रसेल्स

१

युरोपको कुनै कोप लुकेको ‘पेन’मा थियो
घुम्दै फिर्दै पुगें चुम्न जयन्ती भानुको थियो ।

२

थियो च्याप्टर पैले नै नामशेष सबै भए
डुबेको नाउ पाएर उद्धार कृष्णले गरे ।

३

बजगाईं थिए कृष्ण रासलीला गराउने
ब्रसेल्सको सभालाई अनेसास बनाउने ।

४

जयन्ती देवकोटाको पारेर सातसालमा
पुनर्गठन भो अर्को कार्यकारी ब्रसेल्समा ।

५

भए अध्यक्ष आफै नै मान्छे खोज्न स्वयम् बढे
नेतृत्व लाजले हुन्न अगि सर्नू प्रचण्डले ।

६

‘पेन’ हुँ मसी नै खान्छु झण्डा बोकेर सागको
गुन्द्रुककैको सही झोल नेपाली पहिचानको ।

७

तपाईंको घरैमा छु हातैमा छु सँधैभरि
‘पेन’ हुँ सबको पीडा लेखेर रुन्छु धर्धरी ।

८

प्रभूत्व कामना राखी लडेका मानिसैहरु
मरे पनि उठेका छन् भन्छु यो निबले बरु ।

९

आफू आफ्नो छ यो जाति ‘नेपाली’ लिंक संस्कृति
जनजाति मिली बाचौं भन्छु मै ‘पेन’ दुष्कृति !

१०

न भए देशको चिन्ता यो सभा आज हुन्नथ्यो
न भए सोच्नुको शाप ‘पेन’ले दुःख दिन्नथ्यो ।

११

आफ्नो प्यारो सबैलाई हाम्रो प्यारो हुदैरहोस् ।
ब्रसेल्सको सभालाई ‘पेन’ यो सगुनै हवोस् ।

१२

रसिया पोर्चुगीज युके तिमीलाई सकाउने
‘पेन’ छन् रे अनेसास ‘पीडा’ ले नै जगाउने ।

१३

धन्यवाद गिरीलाई बजगाईं रमेश हो !
कुम शाही रिमालै छन् विनिता खिम भाइ हो !

१४

जयन्ती भानुको पारी भेटें अपूर्व यो घडी
समायौ हातमा ‘पेन’ धन्यवाद सधैंभरि ।

१५

पसेको हुँ मुसो जस्तै बाजा जस्तै बजी हिडेँ
यायावर म हुँ श्रेष्ठ मधुको हातमा पुगें ।

वुडब्रिज, भर्जिनिया