नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
दिगेश राउत – म अनी मेरो फुर्सदको कवी
भाग-दौडको मेरो जिन्दगीबाट
एकैछिनको बिस्राम लिन पाँउदाको कवी म
एकान्तमा बस्दाको बेला कहिले-काहीँ
अफैँ सँग गरेका भलकुसारी कोर्ने गर्दछु।।
जीवनका तिता-मिठा भोगत्याइँका
देखासिखी Continue reading “Digesh Raut – Ma Ani Mero Fursad Ko Kabi”
दिगेश राउत – मैले हार खाएँ साथी, म तिमी जस्तो सच्चा नेपाली बन्न सकिन
धेरै सोचेँ मैले, प्रयत्न धेरै गरे
तिमी जस्तै बर्तमानको खोलो तर्न, ईतिहासको डुंगा पनि चडे
आफ्नै बिगत पल्टाउदै आँफै सँग पनि लडेँ
तर नेपाल र नेपालीको पहिचानको भार मैले बोक्न सकिन
मैले हार खाएँ साथी, म तिमी जस्तो सच्चा नेपाली बन्न सकिन|
तिमीलाई चम्किला हिराका टुकडा झैँ लाग्यो
मैले हिउँका थुप्रा देखेँ,
तिमी सगरमाथाको अगलाई नाप्दै ब्यस्त थियौ साथी
मैले पशु र मान्छे संगै भारी बोकेर हिंडेको देखेँ,
ओखतीको खोजीमा हिडेका डोके-यत्री भेटेँ
सन्सारका अग्ला ८ हिमाल छ भनेर सुनेको थिएँ
एउटा दुइटा त मैले पत्ता लगएँ
अरु त कता हराए भेट्न सकिन
मैले हार खाएँ साथी, म तिमी जस्तो सच्चा नेपाली बन्न सकिन।
हिॐ पग्लेर बनेका खोल्सासँग उर्लदैँ
पहाडका हरिया बन-जङ्गल छिचोल्दै
ठुला-ठुला पहाड काटेर तिमी अगाडी बढ्दै नै थियौ
तिमीझैँ मैले नी प्रयास गरेँ तर सकिन
त्यो ठाउँको बिकट्तासँग मैले झुध्न सकिन
त्यसैले,
म भने फुट्न अटेका हिम्तालबाट बच्दै,अनी भुईँचालो र पहिरो तर्कदै
एकपछि अर्को पहाड उक्लदै र ओरल्दै,एउटा थुम्कोबाट अर्को थुम्को घिर्लिङ् चढ्दै
भिरमा झुन्डिएर घाँस काट्ने घाँसीसँग,
कुटो र कोदलाबोकेर भीर-पाखामा करेसाबारी खन्ने खेतालासँग गफ गर्दै थिएँ
थकेर हैरान थिएँ, तिम्रो तिब्रता सँग-सँगै पाईला चाल्न सकिन
मैले हार खाएँ साथी, म तिमी जस्तो सच्चा नेपाली बन्न सकिन|
फेरि तिमी अगी बढ्दैनै गयौ
तराईका हरिया फाँट बिचै-बिच, धानका बालासँग झुल्दै
उर्लदै बग्ने खोलामा डुबल्की मार्दै,
म भने गोरु र भैंसीले खेत जोतेको हेर्दै थिएँ
अचानक नबाँधेको खोलो उर्लियो
घर-खेत अनी पुल सबै सोरेर लाग्यो
तिम्रो यात्रा चलीनै रह्यो आनि म त्यहीँनै अड्किएँ
मेरो चिट्ठी बोकेको हुलाकको गाडीनी हराएछ बगेर
त्यसैले त्यो रात प्वाल पारेको झुल भित्र टुकी बालेर,
लम्खुट्टेको टोकाइ सहँदै म यो यात्रा-सारांश लेख्दै थिएँ
खुला आकासमुनी बस्दापनी त्यो रात राहतको सास फेर्न सकिन
मैले हार खाएँ साथी, म तिमी जस्तो सच्चा नेपाली बन्न सकिन।