Neerose Maskey – London Ma Ek Din Birsanda Pani Nabirseko Kshan

निरोज मास्के – लन्डनमा एकदिन् बिर्सदा पनि नबिर्सेको क्षण्

गती सुस्ताउदै गयको ट्रैन् अन्तत् स्टेशनमा रोकियो। सधैं भन्दा आज् यात्रुहरु निकैनै कम् थियो अझ यत्रुहरु थिएन भन्दापानी हुन्छ। जुन् डिब्बामा म थिय त्यो ट्रैनको अन्तिम् डिब्बा थियो किनकी मेरो स्टेशनको बाहिरिने भर्‍याङ् ट्रैनको अन्तिम् डिब्बा नजिक् पर्थ्यो तेसैले प्राय अन्तिम् डिब्बा नै मेरो रोजाइ हुन्थ्यो रेल्वै यात्रा गर्नु पर्दा।

आजको यात्रा अली फरक् देखिन्थ्यो अरु दिनहरुभन्दा, त्यस्तो अभास् भैरहेको थियो मलाई किनकी जुन् डिब्बमा म चडेको थिय त्यो डिब्ब पुरै खाली थियो र म् बहेक् अर्को यात्रु थियन्।

जब् ट्रैन् ले गती लियो तब् मैले देखे एक् जना अधबैसे महिलालाई तिनि यही स्टेशनमा नै यो डिब्बiमा आयकी थीइन्। म पत्रीका पढ्नमा ब्यस्त थिय तेसैले धेरै ध्यान त दीइन् तर तिनि हल्का नशामा रहेको आभाष् भने मलाई भयो। तिनि ले घुडांभन्दा माथि सम्मा मात्र अौने ज्यादै छोटो रातो मिड्डी लगयकी थीइन् र हल्का बुट्टे कालो टिशर्ट् पहिरन् र हातमा एुटा , शायद यल् को बोत्तल् थियो। तिनि म् भयतिर नै सोझियकी थीइ तर् मैले भने वास्ता नगरेर पत्रीका पढ्न नै ब्यस्त भय।

पत्रीकाको पन्ना पल्टौने क्रम् सँगै मैले आफ्नो अँखा यताउती घुमाउदा देखे तिनि मेरै सामुन्नेको सिटमा कुन्ना पट्टी ढेसियर् बसेकी रहिछ्न्। म बसेको सिट् यक् आपसमा फर्कियको थियो र अलिक् खुला थियो। कुन्जियर् बस्नु नपर्ने हुँदा मलाई यस्तो खुलासिट् मन् पर्थ्यो। यो अवस्थामा तिनि म् तिर फर्कियको सिट्मा अली कुना पट्टी बसेकी थीइ तर तीन को बस्ने तरिका भने अली छड्के थियो र भन्नु पर्दा पुरै म तिरनै फर्कियकी थीइ। मैले धेरै अबलोकन् गरिन् र अँखा पुन् पत्रीकामै फर्काय।

पत्रीकाको समाप्ती सँगै मैले पत्रीकालाई छेउतिर् सारेर सहज् तरिकाले बस्ने कोशीस् गर्दा गर्दै मेरो अँखा फेरी तिनि माथि पर्न गयो र यस् पटक् भने मैले राम्रै सङ्ग् हेरे अनी सबै कुरा देखे। जुन् देखिनु पर्ने थियो त्यो त देखिनेनै भयो तर जुन् नदेखिनु पर्ने थियो त्यो झन् बढी उत्ताउलो पराले देखियको थियो। म् झसङ्गिदै यता उती हेरे र आफ्नो द्रिस्टी र मन् मोड्ने कोशीस् गरे। तर परिस्थिती यस्तो थियोकी तिनि तेतिको लागिनै त्यहाँ बसेको भान् हुन्थ्यो नत्र तेत्रा खाली ट्रैन् मा तेही डिब्ब र तेही सिट् मेरै अगाडि र त्यसरी बस्नु को कुनै औचित्य कमसेकम् मैलेचाँही देखेको थीइन।

तीन को बसाइ को तरिका र बस्त्रको अनी परिस्थितीको बयान् गर्न अली गार्ह्यो भयपनि साधारण बयानमा, सिट्मा दुबै खुट्टा खुम्छ्यायर् कुर्कुच्च्। पुठो सम्मा जोडीने गरी र घुडां काध् सम्म् पुग्ने गरी बसेकी थीइन् र यस्तो अवस्थामा तीनको मिड्डी ले कट्टी भन्दा मुनिको कुनै भाग छोप्न नसक्दा सबै स्पस्ट् त देखिने नै भयो अझ् तेस्मा तीनले भित्री कट्टु पनि लगायकी थियिनन् तेसै ले सोझै भन्दा तीनको लुगा लगाउँउ सङ्ग् सारीरको अङ्ग् ढाक्नुको कुनै सम्बन्ध थियन्।

हल्का नसामा लोलायकि भयपनि सारिरिक् बनोट् झट्ट हेर्दा राम्रै सुन्दरता थियो। घुडा खुम्चियर् थिचियको र टिशर्ट् पनि छोटो भयको करण् ले होला स्तन् को तल्लो लोति स्पस्ट् सङ्ग् टिशर्ट् को बाहिर झांकेको थियो। सारांस् मा तिनले मदहोश् मुद्रामा मैथुन् को अग्रह् गरेको भान् हुन्थ्यो।
आफुलाइ मोड्ने र रोक्ने अनेक् असफल् प्रयत्नको बाबजुद् अन्तत मैले उनलाइ भने,
Excuse me!

तिनिले हल्का आखां उचालेर मलाइ हेरिन्।
You are showing me …………
Ohh nutty man don’t look there.

तिनिले हल्का हात् झड्कलेर् सह्रै अल्छि मानेको मुद्रामा भनिन्।
Sorry!!! I’m not looking but you are showing me.
Nutty boy!! if you are not looking then how can you see?

उनको यो प्रतिप्रश्न ले मलाइ ज्यादै कठिन् बनायो। उनको यो प्रतिप्रश्न मैले जे देखेको थिय त्यो भन्दा ज्यादै गहिरो थियो र मलाइ सोच्न बध्या बनायो कि मैले हेरेर देखेको हो वा उनले देखायर देखेको हो। दुबै कुरi झन्डै झन्डै बराबरि भय पनि मेरो बिचारमा मैले नै जितेको थिय किनकि मैले हेरेको भन्दा पनि उन्ले देखायकि थियिन् नत्र उनि त्यहा आयर र त्यो तरिकाले बस्नु पर्ने थियन। मैले फेरि भने,

Excuse me!! I’m not looking but you are showing me, you come after me and why do।।। तिनिले बिचैमा जवाफ् फर्काइन।
Then don’t look there OK।

अब् मेरो पालो के भन्ने मलाइ अफ्ठेरो पर्‍यो। मलाइ त्याहाबट् उठेर अन्तै बस्न जाउ जस्तो लग्यो तर किनहो कुन्नि सकिन, सायद् उठेर गयमा हारेको ठहर्ने भयर होला। र अन्तत मैले फेरि भने।

Then why do you shit like this।

Ohh, I feel easy shitting like this and I like shitting relax, you old boy।

तिनले मलाइ के के भनिन् के के बुझ्नै गहरो भयो र मैले बिचैमा कुरा कटेर भने।
: If you like to shitting like this then you better wear pants or trouser।
: I don’t feel easy wearing, walking and working with pants and trousers and I like mini skirt very much।

तिनले सहज् तरिकले जवाफ् फर्काइन्। मेरो हरेक् कुरामाथिको तिनको जवाफ् ले मलाइ ज्यादै अफ्ठेरो पार्दै लगेको थियो तै पनि मैले फेरि भने।
So you must wear underwear or panty then।
: Rubbish!!, I don’t like panty either, that block getting fresh and cool air into the body।

यति तिनले भनेपछि मलाइ झन् अफ्ठेरोमा पार्‍यो, के यो कुरा सच्चै हो त। जे होस् यो तिनको कुरा थियो। यति कुरा गर्दा गर्दै मेरो स्टेशन आइपुग्यो र म झर्ने तरखर् मा उठदै भने।
: Well you take care and goodluck, I wish to see you next time with cover of bunch and bundle of cloths।
: Thank you, I don’t think so but you better not to wear more cloths for physical and economic reason।

यक्दमै राम्रो कुर भनेको हो कि जस्तो लग्यो मलाइ र यक् क्षण् सोच्न बाध्य बनायो सबैले यस्तै लुगा कम् लगाइदिनेहो भने यो बिश्वोमा लाखौ मन्छे नाङगै बस्नु पर्ने थियन र भोको पनि सायद् हुनुपर्ने थियन होला। यति सोच्दै म हिड्ने तरखर् मा थिय। यसपालि तिनिले नै भनिन्।

Anyway do you like this ???

ज्यादै कठिन् प्रश्न गरिन् अन्तमा र असमन्झस् मा परिदियो मलाइ, म के भनु। र जसोतसो मैले भन्नै पर्यो र भनेपनि,
: It was nice but I don’t like it।

मैले यति भनेर ट्रैनको ढोका बाट् खुट्टा बाहिर राख्दा नराख्दै तिनले ठुलो स्वोरले भनिन्।
YOU LIE!!!।, YOU ARE A LIAR!!!

बाहिर निस्केपछि जादा जादै मैले तिनलाइ फर्केर हेरे। तिनिले ट्रैनको झ्याल् भित्र बाट् माझि औलो ठड्यायको हात् उठायर मलाइ टा टा गरिरखेकि थियिन्।

Kusum Gyawali – Amurta Youn (Nepali Laghu Katha)

कुसुम ज्ञवाली – अमूर्त यौन (लघुकथा)

“यो त अति भयो, कहिले जिब्रो पड्काउँदै पिछा गर्ने, कहिलै भित्तामा चाहिने लेखेर टाँस्ने अब त हुँदाहुँदा यस्तो सम्म पनि गर्न लाज नमान्ने। यस्ता कुरा सहेर एक बसिँदैन, दुई बसिँदैन, तीन बसिदैँन कन्या क्याम्पसकी युवा नेतृ लिपिष्टिक माथि ग्लस पोतिएको ओठ टोक्दै आक्रोशित भइन।”
पल्लो क्याम्पसको त्यही केटाहरूको काम हो यो। यस्तो अश्लील मूर्ति ले’राएर हाम्रो क्याम्पस अगाडि राख्ने। निर्लज्जताको पनि सीमा हुन्छ। यस्तो अश्लील मूर्तिले हाम्रो र सिङ्गै कन्या क्याम्पसको अपमान गरेको छ। सम्पूर्ण नैपाली दिदी बहिनीको अपमान गरेको छ। यसको प्रतिकार गर्नै पर्छ साथीहरू हो। मिनिस्कटमाथि सारेर अर्की नैतृ कुर्लिन। यो ल्याउने र यहाँ राख्ने दोषी पत्ता लगाएर हाम्रो अपमान गर्नेलाई कार्यवाही नगरेसम्म हाम्रो क्याम्पस अगाडिबाट कुनै गाडी चल्न दिइने छैन। स्ववियु सभापति नेतृले अडान लिइन।
मूर्ति लिएर आउनै ठेला चालक बचाऊ गर्दै थियौ। ए हजुर मलाई किन हात हाल्नु हुन्छ ? म त गरिब मान्छे पाएको काम गर्ने हौ। मैले एक छाक खान ठेला तान्न पर्छ मेरो के दोष छ र ? बिचरो ठेला चालकमाथि आफ्नो घरको लोग्नेसँग रिस समेत पोख्दै थिए कन्या क्याम्पसका विद्यार्थी ।सडक भरी इट्टा र ढुङ्गा छरपस्ट थिए। कन्या क्याम्पस अगाडिको चोकमा टाएर बालिरहेको थियो । गृहमन्त्रीको राजीनामा माग गर्दै कानमा मुन्द्रा लगाएका सधैं कन्या क्याम्पसकै सेरोफेरोमा देखिने केही केटाहरूले नारा लगाइरहेका थिए।

नीलो प्लेटको कालो चिप्लो गाडी बल्दो टायरको छेउमा रोकियो । इटालेली राजदूत गाडीबाट ओर्लिए पछि बल्ल थाहा भयो “आडम एण्ड ईभ” नामक, मेकल्याज्डोलोको प्रख्यात अमूर्त कला रहेछ । त्यो मूर्ति कन्या क्याम्पसको कला विभागलाई दिएको उपहार रहेछ।

Mahesh Bikram Shaha – Chhimeki Ko Chhata Ra Chhada Chhoraharu

महेशविक्रम शाह – छिमेकीको छाता र छाडा छोराहरू
(नेपाल साप्ताहिक)

पल्लो घरको छिमेकीले एक दिन मलाई फोन गरेर भन्यो, “भोलि तपाईंको घरजग्गाको नक्सा र लालपुर्जा लिएर मकहा“ आउनूस् । नक्सामा जग्गा उल्टोपाल्टो देखिएकाले नया“ नापी गराउनु पर्लाजस्तो छ ।” मैले ‘हवस्’ भनेर फोन राखिदिए“ । मैले उसलाई ‘हवस्’ त भने“ तर त्यसपछि भने मलाई चिन्ताले गा“ज्न थाल्यो । आपmनो घरको छिमेकीप्रति मेरो सद्भावना हुनुपर्ने हो, हामीबीचको सम्बन्ध आत्मीय र प्रगाढ हुनुपर्ने हो तर दुर्भाग्यवश हामीबीचको सम्बन्ध असल छिमेकीबीच हुनुपर्नेजस्तो थिएन । म मात्र होइन, उसका वरपिरकिा अन्य घरहरू पनि उसको विचार र व्यवहारबाट पीडित थिए । नभोग्नुपर्ने सास्ती भोगिरहेका थिए । तिनीहरूमध्येको एक म थिए“ र मेरो घर थियो ।

ऊ आलिसान महलको मालिक थियो । वरपिरि ठूलो कम्पाउन्ड थियो । कम्पाउन्डभित्र फलफूलको बगै“चा थियो, जहा“ वर्षौभरि मीठा-मीठा फलहरू लाग्थे । घरका बार्दली, छत, गेट र कम्पाउन्डको पर्खालमा रङ्गीबिरङ्गी फूलहरू बाह्रैमास लत्रिरहेका देखिन्थे । महलभित्र नै एक सुन्दर, रमणीय र मनोहारी तलाउ थियो र तलाउको बीचमा एक जना महात्माको सालिक थियो । महलको दक्षिण भागमा एउटा टावर थियो, जसमा टेलिस्कोप र दूरबीन जडान गरएिका थिए । ग्रह, नक्षत्रको गतिको लेखाजोखा गर्न ती जडान गरिएको हो भनिएको थियो । पल्लो घरको छिमेकी छाताको विशेष सोखिन प्रतीत हुन्थ्यो । घरको छतमा र बगै“चामा थरीथरीका रङ्गीबिरङ्गी छाताहरू गाडिएका थिए । छाता बनाउने कालिगढहरू पालेर राखेको थियो उसले । छिमेकका एक-दुइ घरको छतमा समेत उसका छाता गाडिएका देखिन्थे । ऊ अनौठो स्वभावको थियो । उसले एउटा हिंस्रक सिंहलाई फलामको पिञ्जरामा थुनेर राखेको थियो। उसलाई जब छिमेकीका कुनै कुराहरूबाट चित्त बुभmदैनथ्यो वा रसि उठ्थ्यो, तब उसको महलबाट सिंह गर्जेको आवाज सुनिथ्यो । सिंहको आकस्मिक र भयावह गर्जनले अरूजस्तै मेरो पनि सातोपुत्लो उठ्थ्यो ।

मलाई अचानक आएको उसको फोन पनि मेरालागि सिंहको गर्जनझै“ थियो । एक रोपनीमा बनेको मेरो घर र जग्गा ५० रोपनीसम्म फैलिएको उसको आलिसान महलका लागि किन र कसरी घा“डो बनिरहेको छ, मैले बुभmन सकिरहेको थिइन“ । मेरो घरका केही विशेषता थिए । जस्तैः मेरो घर उसको आलिसान महलभन्दा उ“चो भूसतहमा रहेको थियो, मैले चर्चेको जमिनमा एउटा प्राचीन प्राकृतिक पानीको धारो थियो, जसबाट अविरल रूपमा शीतल पानी बहिरहन्थ्यो । मेरो घर भूकम्प, आ“धीबेहरी, मेघ र असिनावृष्टि र खडेरीबाट क्षत्रि्रस्त बने तापनि कहिल्यै ध्वस्त भने भएन । सदा सुरक्षित रहिरहन सफल भयो । मलाई चिन्ता लाग्न थाल्यो कि कतै त्यो छिमेकीले सा“ध-सिमानाको कचिङ्गल झिकेर मेरो यो पानीको धारो, अग्लो ठाउ“मा ठडिएको घर र यसको प्राचीन इतिहासलाई हडप्न खोजेको त होइन ! मैले आपmनी बूढीस“ग आपmनो चिन्ता व्यक्त गरे“ । मेरा कुरा सुनेर उनी पनि चिन्तित भइन् । तर, आफूलाई सम्हाल्दै उनले भन्न भूलिनन् कि हाम्रा यत्रा लाठे छोराहरू छन्, तपार्इं किन चिन्ता गर्नुहुन्छ ?” मैले आपmना छोराहरूस“ग छलफल गरेर समस्याको समाधान खोज्ने निर्ण्र्ाा गरे“ ।

मेरा छोराहरू मेरोअगाडि उपस्थित थिए । तिनीहरूको अनुहार हेर्दा लाग्दैनथ्यो कि तिनीहरू कुनै समस्याको पूर्वानुमान गरेर आएका छन् । बरु बाबुले बुढेसकालमा पैतृक सम्पत्तिको भागबन्डा गरिदिन बोलाएको हो कि भन्ने आशामा थिए तिनीहरू । मैले समस्याको पोको खोल्दै भने“ कि, “पल्लो घरको छिमेकीको नियत खराब छ । ऊ सा“ध-सिमाना मिचिएको निहु“मा हाम्रो घरजग्गा हडप्न चाहन्छ । जग्गाको नक्सा र लालपुर्जा लिएर आउन भनी उसले मलाई टेलिफोनमा जनाउ दिएको छ ।” मैले पालैपालो सबैका अनुहार नियाले“ ।
“जग्गाको नक्सा र लालपुर्जा लिएर आउनु भन्दैमा आत्तिनुपर्ने के अवस्था छ र बा ! आखिर उनी हाम्रा राम्रा छिमेकी हुन् । हामीलाई गाह्रोसाह्रो परेका बेला काम लाग्छन् ।” छोरो नं १ अथवा जेठो छोरो बोल्यो । छिमेकीप्रति सदासयता देखाउ“दै बोल्यो ऊ । ऊ सानो छ“दा छिमेकीको छोरोस“ग छिमेकीकै आ“गनमा साइकल कुदाएको हो उसले । ऊ कहिलेकाही“ मलाई नै शब्दको झटारो हान्ने गर्छ कि पल्लो घरको अङ्कल नभएको भए सायद ऊ बालककालमै साइकल कुदाउन सक्ने थिएन । उसलाई पछि आपmनो मोटर दिएर ड्राइभिङ् सिक बेटा भन्ने पनि तिनै छिमेकी हुन् ।

“के गरौ“ त छोरा -” मैले उसलाई फेरि सोधे“ ।

“पटक-पटक अङ्कलको गाडी मागिराख्नुपर्छ बुबा !” उसले भन्यो ।

छोरो नं १ बाट हरेस खाएर म छोरो नं २ अर्थात् माहिलो छोरोतिर उन्मुख भए“ । ऊ मलाई नै हेररिहेको थियो । यो छोरोबाट केही समाधान निस्की हाल्छ कि भन्ने आशा पलायो मेरो मनमा ।

“त्यो छिमेकी अङ्कल मान्छे त अप्ठ्यारै हो तर लालपुर्जा नै हडप्लाजस्तो त मलाई लाग्दैन बा ! उनलाई के कमी छ र – त्यत्रो ठूलो बगै“चा छ, बगै“चामा बाहैमास मीठामीठा फलहरू लाग्छन् ।”

मलाई राम्रैस“ग थाहा थियो कि ऊ यसो किन भनिरहेको थियो ? ऊ घूसघूसे, मनभित्र एउटा कुरो राख्ने र बाहिर अर्को कुरो देखाउने प्रवृत्तिको थियो । उसको यो बानी सुधार्ने प्रयास नगरेको होइन मैले । छिमेकीस“ग लोलोपोतो गरी उसको बग“ैचामा नै गएर मीठामीठा फल चाख्ने र गोजीमा समेत भरेर कोठामा ल्याई लुकाउ“थ्यो ऊ । घरमा आएपछि मलाई भन्ने गथ्र्यो कि छिमेकी अङ्कलले उसलाई मीठो फल खाएर जा भनेका थिए तर उसले खान्न भनिदियो । उसको कुरा सुनेर मलाई हा“सो उठ्थ्यो । सायद फलको रसको स्वाद बा“की नै थियो उसको ज्रि्रोमा, त्यसैलै ऊ प्रकट रूपमा छिमेकीविरुद्ध बोल्न हिच्किचाइरहेको थियो ।

यी दुइ छोराहरू जो अन्य छोराहरूभन्दा उमेरले र अनुभवले पनि जेठा र पाका थिए, आपmना बा, आमा र आपmनो पुख्र्यौली घरमाथि छिमेकीले गर्न लागेको हस्तक्षेपका विरुद्ध बोल्न नचाहेकामा मलाई उदेक लागेर आयो । हामी मरेर गएपछि यो घरको के गति होला भन्ने पीरले मलाई पिरोल्न थाल्यो । कतै हाम्रो घरको नियति पनि ऊ त्यही पल्लाघरे सुकबहादुरको झै“ हुने त होइन । सुकबहादुर जसको घर मेरो घरस“गै जोडिएको थियो, नालायक छोराहरूको बदमासीले त्यही छिमेकीको कम्पाउन्डभित्र गाभिन पुग्यो । सुकबहादुर जसले आपmनो घर र जग्गा छोराहरूको नाममा अंशबन्डा गरिदिएका थिए, ती छोराहरूले त्यो घर र जग्गा छिमेकीको नाममा राजीनामा पास गरिदिएका थिए । आफूहरू भने छिमेकीको कम्पनीका जागिरे बनेका थिए । सुकबहादुरका बूढाबूढी भने केही समयसम्म पागलजस्ता बनी भौतारिएर अलप भएका थिए ।

मैले अझै आशा नमारेर छोरो नं ३, छोरो नं ४, छोरो नं ५ र छोरो नं ६ स“ग पनि मनको बह पोखे“ । “जेठा र माहिलालाई कुनै सरोकार छैन भने हामीले मात्र किन टाउको दुखाउनु बा !” छोरा नं ३ ले भन्यो । ऊ सानैदेखिको जिद्धी स्वभावको थियो र खालि जेठो र माहिलोको आरसि गर्ने र कुरा लगाउने गथ्र्यो ऊ । मैले उसको आश मारे“ । मैले छोरा नं ४ तिर दृष्टि फ्या“के“, “छिमेकीकी नातिनी मेरी छोरीकी साथी हो बा † तपाईंकी नातिनी हरदम उसको साथीको घरमा हुन्छे । ऊ त्यहा“ कम्प्युटर खेल्छे, स्विमिङ् गर्छे स्किइङ् गर्छे ब्रेकफास्ट, लञ्च र डिनर पनि प्रायः त्यही“ गर्छे छिमेकीले पनि उसलाई आपmनी नातिनीसरह मान्छन् । म कसरी उनका विरुद्ध जान सक्छु बा !” उसले आपmनो हात मल्दै भन्यो ।

छोरो नं ५ र छोरो नं ६ को जवाफ पनि अन्य छोराहरूको विचारस“ग मेल खान्थ्यो ।

“हाम्रो यो सानो परविारलाई यो चौबीसै घन्टा बगिरहने पानीको धारो किन चाहियो र बा ! उनले मागेका छन् भने दिए हुन्छ, खाली आ“गनमा पानी जमेर हिलो मात्र भएको छ । अङ्कलले हामीलाई चाहिएको बेला कोकाकोला र पेप्सीकोला खुवाउलान् नि बा ! किन चिन्ता गर्नुहुन्छ -” यी दुइ छोराका कुरा सुनेर भक्कानो छोडेर रुन मन लाग्यो मलाई । हे इश्वर ! यो समयको दोष हो वा मेरी बूढीको गर्भको दोष हो भन्दै मनमनै बिलाप गर्न थाले“ म ।

छोरो नं ७ अथवा कान्छो छोरो अलि पर गमक्क परी बसेको थियो । अरू छोराहरूभन्दा ऊ अलि भिन्न प्रकृतिको थियो । सानैदेखि ऊ व्रि्रोही स्वभावको थियो । स्कुलमा पढ्ने बेलादेखि नै ऊ जीवनको यथास्थितिमा परविर्तन हुनुपर्दछ भन्थ्यो । उसले हामीहरूको पुरानो घर भत्काएर नया“ ढा“चाको घर बनाउने प्रस्ताव राख्यो । उसको यस प्रस्तावस“ग अरू छोराहरूले असहमति जनाएपछि अन्य भाइहरूस“ग उसको ठाकठुक पर्‍यो र ऊ घर छोडेर निस्क्यो । करबि एक दशकपछि सबै भाइहरू मिलेर घरलाई नया“ रचनामा ढाल्ने सहमति भएपछि ऊ घर फर्केको थियो । मैले आशालु दृष्टिले कान्छो छोरोको अनुहारमा हेरे“ ।

“छोरा अब त“ मात्र एक जना बा“की छस्, जसप्रति मेरो भरोसा छ । त्यो छिमेकी जसलाई त“ पहिले ठालू भन्थिस्, त्यसले तेरो बालाई नदिने दुःख दियो ।”

“बा तपार्इंलाई एउटा गोप्य कुरा थाहा छैन सायद,” उसले भन्यो ।

“के कुरा हो बाबु †” मैले ब्याकुल हु“दै सोधे“ ।

“म जब घरबाट भागेको थिए“ नि, मेरो धेरैजस्तो समय ती छिमेकी अङ्कलको घरमा नै लुकेर बितेको थियो । उनले नै मलाई खुवाइपियाई राखेका थिए ।” उसले रहस्यको पेटारो खोल्दै भन्यो ।

“ह“, के भन्छस् त“ !” निमेषभरमा नै खङ्रङ्ग भए“ म ।

“हो बा उनी अब ठालू रहेनन्, उनी मजस्तो र्सवहाराको अभिभावक हुन् । मैले उनीस“ग एक जना अभिभावकस“ग गर्ने व्यवहार गर्नुपर्दछ, बा !” यति भन्दै ऊ मुसुक्क मुस्कुरायो । घरस“गस“गै उसले आफूलाई पनि नया“ ढा“चामा ढालिसकेको थियो ।

छोराहरू छाडा भइसकेछन् । यिनीहरूलाई आपmना बा-आमा र आपmनो घरको कुनै सरोकार रहेनछ । मलाई डा“को छाडी रुन मन लाग्यो । छोराहरूबीच पनि आ-आपmनो अस्तित्त्वलाई लिएर विवाद सुरु भयो । अचानक कसैले ढोका ढकढक्यायो । मैले सशङ्कित बन्दै ढोका खोले“ । ढोकामा एउटा मान्छे उभिएको थियो । मलाई ऊ चिनेचिनेझै“ लाग्यो तर ठ्याक्कै ठम्याउन भने सकिन“ ।

“म पल्लो घरको छिमेकीको खास मान्छे हु“ । तपाईंको घरभित्रबाट आइरहेका नानाथरी आवाज सुनेपछि तपाईंहरूको घरभित्रको झगडा मिलाउन मालिकले पठाउनुभएको हो ।” यति भन्दै ऊ ढोकाभित्र प्रवेश गर्‍यो । उसको हातमा ठूलो र आकर्ष छाता थियो । त्यो छाता छिमेकीको छत र बगै“चामा गाडिएका छाताहरूझै“ थियो । उसलाई देखेर छोराहरूको अनुहारमा आर्श्चर्यमिश्रति खुसी देखियो । तर, म भने उसको उपस्थितिमा खुसी हुन सकिरहेको थिइन“ । बाहिर पानी पररिहेको थिएन तर उसको हातमा छाता देखेर म विस्मित बनेको थिए“ ।

“यो छाता -” मैले उसको अनुहारमा हेर्दै भने ।

“हो, यो छाता हो । सुरक्षा छाता । मालिकले पठाउनुभएको ” उसले छातातर्फहर्ेर्दै भन्यो ।

“किन – कसलाई पठाएको -” मैले प्रश्न गरे“ । “तपार्इंहरूलाई दिनु भनेर पठाउनुभएको हो ।”

“उहा“को भनाइ अनुसार यो छाता जसले ओढ्छ, यस घरको हकदार पनि उही हुन्छ ।”

“कसरी -” म अचानक जोडले चिच्याए“ ।

पल्लो घरको छिमेकीको मान्छे हातमा छाता समातेर उभिएको छ र मेरा छाडा छोराहरू बाबुआमाको इज्जतमा दाग लगाउ“दै त्यो छाता ओढ्न छिमेकीको मान्छेवरपिरि चक्कर माररिहेका छन् । छिमेकीको मान्छे खितखिताउ“दै हा“सिरहेको छ ।

“…ल …ल …दौड, दौड… अ“… उप …उप …छाताभित्र पर्नैलाग्यौ“ …ल …ल …फेरि उप… यसरी कहा“ हुन्छ र …छाताभित्र नै आउनुपर्‍यो नि…।” मेरा छोराहरू छाता ओढ्न घम्साघम्सी गररिहेका छन् । छाता ओढ्न गएको एक जनालाई अर्कोले समातेर बाहिर हुत्याइरहेको छ । छाता ओढ्ने जिजीविषामा आपmनो एक छोरोले अर्को छोरोको गर्धन अ“ठ्याएर पर हुत्याइरहेको लज्जास्पद, भ्रष्ट, बीभत्स र अमानवीय दृश्य हेररिहेका हामी तिनका बाआमाहरू पुर्खादेखि जगेर्ना गर्दै आएको आपmनो घरजग्गाको सुरक्षित भविष्यप्रति चिन्तित हु“दै भक्कानो छोडी रुन थाल्छौ“ ।

छिमेकीको छाता ओढ्न तम्तयार छाडा छोराहरूको विकल्पमा नया“ सन्तानलाई जन्म दिन फेरि एकपटक हामी बूढाबूढी गर्भाधानका लागि तयार हुनुपर्ने हो कि ? सोच्न बाध्य भएका छौ ।

नेपाल साप्ताहिक
अंक ३००

Abhimanyu Nirabi – Saanghu

अभिमन्यु निरवी – साँघु
(मधुपर्क बैशाख, २०६७)

विवाहको दिन ऊ निराश देखिएकी थिई । गरगहना, रातो सारी, झिलमिल सितारा जडिएको घुम्टो ओढेर पनि ऊ खुलेकी थिइन । के के नपुगे जस्तो, कताकता के बिगि्रए जस्तो विवाहको वातावरण खल्लो खल्लो थियो उसको लागि । मनमा केवल पीडा र डरहरू मात्रै थिए । खुसीको एक चिम्टी पनि उसको अनुहारमा नदेखिएकोले आउने-जानेहरू मुखामुख गरेर हेर्थे । विवाह राजीखुसीले नभएको अड्कल काट्थे । हुन पनि त्यति लामो विवाहमा उसले एकपटक पनि बेहुलाको मुहार हेरिन । ऊ मौन रहेर एकोहोरो भएकी थिई । त्यसैले नजिकै बसेकी साथीले साउती गरेझैँ भनी, शान्ता के भो ? के गति बनाकी ? के भन्लान मान्छेले ? उसको कुरामा शान्ताले केही भनिन । बरु उल्टै पीडा भरिएको आँखाले उसलाई एकपटक हेरेर फेरि पहिलेकै मुद्रामा बसी ।

बिदाईको बेला आयो । शान्ताका आँखाहरू बिस्तारै रसाए । जीवनको बाइस वसन्तहरू बिताएको प्यारो घरको आँगन छाड्नुपर्दाको दुःख उसको रुवाइसँगै गुन्जियो । वातावरण स्तब्ध भयो । बाबाको पिठ्यूँमा बुई चढेर जग्गेमा बिदाईको अन्तिम फन्को घुमिरहँदा उसले सिँगै बालापन सम्भिmई । त्यतिबेला उसले ठानेकी थिई यो घर मेरो हो, म कैले कतै जान नपर्ला तर त्यो भएन, सोचाइहरू उल्टो भए । सदाको लागि घरलाई माइत बनाएर पराइ घरलाई आˆनो भन्न जाने दिन आयो । ऊ सम्झीसम्झी रोइ, घर, आँगन, बा, आमा………अनि दिललाई । उसको आँसु भेल बनेर गालाबाट तल बगे र भुइँमा झरे । उसले बाचा तोडेकी थिई । सँगै जिउने, सँगै मर्ने वाचा । यो बिदाईको अन्तिम घडीमा उसको पूरै शरीर काम्दै थियो । उसले दिललाई सम्झेर आँखा चिम्म गरी । दिलको प्यारो तस्बिरहरू उसको मानसपटलमा यताउता घुमिरहृयो । सँगै हिँडेका, सँगै बिताएका मीठा क्षणहरूले शान्ता रोमान्चित भई तर पलमै ऊ कल्पनाबाट यथार्थमा उत्री । रुवाइहरू फेरि विस्तारै बढ्यो । बाजाका धुनहरू ऊसँगै रुँदै थियो । त्यो क्षण विरक्त लाग्दो, दुःखदायी र पीडादायी बनेको थियो । अन्तिम बिदाईमा उसको साथीले घुम्टो खोलेर बिस्तारै भनी राम्ररी जा, नरोइकन जा, …., रुँदारुँदै शान्ताले भावुक भएर भनी, मैले जीवनको एउटा युद्ध हारेँ । त्यसैले बन्धक बनेर जाँदैछु । उसको कुराले साथीको मनमा चस्स छोयो । ऊ रुन पनि सकिन र हाँस्न पनि ।

विवाहको पहिलो रात उसले रोएर बिताइ । बाआमाको करले उसले एउटा अपरिचितसँग विवाह गरेकी थिई । उसले न त बाआमासँग झगडा नै गर्न सकी, न त कुनै स्पष्ट निर्णय नै । बाहिर पढिरहेकी उसलाई एक्कासि घरमा बोलाएर केही दिनको कुराकानीमै उसको विवाह भएको थियो । न त उसले दिललाई भन्न भ्याई न त धेरै साथीहरूलाई । उसले आफूले आफैँलाई धोकेबाज ठानी । हुन त ऊसले घरमा दिलको बारे कुरा गरेकी थिई तर परिवारको अगाडि ऊ टिक्न सकिन । जातीयताको पर्खालले उसको सारा सपनाहरू तुहायो । उसले तर्कबितर्क गर्न सकिन । फलस्वरूप जिन्दगीले उसलाई यो नमिठो घाउ दियो जुन अझै आलै थियो । तथापि उसले कसैलाई दोष दिइन । उसले जिन्दग्ाीको त्यो निर्णयलाई स्वीकारेर सोची “जिन्दगी एउटा सम्झौता हो, सम्झौता गरेरै बाँच्छु । ”

Continue reading “Abhimanyu Nirabi – Saanghu”

Ramesh Ranjan – Fulba Haran

रमेश रञ्जन – फुलबा-हरण
(Source: Himalkhabar)

सिङ्गो गाउँ अत्तर छर्किएझैँ मग्मगाइरहेको थियो। साँझ्पख रातरानी फूलको सुगन्ध नै त्यस्तै। सबै आफ्नै पाराले सुवास लिने प्रयत्न गरिरहेका थिए।

चार बजेदेखि स्टेज बनाइँदै थियो। लाउडस्पिकरमा थरी-थरीका फिल्मी गानाका साथै भोजपुरी र मैथिली गीत घन्किरहेको थियो। अहिलेको रमझ्म भन्दा भरे रातिको कल्पनामा मस्त थिए मानिसहरू।

नाच पनि चानचुने कहाँ हो र, नामी कम्पनीको थियो। दुई-तीन रात कमाल देखाउँदा गाउँलाई त्यसले एक किसिमले बर्बादै बनाउँथ्यो। वरपरको सारा गाउँका मानिस थुप्रिन्थे। रातभरिको नाच अनि जथाभावी दिसा-पिसाब। भोलिपल्ट गन्हाएर खपिनसक्नु हुन्थ्यो।
फेरि यो नाच त्यत्तिकै कहाँ आएको हो र! टन्न पैसा लिएको थियो। त्यसमाथि नाच ल्याउने कि भिडियो देखाउने भन्दै सिङ्गो गाउँ दुई पार्टी भएर लाठी-भालासमेत निस्केका थिए। धन्न, कुरा बेलैमा सल्टियो।

धेरै लामो तिर्खा मेटिएको थियो गाउँका मानिसको। छेउछाउका गाउँमा कतिपल्ट आयो, तर त्यहाँ अहिलेसम्म आएको थिएन। सबैको एउटै छटपटी थियो― एकपल्ट यस गाउँमा पनि आ’स् नाच। बरू चन्दा जति पनि दिन तयार। त्यसैले आधा पेट खाएर भए पनि तीन रातको लागि गाउँका मानिसले ल्याएका थिए नाच।

पहिले बाँसका खाँबा गाडिए। त्यसपछि खाटहरू मिलाएर राखियो। रङ्गी-चङ्गी तुलका साथै पर्दाहरू झ्ुण्ड्याउन थालियो। आवश्यक व्यवस्था गर्न थुप्रै मानिस पहिल्यैदेखि जुटिसकेका थिए। समयको चालसँगै दर्शकदीर्घामा उत्तेजना र उत्सुकता बढ्दै थियो।

नाच कम्पनीका केही उस्ताज मञ्चको तयारीमा जुटेका थिए। बाँकी कलाकार मेकअप गर्न थालिसकेका थिए। तर मानिसले भने दिउँसैदेखि कलाकारहरूलाई दिक्क पारिसकेका थिए। उस्ताजले त एक-दुईपल्ट रिसाएर मानिसको भीडतिर झ्म्टेका पनि थिए। तर रमितेहरूलाई यी कुरासँग के मतलब? कसैलाई रूदल, कसैलाई सोनमा, कसैलाई देवा त कसैलाई अनार― आफ्ना प्रिय पात्रहरू हेर्नु छ। धेरैजसोका आँखाले चाहिँ फुलबाको भूमिका खेल्ने रामसिनेहीलाई खोजिरहेका थिए। उत्सुक आँखाहरू जति भौँतारिए पनि रामसिनेही फेला पर्न सकेको थिएन। थरीथरीका हल्ला चल्न थालिहाल्यो।

“मैनेजरको अनुहार किन अँध्यारो छ, बुझ्िस्?” अहँ को सङ्केतमा टाउको हल्लनुभन्दा पहिल्यै उसले आफैँले भन्यो, “रामसिनेही आएन, त्यसैले।” ५-६ जनाको अर्को समूहमा एउटा लाल-बुझ्क्कडले भन्यो, “ए”, कहाँ आउँछ र रामसिनेही! त्यल्लाई म्यादी ज्वरो आएको छ, एक महिनादेखि ‘च्छ्यानमै छ। क्यै खान-प्युन पाएको छैन, सुकेर हड्डी भएको छ।”

अर्को ठाउँमा अर्कै कुरा, “’हो त्यसै आउँछ! धन्न रामसिनेही भएर यो नाच कम्पनी चलेको छ। तर, यो मैनेजरले चाहिँ पैसा पनि राम्ररी दिँदैन रे!”

“मात्तिएको पनि कम छैन भन्या। पहिले यो मैनेजर अरूको खेतमा हलो जोत्थ्यो, अहिले आफैँले एकहल गोरू र एउटा थारो भैँसी पालेको छ। पक्की घर। अझ् त्यतिले नभएर जनकपुरमा घडेरी पनि किनेको छ अरे। यी सब कहाँबाट आए? त्यही रामसिनेहीलाई पाएर त हो नि! तर उसले के पायो? त्यही भत्केको फुसघर। एउटा बाख्रा। दुई-चारवटा सिलबरका भाँडाकुँडा। खेतीपातीको नामै छैन। लुटी ल्यायो कुटी खायो, त्यत्ति त हो नि!”

“अरे, यी वाहियात कुरासँग तिमीहरूलाई के मतलब? बस्, एउटा मात्र कुरामा अडिरहे भइहाल्यो नि, राति जसरी भए पनि नाच गराउनु छ― फुलबा-हरण। यो खेल त आखिर रामसिनेही नभए कहाँ हुन्छ र? अरू कसैबाट गरायो भने आधा पैसा काटेर दिने, सकिएन कुरो!”

“पैसा काट तिमीहरू। हामी त बाँस-साँस उखेलेर बजाइदिन्छौँ मजासँग, बस्। भाग्ने बाटो पाउँदैन एउटाले पनि। बाजा-साजा पनि खोसेर राख्ने बुझयौ केटा हो!”

“अँ, गर्ने भयौ खूबै पराक्रम। यति भएपछि त जय-जय भइहाल्छ नि गाउँको! अरे नाच ल्याएका छौ भने हेर। राम्रो-नराम्रो त्यो त पछिको कुरा पो हो त! वाहियात जथाभावी बोल्छन् भन्या।”

कुरो बढ्दै गएको थियो। जुनसुकै बेला महाभारत मच्चिन सक्थ्यो। गाउँको यस स्वभावसँग परिचितहरूले स्थिति काबुमा पार्ने प्रयत्न गरेका थिए। तातो तावामा पानी छर्किएका थिए। सिङ न पुच्छरका कुरामा पूरै गाउँ नै तात्तिन्छ भन्या।

… आखिर रामसिनेही आएन। र, राति सूत्रधारले सोढरीको लडाइँ खेल हुने घोषणा गर्नासाथ हुटिङ र होहल्ला हुन थालिहाल्यो। मानिसहरू फुलबा-हरण हुनुपर्छ भनेर कराउन थाले। विचरा मैनेजरको दिमागले कामै गर्न छोड्यो।

पहिले त सबै ठीक-ठाक नै थियो। अन्तिम समयमा त्यसकी स्वास्नीको जिद्दी बज्रबाँध नै भयो। स्पष्ट भन्दिई अरे― तिमीले यहाँबाट पाइला मात्र चाल्यौ कि म झ्ुण्डिएँ। आखिर के गर्न सक्थ्यो र उसले पनि! आँखामा आँसु टल्पलाउँदै साथीहरूलाई पठाइदियो र भन्यो, “अब नाच गर्दिनँ।”

मैनेजरको सधैँ गर्वोन्नत शिर यतिखेर परेवाको टाउको भएको थियो। ऊ मञ्चमा आयो र भन्यो, “गल्ती हाम्रै हो, रामसिनेही आउन सकेन। कबुलको रकमभन्दा डेढी फर्काइदिन्छौँ र भोलि बिहानै फर्कन्छौँ।”

आखिर मानिस भनेका मानिस न हुन्। उनीहरूलाई न आगो हुन बेर, न पानी। बिचरा मैनेजरको कुरामा एकैछिनमा सबै पग्लिहाले।

यतिञ्जेल स्टेज तयार भइसकेको थियो। बाजा-गाजा बजाउनेहरूले आ-आफ्नो ठाउँ ‘गटिसकेका थिए। नगडाको टङ्की आगोमा सेकाउन थालिसकिएको थियो। हारमोनियमका आधारमा अन्य बाजाहरूमा सुर बाँध्ने काम शुरु भइसकेको थियो। उता कोही गुन्द्री, कोही बोरा र कोही परालको मुठो लिएर आ-आफ्नो बस्ने ठाउँ मिलाउने जोरजाममा लागिसकेका थिए। अगाडि बस्न तँछाड-मछाड भइरहेको थियो।

हारमोनियम मास्टरले सुर मिलाउन थालेको आवाज लाउडस्पिकरबाट निस्कनासाथ नाच हेर्न बसेकाहरूको जोश र उत्सुकता चरममा पुग्यो। त्यति नै खेर अरू सबै आवाजलाई छोप्दै एउटा तेज आवाज छरियो वायुमण्डलमा, “ऊ… रामसिनेही आइपुग्यो।” यति सुन्नासाथ मानिसको भीड अनियन्त्रित हुन थाल्यो। केटाकेटीहरू अत्तालिएर रुन-कराउन थाले। सबै चाहन्थे― मिलिक्क मात्र भए पनि रामसिनेहीलाई अहिल्यै हेरिछाडौँ।

तीन रातको लागि नाच आएको थियो। पहिलो रात नै दर्शकहरूलाई हुनुसम्म मनोरञ्जन भयो। घर-घरमा एउटै चर्चा― रामसिनेहीले त कमालै गर्‍यो। ‘हो कम्मर कस्तरी भाँच्न सकेको होला! … अनि स्वर पनि कस्तो खिरिलोे, बाँसुरी जस्तै। जतिखेर तरबार नचाउन थाल्छ त्यतिखेर त यस्तो लाग्छ, मानौँ साँच्चै दुर्गा नै उसको रूपमा प्रकट भइदिएकी होउन्।

यी प्रतिक्रियाहरूमा लालमोहर लगाउँदै एकजना बुज्रुकले भने, “त्यस जातमा एउटा पनि गोरो छालाको मानिस देखेका छौ? धेरैजसो हाँडीकै पिँधजस्ता हुन्छन्। तर यो कस्तो कैलो छ, विचार गर न। लाम्केशी महारानीझ्ैँ कम्मरसम्म पुगेको रेशमी कपाल। ‘ठ त्यस्तै रातो, जतिखेर पनि लिपिस्टिक लगाएर बसेको जस्तो। साला त्यस्तो दरिद्र घरमा कहाँबाट यस्तो रूप पायो होला कुन्नि! अरू कसैको हुन सक्छ नि, के ठेगान!”

रूप र गुणले परिपूर्ण रामसिनेहीका लागि एक किसिमले पागलै हुन्थे दर्शक। अचम्म त के थियो भने जतिखेर पनि ऊ मुस्कुराई नै रहेको हुन्थ्यो। आज त्यही मान्छे किन यतिविधि गम्भीर भएको होला? सबैजना चकित छन्। न हाँसो न ठट्टा। उसको स्वभावभन्दा सर्वथा भिन्न थियो आजको यो रूप।

स्वास्नीको क्रूद्ध रूप र असन्तोषको जालोमा यस्तरी जेलिएको थियो सिनेही, जसले उसमा वास्तवमै एक प्रकारको नयाँ आवरण चढाइदिएको थियो। बिहेका ५-६ वर्षसम्म पनि छोराछोरी नहुनु नै उसका लागि सबैभन्दा भारी भएको थियो। स्वास्नीको फत्फत् घरमा मात्र सीमित थिएन। घर पस्नासाथ सुक्खा रोटी त के, माड-भात पनि राम्रोसँग खान पाउँथेन। जानासाथ गालीको फिलिङ्गो उड्न थाल्दा जीउभरि डामिदिए जस्तो लाग्थ्यो। आखिर के गरोस् विचरो? छट्पटाउँथ्यो, मुर्मुरिन्थ्यो अनि चुपचाप सहेर बस्थ्यो।

“चामल छैन, पीठो पनि छैन। अब खाने के सराद्धेको भोज! अरू जस्तो पञ्जाब-सञ्जाव गएको भए पो म पनि तेह्रथरी पकवान पकाएर पस्किदिन्थेँ!” सिनेही चूप। “तिमी गाउँ-गाउँको तरकारी चाख्दै हिँड अनि मचाहिँ तिम्रा बाजेको भकारीबाट झ्िकेर मसिनो चामलको भात र रहरको दाल खूब स्वाद लिई-लिई खाउँला!”

“हैन, तिमी मेरो मर्द कि मै तिम्रो मर्द?” यो प्रश्नले अलि बढ्तै छोयो। सिनेहीलाई लाग्यो, यसले उसको मुटुलाई भित्रैसम्म छेडिदियो। “अलिकति पनि लाज-शरम भए पो! अहिले सबै कुरा घुटुघुटु निल्यो अनि भरे फेरि तिनै नचनियाहरूसँग हिँड्यो मौगा।” यसपटक उसले अलि बढ्ता आक्रोशमा दाँत किटेर भनेकी थिई।

थुप्रै शुभचिन्तकहरूले भने, “त्यस हराशंखिनीलाई छाडिदिए भइहाल्यो नि! स्वास्नीमान्छेको कमी छ र दुनियाँमा! त्यसमाथि अझ् तेरो रूपै यस्तो छ, चाकामा माहुरीहरूले फन्को मारेझ्ैँ ‘इरिन्छन् आइमाईहरू।” तर रामसिनेही यसका लागि पटक्कै तयार हुन्थेन। उदाहरण दिन्थ्यो― रुदललाई जस्तोसुकै आपत-विपद पर्दा पनि उसले फुलबालाई छाड्यो? फुलबाकै लागि त रुदलले रगतको खोलो बगायो!

एकान्तमा बसिरहेको रामसिनेहीको काँधमा हात राख्यो उसको नचनिया साथीले। निकैबेरसम्म एक-अर्कालाई हेरिरहे दुवै। आफ्नो हातमा सिनेहीको हात राखेर बेस्सरी थिचिदियो साथीले। कुन्नि यो कस्तो औषधि थियो! रामसिनेहीलाई उसको घाउमा कसैले मलम लगाइदिएझ्ैँ भयो। पीडा घट्यो। र, ऊ हौसिँदै उठ्यो।

आजको पूरा खेल रामसिनेहीमाथि नै थियो। फुलबा हरण उसै पनि दुई दिनको खेल हो। एक रातको भइसक्यो र आज त्यसभन्दा अगाडिको कथा हुन्छ। मर्द भएर स्वास्नीमान्छेको भूमिका खेल्नु दालभातको गाँस कहाँ हो र! त्यसमाथि पनि उसको हिँडाइ, हातको चाल, आँखा घुमाइ, वाह! काटीकुटी आइमाईकै जस्तो। त्यसैले दर्शक बहुलाहाझ्ैँ लागेका हुन्छन् उसको पछाडि।

नगडामा चोट परेर कर्नट (क्लेरनेट) फुकिनासाथ ‘इलाएर बसेको रामसिनेहीको जीउमा नाग सर्प जस्तै फूर्तिको सञ्चार भयो। फुलबालाई डोलाबाट तान्न रुदल तयार थियो। त्यो कलाकार पनि बेजोडै थियो― पाँच हातको मर्द। बोल्दा बादल गर्जे जस्तो, शरीर अखडाको पहलमानको जस्तो। उसले पाखुरा समाउनासाथ रामसिनेहीलाई लाग्यो, फलामे सिक्रीले उसलाई कसैले जकडिदिएको होस्। उसलाई त के, डोलाबाट अपहरित हुने स्वाङ पार्नु त थियो नि! रुदलले उसलाई सजिलै उचालेर काँधमा राख्यो। र, मञ्चको पछाडि पछारिदियो। ऊसँग भइरहेको सम्पूर्ण पुरुषोचित व्यवहारलाई रामसिनेही एउटी स्त्रीले झ्ैँ गरी सहज रूपमा लिइरहेको थियो।

पछाडि गाउँबाट आएको उसको भतिजो बसिरहेको थियो। के हो खबर लिएर आएको थियो, कसैलाई भनेको थिएन। काकालाई नै भन्छु भन्दैथियो। भेटेपछि अलि एकान्तमा लिएर गयो।

एकैछिनपछि मानिसले देखे― रामसिनेही आफ्नो साडी च्यातिरहेको, ब्लाउज लुछिरहेको, नाक-कानमा झ्ुण्डेका गहनाहरू थुत्दै फालिरहेको, कपाल जिङरिङ्ग पारेर धरतीमा टाउको पछार्न थालेको थियो, कुनै पागलले झै ।

कुरो के भएछ भने उसकी स्वास्नी अरबबाट कमाएर आएको एउटा केटोसँग भागिछे। बहुलाहाझै चिच्याउँदै गरेको रामसिनेहीको बाँसुरीझ्ैँ मसिनो आवाज लाउडस्पिकरको आवाजलाई छेड्दै दर्शकसम्म पुगिरहेको थियो। दर्शकहरू छक्क परेका थिए। मञ्चमा सूत्रधार आएर फुलबा-हरण समाप्त भएको घोषणा गर्‍यो। मतिशून्यझ्ैँ भइसकेको रामसिनेही चिच्याउन थाल्यो, “अँ, भयो फुलबा-हरण… फुलबा-हरण भइसक्यो…।” आवाज मन्द हुँदै गयो र अन्त्यमा बन्द भयो।

मैथिलीबाट अनुवादः धीरेन्द्र प्रेमर्षि