Diyesh Ratna Shakya – Rahar Chakra

दियेश रत्न शाक्य – रहर चक्र

हो रहरहरूको
जन्मने एकीन साइत हुँदैन
बाँच्ने एकीन आयु हुँदैन

मनको
घाम (पानीमा
उकाली( ओरालीमा
दुर्भेद्य कुना( काप्चामा
सजिलै उम्रन सक्छ रहरहरू
जसरी पनि जन्मन सक्छ रहरहरू
उसको आगमन
यति चुपचाप हुन्छ
न देखिन्छ कुनै हर्षबढाईं
उसको प्रस्थान
यति शान्त हुन्छ
न देखिन्छ कुनै अश्रु (बिदाई

मात्र हामीले
बुझ्न सक्नु पर्छ
रहरहरू
मनका लागि
जाँगर समाउन आउँछ्न्
बैशाखी टेकाउन आउँछन्
आरोहण चढाउन आउँछन्
क्षणभंगुरता बुझाउन आँउछन्
मात्र हामीले
स्वभाविक मान्न सक्नु पर्छ
रहरहरूको निरन्तर मृत्यु
यसलाई अनावश्यक बचाउने क्रममा
कुनै रामायण वा कुनै महाभारत
फेरि पनि जन्मन सक्छ
इतिहास बनिसकेका
बिश्वका त्रासद युद्धहरू
समयलाई पछाडि धकेल्दै
फेरि पनि ब्युँतन सक्छ

माहुरीले झैं
रहरहरुले पनि
खुशीसंग समागम गर्दा गर्दै
आफ्नो लीला त्याग्न सक्छ
बकुला झैं खोला किनारमा
उभिएको रहर
कुनै पनि बेला
पानीमा डुब्न सक्छ
चमकदार
रंगिन रंगमा हुर्किएको रहर
कुनै पनि बेला पुतली झैं
आगोमा डढ्न सक्छ
र यही नै ध्रुब सत्य हो
हामीले बुझ्न सकेनौं भने
देवदूत बनेर पसेको रहर
यमदूत बनेर फर्कन सक्छ

हो रहरहरूको
जन्मने एकीन साइत हुँदैन
बाँच्ने एकीन आयु हुँदैन

Jyoti Jungle – Afnai Ashirbad Malai

आफ्नै आशिर्वाद मलाई

जब आकाशलाई हेर्छु
बादलको आकार
बन्दुकजस्तै देख्छु र निहुरिन्छु ।

कालो देख्छु
अनायास ढुंगाको रङ,
लाग्छ,
अब क्षणभरमा त्यहा“बाट पनि
आगो हुर्कनेछ
र चिम्लन्छु आ“खा ।

मनभरि जम्छ अमीलो सागर
न डुब्न सक्छु
न भाग्न सक्छु किनारैकिनार ।

प्रश्वासको बाटो बन्द हुन्छ,
किनाराका लाशहरु
रिसाएका छन्,
पिउनेहरु काकाकुल छन्
जिउनेहरु शोकाकुल छन्
मेरो चेत बोक्न सक्दिन“ म,
युद्धमय मनको विभिषिकाभित्र
सन्तुलन कुल्चिएको छु
आफ्नै पाइतालाले ।

हा“स्नेहरु पनि छन् हा“सिरहेका,
भाग्नेहरु छन् भागिरहेका
नदी, चरा, बाटो जङ्गल
सा“झ विहान रातलाई हेर्छु
म जस्तैसबै निरीह छन्
र हात जोड्छु,

हे भगवान् !
मैले चढाएको भरोसा मलाई फर्काइदेऊ
भोलि घाम झुल्किएको देखें भने
मेरो आयुलाई
म आफैं आशीर्वाद दिनेछु ।

Rita Khatri – Kamana

रीता खत्री – कामना

अनुहारमा
मुस्कान हराएपछि
के अर्थ रहन्छ र सौन्दर्यको
धेरै टेके
तिम्रा कोमल पाइतालाहरूले
का“डाको सडक
अब हामी साटौं हाम्रो यात्रा
तिमी फूलहरूमा हिंड्नू
म काँडाहरूमा हिंडूंला

नलागोस्
तिम्रो जीवनको सुन्दर जूनमा
कुनै ग्रहण
पीरमा नदुखुन्
तिम्रा कमजोर मुटु
आ“खामा आ“सु होइन
ओठमा मुस्कान रोप्नु तिमी
तिमी खुसीको डुङ्गा चढेर पुग्नु
जीवनको पारि किनारा
म तरु“ला दुःखको लामो समुद्र
तिमी नगाउनू
जीवनको कुनै उदास गीत
नसुन्नु कुनै शोक सङ्गीत
पीरको बा“सुरी म बजाउ“ला ।

मेरा लागि टाढा छ धेरै टाढा
पूम्लको सहर
घामको सहरजूनको सहर
त्यही सहरमा हराउनु तिमी

का“डाको सहरमा मौन उभिएर
हेरिरह“ुला
तिम्रो मोनालिसा अनुहार ।