Tag: Nepali Poetry

बिजु सुवेदी “विजय” – फूल तिमी बिद्रोह गर

हे फूल ! तिमी सृष्टिको अत्यन्तै सुन्दर सृजना ।
तिमी बगैंचाको शोभा ।
पृथ्वीको देदिप्यमान ।
तर तिमीलाई चुँडेर देवताको पाउमा गर्छ सेवा ।
के यो सेवा हो ?
देवताको सुन्दर रचना तिमी
तिमीलाई लुछेर शीरमा किन राख्दछ ?
सृष्टिको शोभामा किन यत्ति बवण्डर ?
हे ! हिँस्रक समाज ।
यो वलिभन्दा भयो ठूलो घात ।
तिमलिाई लुक्ष्दा रुन्छ मेरो मन ।
तिमीलाई लुक्ष्दा सुरम्य प्रकृति हुन्छ रोदन ।
के यस्तो थाहा छ भक्तहरुलाई ?
तिमीहरु भक्त होइनौ ।
तिमीहरु अभक्तको उँचाइमा चढ्दै छौ ।
सुन्दर सृष्टिलाई अझ सून्दर बनाऊ ।
अनि पो खुशि हुन्छन् भगवान ।
अनि पो प्रकृति–देव हुँदैन छटपट ।
फूल लुक्षिँदा म सधैँ रुने गर्दछु ।
त्यस्तै हालत छ बम्बै बेश्यालयमा नारी पूmलको ।
कहिलेदेखि !
हे कहिलेदेखि ! पूmल लुक्ष्ने चलन ल्यायो ?
त्यसको प्रसाद मलाई चाहिँदैन ।
भो मलाई प्रसाद चाहिँदैन ।
पूmललाई लुक्षेर मेरो टाउकामा राखिदिन्छ ।
त्यो अस्विकार गर्दा म नास्तिक रे !
म पागल रे !
म त्यो टुक्रा पूmललाई फेरि जोड्न खोज्छु ।
फेरि त्यो फूल लुक्षेको घाउमा मलम लगाउन खोज्छु ।
फेरि असमर्थ हुन्छु ।
एकपल्ट गुमेको अस्मिता फेरि फर्कँदैन ।
फूललाई लागेको घाउ वर्षौ भइसक्यो ।
खै कसले बुझेको ?
जतिबेलादेखि भौतीकरुपमा देवता पूज्ने चलन ल्याए ,
आध्यात्मिकताको भयो अन्त्य ।
आत्मिकताको पनि भयो अन्त्य ।
पूज्ने भए मनले पूज भगवानलाई ।
प्रकृतिदेवलाई अझै सुन्दर बनाऊ ।
तिमी पनि फूल झैं सुन्दर बत्रेछौ ।
त्यत्तिबेला पनि पूmलले भत्रेछ ,
तिमीलाई कसैले नलुछोस् ।
तिमीलाई कसैले वलि नदेअ‍ेस्
यत्ति उदार छ पूmल ।
पूmलले भनिरहेको छ ।
पूmलले भनिरहनेछ ।
मैले त भोगेँ भोगेँ
अरु कसैले भोग्न नपरोस् ।
यत्ति सुगन्ध छ पूmलमा ।
मैले त राम्रो दिन खोजेँ ।
मैले त सुगन्ध छर्न खोजेँ ।
फेरि मैमाथि भयो घात ।
यो संसारमा राम्रो काम गर्न नहुने रैछ ।
काँडा भएर बाँच्नु पर्ने रैछ ।
मैसँगैको काँडालाई कसैले उखेलेर फ्याँक्दैनन् ।
तर मलाई कसैले निचोर्दछन् ।
कसैले सियोले घाउ पारेर उन्दछन् ।
मलाई मेरो ठाउँमा सुगन्ध पोख्न दिँदैनन् ।
पूmलले फुल्नै नहुने ?
राम्रो काम गर्नै नहुने ?
फुल्न थाल्यो कि लुक्षेर लगिहाल्छन् ।
यहाँ सब माली रोएका छन् ।
वनमाली रोएका छन् ।
घरमाली रोएका छ्न् ।
सब माली रोएका छन् ।
आँसू बरबरी झरिरहेका छन् ।
फूलका प्रसाद दिइरहेका छन् ।
झन् रुवाइरहेका छन् ।
भगवान रोइरहेका छन् ।
प्रकृति रोइरहेकि छिन् ।
त्यसैले मैले भत्रै पर्दछ ।
हे पूmल ! तिमी कति सहन्छौ पीडा !
तिमी अबला पूmल नबन ।
तिमीले सहेको जुगौं भइसक्यो ।
तिमीले अन्याय सहनुको पाप गरिरहेकिछ्यौ ।
त्यसैले तिमीले धर्म गर ।
तिमीले अब बिद्रोह गर ।
तिमीले अब राँको बन ।
तिमीले अब राँको बन ।

कुलेश्वर आवास क्षेत्र , काठमाण्डौं