Krishna Giri – Man Ka Byatha

कृष्ण गिरी – मनका व्यथा

मनका व्यथा मन मै राखी बस्नु पर्ने पीडा कस्तो
जिन्दगी यो मानिसको काठमाण्डौमा धेरै सस्तो ।

दुख्नेहरु रोइरहेका हास्नेहरु रमिते छन्
सुम्सुम्याउनु कता कता छर्किदिन्छन् नुन चुक झन ॥
संवेदना विलिन भयो मान्छे भयो पशु जस्तो
जिन्दगी यो मानिसको काठमाण्डौमा धेरै सस्तो ॥

दया छैन माया छैन मन लाग्यो हरण गर
लाज छैन शरम छैन राम्रो लाग्यो वरण गर ॥
मेसिनको रोबोटझै मान्छे भयो किन यस्तो
जिन्दगी यो मानिसको काठमाण्डौमा धेरै सस्तो ॥

मनका व्यथा मन मै राखी बस्नु पर्ने पीडा कस्तो
जिन्दगी यो मानिसको काठमाण्डौमा धेरै सस्तो ।

Madan Sitaula – Jasle Sablai Khushi Dinchha

मदन सिटौला – जस्ले सबलाई खुशी दिन्छ उहि बढी रुन्छ

किन होला यो दुनियाँमा यस्तो मात्रै हुन्छ
जस्ले सबलाई खुशी दिन्छ उहि बढी रुन्छ
हिड्दा हिड्दै बाटो बिचमा साथ जस्ले छोड्छ
जिन्दगीको पहिलो माया उहि किन Continue reading “Madan Sitaula – Jasle Sablai Khushi Dinchha”

Sudhir Chhetri – Naya Barsha

सुधीर छेत्री – नयाँ वर्ष

यदि तिम्रा तिलस्मी कोखिलाहरूमा विकासका प्वाँखहरू उम्रेका भए
धुलो हटाउँदै, तुवाँलो चिर्दै, खेतहरू उफ्रँदै
माटोले लिपेको गाउँमा नाङ्गै उफ्रिरहेको भोको बालकलाई छाम्न जानू।
उसका सुकेका आन्द्राभित्र शीत भएर पस्नू।
केही साउअक्षरहरू कानमा गुनगुनाएर आउनू।
फुटेका कुर्कुच्चाहरूलाई सपनाका पुतलीहरू उड्नसक्ने रङ्गीन क्षितिजहरू दिएर आउनू।
पसिनाका भजन गाइरहेका पाँसुलाहरूभित्र
आजीवन लहराइरहने धानका बालाहरूको बैँश भरेर आउनू।
फुटाएर आउनू खडेरीका रित्ता घैँटाहरू।

नयाँ वर्ष
यदि तिम्रो सुरिलो गीतमा अस्मिता र परिचयको धुन गुन्जिरहेको भए
भञ्ज्याङहरू उक्लँदै, भिरालीहरू तर्दै
कुइरोले छोपेको जङ्गलमा बोधीवृक्ष खोज्न जानू।
कलिलो राजकुमारका अर्द्धमुदित आँखाहरूबाट फलामको दृढता मागेर ल्याउनू।
पस्नू प्रत्येक पाइतालामा गन्तव्यको मांशपेशी बनेर।
फुलिदिनू आस्थाको बैशाख।
फिँजाइदिनू उपलब्धिका बिस्कुनहरू।

(Sent to Sanjaal Corps via Email)

Sushil Ghimire Trailokya – Mukti

सुशिल घिमिरे ‘त्रैलोक्य’ – मुक्ति
(Source: मधुपर्क जेठ, २०६९)

सन्त्रास रात अनि अनिदो निद्राझैं जीवन
वेदनाका स्वरहरू, कृत्रिम फलझैं
जेलिएको, अल्भिmएको वा अल्झाइएको कृत्रिमझैं जिन्दगी
तर प्राकृतिक Continue reading “Sushil Ghimire Trailokya – Mukti”

B S Chhetri – Urath Lagdo Samaya

बिष्णु सिलवाल छेत्री – उराठ लाग्दो समय

उराठ लाग्दो समय एक्लो उदाशी जीवन
फुल नफुल्दै कोपिलामै ओइलाई झर्यो यौबन
मेरो संसार मात्र तिमि ,तिमि नै मेरो सहारा
हामी बीच नदि एउटई तर किन दुई किनारा

अनायासै तिमि आयौ,नौलो आसा पलायो
उजाड यो जिन्दगीमा मधुमास छएदेयो
हिमनदी झैँ चोखो माया देएको थिए तिमीलाई
सारा खुसि लुटाईदीय रित्त्याएर आफैलाई

कति सपना सजाएथे कस्तो कल्पना गरेथे
जिन्दगीको सहयात्री तिमीलाई नै रोजेथे
कतै तिमीलाई चोट लाग्दा पिडा मलाई हुन्थियो
आखा तिम्रो रसाउदा मन मेरो रुन्थियो

तिम्रै निम्ति बगे कति आँसुक ति भेलहरु
तिम्रै यादमा बिते कति अनिदा ति रातहरु
तिमि आउने आस बोकी दोबाटोमा कति कुरे
निरासाले छाती पोल्दा आफै भित्र कति जले

कठोर तिम्रो हृदेमा मेरो नाम कहाँ थियो
मेरो माया तिम्रो लागि मात्र एउटा खेल थियो
खै कसरि बिर्सु भन मर्म भेधी ति चोटहरु
भो अब न बढाउ अपराधी ति हातहरु

कुनै दिन अंगालोमा छाद हाले रोयेथिऔ
सात जन्म साथ दिने कसम पनि खायेथौ
मनको राजा हजुर भन्थेउ तर आज पराए भए
भिडहरुको माझ पनि आज किन एक्लो भए

गोधुलीको झिसमिसेमा संगै हामी दुल्थेउ
एक अर्काको साथ पाउदा दुनिया सारा भुल्थेउ
आज किन दिल खोलेर रुना मन लाग्यो
त्यो मिठो अतितमा भुल्न मन लाग्यो

तिम्रो मेरो अमर प्रेम खै आज कता गयो
मनको एक कुनामा अब्सेस मात्र बाकी रह्यो
तिम्रो तस्बिर मेरो लागि कहिले नभुल्ने नासो भयो
आज किन निश्चल प्रेम आफ्नै निम्ति पसो भो

आखिर रहेछ यो जीवन मात्र एउटा संयोग
पल भर को मिलन अनि फेरी वियोग
तिमि कहाँ मा कहाँ जोडिन्छ नया नाता यहाँ
समय बीच मौलाएर एकदिन छुटछ साथ यहाँ

Komal Shrestha Malla – Mareko Swabhiman

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – मरेको स्वाभिमान ?

स्वाभिमान र राष्ट्रिय एकता
भौगोलिक अखण्डता र स्वाधिनता
सकिन्छ सकिन्न अक्षुष्ण राख्न ?
म क्रान्तिकारि रुपान्तरणलाई
पढन,सुन्न र मनन गर्न
शसश्त्र रगत आन्दोलनलाई बुझ्न
बुदै बूदे समझौताहरुमा भिज्न
गरुङ्गो मन खोल्ने अनुरोधमा
न्यायकी देबी को तूलोमा
राष्ट्रिय र अराष्ट्रिय तत्वको
निर्क्योल खोज्न
िदनका िदन
फेरि पनी पर्दैछु मसानमा
मसानमा मात्र हैन
फेिर पनी जल्दैछु चितामा रु
होला र यहा
समुन्नत बर्ग बिहीन समाज ???
अनी
मिल्ला र गणतन्त्रात्मक राज ???
यस्तो रक्तपिपासु बाघ दौड
र सिनोमा !
र र र
हिजो थियो थिएन
जाच्न कसिमा !!!

बहुजातीय
बहुभाषिक
बहुसास्कृतिक
बहुधार्मिक
स्वाधिन फिराद कहा गरु ?
प्रतिउत्तर सून्य सून्य नहोस भनेर
उफ !
तर लगाम खिचीएको
हक
अधिकारका
समानताका घोडाहरु
मात्र मृृत कर्तब्यको मकुण्डो
र नाटकी िसंह गर्जनमा
संघर्ष ? क्रान्ती ?
बलिदान आसु पानीमा ..!
अहो
मन्चन तहस नहसको
धार्मिक सास्कृतीक
बर्गीय जातीय क्षेत्रीय
लैङ्गीग एकता भत्काउने ?

समुन्नत
बर्गबिहिन
समतामुलक
अग्रगामी समाजको नाऊमा
सुख समृद्दि आरोग्यतामा
बाचुला र
धरापमा बुद्द खोजेर …!!

Bhimnidhi Tiwari – Natyashala

भीमनिधि तिवारी – नाट्यशाला

संसार नाट्यशाला हो; प्रकाश सूर्य, चन्द्र हुन्
जीवनधारीहरू सारा कर्मचारी समान हुन्

छ जो प्रकृतिको पर्दा त्यसैको आडमा डटी
यहाँ भेष लिई नाना आउँछन् नट औ नटी

अभिनीत यहीँ हुन्-विपत्तिया महीपति
अंक प्रलयको बेला, महाप्रलयमा ‘इति’

सुत्रधार भई, काल काम गर्छ निरन्तर
गुण दोष दुवै हेर्ने आलोचक छ ईश्वर !

Sagar Saund – Sapana Ko Kheti

सागर साउँद – सपनाको खेती

ह्राम्रा लाजनेताहरु
हाम्रा झोलीभरि सपना हालीदिन
चाहना इच्छा र आकांक्षा
भरिदिन माहिर छन्
इच्छा रोप्छन्
चाहना हुर्काउदै
आकांक्षाका गला रेट्छन् ।

ओइलाएका फुलहरु
निदाएका चाहनाहरु
मरेका सपनाहरु
फेरि ब्यूताउदै
सपनाको खेती गर्छन् ।

सात सत्रका सपनाहरु
छत्तीस छयालीसका चाहनाहरु
बाउन्न बासठीका सोचहरु
सिंगापुरे सपना
स्वीटजरल्याण्ड सपना
नानाभाती सपनाहरु
हालीदिन्छन हाम्रा झोलीमा
हाम्रा लाजनेताहरु ।

दार्चुलाका चाहनाहरु महाकाली
बाजुराका सपनाहरु सेतीमा
बालुवा बुकाएर मरे
रोल्पा कालीकोट र दैलेखका विचारहरु
भेरी राप्ती र कर्णालीका भेलसंगै
बगेर कहाँ कहाँ पुगे ।

कोशीका सपनाहरु कोशी बगरमा
बालुवा गिट्टी र ढुंगासंगै
कता कता पुरिएर मरे ।

भारी बोक्ने भरिया
चौतारीमा टोल्लाउँछ
रिक्साचालक दाइ
रिक्सासिटमै निदाउँछ
क्याम्पस पढ्ने ठिटो
घोत्लिदै फिस्छ हाँस्छ
एउटा कविको कलम टक्क अडिन्छ
देश सम्झिदै तप्तपी आँशु चुहाउँछ ।

हिमालका सपनाहरुमा हिमपात पर्छ
पहाडका इच्छाहरुमा पहिरो जान्छ
तराइका सोचहरु बाढीले बगाउँछ
गरिवीको भुलभुलैयाबाट
सम्पन्नतातिरको सपना
हीनता र आत्महत्याको कुविचारबाट
जीवन र कर्मको पथमा दौडिने चाहना
भरिदिएका छन हाम्रा झोलीमा
हाम्रा लाजनेताहरुले ।

हाम्रा हृदयका पत्र पत्रहरुमा
अनगिन्ती सुन्दर फुलहरु फुलाए
गुराँस कानमा सिउराए
पारिजात शीरमा फुलाए
हजारी गलामा फक्राए
हाम्रा लाजनेताहरुले ।

हाम्रा अबोध मनहरुले
धेरै रगत बगाए
लाखौ हात खुट्टा भाँचे
हजारौ जवानी र जिन्दगीहरु
फुलका सपनासंगै
श्रद्धान्जली चढाए ।

दिन महिना र वर्ष
संग संगै दशकौ बिते
हाम्रा फुलका सपनाहरु
हृदय हृदयमै ओइलाए
सुकाए र मारे
हाम्रा महान लाजनेताहरुले ।

सपनै छर्न सपनै समेट्न
सपनै लाउन सपनै खान
सपनामै बाँच्न सिकाए हामीलाई
हाम्रा महान लाजनेताहरुले
सपनाको खेती गरेर ।

Kedar Shrestha Gagan – Meri Aama Ra Kanchhi

केदार श्रेष्ठ ‘गगन’ – मेरी आमा र कान्छी

पक्षीझैँ यो मन उडेर जान्छ आमाको काखैमा
नरूनू कान्छी फर्केर आउँछु बसौँला साथैमा ।
कहिले भेट्नु, कहिले छुट्नु समय नियति
गाउँबेँसीं गर्दै, हाँस्दै र खेल्दै साटौँला पिरति
धन कमाई ल्याई तिमीलाई दिऊँला सुनको जुहार
आमालाई सम्झाई घरव्यवहार हेर्दै पर्खनू पियार ।
डाँडापारिको जूनजस्ती आमा आउँछ आँखैमा
आमाको काख, कान्छीको हात सम्झना साथैमा
सपना देख्छु भुरूरू उडी चन्द्रमा छोएको
समुद्रपारि कल्पना गर्छु साथैमा भएको ।

– भीमस्थान ५, सिन्धुली / हाल : अनेसास यु.ए.ई. च्याप्टर

Yuddha Prasad Mishra – School Janchhu Tam Tam Tam (Nepali Bal Kabita)

युद्धप्रसाद मिश्र – इस्कुल जान्छु टम् टम् टम् (नेपाली बाल कविता)

उठ्छु, पढ्छु कपडा फेर्छु
सफा सुघर भई ऐना हेर्छु
टफिनसाथको झोला भिर्छु
स्कुल जान्छु टम् टम् टम्

थोरै खोल्छु, धेरै पढ्छु
पाठ नबिर्सि अघि अघि बढ्छु
नभइ छाड्दिन म पनि फस्ट
कोभन्दा को छ र कम
इस्कुल जान्छु टम् टम् टम्

हिजो पढेको पाठ न बिर्सुं
भन्दै मनले सम्झिरहन्छु
पुस्तकहरूकन माया गर्छु
जतनसाथ अनि भिर्छु कलम
इस्कुल जान्छु टम् टम् टम्

“नबुझिकनको सुगा रटाइ
कामै छैन” गुरुहरू भन्छन्
“पाठ नबुझने लडकी” भनाउन
लाग्छ मलाई औधी सरम
इस्कुल जान्छु टम् टम् टम्

२०४५ असार १५
(बालकोसेली वर्ष ४, अंक ११)

Yuddha Prasad Mishra – Aaja Ghateko Ghatana Rakha

युद्धप्रसाद मिश्र – आज घटेका घटना राख

बस्ती जलेको कोलाहलमा
बलात्कारीको हाहाकार
गर्भवतीका गर्भ गर्भमा
संगीनका छन् क्रूर प्रहार

दियौ गौण गरी लेख्न सकेनौ
उग्र ब्यग्र यो अत्याचार
सुन्न सकेनौ किन Continue reading “Yuddha Prasad Mishra – Aaja Ghateko Ghatana Rakha”

Kundan Kumar Panta – Parakashta (Nepali Muktak)

कुन्दनकुमार पन्त – पराकाष्टा(मुक्तक)
(मधुपर्क माघ, २०६७)

पैसालाई नै सर्वश्रेष्ठ मान्दै जब पैसामा नै रमाउँछन् मान्छेहरू
पैसा नहुने आफन्तहरूसँग पनि सम्बन्ध छुटाउँछन् ती मान्छेहरू
सम्पत्ति मोहले पराकाष्टा Continue reading “Kundan Kumar Panta – Parakashta (Nepali Muktak)”

Kundan Kumar Panta – Adheer (Nepali Muktak)

कुन्दनकुमार पन्त – अधीर(मुक्तक)
(मधुपर्क माघ, २०६७)

कसैको आड पाएमा कति मान्छेहरू मात्तिने गर्छन्
दुःख र सङ्कट पर्दा कति मान्छेहरू आत्तिने गर्छन्
अरूको खोट र दोष देखाउन पाएसम्म दंग पर्ने
आफ्नो गल्ती औँल्यायो भने कति मान्छेहरू तात्तिने गर्छन् ।

Bhairab Nath Rimal – Timro Siundo Sajaaidine Mero Eutai Dhoko

भैरबनाथ रिमाल – तिम्रो सिउँदो सजाइदिने मेरो एउटै धोको

तिम्रो सिउँदो सजाइदिने मेरो एउटै धोको
तिमीप्रति चाहना जुन मेरो सधैं चोखो

मेरो दिल नै उपहार तिमीलाई दिइसकें
बासी इच्छा नठानिदेऊ मैले चाहिसकें
मेरो Continue reading “Bhairab Nath Rimal – Timro Siundo Sajaaidine Mero Eutai Dhoko”

Bibek Dulal Chhetri ‘Damak’ – Niyatra Sita

विवेक दुलाल क्षेत्री “दमक” – नियात्रासित

नियात्रा !
अहिले प्रत्येक पलमा
म तिमीलाई सम्झि रहेछु .

हो ;
तिमी नमान्न सक्छौ
यो एउटा सहयात्रा मात्र हो
सगै हिड्ने साथीको सम्बोधन मात्र हो
मेरो यो आशयलाई
तिमीले -“यो एउटा घटिया पुरुष शोच मात्र हो ..!”
भनेर थुक्न पनि सक्छौ .

नहोस् पनि कसरी
तिमीले नै शंकलन गरी तयार परेको अभिलेखमा
थुप्रै नियत्राहरूलाई आततायी पुरूषहरूबाट
बेचिएको ,बलात्कार गरिएको ,जलाइएको कथा
मैले नपढेको कहाँ हो र ..!
दाइजोको निहुमा ,सन्तान नपाएको मिथ्या आरोपमा
धेरै नियात्राहरूले चरम यातना भोग्दै
मृत्यू बरण गरेको दृश्य
मेरा यी आखामा नसल्बलाएको कहाँ छ र ..!

तर नियात्रा …!
लिंगकै आधारमा कोहि निच र कोहि प्रिय हुन सक्तैन
राम्रो काम गर्ने मान्छे ,पुरुष भए पनि राम्रो हुन्छ
नराम्रो काम गर्ने मान्छे नारी भए पनि नराम्रै ठहर्छे
यसैले अग्लो होचो कालो गोरो पढेको नपढेको हुने नहुने
भन्ने कुरामा अल्झेर लगाउने दोष पनि …
असलमा नियात्रा …!बेकार छ .

अनि त
उत्पीडनको बिरुद्दमा लड्नेहरू
अन्यायको खातिर अघि बढनेहरू
रास्ट्रियताको खातिर आवाज बुलन्द गर्नेहरू
शीपले जागरले देशको नाम रोसन छर्नेहरू
चाहे पुरुष हुन् या नारी
प्रत्येक नेपाली मुटूमा छाप छाडेकै हुन्छन्.

तर नियात्रा..!
भ्रष्ट भ्रष्ट नै हो
भलै उ आफ्नै कित्ताको किन नहोस्
फटाहा फटाहा नै हो भलै उ अगुवा किन नहोस्
यसर्थ पनि सम्झि रहेछु
नियात्रा ! यी सबै कुरा चिन्ने
तिम्रो आक्रोश कहिले नरोकियोस् भनेर .

हिड्दै गर्दा
ठेश लाग्दा पनि
सपनामा ऐठन हुदा पनि
स – साना कुराले मन
बोझिल हुदा पनि
मैले सम्झी हाले भने तिमीलाई
पितृसतात्मक शोच भनेर नदुत्कारे है ..!

सत्य त यो हो कि –
तिम्रो प्रखरताले यति लठ्याएछ कि मलाई
नियात्रा ..!
म अहिले प्रत्येक पलमा
तिमीलाई नै सम्झि रहेछु .

अस्तु :

@विवेक दुलाल क्षेत्री “दमक ”
(वास्तविक नाम :भानुभक्त दुलाल )
दमक , झापा
हाल :अबुधाबी ,यू ए इ .

Saran Rai – Ghamka Pailaharule Kulche Pachhi

सरण राई – घामका पाइलाहरूले कुल्चेपछि

अश्रुपुरित नजरले म पछाडि हेर्दिनँ
युगल हातहरू तिमी बिदामा नहल्लाउनु
अदृश्य सुइरो मनभित्र रोपिदै गैरहेपनि
बिरामी कुरुवा जस्तै तिमी भैरहेपनि
झझल्काहरू गुथ्थ परिरहेपनि
घामका Continue reading “Saran Rai – Ghamka Pailaharule Kulche Pachhi”

Basu Shrestha – Prawasi Man

बासु श्रेष्ठ – प्रवासी मन
(उडब्रिज, भर्जिनिया)

ओक्लाहोमाको बमकाण्ड होस् या
रोल्पाको नरसँहार काण्ड
कोलम्बाईनको गोलीकाण्ड होस् या
राजदरबारको रक्तकाण्ड
सेप्टेम्बर ११ को विनासकारी अपराध होस् या
दोरम्बाको नरसँहार होस्
अथवा
चाहे त्यो मादिको अर्थहिन बस बमकाण्ड होस् या
टेक्ससको अर्थहिन हत्याकाण्ड
म विचलित भएकै हुन्छु
रोएकै हुन्छु
म अत्तालिएकै हुन्छु ।
मातृभूमि छोडेर
पराया देशलाई
कर्मभूमि बनाएको छुँ मैले
अनि
आफुलाई केहि गरेसरी
मातृभूमिकोलागी पनि
यस कर्मभूमिबाट
केहि गरौ भन्ने उत्कट चाहना पालेकै छुँ ।
त्यसैले त
मातृभूमिमा होस या कर्मभूमिमा
कहिँ, कतै, कसैलाई, केहि नहोस् भन्ने चाहना
केहि भईहाल्यो भने मन त रोईहाल्छ
विचलित भई हाल्छ
तथापी
दुबै भूमिमा शान्तिको कामना गर्दै
यस कर्मभूमिको हरेक पलपलमा
कर्म निर्वाह गरिरहेको छुँ ।
प्रवासी यो मन
कर्मभूमिमा भएपनि
पलपल मन मस्तिष्क मातृभूमिमा
तन यता, मन उता
त्यसैले त
कर्मभूमिको बिहानीमा मातृभूमिको समाचार खोज्छु
अनि कर्मभूमिको सिरानीमा मातृभूमिकै सपना देख्छु ।
उता कोहि मरेपनि यता कोहि मरेपनि
लाग्छ आफन्त नै परे
दुर्दशा उहि हो देखिनसक्नु, सहिनसक्नु
दुवैभूमिप्रति उत्तिकै वेदना र खुशी
अनि उन्नती, प्रगतीको चाहना
अपार र अटुट
यो प्रवासी मनको ।
सीमा छैन देशको, भावना र प्रेमको
मानवता र भ्रातृत्वको
न रँगको न आकारको
न भूगोलको न लिँगको
किनभने
म रँग विहिन हुँ निर्भूगोल हुँ
र त म प्रवासी मन बोकेको नेपाली हुँ ।

Rajendra Shalav – Malai Samau Ra Rang Bhara

राजेन्द्र शलभ – मलाई समाउ र रंग भर

थाहा छैन
तिम्रा आँखाको सम्मोहनले
सम्मोहित छु म
या ओठको मुस्कानले ।

पहिले – पहिले त
तिमीलाई देख्दा मात्र
म सम्मोहित हुन्थेँ
आकर्षित हुन्थेँ
तर , अचेल त
तिमी नहुँदा पनि
तिम्रो सम्मोहनले
सम्मोहित बनाउँछ
तिम्रो आकर्षणले
आकर्षित बनाउँछ ।
मलाई त ,
यो पनि थाहा छैन
यो सम्मोहन
यो आकर्षण
माया हो वा स्नेह हो
मलाई त यत्ति मात्र थाहा छ
तिम्रा हातमा कुची
र छेउमा रंगहरू मलाई मन पर्छन्
तिमीले बनाएका
पेन्टिंगहरू मलाई मन पर्छन् ।

अनुहारभरि निराशा ओडेर
जब तिमी भन्छौ –
अब के पेन्टिग गर्नु र ?
त्यो चाहिँ मलाई पटक्कै मन पर्दैन
तिम्रो मनभरि
अहिले उदासी छ भने
तिमी त्यही निराशा र उदासीको
चित्र बनाऊ !

मेरो आग्रहमा कुनै स्वार्थ छैन
मेरो चाहना कतैबाट पनि विषाक्त छैन
कसैले लेखेको
कसैलाई मन पर्नसक्छ
कसैले बोलेको
कसैलाई मन पर्नसक्छ
त्यस्तै , तिम्रा हातहरूले
ब्रस चलाएका हेर्न
मलाई मन पर्छ ।

उमेरसँगै
धेरै जिम्मेवारी बढे होलान्
म तिमीलाई
ती जिम्मेवारीहरूबाट भाग
भनिरहेको छैन
समयसँगै
धेरै घाउहरू लागे
र खाटा परे होलान्
म तिनीहरूलाई
उप्काउन पनि भनिरहेको छैन
एकान्तमा आउने
अतीत र वर्तमानका
अनेकौँ सम्झनाहरू होलान्
बस् ! ती सम्झनाहरूलाई
केवल ती आनन्दी –पीडाहरूलाई
कुचीले क्यानभासमा कोर्ने गर
आफ्ना जिम्मेवारीहरूबाट
अलिकति समय उबारेर
भावनालाई रंगभर्ने गर ।

धेरै पछि ,
जब तिमी बूढो भइसक्ने छौ
तिम्रा हातहरूले राम्ररी
ब्रस पनि समाउन सक्ने छैनन्
त्यतिबेला
हो , त्यति बेला
तिमीलाई मेरा यी शब्दहरू
याद आउने छन् ।

Sudhir Chhetri – Hippocrit Sambedanshilata

सुधीर छेत्री – हिप्पोक्रिट संवेदनशीलता

“साहित्य, कविता, सत्यं, शिवं, सुन्दरम् -यी के हुन् ? सब अक्षरका खेलमात्र हुन्, अक्षरको एक विशेष मर्यादाक्रम हुन्। आजको भोलि नै यिनलाई बदलिन सकिन्छ, यिनलाई म अहिले नै बदलिनसक्दछु।”
-शङ्कर लामिछाने,

एब्स्ट्र्याक्ट चिन्तन प्याज
कार्निभल चल्दैछ। कार्निभल।
समुद्री ढुङ्गाजस्ता
चिप्ला भूगोलमा
हातहरू पसारिरहेको छ माग्दै केही
थकित अक्टोपस्। मलिलो गर्भाशय छ
मागिरहेछ वीर्य।
त्यसका रूबी झैं टल्कने आँखामा त्रास
एकथरिको बाक्लो।
घनीभूत आतङ्क।
देशको डायरीमा
अनुच्छेद गॉंसेर
कति फर्किपनि सके।
कति अब फर्कंदैनन्।
देशले रगत माग्यो।
कॉंडेतारबाट औंलाहरू बटुलेर
फर्कियो मेरो अङ्गुलीमाल।
मध्यान्हतिर
गाउँका सबै मान्छेहरू
लक्षणाको चोया काट्दैछ।
पोका-पोकामा शून्यता बोकेर बेचिहिँड़्ने
शङ्कराचार्य
खु इ य्य ओछ्याएर बसेको छ।

मार्शल डुश्याम्पले
पिसाब फेर्छ
आधुनिकताको टोपीमा।
वामपन्थीहरू
द्वन्द्ववादको नेपकिनले रगत पुछ्दैछन्
अनि
ट्रोजन हर्सहरू कुदेका-कुदेकै छन्
भुटानी शरणार्थीहरूका सिन्दूर टेक्दै।
कम्रेडले दॉंत कोट्याउन छोडेको छैन।
अध्यात्मको पारदर्शी कवचबाट छर्लङ्ग देखापर्दैछ
कीर्तनका करङहरू।

समयको उपत्यका-उपत्यकामा टेकेर
वर्त्तमानको स्वयंसेवकले
खण्डित शिलालेख कोरेकारहेछन्।

मेरो अभिव्यक्ति
विखण्डनमाथि उफ्रँदै हिडेको छ-

-आचारसंहिताले हात्ती छामिबस्छ

-हिस्सीले कम्मर मर्काइरहन्छ

-अलच्छिन चिलहरू सिलहट कोर्छन्

-खेतभरि ग्रामबालाहरू कागज झैं च्यातिन्छन्

-किसानलाई ऋण साह्रै स्पष्टवक्ता लाग्छ

-फ्लाइओभरमुनि संविधानहरू गुडिरहन्छन्

-पूर्णविरामहरू प्रुफरिडरलाई गुहार-गुहार भन्छन्

-आठौं अनुसूचिबाट शब्दहरू रोएको आवाज आइबस्छ

-इन्द्रजाल पढिरहेछन् खाकी रङ्गका युनिफर्महरू

-चिट्चिट् पसीना आएको छ उद्भिदको निधारमा।

Baidyanath Upadhyaya – Maya

वैद्यनाथ उपाध्याय – माया

पीडाले छताछुल्ल भएर
पोखिएको छ दूख
मेरो जीवनको फाँटभरि
म त्यो आकाशलाई
माया गर्छु
म यो धरतीलाई
माया गर्छु
म त्यो फूललाई
या कि त्यस्को सौन्दर्यलाई
माया गर्छु ?
यो माया
कहाँबाट उब्जन्छ
अनि कहाँ बिलाउँछ ?
अप्ठ्यारो भएर
काँडा जस्तै
कहीं बल्झिरहेछ
समय !