एउटै गोरेटोका दुइ यात्री हामी
पाइला बढ्दैछ चुपचाप-चुपचाप ….
उ मलाइ बोलाउन खोज्छ म बोल्न सक्दिन
जव म बोल्न खोज्छु ऊ…………………
हामी आ-आफ्नै रफ्तारमा ….
अन्जान थिएनौ हामी चिनेका नै कसरी भन्नु ?
तर सँगै जलिरहेका भित्र भित्रै
आ-आफ्नै विगतमा ॥
कुनै समय यस्ता थिए
हाम्रा प्रत्येक ढुकढुकी एकै पटक चल्थे
प्रत्येक पल एक अर्काको लागि बन्थे
अहिले
सँगै छौं बाटो एउटै
तर उ कहाँ…………म कहाँ
फगत एउटा अन्जान यात्री ॥
उता ति सजल नयन, ग्लानीले डढिरहेका
यता निश्छल आँखा, प्रेम छचल्किरहेका
बेखबर दुवै……थाहा छैन दोष कसको ?
कस्तो समस्या……………बाटो एउटै !
कस्तो अचम्म……………गन्तव्य एउटै !
कस्तो विवशता …………पिडा एउटै !