Tag: Nepali Poems

कुन्ता शर्मा – आमा

कवि ! सजिलो हुन्छ
आमाको प्रशंसामा कविता लेख्न
उत्कृष्ट शब्द संयोजन गर्न
भावविह्वलताको प्रदर्शन गर्न
हो साँच्चै नै सजिलो हुन्छ
आमाको महानताको कविता लेख्न ।

आमाका चाउरी परेका गालाहरू
आमाका धूमिल हुँदै गएका आँखाहरू
आमाका श्रवणशक्ति हराउँदै गएका कानहरू
आमाको सन्तुलन गुमाउँदै गएको शरीर
अनि स्मरणशक्ति हराउँदै गएको मस्तिष्क
त्यतिबेला साँच्चै नै गाह्रो हुन्छ
अति नै असहज हुन्छ
कवि ! स्नेहपूर्वक छेउमा राख्न आमालाई ।

आमाको गर्भावस्थाको सकस
आमाको कठिन प्रसववेदना
आमाले आँखा चिम्म गर्न नपाएको रात
आमाले थकाइ मार्न नपाएको दिन
अहिले कल्पनामा पनि नआउन सक्छ तिमीलाई
अनि टाढै राख्न खोज्छौ तिमी
जर्जर भएकी असक्त आमालाई ।

चाउरीले पुरिएका आमाका गालाहरू
अस्थिपञ्जर भएको शरीर
यौवनका मधुर आकाङ्क्षाहरू
सबैसबै नै पोखिए तिमीमाथि
नियास्रो, फुस्रो अनि एक्लो जीवनका
कष्टकर क्षणहरू बिर्सँदै
छोराको कोमल र मृदु मुस्कानमा
कसरी जीवन उत्सर्ग गरिन् आमाले
आफ्नो लावण्ययुक्त यौवन
कसैको न्यानो अँगालोमा रमाउने चाहना
हजारौँ इन्द्रधनुषी सपनाहरू
कसरी तिलाञ्जली दिइन् आमाले ।

फर्केर आउँदैन बितेको समय
नदीमा बग्दै गएको छालजस्तो
आमाले आफ्नै बारेमा सोचेको भए
आफ्नै सुखमा मात्र रमाएको भए
के हुने थियौ होला आज तिमी ?
लुटाहा, फटाहा या हत्यारा
हली, गोठालो या चाकर
आफ्नो जीवन उजाडेर
सारीको सप्कोभित्र
तिमीलाई नअटाएको भए
छोराछेउ बग्दै आउने आँधीबेहरीहरूबाट
पहाडजस्तो उभिएर नजोगाएको भए
के हुने थियौ आज तिमी ?

त्यसैले कवि !
सुन्दर शब्दहरूको संयोजन गर
वाक्यवाक्यमा भावुकता भर
रसाऊन् पाठक र श्रोताका आँखाहरू
बढून् मुटुका स्पन्दनहरू
सजिलो बाटो चुन
कवि ! साँच्चै नै गाह्रो हुन्छ
वृद्धा आमालाई स्नेहको छहारी दिन
बरु एकदमै सजिलो हुन्छ
आमाको महानतामा लच्छेदार कविता लेख्न ।

कवि ! मृत्यु भएपछि आमाको
सजिलो हुन्छ मूर्ति बनाउन
बिहानैपिच्छे फूल चढाउन, धूप बाल्न
आमाको नाममा सानो–सानो पुरस्कार स्थापना गर्न
श्राद्ध गर्न अनि गतिला–गतिला पिण्ड बटार्न
काजक्रियामा खर्च गर्न
दान गर्न, भागवत पढाउन
सजिलो हुन्छ सबै कुरा गर्न
तर निकै गाह्रो हुन्छ
असक्त आमालाई आफ्नो सामीप्य दिन
आमाका सुखदुखका दुईचार कुरा सुन्न
आमाको जर्जर शरीरलाई सुम्सुम्याउन
आमाका गालाहरूमा स्नेहको चुम्बन गर्न
आमाका थोते गिजाहरूमा हाँसो छर्न
कवि ! बरु साँच्चै सजिलो हुन्छ
आमाको महानता बखानेर कविता लेख्न ।

कुन्ता शर्मा – सपनाहरू भयावह हुन्छन् किन ?

भयभीत–भयभीत भएर विषम बिपनासित
थाकेर फत्रक्क गलेर पल्टिएपछि निद्रादेवीको काखमा
बिर्सिएर विसङ्गतियुक्त बिपनालाई
सुन्दर शीतल स्वप्नलोक भेटिए हुने
बिपनालोकका झञ्झावातहरू मेटिए हुने ।

हत्या, हिंसा र त्रासदीयुक्त वर्तमानहरू भोगेर
युद्ध, रक्तपात र आर्तनादहरू खेपेर
थाकेको आतङ्कित विश्वप्राङ्गणमा
आजित भएर अत्यासलाग्दो बिपनासित
सपनामा राहतको परिवेश भेटिए हुने
बिपनालोकको निराशा मेटिए हुने ।

जँघारजस्तो जाग्रत् अवस्था छाडेर
आक्रान्त भएर लथालिङ्ग बिपनासित
प्रवेश गरेपछि स्वप्नलोकमा
दुखेर मरणान्त भएको चेतना
पुगेपछि विश्रान्तिको स्वप्नमन्दिरमा
मन कष्टका पहाडहरूले नथिचिए हुने
हृदयकुञ्जमा चिन्ताको तिर नरोपिए हुने ।

बलात्कृत विखण्डित बिपनासँग थाकेपछि
सन्त्रासको डढेलोले नराम्ररी पाकेपछि
अप्रिय अत्यासलाग्दा चित्रहरूले
बिपनालाई नपछ्याए हुने
प्रस्तर स्वप्नलोकमा काँडा नओछ्याए हुने ।
दिनदिनै अनुहार फेरेर आउने
समस्याका तिरहरूले
हरेक घुम्ती र दोबाटामा भेटिने
चिन्ता र पीरहरूले
कतै चिमोटिएर कतै लुछिएर
भुतुक्क दुखेको मन
भतभती पोलेको छाती
फत्रक्क गलेको शरीर
जब पस्रन्छ गहिरो नीँदको दुनियाँमा
त्यतिखेर त्यो सपनाको स्पर्शहीन लोक
सुन्दर शीतल भए हुने
बिपनाको व्याकुलताले नछोए हुने ।
बारूदको धुवाँभित्र हराएका गाउँ र सहरहरू
दन्किएका डढेलाहरू अनि भताभुङ्ग भएका रहरहरू
बर्बरताका हृदयविदारक दृश्यहरू
मूच्र्छित–मूच्र्छित हुन पुग्दै
समस्याका पहाडहरूले ङ्याकिएर बिपनामा
निद्रापछि शान्त प्राङ्गण भेटिए हुने
निराशाको कालो छाया मेटिए हुने ।

आजित भएर लथालिङ्ग बिपनासित
सिरानी हालेर अस्तव्यस्ततालाई
बल्लतल्ल आएको एकझप्को निद्रा
आँखाहरूसँगै बाँधिएपछि
चेतना अवचेतनामा फेरिएपछि
प्रवेश गरेपछि स्वप्नलोकमा
शरीर निचेष्ट भएपछि पनि
रातको पर्दामा सपनाको
पोखिँदै जान्छन् अनिष्टतम दृश्यहरू
घेरिँदै जान्छन् भयावह ध्वनिहरू
अनिच्छित युद्ध र सन्त्रासहरूले
पछ्याउन छाड्दैनन् किन ?
सपनाहरू भयावह हुन्छन् किन ?

सपना त आखिर सपना न हो
के जान्छ कसैको
त्यो त छहारीमुनिको चौतारीझैँ भए हुने
त्यो त वसन्तको सुन्दर फूलबारीझैँ भए हुने
डढेलोजस्तो परिवेशले पोलेको मनमा
उमङ्गका तरङ्गहरू डुलिदिए हुने
प्रसन्नताको इन्द्रधनुष झरिदिए हुने
तर सबै–सबै कल्पना हुँदै छ
विकृतिले बिपनाको सपनालाई छुँदै छ
सबै कुरा उस्तै–उस्तै छ
सपना पनि बिपनाझैँ दुरूस्तै छ
चाहना तनावमुक्तिको, चाहना आत्मसन्तुष्टिको
बलात्कृत, तिरस्कृत हुन्छन् किन ?
सपनाहरू भयावह हुन्छन् किन ?

रातहरू अझ प्रपातयुक्त बन्दै छन्
कोमल स्पर्शहरू अझ आवेगयुक्त बन्दै छन्
मगनमस्त छन् सबै आफ्नै धुनमा
ग्रहण लागेको छ सद्भावनाको जूनमा
छाडिदिऊँ बिपना त जे छ जस्तो छ
पुगेपछि विश्रान्तिको स्वप्नमन्दिरमा
दुखेको चेतनालाई, घाइते भएको मनलाई
शीतल लेप गरिदिन पाए हुने
तर उपेक्षित गर्दै सुख–शान्तिका तिर्सनाहरू
अवसादका छायाहरू निरन्तर पछ्याइरहन्छन् किन ?
सपनाहरू भयावह हुन्छन् किन ?