रामप्रसाद प्रसाईं – कटमिरा सपना र मान्छे
मानव नरमुण्डहरू
को र कस्लाइ जस्ता प्रश्नहरूका फलाँटे डाँडाहरू
गुण्डावादका गञ्ज र
सामाजिक र सँसारिक पिण्डेश्वरहरूका धर्मशालामा दाग्बत्ती दिँदै गर्दा
अलि पर देवालयका मन्त्रोच्चारणहरू अवरतण हुँदै गर्दा
ठेलागाडाभरि डोर्याइएका बतासे सपनाहरू
स्वाभिमानी हातका श्रमजीवि ठेलाहरूसँगै
मानवनिर्मित मानीबिहीन पत्थरघट्टमा,
पत्थरघट्टमा फलिँदै गरेका अन्नका दानाहरूमा
दामाशाहीमा भाग लगाउँदै गरिइएका पुर्खालु हस्तिनापुर र हिम्वत् खण्डहरूमा
इतिहासका विधाताले पैतालामुनि भरिदएका खिल
र विजयशील जपमाला एकसाथ नियालिरहन्छ
अघिल्लो साँझको जाँडपानीको रापले लर्बराउँछ
अघिल्लो पुस्ताका कहर अनि विद्धमान् साङ्लाले सुस्ता शोषित भएझैँ
सपनाका बिस्कुनहरूमा रछ्यान रोप्दै हिँड्दा
तिम्रा चक्षुद्वारमा चियाइरहेका गाजलबन्दीले अस्मिताको धज्जी उडाउँछ,
हो, त्यहींनेर ठिङ्गुराका मार्गचित्रको इतिहासमा चिल्सा लाग्यो
इतिहासको साधक परतन्त्रको धावक भयो
जिजीविषा, स्वाभिमान् र स्वतन्त्रताको भावक नाटकीयरूपमा मेजमानको शावक बन्यो
भावक, धावक र साधकहरु
चास्नी, च्याँख्ला र चनैटो एकैसाथ
झुलो, चकमक र झिल्का बोकेर
सिपिका चालमा चल्दैछन् हाम्रा मिसिसिपिहरू
चुलोमा घान हालिएका दाउराहरू
अब भोकका, भोगका र शोकका कारूणिक विम्व नबनून्
अगेनोमा लोहोरो लुकाएर तरुल पकाउने परिपाटीसँगै
मागपत्र,
मार्गचित्र सहितको मृत्यु दण्डको
फैसला छुट्याउन नसक्ने तहसिल
हजुर म त
तमोसुक माथि भाग्यो
झट्टी हान्दिन
म
जीवन यात्राका हेमोग्लोबिनमा
ह्याम्लेट अस्तित्वको लकेट लेटेर
हाइरोनिमोका मिथक कथामा
मजस्तै जेठीकमेनाहरू
जेठीकमेनाजस्तै महरूका निमित्त
कुपोषणका निदानका निमित्त
प्रत्येक खिलि चुरमा
पोटासियम साइनाइड मिसाउने प्रणयलीला बन्द गर्नै पर्छ