विद्या सापकोटा – आह्वान
जिरिङ्ग आङ तान्दैं
टकटकिन्छ चौरी
टकटकिन्छ गाई
टकटकिन्छ जर्सी
अझै
टकटकिन्छन्
च्यातिएका टोपी
धुजिएका पटुकाहरु ….. ।।
फुत्रुकफुत्रुक ….
झारिरहन्छन्
पठाइरहन्छन्
बाँच्नको लागि/बचाउनको लागि
आफ्नो लागि/आफ्नाका लागि
………………………………..
जीवन लड्ने रंगशालाको खोजिमा
आ-आफ्ना रगतका डल्लाहरु ।।
भेट्टाउला/नभेट्टाउला
(मैदान)
हार्ला/जित्ला
फेरी,
फर्कला/नफर्कला
…………………
ढक्क मुटु,
सधैंको सन्त्रास ??
बग्दैथें/बगिरहेछन्
धुम्धुम्ति लाचार बाबुहरु
घुँक्कघुँक्क विवश आमाहरु
………………
धेरै बगे/बग्नु बगें
आखाँका डिल भएर
बलेनीका धाराहरु
उत्रै-उत्रै/उस्तै-उस्तै
तरल-तरल ।।
यो परकाष्ठामा,
परिश्रमको वक्षले सिंचिएर
अभावका बकुल्ले भुँवामा
भुरुरुरु…..
उडेका
उडाइएका
उडिरहेका
ती स्वप्निल मनहरुसँग
ती युगिन पाखुराहरुसँग
माग्दैंछु साथ, सङ्कल्पको
गरिरहेछु आह्वान, विनिर्माणको
…………………………
आऊ ! हामी
आफ्नै/आफैं
आफैं/आफ्नै
‘जीवनसँग जीवन खेल्ने’
रंगशाला खनौं ।।