नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
वासु शशी – पुग्छु भनेर गएको ठाउँ
पुग्छु भनेर गएको ठाउँ
पाइलैपिच्छे पर सर्छ !
यताउति घुम्तीहरुमा
आकल झुकल कहिलेकाही
पुगे जस्तो पनि लाग्छ !
तर पुग्ने रहर तीव्र छन्
जीवन्त बनाउछन !
र, जहाँजहाँ मानिस पुगेको छैनन्
पृथ्वीका ति चौटाहरु
सित्तै गएका छन् !
र, हिमाल पनि त्यसैले हो
पग्ली पग्लीकाँ
मानिसको धरिति डुल्न आउछन !!
सुरेन उप्रेती – कहाँजाने
रंगले कालो या सेतो , पहिचान हैन, बनाउने
मेचीकाली हिमाल बेंशी ,तरार्इले, फरक हुने
चेतना हो सबको श्रेष्ठ ,भेद भाव, प्रगेलने
चेतनाकै जलाउँ दियो, पशुभन्दा, फरकहुने
फोडेर पहाडलार्इ , टुक्र्याएर, हिमाल अनि
धुजा पारेर माटोको, उपत्यका ,तराइ पनि
हुँदैन कसैको हित ,हामी आफैं, हराउँछौ
विश्वनै एक बन्दै छ, किन फुट्न ,जुर्मुराउँछौ ।
हिंसाछन् घर भित्र नै, पालेकाछौं, सबै मिली
त्यो हिंसा हटे मात्र, देश हुन्थ्यो, झिलिमिली
जातिय नामका भेद,अछुत छुत, छुट्याउने
कामका नाममा भेद, उच निच, गराउँने
लिंगका नाममा भेद,छोरा छोरी, छुटाउने
कोख फोरेर एउटै, रजविज ,अंकुराउने ।
कति सम्म, झर्दछ मान्छे कस्तो स्वार्थ, पलाउने
दहेज कमि भयो भन्दै, मान्छेलाई ,जलाउने
धामी बोक्सी भनि मान्छे ,मान्छेलार्इ, सताउने
जंगली यूगको जस्तै, पशु कै श्वभाव, आउने
किन खुल्दैनन् यी आँखा, संसार कता, पुगीसक्यो
किन दुख्दैनन् यी मुटु, मानवता नै, जली सक्यो
प्रेम हो मनको देव, दैंत्य हो, रीसराग चैं
दानहो कर्मको पुण्य, श्वर्ग हो मन, तृप्ती चैं
नर्क हो झगडा क्लेश, रीस राग , उही पथ
धर्म हो परपोकार , सत्य हो, जप औ तप
नम्रता शीलता पूजा ,सुन्नु चैं , अनि बन्दना
करुणा भाव हो भक्ती ,एकाग्रता ,हो उपाशना
धैर्यता हो जीवन मोक्ष, शान्त भै , जब संकट
आइपर्दा सहज लिन्छ, उपायछन्, असंख्यक
चित्त शुद्दि भए मात्रै ,सत्भाव अंकुराउँछ
सबैमा शान्ति पोखेर ,हरियाली लहराउँछ
विष वृक्ष अनि हट्छ, एक एक हराउँछ।
धर्ति नै बदली यहाँ ,श्वर्ग लोक कहलाँउछ ।
पराय रहन्न कोही ,सबै नै बन्धुवान्धव
जसरी मिलेर बस्थे, त्रेतामा पाँच पाण्डव
आफैंमा छ सबै शक्ती ,दैंत वा देव के हुने
हिंडाउने कुन हो पथमा ,झर्ने या माथि उक्लने ।
