Yuddha Prasad Mishra – Bhabisya

युद्धप्रसाद मिश्र – भविष्य

सामन्ती अभिशाप दिन्दिन हतोत्साही हुँदै गै सक्यो
पूँजीवाद पनी जरा कुहिन गै ढल्ने बखत् भै सक्यो
शोषणको हतियार धर्म कुन छन् निर्मूल पारी दिन
मुक्ति निश्चय पाउने क्षणहरू लागि सके झल्किन

मान्छेको प्रगति नरोकिन दिने राखेर हिक्मत् पूरा
छन् आत्मा बलवान पीडितहरू संघर्षमाथी सुरा
ज्ञानोदिप्ति हुँदै गर्इ झुपडी उठ्दै ठलुा हौसला
जान्दैछन् नर-नारीले विजयमा उतिर्ण बन्ने कला

माटोमा र मसिनमाथि पसिना बग्ने करौडौं जन
छन् एकै मतबाट पीडकहरू निर्मूल गर्नाकन
ऐलेको युग विश्व शान्तितिरको बाटो खुलाई दिने
एैलेको युग क्रान्तिले रगतको साटो रगत् नै लिने

जुन क्रान्ति बीचमा भविष्य छ उज्यालो बन्न जाने गति
जसमाथि बलिदान हुन्छ सहजै पूँजी – पथ्रा – पद्धति
यो संग्राम महानको विजय श्री भोका र नांगाप्रति
यौटासम्म पनि रहन्न अब यो धर्तीमहाँ भूपति

अगष्ट १९८१

Biwash Pokhrel – Dingla

विवश पोखरेल – दिङ्ला

रुद्राक्षको शीतल सिंयालमुनि
तपस्यारत् छ षडानन्दको सालिक
आश्चर्य भावस“गै–
प्रत्येक ओठओठमा झुन्डिएका छन्
बर्खामा, एउटा पातलो गम्छा ओच्छ्याएर
अरुण नदी तरेको षडानन्दको कथा ।

पौरखी Continue reading “Biwash Pokhrel – Dingla”

Bidhya Sapkota – Maunata Mai

म कल्पनामा उडिरहेको थिएँ
मसँग चाहनाका उन्माद थिए
सपना र चंचलताका बहाब थिए
एक्कासी कतैबाट
ऊ मृदु-मुस्कान लिएर आयो
आँखा जुधाएर गयो
मूक बनाएर गयो
आकाक्षांमा रुझाएर गयो ॥

अनाहकमै प्रतिक्षाले डेरा जमायो
मसँग छुट्टिदाको पिडा थिए
आँखामा रुझाइको तिक्तता थिए
र पनि विश्वासको ढुकढुकी थियो ॥

ऊ फेरी तृष्णा बोकेर आयो
उसका सजल नेत्रले प्रश्न गरे
मैले केहि सुनाउनै सकिन
ऊ चाहनाको प्याला पिलाएर गयो
प्रतिक्षाको ढुकढुकी अझ बढाएर गयो ॥

रोकिएन प्रतिक्षा
ऊ पटक-पटक आईरह्यो र गइरह्यो पनि
मभित्र प्रश्नका चाङ्ग चुलिँदै थिए
समाजका औंला ठडिदैं थिए
प्राप्तिको व्यग्रतामा म जल्दै थिएँ
तर मदहोशीले बोल्नै सकिन ॥

मेरो प्रार्थना टुटेन
म व्यग्र प्रतिक्षामा थिएँ
यसपटक मसँग आँट थियो
समाजसँग लड्ने शक्ति थियो
उसलाइ सुनाउने हजार कुरा थिए
म प्राप्तिको कल्पनामा पुलकित थिएँ ॥

मेरो मृगतृष्णा ऊ
आयो साँच्चै आयो
म बोल्नै आँटेको थिएँ
ढुकढुकि सुनाउनै लागेको थिएँ
तर……तर यसपटक ऊ
आँधि बोकेर आयो
तुफान बनेर आयो
पराइ अंगालोमा कसिएर पो आयो
मसँग केहि बाँकि रहेन
मलाइ उठ्नै नसक्ने गरी चिप्ल्याएर गयो
म हेरेको हे-यै भएँ ॥

Kalpana Magar – Basanta

कल्पना मगर – बसन्त

बसन्त ऋतुको आगमन सँगै
वनै भरी
लाली गुराँस फूल्नु पर्ने हो रक्तामे भएर
विरुवाहरुले पनि काँचुली फेर्न पर्ने हो
नयाँ पालुवाको आगमन सँगै
तर यसपटक
विरुवा र यी फूलहरु
फूल्न पाएनन् निर्धक्क
बरु झोक्रयाइरहे छन्
शीर निुहु¥याएर
प्रत्येक वसन्तमा, आफनो जीवनको
नयाँ चित्र कोर्नुपर्ने
जंगलको क्यानभासमा
र, चुसाहाको देशमा
चराहरुको आवाज आइरहेछ सुस्तरी
यसपलाीको वसन्तमा
विरानो जंगलमा
टुहुरो चपाई रहेछ चराहरु
खोइ !
यसपटक आएको वसन्तमा
नत फूलहरु फूले
नत विरुवाले नयाँ पालुवा फेरे
नत यसपटक चिरचिर चराहरुले
गुण लगाउन नै पाए
हावा र हुरीको झोक्काले
चराहरुको देश
जंगलहरुको देश
यो आफै आफै विरानो भएर पनि
नयाँ वसन्तको संघार सँगै
नयाँ अस्तित्वको खोजीमा निस्किरहेछन् ।

Binod Dahal – Nayan Nepal

विनोद दाहाल ‘वत्स’ – नयाँ नेपाल ?
(Source: मधुपर्क जेठ, २०६९)

बलभद्रले काँगडा छाडेपछि
भक्ति थापाले देउथलमा
वीरगति पाएपछि
मेरा कोठेबारीका काँक्राचोरहरू
खरबारीमा घाँस चोर्नेहरू
मनोबल बढेर रूखमा छेकिदै
मैले डोकानाम्ला खोस्न सकिन तिनका
कातर म महाकातर
अमरसिंहको स्वाभिमान निलेर हीराका औंठीसित गोसाइँकुण्डमा
शत्रुको चिठी कुल्चेको भए
म शायद स्वयम्भुका आँखा अगाडि
विस्कुट बाँड्दै बाँदरलाई
म राष्ट्रभक्त
त्यसैले मलको लुँडी सोहोर्न
गोठालो बसेको तिम्रा घरमा
भष्मासुरका हात फैलाएर
खण्डहर बारीमा सपना छर्ने
पुनर्निर्माणको यज्ञ आयोजक
मेरो भत्केको खण्डहर
सिस्नाका झाङ ब्यूँझेका छन्
कुष्ठरोगीझैं
हुरीपछि प्युरीखोज्दै
उँघेका आँखा ब्यूँझिए
धनको थुप्रो टोकरीभरि देखेर
नयाँ नेपाल जन्मियो घ्याम्पाबाट
ऊ परदेशीबाउ यसको
तिमी सम्हाल यसलाई
पेटेभोटो लाइदेउ
अँध्याराको तीर
दायित्वको पीर नबोक्ने भए भन
म बनाउँछु नयाँ नेपाल
तिम्रा भष्मासुर हात नफैलाऊ अब
अँगेनामा टाङ फुट्याएर
बिराली परेका पिडुँलाबाट
वर्गशत्रुको दूरबिन आँखामा
हातको बारुद धोऊ
फाल्सा फाल्सा रगत टेकेर
म बनाउँछु नयाँ नेपाल
परालका कुनिउँमा आगो सल्काउने हात
बहादुरीको ताली र छिमेकीको स्याबासी
तिमी नेता बन्यौ
तामा भाँचेर ढुङ्ग्रेबाँसको
आˆनै हत्केलो गुम्यो
बम हान्न नजान्दा
कट्मिरो देश दुःखेको छ आज
मेरो मुटु
तिमी पल्टेको घाइते स्ट्रेचरमा
म बनाउछु नयाँ नेपाल ।

– ओखलढुङ्गा

Padam Gautam – Liwang Ko Chiso

पदम गौतम – लिवाङको चिसो
(असोज मधुपर्क, २०६८)

हरेक बिहान उसैगरी
उज्यालो बाँडेजस्तो गर्दै
समय निल्दै हिँड्ने घाम
परै टल्कन्छ सिस्नेमा
र, लिवाङ आङ तन्काउँदै उठ्छ ।
आकाश छ अनन्त
बाँकी विश्वको जस्तै
जून टल्किन्छ बेलाबेला
र, चिसो हावाको सिरेटो
बहकिन्छ दक्षिण पूर्वतिर
घाम ढल्किन नपाउँदै
लिवाङ सुत्छ चिसो स्याँठसँगै ।
माडीचौर, सुलीचौर
थवाङ, भवाङ, इरिवाङ
माडीखोलाको धूनसँगै
जर्‍याकजुरुक उठ्छन्
जलजला छुन
लिवाङ विस्तारै हाई काढ्छ
र, आफ्नो अनुहार हेर्छ ऐनामा ।
धाङ्सी खोलाको पानीसँगै
बग्दै जान्छन् दक्षिणतिर
कालो इतिहासका अवशेषहरू
रगतका फाल्सा बग्छन् सँगसँगै
त्यसैका चित्कारबाट उब्जन्छन्
ठेट भाषाका लोकगीतहरू
जस्तो कि-
‘उजेलो भएको छैन, झुक्यायो जून पापी ताराले’
हो, अरू सदरमुकामजस्तै
यहाँ पनि घाम उसैगरी
उज्यालो बाँडेजस्तो गर्दै आउँछ
र, समय निल्दै जान्छ ।
अग्ला डाडाँहरूमा छेकिँदै
लिवाङ छिरेको घामको किरण
फेरि ठोकिन्छ अग्ला महलमा
र, चिसो हुन्छ उसैगरी
लिवाङको माटो
लिवाङको बाटो
र, लिवाङको अर्को पाटो ।

Binod Khadka – Bihani Ko Pratikchhya Ma

बिहानीको प्रतिक्षामा
कैयौ हजुरबाहरु बितिसकेछन
यात्राका जंघारहरु तर्दातर्दै
कैयौ रातहरु छिप्पिसकेछन
न यात्रा टुंगिएको छ
न बिहानी भएको छ ।

बिहानीको सीत
प्रतिक्षा गर्दै
सृष्टीका पालुवाहरु
बिहानीको मिर्मिरेमा
मोती झल्काउने रहर पाल्दै
रातहरु भोग्दै छन ।

शान्तिलाई निमोठ्दै
निस्पट्ट अँध्यारोमा
लाटोकोसेराहरुको निर्वाध चलखेलहरु
रातसंगै मौलाएका छन ।

तर
कालो रातपछि
सुनौलो बिहानी नै आँउछ
अंध्यारोलाई भगाउदै
नवज्योती नै फैलाउँछ ।

अनी
रातभरको स्वपन दूस्वपनहरु
मूल्याकंनको कसीभित्र
सम्झदै बिर्सदै
फेरी एउटा
नित्यकर्मको शुरुवात हुन्छ
त्यसैले बिहानी आउनै पर्छ
बिहानी आउँछ आउँछ ।

Biplav Pratik – Apratyaashit

बिप्लव प्रतिक – अप्रत्याशित

सपनाहरू
कति कुहिएका पनि छन् सायद
तैपनि म बोकिरहेछु काँधमा
छातीमा प्रीत छ
मैले चाहेको मेरो संसार
मेरै आँगनमा म खोज्दै बसेको पनि छु
म यात्रामा थाकेर सुस्ताएको पनि होइन
तर, म भड्की पनि रहेको छु कताकता
लक्ष्यको परेवा समाते पनि
कहिले समात्दैछु, कहिले फुत्किँदैछ ।
नभेटेका कुरा त छँदैछ
कति भेटेका वस्तु पनि नभेटेका जस्ता देखिन्छन्
त्यतिखेर किन चिच्च्याउन मन नलागोस् त मलाई ?
किन आँधीझैँ वेग नमारूँ ?
अनि किन आगोझैँ हुरहुरिँदै नबलूँ त म ?

तर, एक्कासि सेलाएँ भने म ?
हँ, अचानक म मरेँ भने, भरे राति नै ?
कहाँ बात मार्छन् होलान्
यी मभित्रका मेरा अर्न्तर्द्वन्द्व
आर्तनाद अनि अनुभवहरू ?

साँच्चै, म मरेँ भने, के हुन्छ होला, भरे राति नै ?

घट्टेकुलो, २८ मार्च १९९१

Mina Bantawa ‘Mridu’ – Chhura Dhasayeka Chhan Ajkal [Nepali Gajal]

मानवले आफुलाई नचिन्ने बानि बसाएका छन आजकल
आफ्नो गल्तीले आफैलाई छुराले धसाएका छन आजकल

असारमा आँखा फुटेको गोरुले झैँ सबैलाई उल्टै-उल्टो देख्ने
बानि संसारिक मानवले मन भित्र पसाएका छन आजकल

आफुलाई ऐनमा नहेरी मानवले अरुको गल्ति देख्ने बानिले
अरु दोषी बनाई सर्पले झैँ आफैलाई डसाएका छन आजकल

त्यसैले युग पछि पर्यो,तैले मात्र मिना खोइ के पो गर्छस
अनेकौ संगतिले दुनिया मज्जाले फसाएका छन आजकाल

मानवले आफुलाई नचिन्ने बानी बसाएका छन आजकाल
आफ्नो गल्तीले आफैलाई छुराले धसाएका छन आजकाल

Dhruva Thapa – Desh Ta Deshai Bhayo, Bidesh Ko Pani Haal Kharab Chha Sathi

ध्रुव थापा – देश त देशै भयो बिदेशको पनि हाल खराब छ साथी
(क्यालिफोर्निया अमेरिका)

कसले कसको कुरा सुन्ने ?
सबै अरुलाई होच्याएर आफुलाई पार्छन माथि
देश त त्यस्तै भो बिदेशपनि दुशित भो साथी।

सात समुन्द्र Continue reading “Dhruva Thapa – Desh Ta Deshai Bhayo, Bidesh Ko Pani Haal Kharab Chha Sathi”

Durga Prasad Pokhrel – Ma Marne Thaun

दुर्गाप्रसाद पोख्रेल – म मर्ने ठाउँ

म त्यहाँ जन्मेको हूँ
जहाँ जागरिला जीवनहरू
डोकामा जीवन ओसार्छन्
जहाँ उत्साहित ओठहरू
तिनकै गौरव गीत गाउँछन्
म त्यहाँ जन्मेको हूँ
जहाँ जन्ममात्रले पनि माटो धन्य Continue reading “Durga Prasad Pokhrel – Ma Marne Thaun”

Manju Marmika – Man Bhitra Ko Sambedanama

मञ्जु मार्मिका – मन भित्रको संवेदनामा

आगो बलिरहेको छ
हरेक पलपलमा
आगोका ज्वालाहरु पिइरहन्छु
म क्षणक्षणमा
हरितालिका
साच्चै तीज भएर आउनु छ भने
शान्तिको राको बालेर आउ
पिडाको आघातले फुटन
बाँकि मुटुहरुलाई Continue reading “Manju Marmika – Man Bhitra Ko Sambedanama”

Basu Dhakal – Dashain

बासु ढकाल – दसैँ

प्रत्येक बर्षको दसैँ
थुप्रै टाउकाहरु छिनेर बिते
र पुनः
रावणका झैँ पलाएनन्
बोका खसीको झैँ भो
मान्छेको नियति
आफै संग पराजित छ कठै मान्छे
र पनि के को बिजयोत्सर्ग मनाउँदैछ कुन्नि ?
ऊ आफैलाई थाह छैन
एउटा गतिलो दसैंको चाहना नमेटिदै
थुप्रै मानवीय टाउकाहरु बलि चढे
थुप्रै सिऊँदोहरु उजाडिए
तर सिंगो देशमा कहिल्यै दसैँ आएन
एक टुक्रा चिची र एक धर्को नानामै
अझै गाउँ बेसी दसैँ खोज्दैछ
र यतिखेर
पश्चिमा जिन्दगी बाँचेर
पूर्वीय संस्कृति जोगाउने धुनमा
आडम्बरी दसैँ मनाउदैछौ हामी
र सधै ..
बराजुका थाप्लामा बाजेले गीर खेल्दै दसैँ मनाए
बाजेको थाप्लामा बाले
र म आफ्ना बाका थाप्लामा गीर खेलेर नपुग्ने अनुमानमा
रातदिन मरिमेट्दै छु
बस्
मेरी आमा
खै कस कसलाई
के पो आशिर्बाद देलिन्
एकै घरको छानामा
चार थरि झण्डा गाडिएका बेला
मनमनै भन्दिहुन्
बजियाहरु सप्पै सिंहदरवार पसेनी हुन्थ्यो नि बरु
साच्चै
एक्लै बूढाको जिउनी सम्हाल्थे
उतै नारा लाए नि लाउन
टायर बालेनी बालून्
मन्त्रि बनेनी बनून्
मलाई त शान्ति हुन्थ्यो नि
यत्रा बर्षमा जाबो संबिधान त नबनाउने मोराहरुले
खै के पल्लान र आश गर्नु व्यर्थै
भुत्ते हसिया उद्याउँदै
गनगन गर्दै थिन्
सनै: सनै:
उनको खुम्चिएको निधारको रेखामा
क्रमश:मैले आफन्तबाटै अतिक्रमित
शिमारेखाहरु भेटें
र मलाई
सिंगो धर्ती याद आयो !!
र कहिल्यै नहारेको दसैँ याद आयो !!

अमेरिका

Prakar Antar – Kehi Bimba Ma Ratnapark

प्रकार अन्तर – केही विम्बमा रत्नपार्क
(Sent to Sanjaal Corps via Email)

एउटा मान्छे, रत्नपार्कतिर
छाता किन्छ-समय ओढ्छ ।
घडी किन्छ-समय हेर्छ ।
किताब किन्छ-समय पढ्छ ।
चस्मा किन्छ र देख्छ समय-
निलो,पहेंलो,कालो,रातो………

व्यस्त Continue reading “Prakar Antar – Kehi Bimba Ma Ratnapark”

Sarubhakta – Nepal Kam Nepal

कालो चट्याङ्गः पीडाका खरपसहरु दुखेर
जीवनका मृत सागरमा
म रोलर कोस्टरका सपनाहरु देख्दैछु
ढापसुङ वस्तीतिर
कठपुतली आत्माहरु
साइवरयुगीन ‘किस्.कम्’ नाट्यरचना गर्दैछन्
संघात तरङ्गः दन्दनाउँदा रथहरु
भुत्याहा Continue reading “Sarubhakta – Nepal Kam Nepal”

Abhi Subedi – Nichorera Sukayeko Akash

आकाशबाट
धर्धरी
भक्कानो फोरेर रोएको
कानमा खसेपछि
वेगले भेट्न दौडेँ,
पृथ्वी मेरो मोटरसाइकलको चक्कामा
पहिरन अल्झाएर
झन्डै नाङ्गिइन्,
पानी जस्तै थ्याच्च बसिन्
म भिजेको सरि
मायाले टाँगिएँ र
एक निचरेर सुकाएको हलुका आकाश भएँ ।

Kusum Gyawali – Tulharuko Deshma

बस्तीको साझा चौतारीमा
अर्को तुल झुण्डयाउन नपाईने चेतावनी लेखेर
भर्खर झुन्ड्याइएको छ
सहअस्तीत्वको नाममा एउटा अर्को नयाँ तुल
गिट्टीसँग कुटिएका हातहरूले
चियाका मुनासँग चटक्क टिपिएका यौवनहरूले
भोकमरीले थाकेका पेटहरूले
कहिल्यै भेटन नसक्ने उचाइमा
झुण्डिरहेका हुन्छन्
हात, यौवन र पेटका पक्षमा लेखिएका तुलहरू

भोकाहरूको पक्षमा टाँगिएका महँगा रङ्गनि तुलहरू
लेखिन्छन् पेट काटेर दर्जनौ भोकाहरूकै
शहरका तुलहरू
भोकका कुराहरू मात्र उठाउछन् माथिसम्म
भोक मेटाउनका लागि भोको मान्छेको
लेबि, कर वा रोयल्टी तिर्दैनन् तुलहरूले
यी सत्ताका तुलहरूको विरूद्ध
यी तुलका सत्ताहरूको विरूद्ध
किन बोल्न पनि पाईँदैन हाकाहाकी
गुनासो पनि छ वस्तीहरूको

द्रौपदीको पक्षमा लेखिएका अग्निवर्षी तुलहरू बनाउन
थाहा छैन कहिलेसम्म नाँगिरहनु पर्ने हो
थप कति पारिजातहरूले
लेखेर छात्तिमा नागरिक सर्वोच्चता
हरेक वस्तीका चोकहरूलाई
आफ्ना टाँगमुनि हाल्नुमा
गौरव गर्छन यी राता पहेँला तुलहरू
किन कसैले बोल्ने साहस गर्दैनन
यी तुलका कलाहीन नाटकको विरूद्धमा

क्यामेराका अगाडि पर्छन यी तुलका अक्षरहरू
छेकिन्छन् अक्षरभित्रका दृश्यहरू
झुण्डिएर प्रायोजित डोरीहरूमा
तुलका अक्षरहरूमाथि पर्छन
तल पर्छन अक्षरका भावनाहरू
तुलले जोड्छन् बाटोका दूई किनाराहरू
किन जोड्न सक्तैनन् फुटेका एउटै मन पनि

मैले सोध्न सक्तिन
शहरबाट तुलमा भिज्यो
अथवा तुलबाट शहरमा चुहियो
यो असंगतीको माधक झोल

मैले सोध्न सक्तिन
साँझ पार्न भट्टीमा पसेका घामहरूलाई
यी घामका तुलहरूबाट मात्र
सम्भव छैन
भोलिको विहान निर्माण गर्न ए राता तूलहरू !
फर्केनन् भने ती घामहरू
के जवाफ छ तिमीसंग

Damodar Pudasainee – Samayagarbha Ma Rangin Ankur

दामोदर पुडासैनी किशोर – समयगर्भमा रँगिन अँकुर

पोखरीमाथि
झारनै झारको बीचमा कमल फूलेझैं
भीड माझमा आँखा जुधेको थियो
बसन्तको एक मध्यान्हमा तिम्रो र मेरो
अहिले मनभरी तिमीनै एउटा सुन्दर भीड सल्बलाइरहिछ्यौ
सहरको हल्लामा रूमलिरहेको बेला
हल्लानै हल्लाको बीचमा
तिम्रो सुमधुर स्वरले स्पर्श गर्यो मेरो कानलाई
समुद्रको दुईतिर पौडी खेलिरहेका घाम र जून
समुद्र किनारको सिँयालमा सँगै चलायमान भएझैं
सँगै शब्द साटेँथ्यौँ हामीले एक अपरान्ह
संसार एउटा भिडनै हो
यही भिड माझमा
कहाँ कहाँ स्पर्श गर्छन् आँखाहरूले
र, के के चुन्छन् मनहरूले
सबै छोडेर
मन किन यतिधेरै तिमीमै टाँसिन मन गर्छ
मनलाई सोधें ,त्यसको जबाफ मनलेनै दिन सकेन
भगवानको खोजीमा
रातोदिन भौँतारिँदै हिँडेका कयौं भक्तहरू देखेकोछु
कयौं चुचुराहरू नाघ्न
ज्यू ज्यान अर्पेर हिँडनेहरू पनि देखेकोछु
सारा श्री सँपति जुटाउँन ज्यान सुकाउँनेहरू पनि देखेको छु
बाटोमा हिँडदाहिँडदै
कसरी एक्कासी पस्यो मुटुभित्र सुनौला घाम
तिमीसँगको भेटको क्षणले सँझाउँदैछ श्वास श्वासमा
रूखहरू हेर्छु
तिमीलाई देख्छु
जून र घामलाई नियाल्छु
देख्छु तिमीलाईनै
केही पनि किन नहोस्
पिउँदा पाएको तृप्तिमा
भेट्छु तिमीलेनै दिएको सन्तुष्टि
बाटाहरू देख्यो भने
याद आउँछ तिमीलेनै डोर्याएको
तिमीलाई भेटेपछि
किन फक्रन थालेकाछन् जँगलभरि
प्रेमिल लालीगुराँस
किन गाढ़ा र बुट्टेदार बनेकोछ
हल्का रेसमी पछ्यौरी
किन लाग्छ हरेक मान्छेको अनुहार र मन
तिम्रै जस्तो,केबल तिम्रैजस्तो
कयौ मान्छेहरू
लोभिएका छन् फूलका बुट्टेदार थुँगाहरूमा
फूलहरूनै मान्छेसँग लोभिएर मातिएको भने
तिमीलाई भेटेपछि
पहिलोपटक देखिरहेछु मैले
घोर अन्धकार रातमा बिजुली चम्किँदा
एक्कासी मुस्कुराएको धर्तीजस्तो
तिम्रो र मेरो सानो भेटले
फैलिँदैछ समयगर्भमा प्रेमअँकुरको सुन्दर आकार
मैले लेख्ने गीतहरूमा
किन तिम्रै मात्र छन्
सुस्केरा र स्पन्दनहरू
गाभिनु समय
फुर्केर हिँडिरहेछ
हाम्रा बलिष्ठ पाइलाका चालहरूसँगै
अबको समयलाई
खेलाइरहनुपर्छ
तिम्रा र मेरा हत्केलाहरूमा
समय अनायासनै
बन्न थालेकोछ
बढी रँगिन र बढी गतिशील

-२०७६ बैशाख १९ गते
बिराटनगर,मोरँग

Naresh Shakya – Sandhe

नरेश शाक्य – साँढे

उन्मत्त साँढे
डुक्रिँदै हिँड्छ
बीच सडकमा
सबै निरङ्कुश शासकहरु
यस्तै अहङ्कारी हुन्छन्
कोरली देखेपछि
मान्छेको हुलको बेवास्ता गर्दै
चढ्न पुग्छन्
(कामुकताको प्रदर्शन)
निर्लज्जताको यो पराकाष्ठा
अब डाम्नुपर्छ साँढेलाई
छाडा छोड्नु हुँदैन
नत्र ता यिनीहरु बेलगाम बन्नेछन्
कुल्चँदै हिँड्नेछन् सिर्जनाका फूलहरु ।

Sashakta Parajuli – Ma

सशक्त पराजुली – “म”

म हिउदे झरिको रूख, पूरै नाङ्गो छु
शरीरमा होलान् कपडा तर नंग ठान्दछु
खुसियाली चिसो हावा र पानी सँग बान्दछु
देवता हुदैन्न यो संसारको मठमन्दिरमा तर
एक गास खान दिनेलाई म भगवान Continue reading “Sashakta Parajuli – Ma”