सरस्वती श्रेष्ठ ‘सरु’ – मृत्युत्सव
(मधुपर्क २०६६ जेठ)
किन भोगिरहेछौ हामीले
जताततै मृत्यु-मृत्यु जिन्दगीहरू.
किन बाचिरहेछौ हामीले
जताततै मृत्यु-मृत्युका जिन्दगीहरू
एकोहोरो स्यालहरू हासेका बेसुरा धुनहरू
किन बिलिन हुदैन बस्तीबाट ?
जताततै त्राहिमाम ! त्राहिमाम !! मृत्यु बाच्न
विवश-विवश मान्छेहरू
मृत्यत्सव मनाउन अभ्यस्त छन्
सडक/सडकमा मृत्युका ट्राफिकहरू
मृत्युकै साइरन बजाउछन्
चोक/गल्ली/सडकहरू
अभ्यस्त छन् मृत्यु धुन बजाउन ।
साना-साना नानीहरू
पुतलीसाग मृत्यु उत्सव मनाउछन्
जीवन भोगिरहेका तिनै नानीहरू
स्कुल-स्कुलमा मृत्यु गान गाउछन्
गुरु गुरुआमाहरू मृत्युकै पाठ घोकाउछन्
पालेहरू घण्टी बजाउछन् मृत्युकै ।
गुम्बाका लामाहरू
मृत्यु-शान्तिका नाउमा
मौन भएर बौद्ध ध्वनि बजाउछन् ।
चकमन्न सूर्यकिरण,
घुडा टेकेर मृत्युको
रातभर निदाउछ
तम्तमाउदो मृत्यु सपना बोकेर ।
सिंहहरू किन देख्दैनन्
आˆनै अगाडि मृत्यु खाडलहरू
र
दुखाउछन् अरूलाई
अत्याउछन् अरूलाई
र अन्तमा
जीवन अट्टहास रच्दै
स्वयं हामफाल्दछन् मृत्यु खाडलमा
मृत्यु-मृत्यु बनेर